Με τη συνηθισμένη του διαύγεια και τον τρυφερό φλεγματισμό του, ο Αλαίν ντε Μποττόν μας κάνει μια περιήγηση στον θεσμό των ειδήσεων και το τι σημαίνει το να ζει κανείς στην εποχή της (υπερ)πληροφόρησης.
…ο σημαντικότερος στόχος του διαφωτισμού έχει επιτευχθεί: ο μέσος πολίτης διαθέτει τώρα πια σχεδόν ακαριαία πρόσβαση σε πληροφοφίες για γεγονότα από κάθε γωνιά του πλανήτη. Ταυτόχρονα όμως, έχουμε επίσης αναγκαστεί να μάθουμε κάτι μάλλον απροσδόκητο: δεν ενδιαφέρεται ιδιαίτερα.
Αν κάποιος προσπαθούσε να μαζέψει σε μια λίστα που θα τράβαγε όλα τα βλέμματα το τι φρικτότερο συμβαίνει στον πλανήτη κάθε μέρα, το αποτέλεσμα δεν θα ήταν πολύ διαφορετικό από τα πρωτοσέλιδα εφημερίδων και ειδησεογραφικών ιστοσελίδων.
Προτού απογοητευούμε από τις συμφορές που υποτίθεται ότι μας περιβάλλουν, καλό είναι να θυμόμαστε ότι τελικά οι ειδήσεις αποτελούν μια επιλογή από όσα συμβαίνουν γύρω μας — τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
Η χώρα μας δεν είναι μόνο ένα κομμένο χέρι, μια ακρωτηριασμένη ηλικιωμένη, τρία νεκρά κορίτσια σε ένα υπόγειο, η δυσχερής θέση ενός υπουργού, τα τρισεκατομμύρια χρέους, η διπλή αυτοκτονία σε έναν σιδηροδρομικό σταθμό και η θανατηφόρα καραμπόλα πέντε αυτοκινήτων κοντά σε κάποια ακτή.
Είναι επίσης το σύννεφο που κινείται απαρατήρητο αυτή τη στιγμή πάνω από το καμπαναριό μιας εκκλησίας, η ήρεμη σκέψη στο μυαλό ενός γιατρού που ετοιμάζεται να κάνει ένεση στο γυμνό μπράτσο ενός ασθενούς, τα ποντικάκια δίπλα στους θάμνους, το παιδάκι που σπάει το τσόφλι ενός σφιχτοβρασμένου αυγού ενώ η μητέρα του το κοιτάζει τρυφερά, το πυρηνικό υποβρύχιο που περιπολεί τα θαλάσσια σύνορα με αποτελεσματικότητα και γενναιότητα, το εργοστάσιο που παράγει τα πρώτα κομμάτια μιας νέας μηχανής και η σύζυγος που, παρά τις απίστευτες προκλήσεις και τα σκληρά λόγια, ανακαλύπτει νέα αποθέματα υπομονής και συγχώρεσης.
Όλα αυτά συνιστούν επίσης την πραγματικότητα. Οι ειδήσεις που μαθαίνουμε για μια χώρα δεν είναι η ίδια η χώρα.
Με το λεπτό του χιούμορ αλλά και την ανησυχία του για το πώς μπορεί ο καθένας μας να γίνει πιο ένας πιο ελεύθερος, καλά ενημερωμένος, ολοκληρωμένος και ευτυχισμένος με τη ζωή του άνθρωπος, ο ντε Μποττόν ξεσκεπάζει τις μηχανορραφίες του παγκοσμίου συστήματος ενημέρωσης που δημιουργεί αντιλήψεις, τάσεις, φοβίες και εμμονές. Σε αυτόν τον μικρό «οδηγό χρήσης για τις ειδήσεις», προτείνει τρόπους με τους οποίους μπορούμε να παραμείνουμε ενημερωμένοι, αλλά όχι συναισθηματικά και ψυχικά χειραγωγημένοι.
Άμα σας ενδιαφέρει τι έχει να πει, προτείνω, αντί να διαβάσετε το βιβλίο να δείτε αυτό το βίντεο όπου ξεδιπλώνει τη σκέψη του σχετικά με το ίδιο θέμα με λιγότερη λεπτομέρεια αλλά κατ’ εμέ περισσότερη συνεκτικότητα. Άμα θέλετε να μάθετε και περισσότερα, διαβάστε και το βιβλίο. Αλλά το βίντεο από μόνο του νομίζω αρκεί. Θα σας διασκεδάσει και θα σας εμψυχώσει.
Μα τι τύπος είναι ο Μποττόν; Φιλόσοφος που είναι αρκετές φορές καλύτερος ομιλητής απ’ ότι συγγραφέας (και είναι ήδη πολύ καλός συγγραφέας!); Μα την πίστη μου!
Are you a born writer? Were you put on earth to be a painter, a scientist, an apostle of peace? In the end the question can only be answered by action.
It may help to think of it this way. If you were meant to cure cancer or write a symphony or crack cold fusion and you don’t do it, you not only hurt yourself, even destroy yourself. You hurt your children. You hurt me. You hurt the planet.
Creative work is not a selfish act or a bid for attention on the part of the actor. It’s a gift to the world and every being in it. Don’t cheat us of your contribution. Give us what you’ve got.
I’d heard of Steven Pressfield’s book Gates of Fire, an epic historical novel about the Battle of Thermopylae (which I image is less Dan Carlin’s King of Kings which looks at the famous Persian Wars from the seldom sung Persian perspective, and more Frank Miller’s 300, but that’s just me guessing).
It seems that apart from historical battles, Mr Pressfield can also make an epic story out of the clash that’s forever raging on inside each one of us: the battle against Resistance.
What kind of Resistance, you’re asking? Like a force as real as gravity, friction and actual electric resistance, this is the power that stops us from doing what we need to do, more specifically create what’s aching to be born of us, and more specifically (for Mr Pressfield’s case), write. Just simply write.
Resistance is like the Alien or the Terminator or the shark in Jaws. It cannot be reasoned with. It understands nothing but power. It is an engine of destruction, programmed from the factory with one object only: to prevent us from doing our work. Resistance is implacable, intractable, indefatigable. Reduce it to a single cell and that cell will continue to attack.
This is Resistance’s nature. It’s all it knows.
This work is a very short motivational book that gave me a feeling very similar to the one I get when I listen to or read Jordan Peterson’s work: “alright kiddo, go clean your room. Do the work.”.
Peterson would continue with “only then can you stand to criticize society — only then can you look at the face of your father”, but Pressfield’s message instead is “you will doing us all a favor by becoming who you’re truly meant to be and creating a better world in the meantime”. It’s less a message of tough love and more one of much-needed empathy. We all have this Resistance, after all.
We’re wrong if we think we’re the only ones struggling with Resistance. Everyone who has a body experiences Resistance.
It’s quite reminiscent of one of my favorite Jung quotes: “The privilege of a lifetime is to become who you truly are.” It’s something to live by.
I felt good by reading this book. But the rest, of course, is up to me.
I also recommend Mark Manson, Julien Smith and yes, Jordan Peterson in the “do the work” genre.
Καταρχάς, να αναφέρω ότι αυτό ήταν το πρώτο βιβλίο που δανείστηκα από το καινούργιο κτίριο της Εθνική Βιβλιοθήκης που στεγάζεται στο ΚΠΙΣΝ. Ήταν πολύ απλό: γράφτηκα δωρεάν με τα φορολογικά μου στοιχεία (TAXIS και ΑΜΚΑ) και άρχισα να ψάχνω στον κατάλογο της δανειστικής βιβλιοθήκης τους. Για κάποιο λόγο αυτό το βιβλίο ήταν ο πρώτος τίτλος που σκέφτηκα. Τον δανείστηκα για δύο εβδομάδες, αλλά είχα τη δυνατότητα να επεκτείνω τον δανεισμό και για μία επιπλέον εβδομάδα. Πολύ φιλόξενος χώρος και βοηθητικό προσωπικό. Και όπως ήδη ανέφερα, εντελώς δωρεάν! Το συνιστώ σε όλους.
Τώρα, στο ψητό της κριτικής.
Όταν ήμουν μικρός, ίσως 6 χρονών, ήμουν τρελαμένος με τη σειρά Πώς Λειτουργεί το Σώμα Μου. Νομίζω μου έλειπαν ελάχιστα από τα 50τόσα τεύχη της DeAgostini, και είχα νομίζω όλες τις βιντεοκασέτες και τα πλαστικά οργανάκια. Αυτή η σειρά με έκανε να αγαπήσω την ανατομία και τη βιολογία, και αν με ρωτάγατε μικρό τι ήθελα να γίνω στις πρώτες τάξεις του δημοτικού, θα σας έλεγα «ιατρός». Στην πορεία κατάλαβα ότι δεν φτάνει η όρεξη και το ενδιαφέρον για το θέμα αλλά και η αποστήθιση περιττών πληροφορίων και η δυνατότητα επίλυσης διαφορικών εξισώσεων ή τι σκατά κάναμε στα Μαθηματικά Κατεύθυνσης, οπότε έχασα το ενδιαφέρον μου — ή αλλιώς θα λέγαμε ότι η τεμπελιά και η έλλειψη φιλοδοξίας υπερτέρησαν.
25 σχεδόν χρόνια μετά, το βιβλίο της Giulia Enders με τον γλαφυρό της τρόπο, τα αστεία σκίτσα ζωγραφισμένα από τη δίδυμη αδερφή της (!) και τα πολλά αστεία της και το καταπληκτικό πάντρεμα pop science και χιούμορ (το θέμα του βιβλίου πρέπει να ομολογήσω ότι προσφέρεται για αστεία με κλανιές, κουράδες και τις σχετικές λειτουργίες) μου έφερε πίσω αυτό το πάθος και το ενδιαφέρον.
Η συγγραφέας, ιατρός και θαυμάστρια του πρωκτού και της συναρπαστικής λειτουργίας του, αποφάσισε να διερευνήσει εις βάθος την τελευταία απόληξη ενός συστήματος το οποίο είναι πολύ πιο θεμελιακό για την ευεξία μας απ’ όσο είχαμε πιστέψει μέχρι πρόσφατα — και δεν αναφέρομαι μόνο στα ωφέλη μιας «ισορροπημένης διατροφής».
Το ξέρατε ότι η καθιστή θέση κατά την αφόδευση μπλοκάρει κάπως το παχύ έντερο, σαν πόδι που πατάει ένα ποτιστικό λάστιχο, και ότι το βαθύ κάθισμα στις φτέρνες, περίπου όπως θα καθόσασταν πάνω από μια τούρκικη τουαλέτα, ανοίγει πλήρως όλους τους σφυγκτήρες (σαν το πόδι να σηκώνεται από το λάστιχο); Αυτό μπορεί να το ξέρατε (κι εγώ το ήξερα από πριν διαβάσω το βιβλίο), αλλά το ξέρατε ότι μπορείτε να εξομοιώσετε αυτό το εσωτερικό άνοιγμα απλά βάζοντας τα πόδια σας σε ένα σκαμπό ενώ κάθεστε στην λεκάνη, (κάπως έτσι); Το δοκίμασα, και λειτουργεί!
Το ξέρατε ότι ο οισοφάγος ενώνεται με το στομάχι με μια πλάγια κλίση ώστε να μην έχουμε παλινδρόμηση και κάνουμε εμετό κάθε φορά που γελάμε ή χοροπηδάμε;
Το ξέρατε ότι το λεπτό έντερο έχει βελούδινη υφή επειδή είναι καλυμμένο με μικροσκοπικές λάχνες; Εκεί πάει το αίμα για να απορροφήσει τα θρεπτικά στοιχεία τα οποία έχουν χωνευθεί τόσο ώστε είναι απλά συστατικά και μπορούν να διαπεράσουν τα τοιχώματα και να μπουν κατευθείαν στην κυκλοφορία; Αν το έντερο δεν είχε τις λάχνες, θα έπρεπε να έχει μήκος 9 χιλιότερα για να έχει την ίδια επιφάνεια αιμοφόρων αγγείων.
Το ξέρατε επίσης ότι έχουμε δύο σφιγκτήρες, έναν εκκούσιο εξωτερικό κι έναν ακούσιο εσωτερικό; Τον εκούσιο προφανώς τον ελέγχουμε εμείς, αλλά ο ακούσιος ανοίγει μόνο όταν το έντερο νιώσει άνετα με τις συνθήκες και είναι συνδεδεμένο με το υποσυνείδητο μας. Έτσι ίσως και να εξηγείται ότι μερικές φορές θέλω να πάω στο μέρος με το που γεύομαι φραπέ με γάλα, πριν καν η καφεΐνη ενεργοποιήσει το νευρικό μου σύστημα.
Βασικά, το ξέρατε ότι το λεπτό έντερο έχει αυτόνομο νευρικό σύστημα το οποίο φαίνεται πως συνδέεται και με τα συναισθήματα και τη διάθεση;
Θα μπορούσα να αναφέρω κι άλλα τέτοια τσιτάτα (θα έπρεπε να κάτσω να τα θυμηθώ βέβαια, γιατί το βιβλίο το έχω επιστρέψει!) αλλά το σημείο του βιβλίου που με ενδιέφερε περισσότερο ήταν για τους μουσαφίρηδες που όλοι μας κουβαλάμε παντού μαζί μας — τα βακτήρια.
Περίπου τα 2 κιλά από το σωματικό σας βάρος δεν είστε εσείς — είναι βακτήρια τα οποία κατοικούν κυρίως στο παχύ σας έντερο και συμβιώνουν μαζί σας. Μεγάλο μέρος κάθε αφόδευσης είναι και βακτήρια, τα οποία πολλαπλασιάζονται κάθε φορά που έρχεται νέα τροφή. Τα γνωστά προβιωτικά (όπως το κεφίρ, το γιαούρτι, το προζύμι και άλλες τροφές που έχουν υποστεί ζύμωση) περιέχουν ωφέλιμα βακτήρια και αυξάνουν την ποικιλομορφία του μικροβιώματος. Με τη σειρά της, η μεγάλη ποικιλία από βακτήρια (κάποιοι έχουν μέχρι και χίλια είδη!) συνεισφέρει στην καλή υγεία.
Το πρεβιωτικά, από την άλλη, είναι τροφές οι οποίες είναι ιδανικές για να τραφούν τα μικρά μας κατοικίδια με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, ιδανικά μετά από τις μικρές γενοκτονίες που επιφέρουν τα αντιβιωτικά τα οποία συχνά και ανεύθυνα συνταγογραφούνται σαν παυσίπονα.
Γενικά το πώς παρουσιάζεται στο βιβλίο ο κόσμος τις μικροχλωρίδας (αν και ορθότερα θα έπρεπε να τη λέμε ‘μικροπανίδα’) είναι συναρπαστικός. Και να φανταστείτε ότι πριν λίγα χρόνια δεν είχαμε ιδέα ότι υπήρχαν βακτήρια, εξού και οι περίεργες δοξασίες σχετικά με την προέλευση διαφόρων ασθενειών. Ήταν λογικό στην αρχή να κάνουμε τη σύνδεση ότι τα βακτήρια είναι κατά βάση εισβολείς, και όταν ανακαλύψαμε ότι πολλές αρρώστιες οφείλονται σε λοιμώξεις από βακτήρια, να καταλήξουμε ότι τα αντιβιοτικά είναι καλά και τα βακτήρια ΚΑΚΑ!
Αλλά πάντα η πραγματική φύση των πραγμάτων ταπεινώνει εμάς τους «έξυπνους» ανθρώπους. Αξίζουμε τα εύσημα για την ανακάλυψη των βακτηρίων και αντίστοιχων αποτελεσματικών όπλων εναντίον τους, αλλά το παρακάναμε (ειδικά στην κτηνοτροφία), και τώρα τα βακτήρια-βετεράνοι που έχουν επιζήσει από τις απανωτές επιθέσεις και πολλαπλασιαστεί απειλούν να γίνουν υπερμικρόβια και να πάρουν την εκδίκηση τους. Είναι σχεδόν ποιητικό.
Για την ακρίβεια, απ’ ό,τι φαίνεται το 99% των βακτηρίων που ζουν παντού γύρω και μέσα μας είναι αβλαβή ή και ωφέλιμα, οπότε εκτός από τις περιπτώσεις που είναι όντως απαραίτητο (και υπάρχουν φυσικά αυτές οι καταστάσεις), κάθε φορά που είμαστε υπερβολικοί με την καθαριότητα (βάζοντας π.χ. αντισιπτικό στα χέρια χωρίς λόγο) ή παίρνουμε αντιβιοτικά, κάνουμε τους οργανισμούς μας πιο ευάλωτους. Απ’ ότι φαίνεται, οι αλλεργίες και τα αυτοάνοσα νοσήματα είναι πιο συνηθισμένα σε χώρες όπου οι άνθρωποι είναι πιο σχολαστικοί με την εξάλειψη των βακτηρίων στο περιβάλλον τους.
Κάθε παραλληλισμός μεταξύ του πώς φερόμαστε στα μικρο-οικοσυστήματα μέσα στα οποία ζούμε αλλά και στα ευρύτερα, πλανητικού βελινεκούς οικοσυστήματα, είναι τελείως συμπτωματική.
Υπάρχουν τόσα που δεν ξέρουμε για το πόσο μας επηρεάζουν οι συγκάτοικοι μας. Εδώ ανταλλάξανε βακτήρια από το έντερο ενός ποντικιού με παχυσαρκία και ενός χωρίς και –μαντέψτε– το παχύσαρκο αδυνάτισε και τούμπαλιν…
Όλη αυτή η συζήτηση, και το βιβλίο, με έκανε να θέλω να φροντίσω τη μικροπανίδα μου με ζυμωμένες τροφές (ήδη έχω τη δική μου καλλιέργεια κεφίρ, αλλά σκοπεύω να πειραματιστώ και με άλλες, όπως τουρσιά — π.χ. ξινολάχανο — ή δική μου κομπούτσα). Έχω άλλωστε να πάρω αντιβίωση πάνω από 8 χρόνια και δεν θα με χάλαγε να κρατήσω αυτό το σερί.
Αν όλα αυτά σας κίνησαν το ενδιαφέρον, πρέπει οπωσδήποτε να διαβάσετε την κρυφή γοητεία του εντέρου. Το πέμπτο αστεράκι δυστυχώς δεν θα του το δώσω γιατί το τέλος βρήκα ότι ήταν κάπως μπερδευτικό και σίγουρα όχι τόσο γλαφυρό όσο η αρχή του βιβλίου, που είναι αριστουργηματική. Αν το πρώτο μισό ήταν σαν το δεύτερο μισό, σίγουρα θα έπαιρνε τα πέντε.
Αλλά και πάλι, οι πληροφορίες που περιέχει πιστεύω θα σας φανούν πολύτιμες στο ταξίδι σας στην καλύτερη υγεία και την πιο αρμονική συνύρπαξη με τον κόσμο γύρω και μέσα σας!
Δείτε εδώ μια σύντομη παρουσίαση TED της Giulia Enders σχετικά με το βιβλίο η οποία είναι χαρακτηριστική του στιλ.
From June 13th to July 12th I did not consume coffee, alcohol, cigarettes or other kinds of mood or consciousness-altering substances. I wanted to share my experience and encourage you to try it and once again discover what real caffeine or alcohol feels like.
I expected not drinking coffee to be much harder than it was (and was the reason I was initially putting off trying out this course — I thought I would never be able to do it!), but somehow I avoided getting the worst of the effects of caffeine withdrawal, which are brutal for some people — yeah, guess what, coffee is still a drug. I still drunk decaffeinated coffee and tea and ate small amounts of chocolate, so it didn’t quit caffeine completely, but even so, it was a difficult but fulfilling step for my body which had been used to taking in more than one coffee every day for more than a decade. Avoiding caffeine also helped with the 72-hour fast I did during the same period.
Alcohol was easier. You also save crazy amounts of money by not drinking, though going to weddings is much less fun. Actually, the whole thing about not drinking alcohol is that it makes it obvious how socially acceptable the consumption of a drug with the express purpose of making socialising less awkward is. It’s all a bit mind-bending: alcohol is one of the most individually harmful and society-disruptive of all drugs known to man (and in some countries like Britain it even tops these lists, though there are claims the methodology behind these studies is flawed), yet everyone’s favorite depressant is by far the most socially acceptable substance to consume — to the point it’s frequently considered impolite to turn down a shot of raki or similar.
See this video, “our love for alcohol is bizarre”, for more on this topic.
What would happen if we all suddenly gave up drinking alcohol for a whole month? I suspect nobody would leave their apartments, at least at first — what would be the point? And then, like a society in detox, we would find out that alcohol isn’t necessary to have a good time after all. Just try going to a party and dancing without having drunk anything. Force yourself to. It won’t take long before it just feels great dancing sober among drunk people, and part of this pleasure will be derived from you knowing that you’re sober.
Now, tobacco… I didn’t even miss tobacco. Whenever I smoke, which is kind of seldom nowadays, I’ve almost always had something to drink first. No wonder I didn’t want to smoke. Not touching tobacco for a whole month made cigarette smoke smell even worse. Why are we doing this to ourselves again?
Giving up other substances wasn’t really a problem because I don’t have any habits formed around their consumption. So that was a non-issue.
My biggest takeaway from this experiment was the sheer power of the drugs we are addicted to. Our tolerance is astounding. Give up caffeine for a month and go drink a freddo espresso. I mean, drinking a decaffeinated coffee while I was doing this challenge did suddenly start feeling like what drinking a normal coffee felt like when I was addicted, so you understand, after a month of abstention, a normal double espresso really, truly felt like what it essentially is: a double shot of the world’s most popular stimulant. And, of course, it felt great. I don’t want to get used to this sensation and get hooked to coffee again. So what I’m trying to do now is switch every day between coffee and tea and not drink more than a certain amount per day. I haven’t formed a new habit — yet. We’ll see how it goes.
As for alcohol, I also want to say that drinking one beer or a glass of wine every day, e.g. with lunch or dinner, makes no sense — unless it’s good quality beer or wine, which, let’s face it, it usually isn’t. I think it’s better to treat alcohol as the powerful drug it really is and drink a lot when you want to drink a lot and avoid it completely the rest of the time. This way you don’t end up getting used to it (and you avoid the slippery slope of always-looming alcoholism in all its various flavors). You get the best of both worlds: you don’t end up spending too much for no real reason and get to enjoy being sober.
The only thing you need is self-restraint.
NOTE: I realise I speak a bit slowly, so you can try speeding up the video a little!
I love, and secretly hate, the top comments on Youtube where they so creatively capture what’s so great about any given piece of music, or anything one can experience, really. My knee-jerk reaction tends to be “why didn’t I think of this first?!” but then I could be saying that about everything I come across. No, let the people enjoy their innovative thought. They deserve it.
Ah yes. The top comment about this one is: “If PInk Floyd and Air had a love child this is what it would sound like. Epic.”
Πολλοί είπαν ότι για τις προχτεσινές εκλογές τα ποσοστά αποχής ξεπεράσανε το 42%.
Αυτό το ποσοστό είναι μεγαλύτερο από το 39% που πήρε η Νέα Δημοκρατία — για την ακρίβεια σχεδόν διπλάσιο, γιατί αυτό το 39% αναφέρεται στο 58% των πολιτών που ψήφισε. Οπότε το 39% αυτού του 58%, ουσιαστικά κάτι παραπάνω από το 22% του συνόλου, ψήφισε ΝΔ.
Συνεπώς, κατά πολλούς αυτό σημαίνει ότι η πλειοψηφία αφήνει την τύχη της χώρας στην μειοψηφία. Κι εγώ είχα πέσει στην παγίδα να φτάσω σε αυτό το συμπέρασμα σε κάτι που είχα γράψει στο παρελθόν.
Παρά τις πραγματικές ανησυχίες σχετικά με την αδιαφορία του κόσμου για την ταυτότητα των αρχόντων του, υπάρχουν κάποιες παράμετροι που δεν έχουν λάβει υπόψην τους όσοι λένε ότι το 42% προτίμησε την παραλία από την κάλπη.
Παρακάτω ένα απόσπασμα από κάτι που είχα μοιραστεί στο FB όταν ήμουν στην εφορευτική επιτροπή στο εκλογικό κέντρο που ψήφιζα στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του ’15.
Ήμουν εφορευτική επιτροπή χτες. Από τους 567 εγγεγραμμένους στο εκλογικό τμήμα, οι 60 από τους 280 που δεν εμφανίστηκαν ήταν γεννημένοι πριν από το 1915. Πριν 100 χρόνια τουλάχιστον. Από τους άλλους, 287, οι 81 ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, οι 76 ΝΔ. Τρίτο το Κόμμα Υπεραιωνώβιων!
Πόσους Έλληνες και Ελληνίδες γνωρίζετε εσείς που να μένουν στο εξωτερικό; Αν διαβάζετε αυτό το μήνυμα είστε πιθανότατα ανάμεσα σε αυτό το πολύ μεγάλο νούμερο ανθρώπων που δεν τους επιτρέπειται η ψήφος. Πόσους γνωρίζετε οι οποίοι ψηφίζουν μακριά από τον τόπο κατοικίας τους δεν έχουν τα χρήματα να ψηφίσουν στην άλλη άκρη της Ελλάδας, ή στην άλλη άκρη του κόσμου;
Πόσοι από τους εγγεγραμμένους είναι νεκροί; Ένα τουλάχιστον 10% φαίνεται πιθανό. Στην εφορευτική επιτροπή που βρέθηκα πάλι φέτος για τις ευρωεκλογές, αυτοί οι αισχροί κατάλογοι δεν είχαν ανανεωθεί.
Πόσοι από τους εγγεγραμμένους μένουν στο εξωτερικό; Την περίοδο 2010-2015 έφυγαν 610.037, κάτι παραπάνω από το 6% του σώματος. Πόσοι παραπάνω έχουν φύγει από τότε; Δεν υπολογίζουμε αυτούς που επιστρέψανε, και αυτούς που ταξιδέψανε για να ψηφίσουν.
Για την ακρίβεια, πόσοι από τους εγγεγραμμένους δεν έχουν τα μέσα να ταξιδέψουν;
Τελικά, πόσοι από τους εγγεγραμμένους δεν πιστεύουν στην εκλογική διαδικασία (ή/και είναι αναρχικοί) και είναι αυτοί που κάψανε την κάλπη στα Εξάρχεια ή αναρτήσανε τα μηνύματα που πολύ μου αρέσανε στη φωτογραφία πάνω;
Πόσοι από τους εγγεγραμμένους θέλουν να εκφράσουν με την αποχή τους την αγανάκτηση τους (στους οποίους προτείνω να διαβάσουν το Περί φωτίσεως του Ζοζέ Σαραμάγκου ως ένα λογοτεχνικό επιχείρημα για το γιατί αυτή είναι μια παραπλανημένη ιδεολογία);
Και τελικά πόσοι λένε «απλά πάω στην παραλία γιατί έχω καλύτερα πράγματα να κάνω από το να ψηφίσω» ή λοιπά μηδενιστικά;
Κάτι μου λέει ότι είναι πολύ λιγότεροι τελικά απ’ όσο μας λένε. Είναι περιέργως σαγηνευτική η σκέψη ότι ο περισσότερος κόσμος δεν ενδιαφέρεται για τη δημοκρατία, οπότε δεν με εκπλήσει ότι προωθείται κάπως ανεξέταστα.
Πολύ χοντρικά, οι δικές μου εκτιμήσεις είναι ότι το 42% θα ήταν τουλάχιστον το μισό αν υπολογίζαμε αυτούς που δεν μπορούν να ψηφίσουν λόγω χωροχρονικών και υπερβατικών περιορισμών, και από αυτούς οι μισοί μόνο ειναι αυτοί που ψήφισαν συνειδητά παραλία.
Βγάζω αυτά τα νούμερα από την κοιλιά μου, προφανώς. Δείτε το σαν τροφή για σκέψη.
Απλά για την εμπειρία. Λατρεύω να παίζω με τη βιοχημεία του σώματος και άλλες παραμέτρους και να βλέπω πώς αλλάζοντας συγκεκριμένες μεταβλητές μπορεί να έχει μεγαλύτερη ή μικρότερη επίπτωση στη διάθεση και τη συνειδητότητα μου.
Σχεδόν κάθε θρησκεία, όποτε και πολιτιστική παράδοση, περιλαμβάνει νηστείες διαφόρων ειδών, και ενώ δεν θα έλεγα ότι αυτό από μόνο του αποδεικνύει κάτι, ο διεθνής πολιτισμός, ο οποίος έχει πάρει μια διαφορετική, απαξιωτική κατεύθυνση όσον αφορά την περιοδική αποχή από το φαγητό (και οι μόνοι Θεοί στους οποίους πιστεύει είναι η επιστημονική μέθοδος και η πιστωτική κάρτα) έχει μία λιγότερο ισορροπημένη σχέση με την υγεία απ’ ό,τι οποιοσδήποτε πολιτισμός του παρελθόντος. Δεν είναι τυχαίο ότι περισσότερος κόσμος πλέον πεθαίνει από την υπερβολική τροφή απ’ ότι από την έλλειψη της — κι αυτό σε έναν κόσμο όπου δισεκατομμύρια κόσμου υποφέρει από υποσιτισμό.
Ήθελα να δω αν υπάρχει κάτι που μας διαφεύγει σε αυτές τις παλιές παραδόσεις, κάτι που μας διαφεύγει στον παρακμάζοντα, φουσκωμένο, τροφοπαρμένο μας πολιτισμό που αποθεώνει την αχαλίνωτη κραιπάλη ταυτόχρονα με την κουλτούρα της ινσταγκραμικής «καθαρής διατροφής» και αν μπορεί να απορρίπτει δοκιμασμένες πρακτικές επειδή δεν «στέκουν επιστημονικά», όπως η νηστεία.
Οπότε υπήρχε μια επιπλέον πνευματική μεταβλητή στη θέληση μου να εξερευνήσω τον εαυτό μου: θα με έκανε η απόχη από το φαγητό να νιώσω διαφορετικά σε πνευματικό επίπεδο; Θα καθάριζε τις κεραίες της συνειδητότητας μου και θα μου προσέφερε μεγαλύτερη επίγνωση του εαυτού μου και του περιβάλλοντος μου; Θα με έκανε πιο ευγνώμων και λιγότερο επιρρεπή σε αυτοκαταστροφικές ή εγωιστικές σκέψεις; Μου ακουγόταν σαν ένα πραγματικά ισχυρό πνευματικό εργαλείο.
Απ΄ό,τι φαίνεται (σύνδεσμος στο βίντεο του Joe Rogan με τη Rhonda Patrick στα αγγλικά), η νηστεία προσφέρει τεράστια πλεονεκτήματα στην υγεία. Αντίθετα από τις πεποιθήσεις του περισσότερου κόσμου (αλλά και της ιατρικής του συρμού), ανεπίσημα στοιχεία αλλά και έρευνες δείχνουν ότι είναι μια πολύ πιο υγιεινή και φυσική συνήθεια από το να μπουκωνόμαστε με γεύματα και σνακ όλο το εικοσιτετράωρο. Όταν το σώμα μας στερείται θρεπτικών στοιχείων, αρχίζει να διασπά τα δικά του κύτταρα, αλλά τα πρώτα που φεύγουν είναι τα λιγότερο χρησιμοποιημένα ή τα λιγότερο απαραίτητα — τα ανενεργά, νεκρά ή ακόμα και πρώιμα καρκινικά μας κύτταρα είναι τα πρώτα που «θυσιάζονται» και δίνονται ως τροφή στο υπόλοιπο σώμα — μια λειτουργία που λέγεται αυτοφαγία (ή autophagy)
Μετά από 48-72 ώρες νηστείας για τους περισσότερους, το σώμα αρχίζει και να καίει περισσότερο λίπος για να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις του σε θερμίδες. Τοξίνες που είναι αποθηκευμένες στο λίπος επίσης απελευθερώνονται και αποβάλλονται. Αυτό μαθαίνει στο σώμα να ψάχνει πιο εύκολα την ενέργεια του στους λιπώδεις ιστούς του αντί για αλλού, κι αυτή η διαδικασία λέγεται κέτωση (και η οποία είναι η βάση για την κετογονική δίαιτα, η “keto”). Αλλά το πιο εντυπωσιακό είναι πως η νηστεία φέρεται να συνδέεται με την μακροζωΐα, τουλάχιστον στα ποντίκια (και που κατά την άποψη μου δεν αποτελεί ατράνταχτη απόδειξη, αλλά αυτή είναι η πρώτη βάση στην ιατροφαρμακευτική βιομηχανία).
Με λίγα λόγια, κάνοντας νηστεία αποτρέπετε την εμφάνιση καρκίνου, χάνετε βάρος, αναπτύσσετε βλαστοκύτταρα, φρεσκάρετε το ανοσοποιητικό σας σύστημα, αποβάλλετε τοξίνες, ακόμα και ζείτε παραπάνω, και όλα αυτά με το να μην κάνετε τίποτα! Καταπληκτικό, έτσι;
Η τέλεια δικαιολογία μου εμφανίστηκε όταν η Μαριλένα, η κοπέλα μου, επίσης έπρεπε να περιορίσει τις διατροφικες τις επιλογές για μερικές ημέρες. Οπότε σκέφτηκα να εκμεταλλευτώ την ευκαιρία και να την υποστηρίξω. Μ’ ένα σμπάρο δύο τρυγόνια — ή στη vegan εκδοχή του: με μια εντολή, δύο drone!
Πώς το έκανα:
Το τελευταίο μου γεύμα ήταν ένα μικρό μπολ με βερίκοκα και αποξηραμένα φύτρα σιταριού και γάλα καρύδας Παρασκευή πρωί πριν πάω για ένα πρωινό μάθημα γιόγκα. Απλά ήταν ένας συνδυασμός τροφών που κάθονταν στο ψυγείο.
Δεν κατανάλωσα θερμίδες για 72 ώρες.
Ήπια νερό, πράσινο τσάι (το οποίο κάπως παρέβη την πρόκληση “όχι αλκοόλ/όχι καφεΐνη” την οποία κάνω αυτόν τον μήνα, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα για άλλη μέρα) αλλά και τσάι του βουνού. Επίσης έβαζα μέχρι μισό τσάι του γλυκού αλάτι στο νερό μου για να αναπληρώνω ηλεκτρολύτες.
Ήμουν αρκετά ενεργός. Περπάτησα αρκετά εκείνες τις μέρες και πήγα μέχρι και στο γυμναστήριο στο Σάββατο (περίπου την 30η ώρα) κι έκανα προπόνηση με κάτω από τα μισά κιλά που θα έβαζα συνήθως — ας πούμε 20-25 κιλά αντί για 55 στα όργανα για τους ραχιαίους.
Το πρώτο μου γεύμα ήταν περίπου 30γρ. πρωτεΐνη αρακά σε νερό κι ένα μικρό κομμάτι μαύρη σοκολάτα που έφαγα τη Δευτέρα το πρωί. Μετά έφαγα κάποια κάσιους και αμύγδαλα μερικές ώρες μετά. Ξεκίνησα να ξανατρώω κανονικά περίπου 6 ώρες αργότερα, αν και ένιωθα το στομάχι μου αισθητά μικρότερο.
Τι έμαθα:
Έχασα περίπου τρία κιλά, το οποίο το κατάλαβα μόνο μερικές μέρες αργότερα κι αφού είχα τελειώσει τη νηστεία, όταν το σώμα μου μάλλον είχε συνειδητοποιήσει ότι ήταν ξανά ασφαλές να απελευθερώσει όλα τα υγρά και τα στερεά που είχε κατακρατήσει (για να το θέσω ευγενικά). Περιμένω να τα ξαναπάρω πολύ σύντομα, το οποίο είναι καλό, γιατί δεν θέλω να χάσω βάρος (σημείωση: μια εβδομάδα μετά, έχω πάρει πίσω δύο+ κιλά).
Το 90% του χρόνου δεν πείναγα καν. Το στομάχι μου απλά έκλεισε μετά τις πρώτες 12-16 ώρες χωρίς φαγητό, και όσο έφτανα πιο κοντά στο να τελειώσω τις 72 ώρες, οι μυρωδιές φαγητού με επηρέαζαν περισσότερο αλλά η ίδια η διαδικασία της πρόσληψης τροφής μου φαινόταν λιγότερο δελεαστική. Το πόσο παράξενο είναι το φαγητό σαν ιδέα (η θρέψη μέσω της λήψης και αφομοίωσης ενός συνόλου τμημάτων από νεκρά σώματα άλλων ζωντανών οργανισμών) ξαφνικά είχε γίνει προφανής μετά από μια ολόκληρη ζωή που δεν της είχα δώσει καμία σημασία.
Είχα πολλή αϋπνία τα δύο τελευταία βράδια και δεν κοιμήθηκα πάνω από τρεις ώρες το καθένα.
Τον περισσότερο χρόνο ένιωθα αδύναμος αλλά άγρυπνος. Η αίσθηση ήταν αρκετά κοντά στο υπερβατικό “μούδιασμα” που έχεις όταν δεν έχεις κοιμηθεί ένα ολόκληρο βράδυ.
Πραγματικά, ένιωθα ότι κάθε μέρα είχε περισσότερες ώρες. Το φαγητό, το μαγείρεμα, η πέψη, η αφόδευση και όλα όσα είναι σχετικά με την τροφή παίρνουν ένα σεβαστό μέρος του χρόνου μας κάθε μέρα που σπανίως συνειδητοποιούμε. Ξαφνικά βρέθηκα να μην ξέρω τι να κάνω τόσον χρόνο. Δεν είχα πάντα την πνευματική καθαρότητα που απαιτείται για να είμαι δημιουργικός (ψάχνω κι αυτόν τον καιρό καινούργιο λάπτοπ οπότε ξόδεψα πολύ από αυτόν τον χρόνο διαβάζοντας κριτικές, συγκρίνοντας μοντέλα κτλ), αλλά θα πρότεινα να κάνετε αυτή τη νηστεία κάποιες μέρες που θα έχετε περισσότερα πράγματα να κάνετε απ’ ό,τι συνήθως, και αυτό θα σας κρατήσει απασχολημένους και μακριά από σκέψεις και κοινωνικές συναναστροφές που περιστερέφονται γύρω από το φαγητό.
Μετά από την 36η ώρα, τη δεύτερη νύχτα, άρχισα να έχω κράμπες και πόνο στα πόδια κι ένιωθα ότι ακόμα και το περπάτημα ήταν δύσκολο. Αυτό μπορεί να έχει και σχέση με το ότι πήγα στο γυμνάστηριο κάποιες ώρες προηγουμένως, αλλά απ’ ό,τι φαίνεται είναι κάτι φυσιολογικό που συμβαίνει εξαιτίας κάποιων ελείψεων σε βιταμίνες και ιχνοστοιχεία. Αυτές οι ελείψεις στα ιχνοστοιχεία μπορούν να προκαλέσουν και έλλειψη πνευματικής καθαρότητας και συγκέντρωσης, που χρειάζεται αν όντως θέλετε να είστε παραγωγικοί ενώ νηστεύετε. Είναι καλή ιδέα να πάρετε συμπληρώμετα διατροφής με ασβέστιο/μαγνήσιο καθώς και αλάτι όπως ανέφερα πριν.
Αφού έφαγα λίγο χοντρό αλάτι, ο πόνος υποχώρησε και αυτό με βοήθησε να κοιμήθω λίγο. Κάποιοι προτείνουν να “στοκάρετε” σε αλάτι πριν την αρχή της νηστείας προς αποφυγήν τέτοιων θεμάτων.
Έχοντας αυτά υπόψην, την επόμενη φορά θα πίνω Ξινό Νερό ή κάποιο άλλο είδος μεταλικού νερού (αντί για κανονικό νερό βρύσης) που περιέχει αυτά τα ιχνοστοιχεία σε αρκετά μεγάλες ποσότητες που 4 λίτρα την ημέρα θα κάνουν διαφορά. Τέλος πάντων, προτιμώ το μεταλικό νερό αντί του κανονικού νερού και είμαι από αυτούς που επίσης λατρεύουν τις φυσαλίδες.
Και τώρα;
Τελικά η εμειρία ήταν πολύ ικανοποιητική και μετά από κάποιες μέρες ποιοτικού ύπνου δεν νιώθω πια αδύναμος. Για την ακρίβεια, νιώθω καταπληκτικά. Είναι νωρίς να πω ότι νιώθω πιο υγιής από ποτέ, αλλά είμαι σίγουρα ευγνώμων που πήρα αυτή την απόφαση.
Ήταν το πρώτο μου μεγάλο ταξίδι στον κόσμο της νηστείας, και τώρα ανακαλύπτω ότι υπάρχουν κι άλλα είδη.
Υπάρχει ένα που περιορίζεις την πρόσληψη θερμιδών στις 500 δύο μέρες την εβδομάδα.
Υπάρχει μία που νηστεύεις 24 ώρες κάθε εβδομάδα.
Κάποιοι κάνουν αυτή τη 72ωρη νηστεία μερικές φορές τον χρόνο, ακόμα και μια φορά τον μήνα.
Αλλά αυτό με το οποίο πειραματίζομαι τώρα σαν συνέχεια στην 72ωρη νηστεία μου είναι η διαλειμματική νηστεία (καταπληκτικό λινκ στα ελληνικά, πολύ αναλυτικό, δείτε το!) Φαίνεται να είναι ένας υγειής τρόπος ζωής και θα τον ερευνήσω περισσότερο.
Μερικά βίντεο για να ξεκινήσετε (στα αγγλικά — δεν βρήκα υλικό για 72ωρες νηστείες αλλά το Youtube είναι γεμάτο με πληροφορίες για τη διαλειμματική νηστεία, φαίνεται να έχει γίνει trend!):
Μην φοβάστε να το δοκιμάσετε: εσείς και το σώμα σας είστε πιο δυνατοί απ’ ό,τι πιστεύετε!
Just for the experience. I love playing around with my body chemistry and other circumstances and seeing how changing very specific variables can have a greater or lesser impact on my mood and consciousness.
Almost all religions and thus cultural traditions practice fasting in one way or another, and while I wouldn’t say that on its own this fact proves anything, I would say that global culture, which has taken a different, disdainful stance when it comes to the periodic abstention from food (and the only Gods in which it believes are the scientific method and the credit card) has a less balanced relationship with health than any culture that came before. To illustrate, more people die from eating too much than from not eating enough — and that’s in a world where billions are ravaged by malnourishment.
I wanted to see if there was something in these old traditions and whether there was something we have been missing in our decadent, bloated, food-obsessed culture that worships boundless debauchery in the same breath as Instagrammable “clean eating”, rejecting fasting out of hand because “it doesn’t make scientific sense” within the materialist framework.
So there was an extra spiritual variable in my desire to explore myself: would not eating make me feel differently on a spiritual level? Would it clean the antennae of my consciousness and make me more aware of myself and my surroundings, more grateful and less prone to self-sabotaging, destructive or egoic thoughts? It sounded like a truly valuable spiritual tool.
Apparently (link to Joe Rogan w/ Rhonda Patrick video) the health benefits of fasting are huge. Contrary to the beliefs of most people (and even popular medicine), anecdotal evidence and studies show that it is in fact a healthy and way more natural habit than stuffing our face with meals and snacks all-day long. When the body is starved of nutrients, it starts breaking down its own cells, but the first ones to go are the least used or necessary ones — inactive, dead or even cancerous cells are first eliminated and given as food to the rest of the body — a process called autophagy. After 48-72 hours of fasting in most people, the body also starts burning more fat to meet its daily requirements in calories, and toxins stored in the fats are released and excreted. This process also teaches the body to more readily look for energy in its fat tissues than elsewhere, a process called ketosis (and the basis of the ketogenic, or “keto”, diet). Most amazing of all, it seems that fasting is linked to increased longevity, at least in mice (which, in my opinion, is not enough evidence, but it’s the “industry standard”).
In short, by fasting you can prevent cancer, lose weight, reset your immune system, get rid of toxins and even live longer, and all that by doing nothing. Amazing, right?
The perfect excuse made its appearance when Marilena, my girlfriend, also had to go on a restricted diet for a couple of days. So, I thought I’d take the opportunity to support her, thus killing two birds with one stone — or in its vegan version, downing two drones with one command!
How I did it
My last meal was a small bowl of apricots with dried wheat sprouts and coconut milk on Friday morning before going to a morning yoga class. Nothing intentional about it; it was just a combination of things that could be combined and that were sitting in the fridge.
I did not consume any calories for 72 hours.
I drank water, green tea(which kind of went against my no alcohol/no caffeine “fast” I’m doing this month, but this is another topic for another day!), as well as some “mountain tea” (sideritis or ironwort). I also put salt in some of my water, up to a about a teaspoon per day, to recover electrolytes.
Ι was quite active during this time. I did not refrain from walking around a lot during those days, and I even went to the gym on Saturday (around hour 30) and did a workout with less than half the weights I usually select on the equipment.
My first meal was a pea protein (~30g) shake and a small piece of dark chocolate I ate on Monday morning, followed by some cashew nuts and almonds a few hours later. I started eating normally again around 6 hours after that, although my stomach felt significantly smaller.
What I learned
I lost around 3 kilos which only became obvious a couple of days after the fast was over, when my body felt it was safe again to fully release the liquids and solids it had stored (to put it politely). I expect to gain it back very soon, which is good, since I do not want to lose weight.
90% of the time I wasn’t even hungry. My stomach just shut down after about 12-16 hours without food, and as I was getting closer to completing the 72 hours, smells got to me more, but eating had somehow become less inviting. It was as if the high strangeness of the very concept of eating (nourishing oneself by ingesting and assimilating mixtures of parts of the dead bodies of other living organisms) suddenly became apparent after a lifetime of never giving it a single thought.
I got massive insomnia the last two nights, barely sleeping more than 3 hours each.
Most of the time I felt weak but alert. The sensation it felt closest to was the tingling you get after not having slept a whole night.
Indeed, I felt like the days contained more hours. Eating, cooking, digesting, defecating and everything related to food takes up a good chunk of time every day we seldom pay any attention to. I suddenly found myself having more time than I knew what to do with. I didn’t always have the mental clarity to actually do something very creative with it (I’m in the middle of market research for buying a new laptop, so I spent most of it obsessively reading reviews, comparing models etc), but I would definitely recommend doing this fast over a few days that are otherwise busier than usual, something which would also keep you occupied and away from thoughts and/or social interactions involving food.
After hour 36, during the second night, I started getting leg cramps and pain and I felt like walking was difficult. This could also be linked with me having gone to the gym a couple of hours prior, but apparently it is something normal that happens due to vitamin and especially mineral deficiency. Lack of these minerals can also cause mental fog and inability to concentrate properly, which is important if you’re planning to do some work while fasting. It’s a good idea to take magnesium/calcium supplements as well as the sodium (salt) I mentioned earlier (which I didn’t do).
After eating some thick salt, the pain slowly subsided and that helped me sleep a little bit. Some people recommend ‘stocking up’ on sodium before beginning the fast to avoid issues like this.
With the above in mind, next time I’ll try drinking ΞΥΝΟ ΝΕΡΟ or some other kind of mineral water (instead of normal tap water) which contains these minerals in quantities large enough that 4L of the stuff every day should make a difference. Anyway, I far prefer mineral water to normal water and I’m one of those people who loves the bubbles.
What now?
All in all, the experience was very satisfying and after a couple nights worth of good sleep I don’t feel weak anymore. In fact I feel great. It’s too early to say I feel healthier than ever, but I’m grateful I made this choice.
This was my first real foray into the world of fasting, and now I’m discovering there are also different types.
There’s the one where you limit calorie intake to 500 two days per week.
There’s one where you fast 24 hours every week.
Some people do this 72-hour fast several times per year, or even once per month.
But what I’m experimenting with now as a follow-up to my 72-hour fast is intermittent fasting: only allowing yourself to eat within an 8-hour window during each day. This appears to be a healthy lifestyle choice and I’d like to look into it more.
Here’s a couple more videos to get you started.
Don’t be scared to try this out: you and your body are made of stronger stuff than you think!
