12 ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ, 60 ΜΗΝΕΣ, 300 ΛΕΞΕΙΣ

    • Παρακάτω θα βρείτε τα 12 παιχνίδια που αγάπησα περισσότερο την περίοδο 2012-2016 (αυτό το διάστημα είναι 5 χρόνια, όχι 4, ε!)
    • Θα γράψω 300 λέξεις και για τα 12 παιχνίδια μαζί. Γιατί 12 * 5 = 60 = 300 / 5, και κάτι τέτοια ελαφρώς aspie ψυχαναγκαστικά μου αρέσουν.
    • Αυτό σημαίνει 25 λέξεις για κάθε παιχνίδι μαξ. Για μια φορά δεν θα αρχίσω τη φλυαρία! Ανυπομονώ να έχω περιορισμούς! Μήπως είμαι κρυφομαζοχιστής;
    • Μην κρίνετε την απάντηση στην παραπάνω ερώτηση με το πρώτο παιχνίδι της λίστας: η κατάταξη δεν είναι με σειρά προτίμησης,

Dark Souls

Πρόσφατα, ο Garret μου είπε «το DS είναι το αγαπημένο μου παιχνίδι». Tελεία. Σ’ έναν μαλθακό, άδικο κόσμο, η τίμια, ακριβοδίκαιη σκληρότητα του ήταν επαναστατική.

Crusader Kings II

Κάποτε, υπήρχαν τα «μεγάλα» παιχνίδια στρατηγικής. Μετά ήρθε η Paradox και το CKII. Πλέον, χωρίς λίγη ανθρώπινη κλίμακα, χώρις λίγο μικρό, το «μεγάλο» δεν φτάνει.

Kerbal Space Program

Tα παιχνίδια που λειτουργούν με καθαρά εσωστρεφείς όρους με ενδιαφέρουν συνεχώς λιγότερο. Το KSP έκανε για τη διαστημική (“rocket science”) ό,τι το SimCity για τους πολεοδόμους.

Total War: Attila

Η παγκόσμια ιστορία τείνει να μας παρουσιάζεται σαν χρωματάκια σε χάρτες. Πιο πολύ μοιάζει με βαθυκόκκινο αιματοβαμένο σφαγείο που καθαρίζεται κάθε βράδυ με χλωρίνη.

The Stanley Parable

Ο Χωλλ κοντοστάθηκε· θυμήθηκε αυτό το παιχνίδι που με αστείο τρόπο έσπαγε τον τέταρτο τοίχο. Άρχισε να γράφει για αυτό προσπαθώντας να μιμηθεί τον αφηγητή του.

Fez

Η ιστορία του αμφιλεγόμενου δημιουργού του  απλώς ολοκληρώνει το Fez. Ποιο αριστούργημα στην ιστορία της τέχνης, άλλωστε, δεν έχει κάποια τέτοια κουτσομπολιά από πίσω;

The Legend of Zelda: Link’s Awakening

To LA παίζεται πολύ πιο ευχάριστα απο πολύ πιο πρόσφατους τίτλους της σειράς. Τα Zelda τότε δεν προσπαθούσαν να ξεπεράσουν το Ocarina· δεν υπήρχε Ocarina.

Life Is Strange

Φωτογραφικές μηχανές. Ιστορία σαν δυτικό slice-of-life. Πολυδιάστατοι χαρακτήρες. Το ψυχογράφημα ενός INFP όπως δεν το είδα ποτέ πουθενά. Όχι μόνο ταξίδια στον χρόνο.

Mount and Blade Warband

Πού αλλού είναι τόσο απολαυστικό να μάχεσαι πλάι στον μικρό προσωπικό σου στρατό, καβάλα στο άλογο σου, για το δικό σου, ολόδικό σου τσιφλικάκι;

Rayman Origins

Χαζοχαρούμενο. Με την καλύτερη έννοια. Είναι αδύνατον να παίξεις το RO και να μην σκάσεις ξαφνικά ένα+ τεράστιο χαμόγελο. Αξίζει να είναι ο ευρωπαίος Mario.

Portal 2

Πώς το Portal κατέληξε να υπάρχει θα μπορούσε να είναι αξιοπρεπέστατη ταινία – και αν την έκανε η Valve, το sequel θα ήταν 3 φορές καλύτερο.

Papers, Please

Αν έκανα ποτέ αφιέρωμα στα παιχνίδια που βοηθάνε στην κατανόηση Άλλων ιδεολογιών και πολιτισμών, το PP θα ήταν απ’τα ευκολάκια. Ειρωνικά, τραγικά επίκαιρο.


Oι 5 επιλαχόντες σε 25 λέξεις:

Sword & Sworcery EP
Χιπστερικό, ψιλοδήθεν κομψοτέχνημα με στιλ.

Persona 4 Golden
Μόνο στον στρατό τέτοιο game!

X-COM: Enemy Unknown
Εξομοιωτής Kübler Ross. Με εξωγήινους.

Psychonauts
Σπιρτόζος εγκεφαλικός οργασμός χωρίς ψυχοπλάκωμα.

Shovel Knight
Σταφύλια → κρασί / ’80s games → αυτό.


Έτσι απλά για την ιστορία, από τα 17 αυτά παιχνίδια, έχω «τερματίσει» τα 8 και τα 3 νομίζω δεν τερματίζονται. Νομίζω.

JLMOP // THE HANDMAID’S TALE

The Handmaid's TaleThe Handmaid’s Tale by Margaret Atwood
My rating: 5 of 5 stars

We yearned for the future. How did we learn it, that talent for insatiability?

Written in 1984, The Handmaid’s Tale was very clearly influenced by George Orwell and his let’s say less than optimistic view of things to come: the cracks of the system being more treacherous than the wall itself; the pervading ritualistic masochism which looks normal, even necessary, within its own context; the simplest, most basic joys of life succumbing to humanity and civilization, turning into acts of rebellion – and treated as such.

The question that keeps popping in my head is: why? How can the forces of evil (because I lack any other words that aren’t as strong), forces that go against everything that’s right and good, prevail? Because the forces of good are really crap at winning. Maybe it’s because winning doesn’t concern them per se. Or maybe it’s because they never really get to fight; the moment they use force, which of the two sides actually wins the fight becomes irrelevant – the victor gets to write the story of what happened, the good and bad roles are reversed, and that’s the end of that story – the good guys have won. It might not even be this way, but it certainly feels this way.

Yet Atwood’s dystopia is a notch less extreme than 1984, which only made it even more chilling. Few in Gillead are brainwashed to the extreme they enjoy the new ultra-religious status quo, but that only makes it that even just a few (literal or figurative) breadcrumbs casually thrown to them is enough to keep the parts of the system.

Sex, which is the whole point of the book, still exists of course, it’s the whole point of the book and Atwood’s feminist (I’d say “pro-life” but that term has been hijacked) look on it was quite refreshing to read. However, in The Handmaid’s Tale, the purpose and function of sex has been twisted to such an extent, the new concept has become a pillar of that society’s culture, making it much more difficult to replace than if sex was simply forbidden.

Finally, in the book, the system itself has not been in place for time immemorial, or rather, it’s not placed outside of time like 1984’s Big Brother is: the protagonist had a life she can remember before “the revolution”. Yet, the mere fact on its own is neither consolation, nor a springboard for action. It scarcely even acts as a safe haven for her or a source of encouragement. It’s just backstory, as seemingly unreal as anything else in her world. It makes us ask ourselves: were we in her place, wouldn’t our story, our ideals, our upbringing, our relationships, our memories of what came before, be enough to kick us into action? Perhaps not, and that, frankly, is the scariest part.

I’ll finish off by sharing something I recall Atwood saying about this book connected to current events – I think it was in In Other Worlds, which I curiously read before really getting to know and adore Atwood’s real style. When she wrote The Handmaid’s Tale, she didn’t really believe any of this was possible or maybe remotely close to happening, that humanity could mutilate itself on its own accord so terribly and in such haste. But now (surprise!) she thinks we’re closer to that happening than ever. Reading the passage in the book about the intrusion in Washington and abolition of the US Constitution reminded me of that.

But hey! You know what’s fun and exciting about the 21st century and a sign we’ve progressed as societies? All this could happen without any use of force or violence at all! The good guys will have won. Thank God.

Is that how we lived then? But we lived as usual. Everyone does, most of the time. Whatever is going on is as usual. Even this is as usual, now.

We lived as usual, by ignoring. Ignoring isn’t the same as ignorance, you have to work at it.

Nothing changes instantaneously: in a gradually heating bathtub you’d be boiled to death before you knew it. There were stories in the newspapers, of course, corpses in ditches or the woods, bludgeoned to death or mutilated, interfered with as they used to say, but they were about other women, and the men who did such things were other men. None of them were the men we knew. The newspapers stories were like dreams to us, bad dreams dreamt by others. How awful, we would say, and they were, but they were awful without being believable. They were too melodramatic, they had a dimension that was not the dimension of our lives.

We were the people who were not in the papers. We lived in the blank white spaces at the edges of print. It gave us more freedom.

We lived in the gaps between the stories.

View all my reviews

JLMOP // THE SUBTLE ART OF NOT GIVING A F*CK: A COUNTERINTUITIVE APPROACH TO LIVING A GOOD LIFE

The Subtle Art of Not Giving a F*ck: A Counterintuitive Approach to Living a Good LifeThe Subtle Art of Not Giving a F*ck: A Counterintuitive Approach to Living a Good Life by Mark Manson
My rating: 5 of 5 stars

Mark Manson hit the life advice sweet spot with the deceptively-titled Models and came back for more with The Subtle Art of Not Giving a F*ck. What can I say? I loved it.

It’s not that this book is revolutionary or never-before-seen material. Far from it: a lot of it has he seemingly copied from his blog (not that that’s a bad thing – I enjoy his writing a lot). Listening to it as a whole though (yeah another audiobook) I got the feeling the whole was more than the sum of its parts.

I’ve been stressing over this review and avoiding it cause I don’t remember many details from the book itself – I didn’t take any notes while listening to it (I never do) and it’s already been 3 weeks since I finished it. What should I write here for you to read my review and make it worthwhile?

But hang on a second. Why am I stressing over this?

Fuck off, you part of me that makes me think that writing something here needs to be amazing and super-expressive and indicative of my true thoughts, so much so that it can often induce low-level anxiety on me. What a load of crap.

Fuck off, you part of that makes me need to play passive-aggressive smart and makes me avoid saying things as I really see them (especially if my viewpoint is banal) because I’m scared of looking inadequate/uninteresting.

You know something? This could be nothing more than an average review. Perhaps it’s even worse than average. Maybe I could write a better one if I really tried, but it doesn’t matter now because I don’t really want to try harder. Can’t be fucked. That’s fine, it’s okay. I embrace it.

In all honesty, what’s this “average” business? What does it even mean? Since when is this a competition? What am I after? Who cares if my little review is good or not?

I’m done with this. There are more important things to give fucks about than this review, and I’m off to find them – life is short, don’t forget!

There. That felt good!

Get inspired, check Mr. Manson out. Thanks for reading!

View all my reviews

ΠΑΝΕ ΚΑΙ ΤΑ CD ΠΟΥ ΚΡΑΤΑΓΑ

Σας παρουσιάζω μερικούς από τους αγαπημένους μου δίσκους. Porcupine Tree, Pink Floyd, Sigur Rós… Mezmerize, Hypnotize, Dirty Deeds Done Dirt Cheap, Ummagumma, Deadwing, Dark Side of the Moon, and the list goes… -oon. Κάποιοι από αυτούς τους δίσκους διαμόρφωσαν το μουσικό μου γούστο μέχρι το μεδούλι, κάποιοι όχι τόσο, αλλά για καιρό αυτή η μικρή συλλογή ήταν μέρος του «θησαυρού» μου.

Παρ’ όλ’ αυτά, για πολλά χρόνια δεν είχα βάλει να τους ακούσω. Σε mp3 ναι, σαφώς, τους έχω ακούσει, και πολλές φορές. Αλλά τους δίσκους ως αντικείμενα για καιρό δεν τους είχα καν κοιτάξει, πόσο μάλλον αγγίξει. Δεν θα ήταν απίθανο να μην μπορούσα καν να τους ακούσω σήμερα, αν δεν είχα ακόμα το Sony hi-fi της μάνας μου από τις αρχές του ’90 που έχει ένα CD player σε μέγεθος περίπου όσο δύο PS4, ή το εξωτερικό Blu-ray player του λάπτοπ μου. Δεν περιμένω όμως ότι θα έχω την τεχνική ικανότητα να παίξω CD για πολύ ακόμα.

Το γεγονός αυτό, ότι πρακτικά έπιαναν τόπο και το μέλλον τους είναι αβέβαιο, όπως και το ότι ψάχνω να δώσω και να ξεφορτωθώ πράγμα και ιδανικά να το μετατρέψω σε ρευστό (όπως καιρό τώρα), μου έδωσε αρχικά την ιδέα να τους πουλήσω. Βασικά, ένας συλλεκτής CD από το Insomnia, ο Νίκος, είχε αρχικά αγοράσει αυτά τα CD από μένα, και με είχε ρωτήσει αν είχα άλλα.

Γενικότερα είμαι σε φάση πώλησης και αλλαγής δέρματος, ψάχνοντας να βρω πράγματα για να πουλήσω από το παρελθόν τα οποία δεν θα μου πέρναγε καν από το μυαλό ότι θα ήθελα να αποχωριστώ κάποτε. Πράγματα τα οποία έχουν είτε συλλεκτική είτε συναισθηματική αξία.

Οπότε, ενώ είχα πει στον Νικό  ότι όχι, τα υπόλοιπα  CD που που είχα δεν ήταν για πώληση… μετά σκέφτηκα «γιατί όχι;».

Δεν θα σας πω ψέματα: όταν τους έβγαζα από τα ράφια και τους ξεσκόνιζα και τους άνοιγα για να τους ετοιμάσω για τον καινούργιο τους ιδιοκτήτη, τον Νίκο, τον προαναφερθέντα συλλέκτη με τους 3.000 δίσκους, άρχισα να κοιτάζω την εικαστική δουλειά, να διαβάζω τους στίχους, να αγγίζω το ακριβό ματ, ή τραχύ, ή ανάγλυφο χαρτόνι, και είχα λίγο αυτή την έκφραση:

Μήπως να τους κρατούσα; Σιγά τον χώρο που έπιαναν. Όσο 4-5 βιβλία, και από αυτά έχω ένα κάρο (από τα μεγάλα τα κάρα, τα δεξαμενόκαρα). Μα να δώσω τους Porcupine; Τον Στηβάκο; Να δώσω το πρώτο μου CD τους που το είχα αγοράσει μόνο επειδή ο Γιώργος Κ. μου είχε πει όταν ήμουν 15 ότι ο Steven Wilson και η μπάντα του «ήταν οι σύγχρονοι Pink Floyd» (κάτι που μετά θα μάθαινα ότι σιχαινόταν να το ακούει ο Στηβάκος); Κάτσε, κάτσε – να δώσω τους FLOYD;! Το Ummagumma για το οποίο μάλιστα έγραψα πριν λίγους μήνες; Ήμουν τόσο ξεδιάντροπος πια; Να δίνω την προσωπική μου ιστορία για μια χούφτα ευρώ;

Τουλάχιστον να την κράταγα για λίγο ακόμα. Σε άλλα 10 χρόνια μπορεί αυτή η ιστορία να αποκτούσε αξία! Μάλιστα. Κι αν συμβεί μια άνθιση των CD όπως συμβαίνει με τα βινύλια κι ένα κινέζικο The Wall χωρίς το Young Lust αξίζει μια μικρή περιουσία όταν οι κινέζοι αναπόφευκτα κατακτήσουν τον κόσμο; Όχι, όχι, θα τους κράταγα και θα άρχιζα να ακούω CD από εδώ και στο εξής. Χέσε και τα βινύλια, χέσε το να ακούω ραδιόφωνο από το ίντερνετ ή από τα ερτζιανά· στους οπτικούς δίσκους βρίσκεται το παρόν, εκεί βρίσκεται το μέλλον! Δεν έχει σημασία που είχα χρόνια να τους ακούσω, να τους αγγίξω, να τους δω – δεν πουλάω συναισθήματα!

Κι όμως. Αυτό το κύμα νοσταλγίας και Μπίλμπο-όταν-βλέπει-το-δαχτυλίδι κράτησε γύρω στα 3 λεπτά.  Τα πούλησα τα συναισθήματα μου. Πούλησα την αβεβαιότητα, πούλησα τον φόβο ότι χωρίς αυτά τα CD είμαι λιγότερος. Και ναι, πούλησα ότι θα μπορούν να κάθονται εκεί, πούλησα ότι θα μπορούσα, ίσως, μια μέρα, να τα δείξω σε κάποιον ή κάποια των οποίων το ενδιαφέρον για αυτή την πολύ προσωπική ιστορία, σε διαφορετική περίπτωση, θα προκαταέβαλα – μάλλον ματαιόδοξα. Πούλησα την ιδέα ότι είμαι ο ίδιος άνθρωπος που αγόρασε και άκουσε κάποτε αυτή τη μουσική και ότι αυτοί οι πλαστικοί κύκλοι και τα πλαστικά κουτιά τους είναι ζωντανές αποδείξεις κάποιας ιστορίας που αξίζει να ειπωθεί.

Την περασμένη βδομάδα βρέθηκα με τον Νίκο και του τα έδωσα όλα για τιμή στην οποία, τότε που θα πήγαινα στα Metropolis για να ψάξω δίσκους από τα εξώφυλλα και την τιμή στον τομέα της ροκ και της μέταλ, θα αγόραζα από 2 μέχρι 4 από αυτούς, ανάλογα. Αυτή είναι η ιστορία, κι αυτή θα μείνει μαζί μου – δεν χρειάζεται τεκμήρια. Του είπα να προσέχει τον θησαυρό μου. Με τα λεφτά αγόρασα καινούργια ρούχα. Λίγες ώρες μετά, ήδη είχαν φύγει από το μυαλό μου, και μέχρι χτες είχα σχεδόν ξεχάσει ότι την περασμένη εβδομάδα είχα πουλήσει τους «μονάκριβους» δίσκους μου…

…μέχρι που ξαναείδα στη φωτογραφική μου μηχανή τις φωτογραφίες που τράβηξα για να τους θυμάμαι (ενώ τράβαγα φωτογραφίες παιχνίδια GameCube, Wii, Χbox 360, PS4, για να πάρουν και αυτά τη σειρά τους…) Έτσι θυμήθηκα ότι αυτή η ιστορία με ενέπνευσε να γράψω αυτό εδώ το ποστ – να ‘ναι καλά (;) οι φωτογραφίες που δεν παίρνουν όλες οι αναμνήσεις τη φυσική τους πορεία…

Το έγραψα λοιπόν το ποστ, κι εσύ το διάβασες, τουλάχιστον διαβάζεις το ότι πιστεύω ότι το διάβασες. Αυτό το ποστάκι για το πόσο οι παλιοί μου δίσκοι δεν θα μου λείψουν, αφού τη μουσική τους δεν θα τη χάσω. Και πώς δεν ξέρω πώς να νιώσω για αυτό. Λάθος, αυτό είναι ψέμα – αυτό το ξέρω πολύ καλά, απλά ένα κομμάτι μου ντρέπεται να το παραδεχτεί και απλώς υποκρίνεται ότι είναι μπερδεμένο:

Το φίδι που αλλάζει το πουκάμισο του πονάει για λίγο, αλλά τελικά νιώθει χαρά και ανακούφιση. Με τις νέες του φανταχτερές φολίδες νιώθει όμορφο, φωτεινό, άνετο και λυγερό. Το παλιό του δέρμα δεν το ενδιαφέρει πια, όσες βροχές και αέρηδες έζησε τυλιγμένο μέσα του. Παρ’όλ’αυτά, σαν βρουν το πεταμένο του πουκάμισο οι περιπατητές στους βράχους, θα ενδιαφερθούν αυτοί για εκείνο. Θα το πάρουν και θα διακοσμήσουν το σπίτι τους με αυτό και θα πουν την ιστορία του πώς το βρήκαν στους φίλους τους, και ίσως μια μέρα ένας μάγος το χρησιμοποιήσει για κανένα ξόρκι ή κανένα φίλτρο.

Και όλοι θα είναι χαρούμενοι.

 

JLMOP // QUIET: THE POWER OF INTROVERTS IN A WORLD THAT CAN’T STOP TALKING

Quiet: The Power of Introverts in a World That Can't Stop TalkingQuiet: The Power of Introverts in a World That Can’t Stop Talking by Susan Cain
My rating: 4 of 5 stars

Every second person you know is an introvert in some way, shape or form. The reason you might not have noticed is that there’s a certain social stigma and many misconceptions attached to introversion which are forcing many introverts to feign extraversion, maybe even getting half-good at it in the process.

Introversion has an unjustifiably bad rep – argues Quiet author Susan Cain – considering introverts are in general terms more knowledgeable and academically accomplished, thorough, sensitive and other positive personality traits often overlooked in favor of the more reserved, closed and self-conscious aspects of introversion.

At the end of the day, introverts need to believe in ourselves and own our special powers, not feel ashamed for being different – not isolate ourselves either, but recognise that the way we operate is fundamentally, in part biologically, different, and that social pressures and expectations might not always be coming from a right place. Introverts rarely agree with the dominant value system anyway, so we shouldn’t be stressing too much over it.

I get all that, and I agree. Susan Cain made a brilliant point with this book which, apart from a feel-good guide for struggling introverts everywhere, could act as a great introduction to one of the cornerstone dichotomies of personality typology. If you’re interested in the topic, I would recommend having a look at this summary of the book’s concepts — check out “Pitfalls of the Extrovert Ideal” in particular.

My main qualm with the book, although not directly linked to its content and argument, is that I feel it encourages a kind of tribalism and entitlement within the ranks of introverts, especially the kind which is visible on the web. I see many people identifying quite strongly with being introverts: acting proud of how nobody gets them, showing in little -or big- ways how special they and their own little world are, not making any efforts to communicate whatsoever, etc.

Don’t get me wrong, I myself am guilty of indulging in introvert exceptionalism from time to time. The difference is that many introverts out there identify so strongly with their introversion and make it such a big part of their persona they will outright reject invitations to social gatherings, shun new experiences that could help them grow in some way and feel justified in being avoidant. Some may even end up with what would be superiority complexes, if the notion of extrovert superiority wasn’t ingrained in us so deeply it will never truly be overwritten by a genuine “introvert supremacy” ideal- probably the point of the book in the first place, to be honest.

Susan Cain says that “introverts today are where women were in the 1950s and early 1960s—a population discounted for something that went to the core of who they were” and thinks society is getting more and more ready for a change of perception about them, just as it did with women. Looked at this way, I suppose the outspoken introverts (no pun intended) are the natural consequence of a “a population on the verge of coming into its own” – as have been the feminists identifying with being a woman more strongly than any other part of themselves. From that perspective, it’s something healthy and empowering.

What I’m concerned about is how social exclusion and isolation is becoming the new normal – just look at Japan and how its young people rejecting society and the real world around them are making a dent in the country’s demographics. I wouldn’t be surprised if in a couple of decades from now it will be the extraverts who will be forced to pseudo-introversion if they want to have any hopes of making it… “socially”.

Is the whole world going to become so self-absorbed and proud of it, we’ll forget how introversion is actually only a part of a dichotomy? Only time will tell.

View all my reviews