JLMOP // LEARN ANY LANGUAGE

Learn ANY Language: A Practical Guide to Learn Any Language to Any Level of Fluency

Learn ANY Language: A Practical Guide to Learn Any Language to Any Level of Fluency by Janina Klimas
My rating: 4 of 5 stars

25/01/2018 EDIT: I’m adding in the summary of the book’s action steps in the words of the author:

The first step, is to review all of the action steps. They are compiled here for easy reference:

1. Throw away everything you ever thought you knew about learning languages. You don’t have to be perfect. You don’t have to spend half your life trying to study a language. You don’t have to be Doctor/Professor/ Genius insert-your-last-name. You don’t have to have a million dollars, pounds, euros, yuan, yen or whatever, to attain these skills.

2. You don’t have to speak perfectly. You can make lots of mistakes and still be understood. You do have to have a willingness to understand how to learn languages and how to apply it, in order to meet your goals in your language.

3. On the matter of language learning in schools, please contact school districts and write your political leaders. In many school language programs, the traditional paradigm sets up students and teachers for failure. Unless people have the correct knowledge and materials to set up a program that assesses students all the way through, from beginning to advanced, and provides a long enough time sequence to be able to do so, languages in school are going to continue to not be a great experience for most people.

4. Be informed as you approach materials for the independent study of languages. I know I called out a few language programs but the truth is, I think any exposure you get is great. I also think a lot of the programs – particularly audiobook-type programs – are fantastic to learn useful words and phrases. You can listen if you’re going for a walk, cleaning the house or in the car. While they can be a useful way to pick up words and phrases, you need to be realistic. You need to be informed about how much input you will actually get, in order for them to be effective.

5. Decide what your idea of fluency is. What’s going to work for you? What’s going to work in your life? How much time do you have to dedicate to this endeavor? Do you want to go on a trip to Italy? In that case, maybe you can stay toward the upper bubbles. Do you want to move to China and fit in with the locals? Then you need to be way more advanced.

6. You need to decide where you want to be. After you’ve made those decisions, you need to learn about the amount of time it’s going to take to get to your goal, in your specific language. You also need to figure out how you’re going to get there with the time you have.

I was sent this book in digital format in exchange for an honest review. It took me more than a year to actually get down to it and finishing it. Sorry about that, JK.

What I enjoyed about this book was that it got me really motivated to actually communicate in different languages. The criticism on the different kinds of school systems sounded familiar, and the realisation that I’m not even communicating in my supposed mother tongues perfectly, let alone that I wasn’t born a native speaker in them and that I had to go through the long process of becoming one, did strike home. I loved how far she went to get across that no-one expects us to be perfect when we’re learning a foreign language, and that errors should be taken advantage of, not feared. “There is no failure, only feedback” truly is the golden rule here, as with anything.

I don’t believe this book is just for absolute beginners or people who haven’t ever learned foreign languages–I was able to get something out of it even with plenty of experience in languages. I see Learn ANY Language as more of a collection of resources and unique methods that can greatly expand your concept of what learning a language actually has to entail. I’ve been getting creative with learning or improving my working languages (mainly English, Spanish, German and to a lesser extent Bulgarian and Danish) for some time now by using podcasts, conversation exchange/tandem meetings, movies, video games, Memrise, Language Transfer incl. others, but Mrs. Klimas broadened my already airy horizons even more, and I’m thankful for it.

I also enjoyed learning about language skill assessment, the learning process and the practicalities of which parts of the traditional learning systems really work and which don’t, which is always a topic that fascinates me—just imagine how different things could really be…

Admittedly, I didn’t like some of the assumptions she made, e.g. that as a reader of the book I must be an L1 English speaker, for example, or that learners should spend some years working with specific structures before getting into more advanced ones, e.g. spending 1-2 years without being properly taught the past tenses or other ways to formulate the past in the given language. Judging by how much time people tend to devote to talking about the past, that sounds a bit counter-intuitive and an arbitrary limitation.

I also thought there were plenty of grammar errors and repetitions of advice and sentences throughout the book that cheapened the look and feel of the endeavour, especially on a topic such as language. But these are relatively small issues compared to the value that can be got out of this book, if one is only willing and motivated. If you are, this book will give you ideas and specific advice. If you’re not, it might help you get there.

Recommended for anyone interested in being a polyglot.

View all my reviews

ΞΥΠΝΗΣΤΕ ΡΕ!

Φίλε, ταλαιπωρούμαι από αϋπνία, μη μου λες να ξυπνήσω κι έχουμε άλλα…

Τι κοινό έχει ένας Ιεχωβάς, ένας αναρχικός, ένας φασίστας και ένας υποστηρικτής της «θεωρίας» της επίπεδης Γης;

Και οι τέσσερις καλούν τον κόσμο να ξυπνήσει. «Ξυπνήστε!», φωνάζουν, γράφουν και πληκτρολογούν.

Ποτέ δεν κατάλαβα αυτό το “wake up“. Wake up from what?

Τι κοινό έχει ένας Ιεχωβάς, ένας αναρχικός, ένας φασίστας και ένας υποστηρικτής της «θεωρίας» της επίπεδης Γης; Δεν μπορούν να συνυπάρξουν με έναν κόσμο που διαφωνεί μαζί τους. Καλούν όλους τους άλλους σε αφύπνιση, γιατί κάτι βαθιά μέσα τους τους λέει πως από τη στιγμή που δεν πιστεύουν όλοι το ίδιο, υπάρχει η πιθανότητα η ιδεολογία τους να μην είναι και τόσο αλάνθαστη.

Οι Ιεχωβάδες μας λένε να ξυπνήσουμε και να δούμε τι πραγματικά έχει σημασία στη ζωή – αρκεί κάπου στην πορεία να σταματήσουμε τις μεταγγίσεις αίματος και τις γιορτές γενεθλίων. Οι δισκογήινοι (δικός μου νεολογισμός γιατί πιστεύουν ότι η Γη είναι δίσκος) λένε ότι μας έχουν υπνωτίσει οι τηλεοράσεις και οι κυβερνήσεις και ότι η επιστήμη και όλος ο κόσμος βασικά κρύβει την αλήθεια. Οι φασίστες πιστεύουν κάτι αντίστοιχο, μόνο που αυτή η αλήθεια στη δική τους περίπτωση είναι ότι η δική τους χώρα και τα δικά τους γονίδια είναι τα καλυτερότερα που υπήρξαν ποτέ στην ιστορία του Σύμπαντος.

Οι αναρχικοί κι αυτοί πιστεύουν τα ίδια για κυβερνήσεις και τηλεοράσεις, αλλά μιλάνε και για την εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον καπιταλισμό και τα αφεντικά (κάτι που κάνουν και οι πιο «ενημερωμένοι από τους φασίστες, αλλά ας μην περιπλέξουμε τα πράγματα περισσότερο). Σχετικά με τον αναρχισμό συγκεκριμένα: αν και σαν ιδεολογία τη συμπαθώ πολύ περισσότερο γιατί πιστεύω στις ίσες ευκαιρίες, στην αυτοδιαχείριση και στο ότι ένας άλλος κόσμος είναι όντως εφικτός, ξενερώνω όταν οι αναρχικοί καλούν σε επανάσταση. «Ξυπνήστε! Ξεσηκωθείτε!», έχουν φωνάξει πολλοί, αλλά ξεχνάνε κάτι πολύ σημαντικό: δεν θα ξυπνήσεις ποτέ κάποιον που κάνει ότι κοιμάται.

Ο αναρχικός νομίζει ότι ο κόσμος κοιμάται, ότι δεν έχει καταλάβει τι συμβαίνει, και ότι όλοι τον περίμεναν να τους πει να ξεσηκωθούν για να το κάνουν. Ο καπιταλισμός δεν θα υπήρχε χωρίς τους σκλάβους του, σαφώς, αλλά οι άνθρωποι που αυθεντικά ονειρεύονται έναν κόσμο στον οποίο όχι το τι αγοράζουν, αλλά το πώς φέρονται στους γύρω τους, θα καθορίζει την αξία τους στην κοινωνία, είναι στ’ αλήθεια μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός… σε μια χούφτα δάχτυλα τέλος πάντων.

Σίγουρα, η πιθανότητα ότι ο κόσμος εκεί έξω που υποτίθεται κοιμάται, στην πραγματικότητα δεν είναι υπνωτισμένος αλλά επιτρέπει στο σύστημα να τον χρησιμοποιεί για να το χρησιμοποιεί κι εκείνος ως αντάλλαγμα και με απόλυτη συνείδηση ψηφίζει Trump ή Νέα Δημοκρατία ή ΣΥΡΙΖΑ ή δεν ψηφίζει ή κάνει οτιδήποτε άλλο κάνουν συνήθως οι άλλοι άνθρωποι, τα πρόβατα, είναι μια σκέψη δύσκολη και σίγουρα λιγότερο ελπιδοφόροα για όσους περιμένουν την επανάσταση… αλλά ίσως είναι και μια πιο ακριβής εικόνα του πώς σκέπτονται και δρουν τα ανθρώπινα όντα: απρόβλεπτα, ακατανόητα και με βάση πολύ, μα πάρα πολύ διαφορετικές έννοιες του κοινού συμφέροντος.

Εν πάσει περιπτώσει. Οι τέσσερεις κατηγορίες ανθρώπων που αναφέρω παραπάνω έχουν ένα κοινό στο πώς βλέπουν τον κόσμο. Τον βλέπουν χωρισμένο στα εξής δύο στρατόπεδα: εμείς οι ξύπνιοι κι εσείς που είστε τα πρόβατα ταγμένα με το σύστημα.

Δεν είναι φοβερό που για σχεδόν όλους εκεί έξω, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, εμείς — εγώ κι εσύ — είμαστε με το σύστημα, ακόμα κι αν εμείς τοποθετούμαστε, ως είθισται, ενάντια στο σύστημα; Δεν έχει σημασία το τι κάνουμε, σημασία έχει ότι δεν είμαστε εκείνοι. Είναι άραγε τυχαίο μάλιστα ότι όσο πιο κοντά προσπαθούμε να φτάσουμε στην ιδεολογική καθαρότητα, βλέπε κινήματα όπως ο φεμινισμός ή ο βεγκανισμός, τόσο πιο ακραίες θέσεις είμαστε διατεθιμένοι να υποστηρίξουμε, και τόσο πιο εχθρικοί μπορούμε να γίνουμε σε ομόρροες αλλά λιγότερο αφυπνισμένες, κατ’ εμάς,  πεποιθήσεις; Αυτή η αντίσταση στην κοινή πορεία μου δείχνει ότι όσοι ζητούν τον αφυπνισμό των άλλων πολύ συχνά δεν θέλουν όντως παρέα για να αλλάξουν τον κόσμο, αλλά θέλουν να διαχωρίσουν τη θέση τους για να δει ο κόσμος πόσο ξεχωριστοί είναι.

Κάθε φορά που ακούω ή βλέπω κάποιον να μου λέει να ξυπνήσω, το μόνο που βλέπω είναι έναν άνθρωπο που αδυνατεί να χωρέσει στην αντίληψη την ύπαρξη άλλων κοσμοθεωριών. Οποιαδήποτε και να είναι η θέση του, με έχει χάσει με το καλημέρα. Ιδιαίτερα αν, για να δουλέψει η ιδεολογία του, θα πρέπει να ακολουθήσει τις επιταγές του «αν όλοι κάνανε αυτό ή ήταν έτσι, τότε μόνο θα λειτουργούσε ο κόσμος σωστα», αλλιώς: «αν όλοι ήταν σαν εμένα και είχαν τις ίδιες ανάγκες και όνειρα, ο κόσμος θα ήταν τέλειος!». Γιατί για καμιά ιδεολογία δεν ισχύει αυτό, και αν μάθαμε κάτι από τον Δαρβίνο, κι ας μη συμφωνώ με όλα όσα του αποδίδονται, αυτό είναι ότι η ποικιλομορφία είναι η ίδια η ζωή.

Έχω κάτι άλλο να προτείνω, επειδή σε όλους μας αρέσει να λέμε ο ένας στον άλλον να ξυπνήσουμε: όταν ακούμε «ξυπνα!» ή κάτι παρόμοιο, θα παριστάνουμε απλά ότι όλοι προσπαθούν να μας θυμήσουν ότι είμαστε ζωντανοί, είμαστε εδώ σε αυτόν τον μονάκριβο πλανήτη, και ότι δεν έχουμε έρθει να πείσουμε κανέναν ότι εμείς είμαστε γαμάτοι κι ότι εκείνοι κοιμούνται. Ότι σημασία έχει το τώρα, όχι το αύριο και το χτες. Ότι η ζωή είναι μικρή, και όλοι μας θα πεθάνουμε μια μέρα, οπότε το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να ζήσουμε αυθεντικά και να διακρίνουμε τι θέλουμε από τη ζωή για να ζήσουμε γεμάτα. Αγκαλιάζοντας τους φόβους μας, αποδέχοντας τον αναπόφευκτο πόνο (αλλά την μη-αναπόφευκτη οδύνη), αγκαλιάζοντας το πόσο λίγα ξέρουμε και πόσα λίγα θα έχουμε μάθει μέχρι να μας πάρει ο άνεμος, εκτιμώντας τις σχέσεις μας για αυτό που είναι: πολύτιμες και εύθραυστες.

Αλλά αυτό δεν είναι παρά μια πρόσκληση. Εσείς μόνο ξέρετε ποιο είναι το όνειρο στο οποίο προσπαθείτε να ξαναμπείτε κάνοντας ότι κοιμάστε, και σίγουρα, ο ύπνος είναι υγεία. Η ζωή, πάντως, σας περιμένει–το ίδιο και ο θάνατος.

Καλά ξυπνητούρια!


Πριν λίγες μέρες διάβασα αυτό στο Reddit το οποίο με γέμισε έμπνευση. Είναι κάπως σχετικό και ίσως σας αφήσει με παρόμοιες συνειδητοποιήσεις. Διαβάζοντας το έμεινα με μπόλικα αποθέματα πίστης στο καλό που βρίσκεται μέσα σε όλους μας. Πάντα χρειάζομαι λίγο σπρώξιμο για να φέρομαι στους άλλους σαν αυτά τα αποθέματα να είναι όντως εκεί. To θέμα ήταν What’s the story about the person you once met in a day and you never saw again, but marked you for the rest of your life?

One time I was working at a liquor store in a college town. This middle aged guy comes in, and he’s already in the middle of a soliloquy about how insane and messed up the world is. He seems sober to me, oddly enough, but he’s talking aloud to himself, or kinda to me, it was hard to be sure. I saw a lot of loonies when I worked at that store, and this guy wasn’t like that. Seemed like a totally normal guy to me, not crazy, not on drugs, just going through something, I guess. So he goes and grabs a six pack, brings it up to the register, and he’s still going on this rant about how people are starving in third world countries, and corporations control our lives, and our politicians are corrupt, and we’re all stupid and ignorant, and then he pauses, and just looks at me and says, “And yet, what IS there to do, but become an advocate?”

That was the end of the speech. I’ve never been totally sure what he meant, or how he intended me to take his words, but here’s how I’ve chosen to interpret them: the world is fucked up. Literally every about it is wrong. But what are you gonna do? NOT live in it? There’s no use in complaining about all the shit that goes down. None of it is new. Things have always been this way, and they likely always will be. The specifics will change, but the big picture won’t. And maybe THIS is as good as it gets. So what IS there to do, except endorse the whole rotten mess, and try to do whatever good you can? We’re humans, this is us, and as bad as we are, we’re not so bad after all.

I’m sure most of you won’t agree, but this thought has kept me sane and calm through the last 15 years of history. I used to have more of that activist spirit, but through all my protesting and so-called “direct action” I only made one lasting change: I was angry all the time. Sure, there were little victories along the way: that homeless guy got a good meal, this tree stood for an extra day before they cut it down. But the only big picture change was in me. Eventually, I realized what Edward Norton’s character in American History X realized: nothing I did had made life better for me or anyone I cared about. So I shifted my focus. I try to do good for the people in my life. I try to be the best husband and dad I can be, and live according to my principles. And when the opportunity arises to do more, I do it. But I let the rest of it roll off my back, because even if I spent every minute of every day living for some cause or other, I’d mostly just be missing out on my own life.