Μας αρέσει η αντικειμενικότητα, εμάς των ανθρώπων. Ψάχνουμε για απόλυτες αλήθειες στα πάντα. Χιλιάδες επιστήμονες και παπάδες θα προστίθονταν στα ήδη τεράστια πλήθη των ανέργων ανά την υφήλιο αν οι άνθρωποι μπορούσαν να συλλάβουν έστω για λίγο πόσο εγκλωβισμένοι είμαστε ο καθένας στον δικό του μικρόκόσμο.
Αυτή την αντικειμενικότητα μας αρέσει να την εξασκούμε και στην εξωτερική εμφάνιση των άλλων ανθρώπων. Όταν περιγράφουμε κάποιον ή κάποια και την εμφάνιση τους, την σχολιάζουμε με την σιγουριά που θα δείχναμε αν αφήναμε μια τσαγιέρα να κάνει ελεύθερη πτώση από την κορυφή μιας πολυκατοικίας : είναι όμορφη. Είναι άσχημος. Η επιτάχυνση της βαρύτητας στην Γη είναι 10 μέτρα ανα σεκόντ τετράγωνο. Η διαφορά αυτών των δύο είναι πως, στην μία περίπτωση, αν υπάρχει διαφωνία πρέπει να συνοδεύεται από τις αντίστοιχες αποδείξεις για να φέρει την επιστημονική επανάσταση, ενώ κάτι τέτοιο δεν είναι απαραίτητο για να διαφωνήσεις με τον κολλητό σου που μόλις επιδοκίμασε τα οπίσθια της μπροστινής αλλά εσύ μπορείς να δεις ξεκάθαρα την επίδραση της προαναφερθείσας επιτάχυνσης πάνω τους. Δεν θα δεχτεί όμως την άποψη σου γιατί «έχει κωλάρα, όπως και να το κάνουμε».
Η ύπαρξη του προσωπικού γούστου και ό,τι αυτό συνεπάγεται φαίνεται να μην ενδιαφέρει καθόλου τους περισσότερους μας. Αν κάποιος είναι «αντικειμενικά όμορφος» (αχ πόσες φορές το έχω ακούσει αυτό) δεν θα έπρεπε να αρέσει σε όλες; Αν η ασχήμια είναι μια παγκόσμια σταθερά, δεν θα έπρεπε μέχρι τώρα να έχουν εξαφανιστεί οι άσχημοι άνθρωποι επειδή πολύ απλά ποτέ δεν θα αναπαράγονταν και δεν θα μπορούσαν να διαιωνίσουν τα γονίδια τους; «Πφφφ, Κιούμπι, απλά μερικοί άνθρωποι έχουν περίεργα γούστα». Αλήθεια; Ποια γούστα είναι περίεργα λοιπόν; Όχι τίποτα άλλο, για να μπορώ να πω κάποια στιγμή στο μέλλον “I digged fat chicks before it was cool”.
Το να σου αρέσει ή όχι κάποιος/α είναι μια δράση που χρειάζεται πομπό και δέκτη. Κανείς δεν μπορεί να είναι όμορφος αν δεν υπάρχει κανείς άλλος να τον δει (κάτι σαν το δέντρο που πέφτει στο δάσος και κανείς δεν είναι εκεί για να το ακούσει). Η εξωτερική εμφάνιση είναι σημαντική επειδή είναι ένα μέσο κριτήριο διαλογής μεταξύ των ανθρώπων. Κατα συνέπεια είναι σχετική, χρειάζεται (τουλάχιστον) δύο και αλλάζει με τις περιστάσεις. Λέγοντας ότι κάποιος είναι όμορφος δεν μιλάς για εκείνον, δεν μπορείς να μιλήσεις αντικειμενικά για την εμφάνιση του, είναι κάτι το πρακτικά αδύνατο αφού οποιοσδήποτε άλλος θα την κρίνει με διαφορετικά κριτήρια από εμάς και έτσι θα υπάρχουν αναπόφευκτα διαφωνίες σχετικά με την εμφάνιση — εφάμιλλες διαφωνίες με το «ποιο μουσικό συγκρότημα είναι το “καλύτερο”», «γάτα ή σκύλος», «βουνό ή θάλασσα», «Ντάγκλας Άνταμς ή Τέρι Πράτσετ» . Όταν προσπαθούμε να «αντικειμενοποιήσουμε» τον κόσμο χάριν ευκολίας και τάξεως, το μόνο που κάνουμε είναι να γενικεύουμε, να απλοποιούμε τον κόσμο, να τον κόβουμε και να τον ράβουμε στα μέτρα μας και να απαιτούμε όλοι να συμφωνούν — γιατί αν δεν υπάρχει συμφωνία, δεν υπάρχει αντικειμενικότητα. Λέγοντας ότι κάποιος είναι όμορφος, το μόνο που είναι δυνατόν να εννοούμε είναι ότι μας αρέσει η εμφάνιση του, ότι είναι του γούστου μας.
«Γκουχ, αυτά τα δύο δεν είναι το ίδιο πράγμα;» ΌΧΙ! Λέγοντας ότι κάποιος είναι άσχημος περιγράφεις τον άλλον με ένα εξ ορισμού υποκειμενικό επίθετο. Αν πεις ότι τον βρίσκεις άσχημο περιγράφεις τον εαυτό σου. Αυτός ο διαχωρισμός είναι πάρα πολύ σημαντικός γιατί αναδεικνύει την σημαντικότητα του γούστου.
Ας πάρουμε ένα άλλο παράδειγμα. Έχετε σκεφτεί ποτέ γιατί σας αρέσουν τα φαγητά που προτιμάτε; Γιατί δεν σας αρέσει το κουνουπούδι; Αν λέγατε ότι το κουνουπίδι είναι άνοστο, ευθυς αμέσως θα είχατε μια ορδή αιμοδιψών χυμοδιψών χορτοφάγων που θα επέμεναν ότι το κουνουπίδι είναι θείο δώρο για τις σαρκικές απολαύσεις και ότι τους. Ποιος έχει δίκιο λοιπόν; Και οι δύο; Κανείς; Κόντρες βασισμένες σε γούστα δεν θα λυθούν ποτέ. Είναι ο τετραγωνισμός του κύκλου των ανθρώπινων σχέσεων. Πώς μπορείς ποτέ να πείσεις ή να πειστείς από κάποιον που αγαπάει αυτό που μισείς και μισείς αυτό που αγαπάει, ειδικά όταν δεν ξέρεις γιατί το μισείς ή το αγαπάς; (το γούστο δεν συνδέεται καθόλου με την λογική, παρά με το συναίσθημα)
Όπως το περιβάλλον μας (οικογενειακό, φιλικό, επικοινωνιακό, πολιτισμικό) διαμορφώνει τις εμπειρίες και κατα προέκταση την προσωπικότητα μας, έτσι διαμορφώνει το γούστο και τις προτιμήσεις μας με τρόπους που εμείς δεν μπορούμε να κατανοήσουμε ή να θυμηθούμε. Δημιουργεί τα αισθητικά μας κριτήρια και τα πρότυπα ομορφιάς τα οποία ακολουθούμε και ψάχνουμε στους άλλους.
«Έλεος! Θα μας τρελάνεις! Δηλαδή δεν υπάρχουν κάποια ελάχιστα κοινώς αποδεκτά αισθητικά κριτήρια; Δεν υπάρχουν αντιαισθητικά πρόσωπα, στραβά πόδια, κρεμασμένες κοιλιές, λαδωμένα μαλλιά, κίτρινα δόντια;» Όπως κάθε κοινωνία έχει την κουλτούρα της, την γλώσσα της, τους άγραφους κοινωνικούς κανόνες της και τα ταμπού της, έτσι, ως μέρος της γενικότερης κουλτούρας της, διατηρεί και κάποια αισθητικά πρότυπα τα οποία είναι τελείως αυθαίρετα. Στην εποχή μας η εικόνα είναι παντοδύναμη και έχει απόλυτο ρόλο στην δημιουργία των προτύπων. Απλά σκεφτείτε, π.χ. πως εσείς, ή τα τωρινά παιδιά, είναι μεγαλωμένα από την τηλεόραση ή το ίντερνετ. Σκεφτείτε τι κεντρικό ρόλο είχαν και έχουν τα μέσα, με κύριο σκοπό την διαφήμιση και επομένως το κέρδος, στην δημιουργία των πλατωνικών ιδεών της κοινωνίας μας. Οι κοινωνίες όχι μόνο αναπαράγουν αυτές τις ιδέες από γενιά σε γενιά κι έτσι είναι αδύνατο να βρούμε τις απαρχές ενός προτύπου (δεν μπορούμε να ξέρουμε πότε ακριβώς εμφανίστηε η ιδέα ότι η τρίχες στις γυναίκες είναι αντιαισθητικές, για παράδειγμα), αλλά τώρα, εφόσον είναι παγκοσμιοποίημενες, οι κοινωνίες ως συστήματα μπλέκονται, επηρεάζοντας ανθρωπολογικά και κοινωνιολογικά η μια την άλλη, δημιουργώντας πρότυπα σουφλέ τα οποία ελέγχονται και διαιωνίζονται από τα παγκόσμια μέσα και όχι κατ’ανάγκην εκ προθέσεως. Δηλαδή, εκεί που είχαμε μια παγκόσμια παλέτα χρωμάτων και προτιμήσεων τώρα μεγάλο μέρος του κόσμου είναι μια απόχρωση του γκρι, στην καλύτερη ό,τι θα παίρναμε από ένα χρώμα αν του μειώναμε τον κορεσμό στο Photoshop. Και αφού το γκρι είναι το μόνο που πολλοί άνθρωποι ποτέ έμαθαν στην ζωή τους, το γκρι είναι αυτό που θα μάθουν και στα παιδιά τους. Και το γκρι θα είναι το πρότυπο.
Τα γούστα κάθε ανθρώπου είναι σαν μια κλειδαρότρυπα με πολύ συγκεκριμένο σχήμα. Άλλες οντότητες του κόσμου, είτε αυτές είναι άψυχες είτε έμψυχες, συγκρίνονται προσωπικά και εξατομικευμένα με το κατά πόσον μπορούν να χωρέσουν σε αυτή την κλειδαρότρυπα. Δεν υπάρχουν πασπαρτού στον κόσμο των γούστων, και όσο περισσότεροι άνθρωποι το καταλάβουν αυτό τόσο λιγότερες διαφωνίες και πόνο μπορούμε να γλιτώσουμε. Αν εμένα λοιπόν μου αρέσει ή δεν μου αρέσει κάποιος ή κάτι, δεν είναι δική του η ευθήνη αλλά της δικής μου κλειδαρότρυπας.
Την επόμενη φορά που κάποιος θα εκφέρει άποψη για την εμφάνιση σας, αναλογιστείτε γιατί έχει αυτή την άποψη. Δείτε τα πράγματα σφαιρικά. Δείτε ότι για κάποιους λόγους είστε το κλειδί για την κλειδαρότρυπα του/της, ή, στην αντίθετη περίπτωση, το… χμ… δύσκολο να το ενοραματιστούμε το αντίθετο του σωστού κλειδιού με την συγκεκριμένη αναλογία των κλειδιών και των κλειδαρότρυπων. Ας πούμε απλά, ότι αν κάποιος σας βρίσκει άσχημο/η, εσείς είστε έτσι:
Και το γούστο τους είναι έτσι:
Ακόμα κι αν είστε κλειδί πασπαρτού — δηλαδή ταιριάζετε με τα πρότυπα ομορφιάς και αρέσετε σε πολλούς/ες… τα κλειδιά πασπαρτού δεν μπορούν να ανοίξουν μερικές κλειδαριές. Δεν θα πω ότι δεν μπορούν να ανοίξουν τις πιο εξειδικευμένες για να μην φανώ ελιτιστής.
Τέλος, η ιδέα της κοινωνικής πόλωσης λέει πως, ό,τι κι αν κάνουμε, όπως και να ντυθούμε, ό,τι και να πούμε, όποιες κι αν είναι οι απόψεις μας και όπως κι αν μοιάζουμε σε κάποιους θα αρέσουμε και σε κάποιους όχι. Ακόμα κι αν προσπαθούμε να γίνουμε, ακόμα κι αν είμαστε πασπαρτού, μόνο αν εξασκήσουμε την διαφορετικότητα μας θα μπορέσουμε να φτάσουμε στην κλειδαριά στην οποία θα ταιριάζουμε με το φυσικό μας σχήμα απόλυτα. Γιατί, ω γιατί να προσπαθήσουμε λοιπόν, να είμαστε κάτι διαφορετικό;
“Me gusta”, “es bonita” no.
Θεωρία κλειδιού.. ε λολ! Λίγο πόιντλες το ποστίο σου.. και πολύ άκυροι αυτοί που μπαίνουν σε τέτοιου είδους συζητήσεις. Αντικειμενικότητα χρειαζόμαστε γιατί ζούμε σε οργανωμένες κοινωνίες, και χρειαζόμαστε κοινό έδαφος για να συνεχίσουμε να ζουμε σε οργανωμένες κοινωνίες. Από κει και πέρα δε γίνεται να διαφωνίσεις με υποκειμενικούς όρους, η συζητήση είναι εξ’αρχής καταδικασμένη και όποιος δεν το βλέπει αυτό είναι μπούφος. Τα πρότυπα ομορφιάς είναι κατασκευάσματα που απλά αντικατοπτρίζουν ορισμένα βασικά ένστικτά μας σε συνδιασμό με τις κοινωνικές συνθήκες της κάθε εποχής. Από κει και πέρα το θέμα είναι πόσοι απλά τα χάβουν και πόσοι διαμορφώνουν προσωπικό γούστο. Ένα 15χρονο φυσικά θα θέλει τη ψηλή ξανθιά μοντέλα με τις βυζάρες και τα τσιμπουκόχειλα διότι πολύ απλά μάλλον δεν έχει καν γαμήσει ακόμα! Αυτό βλέπει, αυτό του γυαλίζει, αυτό θέλει. Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι όσον αφορά χαρακτηριστικά των δύο φύλων τα οποία καταδεικνύουν καλή αναπαραγωγική κατάσταση, αυτά πάντα θα έχουν πέραση και πάντα θα αποτελούν μέρος των αντικειμενικών προτύπων, ή τουλάχιστον τις περισσότερες φορές. Δηλαδή κατά πάσα πιθανότητα δεν θα δούμε ποτέ πρότυπο αντρικού σώματος με στενή πλάτη, ατροφικά μπρατσάκια, πεσμένο κώλο και καμπουρίτσα. Τώρα.. όσον αφορά τις γυναίκες όντως τα’χουνε κάνει πουτάνα, αν και το “νέο” είναι κλασσική αξία ακόμα και αν τείνει προς τη παιδοφιλία μερικές φορές (ανορεξικά μοντέλα με σώμα παιδιού και κοριτσίστικα πρόσωπα). Από κει και πέρα το θέμα γίνεται φακιν υποκειμενικό. Και πλεόν όλοι παίζουμε με τις πιθανότητες. Μία κοπέλα με λεπτό καλλίγραμο σώμα, μακριά μαλλία μεγάλα μάτια και σαρκώδη χείλη *μάλλον* θα αρέσει στους περισσότερους. Και σίγουρα αμα τη πέσει στεγνά για σεξ θα το έχει σε ποσοστό 97% Από κει και πέρα, αν το θέμα είναι απλά να γυρίσεις κεφάλια στο δρόμο… ή αν είσαι με κάποιον/α που απλά γυρίζει κεφάλια στο δρόμο και αυτό γίνεται κεντρικό ζητούμενο.. τότε μάλλον κάτι δεν πάει πολύ καλά..
Πωπω ξαναδιαβάζω τί έγραψα.. το θέμα είναι δαιδαλώδες, συζητηση φεις του φεις ιτ ις.
“Αντικειμενικότητα χρειαζόμαστε γιατί ζούμε σε οργανωμένες κοινωνίες. και χρειαζόμαστε κοινό έδαφος για να συνεχίσουμε να ζουμε σε οργανωμένες κοινωνίες.” Aphorism no. 1.
“Από κει και πέρα δε γίνεται να διαφωνίσεις με υποκειμενικούς όρους, η συζητήση είναι εξ’αρχής καταδικασμένη και όποιος δεν το βλέπει αυτό είναι μπούφος.”
Μιλάς για το 99% (αφού σου αρέσουν τόσο τα ποσοστά!) των ανθρώπων που μεταφράζουν το προσωπικό γούστο τους σε αντικειμενική αλήθεια. Which is… the whole fucking point of this post!
“Από κει και πέρα το θέμα είναι πόσοι απλά τα χάβουν και πόσοι διαμορφώνουν προσωπικό γούστο.” Εγώ δεν νομίζω ποτέ να είχα λόγο στην διαμόρφωση του γούστου μου. Εσύ;
” Ένα 15χρονο φυσικά θα θέλει τη ψηλή ξανθιά μοντέλα με τις βυζάρες και τα τσιμπουκόχειλα διότι πολύ απλά μάλλον δεν έχει καν γαμήσει ακόμα!”
Μόνο τα 15χρονα τροφοδοτούν και αναπαράγουν εκ νέου ολόκληρη την βιομηχάνια του θεάματος και τα γυναίκεια πρότυπα. Ενδιαφέρον!
“Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι όσον αφορά χαρακτηριστικά των δύο φύλων τα οποία καταδεικνύουν καλή αναπαραγωγική κατάσταση”
Τα δαρβινικά κολπάκια ποτέ δεν τα έχαψα για την εξωτερική εμφάνιση. Νομίζω συμφωνούμε ότι η ανθρώπινη ερωτική συμπεριφορά δεν περιορίζεται στις φερομόνες.
“Δηλαδή κατά πάσα πιθανότητα δεν θα δούμε ποτέ πρότυπο αντρικού σώματος με στενή πλάτη, ατροφικά μπρατσάκια, πεσμένο κώλο και καμπουρίτσα.” Δεν υπάρχουν γυναίκες που να τους αρέσει αυτός ο σωματότυπος;
“Μία κοπέλα με λεπτό καλλίγραμο σώμα, μακριά μαλλία μεγάλα μάτια και σαρκώδη χείλη *μάλλον* θα αρέσει στους περισσότερους. Και σίγουρα αμα τη πέσει στεγνά για σεξ θα το έχει σε ποσοστό 97%” Aphorism no. 2. Και εννοείται ότι αυτή η γυναίκα θα είναι αρεστή αλλά αυτό είναι αυτονόητο γιατί μόλις περιέγραψες το πρότυπο, το πασπαρτού. Μόνο αυτός ο τύπος γυναίκας θα γύρναγε κεφάλια; Το κλειδί της φράσης σου είναι το «στους περισσότερους». Τα θύματα των πρότυπων μόνο; Και θέλω να μου δικαιολογήσεις το 3%. Ε μα!
Προσωπικά μιλώντας, τα περισσότερα πρότυπα ομορφιάς στις γυναίκες δεν μου κινούν καθόλου το ενδιαφέρον, όπως ξέρεις, γιατί αναγνωρίζω ότι το πρότυπο είναι μια εικόνα η οποία δεν υπάρχει πραγματικά εκεί έξω. But then again, δεν μου αρέσει το ποδόσφαιρο, δεν μου αρέσουν τα αυτοκίνητα, μου αρέσει το κουνουπίδι, δεν είμαι άντρας, σωστά; Πρέπει να καταλάβεις ότι το αντικειμενικό σημαίνει μια γενική αλήθεια που συμφωνούν ΟΛΟΙ, όχι απλά οι περισσότεροι. Αυτό δεν είναι αντικειμενικότητα. Αυτό είναι δημοκρατία.
“Αντικειμενικότητα χρειαζόμαστε γιατί ζούμε σε οργανωμένες κοινωνίες. και χρειαζόμαστε κοινό έδαφος για να συνεχίσουμε να ζουμε σε οργανωμένες κοινωνίες.” Aphorism no. 1.
-Kιόμως αγαπητέ έτσι είναι, τα κοινά είανι που μας ενώνουν, άρα πρέπει να τα βρούμε.
“Από κει και πέρα δε γίνεται να διαφωνίσεις με υποκειμενικούς όρους, η συζητήση είναι εξ’αρχής καταδικασμένη και όποιος δεν το βλέπει αυτό είναι μπούφος.”
Μιλάς για το 99% (αφού σου αρέσουν τόσο τα ποσοστά!) των ανθρώπων που μεταφράζουν το προσωπικό γούστο τους σε αντικειμενική αλήθεια. Which is… the whole fucking point of this post!
-Ναι μιλάω για το 99% Γιατί ο κόσμος γύρω σου σου φαίνεται να αρμόζει σε συνειδητοποιημένες ιδιοφυίες?
“Από κει και πέρα το θέμα είναι πόσοι απλά τα χάβουν και πόσοι διαμορφώνουν προσωπικό γούστο.” Εγώ δεν νομίζω ποτέ να είχα λόγο στην διαμόρφωση του γούστου μου. Εσύ;
-Φυσικά και είχα, και έχω, και συ έχεις και είχες.. απότι θυμάμαι στο λύκειο ήσουν ένας βρωμερός τρέντουλας, και δεν είσαι πια..
” Ένα 15χρονο φυσικά θα θέλει τη ψηλή ξανθιά μοντέλα με τις βυζάρες και τα τσιμπουκόχειλα διότι πολύ απλά μάλλον δεν έχει καν γαμήσει ακόμα!”
Μόνο τα 15χρονα τροφοδοτούν και αναπαράγουν εκ νέου ολόκληρη την βιομηχάνια του θεάματος και τα γυναίκεια πρότυπα. Ενδιαφέρον!
– Τα 15χρονα τροφοδοτούνκαι οι μπούφοι τροφοδοτούν, το ποιός παράγει και αναπαράγει είναι άλλη συζήτηση
“Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι όσον αφορά χαρακτηριστικά των δύο φύλων τα οποία καταδεικνύουν καλή αναπαραγωγική κατάσταση”
Τα δαρβινικά κολπάκια ποτέ δεν τα έχαψα για την εξωτερική εμφάνιση. Νομίζω συμφωνούμε ότι η ανθρώπινη ερωτική συμπεριφορά δεν περιορίζεται στις φερομόνες.
-Δεν πρόκειται ΠΟΤΕ να πας με γυναίκα που σου μυρίζει άσχημα υπο φυσιολγικές συνθήκες (ξεμεθυστος, το τέλος του κόσμου είναι ακόμα μακριά, γαμάς τακτικά κτλ), μη το παίζεις υπεράνω της φύσης σου. Και δε μιλάω για ερωτική συμπεριφορά γενικώς, μιλάω για σεξουαλική συμπεριφορά.
“Δηλαδή κατά πάσα πιθανότητα δεν θα δούμε ποτέ πρότυπο αντρικού σώματος με στενή πλάτη, ατροφικά μπρατσάκια, πεσμένο κώλο και καμπουρίτσα.” Δεν υπάρχουν γυναίκες που να τους αρέσει αυτός ο σωματότυπος;
-Υπάρχουν. Μίλησα για ΠΡΟΤΥΠΟΟΟΟΟ!!!
“Μία κοπέλα με λεπτό καλλίγραμο σώμα, μακριά μαλλία μεγάλα μάτια και σαρκώδη χείλη *μάλλον* θα αρέσει στους περισσότερους. Και σίγουρα αμα τη πέσει στεγνά για σεξ θα το έχει σε ποσοστό 97%” Aphorism no. 2. Μόνο αυτός ο τύπος γυναίκας θα γύρναγε κεφάλια; Το κλειδί της φράσης σου είναι το «στους περισσότερους». Τα θύματα των πρότυπων μόνο; Και θέλω να μου δικαιολογήσεις το 3%. Ε μα!
– Δεν είπα για κεφάλια. Είπα ότι θα αρέσει και ότι θα είναι χαλαρουίτα φακαμπλ απο το 97% Το 3% είναι αυτοί που έχουν σχέση και δεν θέλουν να κάνουν μαλακία.
Πρέπει να καταλάβεις ότι το αντικειμενικό σημαίνει μια γενική αλήθεια που συμφωνούν ΟΛΟΙ, όχι απλά οι περισσότεροι. Αυτό δεν είναι αντικειμενικότητα. Αυτό είναι δημοκρατία.
-Όχι, αντικειμενικό είναι αυτό που έχει αδιάσειστες αποδείξεις, και όχι αυτό που συμφωνούν όλοι. Σε τίποτα δε συμφωνούν όλοι. Θα βρεθούν ΠΟΛΛΟΙ να σου πουν ότι τον άνθρωπο τον έπλασε ο θεός από χώμα, και τους δεινόσαυρους βάλτε τους στο κώλο σας… δηλαδή εγώ πρέπει να κρίνω ως υποκειμενική την άποψη ότι όλοι προήλθαμε από την αμοιβάδα επειδή υπάρχουν και ΜΕΡΙΚΑ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΗΛΙΘΙΟΙ οι οποίοι έχουνε μείνει ακόμα σε αυτό το στάδιο?
“Αντικειμενικότητα χρειαζόμαστε γιατί ζούμε σε οργανωμένες κοινωνίες. και χρειαζόμαστε κοινό έδαφος για να συνεχίσουμε να ζουμε σε οργανωμένες κοινωνίες.” Aphorism no. 1.
-Kιόμως αγαπητέ έτσι είναι, τα κοινά είανι που μας ενώνουν, άρα πρέπει να τα βρούμε.
Αδιάσειστες αποδείξεις ή τα κοινά; Με μπέρδεψες. Και διαφωνώ, εν πάσει περιπτώσει. Δεν θα βρούμε την συμφωνία στην αντικειμενικότητα αλλά στην παραδοχή και αποδοχή ενός της υποκειμενικότητας του άλλου. Live and let live.
–Ναι μιλάω για το 99% Γιατί ο κόσμος γύρω σου σου φαίνεται να αρμόζει σε συνειδητοποιημένες ιδιοφυίες?
Can’t see your point.
-Φυσικά και είχα, και έχω, και συ έχεις και είχες.. απότι θυμάμαι στο λύκειο ήσουν ένας βρωμερός τρέντουλας, και δεν είσαι πια..
-Δεν επέλεξα ποτέ αν θα αποφασίσω να σταματήσει να μου αρέσει αυτό το στυλ ντυσίματος, απλά συνέβη. Δεν επέλεξα ποτέ ποιες γυναίκες θα μου αρέσουν, απλά συνέβη.
– Τα 15χρονα τροφοδοτούνκαι οι μπούφοι τροφοδοτούν, το ποιός παράγει και αναπαράγει είναι άλλη συζήτηση.
Δεν είμαι σίγουρος τι εννοείς αλλά νομίζω πως κανείς σε αυτή την κοινωνία και σε όσες ξέρω δεν ξεφεύγει από το γυναικείο πρότυπο ομορφιάς.
-Δεν πρόκειται ΠΟΤΕ να πας με γυναίκα που σου μυρίζει άσχημα υπο φυσιολγικές συνθήκες (ξεμεθυστος, το τέλος του κόσμου είναι ακόμα μακριά, γαμάς τακτικά κτλ), μη το παίζεις υπεράνω της φύσης σου. Και δε μιλάω για ερωτική συμπεριφορά γενικώς, μιλάω για σεξουαλική συμπεριφορά.
Αυτό που εννοούσα είναι ότι δεν υπάρχουν κοινώς αποδεκτά επιθυμητά χαρακτηριστικά τα οποία προσφέρονται για καλύτερη αναπαραγωγή. Αν αυτό ήταν αλήθεια οι «χοντρές» θα είχαν πέραση σήμερα όσο και παλιά (όπως αυτό το πολύ χαριτωμένο σύμβολο του σεξ της παλαιολιθικής: http://en.wikipedia.org/wiki/Venus_figurines). Η άποψη μου είναι ότι τα επιθυμητά χαρακτηριστικά έχουν πολιτιστική και όχι ενστινκτώδη βάση. Αν είχαν ενστινκτώδη βάση σε όλους θα άρεσαν τα ίδια χαρακτηριστικά. Τις φερομόνες τις ανέφερα για να κάνω την σύγκριση με το πώς τα ζώα κάνουν παιχνίδι. Νομίζω η διαφορά είναι μεγάλη.
-Υπάρχουν. Μίλησα για ΠΡΟΤΥΠΟΟΟΟΟ!!!
Δεν μπορώ να ξέρω τι θα είναι πρότυπο και τι όχι. Πες στους προιστορικούς κυρίους ότι σε 25000 χρόνια οι αγαπημένες τους θεές θα θεωρόντουσαν βούζες και κόψε αντίδραση. Μπορεί σε μια μελλοντική κοινωνία τα χαρακτηριστικά που ανέφερες να συνδέονται με αυξημένη ευφυία και να είναι αρεστα (μου ήρθε μια κοινωνία λίγο σαν αυτή στο Wall-Ε στο μυαλό, δεν ξέρω γιατί). Λέω κι εγώ μια μαλακία παράδειγμα. Αλλά ελπίζω να πιάνεις το νόημα.
— Δεν είπα για κεφάλια. Είπα ότι θα αρέσει και ότι θα είναι χαλαρουίτα φακαμπλ απο το 97% Το 3% είναι αυτοί που έχουν σχέση και δεν θέλουν να κάνουν μαλακία.
Δεν πιστεύω ότι υπάρχει γυναίκα που να αρέσει στο 100% των αδρών στον κόσμο. Ένα από τα κριτήρια που πρέπει να λάβεις υπόψη σου είναι η φυλή (χρώμα δέρματος). Και μιλάς για φακαμπίλιτι μιλώντας μόνο για πρόσωπο. Well… It can work like that… but…
-Όχι, αντικειμενικό είναι αυτό που έχει αδιάσειστες αποδείξεις, και όχι αυτό που συμφωνούν όλοι. Σε τίποτα δε συμφωνούν όλοι. Θα βρεθούν ΠΟΛΛΟΙ να σου πουν ότι τον άνθρωπο τον έπλασε ο θεός από χώμα, και τους δεινόσαυρους βάλτε τους στο κώλο σας… δηλαδή εγώ πρέπει να κρίνω ως υποκειμενική την άποψη ότι όλοι προήλθαμε από την αμοιβάδα επειδή υπάρχουν και ΜΕΡΙΚΑ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΗΛΙΘΙΟΙ οι οποίοι έχουνε μείνει ακόμα σε αυτό το στάδιο?
Τα πράγματα τα οποία έχουν αδιάσειστες αποδείξεις σε αυτό τον κόσμο δεν αξίζουν αναφοράς. Δεν ξέρω ποια μπορεί να είναι εκτός από πολύ βαρετά πράγματα, βασικά. Δεν το πήγα καθόλου εκεί που το πας εσύ, μίλαγα για γούστα, αλλά αυτή είναι μια άλλη πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση. ΚΑΘΕ άποψη είναι υποκειμενική από την στιγμή που κάποιο υποκείμενο την έχει. Το να γίνει «αντικειμενική» είναι το περίπλοκο στάδιο…