Στην στρατιωτική καθομιλουμένη το σπάσιμο της κατοστάρας αναφέρεται στην μέρα – μια στιγμή που κάποτε πραγματικά φάνταζε αρκετά μακρια – στην οποία το υπόλοιπο των υπηρετησιμων ημερών της θητείας γίνεται διψήφιος αριθμος απο το σταθερό τριψήφιο που είχε υπάρξει για τους προηγούμενους 6 μήνες.
Οπως η (αδυνατο να υπολογιστει) απόσταση μεταξυ της όασης, εστω της αντιστοιχης οφθαλμαπατης, και του σημείου που ο στερεοτυπικος στεγνωμενος ταξιδιωτης της ερημου την πρωτοαντικριζει, δεν ειναι αρκετη για να του κοψει τον ενθουσιασμο, ετσι και στο γεγονος οτι μου μενουν πλεον 3 μηνες θητειας, περισσορερο εστιαζομαι στο «πλεον» παρα στο «3 μηνες». Με χαρα παρατηρω οτι λιγο με νοιαζει οτι το ιδιο ακριβως χρονικο διαστημα, οταν με τις 90τοσες μερες του χωριζε το κοψιμο της αναβολης μου απο την καταταξη μου, μου φανταζε να χωρουσε στη βραχυπροθεσμη αγκαλια του ολα τα σχεδια που ειχα αφησει, και συνεχιζω να αφηνω, για τις μερες που τα χρειαζονται το λιγοτερο.
…
*τριζονακια, γρυλοι και λοιπα θορυβωδη πλασματακια της νυχτας που αγαπανε το καλοκαιρι*
Γκουχ.
99 ΚΣ ΡΕ ΜΟΥΡΝΙΑ, 342 ΛΕΛΑ κτλ
Ante na teleiwneis me tis xazomares e 😛