Η Μετανάστευση στην Ελλάδα είναι πόνημα του Ελληνικού Παραρτήματος του Ιδρύματος Ρόζα Λούξεμπουργκ και διανέμεται δωρεάν (εδώ μπορείτε να βρείτε και το .pdf). Δεν ξέρω αν μετράει στ’ αλήθεια για βιβλίο, γιατί διαβάζεται μέσα σε μια ώρα και κάτι και δεν έχει ISBN. Αλλά ξέρετε κάτι; Είναι βιβλιόμορφο, το διάβασα και είμαι πίσω στο 2015 Reading Challenge, οπότε μετράει!
Και πέρα απ’ την πλάκα(;), είναι μια εξαιρετικά καλή ερεύνα που ρίχνει φως με επίσημα στοιχεία και πολύ ορθολογικά επιχειρήματα και δίνει απαντήσεις σε 11 πολύ κοινες ερωτήσεις που έχουν πολλοί Έλληνες και ξένοι σχετικά με το φλέγον ζήτημα της μετανάστευσης. Το συνιστώ με τα μάτια κλειστά για να ενημερωθείτε πραγματικά για μερικά πολύ σημαντικά θέματα σχετικά με μια κατάσταση που μας αφορά όλους, ειδικά στην Ελλάδα.
Κάποια από τα πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία είναι τα εξής δύο (παραθέτω):
1.
Τα στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας της Ελλάδος καταδεικνύουν ότι η μικρή αύξηση του πληθυσμού της χώρας κατά το χρονικό διάστημα 2004-2010 οφείλεται αποκλειστικά στη φυσική
αύξηση των αλλοδαπών, καθώς οι γεννήσεις τους είναι πολύ περισσότερες από τους θανάτους τους. Αντίθετα, οι θάνατοι Ελλήνων είναι περισσότεροι σε σχέση με τις γεννήσεις από ελληνίδες μητέρες.
Συγκεκριμένα, το διάστημα 2004-2010 οι γεννήσεις από ελληνίδες μητέρες ανήλθαν σε 647.803, ενώ οι θάνατοι ελλήνων πολιτών σε 737.872. Αντίθετα, το ίδιο διάστημα, οι γεννήσεις παιδιών από αλλοδαπές μητέρες ανήλθαν σε 140.366 (17,8% επί του συνόλου των γεννήσεων), ενώ οι θάνατοι αλλοδαπών ήταν μόλις 13.401 (1,8% επί του συνόλου των θανάτων).
Επομένως, προκύπτει ότι: α) η θετική φυσική μεταβολή του πληθυσμού της χώρας οφείλεται στις γεννήσεις από αλλοδαπές μητέρες, και β) οι μετανάστες αποτελούν μείζονα παράγοντα ανανέωσης του δυναμικού της χώρας, το βασικό αντίδοτο στη φυσική γήρανση του πληθυσμού.
Για την ακρίβεια:
2.
Ας σημειωθεί ότι η ανανέωση των ευρωπαϊκών κοινωνιών μέσα από τη μετανάστευση –είτε με τη μορφή των γεννήσεων είτε με τη μορφή της εισόδου νέων μεταναστών– είναι μια διαπιστωμένη ανάγκη. Σύμφωνα με την Πράσινη Βίβλο, στην ΕΕ τα 227 εκατομμύρια των οικονομικά ενεργών ατόμων θα μειωθούν σε 201 εκατομμύρια το 2025 και σε 160 εκατομμύρια το 2050, χωρίς τους μετανάστες.
Για τη διατήρηση του ίδιου ορίου συνταξιοδότησης και την επιβίωση των ασφαλιστικών ταμείων από το 2010 έως το 2030 θα χρειαστούν 20 εκατομμύρια μετανάστες.
Άρα, η εισροή των Σύριων και άλλων μεταναστών/προσφύγων μας σώζει από το δημογραφικό πρόβλημα που υπάρχει σε όλη σχεδόν την Ευρώπη, ιδιαίτερα στον Ευρωπαϊκό Νότο (απλά κοιτάχτε την κατάταξη της Ελλάδας εδώ, είμαστε 5 θέσεις από τον πάτο παγκοσμίως) αλλά και σε μέρη όπως η Γερμανία, που δεν απέχει και πολυ από εμάς. Βρε λες;
Τελικά:
Μια ορθολογική αντιμετώπιση του δημογραφικού ζητήματος
Υπάρχουν δύο τρόποι να αντιμετωπίσει κανείς τα στοιχεία αυτά. Μια φοβική αντιμετώπιση, γνώριμη στη Δεξιά και την Ακροδεξιά, θα εστιαζόταν στην «απειλή» που δήθεν αντιπροσωπεύει αυτή η εξέλιξη για το έθνος και θα κατέληγε σε –αναποτελεσματικές, φυσικά– εκκλήσεις για άνοδο της γεννητικότητας των Ελλήνων.
Μια πιο ορθολογική αντιμετώπιση θα θεωρούσε ότι τα στοιχεία υποδεικνύουν ουσιαστικά τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει η ελληνική μεταναστευτική πολιτική: ο αυξημένος αριθμός γεννήσεων παιδιών από μεταναστευτικές οικογένειες αποτελεί ευκαιρία για την Ελλάδα, που πρέπει να υιοθετήσει μια πιο ανοιχτή πολιτική για την ιθαγένεια των παιδιών των οικογενειών αυτών.
Αν το ένα στα έξι παιδιά που γεννιούνται σήμερα στη χώρα είναι παιδί μεταναστευτικής οικογένειας, τότε η πολιτεία οφείλει να το αντιμετωπίσει ως μελλοντικό έλληνα πολίτη, να εξασφαλίσει τη δυνατότητά του να αποκτήσει πρόσβαση στις διαδικασίες κτήσης της ελληνικής ιθαγένειας.
Διαφορετικά, η ελληνική πολιτεία αναλαμβάνει την ευθύνη να διαμορφωθεί μια γενιά νέων ανθρώπων χωρίς πλήρη δικαιώματα στη χώρα. Οι κοινωνικές συνέπειες μιας τέτοιας προφανούς αδικίας και ανισότητας δεν μπορούν παρά να είναι σοβαρές και επώδυνες για την κοινωνία.
1. Ήμουν εφορευτική επιτροπή χτες. Από τους 567 εγγεγραμμένους στο εκλογικό τμήμα, οι 60 από τους 280 που δεν εμφανίστηκαν ήταν γεννημένοι πριν από το 1915. Πριν 100 χρόνια τουλάχιστον. Από τους άλλους, 287, οι 81 ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, οι 76 ΝΔ. Τρίτο το Κόμμα Υπεραιωνώβιων!
2. Πόσους Έλληνες και Ελληνίδες γνωρίζετε εσείς που να μένουν στο εξωτερικό; Αν διαβάζετε αυτό το μήνυμα είστε πιθανότατα ανάμεσα σε αυτό το πολύ μεγάλο νούμερο ανθρώπων που δεν τους επιτρέπειται η ψήφος. Πόσους γνωρίζετε οι οποίοι ψηφίζουν μακριά από τον τόπο κατοικίας τους δεν έχουν τα χρήματα να ψηφίσουν στην άλλη άκρη της Ελλάδας, ή στην άλλη άκρη του κόσμου;
3. Όσοι έχουν πεθάνει αλλά μετράνε σαν να απήχαν, και όσοι δεν ψήφισαν γιατί δεν είχαν τους πόρους να το κάνουν, πρέπει μαζί να φτάνουν το 20% του σώματος. Παρ’ όλ’ αυτά, αν αντί για 45% αποχή είχαμε 25%, το αποτέλεσμα των εκλογών δεν πιστεύω ότι θα ήταν διαφορετικό: η ψήφος των νέων μεταναστών θα εξισορροπούταν από την επιλογή των υπερηλίκων.
4. Όσοι λέτε ότι αν αυτό το 25% που απήχε χτες ψήφιζε οτιδήποτε εκτός από ΧΑ, τότε τα ποσοστά της θα ήταν χαμηλότερα, έχετε δίκιο. Όμως αυτό δουλεύει και αντίστροφα: αν οι μισοί από τους απέχοντες ψήφιζαν ΧΑ (και το «ψηφίζω κρεμάλες και μίσος» μετά το «όλοι είναι ακριβώς το ίδιο» της αποχής δεν απέχει και τόσο πολύ), τότε η ΧΑ θα φλέρταρε με το 20%.
Είναι τόσο ρευστά τα πράγματα στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας που δεν θέλω πια να γράφω για πολιτικά γιατί μέσα σε μερικές βδομάδες σε διαψεύδουν τα γεγονότα! Κοιτάχτε τι πόσταρα πριν μερικούς μήνες μόνο. Λες «άστο καλύτερα, τι νόημα έχει να γράψω το οτιδήποτε; Αφού ότι και να γράψω θα βγω μαλάκας στο τέλος!»
Διαβάστε αυτό, για άάάλλη μια φορά από τον αγαπημένο μου Έλικα. Δεν θα μπορούσα να γράψω καλύτερο μετεκλογικό ποστίο, κι ας έβαζα τα δυνατά μου:
Δεν ξέρω τι ακριβώς μου αρέσει τόσο στον Έλικα. Είναι λίγο σταρχιδιστής, χιουμορίστας και ταυτόχρονα το μυαλό του κόβει ξυράφι. Είναι ενημερωμένος, σκεπτόμενος και πάντα μπορεί να δικαιολογήσει τις απόψεις του. Μου φαίνεται πολύ αντικειμενικός, κι ας φαίνεται με μια ματιά διαχρονικός Τσίπρας fanboy.
Ήθελα να γράψω μια-δυο γραμμές παραπάνω για την εμπειρία μου ως μέλος της εφορευτικής επιτροπής. Ήμουν στο 5ο Γυμνάσιο Νέας Σμύρνης 14 ώρες, από το πρωί μέχρι το βράδυ. Κάναμε ωραίο παρεάκι με τους άλλους, με τη δικαστική αντιπρόσωπο, τον γραμματέα και μια κοπέλα η οποία έφυγε σχετικά νωρίς και μας άφησε να δουλεύουμε μόνους για το υπόλοιπο της ημέρας.
Απόλαυσα να εξυπηρετώ τον κόσμο, να τους χαμογελάω και να κάνω την εκλογική διαδικασία πιο εύκολη για αυτούς. What an INFP thing to say. Τελείως! Μου άρεσε να χαζεύω κόσμο και να αναρωτιέμαι τι ψήφισε ο καθένας. Δεν είδα κανέναν γνωστό εκτός από την Ms. Anna που μου έκανε αγγλικά στη Γαλουζίδου όταν πήγαινα Ε’ Δημοτικού.
Το καλύτερο; Ο γραμματέας, ο Κώστας, ήταν μισός Βραζιλιάνος και ντράμερ σε αυτό το prog metal συγκρότημα:
Και μετά αρχίσαμε να μιλάμε για τον Στιβάκο και τους Porcupine Tree. Και δουλεύαμε μαζί όλη μέρα. Felt good. Θα αγοράσω τον δίσκο των Inertial Oblivion με την πρώτη ευκαιρία.
Τι λέτε, να γράψω τίποτα για τα πολιτικά ή θα το μετανιώσω; 🙂
Un pequeña exposición por cada día del año tomada de la historia del mundo y de la América Latina. La mayoría son ligeramente interesantes, pero no puedo acordar ninguna en este momento. Bueno, algunas palabras eran más difíciles para mi nivel de español, pero creo que no es mucho que no entendí al nivel de significado. Eduardo Galeano es una importante representación de Uruguay en el mundo, mi primer día en Montevideo era su velatorio, así que tengo un punto suave para este hombre. Quiero ya más libros de él, no sé si en español o otro idioma, Patas Arriba en griego era buenisimo.
10 μήνες μετά αυτό το επεισόδιο! Τουλάχιστον δεν κλείσαμε χρόνο. Το γράφημα ημερομηνία λήψης/ημερομηνία δημοσίευσης ξαναπήρε την κατιούσα (αυτό είναι καλό, κι ας ακούγεται το «κατιούσα»–katyusha?–σαν κάτι το κακό)!
Σε αυτό το επεισόδιο που ηχογραφήσαμε σε ένα μπαράκι του Βελιγραδίου με τη Δάφνη, συζητήσαμε και αναρωτηθήκαμε:
γιατί οι Έλληνες σνομπάρουν τους Βαλκάνιους γείτονες και αδερφούς τους.
γιατί αξίζει σαν προορισμός η ευρύτερη περιοχή, και ειδικότερα με το Balkan FlexiPass.
πόσο ειρωνικό που σε κάθε χώρα το μόνο σίγουρο είναι οι εθνικιστές και ότι παντού πιάνονται από τα ίδια αστεία πράγματα.
τι κοινά έχουν οι Βούλγαροι με τους Σέρβους και πώς η Βουλγαρία θα μπορούσε να είχε γίνει μέρος της Γιουγκοσλαβίας.
πέτυχε ο κομμουνισμός της Γιουγκοσλαβίας του Τίτο;
ανήκουν τα Βαλκάνια στην ΕΕ;
γιατί δεν είναι η Σερβία στην ΕΕ;
συγκρίνονται τα τραίνα του ΟΣΕ με τα τραίνα της Ρουμανίας;
γιατί το Βελιγράδι είναι από τις ομορφότερες πόλεις ever.
γιατί η ζωή στα Βαλκάνια μας έκανε να δούμε το κομμάτι της Ελλάδας σε αυτό το μεγάλο παζλ διαφορετικά.
τελικά πού πέρασα καλύτερα, στην Δανία ή στην Βουλγαρία;
πώς μια πολιτική ένωση των Βαλκανικών λαών ή των Νοτιοευρωπαϊκών λαών φαντάζει πιο λογική απ’ότι μία όπου από την μία έχεις την Δανία, την Γερμανία και την Ολλανδία κι απ’την άλλη την Ελλάδα
..και πολλά άλλα, στο πιο πολιτικό επεισόδιο μέχρι τώρα. Απολαύστε! Ο τίτλος σημαίνει «Βαλκανικά αδέρφια», btw. Α, και η λέξη που δεν θυμόμουν: legacy στα ελληνικά: υστεροφημία, θα μπορούσε να είναι μία μετάφραση.
Για περισσότερα, ρίξτε μια ματιά και στο ποστ που έγραψα αφού γυρίσαμε από το ταξίδι μας, Balkan Flexpress.
Και κάτι σχετικά με το μετρό της Αθήνας που αναφέρουμε στο podcast: η Αττικό Μετρό είναι ιδιωτική εταιρία αλλά ήταν απ’ότι φαίνεται μόνο η εταιρία κατασκευής, δεν το διαχειρίζεται αυτή τώρα. Το ερώτημα πάντως παραμένει: θα έπαιρνε λεφτά από την ΕΕ για την κατασκευή της γραμμής 4;
Το καλό πράγμα αργεί να γίνει, είναι γνωστό, αλλά αυτή το φορά το παράκανα: Έναν χρόνο μετά, το podcast με τον Γκάρετ είναι επιτέλους ονλάιν. Ηχογραφημένο 6 Αυγούστου 2014 στο μπαλκόνι του Γκάρετ στην Γλυφάδα, πριν το μεγάλο βήμα του στον χώρο των games (είναι ο φίλος μου που δουλεύει στη Riot που αναφέρω όποτε και σε όποιον μπορώ για να κόβω αντιδράσεις!) και δεν τον έχω πολυδεί από τότε…
Αθεϊσμός vs «εναλλακτική» επιστήμης, ο κίνδυνος της εμπόλα (λολ), ιστορίες από τα Еnglish conversation groups και άλλες από το EVS στη Σόφια, ερωτήματα όπως «σε τι είναι χρήσιμη η νοσταλγία;», «τι θα γινόσουν αν μπορούσες να ξαναδιαλέξεις εναν διαφορετικό δρόμο;», «είναι χάσιμο χρόνου να παίζες games αν περνάς καλά;», «θα είναι το Angry Birds το Mario των hardcore του μέλλοντος;», «πώς θα είναι το facebook σε 50 χρόνια;», «θα ζούμε όταν θα γίνει η Ελλάδα έρημος;», «πόσο μπορείς να πιεις πριν οδηγήσεις;», «υπάρχει το Total Perspective Vortex;», «ποιό είναι το τίμημα μιας ζωής συνεχώς σε κίνηση;», «το Breaking Bad σε έκανε να θέλεις να δοκιμάσεις meth;», «ήταν μαλάκας ο Chris McCandless;» και άλλα πολλά. Μια συζήτηση για τα πάντα και τίποτα, ένα Ne-fest άνοιγμα μυαλών όπως συνηθίζουμε (και η αλήθεια είναι ότι μου λείπει τώρα που είμαστε πολίτες του κόσμου).
Ένα podcast μιάμιση ώρα για να γελάσουμε, να σκεφτούμε, να θυμηθούμε, και που αποκαλύπτει πολλά και για τους δύο μας που δεν μοιραζόμαστε απαραίτητα συχνά. Απολαύστε!
Another post-war American dystopian classic scratched off the (small) part of my to-read list that’s dedicated to… *pensive look*… older books.
Fahrenheit 451 impressed me. I expected it to be good, but, dutifully as I do when the proper time comes, I made all the right connections that proved in my eyes how a 70-year-old book might as well be speaking about today.
They say that “the past is a foreign country”, yet at some unique moments of lucky insight we can get to realise how much we do share with the people from foreign countries, who at first might seem distant, locked away by the fences of culture, yet at some point we take notice that there’s still the gap between the bars through which we can see the other side. Replace the Parlors with tablets and the Firemen with… I don’t know, the NSA, and there you have it.
While it would be a wild stretch to say that books are even slightly hated or feared in today’s society, I would argue that they’re increasingly insignificant. No, actually, it is not books we’re talking about here—just as Faber told Montag that it wasn’t the books themselves, as in the scrawled, bound sheets of paper, that he wanted to save. What we, in the company of Montag and Faber, are talking about, is books as symbols of mindful dedication, a capacity to pay attention to detail and a thinking or intuiting mind behind the scrolling eyes able to connect with what it reads and care about it.
Some minor spoilers ahead.
In the scene where Montag and Mildred go through the books Montag has saved, try to read them and find they are unable to understand them, I was reminded of young Greeks today unable to understand ancient Greek or even Katharevousa, or me trying to read Dostoyevsky a couple of years back and giving up because “I can’t stand the classics.” Beatty’s admission that books were essentially banned (or, to phrase it more precisely, reading was slowly abolished by the government by discouraging literacy) in order to avoid conflicts of opinion that could make people invested in some idea or its counterargument, brought to mind how there exists now a dominant mainstream narrative that requires from people globally to accept it more or less at face value, while every discordant (rational?) opinion is painted as crazy. It’s got to the point where if one does not believe the official story, they are a conspiracy theorist, which seems to be the broad-brush contemporary insult of substantial equivalence to “communist”.
You can go to Reddit these days to get an idea of what’s allowed and not allowed to be discussed in mainstream discourse, although I like the idea that the more taboo a subject is, the closer it is to our cultural blindspot, what people in the future will laugh at us (or curse us) for failing to see, and in a way to the truth—if we can speak of such a thing without missing the point.
I can’t say whether Bradbury was ahead of his time—this would imply a linear, rational process of how the progress of humanity works I don’t agree with—but what I’ll say is that in certain respects, the times themselves have not changed all that much since when Bradbury was fresh out of school and was typing away in the basement of UCLA on penny-operated, time-constrained typewriters. In certain respects. And that includes man’s (and woman’s! {and genderqueer’s! {{[and other terrestrial and extraterrestrial sentient beings!}}}]) thirst for meaning, and the survival, or the continual re-imagining in the aftermath of disaster, of what truly matters.
In short, yes, you should read this book—as another step to protect its family and heritage from their slide to insignificance. Alternatively, you could listen to the unabridged audiobook like I did. It’s just over 5 hours long and the narrator is good.
Και άλλες φορές που ήμουν έτοιμος να το κάνω και δεν το έκανα, του Έλικα πάλι ήταν το ποστάκι.
Αυτό καθαρά για το γαμώτο του “shit’s getting real”. Welcome to the 21st century, when human kind first learned that the kind of life the “developed world” enjoyed during the end of the 20th was an illusion, a fluke, not the “end of history”, nor the beginning of humanity’s golden age, just the temporary side-effect of it consuming its host. Καλωσήρθατε στην αποβιομηχανική εποχή!
Είναι άραγε αυτός ο όρος «δόκιμος»; Στα αγγλικά υπάρχει το deindustrial, στα ελληνικά όμως έχουμε μόνο το μεταβιομηχανικό (post-industrial), το οποίο σημαίνει μεν ότι η κοινωνία δεν είναι πλέον βιομηχανοποιημένη, αλλά υπονοεί ότι έχει αντικατασταθεί με κάτι ανώτερο.
“Unique among SF novels… I know nothing comparable to it except The Lord of the Rings.” ~Arthur C. Clarke
I’ll begin with what I saw when I first checked what my Goodreads friends had to say about their experience with Dune:
Thank the gods it was Kivayan, my friend Kuba from Poland, who first made it clear to me how important it was that I read Dune, and not just the first book, no, the whole original series, because only then would I be able to witness the genius of Frank Herbert’s grand image (that there was my attempt to express “big picture” in a more fittingly epic way). Thank the gods it was him and not someone else’s opinion which would have left this book under my personal radar, where it had been for many years.
Scratch that. It hadn’t been under my radar. I’d been aware of it since I was little, mainly from video games or perhaps Karina—I just didn’t know exactly what it was about. All this desert, the sandworms… It looked boring. Like something too slow, deep or intricate for me to enjoy. And let me tell you, I wasn’t wrong: if I had dipped my toes in the spicy sand before I’d reached a certain point in my life, I’m confident I wouldn’t have enjoyed it at all. If I had to say, I’d place the point in question around the time I started watching Game of Thrones, playing alt-history games and reading books like The World Without Us or The Dark Tower.
I had started being able to enjoy books like Dune, only I couldn’t make the connection in my head and notice the switch. There was nobody to suddenly come up to me and tell me that the famous, apparently super-influential old SF book I’ve always thought I wouldn’t enjoy, actually involves loads of topics I’d find very appealing: religion, feudal politics, anthropology, psychology, history, ecology and many others, creating a narrative about how narratives, and historical narratives in particular, work, which I expect to discover further in the next books. Well, there was someone: it was Kuba. But if it hadn’t been for him and a few other people like Amberclock who told me about Jodorowsky’s Dune or JMG who often mentions Dune in his Archdruid Report posts, I’d still have the impression that the book is a boring classic, that it’s to SF what perhaps Proust is to modern literature: supremely influential and important, but not enjoyable.
Of course, I was wrong. I may be wrong about Proust, too. But that’s the point: we’re talking about preconceptions here.
What surprises me is that, for it’s alleged importance, very few people I talked to about Dune while reading it even knew of it. For a book that supposedly played an important role in the popularisation of ecology as a word as well as a term and for one which is among the all-time bestsellers of the genre, it is forgotten today by most. I’ll go down a path I don’t think it’s fair to go down on, but how many people know of Tatooine and how many of Arrakis, Dune, the Desert Planet that surely inspired it?
Nevertheless, I found its ambience as a contemporary read very comfortable, even if 50 years have passed since it was written. Water as a super-valuable commodity (with all related cultural conventions) feels right and is played perfectly. Arrakis is majestic. Reading about the Fremen was very interesting and convincing, and I thoroughly enjoyed discovering the book’s unknown world by looking up the juicy neologisms in the appendix (every book like this should have one!)
Not all’s perfect with Dune, don’t get me wrong. Its characters can feel one-sided or shallow, even Paul, who at times comes off superhumany… but then, hey, he’s supposed to be the one, isn’t he? The various political actors and the role of spice in all of this aren’t very clear, but you know, it’s one of these books you’ll read again and next time it’ll make more sense.
But the weak points don’t matter. Dune is a classic, period, and I’m happy for once to have truly enjoyed a classic because it’s a classic, not despite the fact. What can I say? Herbert’s foreword to the book reads:
“to the people whose labors go beyond ideas into the realm of “real materials” — to the dry-land ecologists, wherever they may be, in whatever time they work, this effort at prediction is dedicated in humility and admiration.”
May 11. I left off last Friday with this quote from Sarah Perry: “For many people, time is not a gift, but a burden, to be filled with alcohol and television and other palliative technologies.” My disagreement is not with that sentence exactly, but with two ideas that might seem to follow.
One is that it’s bad to have fun, or that all this fun stuff is distracting us from rising up and making a good society — as if we all agree about what a good society looks like and how to get there. This whole way of thinking is based on an assumption about the purpose of life: that merely having a good time is a bad use of your life, and the correct use of your life is trying to make a better world.
Humans have been trying to make a better world for thousands of years. In many ways we have failed and accidentally made a worse world, so we should be skeptical of making a better world as a noble goal. And to the extent that we have succeeded, we should appreciate and enjoy the ways the world is better, instead of being like an ambitious person who is never happy in the moment. Sometimes the path to a better world is doing something that seems fun and useless, and it leads to somewhere unexpected.
Notice that people who condemn TV and video games and recreational drugs never condemn books. Of course books are better in some ways, but the thing that’s best about reading can be good about any entertainment: it can expand your consciousness and show you other ways of being. I think even spectator sports are helpful because they generate public stories that are more honest than the public stories in politics, so someone who follows sports can more easily recognize political bullshit.
A reader sends this article from the Guardian about Eve Online, a massive multiplayer sci-fi game that has outlived similar games by making good decisions to keep players interested. People play games because they’re better than society: they’re a better fit for human nature. When we understand this, there are at least two directions we can go: make political decisions to make society more like a good game, or make society as stable and harmless as possible, and use it as a platform for artificial worlds.
While I agree with Ran deep inside of me, I’ve been influenced all my life by and gravitated towards people who strongly believe in making the world a better place, or that such a thing is possible. I’ve grown into the position that a balance between fun and “making the world a better place”, whatever that means, again, is more desirable than just having fun or following one’s one path, which might not necessarily include improving the paths of others. However, this implicit drive has brought me much conflict, self-doubt and guilt.
I find that I’m the most comfortable when I confront that “making the world a better place” is perhaps not such a good way of spending one’s time here, if purely for the quasi-impossibility of seeing results, unless one can have fun or feel good about it at the same time.
It was my first time to cross the Atlantic, indeed the farthest I’d been from home since my last time in Australia in 2002.
What took me to the second-smallest country in South America was yet another you-only-pay-30%-of-travel-costs European youth project. This one’s called Grassroots Youth Democracy. In it, youth from Greece, Italy, Ecuador, Uruguay, India and Mauritius will participate in joint research on the water context of each participating country, which in turn will culminate in a media product and relevant campaign to raise awareness on the issue of water as a basic human right and common good.
Grassroots Youth Democracy is separated in phases and will take most of our time for the rest of 2015. Phase 1, which was the purpose of the trip I just came back from, was a week-long seminar on water rights in general. Participants had the chance to make presentations of what the water context in their specific countries is, and we also made a first draft of the plan we’re going to use for organising this international campaign between ourselves: who’s gonna do what, what our research methodology will be, what we’re going to with the data etc. After all, co-ordinating a local team can be hard; one strewn across four different continents? Yeah.
Phase 2 will take place in May in Rome and will consist of a media seminar: teaching the participants how to use a camera, do interviews, edit videos, update a website and such things I have the skills to help with. Thank you, University of the Aegean!
Phase 3, which will start right after Rome and last until mid-July, will have the participants from the extra-EU countries come to Greece or Italy and do a field research on the water situation in the respective country, that is collect data for articles, videos and other material to be used in the campaign. There will be interviews with NGOs, analysing stats and delving into the unique water-specific problems of that country. In Greece, for example, the participants will look into what happened with EYATH and its privatisation and how it was avoided by the resistance of the civil society through the 2014 unofficial referendum. They will also research the problem of the lack of drinking water in some Greek islands, such as Aegina, and the sometimes even more problematic solutions corrupted authorities have come up with to alleviate the situation. These are just some examples.
Phase 4 will start right after Phase 3 and last until September. Basically it will be like Phase 3, only the other way around: the Italians and the Greeks, of which there’s four of each, will do the same kind of field research in pairs in Uruguay, Ecuador, Mauritius and India. This is when I’m going back to Uruguay for two months, during the southern heart of winter! No Greek summer for me this year.
After all the above, we’ll collect all the data we’ll have got and make something out of it: a small book, an online database, a documentary, a social media assault… a little bit of everything. This will be our awareness campaign (and I hope it will end up a little bit more exciting than I’m afraid I’m making it sound here.) There will be a final conference/presentation of results but not a lot is known about it yet.
To be perfectly honest, Phase 1 in Montevideo, the one that just finished, needed more outdoors activities. The presentations and material discussed on water issues were interesting and our team-building was successful, but after a certain point I found it hard to concentrate on Powerpoint after Powerpoint and group brain-storming activity after group brain-storming activity. Being in the same room for hours on end with little chance of going out in the warm Autumn sun apart from during the short coffee breaks and the lunch (which was admittedly DELICIOUS and very vegetarian-friendly—THANK YOU CRAZY MARIO, cook of La Fonda!) made it much worse. During the first few days we saw practically zero of the city and at the end of each session I felt much more exhausted than I believe I should have.
No matter. In the end it was a valuable getting-to-know-you with the team and we did some important work. We will just have to work hard from here on out.
…what? You want to read about Montevideo and Uruguay, NOT the seminar? What are you, crazy?!
OK, get this: Uruguay is an extremely interesting country, given its small size and low importance on the grand scale of things. Sorry, let me rephrase that, because everything that’s ever taken place on this planet is of extremely low importance on the grand scale of things—low importance as far as human societies go; countries, politics… you know, that sort of thing. I mean, what do you know about Uruguay?
What I knew was that the country’s (now ex-) president donated 90% of his salary to charity and generally lived super simply, and that recently they legalised marijuana. That’s pretty much everything /r/worldnews would let through the filter. Ahem…
Let me tell you: both of these things are true.
Mujica with his three-legged dog and some maté. More on that in a sec.
José “Pepe” Mujica is seen as a bit of a populist in Uruguay itself, but here are eight reasons why he should be missed by the rest of us, according to The Independent:
1. He donated 90% of his salary to charity. 2. And lived on a farm. 3. He drives a 1987 VW Beetle. 4. And picks up hitch-hikers. 5. He legalised marijuana. 6. He leaves the economy in rude health. 7. He’s just not like other politicians 8. And all that after being shot six times and being put in jail for 14 years for opposing the country’s former dictatorship.
Have a look at the article for a few more details, it’s worth it. What are the chances a guy like this could ever be the leader of your country?
SWIM doing a preparation of a special Uruguayan herbal incense.
Now, that other thing. “You know that in Uruguay marijuana was recently legalised, don’t you?”, said one of the Uruguayan participants to me before I could even ask her anything about it. “Everybody does it here. Even ten years ago people in suits would light one up after work. The thing is, you can’t go somewhere to buy it. Not like that. You have to be a resident and a member of a marijuana club if you want to purchase it. But many people have a little plant or two at home and will soon offer you some!”
I suppose the above is true for young people, but who knows? It didn’t seem to me that marijuana use was 100% socially accepted in Uruguay, there must be some controversy remaining, but it looked close to it. I say they have the right idea. There really is zero reason marijuana should be as illegal as it is in such big part of the world. Zero. Addiction-related issues, whenever they arise, should be treated medically and psychologically, similar to the way alcoholism is treated, not be a matter of concern for law enforcement. This system has already been adopted in a lot of countries. Have a look at this map caught from the wikipedia article on the legality of cannabis around the world:
But there’s a bit more to Uruguay than that.
What does this flag remind you of? They have the same number of stripes, too. Want another fun fact that goes with the similarity between the flags? Both Uruguay and Greece were de facto created in 1828. But, as I learned recently, the Greek flag as we know it now was standardised during the military dictatorship. Before that it used to be simply this:
This was the state flag and the one we use now was the merchant and national flag, before the former was abolished completely.
Back to the othercountry with blue and white stripes on its flag.
Uruguay’s name comes from the river forming the natural border between it and Argentina. It is the indigenous Guaraní language for “the river where the painted birds live.” Beautiful image, isn’t it? It flows out into the that bay to the left of the map, the famous Río de la Plata — the river plate. It’s a hallmark and a point of reference for both Argentina and Uruguay. Some consider this formation more of a river delta than a bay, but really it’s somewhere in between: in Montevideo and even as far out as Punta del Este, the water is much less salty than normal. There’s no clear point where the río ends and the sea starts. Truly a unique formation.
Next: a brief overview of the country in video form. This video was funded by the Uruguayan Ministry of Tourism. I’m serious.
Uruguay es el mejor país: Uruguay is the best country. A semiotically complete touristic message if I ever saw one. We should try something like that back home.
In fact, there’s plenty of other policy “novelties” this country has going for it we should be trying out in Greece. Barring the relatively high cost of living, the not-too-great wages and the kind of plain landscapes (heh), in a few ways it really is one of the best countries out there. For a start, they have managed to stave off privatisation of their public sector almost completely, only selling off their mobile phone operators. Water itself has become a constitutionally-reserved state-managed human right since a relevant referendum was conducted in 2004. That’s impressive no matter what way you look at it. In addition, same-sex marriage has been legal for two years.
All the above together puts most of the “progressive world” to shame, let alone our backwards little country called Greece. Then again, Uruguay is a secular society, in stark contrast to our country where the embarrassingly rich church is still constitutionally connected to the state, which, just to remind you, means that Orthodox Christianity is taught at schools, priests are paid with our hard-earned IMF and European loan money (and pay no tax in return) and the country is still, for all intents and purposes, exclusivelyOrthodox. I won’t get started with nationalism and Greek superiority/inferiority complexes…
Tell me, how many people would you imagine enjoy the benefits of living in this little country? It’s whole population is barely that of Athens at ~3.5 million people, with roughly half of that concentrated in Montevideo. This bit surprised me, because I’ve always thought of South America as the land of mega cities. To illustrate, nearby Buenos Aires has a metro population of almost 4 times that of Uruguay as a whole, and Sao Paulo, which isn’t such a long way away either, is close to 6 times that.
For its modest count of human residents, this small country is the holder of a different record: it has the most cattle-per-capita ratio in the world: there are roughly 3.59 Uruguayan cows for each Uruguayan person. Impressive as that may be, note that this number still collectively accounts for just ~1% of global bovine populations.
Gauchos — Argentinian/Uruguayan cowboys
With so much mooing going on, you’d think the guys would have some decent yogurt. Nope… Even the “integral” yogurt, the one most similar to consistency to the ones we enjoy in Greece, contained sugar. This reminded me of Bulgaria, which most Bulgarians claim to have fantastic yogurt—supposedly very successful and sought after in South Korea. Needless to say, this legendary Bulgarian dairy product is nowhere to be found, or perhaps I tried it and just couldn’t tell the difference. What can I say, years of straggisto are bound to leave a mark.
Not all Uruguayan products are shoddy, though. Far from it. Mate (pronounced máte) is for Uruguayans what frappé is for Greeks, or, according to some Greeks, what it used to be, as freddo espressos have become more popular. Mate is an invigorating hot drink, like coffee or tea, ideally shared among a circle of friends. People drink it in wooden cups that slightly look like coconut shells but are made of gourd (or calabash). In it they drink the mate herb tea, which they infuse with hot water poured from a thermos and refill many times. It is drunk with a metal straw-like instrument called a bombilla (pronounced bombisha in Rioplatense Spanish). In the video below you can see an English speaker preparing mate.
I think I’ve written enough for now. I congratulate you if you made it this far! Here are some pictures for your viewing pleasure, half of which are taken by me and the others by Martina.
Punta del Este, a stop on the Greek team’s Atlantic Coast single-day road trip.The wake of Eduarno Galeano. We were lucky (?) enough to have just arrived in the country when this great person passed away.Street Art MontevideoThe view from Faro José Ignacio.Plaza de IndependenciaEach night a different team of participants had to prepare dinner… one of the highlights of the seminar for me.Enjoying empanadas with part of the group.Decoration at the Posada al Sur. A sketch by Quino and a quote by Eduardo Galeano: “Joy requires more courage than sorrow, for, at the end of the day, sorrow we’re accustomed to.”Martina could easily pass for an Uruguana like this!Candombe, the beat of the Montevideo night.View on the Posada terrace and old Montevideo, where the seminar took place. Unfortunately, not upstairs on the terrace.
For dessert:
There is a Milonga at the centre of Montevideo, a public place where people of all ages meet a few times per week to dance and learn Tango.
The song below can be heard most evening at the Milonga and, as I was told, features in the playlists of most tango meetings. It’s called the “Greek tango.” I’m sure you know it.
Η μετανάστευση στην Ελλάδα by Βασίλης Παπαστεργίου
