Even if it’s a small, rather insignificant contributor post on Athens with answers to stock questions!
Monastiraki Square in Old Town Athens with the Parthenon in the background (Photograph by Navè Orgad, Alamy)
It’s hard to find someone who appreciates Athens more than Dimitris Hall. Though he has lived inthe Greek capital nearly all of his life, this local’s appreciation for his hometown has grown over time.
Though Athens seems to live in the shadow of its long history, Dimitris is on a mission to suss out city surprises, both new and old. Lucky for us, as he digs up new discoveries, he shares them with the world on the Spotted by Locals blog. Here are a few of his favorite things about the place he calls home.
Athens Is My City
When someone comes to visit me, the first place I take them is to Areios Pagos, a hill right below the Acropolis of Athens that offers a fantastic view of the entire city and its western suburbs.
For the best view of Athens (and a healthy does of ancient history), head to the Acropolis. (Photograph by oligator83, Flickr)
May and June are the best times to visit my city because the weather is ideal for exploring Athens and partaking in outdoor adventures.
You can see my city best from the Acropolis, as well as from the hills and mountains that surround it—namely Ymittos, Parnitha, and Pendeli.
Locals know to skip the touristy Greek restaurants and to check out the authentic eateries in Petralona and Koukaki—like To Pagaki and Pleiades—instead.
Apostolou Pavlou, the pedestrian street in Athens’s Thissio neighborhood that leads to the Acropolis, is the place to buy authentic, local souvenirs.
My city’s best museum is the National Archaeological Museumbecause you can find a rich overview of Greek civilization from the beginnings of Prehistory to Late Antiquity. These time periods are not only important to the people of Greece; they helped shape the world.
If there’s one thing you should know about getting around my city, it’s that you can reach any part of Athens by using the mass transit network, which includes the metro, buses, and trams. Using the city’s public transportation website (which is available in English) in combination with Google Maps will get you far. Also, check out the Athens Transport blog.
See the “Jockey of Artemision,” a bronze statue dating to the second century B.C., and more at the National Archaeological Museum. (Photograph by clairity, Flickr)
The best place to spend time outdoors in my city is in a café or bar located in prime people-watching territory, be it day or night. Try Tyflomyga.
My city really knows how to celebrateOrthodox Easter because of the sheer number of churches in Athens and the richness of the traditions surrounding the holiday, which include epitaphios processions, fireworks, and special dishes.
You can tell if someone is from my city if they cross the road while the light is still red.
For a fancy night out, I go to the bars in the center of the city around Monastiraki Square.
Just outside my city, you can visit the forest on Mount Parnitha.
Kimolia Art Caféis my favorite place to grab breakfast, and24οrois the spot for late-night eats.
The best outdoor market in my city is in the area around Monastiraki Square.
Best market? Head to Monastiraki Square. (Photograph by raulvillalon, Flickr)
When I’m feeling cash-strapped, I grab beers from the periptero (newspaper kiosk) with friends and enjoy the open air, preferably around Exarcheia or Areios Pagos.
To escape the crowds, I go to Peonia and have some tea to relax.
The dish that represents my city best is souvlaki (grilled meat skewers), andtsipourois my city’s signature drink. Sample them atKosta’s Souvlaki near Syntagma for a truly classic taste and Beduin at Gazi in Kerameikos, respectively.
Six D.O.G.S. is the best place to see live music, but if you’re in the mood to dance, check outBios.
Demonstrations, traffic diversions, and the closing of multiple metro stations every couple of weeks for “security reasons” could only happen in my city.
In the spring you should walk down small neighborhood streets to smell the blooming orange trees, jasmine, and acacias.
Summer must: Visiting the islands in the Argo-Saronic Gulf, which includes Poros (above). (Photograph by visitgreecegr, Flickr)
In the summer you should enjoy the warm Athenian nights and head for the nearby beaches and islands on the Argosaronic Gulf.
Why the world should heart Athens: “It’s ancient, but groundbreaking; ugly, but inspiring; stressful, but lively. It’s a city at the forefront of the 21st century.”
Introductory comment number one: judging by how many millions of Speakers of English as a Second or Third Language are mispronouncing these words, including TESOL teachers, I have no idea to what extent their original, correct pronunciation will be relevant, say, 20 years from now. The evolution of the language will be highly unpredictable (not that anything in this world is so predictable, ahem) because it has the largest speakers as a foreign language/natives speakers ratio in the world: for every native speaker there are at least two who speak it at or above a conversational level, and many more the lower you set the bar. Source for the above.
Introductory comment number two: English, for all intents and purposes and despite its foundational inconsistencies, the current world language. Need more proof that people don’t work as rational actors and the world isn’t a product thereof?
The kind lady who recited the poem below, originally found here, requests that people not “hotlink to them or steal them for their own website”. Well, I don’t if this counts as stealing, but if it does… This is the web, dear Ms. English Teacher.
The bandage was wound around the wound.
The farm was used to produce produce.
The dump was so full that it had to refuse more refuse.
We must polish the Polish furniture.
He could lead if he would get the lead out.
The soldier decided to desert his dessert in the desert.
Since there is no time like the present, he thought it was time to present the present.
At the army base, a bass was painted on the head of a bass drum.
When shot at, the dove dove into the bushes.
I did not object to the object.
The insurance was invalid for the invalid.
There was a row among the oarsmen about how to row.
They were too close to the door to close it.
A buck does funny things when does are present.
A seamstress and a sewer fell into a sewer.
To help with planting, the farmer taught his sow to sow.
The wind was too strong to wind the sail.
After a number of Novocain injections, my jaw got number.
Upon seeing the tear in the painting I shed a tear.
I had to subject the subject to a series of tests.
How can I intimate this to my most intimate friend?
I spent last evening evening out a pile of dirt.
Anonymous (unless you know better)
A rough coated, dough faced, thoughtful poughman, strode through the streets of Scarborough. After falling into a Sloug, he coughed and hiccoughed.
Last but not least: follow this, if you’ve got what it takes. Use this video as a guide and see how well you fare.
In the beginning of October, Daphne and I got a Balkan Flexipass for travelling around the Balkans as a small end-of-EVS celebration and in order to take advantage of Sofia’s good position for travelling in the Haemus peninsula before leaving, or at least for the time being; it’s “for the time being” cause I’m certain I’m going there again soon, and not just to visit the friends I made there who now chose to stay. There’s something about this country… but that’s for another post coming soon.
Anyway, the Balkan Flexipass is a fantastic way of travelling in the Balkan countries: it’s something like InterRail but it’s only valid for… you guessed it, the Balkan countries, including Greece and Turkey, but not including Croatia for some reason. You can choose five, seven, ten or fifteen days of unlimited train travel within 30 days, which is how long the ticket is valid for. The cheapest 5-day ticket, the one we’d been abusing with Daphne to travel between Bulgaria and Greece last summer, comes for 56€ for youth <26–at which age apparently young people stop being young and no longer deserve discounts.
To reiterate: you can travel from Greece to Bulgaria and back with the five-day ticket twice (if you do it in the same month) and still have a day to spare–all for the price of what you’d normally pay for the bus just one-way. It’s an amazing deal and it’s not well-known, so I would strongly, strongly recommend you check it out. Even if you’re over 26, the price would still be about half of what you’d have to pay for taking the bus.
Note: the above links are for 1st class tickets, unlike the cheap tickets we got which were 2nd class. You can get the cheaper tickets at your country’s rail service’s international offices, e.g. OSE’s office at Sina 6 for Athenians. You can also have a look at this .pdf issued by BDZ (БДЖ, Bulgaria’s rail service) that has the complete price list which is the roughly the same across all countries. Note that the price list is in leva (2lv≃1€). Some useful translations: младеж = youth, възрастен = adult, Сеньор = senior, 2 класа = 2nd class
We set out on October 9th and returned back to Sofia on the 18th. We visited Varna, Bucharest, Timisoara and Belgrade along the way, spending two nights in each city apart from Timisoara, where we only stayed a single night, and another two nights on night trains; out of those seven nights spent in cities, we couchsurfed on four of them (props go to Nikolae and Georgii for their hospitality, thanks guys!) including the night we were hosted by Mela, a Romanian girl we got to meet in November last year in the youth exchange Reduce, Reuse, Recycle in Ommen, Netherlands. It feels so good getting to see people from youth exchanges again… It’s the only way to show that it really isn’t “goodbye”, but rather “see you soon”, the way we reassuringly like to tell ourselves. Still so many people around Europe I’d like to see again as soon as possible…
A small personal observation: nobody’s good at saying goodbyes, but everyone’s comfortable admitting to the fact. Maybe it’s a dying skill, lost in everyone but few in today’s liquid life, like cursive hand-writing or film photography.
I’d like to write a lengthy post about all the things we did and all of our experiences, not least as an opportunity for me to write them down and in this way reinforce my memories of them, but I suppose it would be counter-productive and nobody would read a long essay on my travels. Instead, here’s a small list with highlights:
Varna
The beautiful and super-long early-20th century-style beach park on the Black Sea coast (with a dolphinarium that made me sad by its mere existence). The lighthouse and the looong breakwater reminded reminded me of Mytilini; the high-rise residential buildings and the industrial port on the other side didn’t, though.
The giant falafel place (the falafels were giant, not the place) in the central square: 400g of goodness for 4lv.
Our tech-savvy and collector extraordinaire newbie couch-host Nikolae who bought us food and tickets for getting around the city and refused anything in return!
Timisoara
Just spending the day with friendly and familiar faces was deeply enjoyable. That pizza though…
Belgrade
Amazing people! Everybody knew English, was happy to help and… gasp… they smiled at you!
Sun Hostel. Recommended! We have a 25% discount for the next time we stay them and for anybody we might be bringing along with us. What are you waiting for then?!
Such history, much fortress! wow!
The city felt a little bit like Athens, only prettier. Let’s face it: if Athens didn’t have Plaka and the area surrounding the Acropolis, it would be a bleak city indeed.
Be careful: everyday costs, eating and going out etc can feel deceptively cheap with all the prices in dinars and 120 dinars roughly equaling 1 euro. Beware, however: it’s no cheaper than Sofia. In some cases it’s even slightly more expensive.
Intergalactic Diner! We had dinner (veggie burgers and milkshakes) and breakfast there. Daphne absolutely fell in love with it.
Belgrade was hands-down my favourite stop in our little Balkan tour and I’m already planning to return for millions of tiny heart-warming reasons.
Finally
Each of us spent around 200€ for this trip–in my case less cause Sofia City Library paid for my Balkan Flexipass: the final destination of my ticket back was my home city, just like the EVS protocol says, so who cares how many stops there were in between? MANY thanks go to our hosts who fed us, gave us shelter, treated us well and helped us keep our budget low. They will probably never see this post…
If it wasn’t for Daphne, you wouldn’t be seeing most of the videos and the following beautiful photos from this trip. She bothers with pictorial documentation when I… *gasp again*… don’t feel like doing it so much anymore. But then, later, after the trip is over and our boots made for walking are lying on the familiar floor, I’m happy that the pictures are there. And I’m even moreso because they’re pretty to boot. So… Go Daphne!
Seriously, everything you know about the Balkans is wrong–even if you live here.
We did a qbdp episode about this (in Greek) but who knows when it’ll be out? When it’s ready (and it’s ready when it’s ready!) I’ll post a link over here.
Setting out for a 1000-mile journey takes but a single step. Or a stupid face.
Booyah!
Treme drakokyra!
Varna Central Station. Much better than the Sofia one.
Sometimes people just restore my faith in humanity.
YoHoHostel kitchen sink.
Mytilini? No, but close.
Looking through the wall.
Varna Breakwater Grafitti
I wouldn’t mind having a dog like Georgii’s adorable Encho.
<3
Georgii’s Paradise
Bucharest
Materials
Kateritsa
In case you’re feeling anti-social, the iBench is for you.
No comment
What is it with post-communist countries and beautiful parks?
I forget where this is from!
Nikola Tesla Museum–Tesla Coils + Lightsabers = <3
Mr. Testosterone 2014
My rainbow ass-pointer.
It’s dangerous to go alone, Daphne! Take this rainhat!
Serbs love their Putin.
I could look at historical maps of the Balkans all day long.
Meanwhile, in Belgrade…
Omelette with truffles. Daphne’s choice.
Intergalactic Diner Jukebox
Daphne can make everything prettier.
The view from Belgrade fortress.
Serb felines Mao and Blacky. Cats are a universal language.
If you wanna feel rich, go to Serbia, where they even have a 10 dinar note (~0,08€)
In late June – that’s already 2 months now, frack! – I got myself a new laptop with the money I got from my father’s insurance company as a reward for managing to not die before turning 25 or something to that effect. It’s a lot less than what I should have got, given the amount of money my father had been paying every year for me to be entitled to this. Even the sum itself, while indeed the same numerically as the one in the original contract, is worth much less today because of the beautiful human construct called inflation, a fact which I’m sure my insurance company, and all insurance companies everywhere since forever for that matter, must have preciously kept in mind before sealing the deal. Still. Still! This boost isn’t enough for me to do everything I ever wanted (that costs money), but it’s enough to do at least some of those things (that cost money), or indeed, individually, anything I ever wanted, apart from maybe owning land, a car, or a sailing boat. My wishes aren’t so costly anyway. Thanks dad.
So, the time of choices was – and still is – upon me. The first one I made was, as I mentioned in the first sentence, to buy a new laptop. My cheap old Acer served me well for the 5 years I had it and now I transferred it to Zanda, who’s been out of a computer almost since we got here in Sofia. She’s been taking good care of the little grandpa, including surprisingly taming his overheating, random-restarting temper by simply cleaning him a little bit with a paintbrush, so I can now safely assume he’s in good hands.
Back to my own new laptop. After 4-5 days of furious googling, redditing and reading reviews, comparing prices, all the things you do when you’re itching to invest on any shiny new piece of tech and that have utterly transformed in unfathomable ways how consumers exercise their right and obligation of being good citizens, I made my decision: the best available bang for the buck and the best fit for my needs, namely the ability to play not-so-demanding games decently (you know, the weird ones I like), longevity – i.e not having to buy another laptop for another 5 years or even more if I can make it – and to have a desktop replacement, since 1) who knows where I’ll end up next year or the one after the next? and 2) Cuberick is getting old, even after I upgraded him a few years back. His GFX card has been the same since early 2008, for one thing…
Many thoughts went through my mind before I made my decision (duh). I had a lot of doubts about buying something so expensive, perhaps the single most expensive thing I ever bought with my own money. “Should I get a used laptop instead? How big of a difference will paying more now make in the long run, after the novelty has worn off? Will the extra €100 or so for the model with the “significantly” better graphics card also make a difference, when this new digital companion won’t be that good in playing games anyway?” As a person who tries to be against over-consumption and for simplicity, frugality and smart buys, and as one who, truth be told, hasn’t stuck to these ideals as of late, I had such mini-anxieties before taking the big step. At the end I went along the line of reasoning that dictates that important tools excuse lavish spending. Maybe.
This is the laptop: the ASUS N56JR-S4078D. Notebook review link – the only difference with the S4078H model in that review is that mine has a keyboard in English/Cyrillic; perfect for learning and typing in Bulgarian and – why not? – one day Russian. Here’s a good topic containing discussion on this model.
I got it from pcstore.bg, which was the only retailer in Bulgaria who actually had it in stock at the time. I checked to see if it was available anywhere in Greece, but surprisingly it appeared that no models of the N56 line had been made available from ASUS in the county. Hah! I own something that doesn’t exist in Greece!
For all its good points, the model didn’t have an SSD, something I’d been dying to get my hands on. Instead it had a Blu-Ray writer! I got a 120GB Samsung SSD for it and replaced the optical drive with that. I also got a USB enclosure for the removed optical drive. It feels super-neat having a small external device capable of reading and writing on pretty much every optical medium, but I’ll probably hardly ever use it. Optical simply faded away and nobody shed a tear…
All things accounted for, I paid 1958lv for it. That would have translated into less than 1000€ if Alpha Bank hadn’t screwed me over with their extortionate exchange rate from euro to leva, so I had to pay more or less 60€ extra for the luxury of moving money from my Greek account to pcstore.bg’s Bulgarian account. #$&@*! I At least I got some feelings of compensation from the sweet Razer messenger laptop bag pcstore.bg was giving away with every purchase of this particular laptop model. I might not have played Dragon Age II, nor do I plan to, but who cares? Actually, now that I looked up that link to Razer’s site for the bag, I’m disappointed that it wasn’t the Mass Effect II or the Starcraft II variation – hey, what’s up with the sequels? *shakes head violently* No, no. I got this bag for free. No complaints, kay?
Here’s a review of the laptop, linking to other reviews by the same guy:
And here’s a picture from the first time I turned it on:
And here begins the point of this post. The moment I opened the box and got my hands on this beauty, I wanted the above video review to be done by me. I love the black keys over the polished aluminium – I’ve already confused Macbook Pros with N56s on-screen; Daphne had to correct me when we were watching Utopia. I felt so special for owning this thing. I wanted to make videos showing all the little bits, pieces and magic, take pictures, share the excitement! Meanwhile, I was careful not to leave fingerprints anywhere; I cleaned the screen meticulously (me?! Amazing, right?) or thought twice before installing any program (still do). I wanted to leave it in as a pristine condition as possible.
I wanted to write this post ever since I got my spanking new N56JR. But then life happened for a bit and I was too busy. Frankly, the more weeks passed, the less I had an idea of what to write about. Little by little, my enthusiasm was diminishing and I was starting to look at my new possession for its pure utilitarian value, the way you always do with stuff, no less according to Heidegger and what he said about the difference between things being ready-to-hand and present-at-hand. I’m showing off here, BTW: I don’t really know much about dead German philosophers, or any philosophers for that matter, but especially about dead German philosophers; I just remember what I studied of his theories from when I was doing my Heidegger and Haiku paper. To put it differently, there is a fundamental difference of interaction between when you notice your tool and when you just use it. I’m slowly going into the latter stage, of just using the tool.
It’s another reason I posted a “long term” review above (and was pleasantly surprised to come across one); I can see that reviewing something when you’ve just plucked it from the box must be very different from reviewing it after you’ve had it for a while. Yet, there’s unboxing videos combined with “reviews” everywhere on YouTube. Another German philosopher put it very eloquently: fetishising of commodities. Hell, I’ll be damned if I haven’t used the word sexy for plastic things that work on batteries other than your typical sex shop’s inventory.
So what’s so special about that, about my new tool? What warrants this post? I started reasoning that nobody would care about my new laptop. Why would you? I mean, I would probably not care if you bought a new laptop. Why should I? Big deal, it’s a laptop. Ya like it? Goodonya mate. Happy you’re happy.
It’s just a laptop. We might be loving it today, but tomorrow we’ll be tired of it, the day after we’ll be cursing at it and not taking good care of it and then one day we’ll be happily chucking it. Or giving it to Zanda. Anyway, even if we give it to Zanda, its final destination will inevitably be this place:
We’re like this with everything we buy, but especially electronics. I would be very happy if I could get a laptop that would last me 10 or 20 years, the way things used to be, before growth at any cost became the name of the game. Okay, perhaps growth has been the name of the game for far longer than since whenever the first consumer appliances reared their digital faces. But it used to be the case that things just lasted! They were made for it. Are you aware of the Lightbulb Conspiracy? Or good old Story of Stuff?
I don’t believe perpetual “progress” expressed in better specs in the field of consumer electronics , such as which forces you to always need to buy the new model of iPhone, console, laptop or digital camera, is as benign, healthy, or even necessary as it’s made out to be. Far from it. What if progress meant sustainability, reduced waste in production, replaceable and recyclable parts? I would gladly sacrifice my laptop’s power if it meant that I would still be able to use it effectively in 2025. I just contradicted myself, didn’t I? Frack it.
To end this rant, I love my new laptop. It works well and I feel good using it. I enjoyed writing about it and I enjoy writing on it. I would recommend it.
Το ξέρατε ότι το 45% του πληθυσμού (τουλάχιστον στις ΗΠΑ, για την Ελλάδα δεν ξέρω) είναι SJ (traditionalists), και ένα άλλο 40% είναι SP (experiencers); Προσωπικά μπορώ να βγάλω αρκετά συμπεράσματα για τον κόσμο χρησιμοποιώντας αυτά τα στοιχεία και κοιτάζοντας τα αποτελέσματα των εκλογών ανα τον κόσμο, ή γιατί οι άνθρωποι επιμένουν στα παλιά και γνώριμα, ή γιατί οι άνθρωποι κυνηγούν τα χρήματα πάνω απ’όλα, ή γιατί τέλος πάντων οι περισσότεροι άνθρωποι συμπεριφέρονται και σκέφτονται πολύ διαφορετικά από μένα – και άλλοι, βέβαια, πολύ παρόμοια.
Πείτε ό,τι θέλετε για το MBTI: ότι είναι παρωχημένο, ότι εξαπλουστεύει, ότι δεν επαρκεί – όλα αυτά ισχύουν, παραμένει όμως για μένα ένα χρήσιμο εργαλείο στην προσπάθεια μου να καταλάβω τους ανθρώπους γύρω μου και να δω τον κόσμο μέσα από τα δικά τους μάτια και τη δική τους αντίληψη (ή διαίσθηση!) Κι άλλωστε, ποιο επεξηγηματικό, αναλυτικό σύστημα μπορεί ποτέ να είναι πλήρες;
Για όσους δεν ξέρουν τι είναι το ΜΒΤΙ, είναι μια μέθοδος αξιολόγησης προσωπικότητας η οποία αναπτύχθηκε τη δεκαετία του ’60 η οποία βασίζεται στις θεωρίες του Carl Jung σχετικά με τις γνωστικές λειτουργίες (cognitive functions) του ανθρώπου (αίσθηση, διαίσθηση, συναίσθημα και νόηση – sensing, intuition, feeling and thinking) και ανάλογα με τη σειρά προτεραιότητας – ή ευχέρειας – που χρησιμοποιούνται αυτές οι λειτουργίες αλλά και την εξωστρέφεια/εσωστρέφεια τους, προκύπτουν 16 συνδυασμοί και τύποι προσωπικότητας.
Βρήκα πως το βιβλίο, αν και χρήσιμο για την αρχική κατανόηση του συστήματος, παρέμεινε στα απολύτως βασικά, και αν και δημοσιεύτηκε τη δεκαέτια του ’90 δεν ανέφερε την προγενέστερη θεωρία του Keirsey σχετικά με την κατάταξη των 16 τύπων σε 4 μεγαλύτερες οικογένειες γενικότερης ιδιοσυγκρασίας. Επίσης απογοητευτική βρήκα την πολύ επιφανειακή αναφορά στην ανάλυση της κατάταξης των λειτουργιών για κάθε τύπο, όπως για παράδειγμα στους INFPs (ΕσΔΣΑν σύμφωνα με την ελληνική μετάφραση, ο οποίος τυχαίνει να είναι κι ο δικός μου τύπος) πρώτο είναι το Εσωστρεφές Συναίσθημα (Fi), μετά η Εξωστρεφής Διαίσθηση (Ne), η Εσωστρεφής Αίσθηση (Si) και η Εξωστρεφής Νόηση (Te), με κατάταξη απ’την πιο ανεπτυγμένη στην λιγότερο ανεπτυγμένη λειτουργία.
Αυτή η ανάλυση μπορεί να φανερώσει πολλά για τους στόχους, τις προτεραίοτητες, τις ιδιαιτερότητες και τις πιθανές αδυναμίες των ατόμων που ανήκουν σε κάθε τύπο, αλλά ξεφεύγει από την απλή κατηγοριοποίηση και περιγραφή των τύπων και φτάνει σε μεγαλύτερο βάθος. Προφανώς μια τόσο βαθιά ανάλυση δεν ήταν ο στόχος του βιβλίου, αλλά εμένα μου έλειψε, γιατί χωρίς αυτήν δεν αιτιολογείται το από που προκύπτει ο διαχωρισμός των τύπων. Είναι ενδιαφέρον ότι γενικά δεν είναι γνωστή η θεωρία περί γνωστικών λειτουργιών, ακόμα και για αυτούς που ενδιαφέρονται για το MBTI.
Γι’αυτό εγώ θα συνεχίσω την αναζήτηση και την έρευνα μου στο θέμα των τύπων προσωπικότητας και της αναλυτικής ψυχολογίας γενικότερα με κάτι λίγο πιο εξειδικευμένο (μου τρέχουν τα σάλια για το βιβλίο που λίνκαρα παραπάνω του Keirsey). Πάντως, ως εισαγωγή στο MBTI το βιβλίο δεν είναι άσχημο, και είναι από τα λίγα (το μόνο;) που βρήκα μεταφρασμένο στα ελληνικά. Για κάποιον λόγο δεν μας πολυενδιαφέρει το θέμα εδώ πέρα…
Αν διαβάσετε ως εδώ και θα θέλατε να μάθετε περισσότερα, μερικές καλές πήγες:
Και το Personality Cafe, γιατί μερικές φορές η επαφή και η συζήτηση με άλλα άτομα του ίδιου τύπου και ο εντοπισμός των κοινών τόπων βοηθάει στ’αλήθεια. Καλό κι αν νιώθετε μοναξιά, ότι κανείς δεν σας καταλαβαίνει κτλ.
The simple fact of the matter is that I’m sick of the internet.
Got your attention?
I’ve been wanting to write this post for the past several days. It came to me when my laptop stopped working for a day, and I was somehow relieved that I had an excuse not to check my e-mail, my facebook, follow through with my obligations. In truth, I think I’ve wanted to write this for the past several years, but the time was never just right – or I was not ready to take things seriously.
Now the time is right. I know because I’ve had this heavy feeling in the greater area of my heart and stomach all day, the same bodily sensation I get every time I get the urgency to publish something important for me. In fact, it’s the exact same feeling I get before I ask a girl I like out, have an exam coming, or need to make a phone call to somebody I’ve never met before. It’s the flinch, but it’s funny how a simple sudden need to write something makes me experience the same physical reactions to insecurity, the knowledge of what’s to come, the question of whether it will be accepted or rejected (tell me again, which one’s worse?)
Before you say anything, I know. I know all that. All of it. I’ve had my life shaped by being online, guided by it. If there was a poster child for this brand new technology 30 years ago, I could have been it. I even studied the thing in university, both from a more theoretical, humanistic perspective and a drier, technical approach. The only reason I believe I might not be the most suitable person to talk about it today is that every day, to I’ put it politely, I’m becoming less of a fan.
To give you a rough idea of how long I’ve been a user, I have had access to the internet generally available to me since I was 8 years old – my father’s 28.8kbps with GroovyNet. That meant web surfing about twice a month on the weekends I used to spend with that side of my family. All I would search for on AltaVista or Yahoo would be related to Nintendo, Mario or Donkey Kong. I’m talking about 1997 here.
I’m not going to say more about my own personal history and milestones of net use (i.e. when I made my first e-mail address, when I first had a net connection of my very own, my first online game, my first download from P2P networks or my first social network account, even the first post on this very website), for the very simple reason that, for the majority of my life, these internet-related milestones had been so closely connected (heh) to my real-life history, that any attempt of recording or writing about them would be like trying to write something about my life the past 15 or so years in general. The boundaries between online and offline life would be arbitrary. It would be like a book no-one wants to read, because they have their own sitting right next to them.
I won’t go into details about how the internet is important today, either, but I will do a rough run down. We all know about it more or less: it’s the fastest growing (tele)communications technology in the history of our species, at least as far as we know; it has created new dynamics in virtually every field, accelerating change in unprecedented rates and paving the way for greater shifts yet; it has proven a disruption in the status quo, an experiment gone wild, an almost unharnessable beast with inner workings that global capitalist, democratic, free market societies weren’t prepared for and still don’t know how to manage.
For human communities and communication, it’s been the culmination of all human inventions to this point, the convergence of all human endeavours to create this network of everything, everywhere, a single entity that contains the entirety of our heritage and makes it available to all. It’s the connection of anybody with anybody else. In 20 years – less! – we’ve created this thing, this pulsing, vibrating cybernetic superconstruction that would make science fiction writers of just 30 years ago pee themselves with excitement and anticipation. We live in the future!
How do you, personally, feel about that? Do you realise what important times we live in? Speaking for myself, writing the above gave me a rushing sensation, just for a second there. It was surprising, to tell you the truth: the net nowadays has been making me little more than numb.
Which brings me to my initial point. I’m sick of it.
Rant incoming.
I’m sick of Facebook. Sick of everybody obsessing over themselves so much. Sick of selfies, sick of cries of attention which are answered by other, louder cries for attention. Sick of how our stupidity, our short-sightedness hasn’t been cured or at least lessened by our newfound ability to communicate more efficiently than ever, but instead we’ve inadvertently used these tools to make stupidity travel harder, better, faster, stronger.
I’m sick of having to think about checking my multiple e-mail accounts, their unusually high number explainable by my taste for playing around with nicknames and forever tranforming identities, and my peculiar distaste for comfortably centralising my communications. Call me also slightly paranoid – I’m sick of that too. I’m sick of having to worry about not replying as soon as possible, sick of “not having checked my e-mail” not counting as an excuse anymore. Who cares if I really don’t have a smartphone – for how much longer still unknown?
I’m sick of the routine of it. Checking the same site again and again, the pointless refresh. If I’m going to do something in the morning, why does it have to be checking the false news of a false world on a website full of shills paid to swerve public opinion this way and that? Do I really need to know what’s happening, all the time, if I can only ever remember so little of it, talk about less of it and act on almost nothing of it? If the net is the most democratic medium we have, what happens when, after everyone and their grandmother has facebook and can make their comment and opinion public for all to see and be somehow influenced by, the same shit we experience in everyday life is copied to the web?
I’m sick of a web, a “democracy”, where trolls set the scene and have the upper hand, sick of pitiful little men that externalise their social anxieties and complexes in a space that can’t really harm them, being the driving force in some of the worst cybercultural phenomena we get to see online. But I wish it was just trolls: I’m sick of everybody’s self-centered non-trolling opinions, too. If we give everyone a voice online, we should be able to call the bullshit. But why do our bullshit detectors work so much less effectively online than in real life? Isn’t it a little bit like the mere fact that somebody’s doing something online, it’s given more validity than if it were done offline? Is that just the novelty of the medium that will soon pass? It’s no wonder @AvoidComments exists and that some sites have disabled their comments features altogether…
I’m sick of people smugly declaring they don’t have a television when asked if they’ve heard of the news on this or that celebrity, but they spend more time watching Youtube videos or TV series than they ever spent on watching classic old WeTube in the past.
I’m sick of writing “I’m sick of”, so I’m going to externalise and project a little bit here.
How do you feel about having to stack up against the whole world with your creativity? How many times have you had a great idea but did nothing to make it happen, because the thought that “somebody else must have done it already” killed it on the spot, and to make matters worse, you googled it just to be sure and somebody else had already executed it 5 times better than what you had even conceived of, sending you even farther down that internal pit? How does that make you feel? Why?
When was the last time you talked to each of those tens of Skype/MSN/whatever friends? Are you still interested in what they’re doing? Would you consider that the internet is bringing you closer to them?
How about reading? What was the best article you read the past week? The past month? No, you’re not allowed to look up your browser history. Go on, tell me what it said. What’s that? You can’t?
The pictures you have online, things you wrote a while ago, all that… Do you ever consider that people looking up your name have access to that and can paint a mental picture of who you are now based on who you were 5 years ago? In another 5 years or 10 years from now, these numbers will have skyrocketed. Do you want that? How does it make you feel? For me it used to be really stressful that somebody might have the wrong idea of who I am (I have some form of social anxiety IRL about being misunderstood and rejected, which translates in interesting ways in the webosphere) but there’s increasingly nothing I can do and I’ve just sort of embraced the fluidity. You can’t win them all anyway. I suppose you just have to live with your everything being public and always be appropriately mindful of your actions online.
All this makes it very hard to disown things you did and said in the past, however. We’re not allowed to purge, which is I think very normal behaviour we should be encouraging more, and neither are we allowed to change as people; if we change we instantly create inconsistencies across the various existing representations of us online. If I wish to stop using the name cubilone, for example, because I no longer identify with what the name carries with it, who will be the tens of cubilones you can find on the web?
Talking about public, have you been finding it more stressful to decide what you should be sharing and what not? I have been very bad with sharing lately, and don’t consider most details about my current life as worth sharing with others, including things I would definitely post here in the past. Remember, though: I’ve had the ‘mension for almost 7 years. Who’s not to change his or her habits in that time?
But no, I’m talking also about sites like Tumblr, Pinterest etc. Sites that force the whole damn interestnet (read that again carefully) down your virtual gullet before you’ve even had the chance to blink/chew. Tumblr especially is excellent at making you insensitive to beauty. Time and time again I’ve caught myself and others scrolling down the feed, giving a split second of attention to pictures that under different conditions would have made it to our desktop background. What happened? Have we forgotten to stop and appreciate? If we haven’t yet, I reckon we’re well on our way down that path.
I’ve talked and written about the web and infinite novelty before but, as you can see if you click on that link, I wasn’t able to limit my susceptibility to it in the 7 months that have passed since the post above. It’s a dangerous thing that can silently devastate a mind such as mine that feeds on new ideas and connections and is always on the lookout for the novel and the untried. Indulging myself in infinite novelty feels right, more or less because surrendering myself to it is one of my strongest habits, but at this point I think it’s time I admitted that it’s poisonous for my creativity and my ability to concentrate; it’s detrimental for my already distracted personality constantly spread thin, and it’s bad for my mental health, my relationships and happiness in general.
Does any of this resonate with you at all?
Good. It’s time we did something about it, don’t you agree?
I’ve decided to do it the hard way, since everything else I’ve tried to this day has more or less failed. I will use the internet less – I will force myself to use it less. Everything: skyping, downloading, facebooking, e-mails, checking up on that book I learned about earlier in the day, writing on the blog, working on my sites… Everything.
At this point, I want to make it clear that I don’t think the internet is all bad. It’s an extremely powerful tool that can be used to do incredible things, spread world-changing ideas or just help people keep in touch, and it’s very practical, too. I’m not saying we should forfeit all the great things the internet has brought in our lives – at this point we can hardly turn back, anyway. What I’m trying to say with this post is that the power of the internet has to be harnessed. One has to be smart about using it and not surrender oneself to its siren song. I believe that by dramatically limiting my access to it I will be in the position to use it more purposefully, and I believe so would you.
My internet access days will be Wednesdays and Saturdays. I might add another day or two for emergency Skype calls that can’t be avoided, but generally, this will be it. I will keep it up for at least the next 24 days, the duration of the rest of my 7×7 challenge, but I aim to keep it up past that point.
This is a personal experiment, but I wish to find other people to join me in this quixotic quest. Will you take a stand with me, friends?
Have you ever noticed that our calendar has some glaring faults, some design issues that would keep it from ever leaving the drawing room if it were to be made today?
How many times have you stopped to wonder if May or October have 30 or 31 days? I recall always having trouble with that when I was little… Or, how about this: if I ask you what day of the week it’s going to be precisely six months from now (November 22nd 2014), how long would it take you for you to t… – hey, put that phone down, I can see you!
I’m not sure why, but we have been handed down a weird model that might be precise but is neither efficient nor elegant, and as with many inefficient, disingenious or clunky systems – just look around you for ideas -, habit is the only factor preventing us from coming up with a better system; “why fix something which ain’t broken?”, you might ask. I don’t necessarily disagree with that, especially when it comes to practical, physical things, like having a bottle support the fluorescent lamp over the kitchen sink which would otherwise collapse, or using a table fan to cool your lidless desktop computer, but there are some things that, to me, are almost divine in the depth of the meaning they carry, they represent the foundations of human culture. We should therefore strive for optimisation, even if that means a radical restructuring of what we’ve come to know and love.
Here are two ideas for new calendars I came up with while chatting with Daphne and later built upon when I was travelling on the bus back to Sofia. By the way, being with Daphne and travelling in general are both very good for letting my creative juices flow.
The criteria these two calendars must meet are the following:
The year must have 12 months; the number is perfect because it is the lowest common denominator of several other commonly used numbers used in time-keeping, namely 2, 3, 4 and 6. That is to say, if you want to be able to precisely split the year in terms, semesters and quarters – this last one is extra important because of the four seasons – having the year split in 12 is the easiest and most intuitive choice.
So far so good – our calendar already has this feature and other calendars across many cultures and eras seem to have had it also.
Every month must have the same length; that some months have 30, some 31 and one has 28 days feels wrong and messes up the periodicality of the shortest circle, the week.
Every month of the year must start on the same day of the week; doesn’t it feel good when January 1st is a Monday? Wouldn’t it be even nicer if every month of the year started on a Monday, too? This way we could instantly and easily calculate what day of the week any day of the year would be.
Quixotic Calendar I
12 months of 28 (4×7) days each = 336 days + 29/30 days split into four weeks, one placed before each season to mark the equinoxes.
January (28 days) February (28 days) March (28 days) Vernal Equinox Week (7 days) April (28 days) May (28 days) June (28 days) Summer Solstice Week (7 days) July (28 days) August (28 days) September (28 days) Autumnal Equinox Week (7 days) October (28 days) November (28 days) December (28 days) Winter Solstice Week (8 days, 9 days if leap year)
The calendar would be set in such a way that the equinoxes and solstices would be roughly placed at the end of their namesake weeks – it’s impossible to be precise because the exact days are moveable even in the calendar we’re using today. In this way, the Quixotic year could end on the Gregorian Calendar’s December 22nd/23rd (we’d have to go with one and stick with it), with the new year starting on what’s now Christmas Eve. It would be possible to adjust the calendar’s starting day so that New Year’s Day could coincide with what’s today Christmas Day, but that would mean that the equinoxes and solstices would roughly be on Day 4 or 5 of their respective weeks and not at their end, for what that’s worth.
The four spare weeks “outside the calendar” would serve as holiday periods, sets of time for getting together, enjoying nature, all that.
A strength of this calendar is that each month of the year would start on the same day, including the transition weeks, with a standardised form of procession which would make it easy to calculate what day of the week any day of any year would be: the week cycle would move one or two days from one year to the next, depending on if it’s a leap year. So, if in 2014 all of the first days of the month were Fridays, in 2015 it would be Sundays, in 2016, which is the next leap year, it would be Mondays, and in 2017 the two-day jump would make them Wednesdays.
This proposal would also solve the disagreement on when the seasons start once and for all! No more people telling you that spring has come on March 1st!
The calendar’s main problem is that the seasons have all moved forward a single month (under this system, June would squarely belong to spring and March to winter, for example), which could mess up our concepts of the seasons, but if you ask me, this is already being messed up because of climate change, so there’s not much to lose really.
Quixotic Calendar II
12 months of 30 (3×10) days each = 360 days + 5/6 days at the end of the year (similar to the Egyptian Calendar).
The main point of interest of this calendar would be the 10-day week, which would split each month into three neat parts. We would have to find new names for the days of the week; how about the names of the planets plus the sun and moon, like in romance languages, which all together make a nice round ten, but using words for the planets from different languages? It would be similar to a calendrical Calling All Dawns.
Just like in the first calendar presented here, the even months and weeks would help with periodicality. The extra five/six days would fall in at the end of the year, which is a holiday period anyway.
These suggestions don’t take lunar cycles into account but our Gregorian calendar doesn’t fare much better in that respect.
You can have a look at more proposed reforms here.
Λοιπόν, η μέρα ήρθε, και ήταν ωραία και απλή: μια random ομιλία στην Ένωση Βούλγαρων Δημοσιογράφων ενός Ουρουγουανού συγγραφέα (και τα λίγα μου ισπανικά δεν με βοήθησαν να καταλάβω και πολλά)· ξεσκόνισμα βιβλίων στη βιβλιοθήκη το απόγευμα· συνάντηση με την Άννα από τις Πρέσπες· δύο συζητήσεις για εξάσκηση αγγλικών, οι καθιερωμένες που έχουμε τις Τετάρτες, η μία με τους υπάλληλους της βιβλιοθήκης, η άλλη στο American Corner με όσους, ανεξαρτήτως ηλικίας, και το τονίζουμε αυτό, θέλουν να εξασκήσουν τα αγγλικά τους· ένα πεντανόστιμο τουρλού με μανιτάρια και κολασμένη κόκκινη Βουλγάρικη σάλτσα που μαγείρεψα με τη Δάφνη, η οποία είναι εδώ πέν τε μέρες τώρα και κωλοχαίρομαι· ένα μπανάνα κέικ που έψησε η Μαρία αφού ο φούρνος ελευθερώθηκε από το τουρλού, και ίσως το πιο αστείο της ημέρας, η αποτυχία μας -ευτυχώς!- να τηρήσουμε το ένα εικοσιτετράωρο νηστείας που είπαμε να κάνουμε γιατί την προηγούμενη μέρα τα σκάσαμε (το οποίο εδώ πέρα σημαίνει να τρως με 10€ σε εστιατόριο) και θέλαμε να κάνουμε οικονομία και να δοκιμάσουμε τις αντοχές μας, αλλά όταν πέρασε ο αρχικός ενθουσιασμός και κατάλαβα ότι το να ανταπεξέλθω στην πρόκληση θα σήμαινε να μην φάω και να μην πιω τίποτα τη νύχτα των γενεθλίων μου, είπα «άσ’το, θα υπάρξουν κι άλλες μέρες να μη φας». Έτσι προέκυψε το τουρλού και το κέικ.
Δεν θα περίμενα όταν έγραφα τη λίστα ότι η μέρα θα με έβρισκε στη Σόφια, να κάνω το EVS μου, να τρώω κέικ μπανάνας με τρεις συγκατοίκους και τη Δάφνη.
Όπως συνήθως, η μετάβαση δεν ήταν τίποτα το συγκλονιστικό. Δεν νιώθω διαφορετικός που τώρα είμαι λίίίίγο πιο κοντά στα 30 απ’ότι στα 20. Νιώθω ότι αυτά τα 5 χρόνια έχω περάσει, δει, γευτεί, ακούσει και νιώσει πολλά και, αν εξαιρέσεις το ίντερνετ και όλα τα άπιαστα σαγηνευτικά με τα οποία με μπουκώνει κάθε μέρα για να με κάνει να σκέφτομαι ότι η ζωή δεν αξίζει αν δεν κάνεις πράγματα – κατα προτίμηση πράγματα τα οποία να μπορείς να μοιραστείς με τους φίλους σου στο δίκτυο κοινωνικής δικτύωσης της επιλογής σου – αν εξαιρέσεις αυτό το ασύγκριτο αλλά τελικά εικονικό, δεν μετανιώνω για τίποτα. Αν και αυτό θα το καταλάβω στα σίγουρα μόνο αργότερα, όταν δεν θα μπορώ να αλλάξω πια το άλλο μισό της τρίτης μου δεκαετίας σε αυτόν τον κόσμο από τη μια μέρα στην άλλη.
Για να μπω στο ψητό, γιατί θα μπορούσα (και σχεδόν το έκανα) να γράψω για το τι σημαίνει να θέλεις να κάνεις περισσότερα απ’όσα μπορείς να αφομοιώσεις και να ψάχνεις συνεχώς το καινούργιο χωρίς να κοιτάζεις πίσω και μέσα (είμαστε γνωστοί σε τέτοιους συλλογισμούς εδώ), ξέρω άλλωστε ότι είμαι κι εγώ θύμα της λίστας τελικά, επιστρέφω σ’αυτό με το οποίο ξεκίνησα. Έγραψα αυτή τη λίστα τον Νοέμβριο του ’12. Ήταν τις μέρες που είχα μόλις αρχίσει αν μιλάω με τη Δάφνη, πριν τον Δεκέμβριο του ’12 που υποτίθεται όλα θα άλλαζαν, πριν κάνω την πρώτη μου ανταλλαγή νέων που με έβαλε στον δρόμο στον οποίο είμαι τώρα.
Για να μην κοιτάζω μόνο μπροστα λοιπόν αλλα για να κοιτάξω και λίγο πίσω, έτσι για αλλαγή, αυτό το γενέθλιο ποστ δεν θα μιλάει για το τι θέλω να κάνω, αλλά για το τι ήθελα να κάνω και τι τελικά έγινε. Και ίσως έτσι τελικά έχουμε μια ιδέα για το μέλλον.
Για να το κάνω πιο ενδιαφέρον, θα με βαθμολογήσω. Κι αυτή θα είναι μια προσωπική αξιολόγηση: τι τελικά κατάφερες από τους στόχους σου, Δημήτρη/qb; Για κάθε έναν από τους εκατό στόχους, αν πιστεύω ότι τον κατάφερα, θα μου δίνω έναν πόντο. Αν πιστεύω ότι τον κατάφερα στο περίπου (ξεκάθαρα υποκειμενικά!), μισό. Αν δεν τον κατάφερα, δεν θα μου δίνω τίποτα· αν πιστεύω ότι τον αντικατέστησα με κάτι καλύτερο, θα μου δίνω δύο πόντους. Ταυτόχρονα θα σχολιάζω. This is gonna be fun!
0-20 πόντοι: ΟΚ, θα μπορούσα και καλύτερα. Σωστά; Δεν ξέρω. Θα μπορούσα, αν… τι; *ζεν φιλοσόφιση για το ότι τα πράγματα είναι όπως είναι, η οποία συνήθως χρησιμοποιείται για να καλύψει κάποιου είδους αποτυχία ή απογοήτευση με το πώς τα πράγματα τελικά είναι*
20-35 πόντοι: Μια χαρά. Αυτό περιμένω απ’τον εαυτό μου. Ένα στα τέσσερα, ή ένα στα τρία. Το υπόλοιπο είναι η πραγματική ζωή.
35-50 πόντοι: Καλύτερα απ’ότι περίμενα! Και δεν προσπαθούσα στ’αλήθεια! ‘Η μήπως προσπαθούσα και δεν το καταλάβα; Ή μήπως δεν προσπαθούσα αλλά το κατάλαβα; Εδώ με το δεύτερο «το» αναφέρομαι στο ευρύτερο «το», αυτό το «το» που λειτουργεί ως αντωνυμία σε αυτό που δεν έχει επωνυμία, αυτό το «το» που το γράφω με πλάγια αλλά δεν προφέρεται διαφορετικά απ’ότι ένα κοινό «το», αυτό το «το» το οποίο θα συμβόλιζες με αγγλικά εισαγωγικά χρησιμοποιώντας τον μέσο και τον δείκτη σου σαν τυραννόσαυρος ρεξ που θέλει να ειρωνευτεί χωρίς να μπάινει στον κόπο να αλλάξει τον τόνο της φωνής του, αυτό το «το» που το σκέφτεσαι με κεφαλαίο αλλά αν το έγραφες με κεφαλαίο θα ήταν απλά ποζέρικο!
50-100 πόντοι: Φίλε μου ξεσκίστηκα στο να επιτυγχάνω στόχους! Μα ποιος είμαι τέλος πάντων; Πρέπει να προσέχω γιατί αν πετύχω περισσότερους η επιτυχία μου θα φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη, εκεί που σε γλωσσοτρώνε! Ας ξεκινήσω WoW ή LoL για να είμαστε σίγουροι!
1. Μου αρέσει αυτή η προσοχή που δίνω σε αυτό το χαρτί, στη διαδικασία. Μπορώ να εξασκήσω τη συγκέντρωση μου; Ήσυχα μέρη, χωρίς διακοπές και distractions. Να μπορώ να εξασφαλίζω πάντα στον ευατό μου τέτοιες στιγμές, τις έχω περισσότερη ανάγκη απ’ότι νομίζω.
Έχω καταλάβει ακόμα πιο έντονα ότι το έχω ανάγκη, λέω και ξαναλέω ότι τα χρειάζομαι αυτά, αλλά πρακτικά δεν έχω αλλάξει πολύ τις συνήθειες μου. Δεν αξίζω ούτε τον μισό πόντο εδώ, αφού μου έχουν παρουσιαστεί πολλές ευκαιρίες να αλλάξω συνήθειες αλλά τις άφησα να με προσπεράσουν. +0
2. Να αποφεύγω λάθη όπως το παραπάνω. Αλήθεια, έχω κάποιας μορφής διάσπαση προσοχής; Focus, attention! Και ας βρω αν έχω.
Bah. Είναι προέκταση του 1. αυτό. Δεν πιστεύω ότι έχω ακριβώς διάσπαση προσοχής πλέον, τουλάχιστον όχι ως ασθένεια, αλλά το μυαλό μου είναι όπως λίγα XP για level-up σε πολλά skills: λίγο από health, λίγο από dexterity, λίγο περισσότερο για constitution (λόγω των τρεχαλητών), λίίίγο λιγότερο για intelligence… Αν ήμουν χαρακτήρας σε RPG, θα με έκανα reroll. Αλλά τι θα άλλαζα; Να μια πολύ καλή ερώτηση για το μέλλον! Και το ξέρω ότι έρχεται σε αντίθεση με όσα έγραψα πριν ότι δεν μετανιώνω για τίποτα, αλλά έέέ! Είναι τελείως άλλο αν είχα reload! Αυτά παθαίνεις αν έχεις επιλογές… Πάλι καλά ίσως που δεν έχουμε reload στη ζωή, αν κρίνω απ’το πόσες φορές κάνω save και reload για να έχω τέλειο αποτέλεσμα σε όσα games μου δίνουν την επιλογή. +0
3. Να μπορώ να είμαι αλήθινος και δοτικός στους ανθρώπους που έχουν σημασία.
Κάτι μου λέει ότι αυτό θα μου πάρει στην κυριολεξία μια ζωή για να το κατακτήσω… +0
4.Να καταλάβω ότι χρειάζονται επιλογές και στους ανθρώπους, αν και αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να είμαι αληθινός σε όλους.
Δεν είμαι σίγουρος τι εννοούσα εδώ. Έχω κάνει επιλογές, αλλά συχνά νιώθω ότι είμαι υπερβολικά αυστηρός. Αυτό όμως δεν σημαίνει να είσαι αληθινός; Πότε είσαι αληθινός; Υπάρχει κάποια πλατωνική ιδέα αληθινού ανθρώπου, η αυτό βρίσκεται μόνο μέσα στον καθένα; Είμαι τώρα αληθινός, και αν ναι, πώς γίνεται να είμαι πιο αληθινός; Είναι σαν να λες… πιο ζωντανός! Αυτό βέβαια βγάζει νόημα, αλλά κανονικά ή είσαι ζωντανός ή δεν είσαι, δεν έχει λίγο και πολύ. Οι λέξεις μας δεν επαρκούν – ή μάλλον, ο τρόπος σκέψης μας δεν προέρχεται από την καθημερινή μας εμπειρία.+0,5
5. Να μη σταματήσω να προκαλώ τα όρια μου, να μην επαναπαυθώ σε καμιά περίπτωση. Καλά τα πάμε μέχρι τώρα, αλλά μπορώ και καλύτερα, ε;
Καλά τα πάμε αλλά συνεχίζω να μπορώ και καλύτερα. Νομίζω ότι στο παρελθόν έχω προκαλέσει τα όρια μου περισσότερο. +0,5
6. Να μάθω να οραματίζομαι. Να μπορώ να φτιάξω το μέλλον μου σαν αποτέλεσμα των άπειρων επιλογών και των πραγματικών μου επιθυμιών. Alan Watts: what would you do if money didn’t count? Kyle Cease: you can make money doing what you love…
Βλέπε 1&2. +0
7. Άλλο από Kyle Cease: οραματίσου αυτό που σε αγχώνει, αυτό που θέλεις, λες και έχει ήδη γίνει. Έτσι κάνεις τον εγκέφαλο σου αφ’ενός να απομυθοποιήσει τη διαδικασία, αφ’εταίρου να δημιουργήσει τον τρόπο (για να δικαιολογήσει την ασυνέχεια «πραγματικότητας» και «φαντασίας») τον οποίο θα χρησιμοποιήσεις για να κάνεις πραγματικότητα αυτό που φοβάσαι/ονειρεύεσαι. Ενδιαφέρον που αυτά τα δύο πάνε μαζί… Αν κάποιος σε πίεζε να κάνεις αυτά που ονειρεύεσαι, τότε θα φοβόσουν. Απλά πρέπει να κάνεις αυτά που φοβάσαι όνειρα.
Όχι. Δεν έχω οραματιστεί τη ζωή μου. Όχι, I’m going with the flow. Ναι, ξέρω ότι είναι πανίσχυρο αν το κάνεις, αλλά κολλάω και φοβάμαι για το τι μπορώ να βρω και το πώς αυτό που νομίζω πως είμαι μπορεί να αποδομηθεί. Ποιος θα είμαι τότε; +0
8. Να εξερευνήσω τη σεξουαλικότητα μου. Φοβάμαι το σεξ; Το έχω συνδεδεμένο, βαθιά μέσα μου, με κάτι το λάθος ή άξεστο, ακόμα κι αν πνευματικά έχω ριζοσπαστικές απόψεις πάνω στο θέμα; Μήπως η επιλεκτικότητα μου εκφράζει μια τελειομανία και η τελειομανία, με τη σειρά της, κάποιο κόλλημα ή μπλοκάρισμα;
Μεχ. Όταν το έγραψα αυτό ήμουν πραγματικά πεινασμένος και αυτό με προβλημάτιζε. Τώρα ευτυχώς δεν μπορώ να πω το ίδιο, κι έχω ανακαλύψει πως παίζει πολύ μεγάλο ρόλο το με ποιον άνθρωπο θα μοιραστείς το κρεβάτι σου για το πώς θα δεις τη σεξουαλικότητα σου, Με λίγα λόγια it takes two to tango fuck, παρ’όλ’αυτά αναγνωρίζω ότι έχω κάποιες καταπιέσεις που αποφεύγω να κοιτάξω. In time. +0,5
9. Σε αυτό βοηθάει το NoFap. 47 απ’την τελευταία φορά (αυτό είναι το τρίτο reboot), πρέπει να αντέξω άλλες 43. Κι ελπίζω μέχρι τα 25 (λέμε τώρα) να το συνεχίζω και να με βάλει σε μια διαδικασία απαγκίστρωσης και απελευθέρωσης (όπως και κάνει).
Αυτό πάει καλά. Έχω ξεπεράσει τελείως τις τσόντες και την πορνογραφική ματιά, πλησιάζω τώρα τους 4 μήνες απ’την τελευταία φορά – αλήθεια, δεν είναι τόσο δύσκολο – και σκοπεύω να φτάσω τον έναν χρόνο μακριά από το «χόμπι».Το δύσκολο πλέον είναι να βλέπεις τόσους άντρες, αλλά και γυναίκες, να βασίζουν την σεξουαλικότητα τους και τα ιδεατά τους σε κάτι τόσο ψεύτικο. Might as well fancy furries. Φαντάσου να φαντασιώνεσαι furries για να σου σηκωθεί όταν το κάνεις με μια κανονική γυναίκα. Ναι, για τέτοιο πρόβλημα μιλάμε εδώ. +1
10. Έγραψα «ελπίζω». Όχι. Ι shall do or I shall not do. If there is no try, much less is there a hope. Όπως λένε και οι Minimalists: make your have-tos into need-tos (και want-tos, φυσικά, ως αντίστροφη προέκταση του «δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω»).
Πφ. Τι να πω εδώ. Ναι, συνεχίζω να το πιστεύω. Είμαι πιο αυθόρμητος; Ναι. Λέω πολύ συχνά «πρέπει», «θέλω» όμως πολύ πιο σπάνια… +0,5
11. Metroidvanias. Mου αρέσουν αυτά τα games… Πρέπει (θέλω!) να βρω περισσότερα του είδους, εμπνέουν.
Χμμμ. Όχι. Δεν έχω παίξει πολλά games τον τελευταίο χρόνο, πόσο μάλλον Metroidvanias. +0
12. Θέλω να γίνω καλός στο σχέδιο. Δεν θέλω να ζωγραφίζω ρεαλιστικά — θέλω να καταφέρω το χρώμα, το μελάνι και όποιο άλλο μέσο, να είναι προέκταση της εγκλωβισμένης μου φαντασίας. Για να μπορώ να απεικονίζω ότι η φωτογραφία δεν μπορεί αλλά και ούτε θα ήθελα να μπορεί… Να αιχμαλωτίζω μια αισθητηριακή στιγμή και η δίοδος πνεύμα → μυαλό → χέρι να είναι αποσυμφορημένη από χοληστερίνη πεζής αηδίας και δημιουργικών μπαμπούλων και ανασφαλειών.
Εεε… Κάνω κανένα daily sketch σε αυτή τη φάση αλλά τίποτα το ιδιαίτερο, εννοώντας, καμιά συγκροτημένη προσπάθεια. Το σημαντικότερο πάντως είναι πως έχω καταλάβει πλέον πως δεν υπάρχει ένας σωστός τρόπος έκφρασης, και δουλεύω αργά και σταδιακά ώστε να αφήσω τη δημιουργικότητα μου να με παρασέρνει ανεμπόδιστα. +0,5
13. Ποιοι είναι αυτοί οι μπαμπούλες, αυτές οι ανασφάλειες; Τι έχασα από τότε που ήμουν παιδί που χάνουμε όλοι μας (και όσο περνάνε τα χρόνια νιώθω να χάνω περισσότερο); Δεν μπορώ να αφήνω την κριτική των άλλων να με φοβίζει ή να με σταματάει. Η δημιουργικότητα είναι κάτι το πολύ ανθρώπινο και αν το καταπιέσουμε, σίγουρα έχουμε χάσει όχι μόνο ένα κομμάτι του εαυτού μας αλλά και ένα μέρος του τι μας κάνει ανθρώπους, όχι αυτόματα. Οπότε: να σταματήσω να αφήνω τη δημιουργικότητα μου να κατυεθυνέται από τον φόβο της απόρριψης που μου καλλιεργήθηκε από τότε που ήμουν παιδί.
Μετά το Artist’s Way αλλά και μετά από τόσα exchanges, νομίζω ότι έχω κάνει σαφή βήματα σε αυτό. Είναι μια διαρκής αναζήτηση, σαφώς, αλλά είμαι σίγουρα στο σωστό δρόμο. +1
14. Σε εκείνη την ομάδα δραματοθεραπείας, είχα «δημιουργήσει» όταν είχα ξεχάσει πως με κοίταζαν, ότι ήμουν κάτω απ’το μάτι της κρίσης. Άφησα τον εαυτό μου ελεύθερο όταν ήμουν η τυφλόμυγα και έψαχνα τους άλλους. Η Δώρα μου είπε ότι όσο δεν ένιωθα ότι με κοίταζαν, κινούμουν σαν να χόρευα. Μου πρότεινε να κάνω χορό — σύγχρονο, κάτι χωρίς κανόνες, γιατί η αλήθεια είναι πως φοβάμαι τους κανόνες. Άλλη ιστορία αυτή. Να δοκιμάσω χορό λοιπόν.
Δεν έχω κάνει σοβαρές προσπάθειες άλλα σε διάφορες στιγμές, όπως στα authentic movement sessions στη Φινλανδία ή στην παράσταση του Ακροποδητί που παρακολούθησα, σκέφτηκα πως κάτι τέτοιο είναι κάτι που θα μου έκανε πολύ καλό. Θα μου δώσω μισό πόντο επειδή μπήκα στην ImProva και ανεβάσαμε το Amazing Thailand και τώρα έχω περάσει στη φάση στην οποία βλέπω το σώμα μου ως δυνατότητες. +0,5
15. Να κάνω γιόγκα. Μπορεί έτσι μια μέρα να ξαναδώ την Κωνσταντίνα. (:Ρ)
Δεν θέλω να ξαναδώ τη Κωνσταντίνα πια, αλλά συνεχίζω να θέλω να κάνω γίογκα. Ούτε καν έχω δοκιμάσει από τότε. Και στην Αθήνα υπήρχαν τόσες ομάδες… Πφφ. +0
16. Εδώ και λίγες μέρες τρέχω στο άλσος και κάνω γυμναστική. Σίγουρα θέλω να το συνεχίσω και να φροντίζω το σώμα μου από πλευράς άθλησης. Short-term: να πηγαίνω κάθε μέρα. Ρεαλιστικά, σε βάθος χρόνου, το λιγότερο 3 φορές τη βδομάδα!
17. Να κάνω αναρρίχηση. Γι’αυτό είναι απαραίτητο να μπορώ να σηκώνω το βάρος μου άνετα.
Δεν έχω ξανακάνει αναρρίχηση, όμως στρέφομαι προς το body weight lifting. +0
18. Να έχω κάνει λίγη τουλάχιστον ιστιοπλοΐα. Τι το έχω το δίπλωμα;
Καλή ερώτηση. +0
19. Οι μεγάλες πεζοπορίες παραμένουν μεγάλο όνειρο… Camino de Santiago, κάποια μεγάλη ευρωπαϊκή διαδρομή.. Υπάρχει αυτό που συνδέει την Ελλάδα με το Nordkapp και ξεκινάει νομίζω από τη Σαμοθράκη. Να κάνω μια ΜΕΓΑΛΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ. Διόρθωση: αυτό το μονοπάτι είναι το Ε6, το οποίο τελειώνει στη Φινλανδία, και όχι στο Nordkapp. Δεν υπάρχει ευρωπαϊκό μονοπατί που να φτάνει μέχρι εκεί.
Δεν θα ήταν απλά γαμάτο;Πρέπει Θέλω θέλω θέλω! +0
20. Το ίδιο αλλά σε ποδήλατο. Και τώρα που το σκέφτομαι, γιατί όχι όλον τον κόσμο και να περιοριστώ Ευρώπη; Αυτό ίσως μετά τα 25 (όχι! Μην σου βάζεις νοητούς φραγμούς!)
Νννναι. Γι’αυτό θα χρειαζόμουν ποδήλατο, κατ’αρχάς. +0
Ίσως εδώ στη Βουλγαρία κάνω ωτοστόπ, φαίνεται πως εδώ είναι πανεύκολο. Και carpooling, μπορώ εγώ να είμαι ο οδηγός… +0
22. Μετά από την πρώτη εμπειρία ελεύθερου camping στη Γαύδο, θέλω να το ξανακάνω τουλάχιστον άλλη μια φορά. Αλλά για 2 βδομάδες.
Το έκανα στη Γαλλία. Αλλά ακόμα θέλω να το κάνω κάπου όπου απλά θα τα ξύνω και θα χύνομαι σαν μίγμα κρέπας πάνω σε λινόλεουμ· στην Γαλλία ήταν μάλλον υπερβολικά σκληρό και πάουερ για τις τρέχουσες ταχύτητες μου. +1
23. CELTA. Σημαντικό, όχι;
Ναι. Για να δούμε αν θα το χρησιμοποιήσω τελικά. +1
24. C1 Γερμανικά.
Β2. +0,5
25. C1 Ισπανικά.
Βλέπε προηγούμενο. +0,5
26. Μια περίεργη μη-ευρωπαϊκή γλώσσα σε κάποιο βασικό επίπεδο. Αραβικά, ίσως;
Τίποτ’άλλο;+0
27. Βόρειο Σέλας. Ναι, για άλλη μια φορά, πρωτοστατεί στις λίστες μου. Το θυμάμαι ήδη απ’το 43 Things που είχα κάνει στην Γ’ Λυκείου (πάνω από 6 χρόνια πριν).
Θα συνεχίσει λοιπόν να πρωτοστατεί… +0
28. Να στέλνω περισσότερα γράμματα, γραμμένα με κέφι. Δεν θέλω να ξαναγίνει ό,τι έγινε με την Κίρσι. Πόσο με πειράζει αν «δεν έχω να γράψω τίποτα σημαντικό»;
Έχω γράψει μερικά αλλά όχι όσα θα έπρ… ήθελα. Και στα περισσότερα δεν πήρα απάντηση… +0,5
29. Να καλλιεργήσω μανιτάρια. Για φαί ντε, για ποιον με περάσατε; :Ρ
… +0
30. Να κάνω δικό μου ανακυκλωμένο χαρτί.
Στο Reduce Reuse Recycle έκανα παπιέ-μασέ! Μετράει; Όχι, ε; +0
31. Να κάνω δικό μου αλκοόλ.
Ναι γαμώτο, δεν πρέπει να είναι πολύ δύσκολο… +0
32. Να έχω και να προσέχω φυτά. Γιατί όχι και καλλιέργειες!
‘Εχω φυτέψει κρεμμύδια, σκόρδα από την Γαλλία, μαρούλια από ντόπιους σπόρους, έχω κάνει κομπόστ… Ε, σόρυ, αλλά θα μου τον δώσω τον μισό πόντο! +0,5
33. Λες να μπορώ να γίνω νέος αγρότης, όπως αυτόι στους Πρωταγωνιστές και αυτοί με τους οποίους ασχολείται η Καρίνα; Δύσκολο… αλλά απίστευτη εμπειρία και το έχω ανάγκη να δουλέψω με τα χέρια μου.
Ορίστε τι περίμενα… +0
34. Να κάνω χειρονακτικό εθελοντισμό.
Έκανα αρκετό εθελοντισμό αλλά όχι χειρονακτικό. +0
35. Και άλλου είδους, γιατί όχι; Μόνο μη μου δώσετε παιδιά!
Γράφω ενώ κάνω το EVS μου οπότε θαρρώ αυτό πέτυχε. Και μέχρι τώρα δεν έχει και πολλά παιδιά! 😀 +1
36. Κάπου κάπως έλεγα ότι θα μαγείρευα μόλις γύρισα από τη Δανία. Τι απέγινε αυτό; Ποιος θα κερδίσει, η ευκολία ή η απόλαυση; Ψηφίζω κουνουπίδι με κάρυ!
Μαγειρεύω αρκετά συχνά πλέον, ειδικά εδώ και ειδικά όταν θέλω να προσφέρω. +1
37. Να δοκιμάσω για έναν μήνα τη διατροφή/δίαιτα με τους χυμούς. Είναι όσο καλή λένε, τόσο αποτοξινωτική, πορωτική και δυναμωτική;
Τη δοκίμασα για λίγες μέρες και τη σταμάτησα. Καλή ήταν, αλλά θέλεις πολλή πρασινάδα φίλε μου. Για να μην αναφέρω πόσο πολτό αναγκάζεσαι να πετάξεις. +0,5
38.Σκάλες όπου έχει σκάλες! Το’χουμε;
Το ‘χουμε, αν κι εδώ το κάνω αναγκαστικά… +0,5
39. Αστρική προβολή και lucid dreams. Άλλο ένα στανταράκι. Μπορώ να έχω ΟΒΕ μέχρι το 2014 και να έχω φτάσει στο σημείο να έχω τουλάχιστον ένα lucid dream κάθε τρεις μέρες;
Πολύ λίγη πρόοδος σε αυτόν τον τομέα, παρα το αμείωτο ενδιαφέρον.+0
40. Να κάνω ένα πετυχημένο one-night-stand.
Δεν βιαζόμαστε! +0
41. Να έχω ξεφορτωθεί τουλάχιστον τα μισά μου υλικά αγαθά.
Καλά θα’ταν. Θα έπρεπε όμως να δώσω και πολλά βιβλία. +0
42. Ξέρω στ’αλήθεια πο είναι όλα τα second-hand; Μπορώ να βρω σίγουρα και περισσότερα…
Όλα τα second hand; Έχει κι εδώ στη Σόφια πράμα, και μάλιστα πολύ. +0,5
43. Να έχω συμμετάσχει σε φεστιβάλ animation με δύο φιλμάκια.
Points for ambition? No. +0
44. Να γίνω καλύτερος στις γυμνές φωτογραφίσεις.
Όταν κάνω μερικές δηλαδή. +0
45. Να έχω πια μια κάποια εμπειρία στην εκτύπωση φιλμ.
Δυστυχώς δύσκολο να βρεις εκτυπωτές! Ψάχνω ακόμα. +0
46. Να πάω στην Ισπανία.
Soon… +0
47. Να πάω στην Αμερική — Καναδάς, ΗΠΑ, Μεξικό, Αργεντινή, Περού, Κολομβία, Χιλή, Εκουαδόρ… Μα τι τα μαθαίνουμε τα ισπανικά; Πολύ ακριβό, αλλά I’m thinking big.
Thinking big isn’t bad per se, but it’s not earning you points right now. +0
48. Το Μουσείο Κινηματογράφου στη Θεσ/νίκη με είχε μαγέψει… Θέλω να έχω δει μερικές παλιές ελληνικές ταινίες του ποιοτικού, και όχι και τόσο, κινηματογράφου.
Ναι, ήταν πολύ ωραίο μουσείο… +0
49. Να μπορώ να διαβάζω μεγάλα βιβλία, όχι όπως τώρα.
Εεεεεεμ… Ποιο ήταν το τελευταίο μεγάλο βιβλίο που διάβασα; +0
50. Να βρω πώς θα μπορώ να κάνω τη χρήση Η/Υ όσο το δυνατόν πιο παραγωγική και χρήσιμη γίνεται. Θέσπιση ορίου χρήσης καθημερικά και μέσα στη βδομάδα.
One click at a time… +0,5
51. Να έχω μια υδρόγειο να χαζεύω. Όπως εκείνη στο Oslo… ^^P
Thank you Daphne! Δεν είναι μεγάλη σαν του Όσλο αλλά μου αρέσει πολύ. Έχει και φως και όταν το ανάβεις ο γεωφυσικός χάρτης γίνεται πολιτικός! +1
52. Να δουλέψω σερβιτόρος για την εμπειρία, όχι επειδή δεν θα υπάρχει τίποτα άλλο που θα μπορώ να κάνω (αυτό θα σημαίνει ότι δεν προσπαθώ αρκετά).
Δεν θέλω πια. +0
53. Να αλλάξω το Cubilone’s Dimension σε κάτι πιο αντιπροσωπευτικό, προσωπικό και δημιουργικό. Στο πνεύμα του Corkboard αλλά πιο ελαφρύ και εύχρηστο.
Δηλαδή; +0
54. Να κάνω free hugs.
Κάτσε πρώτα να αγκαλιάζω τους ανθρώπους που ήδη ξέρω! +0
55. Να βρω τρόπο να ξαναέχω επαφή με το CouchSurfing, εκτός κι αν…
Εκτός κι αν τι; BTW, το CouchSurfing χάλασε, πρέπει να φτιάξω το προφίλ μου στο BeWelcome. Ααααργκχ να το πάλι το πρέπει! +0
56. Να έχω έστω για κάποιο χρονικό διάστημα ζήσει ξανα μόνος ή με συγκατοίκους.
Καλά το πάμε. +1
57. Να παίρνω τους άλλους πρώτος τηλέφωνο, κάτι στο οποίο είμαι τόσο κακός τώρα… Να λαμβάνω πρωτοβουλίες στις σχέσεις μου.
}χ{ +0
58. Να είμαι σε μια σχέση ισότητας και αλληλοεκπλήρωσης, δηλαδή ο ένας να βοηθάει στην εκπλήρωση, όχι στη συμπλήρωση, του άλλου. Να μην βρω το άλλο μου μισό αλλά αυτήν η οποία θα με θέλει ολόκληρο για να την ζήσω ολόκληρη.
63. Να διαβάσω περισσότερο για αστρολογία, κυρίως τους συμβολισμούς.
Πού όμως να βρω τέτοιες πηγές; +0
64. Να εξασκώ το μυαλό μου με γρίφους όπως του κ. Smullyan.
Δεν θα έλεγα ότι το έχω κάνει φανατικά. +0
65. Να τραγουδήσω σε χωρωδία.
Μια μέρα! +0
66. Θέλω να μάθω και να παίξω μουσική!
Κάτι σαν το Βόρειο Σέλας ένα πράμα… +0
67. Να αυξήσω το awareness και την παρατηρητικότητα μου.
Δύσκολο να το μετρήσεις, αλλά νομίζω έχω προοδεύσει σε αυτό, και όχι με συνειδητή προσπάθεια δυστυχώς. +0,5
68. Να φτιάξω σκοινί από πλαστικές σακούλες.
Το δοκίμασα και ήταν καλό! Ακόμα δεν βρήκα κάτι να το κάνω, βέβαια… +1
69. Να έχω βελτιωθεί στη φωτογραφία· κάδρο και εκθέσεις, κυρίως.
Νομίζω κάτι γίνεται. Βοήθησε το Understanding Exposure του Bryan Peterson (το οποίο ακόμα δεν έχω τελειώσει), και τρία exchanges σχετικά με τη φωτογραφία. Τώρα που το σκέφτομαι, θα μπορούσα και καλύτερα… +0,5
70. Θα δοκιμάσω τελικά εκείνο το extreme haircut;
Όχι, τα μαλλιά μου είναι ακόμα αρκετά νορμάλ. +0
71. Να πηγαίνω στα Λουτρά πιο συχνά.
Done! +1
72. …Ίσως να μην είναι η καλύτερη περίοδος να μάθεις να οδηγείς, ε;
Τελικά ήταν, και τα κατάφερα. +1
73. Τουλάχιστον, κάτι γίνεται με ένα ποδήλατο.
Κι όμως… +0
74. Αν ξαναέχω ποδήλατο θα πρέπει όμως να μάθω να το περιποιούμαι. Βλέπε: Zen and the Art of Motorcycle Maintenance.
Συμφωνώ. +0
75. Να ανάβω περισσότερα κεριά. Αφού lyser er så sød!
Συνεχίζω να μην ανάβω όσα θα ήθελα. +0
76. Να μάθω καλύτερα Processing και να κάνω κάτι ωραίο.
Ω ναι. Processing! Κάθε μερικούς μήνες το θυμάμαι και μετά το ξεχνάω αυτό… +0
77. Να φτιάξω έστω μια dystopia/alt-reality ιστορία.
80. Τι μπορώ να κάνω για να είμαι πιο ανεξάρτητος γενικά; Τα 25 είναι νομίζω μια καλή ηλικία για να είναι κανείς πιο ανεξάρτητος. Εννοώ, τελείως.
Για τώρα είμαι τελείως ανεξάρτητος. Για τώρα. +1
81. Να βρω περισσότερα επιτραπέζια και προφορικά παιχνίδια, όπως το Catan και το Contact.
Το δουλεύουμε. Οι επισκέψεις στο Playce και τα youth exchanges βοήθησαν σημαντικά σε αυτόν τον τομέα! +1
82. Να μην διστάζω να γράφω και χαζομάρες στο blog μου.
Αυτή εδώ η λίστα μετράει ως χαζομάρα; Αν είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου, όχι. +0,5
83. Πώς μπορώ να προσφέρω στους γύρω μου καλύτερα;
Μην προσπαθόντας να κρύβω το ποιος είμαι στ’αλήθεια και όντας ανοιχτός και ειλικρινής. Τότε έχω δει τα καλύτερα αποτελέσματα. +0,5
84. Να δοκιμάσω Linux για άλλη μια φορά. Ubuntu this time?
Έφτιαξα (προσωρινά, είναι αλήθεια) το PC της Zanda με Linux που έτρεχαν κατευθείαν από το USB και τη RAM, κι αυτό με γέμισε όρεξη. Όταν υπάρχει καλύτερο support για παιχνίδια και όταν έχω τακτοποιήσει τα αρχεία μου, θα κάνω την αλλαγή. +0,5
85. ΒοοkCross more. Aυτό θέλει και να διαβάζεις πιο γρήγορα.
Κάθε φορά με απογοητεύει το BookCrossing… +0
86. Μπορώ μέχρι τότε να έχω τακτοποιήσει τα αρχεία μου;
Τα έχω μισο-τακτοποιήσει. Μετράει; Χμ. +0,5
87. Να κάνω μια έκθεση φωτογραφίας.
Όχι ακόμα. +0
88. Να πηγαίνω περισσότερο στην Αίγινα.
Σε ένα παράλληλο σύμπαν… +0
89. Να κάνω κάτι που δεν θα έκανα κανονικά: piercing ή τατουάζ;
Μπρ… +0
90. Να γίνω early riser, a lark instead of an owl.
Εδώ στη Σόφια ξυπνάω μεταξύ 8 και 9 κάθε μέρα. It’s… happening? +1
91. Να εξερευνήσω τους θησαυρούς του progarchives.com, του prog not frog και άλλων τέτοιων.
Ουουου καλά… Λες και δεν έχω ήδη αρκετή μουσική που δεν έχω ακούσει ποτέ! +0
92. Να μάθω να λέω cheers σε 25 γλώσσες.
Αν πω ότι το έχω προσπαθήσει, θα πω ψέμματα. +0
93. Κάποτε, η Charisse μoυ είχε πει ότι όντας τόσο υδάτινος, χρειάζομαι περισσότερη φωτιά στη ζωή μου. Να προσθέσω αυτή τη φωτιά.
And the quest for the Holy Fire continues… +0
94. Να πηγαίνω σε ακόμα περισσότερα free stuff όπως είναι ο ΠΟΦΠΑ, είναι ωραία εκεί.
Όποτε μπορώ το κάνω. Free stuff is good. +0,5
95. Να βρω πιο χρωματιστά ρούχα. Βαρέθηκα τα μαύρα και τα σκούρα μπλε.
Γιέα! +1
96. Να βελτιώσω τα αγγλικά μου. Κάνω χαζά λάθη και ακόμα υπάρχουν πράγματα που δεν μπορώ να κάνω (να δω κάποιες ταινίες χωρίς υποτίτλους, να καταλάβω τι λένε τα τραγούδια. Αν και, ούτως ή άλλως, δεν ακούω τους στίχους). Επίσης, θέλω να μάθω περισσότερες και πιο εξειδικευμένες, λογοτεχνικές λέξεις.
Αντιθέτως, βλέπω έντρομος ότι τα αγγλικά μου χειροτερεύουν μήνα με το μήνα, γιατί πολύ απλά πρέπει να τα εξαπλουστεύω συνέχεια αφού μιλάω αποκλειστικά με non-native speakers. +0
97. Να μην παίρνω τον εαυτό μου υπερβολικά στα σοβαρά — το φυσικό μου είναι το χαλαρό, το αστείο, το παράλογο.
Γιατί το ξεχνάω τόσο συχνά αυτό; Γενικά νιώθω ότι έχω αποδεχτεί τον εαυτό μου ως αστείο, χαλαρό και παράλογο, αλλά μερικές φορές ξυπνάνε άλλες φωνές μέσα μου… +0,5
98. Να κάνω περισσότερο σκι (βγαίνει και φτηνά τώρα με την κρίση).
Πήρα και τα εξαρτήματα του σκι μου αλλά δεν χιόνισε σχεδόν καθόλου στη Βουλγαρία φέτος… +0
99. Να συγκεντρωθώ στο να γράφω καλύτερα.
Και πάλι δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό. Όλοι μου λένε ότι γράφω πολυ καλά, αλλά εγώ δεν το βλέπω ως κάτι που θα άρεσε σε άλλους να το διαβάζουν. Επίσης, δεν μπορώ να καταλάβω το ίδιο μου το στιλ γραφής γιατί αλλάζει συνέχεια! Για το αντικειμενικό του πράγματος: +0,5
100. Να επιζήσω το 2012. :Ρ Και μετά το ’13 θα έχει ενδιαφέρον όταν όλοι συνειδητοποιήσουν ότι υπάρχει και ένα αύριο το οποίο θα είναι στ’αλήθεια άσχημο αν δεν ύπαρχει μια μαζική αφύπνιση σε όλο τον κόσμο. Να είμαι μέρος αυτής της αφύπνισης, ώστε το 2012, αν τίποτα άλλο, να είναι μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία (προς το καλό).
Επέζησα. Και κάνω ό,τι μπορώ για το υπόλοιπο. +1
Τελική βαθμολογία: 33,0 στα 100.
Μια χαρά. Αυτό περιμένω απ’τον εαυτό μου. Ένα στα τέσσερα, ή ένα στα τρία. Το υπόλοιπο είναι η πραγματική ζωή.
Αν διαβάσατε μέχρι εδώ χωρίς να πηδήξετε στο τέλος κατευθείαν για να δείτε το σκορ… teach me, master.
Σύντομα η επόμενη λίστα. Αλλά πρώτα, οι κύκλοι. Γιατί η επόμενη λίστα θα είναι με βάση τους κύκλους. Άντε να δω πότε θα αξιωθώ να γράψω τελικά γι’αυτούς…
Αυτή είναι η πρώτη ψηφιακή φωτογραφία που τράβηξα ποτέ, τον Οκτώβριο του 2003 (επίσης, είναι ο πατέρας μου μια φωτογραφία του πατέρα μου).
Για την ακρίβεια, όχι: είναι η παλιότερη φωτογραφία μου που σώζεται. Το όνομα της είναι 100_0009.JPG, το οποίο σημαίνει ότι υπήρξαν άλλες 8 πριν από αυτήν τις οποίες για κάποιο λόγο τότε έσβησα. Αν εξαιρέσω τα χιτάκια του γυμνασίου που κατέβαζα με τη 64k ISDN με το KaZaA και για κάποιο λόγο ακόμα δεν έχω σβήσει (περισσότερο βαρεμάρα παρα νοσταλγία), είναι από τα παλιότερα αρχεία που μετά από πολλαπλά φορμάτ, αλλαγές και θανάτους σκληρών δίσκων, ακόμα κάπως υφίστανται, δεν έχουν χαθεί για πάντα όπως πολλές συνομιλίες του MSN, savegames ή sessions του Firefox που άφησαν αυτόν τον κόσμο έπειτα από μια ανωμαλία στην ψηφιακή κανονικότητα. Ήταν με μια Canon PowerShot A60 των 2 ολόκληρων megapixel την οποία είχα αγοράσει από το Ebay, από κάποιο μαγαζί του Καναδά. Σήμερα, με τα ίδια λεφτά που κόστισε στους γονείς μου (δεν θυμάμαι σε ποιους ακριβώς) αυτή η μηχανούλα, θα μπορούσα να αγοράσω μια αρκετά καλή DSLR.
19/10/2003, 3 μέρες αφού η Α60 κάμερα έπεσε στα χέρια μου. Φωτό από την Ινές (υποθέτω)
Εκείνη την περίοδο, όσο πήγαινα ακόμα σχολείο, τραβούσα συνέχεια φωτογραφίες. Απλά συνέχεια. «ΦΩΤΟ, ΦΩΤΟ!» φώναζα κάθε τρεις και λίγο, και φίλοι και γνωστοί με κορόιδευαν τρυφερά. Για όλο το Λύκειο ήμουν ο νούμερο ένα καταγραφέας των γεγονότων της ζωής του σχολείου αλλά και της δικής μου ύπαρξης εκτός αυτού. Για μία περίοδο η οποία σημαίνει πια για μένα, αν εξαιρέσεις τους φίλους μου, τόσο λίγα, αυτές οι χιλιάδες φωτογραφίες παραμένουν κειμήλια μιας άλλης πραγματικότητας, ενός άλλου εαυτού. «Ποιος τράβηξε αυτές τις φωτογραφίες;» αναρωτιέμαι όποτε τολμάω να γυρίσω και να κοιτάξω πίσω στις οροσειρές του χρόνου που έχω ήδη διαβεί και φαίνονται στον ορίζοντα. Το καλό είναι πως κάθε φορά που επιστρέφω μου φαίνεται ευκολότερο απ’ότι περίμενα: έχω καταφέρει επιτέλους να αγαπήσω το ποιος είμαι και, το σημαντικότερο, ποιος ήμουν.
Όσο ήμουν στο σχολείο άλλαξα 3 συνολικά μηχανές: απ’ότι φαίνεται δεν ήταν για να κρατάνε αυτές οι Canon. Ίσως φταίει και ότι σε 3 χρόνια τράβηξα ούτε λίγο ούτε πολύ 20.000+ φωτογραφίες και βίντεο. Ο Τσίρκας, τότε, είχε προφητεύσει ότι δεν θα κράταγε τόσο πολύ αυτή η μανία μου. Τότε ήλπίζα να του δείξω πως είχε άδικο. Τώρα χαίρομαι που, τελικά, είχε δίκιο.
Από τη φωτογραφική του Φάνη. Φεβρουάριος 2004
Μία από τις πιο σοκαριστικές συνειδητοποιήσεις -σχετική με τον χρόνο- ήταν πριν λίγους μήνες, όταν κατάλαβα ότι το χρονικό διάστημα μεταξύ του σήμερα και της στιγμής που απόκτησα την πρώτη μου DSLR (δώρο γενεθλίων για όταν έγινα 19 το 2008) ήταν ίδιο με το διάστημα μεταξύ εκείνης ακριβώς της στιγμής και της πρώτης φωτογραφίας που βλέπετε πιο πάνω. Αν η φωτογραφική μου ιστορία ήταν μια γραμμή, εκείνη η μέρα που έπεσε στα χέρια μου το κιτ της e-510 με τους δυο φακούς θα την χώριζε σε δυο ίσου μήκους τμήματα. Πέντε χρόνια κι άλλα πέντε.
Τι είναι όμως πέντε χρόνια; Τι είναι δέκα χρόνια; Αν και τα πρώτα πέντε μου έχουν αφήσει πολύ λιγότερες αναμνήσεις απ’ότι τα επόμενα πέντε (αν εξαιρέσεις τον έναν χρόνο και κάτι στην Μυτιλήνη), στο μυαλό μου ο χρόνος κύλησε πολύ πιο αργά στα πρώτα. Είναι σαν ένα ολόκληρο κομμάτι μου να έχει εξανεμιστεί πλέον, και το μόνο που να απομένει σήμερα να είναι οι φωτογραφίες. Χωρίς τις φωτογραφίες, δεν θα θυμόμουν και πολλά. Όταν βλέπω τις φωτογραφίες του τότε, στιγμές από διαγωνίσματα, ζωή στην τάξη, παλιούς συμμαθητές, το δωμάτιο μου στο σπίτι μας στην Αρτάκης, την παλιοπαρέα και τις μαλακίες που κάναμε (πολλές από τις οποίες κατέγραφα ευλαβικά σε 320×240@15fps video και που τελικά έκοψα και έραψα για να φτιάξω το μεγαλοπρεπές βιντεο-λεύκωμα του Κράματος), γενικότερα τη ζωή στα 15 και στα 16 μου, μπορώ να μπω ξανά – για λίγο – στο πετσί του έφηβου cubi. Ό,τι όμως ξέφυγε από τον φακό των Canon μου έχει σβηστεί.
Όσο μεγάλωνα και «ωρίμαζα» (πιο πολύ με την έννοια του άνθους στο δέντρο που μεταμορφώνεται σιγά-σιγά σε φρούτο, παρα με αυτή του φρούτου που ετοιμάζεται να πέσει απ’το δέντρο) τόσο πιο πολύ έβλεπα την φωτογραφία καλλιτεχνικά. Όλες οι μικρές Canon μου είχαν χειροκίνητες ρυθμίσεις κι έτσι είχα μάθει λίγο πολύ τι σημαίνει κλείστρο, ταχύτητα, διάφραγμα, ISO κτλ, έστω εμπειρικά (που ίσως είναι ο καλύτερος, αν όχι ο μόνος σωστός, τρόπος να τα μάθεις). Από εκεί που η φωτογραφική μου μηχανή ήταν αποκλειστικά καταγραφέας της ζωής μου, μετατράπηκε σε μηχανή πειραματισμού.«Τι θα γίνει αν το πάρω αυτό με χαμηλότερη ταχύτητα; Αν βάλω φλας εδώ; Ας το δοκιμάσω αυτό στο PhotoShop;» Αυτή η αλλαγή με ακολούθησε και στο πανεπιστήμιο. Βλέποντας λοιπόν μια μέρα την μεγάλη Nikon της Καρίνας με τον αποσπώμενο 18-108 φακό («μου προσφέρει ευελιξία!») και το τί μπορούσε να κάνει με αυτή, ζήλεψα. Ήθελα κι εγώ μια τέτοια «σοβαρή» μηχανή. Λίγους μήνες μετά την απόκτησα από κάποιον που την πούλαγε σχεδόν καινούργια στο dpgr.gr. Μπορούσα πλέον να πειραματιστώ όσο ήθελα – και να καταγράψω πιο καλλιτεχνικά και ξεχωριστά από ποτέ!
Καθεδρικός Aachen, 2008. Αμφίεση e-510+emo-μπαγκα. Δεν είμαι για μπουνιές εδώ; Την αλήθεια! Thanks Alex for the pic (and the trip! ^^)
Από τότε μέχρι σήμερα πέρασα πολλές φάσεις. Έφτιαξα flickr, αγόρασα φακούς, μπήκα στη φωτογραφική ομάδα του πανεπιστημίου, γνώρισα άλλους και άλλες φωτογράφους (σε μια φάση, πάνω από τους μισούς του κοντινού μου κύκλου και της παρέας μου είχαν DSLR, και, ας μη ξεχνάμε, στη Φωτογραφική, αλλιώς και ΦΟΠΑΜ, γνώρισα τη Νένη), έκανα εξορμήσεις, έγινα ψιλο-διάσημος, συμμετείχα σε διαγωνισμούς, αγόρασα τη φιλμάτη μου OM2n, τράβηξα με φιλμ, αγόρασα εξοπλισμό εμφάνισης, εμφάνισα ασπρόμαυρα φιλμ, τα σκάναρα, πήγα σε σχετικό exchange στη Φινλανδία. Αλλαξα στιλ και προτιμήσεις. Πέρασα από τη φάση που μου άρεσαν οι φλου φωτογραφίες. Την ξεπέρασα. Ξαναγύρισα. Οι φωτογραφίες μου τράβηξαν τη δική τους πορεία – αντίστοιχη με την πορεία που τράβηξα κι εγώ: απρόβλεπτη, σποραδική, περίεργη και παιχνιδιάρικη.
Παρ’ όλα αυτά τα κύματα, υπήρχε κάτι που ποτέ δεν μου κάθισε καλά. Όσο περισσότερο μάθαινα τους κανόνες, τόσο περισσότερο ένιωθα ότι έχανα αυτό που έκανε για μένα τη φωτογραφία διασκεδαστική και ταυτόχρονα ένιωθα ότι τράβαγα χειρότερες φωτογραφίες. Αντιμέτωπος με την ασύγκριτη τεχνική άλλων δημιουργών και τις ιδέες τους, συνέχεια ένιωθα (και συνεχίζω να νιώθω) πως τα κάδρα μου ήταν στραβά, η έκθεση λάθος, ότι δεν υπήρχε σημείο ενδιαφέροντος, ότι οι ρυθμίσεις μου για τα χρώματα ήταν κακές, ότι το white balance ήταν άρρωστο, και πολλά πολλά άλλα. Από τη στιγμή που άρχισα να προσπαθώ να τραβάω καλλιτεχνικές φωτογραφίες, άρχισα να πιστεύω λίγο-λίγο ότι πολύ απλά δεν το είχα με τη φωτογραφία.
Παρεπιμπτόντως, ήταν περίπου την ίδια στιγμή που άρχισα να ποστάρω τις φωτογραφίες μου στο deviantArt, στο MySpace και στο Flickr.
Καθώς μεγάλωνα εγώ, ταυτόχρονα ωρίμαζε και το ίντερνετ και συγκεκριμένα ο παγκόσμιος ιστός (μην ξεχνάτε, δεν είναι το ίδιο!) Άρχισα να μοιράζομαι τις φωτογραφίες μου γεμάτος καμάρι (τηρουμένων των μετριοπαθών αναλογιών) τη στιγμή που το Web 2.0 είχε δώσει τη σκηνή και τον προβολέα σε μένα – ή τουλάχιστον έτσι με είχε κάνει να πιστεύω. Ξανά και ξανά βρήκα τον εαυτό μου να ανεβάζει φωτογραφίες που πίστευα ότι ήταν αποστάγματα της καθαρής δημιουργικότητας μου και να απολαμβάνω την παγερή αδιαφορία του Τυχαίου Επισκέπτη. Με λίγα λόγια: οι φωτογραφίες μου που νόμιζα ότι ήταν οι καλύτερες, οι αγαπημένες μου, ποτέ δεν τράβηξαν τα βλέματα, ούτε γνωστών ούτε αγνώστων. Οι στιγμές που είχα αποτυπώσει που έκαναν το είναι μου να αγαλιάζει δεν συγκίνησαν κανέναν – παρα μόνο αυτούς που με ήξεραν προσωπικά και μπορούσαν να καταλάβουν, κι αυτό είναι το κλείδι (αν και όχι αυτό που πραγματικά επιθυμείς όταν ανεβάζεις τις φωτογραφίες δημοσίως).
Αργότερα κατάλαβα ότι οι φωτογραφίες μου, σαν προσωπικό στιλ και μέσο έκφρασης, θέλω τελικά να αγγίζουν το εγκεφαλικό, όχι το καθαρά αισθητικό, να είναι η αφετηρία ενός πολυμεσικού και πνευματικού παιχνιδιού το οποίο θα ερέθιζει τη γλώσσα και τη φαντασία, όχι μόνο τα μάτια. Πήρε καιρό μέχρι να φτάσω σε αυτό το συμπέρασμα και να αποδεχτώ ότι αυτό είναι που μου αρέσει, και για πολύ καιρό δεν μπορούσα να καταλάβω ότι ο τρόπος μου δεν ήταν ο ευκολότερος για κάποιον ο οποίος δεν θα με ήξερε ή θα έβλεπε τη φωτογραφία γι’αυτό που φαινόταν. Ο τρόπος μου ήταν διαφορετικός από το κοινό, από το γνωστό, αλλά ήθελα να συναγωνιστώ μαζί του – δεν υπονοώ ότι το εύκολο είναι χειρότερο, απλά απαιτεί ένα διαφορετικό είδος αντίληψης (intuitive vs sensing // αισθητικό vs διαισθητικού).
Στην πορεία, διάφορα σάιτ και πετυχημένα κανάλια ρύθμισαν το ασυνείδητο μου σχετικά με το τι σημαίνει καλή και όμορφη φωτογραφία. Οι βόλτες μου στο flickr και σε άλλα σάιτ φωτογραφίας με έκαναν να νιώσω μικρός. Αρκετές φωτογραφίες μου επιρεάστηκαν -δυστυχώς- από αυτά τα πρότυπα, όμως ποτέ δεν μπόρεσα στ’αλήθεια να τα μιμηθώ, ίσως γιατί δεν τα ένιωθα πραγματικά δικά μου. Παίζει ρόλο φυσικά και το ότι για να γίνεις γνωστός πρέπει να πλασάρεις τις φωτογραφίες ή/και τον εαυτό σου με τον σωστό τρόπο, πρέπει να κάνεις δημόσιες σχέσεις. Κι αυτό είναι απλά κάτι που δεν ήθελα και εξακολουθώ να μη θέλω να κάνω. Αυτό που άργησα να καταλάβω είναι ότι το να είσαι πετυχημένος και διάσημος στο flickr και στο web γενικότερα δεν σημαίνει ότι βγάζεις καλές φωτογραφίες, αλλά ότι βγάζεις δημοφιλείς φωτογραφίες. Και ποιος δεν θέλει να είναι δημοφιλής;
Χάβι, Δαβίδ κι εγώ. Με την ΟΜ2n στον λαιμό. Οι φωτογραφίες εκείνης της νύχτας, από τις τελευταίες του Erasmus, χάθηκαν για πάντα, γιατί το φιλμ ξεκόλλησε απ΄το καρούλι. Pic by Kamila the Polish girl.
Δημοφιλής. Γνωστός. Αποδεκτός. Εκτιμημένος.
Αν σκάψω βαθιά (αλλά όχι και τόσο βαθιά), αυτές τις λέξεις θα βρω σαν απάντηση στο γιατί η φωτογραφία με συνόδεψε αυτά τα χρόνια.
Αρχικά, ήθελα αποδείξεις, εξωτερικεύσεις αυτών που έβλεπα και βίωνα, όπως έλεγε και ο τύπος στο Alice in den Städten που είδαμε με τη Δάφνη χτες. Βασικά δεν είμαι σίγουρος αν αυτό έλεγε αλλά εκείνη τη στιγμή αυτό πήρα οπότε το κρατάω έτσι. Αποδείξεις για αυτά που ζούσα. Αντικειμενικές αποδείξεις που θα μπορούσα να μοιραστώ, να αρχειοθετήσω, να κρατήσω και να εξασφαλίσω την ύπαρξη τους στο μέλλον. Μια ψηφιοποίηση της ζωής μου και των άλλων, όσο πίστευα τότε πως η φωτογραφία πραγματικά απαθανάτιζε (απο + αθανατίζω [<αθάνατος]) τη ζωή. Μόνο έτσι θα μπορούσα να μοιραστώ το ποιος πραγματικά είμαι </drama_queen> και να ανακαλύψουν όλοι οι άλλοι, που δεν με αποδεχόντουσαν, ποιος ήμουν πραγματικά! Έλα όμως που δεν λειτουργεί ακριβώς έτσι… Οι ανάγκες των ανθρώπων παραμένουν, και αυτή η ανάγκη μου για αποδοχή αργότερα μεταμορφώθηκε στην ανάγκη για καλλιτεχνική επιβεβαίωση.
Πόσταροντας φωτογραφίες ονλάιν μπορείς να καταφέρεις τρία πράγματα:1)να δείξεις τί ζωή κάνεις,2)να δείξεις πόσο γαμάτες φωτογραφίες τραβάς αλλά και 3)να δημιουργήσεις μια καλλιτεχνική ιντερνετική περσόνα. Ποτέ δεν έπεσα τελείως θύμα αυτής της ματαιόδοξης παγίδας, αλλά φλέρταρα επικίνδυνα μαζί της αρκετές φορές. Ενδεικτικά, η Δάφνη μου έχει πει ότι είμαι διαφορετικός όπως φαίνομαι στο μπλογκ μου και διαφορετικός στην πραγματικότητα. Αυτό είναι μια επιτυχία ή όχι; Το ψάχνω ακόμα, ποιος είμαι, ποιος θέλω να είμαι, ποιος θέλω να φαίνομαι ότι είμαι, αν έχουν σημασία όλα αυτά τελικά κ.ο.κ. Και το γεγονός ότι μου έχει σφηνώσει στο μυαλό ότι ακόμα και το να επιλέξω να μην δημοσιεύω φωτογραφίες για λόγους γοήτρου, απλότητας ή τρόπου ζωής είναι και αυτό μια κατασκευασμένη ταυτότητα που θα προάγω με συγκεκριμένους τρόπους, δεν βοηθάει τα πράγματα…
Οι φάτσες έχουν καταλήξει να είναι από τα αγαπημένα μου θέματα.
Φέτος λοιπόν έχω βγάλει πολύ λίγες φωτογραφίες, ειδικά αν βάλω κάτω πόσα ταξίδια έχω κάνει. Σίγουρα φταίει ότι τώρα (ξανα)έχω και τη δυνατότητα να τραβήξω και βίντεο (το οποίο δείχνει πως η επιλογή δεν είναι πάντα καλό πράγμα) Συνεχώς διερωτάμαι «γιατί θέλεις να το φωτογραφίσεις αυτό; Τι θέλεις να δείξεις; Ποιον προσπαθείς να εντυπωσιάσεις; Δεν σου φτάνει απλά να το κοιτάζεις, να το απολαμβάνεις;» Είναι μια σκέψη που σίγουρα δεν μοιράζονται πολλοί μαζί μου: συνεχώς βλέπω περισσότερες φωτογραφίες και φωτογράφους (το οποίο αυτόματα ρίχνει κατακόρυφα την αξία της ίδια της φωτογραφίας) και νιώθω όλο και λιγότερη θέληση να μπω σε όλο αυτό, να συνεχίσω να καταγράφω ή να δημιουργώ. Και αν δημιουργώ, μπορεί να μην το ποστάρω για τους ίδιους ακριβώς λόγους. Βρίσκω πως αυτά που μπορώ να πω για τη ζωή μου, για τη ζωή των άλλων και τη ζωή γενικότερα με τη φωτογραφία, δεν συμβαδίζουν με αυτά που είμαι καλύτερος ή πιο ικανός στο να λέω ή με αυτά που θέλω να πω.
Σίγουρα έχει να κάνει και με τον καταιγισμό εικόνας που βλέπω παντού στο web πια, απ’το Tumblr (λινκ για το δικό μου) και τη μια καταπληκτική φωτογραφία μετά την άλλη («τι μπορώ εγώ να συνεισφέρω άραγε σε αυτή την τελειότητα;») μέχρι το facebook και το Instagram, όπου κάθε ασημαντότητα και μικρότητα είναι άλλη μια ευκαιρία για τα προβάλλουμε τον ναρκισισμό μας, το πόσο γαμάτοι είμαστε και το πόσο γαμάτα πράγματα κάνουμε. Θέλω να κάνω γαμάτα πράγματα, αλλά όλο και περισσότερο νιώθω πως δεν είναι ευγενικό, πρέπον ή… πώς να το πω… θα προσπαθήσω να το πως όσο λιγότερο σνομπίστικα μπορώ: πολιτισμένο, να τα εικονοποιώ και να τα κάνω προιόντα, διαφημίσεις για την οντότητα cubilone στον παγκόσμιο δίκτυο τελειότητας, εντυπωσιασμού και καμένης δημιουργικότητας και σύγκρισης στο οποίο μεταλλάσσεται το ψηφιακό περιβάλλον.
Η κίνηση να φωτογραφίζεις και να ποστάρεις τη φάτσα σου είναι στο κέντρο ενός τεράστιου πλέγματος σκέψεων, προσδοκιών και κοινωνικών σχέσεων. Αν το σκεφτείς, είναι… ΠΕΡΙΕΡΓΟ!
Οι ψηφιακές κοινότητες σε κάνουν να θέλεις να ανταγωνιστείς τους άλλους σε δημοτικότητα και να νιώσεις αγαπητός, κι έτσι αγχώνεσαι για τα πόσο likes ή favs θα έχει μια φωτογραφία – παύει να είναι απλά η καλλιτεχνική σου έκφραση. Είναι ειρωνικό πως έχω σπουδάσει πολιτισμική τεχνολογία και επικοινωνία και έχω αυτές τις αιρετικές απόψεις… αλλά έχω ακαδημαϊκοποιηθεί αρκετά ώστε να καταλαβαίνω πως ακόμα και το γεγονός ότι η εικόνα θεοποιείται μέσω των ψηφιακών μέσων και η κριτική σε αυτό το γεγονός είναι και αυτή, αναμφίβολα, μέρος του ψηφιακού πολιτισμού, από μόνο του χαίρει ανάλυσης.
Τι θα γίνει από εδώ και πέρα, δεν το ξέρω. Προφανώς η σχέση μου με τη φωτογραφία είναι πολύπλοκη και δεν μπορώ ούτε και θέλω να την εγκαταλείψω τόσο εύκολα. Πιστεύω όμως όλο και λιγότερο στους φωτογράφους ή στους κανόνες: στο I See Green είδα παιδιά να τραβάνε καταπληκτικές και εμπνευσμένες φωτογραφίες με τα κινητά τους ή με μηχανές που δεν ήξεραν καν πώς λειτουργούσαν, κι εγώ, νιώθοντας την ανάγκη να τραβήξω κάτι ιδιαίτερο ή αξιόλογο (και με τους κανόνες σταθερά στο μυαλό), με τον καλό φακό και την καλή μηχανή δεν είχα τελικά τίποτα να δείξω. Αυτό ήταν τροφή για σκέψη και έμπνευση…
Θέλω να αντισταθώ στην υπέρτατη δύναμη της εικόνας και να μην χάσω όλα όσα μπορείς να χάσεις αν την αφήσεις να διεισδύσει μέσα σου ολοκληρωτικά. Θέλω να ζω στο τώρα, και φωτογραφίζοντας το τώρα, αναγκαστικά ζεις στο πριν, στο χτες, ή ακόμα μεταφέρεις την απόλαυση της στιγμής στο αύριο. Απ’την άλλη, έρχοντας σε επαφή με την μπλοκαρισμένη μου δημιουργικότητα, θέλω να δείξω πράγματα, ομορφιά, να μοιραστώ ακριβώς αυτές τις στιγμές με τον δικό μου καλό τρόπο, και όχι τον δημοφιλή ή τον σωστό τρόπο. Θέλω να (ξανα)γίνω καλλιτέχνης της φωτογραφίας, όχι ένα θύμα της δύναμης της, της ευκολίας. Να εκφραστώ με τη βοήθεια της, όχι να δειχτώ ή να την χρησιμοποιήσω ως προστασία απέναντι στη ροή του χρόνου. Να μην απογοητευτώ από το πόσο δύσκολο μου φαίνεται να ακολουθήσω τους κανόνες, αλλά να τους αφήσω να με οδηγήσουν μακριά τους. Να την αφιερώσω και να την προσφέρω στους άλλους, όχι να σαγηνεύσω τους άλλους με αυτήν.
Σε άλλα 10 χρόνια θα σας πω τα αποτελέσματα αυτής της αναζήτησης – ή θα τα δείτε, αν οι λέξεις μέχρι τότε είναι άχρηστες.
This post has been was a work-in-progress ever since I got back from France in August. A major contributing factor for this delay has been a certain game I’ve put close to 4 full days into in the past month. Another has been my enduring inability to prioritise my activities, declutter my life and put my thoughts and feelings in order. I have found that creation is what I need, a positive step in the right direction. Writing more and returning to Cubilone’s Dimension will prove to be, I hope, a step towards solving these problems. Actually, solving them sounds a bit alien; I can’t really imagine myself living without these aspects of my personality. Is this my personal story sabotaging my development? Have I made a self-fulfilling prophecy out of trying to form or carve my identity? Hmmm…
As the months pass by and my post-study period grows longer, the dilemmas grow larger and scarier and often I feel as if I’m stuck in the middle of two worlds.
The first one was that, after many years of thinking it over, I finally did my CELTAcourse, which means that I’m now an internationally certified English teacher, or at the very least I’m elligible to teach pretty much anywhere in the world. For four weeks, eight hours each day, I learned how to teach the English grammar, vocabulary, phonology, various methods, what one should and shouldn’t do… At least the basics, for it’s of course a lifelong process, as is everything. The toughest part was that my 9 colleagues and I each had to teach eight lessons, totalling six hours, which we had to plan thoroughly beforehand as well as execute the best we could in the classroom, teaching real students (who by the way did not have to pay money to learn English because it was trainees teaching them) and later receiving feedback on those lessons from our colleagues and tutor.
The Received Pronounciation phonetic alphabet.
Oh, the things I heard about my teaching! I had never taught before, at least not in this “official” sense, and it showed. I was extremely nervous, kept staring at the whiteboard while writing my nonsensical teaching aids, had great trouble explaining in simple words things like the form and function of the present perfect or the lead-in for exercises… If those students hadn’t been as accustomed to other confusing teachers before me, they would have surely performed completely different tasks half the time, which they sometimes did. The tutors were brutal with their criticism at times, but it was all beneficial in the end: it helped me realise that one of my main and enduring weaknesses has been explaining things in simple and unconvoluted words even though, ever since (I remember having the same problem as well many times before), every time I realise I’m explaining something awkwardly or maybe unintelligibly, the self-consciousness still makes it almost impossible to explain in an empathic and efficient way. This will come with experience I suppose but it was one of the most important lessons. On top of that, we had to complete one assignment each weekend, which left us next to no free time at all.
My tutors, Alexander Makarios, George Vassilakis and Marissa Constantinides were all exceptional in their own ways and did an excellent job in making me kick off my teaching career. Thank you guys! My colleagues -Vaggelis, Daniel, Ioni, Chrysanthi, Pedro, Panayota, Margie, Theo and Kelly- I grew sick of and am glad I didn’t have to spend any more time together with them. Just look how much we hate eachother’s guts in the pictures and video:
Left to right: Margie, Pedro, Ioni, Vaggelis, Dimitris (that’s me by the way), Marissa, Kelly, Daniel, Chrysanthi, Panayota, Alexander, Theo
Four weeks of hard work; at least as many glasses of wine to make up for it.
After I was done with the CELTA I was pumped to leave Greece and go teach English somewhere in the world with the coming of the new school year, preferably at a place in which I would be able to communicate with the locals in their native language. That was something that would exclude Japan -it’s a whole different chapter and dream- but would include Spain, Latin America and Germany/Austria, my B2 certificates for both languages fresh from early last summer and making me eager to get some real life experience with them as soon as possible!
But then the second thing happened.
Even before I had hugged my colleagues and tutors goodbye, desperate for some rest and some time to either think or not have to think at all, at the very least until the time I’d have to leave Greece to do my English-teaching duty, right then came the call for the Trip to Heterotopia. “For 21 days in Southern France we’re going to be a caravan visiting eco-communities, festivals, solidarity projects and groups. We will be wildcamping, so bring your tents, sleeping bags and headlamps!” At first I was very sceptical. I was tired and longed for doing nothing, as I mentioned above. It was only little more than a month since I’d been abroad last and, frankly, I felt as if I’d had enough flying around with backpacks, having to wait in airoports and making new temporary friendships, for the year at least. I reluctantly applied anyway; the idea seemed just too good to skip altogether.
To my surprise, I was actually selected, albeit at the last moment. When I talked with Chrysostomos, the head of European Village (the sending organisation) about the specifics, I warned him that my financial situation was at its usual low. He told me that all the costs together would amount to 120€. A hundred and twenty. I was shocked.
-“What’s the catch?” I thought I was being clever. “What’s the cost of participation?” -“None. We’ve decided not to have one. Our current budget allows us to handle all the costs; it will be better and more convenient than passing them down to the travellers.”
That was it. 120€ would be cheaper even than staying in Athens for the same amount of time. Dafni wasn’t too happy with the suddenness of it all (we had made various plans for August already) but she was a sweet little understanding raccoon in the end and anyway had her own plans.
So there was us: 10 Greeks, and another 15 French people in it for the three weeks of the exchange. Together we visited five different locations and stayed some days in each, did wildcamping in every place, took part and volunteered for local festivals, picked organic vegetables from the community gardens and patches, learned how to build and use dry toilets (it’s not as bad as it sounds actually), participated in workshops on eco-building and local seed trading, there even was a Greek night dedicated to the Crisis. Our flag”ship” motor vehicle was the Vagabond Sage, a retrofit ’70s coach complete with dry toilet, wind generator and solar panels. We did not use all of its features but it was the symbol of our Trip in the French Heterotopias, the utopias that really exist.
The Vagabond SageInside the Vagabond SageSelf-organisingLautrecNettle salad. Guess who helped pick it… It was delicious and the numb fingers somehow made it better.Lots of camping was had.
All pictures by Marina, Myrto and Caro (I apologise for the terrible formatting of the pictures above. The gallery couldn’t come out right. I think it’s time for a new theme anyway...)
The experience from those three weeks is hard for me to put into words, not unlike much of the rest of my life. The trip was very practical: we had to pack stuff, unpack stuff, cook most meals from scratch (and cater for close to 30 people at times), deal with stuff changing places and having to ask about their whereabouts (looking at you, coffee and coffeejugs!), set up tents, build dry toilets and showers, empty said toilets, and many more things I’m generally not good at, the cerebral rather than practical, abstract rather than present, clumsy and unwieldy person that I generally am. I was much happier sitting somewhere writing my morning pages (more on those in the near future) or enjoying the sun than really helping to prepare dinner, for example, but not being really useful filled me with guilt. I felt that this separated me from the rest of the group and made it harder for me to contribute to our common goals and tasks. Sure, learning about eco-friendly and transitional practices was heaps of fun and super-interesting; connecting with the French and the Greeks was exciting and fun and there was all this adventure and thrill of moving from place to place and exploring rural Southern France, but I always had this nagging feeling that alone I could not do this, that somehow I wasn’t the right person for it. Once again, as I have too many times before to count, I felt like the black sheep. Or rather a sophisticated, colourful goat among a herd of sheep that has none of the definite deviant prestige that black sheep usually have but instead has a certain, perhaps misplaced, idea of superiority. When that idea is threatened and attacked by no-one in particular but, at the same time, everyone at once, I can be very reclusive and pensive. I was the city kid in a group of people who lived and breathed nature, it seemed. Thankfully, there were other people in the Greek group with whom I could share the feeling.
(Video I made with Phoenix for Daphne. Phoenix is the little fox she got for me while we were in Finland. The video is in Standard Definition, unfortunately.)
At the same time, I know that what we did in that trip is important and is the future. Anything that could make me and others more self-sufficient, make us able to take our own situations into our hands, free to lead our lives as we please, is important in this age of destroyed opportunities, slave wages and fear-mongering. We had some discussions on self-reliance around our almost daily nightly fire, watched a couple of movies that inspired me to take action one way or another (more specifically Να Μην Ζήσουμε Σαν Δούλοι), but most of all it was the people who took part, with their lifestyle and their choices, that made me think and feel.
Departure day
To cut a long story short, by the time we had got back to Greece I didn’t really want to leave immediately to find a job abroad. I had this feeling that staying here in Athens might not be so futile if I can find a way to use my time actively and creatively. Additionally, I felt and still feel that there’s lots of shit I have to figure out, reconcile, get over or leave behind before I can start something new. Putting some order to my digital belongings, selling or giving away stuff, giving time and energy to learn from everything that has happened in my life recently is really what I need but keep postponing due to distractions. Part of me tells me it’s all still being lazy and that purposefully skipping the opportunity to work abroad when I had it is regrettable, not to say of suspicious motivation on my part.
What appeared instead, however, is an excellent testament to the power of serendipity and letting the flow guide your path. Even if I missed the teaching abroad deadlines, there’s a very good possibility I will still be leaving the country after all to do my EVS (European Voluntary Service). Since there’s nothing urgent to do, might as well take advantage of my extended gap years while at the same time being independent for a change.
The real big questions in my head right now have to do with what path I should follow: one focused on living in the moment, taking advantage of opportunities as they come (the EVS and YIA side), discovering the Heterotopias that exist right under our noses and applying myself to that, or the other, in which I’ll make myself more qualified for actual work (which could be in the form of a MA in Prolonged Indecisiveness) or, yes, getting money and building the foundation for future survival? Certificates or Heterotopias? Playing it by ear as I’ve done a lot lately, or gearing up for the mystical tomorrow-never-comes “adult life”, which some would argue can’t include working as an English teacher abroad? /s
I have the EU and the YIA program to thank for giving me time and time again the opportunity to flourish!
From where I’m standing at the moment, the hopefully upcoming EVS looks like it might be able to combine the best of both worlds for me: independence, creativity, new experiences as well as involving myself with things that might benefit my future options of getting by. Still, it’s too fresh to announce anything concrete. If I’m finally doing it (my application’s in the notorious EVS red tape maze right now), which I should know by December, I’ll be leaving for Bulgaria in January 2014 and will be living there for close to a year working for Sofia City Library. That will involve updating their volunteer-run blog, creating promotional media for the library and, from what I can tell, having relatively lots of freedom to pursue my own projects.
What will happen next and whether or not I’ll manage to take advantage of the months ahead will depend entirely on my own ability to balance, prioritise and purge, while at the same time not leaving the flow. OK, maybe not entirely: the current monumental instability of the world will provide us all with some interesting distractions, surprises, dangers and wild card paradigm shifts. One thing’s for sure: we already have absolutely no excuses to feel bored.
