It’s been news for some time now that I’ve started working for Spotted by Locals, but seeing that I just finished my first round of articles and that I had neglected to post about it until now, I thought that this would be a good time to share the links to my work.
Spotted By Locals is a site whose ideals and goal are rather self-explanatory: have locals from all over the world write about their favourite places in their hometown and help make them known to people who have never visited before. It’s a decentralised travel guide to the awesome places, aiming for the sense of familiarity and wonder you get when you CouchSurf with someone and they show and take you to all the spots they love in their city.
My first contact with them was when I wrote them last year applying to be a Spotter. Back then they politely refused my offer, telling me that they were not in not need of any new ones but reassuring me that whenever they’d require fresh blood they’d contact me. So they did: in March I received an e-mail from the couple running the site, Sanne and Bart, in which they were getting back to me on my application. I did a test article, they seemed to like it and sure enough, next thing I knew, I had become a Spotter!
My main starting obligation as one was to post 20 articles within 6 weeks, a goal I reached just yesterday (right on time too). Here are the links for these first 20 articles.
Dramatic representation of 2012 Greece (I’m tempted to say Athens). Good direction and photography, kind of corny at times, even when the subject is very dramatic indeed… still good though.
I’m one of the people that enjoyed Heritage. During Folklore I sang so hard my stomach hurt (not nice). And then for the encore, Mik and his gang, after all the friendly chit-chat with the audience and after making us sing “happy birthday” for the drummer (not the same as the one in the video above) went ahead and played this.
I was walking around the centre of Athens today, window-shopping second hand yusurums, flea-markets and places stuck decades back. I was taking in the vibes of the likes of Ermou St closer to Monastiraki and Athinas St. I was in very high spirits, feeling almost as if I was invisible, spying on the lives of the people doing their trade on a warm, cloudless November evening.
For no reason at all, as usual, the following song stuck into my head, poisoning my consciousness with its unfulfilled earworm properties, till I actually got back home in Nea Smyrni and played it on Grooveshark. Multiple times. Earworm fulfilled; let’s see what it does to You…
Yes, another Porcupine Tree related post. The craze continues, excuse me while I kiss the quills. Ouch. Nevermind that.
The ‘Tree played in Thessaloniki last night. The setlist was the same as in Athens.
Except instead of The Circle of Manias and The Seance, they played the 15-minute version of Even Less, The Start of Something Beautiful and The Sound of Muzak. AND because they were playing with no Anathema, the ticket cost just a mere €20! ARGH!
OK I’ll just go listen to Buying New Soul to calm down a bit! I’ve got studying to do and only 1 hour or something to do it in!
I’ve been listening to Porcupine Tree since 2004. I wasn’t even 16 years old then. My first contact with them was by listening to The Sky Moves Sideways… It was just right for me then: I was a developing Floyd fan and I could really relate with their sound as it was when they (him? Porcupine Tree was little more than Steven Wilson’s pet band that early) did it, their prog rock side shining through… It didn’t take long for me to listen to In Absentia in all its glory as well, and a few months later their newest album, Deadwing, was released. And then I started actively following them.
It was July 2005 when they played in Lycabettus Theater together with Blackfield and Van Der Graaf Generator, under a full moon. Back then, they had played 9 songs; some of them I didn’t know. I was there with my friend George. Porcupine Tree hadn’t grown enough on me for me to truly have a great time but I liked it nonetheless. I was a fledgling rocker anyhow (I consider myself a fledgling rocker even today).
It took Porcupine Tree another 5 years to re-visit Greece and Athens. Within those years, there’s been great change inside of me. I was 16 back then, I’m 21 today, that’s obvious enough… But I feel that whatever I like about Porcupine Tree grew up with me as well, it matured. The years passed and I loved them more and more. Their music accompanied me through times happy, sad, hard and carefree. It inspired me, mystified me. Fear of a Blank Planet and The Incident came out within those years and I was there to celebrate. These guys’ music even served as my initial common ground with Maaike and anything that relationship, quotes or no, ever symbolised or tought me. To summarise: Within 6 short years, Porcupine Tree developed into my favourite band.
So of course it was a special moment when I learned that they would be coming this year and what a surprise: they’d be playing in Technopolis, one of the coolest places in central Athens. So the months passed and the night came! I left the day before yesterday from Mytilini to be here in Athens on time for the concert and I’m leaving again for my beloved little island town tonight. ~24 hours worth of hanging around ship interiors, studying and reading The Drawing of The Three. I could honestly take twice as much for what I experienced yesterday. And on my own was great. Neni, of course, in one of her usual bouts of derangement decided not to take the opportunity to even come to the concert on her own, let alone with me. Not that I cared in the end: I was able to take it all in with no distractions in my head. What can I say? Her loss. That’s the least I can say.
The ‘Tree gave a fantastic performance. I wish I could be at the railing but I was just half a meter behind! I would have managed to be at the railing if not for a few friends that I met and gave the extra ticket to, but I didn’t mind at the end, we had a good time after the concert! 😉
So! What did they play?
The Setlist:
Occam’s Razor
The Blind House
Great Expectations
Kneel and Disconnect
Drawing the Line
Open Car
Lazarus
Russia on Ice (part 1)
Anesthetize (part 2)
Time Flies
Degree Zero of Liberty
The Séance
Circle of Manias
Normal
Way Out of Here
Sleep Together
Encore:
Stars Die
Blackest Eyes
Trains
Highlights:
Right when they came out and started playing Occam’s Razor, at one of the pauses it seemed as if there was something wrong with Steven’s guitar, which might actually have been the case. But he just made it look as if it was just dramatic idling.It was suspenseful! And then of course came The Blind House.
Open Car in last night’s show had a brand new breakdown! We were all ecstatic, looking at eachother in crazy disbelief. Check it out in this video that, strangely, has not been taken down. 2:10 marks the spot.
Russia on Ice together with Anesthetize? What an inspiration! Steven did a trick where he played his chords by just kind of slapping the strings there. It was impressive!
I didn’t expect to like the 2nd part of The Incident, that is, the songs after Time Flies, but the band managed to give them some kind of energy that was absent on the recording. I liked that…
After they finished their standard setlist with Way Out of Here and SleepTogether, they left the stage. I always find encores funny, how the artists just leave the stage like that. It’s as if they’re saying “Klain” to everyone! 😀 Anyway, they came back of course and Steven said: “We have some of the older songs for you tonight…” He had already mentioned it at the beginning, but it was really happening! And we were all like: “what might they have in store for us tonight?”, you could smell the anticipation in the air. We hoped their guilt for leaving us with no Porcupine Tree for 5 years would be enough for them to do something special, at least they sounded guilty when Steven said “we hope you haven’t forgot us” or something to that extent… And it begun with Stars Die.
And here’s your proof, the best quality I did find… The song took me back to when I had first listened to PT. It was one of the first songs of theirs that I had come to love. And I remember Giorgos, an old friend of mine, telling me he’d told a girl he was hitting on, drunk of course: “Stars die, stars die…” I dedicate this memory to him. 🙂 Incidentally (pun unintended), he was the one that introduced me to Porcupine Tree. Cheers mate. We need to talk more.
And then came Blackest Eyes and Trains (Fanis would have gone wild with this one). I’ll leave the following do the talking. By the way, you can listen to me cheering and making happy noises and remarks at least at 2:07 and 4:14, that ETSI REEEE!! must be me… I’m not sure! I was somewhere around there. Also notice, at the end of the concert, how Gavin does his magic trick (hard to see on the video) and Richard produces a suitable sound effect and Colin took out his video camera and recorded the whole scene, including the wild crowd (that’s us)! Yeah! I can’t imagine the guys just sitting in a couch, watching crowd videos from the tour and making funny comments. I would actually pay money for such a deep behind-the-scenes.
EDIT!: THEY DELETED IT! THESE ASSHOLES! I CAN’T BELIEVE IT… :'( YOU’RE NOT EARNING ANY RESPECT OR FANS FOR THIS, YOU KNOW…
I sung every song at the top of my voice. I headbanged and rocked with my whole body. I got lost in memories and created even better ones at this concert. I had the chance to see them live again and it was awesome. Gavin is the best drummer alive, Richard is a master of atmosphere, I’d like to have Colin’s coolness and bass guitar skills, and Steven is a bare-foot musical genius with incredible live energy and style. John Wesley, their guest guitarist and backing vocalist for the tour, melted girls’ hearts yesterday in addition to playing superbly… Thanks for a great show, at a great place, with great music.
Have a look at their older setlists in Athens, however, and tell me how awesome it must have been to see them play stuff off Lightbulb Sun, for example…
Oh, Anathema also played… Meh… These are the songs they played, they really weren’t anything special in my opinion. Don’t know their old songs, of course, nor did I catch them at their hayday.
EDIT:
Maybe not all that much has changed after all… has it?
It was a special moment when I heard the radio announcer on 105.5fm I was listening to with Neni utter the magic words… “Porcupine Tree will be playing together with Anathema in Gazi Technopolis [incredible selection of venue!] on September 9th. Pre-ordering of tickets has begun”. It was an almost… orgasmic experience.
That was about 3 weeks ago. Back then, I had no money and could do nothing about it. The minute I got my monthly allowance though, I immediately ordered one ticket for me and one for Neni (it was her nameday present… I was a bad boyfriend and hadn’t bought anything for her. I think this little gift did nicely!), so we, as ticket numbers 157/158, will know where we’re going to be come September 9th. It’s going to be exam period, we know… But come now, honestly, what’s more important?
Good chance to get to know Anathema’s music as well…
Χτες είχαμε συμφωνήσει με την Άλεξ να επιστρέψουμε μαζί Αθήνα, ώστε να συναντηθούμε ξανα μετά απο 2 εβδομάδες χώρισμενοι. Το Λισσός, το πλοίο της ΑΝΕΚ που θα έπαιρνα, έφευγε στις 18:00. Με μία τσάντα με ρούχα και άδεια τάπερ στο ένα χέρι, στο άλλο μια σακούλα γεμάτη καθαρές συσκευασίες για ανακύκλωση και το sleeping bag και με παρέα τον Μάριο που είχαμε βγει για καφέ μαζί πριν λίγο, φτάνουμε στο λιμάνι 17:50.
Υπο κανονικές συνθήκες αυτή θα ήταν μια πολύ καλή ωρα για να ειμαι στο καράβι, για να μην πω θα ήμουν νωρίς. Έχω προλάβει να μπω και πολύ πιο τσίμα-τσίμα. Χτες όμως η περίσταση ήταν ειδική… Στρίβουμε με τον Μάριο λοιπόν μετα το τελωνείο και βλέπουμε πολλούς, πάρα πολλούς ανθρώπους να είναι στημένοι στην ουρά για να φύγουν με το Λισσός, όλοι αλλοδαποί. Δεν ξέρω για πού, δεν ξέρω απο πού, και δεν ξέρω γιατί. Όμως ήταν εκεί, και ήταν πολλοί. Περίμενα στην ουρά, οι διαμαρτυρίες πολλές, ήταν γύρω στα 5 άτομα μπροστά στο ταμείο και κούναγαν κάποια χαρτιά. Οι υπάλληλοι του λιμενικού έλεγαν “Μα να τους φέρουν 17:30; Πάνε με τα καλά τους;” Τελικά αρχίζουν να λένε σε αυτούς που περιμένανε ότι το πλοίο θα έφευγε χωρίς αυτούς και ότι ήταν άδικος κόπος να περιμένουν στην ουρά. Ρωτάω εγώ, “δεν μπορούν να μας περιμένουν”; Απαντά ο υπάλληλος, “το απαγορεύει η νομοθεσία”!
Ο ένας τύπος εκεί λέει “αν τρέξει στο κοντινότερο πρακτορείο, προλαβαίνει”. Και τελικά το ρίσκαρα. Άρχισα το τρέξιμο, 17:57 ή πόσο ήταν μέχρι τότε. Τρέξε cubi, τρέξε. Πήρα το εισητήριο, με τα παραξενεμένα βλέματα απο την κοπέλα στο πρακτορείο η οποία με προειδοποίησε ότι δεν θα μπορούσα να το επιστρέψω αν έχανα το καράβι… Αφήνω το 50ευρο, παίρνω τρία 10ευρα και ένα νόμισμα του ενός ευρώ ρέστα, και τρέχω στο σημείο που με περίμενε ο μάριος με τα πράγματα μου. Φτάνω, τα παίρνω, συνεχίζω να τρέχω, φτάνω στο πρώτο σημείο απ’όπου φαινόταν αν θα μπορούσα να το προλάβω (ήταν το Μυτιλήνη μπροστά και δεν φαινόταν το Λισσός απο όλο το λιμάνι) και όντως, το βλέπω να κάνει αφρούς και να σηκώνει τον καταπέλτη 10 μέτρα απο την προβλύτα.
Και εκεί, με την τραχεία και τα πνευμόνια μου να καίνε, να πονάνε, με τα πόδια μου να μην αντέχουν να τρέξουν γρηγορότερα, μόλις κατάλαβα, απλά έπεσα απο την εξάντληση στα γόνατα. Η οργή, η αδικία με έπνιγαν… Αλλά δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Μόλις είχα χάσει το μοναδικό καράβι που θα μπορούσα να πάρω για να δω την Άλεξ για τις επόμενες 24 ώρες. Και είχα πληρώσει και €19 ευρώ για αυτή την πολυτέλεια.
Η κατάσταση με τις μεταφορές στην Μυτιλήνη είναι τραγική… Όταν είχα πρωτοέρθει στο νησί, το 2006, το Νήσος Μύκονος έκανε την διαδρομή σε 8 περίπου ώρες και τα Μυτιλήνη και Θεόφιλος την έκαναν σε 12-13. Διάλεγες και έπαιρνες. Μετά η HS έβγαλε το Νήσος Μύκονος, έβαλε το Νήσος Χίος και αποφάσισε με έναν απίστευτο αέρα κεφαλαιοκρατισμού και γράφω-στα-μπαλάκια-μου-το-κοινό-το-οποίο-υποτίθεται-εξυπηρετώ να το βάλει να περνάει απο την Σύρο και απο τηνΜύκονο. Ταυτόχρονα, το Θεόφιλος έφυγε απο την γραμμή και μπήκε σφηνόπουτσα η ΑΝΕΚ με το Λισσός. Αλλά απο τότε, το Θεόφιλος πότε κάνει, πότε δεν κάνει δρομολόγια, όποτε της καπνίσει της HS βαζοβγάζει το Νήσος Χίος, και η κατάσταση είναι απλά απελπιστική. Πολλά έχουμε ακούσει, το αποτέλεσμα όμως είναι ότι πια είναι αναγκαστικό σχεδόν να κάνει το δρομολόγιο σε τουλάχιστον 10 ώρες. Σε περίπτωση που αποφασίσεις να πάρεις το Νήσος Χίος θα αναγκαστείς να πας σε ώρες που βολεύουν μόνο τους ταξιδιώτες που πάνε Σύρο και Μύκονο, με το πλοίο να φτάνει στις 2 το πρωί στην Χίο και στις 5 το πρωί στην Μυτιλήνη… Τις τελευταίες μέρες υποτίθεται ότι το Χίος δεν έκανε το δρομολόγιο για επισκευές, ενώ στην πραγματικότητα εκτελούσε τα χρέη του Νήσος Μύκονος προς Σάμο. Το κερασάκι στην τούρτα της εξευτελιστικής αυτής ιστορίας είναι ότι η HS σκέφτεται σοβαρά την ολοκληρωτική απόσυρση του πλοίου απο την γραμμή. Και τότε με τι θα μείνουμε; Δύο, στην καλύτερη, παλιά πλοία τα οποία θα κάνουν την γραμμή. Και τώρα που η ΝΕΛ πωλήθηκε, ποιός ξέρει τι να περιμένουμε…
Τελικά την έκανα την θυσία μου… Αγόρασα αεροπορικό εισητήριο τελευταία στιγμή και πέταξα τέσσερις ώρες μετά τα παραπάνω για να μην χάσω μια ολόκληρη μέρα απο τις ήδη μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού και είμαι τώρα εδώ και γράφω απο το σπίτι της Άλεξ. Τέλος καλό όλα καλά; Όχι φυσικά. Γιατί οι μεγαλοεπιχειρήσεις των εφοπλιστών συνεχίζουν να ελέγχουν την ζωή μας, γιατί μας μεταχειρίζονται σαν πρόβατα προς σφαγή, γιατί η κατάσταση σχετικά με τις άγονες γραμμές με το παρον οικονομικό μοντέλο και κυβέρνηση δεν οδηγείται σε βελτίωση, κάθε άλλο, γιατί δεν υπάρχει κανένας σεβασμός στον άνθρωπο, παρα μόνο στο χρήμα. Γιατί αν χάσεις ένα ταξίδι το οποίο έχεις πληρώσει, το χάνεις πραγματικά, εντελώς παράλογα και αλαζονικά, χωρίς να υπολογίζεται το ανθρώπινο στοιχείο ή οι ανθρώπινες ανάγκες. Την στιγμή μάλιστα που υπάρχει η δυνατότητα έκδοσης open εισητηρίου.
Ακόμα και η Ολυμπιακή, η οποία με μετέφερε χτες απο την Μυτιλήνη στην Αθήνα, πρόσφατα αγοράστηκε απο την Marfin Investment Group (και δεν χάνουν ευκαιρία να το αναφέρουν στις ανακοινώσεις εντός του αεροσκάφους), του κ. Βγενόπουλου. Πηγαίντε στο link για να δείτε τι ακριβώς έχει αυτός ο άνθρωπος, πέρα απο αεροπλάνα ΚΑΙ βαπόρια…
Αλλά τελικά μένω μια βραδιά περισσότερη στην Αθήνα. Ουδεν κακό αμιγές καλού! Πολύ σοφή κουβέντα αυτή…
Α και είναι η γιορτή μου σήμερα! Χρόνια πολλά σε μένα και σε όλες τις άλλες δεκάδες μήτσων που ξέρω!
“Old satellite image is old. Η διαδρομή που έχω κάνει με τις τσάντες γεμάτες βιβλία στα χέρια πολλές πολλές φορές αυτές τις μέρες.
Βρίσκουν εμένα και την μαμ σε κατάσταση μετακόμισης και αναμπουμπούλας… Οι περασμένες μέρες μου στην Αθήνα κύλισαν με μένα να μην έχω ένα σταθερό σπίτι, κοιμώντας στο σπίτι της Αλεξάνδρας, στο “παλιό” σπίτι (εκεί που μέναμε απο το 2003 έως τώρα) στο “καινούργιο” σπίτι” (το οποίο είναι αυτό στο οποίο ουσιαστικά γεννήθηκα και μεγάλωσα μέχρι τον θάνατο της γιαγιάς μου το ’98, οπότε και το νοικιάσαμε. Απο τότε και μετά έμενα μόνο στον 3ο όροφο της πολυκατοικίας, στο διαμέρισμα της μαμ, το οποίο και πουλήσαμε όταν πήγαμε στο “παλιό” σπίτι). Ενώ το παλιό σπίτι είναι άνω κάτω και σχεδόν στοιχειωμένο μετά τις συνθήκες τις οποίες προκάλεσαν την ανάγκη για μετακόμιση (ναι, η μαμ και ο άντρας της χώρισαν και αυτός είναι ο κύριος λόγος), το καινούργιο (παλιό) σπίτι είναι αναζωογωνητικό με την προσωρινή αδειανότητα του και εκτός απο τις 2-3 πρώτες φορές που πήγα, σχεδόν ξεχνάω ότι εκεί μέσα πέρασα το μεγαλύτερο μέρος των 9 πρώτων μου χρόνων…
Κάθε μετακόμιση είναι μερικές φορές σημείο καμπής απο ψυχολογικής άποψης αλλά απο υλικής είναι πάντα, αφού ο υλικός και ζωτικός χώρος αλλάζει τελείως και είναι μοναδική στιγμή για ξεκαθάρισμα και φρέσκα ξεκινήματα. Έτσι κι εγώ τις τελευταίες μέρες άνοιγα συρτάρια, ντουλάπια, τετράδια, περιοδικά, βιβλία, έβρισκα γράμματα, μικρο- και μεγαλομπιχλιμπίδια που πάγωσαν στον χρόνο… Τεύχη απο Τα Σαϊνια, την σειρά Δεινόσαυροι, Αστερίξ, Κόμιξ, Ντόναλντ, Focus, τις παρτιτούρες του κλαρινέτου μου, μια παλιά φωτογραφική μηχανή, ένα discman, διάφορα καλώδια, 6 πράσινους αντάπτορες USB to PS/2, βιβλία γερμανικών και αγγλικών και τετράδια με 2-3 γραμμένες σελίδες. Όλα αυτά επιβίωσαν απο άλλα, παλιότερα ξεκαθαρίσματα. Τότε προφανώς ήθελα να τα κρατήσω και όσα επέζησαν είχα κρίνει ότι στο μέλλον θα τα χρειαζόμουν. Τα χρειάστηκα όμως; Όχι βέβαια. Ο σημαντικότερος λόγος που και εγώ αλλά και όλοι κρατάμε κάποτε χρηστικά αντικείμενα είναι η νοσταλγία, το τι συμβολίζουν αυτά τα αντικείμενα απο το παρελθόν μας, είναι κατα κάποιο τρόπο αποδείξεις των εμπειριών μας. Πάντα νοιώθω ότι κρατώντας κάτι θα μπορώ εκτός απο το να το βλέπω και να θυμάμαι καλές αλλά και κακές εμπειρίες, θα μπορώ με τα αντίστοιχα αντικείμενα να διηγούμαι στα παιδιά μου τις ιστορίες τους ή απλά για να κρατάω αναμνηστικά του παρελθόντος, χαρακτηριστικά του πνεύματος των καιρών κάθε εποχής . Ακόμα και σήμερα έχει μια μαγεία το να κρατάς κάτι το οποίο αναγράφει ΑΠΡΙΛΙΟΣ 1994, πόσο μάλλον σε 20 χρόνια.
Το πρόβλημα με την νοσταλγία είναι ότι δεσμεύει. Οι άνθρωποι είναι φτιαγμένοι για να εξελίσσονται συνεχώς. Κάτι το οποίο τους ενώνει με μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή κρατάει ένα κομμάτι τους αιχμάλωτο του παρελθόντος. Εκτός αυτού, το να θέλει να δείξει κάποιος το τι έχει ζήσει στα παιδιά του είναι αρκετά εγωιστικό και αυτάρεσκο. Πώς είμαι τόσο σίγουρος ότι τα παιδιά μου θα θέλουν να δουν τις κονσόλες μου για να βλέπουν τι έπαιζε ο μπαμπάς τους μικρός, γιατί να θέλει το παιδί μου να δει την απόδειξη των εισητηρίων του interrail ή ένα γράμμα μιας μυστηριώδους ολλανδέζας; Θα θέλει να ανοίξει το τεύχος 51 του “Δεινόσαυροι” ή μήπως δεν θα μπορεί καν να διαβάσει ελληνικά; Πάντως, κακά τα ψέμματα, η μεγαλύτερη δέσμευση έχει φυσική υπόσταση. Αν μπορούσαμε να έχουμε όσο χώρο θέλουμε ο οποίος θα τακτοποιούταν αυτόματα, τότε το να κρατάμε οτιδήποτε μας είχε ανήκει σε οποιαδήποτε στιγμή θα είχε κάποιο νόημα. Όμως απο την στιγμή που ο χώρος ο οποίος αναλογεί στον καθένα μας είναι περιορισμένος αυτό σημαίνει ότι πρέπει να υπάρχει μια προσεκτική και χρηστική διαρρύθμιση του χώρου στον οποίου η οποία περιστρέφεται γύρω απο το παρόν και όχι απο το παρελθόν. Ακόμα και αν υπήρχε ο χώρος για κάτι τέτοιο πάντως, ο χρόνος και η ενέργεια την οποία θα απαιτούσε το να έχεις στο σπίτι σου ΤΑ ΠΑΝΤΑ τα οποία μπορεί να σου θυμίσουν κάτι, απο το να τα δεις και να χαθείς στις αναμνήσεις μέχρι να τα τακτοποιήσεις (συν το ότι κάθε μέρα προστίθονταν σε αυτά καινούργια αντικείμενα)… Κάτι τέτοιο σίγουρα θα σου έκοβε κατα πολύ τις εξελικτικές δυνατότητες αφού συνεχώς θα σε απασχολούσε το παρελθόν και όχι το μέλλον.
Πριν λίγες μέρες, στο δικό μου νοσταλγικό ξεσκαρτάρισμα, πέταξα όλα μου τα FOCUS στην ανακύκλωση. Κάποτε, είχαν γλιτώσει απο αυτή την μοίρα, όχι όμως αυτή την φορά. Το τι γλιτώνει και τι όχι αλλάζει ανάλογα με την ωριμότητα του ατόμου. Αν και κάνω μερικές χαλαρές συλλογές (βιβλία, ηλεκτρονικά και επιτραπέζια παιχνίδια, EDGE) δεν είμαι σίγουρος κατα πόσο έχουν διαφορετική ρίζα και αφορμή απο τον λόγο που κρατάω τις παλιές μου μπλούζες. Δεν μπορώ παρ’όλ’αυτά να βάλω τα παλιά βιβλία σε διαφορετική μοίρα απο παλιά μπιχλιμπίδια ακόμα και αν τα έχω διαβάσει. Δεν έχουν πρακτική αξία παρα να δείχνουν την βιβλιοθήκη πιο γεμάτη: δεν με βλέπω να τα (ξανα)διαβάζω εκτός απο εξαιρέσεις, και μόνο και μόνο το εξώφυλο ενός βιβλίου αρκεί για να σε κάνει να θυμηθείς πόσο ωραία ήταν όταν το διάβαζες…
Την επόμενη φορά που θα κάνω ενα ξεσκαρτάρισμα μπορεί να απαγκιστρωθώ απο πράγματα τα οποία ποτέ δεν θα άφηνα σήμερα. Είναι αυτό καλό; Θα είναι δείγμα εξέλιξης ή απλά θα μετακομίζω σε καινούργιο διαμέρισμα στο μέγεθος γκαράζ; Ακόμα δεν μπορώ να πω με σιγουριά, πάντως ελπίζω όντως τα παιδιά μου να ενδιαφέρονται για ό,τι κρατάω σήμερα. Αλλιώς, πόση αξία θα έχει για μένα; Αν δεν έχει για μένα όμως, αξίζει να τα κρατάω για τα παιδιά μου; Αλλά αν τα παιδιά μου δεν ενδ…
ΟΚ ΟΚ. Καλά Χριστούγεννα! Να χαιρόμαστε τους δικούς μας ανθρώπους, τώρα που αυτές τις μέρες μπορούμε να είμαστε κοντά τους (εμείς οι τυχεροί-άτυχοι, κατα τους γνωστούς-αγνώστους, που σπουδάζουμε εκτός Ελλάδος! :P)
