ΜΕΤΕΚΛΟΓΙΚΑ ΚΑΙ ΑΠΟΧΗ

Αναδημοσιεύω από το fb μου:


Τέσσερα σχόλια για την αποχή:

1. Ήμουν εφορευτική επιτροπή χτες. Από τους 567 εγγεγραμμένους στο εκλογικό τμήμα, οι 60 από τους 280 που δεν εμφανίστηκαν ήταν γεννημένοι πριν από το 1915. Πριν 100 χρόνια τουλάχιστον. Από τους άλλους, 287, οι 81 ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, οι 76 ΝΔ. Τρίτο το Κόμμα Υπεραιωνώβιων!

2. Πόσους Έλληνες και Ελληνίδες γνωρίζετε εσείς που να μένουν στο εξωτερικό; Αν διαβάζετε αυτό το μήνυμα είστε πιθανότατα ανάμεσα σε αυτό το πολύ μεγάλο νούμερο ανθρώπων που δεν τους επιτρέπειται η ψήφος. Πόσους γνωρίζετε οι οποίοι ψηφίζουν μακριά από τον τόπο κατοικίας τους δεν έχουν τα χρήματα να ψηφίσουν στην άλλη άκρη της Ελλάδας, ή στην άλλη άκρη του κόσμου;

3. Όσοι έχουν πεθάνει αλλά μετράνε σαν να απήχαν, και όσοι δεν ψήφισαν γιατί δεν είχαν τους πόρους να το κάνουν, πρέπει μαζί να φτάνουν το 20% του σώματος. Παρ’ όλ’ αυτά, αν αντί για 45% αποχή είχαμε 25%, το αποτέλεσμα των εκλογών δεν πιστεύω ότι θα ήταν διαφορετικό: η ψήφος των νέων μεταναστών θα εξισορροπούταν από την επιλογή των υπερηλίκων.

4. Όσοι λέτε ότι αν αυτό το 25% που απήχε χτες ψήφιζε οτιδήποτε εκτός από ΧΑ, τότε τα ποσοστά της θα ήταν χαμηλότερα, έχετε δίκιο. Όμως αυτό δουλεύει και αντίστροφα: αν οι μισοί από τους απέχοντες ψήφιζαν ΧΑ (και το «ψηφίζω κρεμάλες και μίσος» μετά το «όλοι είναι ακριβώς το ίδιο» της αποχής δεν απέχει και τόσο πολύ), τότε η ΧΑ θα φλέρταρε με το 20%.


Στις εκλογές του ’12 είχα άλλη γνώμη, βέβαια… Και τώρα που το ξαναδιαβάζω, συμφωνώ με πολλά από αυτά που έγραψα πριν τρία χρόνια! Κάποια άλλαξαν, πολλά πάλι όχι.

Είναι τόσο ρευστά τα πράγματα στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας που δεν θέλω πια να γράφω για πολιτικά γιατί μέσα σε μερικές βδομάδες σε διαψεύδουν τα γεγονότα! Κοιτάχτε τι πόσταρα πριν μερικούς μήνες μόνο. Λες «άστο καλύτερα, τι νόημα έχει να γράψω το οτιδήποτε; Αφού ότι και να γράψω θα βγω μαλάκας στο τέλος!»

Διαβάστε αυτό, για άάάλλη μια φορά από τον αγαπημένο μου Έλικα. Δεν θα μπορούσα να γράψω καλύτερο μετεκλογικό ποστίο, κι ας έβαζα τα δυνατά μου:

Ο Σοφός Λαός

 
Δεν ξέρω τι ακριβώς μου αρέσει τόσο στον Έλικα. Είναι λίγο σταρχιδιστής, χιουμορίστας και ταυτόχρονα το μυαλό του κόβει ξυράφι. Είναι ενημερωμένος, σκεπτόμενος και πάντα μπορεί να δικαιολογήσει τις απόψεις του. Μου φαίνεται πολύ αντικειμενικός, κι ας φαίνεται με μια ματιά διαχρονικός Τσίπρας fanboy.

Ήθελα να γράψω μια-δυο γραμμές παραπάνω για την εμπειρία μου ως μέλος της εφορευτικής επιτροπής. Ήμουν στο 5ο Γυμνάσιο Νέας Σμύρνης 14 ώρες, από το πρωί μέχρι το βράδυ. Κάναμε ωραίο παρεάκι με τους άλλους, με τη δικαστική αντιπρόσωπο, τον γραμματέα και μια κοπέλα η οποία έφυγε σχετικά νωρίς και μας άφησε να δουλεύουμε μόνους για το υπόλοιπο της ημέρας.

Απόλαυσα να εξυπηρετώ τον κόσμο, να τους χαμογελάω και να κάνω την εκλογική διαδικασία πιο εύκολη για αυτούς. What an INFP thing to say. Τελείως! Μου άρεσε να χαζεύω κόσμο και να αναρωτιέμαι τι ψήφισε ο καθένας. Δεν είδα κανέναν γνωστό εκτός από την Ms. Anna που μου έκανε αγγλικά στη Γαλουζίδου όταν πήγαινα Ε’ Δημοτικού.

Το καλύτερο; Ο γραμματέας, ο Κώστας, ήταν μισός Βραζιλιάνος και ντράμερ σε αυτό το prog metal συγκρότημα:

Και μετά αρχίσαμε να μιλάμε για τον Στιβάκο και τους Porcupine Tree. Και δουλεύαμε μαζί όλη μέρα. Felt good. Θα αγοράσω τον δίσκο των Inertial Oblivion με την πρώτη ευκαιρία.

Τι λέτε, να γράψω τίποτα για τα πολιτικά ή θα το μετανιώσω; 🙂

283 μέρες χωρίς σαμπουάν

UPDATE 21/12/’15: Αυτό το ποστίο μου απ’ το 2012,  σύμφωνα με τα στατιστικά του Cubimension, φαίνεται να είναι από τα πιο πολυδιαβασμένα μου· πολύς κόσμος ενδιαφέρεται για την απεξάρτηση από τα σαμπουάν, κάτι που είναι πολυ θετικό. Πάνω από τρία χρόνια μετά, συνεχίζω να μην βάζω σαπούνι ή σαμπουάν στα προς το παρόν αρκετά μακριά μαλλιά μου παρα μόνο 2, το πολύ 3 φορές τον μήνα, και πλέον έχω καιρό να χρησιμοποιήσω σόδα και ξίδι. Γενικά έχω προσέξει ότι όσο λούζομαι το λιγότερο μια φορά τις δυο μέρες μόνο με νερό, τα μαλλιά μου δεν λαδώνουν σχεδόν καθόλου.

Το σαπούνι που ανέφερα ότι χρησιμοποιώ 2-3 φορές τον μήνα είναι το σαπούνι για λιπαρά μαλλιά της Natural Collection με δενδρολίβανο, δαφνέλαιο, λάδι καρύδας, τσουκνίδα κτλ, το οποίο πρόσφατα δοκίμασα και το οποίο με άφησε άφωνο με τα αποτελέσματα του. Ήταν σαν σαμπουάν και conditioner δύο σε ένα, μόνο με αγνά υλικά και χωρίς την προσθήκη τεχνητών ουσιών. Το αγόρασα στο ΣυνΑλλοις για 4€ και το προτείνω ανεπιφύλακτα! Όχι μόνο είναι ένα προϊον εκπληκτικής ποιότητας, είναι και μια αγορά που στηρίζει το δίκαιο και τοπικό εμπόριο.

natural_collection


Aπό τις 17 Ιανουαρίου μέχρι τις 26 Οκτωβρίου που ήταν και η γιορτή μου, δεν χρησιμοποίησα σαμπουάν για τα μαλλιά. Δίνει μια άλλη έννοια στη γνωστή πλάκα «Έκανες μπάνιο; Χρόνια πολλά ρε!», δεν νομίζετε; 😛

Ξέρω τι σκέφτεστε: ΊΟΥ!!! Επιτρέψτε μου όμως να επεκταθώ πριν μετανοιώσετε για κάθε φορά που με ακουμπήσατε τον τελευταίο καιρό.

Διάβασα πρώτη φορά για το NoPoo, όπως λέγεται αυτό το κίνημα, στο πολυαγαπημένο μου σάιτ High Existence κάπου μετά τα Χριστούγεννα πέρσι. Τι λέει το NoPoo; Ότι, σε πρώτη φάση, τα περισσότερα φτηνά και μαζικά παραγώμενα σαμπουάν περιέχουν SLS, το οποίο είναι το βασικό καθαριστικό μέσο τους. Αυτό το SLS (sodium laureth sulfate) το οποίο χρησιμοποιείται και σε πολλά απορρυπαντικά, είναι υπεύθυνο για πολλά προβλήματα στην υγεία των μαλλιών όπως η ψαλίδα και η τριχόπτωση και η χρήση του απαιτεί την χρήση ενός άλλου ακόμα προιόντος, του conditioner, για να ξαναδώσει λίγη από τη λιπαρότητα που μόλις το σαμπουάν δέσμευσε. Κάποιες μελέτες συνδέουν το SLS και με άλλες παθήσεις, όπως έκζεμα, ακμή και ορμονικές διαταραχές, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μου, ούτε ξέρω αν οι μελέτες ισχύουν. Τα σαμπουάν έχουν δημιουργήσει σε όλους μας ένα είδος σχέσης εξάρτησης. Τα χρησιμοποιούμε επειδή έχουμε μάθει να τα χρησιμοποιούμε, επειδή το σώμα μας έχει προσαρμοστεί στη χρήση τους και έτσι επηρεάζονται άλλες λειτουργίες του, όπως γίνεται με την καφείνη ή στο άλλο άκρο, την ηρωίνη – όχι, όχι, δεν λέω ότι όποιος λούζεται με σαμπουάν είναι πρεζάκιας! Τι εννοώ;

Τα μαλλιά μας παράγουν φυσικά έλαια για να διατηρούνται ενυδατωμένα και να μην φθείρονται. Επειδή από πολύ μικρή ηλικία πλενόμαστε με σαμπουάν αν όχι κάθε μέρα, σίγουρα κάθε 2 μέρες, ποτέ δεν επιτρέπουμε στα μαλλιά μας να αυτοδιαχειριστούν τη λιπαρότητα τους. Τα καθαρίζουμε από τα φυσικά τους προστατευτικά· το σώμα αντιλαμβάνεται πως το μαλλί χρειάζεται λάδι κι έτσι παράγει μεγάλες ποσότητες μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα. Το αποτέλσμα; Αντιλαμβανόμαστε το μαλλί μας ως λαδωμένο και αντιαισθητικό και έτσι το λούζουμε και φτου κι απ’την αρχή. Αυτός ο κύκλος δεν σπάει για τους περισσότερους ποτέ στη ζωή μας.

Κι αν τον σπάσουμε;

Οι φανατικοί του NoPoo υποστήριζαν πως μετά από μερικούς μήνες αποχής από το σαμπουάν ένιωθαν τα μαλλιά τους πιο υγιή από ποτέ και τους άρεσε το πως στέκονταν. Έλεγαν ότι είχαν ξεφορτωθεί προβλήματα με την ξηρότητα και την ψαλίδα -είχαμε γνωριστεί κι εμείς με τις εν λόγω κυρίες όταν το μαλλί μου ήταν μακρύ-μακρύ!- και γλύτωναν λεφτά κι απ’την αγορά σαμπουάν! Με λίγα λόγια: παρουσίαζαν τη χρήση σαμπουάν ως εντελώς άχρηστη και άλλη μια πλαστή ανάγκη. Μου φάνηκε ενδιαφέρον όπως και όλες οι προτάσεις εναλλακτικής διαβίωσης που χτυπάνε ευγενικά το κουδούνι του μυαλού σου και σου υπενθυμίζουν πόσο λίγα πραγματικά χρειάζεσαι, αν μόνο επιτρέψεις στο σώμα σου να κάνει αυτό που αριθμοί χρόνων εξέλιξης με πολλά μηδενικά από πίσω το έχουν προετοιμάσει να κάνει!

Το δοκίμασα λοιπόν.

Τις πρώτες εβδομάδες όπως είναι φυσικό και αναμενόμενο, το μαλλί μου ήταν τίγκα λαδωμένο. Είχα πάει, θυμάμαι, στη Μυτιλήνη για εξεταστική τότε και σιχαινόμουν να το ακουμπήσω. Πολύ περισσότερο σκεφτόμουν ότι όλοι θα με κοίταζαν και θα καταλάβαιναν ότι είχα να χρησιμοποιήσω σαμπουάν εβδομάδες. Κι όμως! Αυτό δεν έγινε ποτέ. Παρ’όλο που ήμουν αρκετά self-conscious (μια ακριβή ελληνική μετάφραση για αυτή τη λέξη παρακαλώ;) για την εμφάνιση της κόμης μου, το πολύ να με ρώτησαν μια-δυο φορές τι είχα κάνει στο μαλλί μου και ήταν έτσι. Το καλύτερο; Λάμβανα και θετικά σχόλια: μου είπαν ότι είναι ωραίο αυτό το λουκ κι ότι μου πήγαινε (εκείνες τις μέρες το χτένιζα πίσω)! Το ηθικό δίδαγμα: στην χειρότερη, οι άλλοι ούτε σε προσέχουν ούτε ενδιαφέρονται τόσο πολύ για το τι κάνεις όσο νομίζεις. Δεν είσαι το κέντρο του σύμπαντος, με όλα τα καλά και τα κακά που μπορεί να σου φέρει η συνειδητοποίηση αυτή.

Ο καιρός πέρασε. Πέρασαν και οι έξι εβδομάδες που γενικά θεωρείται πως είναι ο χρόνος που παίρνει στο μαλλί να συνηθίσει να είναι ανεξάρτητο και να αυτορυθμίζει την παραγωγή ελαίων. Μετά από μια ζωή αποσταθεροποιήσης και καλοπροαίρετης παρέμβασης, είναι λίγο σαν νέος που αφήνει το υπερπροστατευτικό του πατρικό και που του παίρνει λίγο χρόνο να συνηθίσει την ανεξαρτησία. Τα μαλλιά μου λοιπόν άρχισαν να είναι λιγότερο λαδωμένα. Μου άρεσε η υφή τους. Μου άρεσε η όψη τους. Τα ένιωθα κι εγώ υγιή. Από εκεί που τα έλουζα κάθε ένα-δυο εικοσιτετράωρα, δεν λαδώνονταν πλέον για μέρες και μέρες. Ποτέ δεν ήταν τελείως «καθαρά», δηλαδή να τα πιάνεις και να κάνουν ίκου-ίκου. Όμως δεν ήταν και βρώμικα. Αν βρώμιζαν, ένα ντους μόνο με νερό έφτανε για να ξαναείναι καθαρά. Στα γενέθλια μου (40 μέρες μετά την έναρξη του πειράματος) ήταν κάπως έτσι:

Εεεεεμ. Αυτή ήθελα να δείξω:

Αν λίγδιαζαν σε ανησυχητικό βαθμό πάντως, υπήρχε και η εναλλακτική λύση της μαγειρικής σόδας/μηλόξιδου. Στις δύο παραπάνω φωτογραφίες είχα μόλις λουστεί με αυτό το θαυματουργό δίδυμο. Λειτουργούν ως υποκατάστατα του σαμπουάν και του conditioner: η σόδα δεσμεύει το λάδι και τη βρωμιά και το μηλόξιδο δεν τα αφήνει τελείως ξηρά μετά τη σόδα. Και τα δύο πρέπει να είναι σε διαλύματα περίπου 1/10 με νερό. Μια-δυο φορές τον μήνα με αυτά τα δύο και δεν χρειάστηκε τίποτα άλλο. Τις μέρες που έλουζα τα μαλλιά μου έτσι, μάλιστα, συχνά η μάνα μου σχολίαζε ότι «αυτό το σαμπουάν που σου πήρα είναι καλό! Φαίνονται γερά τα μαλλιά σου τώρα». Μου είχε πάρει ένα (υποτίθεται) καλό σαμπουάν για τα λιπαρά μαλλιά. Για μεγάλο χρονικό διάστημα ένιωθα άσχημα να της πω τι πραγματικά χρησιμοποιούσα. Τελικά βέβαια το έκανα και δεν το πήρε τόσο άσχημα…

Εν τω μεταξύ, κουρεύτηκα, επιμένοντας διακριτικά στην κομμώτρια πως δεν ήθελα να με λούσει γιατί είχα ήδη λουστεί. Πέρασε και το καλοκαίρι και οι βδομάδες που το μαλλί μου ψήθηκε στο αλάτι στη Σαμοθράκη και στη Γαύδο. Λάτρεψα αυτή την αίσθηση του μακροπρόθεσμα αλμυρού μαλλιού! Να περισσότερες φωτογραφίες για του λόγου το αληθές. Δεν ξέρω για εσάς, εμένα πάντως μου αρέσει το καλοκαιρινό «άπλυτο» μαλλί μου.

Δεν μετράει σαν άπλυτο: τα νερά της Γριάς Βάθρας αναζωογονούν σώμα και πνεύμα. Φωτό: Ymir

 

{:B Φωτό: Ymir

 

Ποιος είπαμε  πως προτιμάει να λούζεται στις διακοπές; Φωτό: Κωνσταντίνα

 

Το μόνο πρόβλημα που έχω αυτή τη στιγμή είναι μιας ελαφράς μορφής πιτυρίδα, το οποίο όμως δεν μπορεί να έχει να κάνει με την αποχή από το σαμπουάν καθώς πέρσι τέτοια εποχή στη Δανία επίσης το είχα για ένα διάστημα και ήταν και εντονότερο. Λένε ότι είναι της εποχής (δεν ξέρω πώς και γιατί).

Τελικά χρησιμοποίησα σαμπουάν στη γιορτή μου για πειραματισμό. Είχα να χρησιμοποιήσω σαμπουάν πάνω από εννιά μήνες και ήθελα να δω τη διαφορά. Την είδα: ξαναέπιασα ένα μαλλί μαλακό από conditioner να πέφτει ίσιο μπροστά στα μάτια μου. Το αποτέλεσμα; Ο μετρητής απλά έφαγε restart! Το NoPooing ήρθε τελικά για να μείνει! 🙂

Μετά απ’όλα αυτά, ελπίζω να σας κίνησα την περιέργεια. Ορίστε μερικοί λόγοι για τους οποίους θα πρότεινα και σε εσάς να δοκιμάσετε να απέχετε από το σαμπουάν:

  • Δίνει ωραία εμφάνιση στα μαλλιά (προσωπική εκτίμηση).
  • Γινόνται πιο εύκολοφορμαριστά.
  • Αποφεύγετε τα SLS.
  • Τα μαλλιά σας γίνονται πιο υγιή χωρίς δική σας παρέμβαση, τα αφήνετε να πάρουν τη φροντίδα τους στα δικά τους χέρια. Θέλω να πω, στις δικές τους τρίχες. Αδένες. Τέλος πάντων.
  • Δεν δίνετε χρήματα για σαμπουάν και είδη περιποίησης μαλλιών.
  • Μειώνετε την ρύπανση του νερού με σαπουνάδες και συστατικά όπως το SLS καθώς και τα σκουπίδια σας (μπουκάλια σαμπουάν).
  • Είναι μια ευκαιρία να πειραματιστείτε με τον εαυτό σας, με τα όρια σας και να υπερβείτε κάποιες ιδέες που μπορεί να έχετε για την εμφάνιση σας.
  • Διατηρείτε τη δική σας μυρωδιά! Τα μαλλιά του καθενός μυρίζουν διαφορετικά και κατα την άποψη μου προσθέτουν στα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας και του σώματος του, όπως είναι η χροιά της φωνής του, το σχήμα της μύτης του, το χρώμα του δέρματος του, ο τρόπος που κινείται ή η αίσθηση του χιούμορ του. Γιατί να αντικαθιστούμε ένα κομμάτι του ποιοι είμαστε με «άρωμα βανίλιας» ή «φρούτα του δάσους»; Εγώ το προτιμώ να μυρίζω «εγώ» και ξέρω ότι η «Δημητρίλα» δεν είναι δυσάρεστη, κάθε άλλο: θυμάμαι όσο ήμουν στη Γαύδο για 6 μέρες πλενόμουν ΜΟΝΟ με αλατόνερο (απ’τις βουτιές στη θάλασσα) και τίποτα άλλο. Δεν βρώμαγα, μύριζα ωραία. Μάλλον ήταν το αλάτι· δεν ξέρω αν ίδρωνα και αν δεν πλενόμουν αν θα μύριζα τόσο ευχάριστα Δημητρίλα. Κάτι μου λέει πως όχι.
  • Είναι η αφαίρεση άλλου ενός μικρού τούβλου από τον τοίχο που μας κρατάει μακριά από την αυτοεκπλήρωση μας ή, αν αυτή η λέξη ακούγεται υπερβολικά βαρύγδουπη, από τη δυνατότητα μας να είμαστε αυτάρκεις.

Κάθε φορά που απαλλασόμαστε από άλλη μια πλαστή ανάγκη, γινόμαστε πιο ανεξάρτητοι. Δεν είναι κάτι σημαντικό, εννοείται πως δεν τρέφω αυταπάτες ότι ο κόσμος θα αλλάξει με τρίχες (ε, δεν μπορούσα να αντισταθώ να το χώσω κάπου!). Αν όμως είναι απλά τρίχες, τι μας κρατάει τόσο προσκολλημένους στα φρου-φρου κι αρώματα μας, τι κάνει κάποιους ανθρώπους να αντιδρούν τόσο βίαια ακόμα και στην ιδέα ότι το σαμπουάν μπορεί να μην είναι καθόλου απαραίτητο; Αν δεν μπορούμε να πετάξουμε ακόμα και τα σαμπουάν μας, πώς περιμένουμε να φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο ή να επιβιώσουμε σε αυτή τη σκατίλα που σκαρώσαμε, και στις δύο περιπτώσεις με πολύ λιγότερες ανέσεις από αυτές που έχουμε σήμερα; Αύριο χωρίς χρήματα, πλαστές ανάγκες και ανέσεις, μεθαύριο χωρίς πετρέλαιο, χωρίς τροφή, πιθανόν χωρίς νερό. Γιατί είναι πλέον ξεκάθαρο σε όλους όσοι είναι έτοιμοι να δουν: το οικοδόμημα της ευμάρειας του δυτικού ή παγκοσμιοποιημένου οικονομικο-κοινωνικο-παραγωγικού μοντέλου που ήταν χτισμένο στα θεμέλια μιας ανισόρροπης, ληστρικής, καρκινικής, παρασιτικής πολιτικής, καταρρέει (πωπω αν με πέρνατε για κνίτη από αυτή τη πρόταση δεν θα σας κατηγορούσα!): οι μέρες της «αφθονίας» μας είναι μετρημένες παρελθόν.

Μετεκλογικά, ή πώς ο Κανένας βρίσκεται στην εξουσία

Η μεγαλύτερη αλήθεια αυτών των εκλογών δεν αναφέρεται από πολλούς, μάλλον το σοκ είναι ακόμα υπερβολικά μεγάλο:

35% η αποχή. Από αυτό το υπόλοιπο 65%, το 18% ψήφισαν το πρώτο κόμμα και το 19% δεν αντιπροσωπεύονται στην βουλή. Με άλλα λόγια: μόνο το 12% του ελληνικού λαού, αν αφαιρέσουμε την αποχή, θέλει ΝΔ. Ένα 12% και κάτι παραπάνω θέλει κάτι που κανείς δεν ακούει, είτε αυτό είναι Οικολόγοι, είτε αυτό είναι ΛΑΟΣ, είτε αυτό είναι Καζάκης, είτε είναι Τζήμερος, Πειρατές ή ΚΚΕ (μ-λ). 35+19*0,65 = 47% Αν υπολογίσουμε και τα λευκά άκυρα, (περίπου 2,5%), η διαφορά είναι οριακή ανάμεσα σε αυτούς που ψήφισαμε κάτι που είναι στην βουλή αυτή την στιγμή και σε αυτούς που δεν έχουμε αντιπροσώπευση.

Μάλιστα, αυτό το 35% του πληθυσμού που δεν ψήφισε καν έχω την εντύπωση πωςγια πρώτη φορά έχει μεγαλύτερο ποσοστό από το πρώτο κόμμα — όχι, όχι, όχι: έχει μεγαλύτερο ποσοστό από το ΠΑΣΟΚ και την ΝΔ ΜΑΖΙ!! Και δεν σταματάμε εδώ· μολίς και μετα βίας τα συγκεντρωτικά ποσοστά του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ και των Ανεξάρτητων Ελλήνων (~38%) ξεπερνάνε τα ποσοστά αποχής. Στις προηγούμενες εκλογές ο Γιωργάκης είχε 43% και ο Κωστάκης 33% και η αποχή ήταν κοντά στο 30%.

Πόσο μακριά φαίνεται η εποχή εκείνη… Όπως μακριά φαίνεται ξαφνικά η στεριά όταν σαλπάρεις στα ανοιχτά και μπροστά σου είναι το απέραντο γαλάζιο. Όπως όμως η ιστορία και το ημερολόγιο των Μάγια κάνουν κύκλους, έτσι κι εμείς όμως ζούμε πάνω σε μια σφαίρα: με αρκετή υπομονή, θα βρεις κάπου, κάποτε, ξηρά, και μπορεί να ξεκινήσεις μια ζωή πολύ καλύτερη από αυτήν που άφησες πίσω σου. Ή μπορεί και να καταλήξεις σε ένα νησί με ανθρωποφάγους (τι στερεότυπο) ή που ήδη κατοικείται από ανθρώπους όχι πολύ πιο ικανοποιημένους με την ζωή τους από εσένα. Σε κάθε περίπτωση: “a ship is safe in harbour but that’s not what a ship is for // τα πλοία είναι ασφαλή στο λιμάνι, αλλά δεν έχουν φτιαχτεί για να είναι αραγμένα».

Από την άλλη μεριά, αυτή η αποχή είναι ανησυχητική. Γιατί δεν πήγαν να ψηφίσουν αυτοί οι σχεδόν 3,5 εκατομμύρια Έλληνες, ειδικά οταν η Ελλάδα χτυπιέται σαν χταπόδι στά ζεματιστά αλμυροφαγωμένα πεζούλια του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος και στο τραπέζι περιμένουν με σαλιάρες στον λαιμό διάφοροι που μοιάζουν με τον Mr. Monopoly και έχουν βάλει στο μάτι το πλοκαμάκι-ΕΥΔΑΠ ή το πλοκαμάκι-ΔΕΗ; Αν όσοι απήχαν είχαν ψηφίσει, και αποκλείεται να μην τους εκφράζει κάτι, πιθανόν τώρα να μπορούσαμε να έχουμε μια κυβέρνηση της αριστεράς. Βέβαια, δεν μπορώ να ξέρω αν όλοι οι απόντες θα ψήφιζαν προς τα αριστερά αλλά αυτή την εντύπωση έχω.

Μα είναι πραγματικά περίεργο. Με όσους μίλαγα μου έλεγαν πως θα ψηφίσουν, ακόμα και άτομα που δεν είχαν ψηφίσει ποτέ έγκυρα! Διάφορα τινά υπάρχουν:

1) Παλιοί εκλογικοί κατάλογοι του 2001… αν γίνουν επαναληπτικές, λένε, θα έχουν τους καινούργιους από την περσινή απογραφή. Γιατί δεν μπορούσαν να τους έχουν πριν τις 6 Μαΐου;

2) Πρόσεξα πως πολλοί έπρεπε να ψηφίσουν σε διαφορετικά μέρη απ’ότι συνήθως ψηφίζαν για λόγους που δεν γνωρίζω. Πόσοι είναι δυνατόν να έπρεπε να ψηφίσουν στην άλλη άκρη της Ελλάδας και να μην είχαν τα χρήματα για το ταξίδι, ή πολύ απλά να πήγαν όπου ψήφιζαν συνήθως και να μην βρήκαν το όνομα τους γιατί πολύ απλά ξαφνικά έπρεπε να ψηφίσουν αλλού;

3) Κέρδισε η φιλολογία των αναρχικών που ζουν στην κοσμάρα τους και καλούσαν σε αποχή. Είναι σχεδόν όσο παραπλανημένο και ουτοπικό όσο η γραμμή του ΚΚΕ, που περιμένει να έρθει «η κατάλληλη στιγμή» για να κουνήσει τον κώλο του. Αν και πολύ αμφιβάλλω ότι τόσοι πολλοί στην Ελλάδα είναι αναρχικοί, δεν νομίζω ούτε το 10% των παραπάνω να απήχαν λόγω ξεκάθαρης πολιτικής θέσης. Σε έναν άλλο κόσμο, ναι, κι εγώ θα απείχα… μόνο αν υπήρχαν κάποιες άλλες εκλογές στις οποίες θα μπορούσα να συμμετάσχω όπου η ψήφος μου θα είχε αντίκτυπο στην ζωή μου. Όσο κι αν στρέφουν την μύτη τους ψηλά μπροστά στο σύστημα και αρνούνται να βελάξουν, οι αναρχικοί ζουν μέσα σε αυτό, εκμεταλλεύονται τα οφέλη του και την ανοχή του και δεν νομίζω να τους αρέσε μια προοπτική όπου λόγω και της αποχής τους θα προέκυπτε μια κυβέρνηση η οποία θα τους φερθεί ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ εχθρικά. Δεν είσαστε ανεξάρτητοι. Λυπάμαι. Όχι όσο χρησιμοποιείτε το ηλεκτικό και το ίντερνετ, το νερό και το αποχετευτικό σύστημα, το δίκτυο κινητής τηλεφωνίας, έχετε μεταφορικό μέσο και το γεμίζετε βενζίνη, ψωνίζετε από το σούπερ-μάρκετ και καπνίζετε στριφτά μεγάλων καπνοβιομηχανιών — κι όλα αυτά με ποιανών τα χρήματα, για να ακούσω;

4) Πολλά είχαν ακουστεί ότι αν απέχει πάνω από το 50% ακυρώνεται η εκλογική διαδικασία, ή τέλος πάντων κάτι παρόμοιο. Πόσοι μπορεί να πίστεψαν κάτι τέτοιο;

5) Οι απόντες ανήκουν στην ίδια κατηγορία με τους απολιτίκ οι οποίοι ψήφισαν το τραγικό 7% της ΧΑ. «Δεν μας νοιάζει πραγματικά, μπορώ να τους φανταστώ να λένε», «σιγά, λες και θα αλλάξει κάτι στην ζωή μου αν ψηφίσω τον έναν ή τον άλλον». Το να δείχνεις αυτή την απάθεια για την ψήφο δεν είναι τόσο μακριά από το να μην καταλαβαίνεις την πολιτική ευθύνη του να ψηφίζεις ΧΑ, ακόμα και να μην κάνεις κάτι για να το σταματήσεις…

Αυτό το 35% είναι μια δεξαμένη ψηφοφόρων την οποία πρέπει πάντως να προσέχουμε. Αν ενεργοποιηθεί από τις κατάλληλες δυνάμεις –κάθε είδους– μπορεί εύκολα να ανατρέψει κάθε προσδοκία. Λέω εγώ τώρα: και αν μερικοί από αυτό το 35% δουν τον Μιχαλολιάκο και τους αστράψει το μάτι και πάνε και τον ψηφίσουν και στις επόμενες εκλογές τα ποσοστά του πάνε στο 15%; Γιατί λέμε-λέμε ότι μάλλον θα ξεφουσκώσει, αλλά δεν ξέρεις ποτέ… Όπως έλεγε και ο μακαρίτης ο Obi-wan: “The Force can have a strong influence on the weakminded.” Ο φασιστικός λόγος άλλωστε έχει έναν τέτοιο ανεξήγητο μαγνητισμό.

Έπειτα, για όσους λένε ότι το να ψηφίζεις δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα: αν 3.000 περισσότερα άτομα είχαν ψηφίσει τους Οικολόγους Πράσινους, θα ήταν τώρα στην βουλή και θα μπορούσαν να συμμετάσχουν σε μια κυβέρνηση της αριστεράς που όπως όλα δείχνουν ο κ. Τσίπρας δεν θα μπορέσει να σχηματίσει υπό αυτές τις συνθήκες (2,93%;). ΟΚ, είναι και ότι η ΝΔ έχει +50 έδρες. Ναι! Αυτό το κόμμα που βγήκε πρώτο έχοντας το 12% των ψήφων του εκλογικού σώματος. Αν αυτές οι 50 έδρες ήταν μοιρασμένες στους υπόλοιπους, με την απλή αναλογική, τι θα γινόταν άραγε; Θα είχε σίγουρα ενδιαφέρον και οι προοπτικές συνεργασίες θα ήταν σίγουρα μεγαλύτερες αν το μνημονιακό μπλοκ, ουσιαστικά άχρηστες έδρες, δεν είχε πιάσει ακριβώς το μισό της βουλής σαν ένα πρασινομπλεγκρί παρασιτικό υγρό μέσα σε ποτήρι το οποίο μετατρέπει παράδοξα το άδειο της αισιοδοξίας στο γεμάτο της απαισιοδοξίας.

Το θέμα είναι τι γίνεται τώρα; Οι εξελίξεις είναι γρήγορες, το διακήβευμα μεγάλο. Όπως φαίνεται, θα πάμε σε δεύτερο γύρο εκλογών. Δύο πράγματα εύχομαι:

1) Να μην καταφέρουν τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα να ξαναγίνουν μεγάλα πατώντας πάνω στην ακυβερνησία την οποία έχουμε αυτή την στιγμή και στον τρόμο που μπορούν να εμπνεύσουν. Η ακυβερνησία, όσο επικίνδυνη κι αν είναι (κι αυτό σηκώνει κουβέντα) είναι σίγουρα καλύτερη από οποιαδήποτε καταδίκη θα μας επιφύλασαν αυτοί χωρίς δεύτερη σκέψη όπως έκαναν μέχρι τώρα. “A ship is safe in harbour…”

2) Αυτό το 19% των μικρών κομμάτων να μεταπείσει το 35% που απήχαν και –γιατί όχι — το ~50% που ψήφισε κόμματα που μπήκαν στην βουλή.

Απλά ετοιμαστείτε γιατί δεν έχουμε ζήσει ό,τι έρχεται.

~ Μερικά λινκς:

Πανικός στο επιτελείο της Διαμαντοπούλου (μουαχαχαχά!)

Η Ελλάδα προβάρει Ιστορία

Ο λαός μίλησε… ή μήπως όχι;

Aποχή, Λευκό, Άκυρο και ψήφος στα μικρά κόμματα: μύθοι και εκβιασμοί του πολιτικού μας συστήματος

Της Νέλλης Ψαρρού

Επιτέλους, κάποια που να τα λέει όπως θέλουμε να τα διαβάσουμε! Διαφωτιστικό άρθρο που βρήκα και δεν μπορούσα να μην μπω στον πειρασμό να κοτσάρω κι εδώ πέρα. Διευκρινίζει τι ακριβώς σημαίνει το λευκό, το άκυρο, η αποχή και η ψήφος στα μικρά κόμματα. Το ότι δεν ξέρουμε με ακρίβεια τις λεπτομέρειες των λειτουργιών και των περιορισμών αυτών των τρομερά σημαντικών κομματιών του εκλογικού συστήματος δεν είναι καθόλου τυχαίο. Τι λέτε κι εσείς; Τώρα, μπορείτε να κρίνετε εν πλήρη γνώση σας πόσο χρήσιμη είναι η αποχή, το άκυρο ή το λευκό… [ΣτΑ]*
*ΣτΑ=Σημείωμα του Αναδημοσιευτή


Άρθρο δημοσιευμένο στη Χανιώτική καθημερινή εφημερίδα Ο Αγώνας της Κρήτης (21/4/2012).

Πολλά χρόνια τώρα κυκλοφορούν διάφορες φήμες που, ανακατεμένες με ψήγματα πραγματικότητας, συνθέτουν τους σύγχρονους πολιτικούς μας μύθους. Στον διαρκή μύθο που ήθελε το λευκό, για παράδειγμα, να «πηγαίνει στο πρώτο κόμμα» έχει προστεθεί προσφάτως και αυτός που θέλει το 51% των λευκών να ακυρώνει ουσιαστικά την εκλογή ή να στέλνει τους βουλευτές σπίτι τους. Αυτόν τον τελευταίον δεν θα τον πούμε καν μύθο καθώς στερείται και τα όποια ψήγματα αλήθειας μπορεί να επικαλούνταν προς διαστρέβλωση: πουθενά δεν προκύπτει κάτι τέτοιο από το Σύνταγμα ή τον εκλογικό νόμο, ούτε καν με «τραβηγμένη» ερμηνεία. Άλλωστε, ο εκλογικός νόμος, όπως θα αναλύσουμε στη συνέχεια, προνοεί ακριβώς για το πώς θα αποδυναμώσει την πολιτική διαμαρτυρία. Προφανώς πρόκειται για προπαγάνδα εκπορευόμενη από τα μεγάλα κόμματα που θέλουν να οδηγήσουν τις «ψήφους διαμαρτυρίας» εκτός εκλογικού μέτρου μέσω του λευκού. Αντίστοιχα, ορισμένα μικρά κόμματα εδώ και δύο δεκαετίες προωθούν την μυθοπλασία του «πρώτου κόμματος» ακριβώς επειδή γνωρίζουν ότι οι ψήφοι διαμαρτυρίας στο λευκό είναι χαμένες ψήφοι για τα ίδια.
Αλλά, ας αφήσουμε τις μεθοδεύσεις του καθενός και ας δούμε τι ισχύει στην πραγματικότητα.

Η Αποχή, το Λευκό και το Άκυρο
…ως επιλογές πολιτικής διαμαρτυρίας έχουν διαφορετική βάση για τον καθένα που τις επιλέγει και ως τέτοιες έχουν αναλυθεί ήδη πολλαπλώς. Εδώ θα τις εξετάσουμε ως προς το αποτέλεσμα που φέρουν, στην πράξη δηλαδή, και γι’ αυτό θα τις θεωρήσουμε μια ενιαία θεματική καθώς προκαλούν το ίδιο αποτέλεσμα: και οι τρεις επιλογές βγαίνουν εκτός εκλογικού μέτρου. Για το άκυρο και την αποχή πολύ λογικά δεν υπολογίζονται στο τελικό αποτέλεσμα αφού αυτός είναι και ο σκοπός τους (δηλώνουν επιθυμία αποχής ή ακυρότητα του ψηφοδελτίου, σκοπούμενη ή μη), ενώ το λευκό το χαρακτήριζε πάντα μια ασάφεια, μέχρι πρόσφατα, μιας και η χρήση του ήταν συγκεχυμένη από το νόμο: ενώ η επίσημη χρήση του είναι να χρησιμεύσει ως αναπληρωματικό ψηφοδέλτιο (σε περίπτωση απουσίας ψηφοδελτίων ενός κόμματος, ο υποψήφιος γράφει την επιλογή του πάνω σε αυτό και, αφού σφραγιστεί από τον δικαστικό επιμελητή, λογίζεται ως έγκυρη επιλογή), δίνεται σε όλους τους ψηφοφόρους μαζί με όλα τα υπόλοιπα. Να επισημανθεί ότι, ως το 2006 και ο ίδιος ο νόμος ήταν ασαφής, αφού δεν θεωρούσε την λευκή ψήφο άκυρη αλλά ούτε έγκυρη(!), γεγονός που άφηνε περιθώρια για ερμηνείες. Μάλιστα, το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο (ΑΕΔ) είχε κρίνει το 2005 με πλειοψηφία 6 προς 5 ότι η λευκή ψήφος διακρίνεται από την άκυρη και αποτελεί ενάσκηση του εκλογικού δικαιώματος, γι’ αυτό και θα πρέπει να λαμβάνεται υπ’ όψιν (απόφαση 12/2005). Βέβαια, και αυτή η απόφαση ερχόταν σε αντίθεση με προηγούμενες δικαστικές αποφάσεις και, επιπρόσθετα, είχε σχολιαστεί αρνητικά ως προς την πολιτική της μεθόδευση: ενέκρινε την προσμέτρηση των λευκών ύστερα από ένσταση του Αχιλλέα Καραμανλή, θείου του πρώην πρωθυπουργού, και μόνο στη δική του περιφέρεια, δίνοντάς του έτσι την βουλευτική έδρα, ενώ στην υπόλοιπη χώρα τα λευκά δεν προσμετρούνταν!
Έτσι, το 2006 η κυβέρνηση, με υπουργό εσωτερικών τον Προκόπη Παυλόπουλο, αποφάσισε να διευθετήσει το θέμα ώστε να μην επαναληφθεί παρόμοιο φαινόμενο (όπως αναφέρει η ίδια η αιτιολογική έκθεση του νόμου) ψηφίζοντας τον νόμο 3434/2006, που προβλέπει ότι: «…κατά την κατανομή των εδρών, καθώς και για τον καθορισμό του εκλογικού μέτρου, τα λευκά ψηφοδέλτια δεν προσμετρώνται στα έγκυρα» (αρ. 1). Ορισμένοι πολίτες (μεταξύ αυτών και η υπογράφουσα το άρθρο αυτό) συνέχισαν ως και τις εκλογές του 2007 να διεκδικούν την αναγνώριση του λευκού, μέχρι που κατέστη σαφές ότι κανένα δικαστήριο δεν θα έθετε τις εγκυκλίους σε ερμηνεία υπέρ των πολιτών. Ενδεικτικό είναι ότι δεν αναγνωριζόταν καν το έννομο συμφέρον των πολιτών σε καθολική προσφυγή.

Έτσι, λοιπόν, είναι πλέον σαφές πέραν πάσης αμφιβολίας ότι το λευκό, όπως και η αποχή και τα άκυρα, θεωρείται μη έγκυρη ψήφος και τίθενται εκτός εκλογικού μέτρου. Είναι επίσης σαφές ότι το λευκό δεν «πηγαίνει στο πρώτο κόμμα» αφού θεωρείται άκυρη ψήφος.

Λευκό, άκυρο και αποχή εκτός εκλογικού μέτρου: οι επιπτώσεις του εκλογικού νόμου στα ποσοστά των κομμάτων
Το λευκό, λοιπόν, η αποχή και το άκυρο δεν προσμετρώνται στο εκλογικό μέτρο. Τι σημαίνει αυτό; Το ποσοστό των κομμάτων υπολογίζεται με βάση το εκλογικό μέτρο, δηλαδή τον αριθμό των ψηφισάντων των οποίων η ψήφος λογίζεται ως έγκυρη. Στην πράξη, δηλαδή, αν από το σύνολο των 10 (περίπου) εκατομμυρίων ψηφοφόρων τα 3 εκ. επιλέξουν την αποχή, το λευκό ή το άκυρο, τότε το εκλογικό μέτρο θα γίνει 7 εκ. από τα 10 εκ. που είναι αρχικά. Μειούμενο το εκλογικό μέτρο, λοιπόν, αλλάζει και το τελικό ποσοστό των κομμάτων αφού με βάση αυτό υπολογίζεται ο αριθμός. Είναι προφανές ότι οι επιλογές αυτές δεν «πηγαίνουν» στο πρώτο κόμμα, όπως συνηθίζουμε να λέμε. Αυτό που ισχύει είναι ότι ενισχύεται το ποσοστό όλων των κομμάτων, αναλογικά με τη δύναμή τους, είτε μικρά είτε μεγάλα. Ένα κόμμα Α, για παράδειγμα, που θα το ψηφίσουν 3 εκ πολίτες και ένα Β με 250.000 ψήφους, θα έχουν ποσοστό 30% και 2,5% αντίστοιχα στην περίπτωση όπου όλοι οι πολίτες ψηφίσουν, ενώ αν έχουμε 3 εκ. ψηφοφόρων σε αποχή-λευκό-άκυρο, τότε τα ποσοστά των κομμάτων θα διαμορφωθούν στο 42,8% και 3,5 αντίστοιχα γιατί θα μειωθεί το εκλογικό μέτρο υπολογισμού στα 7 εκ. Προφανώς, και το πρώτο κόμμα ενισχύεται λόγω του ότι πλησιάζει στα ποσοστά της αυτοδυναμίας έτσι, αλλά και το μικρό ενισχύεται επειδή θα ανεβάσει τα ποσοστά του, ή θα περάσει το 3%. Βέβαια, επειδή ωφελούνται αναλογικά της δύναμής τους, τα μεγαλύτερα κόμματα ενισχύονται περισσότερο. Συνεπώς, αν κάποιος θέλει να «τιμωρήσει» τα μεγάλα κόμματα, τα λευκά-αποχή-άκυρα φέρνουν το αντίθετο ακριβώς αποτέλεσμα!

Μικρά κόμματα και εκβιαστικά διλήμματα
Στη βάση των παραπάνω στοιχείων έχουν δημιουργηθεί διάφορα εκβιαστικά διλήμματα. Είναι γνωστή σε όλους μας η προτροπή πολλών να ψηφίσουμε μικρά κόμματα – ωσάν το μέγεθος ξαφνικά να αποτελεί πολιτικό κριτήριο, και μάλιστα υπέρ του μικρού! Ας το αντιπαρέλθουμε αυτό χάριν του πλαισίου της κουβέντας, που είναι η διαμαρτυρία έναντι των κομμάτων εξουσίας. Είδαμε λοιπόν ότι για να είναι αυτή η διαμαρτυρία αποτελεσματική οφείλει να λαμβάνει υπόψιν την πραγματικότητα, δηλαδή τον εκλογικό νόμο! Με αυτή την πραγματικότητα, όμως, η ψήφος στα μικρά κόμματα που δεν μπαίνουν στη Βουλή είναι αυτή που ενισχύει πράγματι το πρώτο κόμμα καθώς ο νόμος του δίνει 50 επιπλέον έδρες που τις έχει υφαρπάξει από τα κόμματα που δεν έπιασαν το 3%. Οι ψήφοι σε μικρά κόμματα που δεν μπαίνουν στη Βουλή ενισχύουν σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό τα μεγάλα κόμματα απ’ ότι η αποχή ή το λευκό: όσο περισσότερες ψήφοι δοθούν σε μικρά κόμματα που τελικά δεν μπουν στη Βουλή τόσο μικρότερο είναι το ποσοστό που χρειάζεται το πρώτο κόμμα για να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Αν δηλαδή κανείς επιλέξει το κόμμα που θα ψηφίσει στη απόλυτη βάση της αποτελεσματικότητας, όπως αυτή οριοθετείται από την πολιτική εξουσία του δικομματισμού, τότε… και τα εγγόνια των εγγονιών του θα κυβερνώνται από τους απογόνους των σημερινών πολιτικών τζακιών. Με άλλα λόγια, οι επιλογές που έχει κανείς αν ακολουθήσει μέχρι τέλους τη λογική της αποτελεσματικότητας οριοθετούνται τόσο από τις προηγούμενες εκλογές (ποια κόμματα μπήκαν στη Βουλή) αλλά και από τις δημοσκοπήσεις. Εύκολα αντιλαμβανόμαστε τον καθοδηγητικό ρόλο των δημοσκοπήσεων.
Μετά από όλα αυτά, μπορούμε να λέμε ότι ασκήσαμε τη “λαϊκή μας κυριαρχία” ελεύθερα και δημοκρατικά;

Ψήφο, ή μη, κατά συνείδηση.
Καταλαβαίνει κανείς ότι, ακολουθώντας τους κανόνες του παιχνιδιού που επιβάλλουν οι κυρίαρχοί του, απλά εγκλωβιζόμαστε σε λογικές πόλωσης και αντιπαράθεσης που δεν ωφελούν το δημοκρατικό φρόνημα. Δεν είναι λίγοι αυτοί που κατηγορούσαν όσους ψηφίζουν λευκό ως «ψηφοφόρους της ΝΔ» και παρότρυναν ανενδοίαστα το 2007 για ψήφο σε μικρά κόμματα. Δεν τους ξανακούσαμε να μιλάνε όταν το… μικρό κόμμα των ακροδεξιών του ΛΑ.Ο.Σ. μπήκε στη Βουλή! Φυσικά και η αποτελεσματικότητα, οι κινήσεις τακτικής είναι επιθυμητές, όμως σε όλα υπάρχει ένα όριο. Και το όριο αυτό είναι η συνείδηση του καθενός μας. Διαφορετικά, δεν πρόκειται το πολιτικό σκηνικό να αλλάξει ποτέ. Ίσως να είναι προτιμότερο να σταματήσουμε την αντιπαράθεση μεταξύ μας για το ποιος φταίει από όσους δεν ψηφίζουν δικομματισμό για την… υποστήριξή του, και να θέσουμε έναν ρεαλιστικό στόχο: να ψηφίσουμε κατά συνείδηση, με τη δική μας λογική, χωρίς εκβιασμούς. Στο μεταξύ, να ξέρουμε τι ψηφίζουμε, και να είναι σαφές ότι τα λευκά-άκυρα-αποχή δεν συνιστούν πολιτική διαμαρτυρία με κόστος στο πολιτικό σύστημα. Εάν όμως επιλέγονται συνειδησιακά, καλώς κατά τη γνώμη μου.

Η ουσία παρόλ’ αυτά παραμένει: τι κάνουμε εμείς οι πολίτες πέραν των εκλογών. Διότι ξέρουμε ότι οι εκλογές δεν θα αλλάξουν το πολιτικό σκηνικό αν οι πολίτες δεν πιέσουμε δυναμικά προς αυτή την κατεύθυνση. Μέριμνά μας, λοιπόν, πρέπει να είναι η πολιτική εγρήγορση και συμμετοχή, σε όλα τα επίπεδα, καθημερινά. Είναι πολύ πιθανό οι… ιθύνοντες να μας πάνε σε παρατεταμένες εκλογές αν δεν τους “βγαίνουν τα κουκιά” προκειμένου να αναστέλουν την αντίδραση των πολιτών στο διηνεκές!
Επίσης σημαντικό θεωρώ το να μην είναι καν πρώτο ή δεύτερο κόμμα κανένα από αυτά που “κυβέρνησαν” ως σήμερα, και οι περισσότεροι βουλευτές τους να μην επανεκλεγούν. Ας μην ξεχνάμε ότι εκκρεμεί σε βάρος τους μια αγωγή για εσχάτη προδοσία, την οποία ο εισαγγελέας έχει στείλει στη Βουλή. Όμως οι βουλευτές δεν συμφώνησαν ως τώρα να στείλουν τους εαυτούς τους στο δικαστήριο, όπως ορίζει το Σύνταγμα ύστερα από προηγούμενη αναθεώρηση! Νομίζω πως η εισήγηση αυτή ήταν του έγκριτου συνταγματολόγου και εξέχοντος στελέχους του Πανελληνίου Σοσιαλιστικού Κόμματος, κ. Ευάγγελου Βανιζέλου…

ΥΓ: Στο μεταξύ, καλό θα ήταν να διαφυλάξουμε όλοι το έγκυρο αποτέλεσμα των εκλογών αυτών με τη συμμετοχή μας ως εκλογικοί αντιπρόσωποι όποιου κόμματος συμπαθούμε περισσότερο καθώς οι εκλογές οργανώνονται από την παρούσα κυβέρνηση, που μας έχει δείξει με σαφήνεια την απαξίωσή της για κάθε δημοκρατική νομιμότητα. Και μόνη η δήλωση του κ. Παπαδήμου ότι οι εργασίες της κυβέρνησής (sic) του θα συνεχιστούν κανονικά μέσα στην προεκλογική περίοδο μας λέει πολλά.