Review: Η κομψότητα του σκαντζόχοιρου

Η κομψότητα του σκαντζόχοιρουΗ κομψότητα του σκαντζόχοιρου by Muriel Barbery

My rating: 4 of 5 stars

Aν και μου άρεσε γενικά πολύ, περίμενα να αγαπήσω τον Σκαντζόχοιρο περισσότερο απ’όσο συνέβη, μάλλον από τα λόγια της Δάφνης. Κατ’αρχάς, η Παλομά και η Ρενέ δεν φέρονται σαν πραγματικοί άνθρωποι αλλά είναι εκεί για να προβάλλουν τις απόψεις της συγγραφέως για τους πλούσιους και ρηχούς ανθρώπους που φαίνεται πως έχει γνωρίσει πολύ στην ζωή της χωμένη στους φιλοσοφικούς κύκλους της Γαλλίας. Το ότι η κα. Barbery είναι καθηγήτρια φιλοσοφίας φαίνεται πολύ σε μερικούς -ακαταλαβίστικους από μένα- μονολόγους, ειδικά απ’τη Ρενέ, η οποία αναλύει το τί σημαίνει ένας πίνακας του Ολλανδικού χρυσού αιώνα ή οι σημύδες στην Άννα Καρένινα πολύ περισσότερο όπως θα το έκανε μια καθηγήτρια φιλοσοφίας και πολύ λιγότερο μια καλλιεργημένη θυρωρός.

Aν εξαιρέσουμε αυτά τα κομμάτια που πάντα με κάνουν και νιώθω χαζός, ίσως επειδή δεν μου αρέσει η κλασική τέχνη όπως αρέσει στη Ρενέ (γενικότερα απολάμβανα περισσότερο τις σκέψεις της Παλομά, βέβαια το πώς ένα 12χρονο μπορεί να είναι τόσο μπροστά είναι μια άλλη ιστορία), το βιβλίο είναι πλούσιο με αιχμηρά και ταυτόχρονα εύθυμα αποσπάσματα που αξίζουν το χρωματιστό μολύβι που θα υπογραμμίσει τη σελίδα ή την παράγραφο, όπως το εξής κορυφαίο και αγαπημένο μου, ήδη από τότε που είδα την ταινία που βασίστηκε στο βιβλίο (η οποία πολύ μου άρεσε και μάλλον περισσότερο απ’το ίδιο το βιβλίο):

(για τις διαφορές γκο και σκακιού)

…δεν είναι το γιαπωνέζικο σκάκι. Πέραν του ότι είναι παιχνίδι, που παίζετα σε τετράγωνη βάση και οι δύο αντίπαλοι έχουν μαύρα και λευκά πιόνια, διαφέρει από το σκάκι όσο ο σκύλος από τη γάτα. Στο σκάκι πρέπει να σκοτώσεις για να κερδίσεις. Στο γκο πρέπει να δημιουργήσεις για να επιβιώσεις.

Μάλλον η ταινία μου άρεσε περισσότερο τελικά γιατί αυτά τα κουραστικά φιλοσοφικά λογύδρια έπρεπε να κοπούν ή κάπως να σουλουπωθούν. Επίσης, γιατί λόγω του οπτικού μέσου υπήρχε μεγαλύτερη άνεση για να βγει το χιουμοριστικό και καλλιτεχνικό της ιστορίας και της διάδρασης χαρακτήρων, ακόμα και μεταξύ των υπόλοιπων ένοικων της πολυκατοικίας, οι οποίοι στο βιβλίο είναι απλά ονόματα αλλά στην ταινία έχουν σάρκα και οστά.

Τέλος, παίζει πολλή ιαπωνοφιλία εδώ πέρα, στα όρια ή και στην υπερβολή του κλισέ, αλλά γουστάρουμε οπότε στα τέτοια μας!

View all my reviews

Review: Ποίηση και ζωγραφική στην ιαπωνική τέχνη: Ο Μπασό και το Ανεμοδαρμένο Ταξίδι

Ποίηση και ζωγραφική στην ιαπωνική τέχνη: Ο Μπασό και το Ανεμοδαρμένο ΤαξίδιΠοίηση και ζωγραφική στην ιαπωνική τέχνη: Ο Μπασό και το Ανεμοδαρμένο Ταξίδι by Κλαίρη Β. Παπαπαύλου
My rating: 3 of 5 stars

λευκή σκέψη
σελίδες κολλημένες
θέα απ’το βουνό

Το πιο καταπληκτικό γι’αυτό το βιβλίο είναι μόνο και μόνο το ότι υπάρχει. Η συγγραφέας του, η Κλαίρη Β. Παπαπαύλου, δίδασκε ιαπωνική κουλτούρα και τέχνη στο Πανεπιστήμιο Κρήτης ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του ’80, δύο δεκαετίες πριν γίνει της μόδας, και αυτό το βιβλίο δημοσιεύτηκε το 1988. Οι άκοφτες σελίδες και το πολυτονικό σίγουρα συνεισέφεραν στην αίσθηση μοναδικότητας, ιερότητας, και όπως θα έλεγαν οι Ταοϊστές σε άπταιστο Αγγλικήν, suchness του. Απλά υπήρχε, και το μονοπάτι μου ήρθε σε επαφή μαζί του. Αν δεν το έβρισκα από αυτόν που το πούλαγε στον Κεραμεικό δίπλα στο μετρό, εκεί που απλώνουν τα παλιά και μεταχειρισμένα βιβλία, αποκλείεται να έπεφτε στα χέρια μου ποτέ.

Και, εδώ που τα λέμε, δεν θα ήταν σπουδαία απώλεία. Οι εξηγήσεις της κας. Παπαπαύλου για τα χαϊκού και την ιστορία του Μπασό, τον οποίο εκτιμώ κι εγώ ιδαίτερα (ή τουλάχιστον το έργο του) ήταν σίγουρα ενδιαφέρουσες και κατάφεραν και με ταξίδεψαν στην Ιαπωνία της εποχής μετά το Shogun 2: Total War. Το πρόβλημα όμως ήταν το κομμάτι που έμπαινε εις βάθος στην παραδοσιακή ιαπωνική τέχνη, και ιδιαίτερα οι εικόνες που το συνόδευαν. Αν εκδιδόταν σήμερα με καλό χαρτί και με λεπτομερείς σαρώσεις και φωτογραφίες από τα έργα και τις τεχνοτροπίες που περιγράφει, θα ήταν σίγουρα πιο πετυχημένο. Και είναι κρίμα, γιατί μου άνοιξε πολύ την όρεξη με τον συνδυασμό καλλιγραφίας, ποίησης και αυτής της υπέροχης ιαπωνικής μελάνης, όλοκληρο το ολιστικό πακέτο που συνδυάζει το μέσο, το μήνυμα, όλες τις πτυχές της αναπαράστασης του μηνύματος, ακόμα και το ίδιο το χαρτί και το σχήμα του ή την διάταξη του…

Πάντως, αν έκανα ένα ταξίδι στην Ιαπωνία του σήμερα ή του τότε, σίγουρα θα μου άρεσε να ακολουθήσω την πορεία του Ανεμοδαρμένου Ταξιδιού. Και, γιατί όχι, να φτιάξω στην πορεία τη δική μου ποίηση και ζωγραφική 2-σε-1 .

View all my reviews

Game 2.0 — Shogun 2: Total War Review

Και ναι… Ένα ακόμα review μου για το σάιτ.

Μόνο που αυτό είναι για ένα από τα καλύτερα παιχνίδια που έχω παίξει εδώ και πολύ καιρό…

Το καλύτερο; Ο Cuberick, ο σταθερός υπολογιστής μου, είναι όφλαιν, σε κόμα, χωρίς διάγνωση (ούτε καν τα λαμπάκια της μάδερμπορντ δεν ανάβουν), οπότε το παιχνίδι αναγκάστηκα να το λιώσω για δυο LAN Partay βραδιές στα gnet της Μυτιλήνης. Ευχαριστώ όσους με βοήθησαν απ’το νετ καφέ να εγκαταστήσω το παιχνίδι όταν όλες οι ελπίδες φαίνονταν να εξαναμίζονται. 🙂

Το παιχνίδι της χρονιάς (μέχρι ίσως το Skyward Sword; One can only hope…)

Ένας επιπλέον λόγος γιατί αγάπησα αυτό το παιχνίδι (και τώρα δεν έχω ούτε λεφτά ούτε υπολογιστή για να το απολαύσω περισσότερο!)

Μια Χαϊντεγκεριανή Προσέγγιση των Χαϊκού

Σας παρουσιάζω περήφανα!

Μια Χαϊντεγκεριανή Προσέγγιση των Χαϊκού(.pdf)

Από την περίληψη:

Στο παρακάτω κείμενο, εξερευνώ την ιαπωνική μορφή ποίησης χαϊκού. Θα περιγράφω την ιστορία του, τις πολιτισμικές επιρροές του, τις γερές βάσεις του στην ιαπωνική θρησκεία και αρχαία φιλοσοφία της Άπω Ανατολής. Έπειτα θα αναλύσω κάποιες πτυχές του έργου του Γερμανού φιλοσόφου Μάρτιν Χάιντεγκερ σχετικά με την Ύπαρξη και τον Χρόνο και θα τις συγκρίνω με τα χαϊκού και την άρχουσα φιλοσοφία τους, η οποία αγγίζει παρόμοια ερωτήματα, ψάχνοντας για σημεία τομής, ομοιότητες ή αντιθέσεις.

Για την Ανάλυση και Σύνθεση Κειμένου, με την Δέσποινα Καταπότη (σαν όνομα εκπομπής ακούγεται… θα έβλεπα μια εκπομπή που θα παρουσίαζε η Καταπότη κι ας μην έχω τηλεόραση, σίγουρα θα είχε ενδιαφέρον).

Όλα ξεκίνησαν από αυτό το flash, (το οποίο, παρεπιμπτόντως, ήταν αυτό που παρουσίασα με το δεξί μου χέρι να έχει γωνία κάθετης κίνησης 20º) και από εκεί το κεφάλαιο χαϊκού πήρε περίεργες και ενδιαφέρουσες κατευθύνσεις.

Όπως λένε και στο deviantART:

Creative critique and feedback encouraged. ^^]