Το μυστήριο της τράπουλας by Jostein Gaarder
My rating: 4 of 5 stars
Η ιστορία της πορφυρής γκαζόζας, του Μυστικού Νησιού και των μυστηριωδών κατοίκων του, της αναζήτησης ενός Νορβηγού πατέρα — αυτοαποκαλούμενου Μπαλαντέρ — και του γιου του για να βρουν τον Άσο Κούπα τους, δηλαδή την μητέρα που έφυγε για να βρει τον εαυτό της στην Ελλάδα και μιας άλλης, πιο γνωστής μας αναζήτησης: αυτήν για την αλήθεια του ποιοι είμαστε, προς τα πού πάμε, γιατί, τι πραγματικά μετράει στην ζωή και όλα αυτά τα γνωστά.
Ο Jostein Gaarder για δεύτερη φορά (το ξέρω ότι έγραψε τον Κόσμο της Σοφίας δεύτερο, αλλά εγώ τον διάβασα πρώτο) αναρωτιέται για τον κόσμο και μας συνεπαίρνει με την φαντασία του με χαρακτηριστικά χαρούμενο, απλό, διαφωτιστικό και συγκινητικό τρόπο. Ο Gaarder ξαναήρθε να μου επιβεβαιώσει ότι η σοφία βρίσκεται στην απλότητα και στην ταπεινότητα προς τον κόσμο, που καλύτερα από κάθετι εκφράζει η παιδική περιέργεια, η οποία αργότερα δυστυχώς πεθαίνει, αφού συνηθίσουμε τον κόσμο. Όντως εγκληματικό, αν το σκεφτεί κανείς. Όπως λέει και ο Death στο Discworld: “Human beings make life so interesting. Do you know, that in a universe so full of wonders, they have managed to invent boredom”.
Το Μυστήριο της Τράπουλας είναι ένα βιβλίο πραγματικά για όλες τις ηλικίες. Ο πρωταγωνιστής, αν και θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι οι πρωταγωνιστές είναι πολλοί με την ψυχή ενός, είναι μεν παιδί, όμως ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει τα πράγματα ήταν έμπνευση. Ακόμα περισσότερο με ενέπνευσε ο πατέρας του Χανς Τόμας. Ενήλικας που ποτέ δεν σταματάει να αναρωτιέται για τον κόσμο, με προβλήματα αλκοολισμού, άφθονη αγάπη για τον γιο, την φιλοσοφία, την ναυτοσύνη και την woman that left him — εδώ σκάρωσε ολόκληρο ταξίδι με αυτοκίνητο από την Νορβηγία μέχρι την Ελλάδα για να την βρει. Θέλω κι εγώ τέτοιον μπαμπά, ή για να είμαι ρεαλιστικότερος, θέλω κι εγώ να γίνω τέτοιος μπαμπάς. Επίσης θέλω να ταξιδέψω στο Agder και στις Άλπεις, κάπου πιο κοντά στο Χωριό και πιο μακριά από το Interlaken. Γαμώτο.
Το όλο meta-narrative με τo Μυστικό Νησί, τους διαδόχους του Μυστικού και την Τράπουλα του Φρόντε ήταν μια ενδιαφέρουσα ιδέα, και μια ωδή στις γήινες ανθρώπινες απολαύσεις. Αν η υπόθεση με την τράπουλα ήταν λίγο καλύτερα τοποθετημένη (σε μερικά σημεία μου φάνηκε βεβιασμένη και μου έκοβε το ενδιαφέρον) τότε το βιβλίο μπορεί να άξιζε και το πέμπτο αστεράκι του. Τώρα που το σκέφτομαι όμως, ούτε η ιστορία του Χανς Τόμας και του πατέρα του από μόνη της θα ήταν αρκετή για να κρατήσει το ενδιαφέρον αν η μία ιστορία δεν έβαζε σιγά-σιγά όλα τα μυστήρια που προέκυπταν στην πορεία της άλλης σε μια τάξη και το αντίστροφο (κάτι που ποτέ δεν μπορείς να κάνεις με τα πραγματικά ερωτήματα της ζωής, but I digress). Το μόνο σίγουρο; Ποτέ δεν πρόκεται να ξαναπιάσω τράπουλα με τον ίδιο τρόπο. Και σίγουρα η έμπνευση του τραπουλο-ημερολογίου θα μου μείνει.
Πολλές φορές αναρωτήθηκα τι θα μπορούσε να αντιπροσωπεύει η πορφυρή γκαζόζα στην πραγματική ζωή. Παραισθησιογόνα ναρκωτικά ίσως; Άνετα θα μπορούσε να είναι κάτι τέτοιο. Και ναι, θέλω να δοκιμάσω γεύση κεράσι στον αγκώνα μου και βατόμουρο με λεμόνι στο αριστερό μου μεγάλο δάχτυλο του ποδιού! Όπως λένε όμως και στο βιβλίο… Αν δοκιμάσεις ό,τι έχει να δώσει η ζωή με μια γουλιά, γιατί μετά, στην τελική, να ζεις, αν όχι μόνο για να συνεχίσεις να πίνεις;
Βαθιά ερωτήματα. Αυτό το βιβλίο έχει πολλά, ακόμα και αν είναι καλά κρυμμένα στα χάρτια… Ασυνήθιστο, γιατί συνήθως ψάχνουμε στα χαρτιά για καλά κρυμμένες απαντήσεις.
Ευχαριστώ την Άλεξ που μου το δάνεισε. 🙂 Κάποτε είχαμε προσπαθήσει να διαβάσουμε αυτό το βιβλίο μαζί. Η προσπάθεια ήταν φυσικά καταδικασμένη. Έγραψα κι εγώ το όνομα μου στο πίσω μέρος του βιβλίου, 13 Μάρτηδες (μια οικογένεια του Μυστικού Νησιού 😉 ) μετά την τελευταία προσθήκη.