REVIEW: ΕΞΙ ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΕΙΣ ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ ΤΗΣ ΑΦΗΓΗΣΗΣ

Έξι Περιπλανήσεις στο Δάσος της ΑφήγησηςΈξι Περιπλανήσεις στο Δάσος της Αφήγησης by Umberto Eco
My rating: 2 of 5 stars

Αυτό ήταν βιβλίο της σχολής που δεν το είχα αγγίξει για πολλά χρόνια, για το μάθημα της Καταπότη Ανάλυση και Σύνθεση Κειμένου αν δεν απατώμαι, πριν το αλλάξει και το κάνει πιο edgy.

Αυτό είναι το πρώτο βιβλίο του Έκο που τελείωσα. Δεν μπορώ να αποφασίσω καθόλου αν μου αρέσει ως συγγραφέας τελικά. Πρέπει σίγουρα να τον μελετήσω καλύτερα. Απ’ τη μία μου βγάζει κάτι το εξυπνακίστικο το οποίο με ενοχλεί. Σίγουρα όμως ο συγκεκριμένος τίτλος είχε κάποια ενδιαφέροντα κομμάτια σχετικά με το ποιον τέλειο αναγνώστη έχουν οι συγγραφείς στο μυαλό τους όταν γράφουν ή πώς λειτουργεί ο χρόνος στα μυθιστορήματα—«…ο εμπειρικός συγγραφέας πρότυπο γνωρίζει (ακόμα κι αν ο εμπειρικός συγγραφέας δεν θα ήξερε πώς να το εκφράσει) ότι σε ένα μυθιστόρημα ο χρόνος παρουσιάζεαι κάτω από τρεις μορφές — τον θεματικό χρόνο, τον λεκτικό χρόνο και τον αναγνωστικό χρόνο.» Ακόμα, αφιερώνει μία από τις περιπλανήσεις του στο δάσος της αφήγησης στο πώς το Παρίσι όπως παρουσιάζεται στους Τρεις Σωματοφύλακες και οι οδοί που αναφέρονται δεν θα μπορούσαν να έχουν υπάρξει πραγματικά, και στο ερώτημα ποια τελικά είναι η σύγκλιση και η τομή του εναλλακτικού Παρισιού σε αυτό το έργο και του πραγματικού Παρισιού; Ποια είναι αλήθεια η σύγκλιση οποιουδήποτε έργου που λαμβάνει χώρα στον «πραγματικό κόσμο» με τον «πραγματικό κόσμο» (see what I did there?);

Γράφοντας για τα περιεχόμενα του βιβλίου κάπως άρχισα μυστηριωδώς να το συμπαθώ λίγο περισσότερο. Χμ. Ίσως να έχω πάρει και τον Ουμπέρτο με κακό μάτι. Κακά τα ψέματα, σίγουρα θα το απολάμβανα περισσότερο αν είχα διαβάσει έστω και ένα από τα distέργα τα οποία αναλύει, όπως το Sylvie, το οποίο έγραφε ότι το είχε διαβάσει άπειρες φορές αλλά πάντα ένιωθε ότι ήταν σαν την πρώτη. Για κάποιον λόγο έχω την αίσθηση ότι βιβλία που αρέσουν στον Έκο θα τα έβρισκα απίστευτα δυσπρόσιτα, την περιπλάνηση στα δάση τους υπερβολικά απαιτητική για την μέτρια αναγνωστική/πνευματική μου κατάσταση, τα αναγνωστοπεζοπορικά μου παπούτσια που θέλουν τσαγκάρη και το γεγονός ότι έχω διαβολικό smartphone με GPS, facebook και άλλα τέτοια πράγματα που σίγουρα αλλοιώνουν το όποιο προφίλ μου ως αναγνώστη-περιηγητή.

View all my reviews

Απολαμβάνετε τον μεσημεριανό ήλιο;

Θυμηθείτε, είναι 12:02. Όσος χρόνος μας χωρίζει από την προηγούμενη πρωτοχρονιά μας χωρίζει κι απ’την επόμενη. Άλλες 8 ώρες μέχρι να βραδιάσει (μέχρι τον Οκτώβριο, περίπου).

Εκμεταλλευτείτε το φως, όσο ακόμα είναι καιρός.

Αναλογία έτους – ημέρας ή: πώς περάσατε τις ώρες σας σήμερα;

Πόσο διαρκεί ένας χρόνος; Τι σημαίνουν 365 μέρες (366 φέτος); Κάθε χρονιά δεν μπορούμε να πιστέψουμε πόσο γρήγορα πέρασαν αυτά τα εκατοντάδες εικοσιτετράωρα. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε πολύ καλή αίσθηση του χρόνου μακροσκοπικά. Μπορεί να μπορούμε να κατανοήσουμε τι σημαίνει ένα λεπτό, μια ώρα ή μια μέρα αλλά πέρα από εκεί τα πράγματα χωλαίνουν. Για παράδειγμα, εμένα πάντα η εβδομάδα ως έννοια μου ακούγεται μακρύτερη από το «εφτά ημέρες», ο ένας μήνας μικρότερος από τριάντα μέρες. Και όσο πάνε πίσω τα χρόνια, μπλέκεις τον έναν χρόνο με τον άλλον («αυτό έγινε πριν από τρία ή τέσσερα χρόνια;» «Πέρσι ή πρόπερσι ήμασταν εκεί;» κ.ο.κ — για να μην μιλήσω για δεκαετίες πίσω, για όσους από εμάς έχουν ζήσει μερικά πράγματα παραπάνω.) Όλα αυτά είναι λίγο ασαφή και υποκειμενικά, τι βλέπει ο ένας ως πολύ και ο άλλος ως λίγο.

Παρατήρησα πως υπάρχει μια σύνδεση μεταξύ των δύο σημαντικότερων αστρονομικών περιόδων της Γης οι οποίοι και πολιτισμικά φαίνεται να επικρατούν παγκοσμίως στις ανθρώπινες κοινωνίες: της ημέρας και του χρόνου, της περιστροφής της Γης γύρω από τον εαυτό της και γύρω από τον ήλιο αντίστοιχα. Δεν νομίζω, δηλαδή, κάποια κοινωνία να ορίζει το έτος της ως 500 μέρες ή την μέρα της ως 30 ώρες. Αυτά τα πράγματα είναι περιοδικά, λίγο πολύ αυταπόδεικτα και έτσι τα αντιμετωπίζουμε.

Ποια όμως είναι η αναλογική σύνδεση της μέρα με τον χρόνο έτσι όπως την παρατήρησα;

Ένας χρόνος έχει 12 μήνες. Μια ημέρα έχει 24 ώρες. Το 24 είναι πολλαπλάσιο του 12.

Συνεπώς, ότι είναι για τον χρόνο ο ένας μήνας είναι για την ημέρα οι 2 ώρες (2*12=24). Αντίστροφα, ότι είναι για την ημέρα η μία ώρα είναι για τον χρόνο το ένα δεκαπενθήμερο. Κάθε χρόνος αποτελείται λοιπόν από 24 δεκαπενθήμερα, όπως η μέρα αποτελείται από 24 ώρες, + 5 ή 6 μέρες οι οποίες έχουν κολλήσει στους μήνες με 31 μέρες αντί για 30 (για να μην έχουμε μια περίοδο πέντε ημερών κάθε χρόνο οι οποίες θα ήταν εκτός του κανονικού ημερολογίου — αν και θα είχε πλάκα και αυτό, θα ήταν ο 13ος μήνας. Μια γιορτή 5 ημερών για να γιορτάσουμε το νέο έτος. Καθόλου άσχημα. Αλλά υπερβολικά αντι-κανονικό για τα «μοντέρνα» δεδομένα που τα θέλει όλα σε τάξη. Άσε που χαλάει και τον μαγικό αριθμό 12).

Το ενδιαφέρον είναι ότι η αναλογία δεν σταματάει εδώ αλλά υπάρχει και νοηματική σύνδεση. Δεν είναι όπως ο μήνας, για παράδειγμα, που το φεγγάρι κάνει μια περιστροφή του γύρω από την Γη σε 27 μέρες και κάτι ψιλά και το μόνο που αλλάζει είναι η φάση του και η θέση του στον ουρανό κάθε νύχτα (ή μέρα). Υπάρχει μια σύνδεση των φάσεων της ημέρας με τις φάσεις του έτους. Επιτρέψτε μου να επεκταθώ:

Πρωτοχρονιά — 00:00

Η αλλαγή της ημέρας αλλά και του ετούς, το πέσιμο του κόκκου άμμου από το πάνω μέρος της κλεψύδρας στην κάτω, το σκίσιμο μιας σελίδας ή και η αλλαγή ολόκληρου του ημερολογίου. Οι ευχές για γενέθλια, γιορτές ή την πρωτοχρονιά ιδανικά έρχονται στην αλλαγή του έτους ή της ημέρας.

15 Ιανουαρίου — 01:00

Ήδη η πρώτη ώρα, το πρώτο δεκαπενθήμερο, έχει περάσει.

21 Μαρτίου (εαρινή ισημερία) — 05:30 περίπου.

Η σκοτεινή και ψυχρή περίοδος του έτους, δηλαδή ο χειμώνας, αλλά και ο αντίστοιχος κύκλος για το εικοσιτετράωρο, δηλαδή η νύχτα, έχει περάσει. Βρισκόμαστε στην ανατολή, εκεί που δεν είναι ακριβώς νύχτα αλλά ούτε ακριβώς καλοκαίρι, στο λυκόφως, στην άνοιξη, με τις ελπίδες και το καλό κέφι που φέρνει αυτό σε ανθρώπους, ζώα, φυτά και στον καιρό.

21 Ιουνίου (θερινό ηλιοστάσιο) — 11:45 περίπου

Έχει ξημερώσει για τα καλά. Για την ακρίβεια, βρισκόμαστε στην αρχή του καλοκαιριού. Παρ’όλο που ο ήλιος αυτή την στιγμή είναι στο ζενίθ του στον ουρανό και για το υπόλοιπο του έτους θα είναι σε κατιούσα ή φθίνουσα πορεία — η μέρα θα μικραίνει και ο ήλιος θα πέφτει — ουσιαστικά οι μεγάλες ζέστες έρχονται από εδώ και στο εξής, δηλαδή μέχρι τις…

15 Αύγουστου — 15:30

Για δοκιμάστε να βγείτε εξώ το καλοκαίρι και ειδικά κοντά στον δεκαπεντάυγουστο στις 15:30 το μεσημέρι και πείτε μου αν κάνει ζέστη η όχι, παρ’όλο που ο ήλιος βρίσκεται πιο κοντά στο ναδίρ του. Είναι η τεμπέλικη περίοδος της ημέρας αλλά και του έτους. Τα τζιτζίκια τραγουδάνε, οι άνθρωποι αράζουν και η πλάση σκάει.

21 Σεπτεμβρίου (φθινοπωρινή ισημερία) — 17:45 περίπου

Βρισκόμαστε κοντά στην δύση του ηλίου. Επειδή βρισκόμαστε σε σχετικά βόρειους παράλληλους το πέρασμα από την ημέρα στην νύχτα δεν θα έρθει για περίπου μιάμιση ώρα ακόμα· αν βρισκόμασταν στον Ισημερινό η δύση του ηλίου θα ήταν μόλις δέκα λεπτά αργότερα. Προετοιμαζόμαστε για την νέα σκοτεινή περίοδο (winter is coming — όχι, δεν πρόκειται για link στον Σταρκ), βάζουμε τις ζακέτες μας γιατί πιάνει ψύχρα σιγά-σιγά. Κανονίζουμε τι θα κάνουμε για βράδυ.

21 Δεκεμβρίου (χειμερινό ηλιοστάσιο) — 23:40

Καλωσήρθατε στην μικρότερη μέρα του χρόνου, στο λεπτό το οποίο ο ήλιος βρίσκεται ακριβώς κάτω από τα πόδια σας. Η μέρα από τώρα αρχίζει να μεγαλώνει και μαζί έρχονται και οι αντίστοιχες γιορτές οι οποίες έχουν να κάνουν με φαγητό και ποτό. Μα ποιος ξενέρωτος θα φάει πριν τις 11 το βράδυ ενώ έχουμε γιορτές;

Μερικά άλλα παραδείγματα:

4 λεπτά της μέρας = 1 μέρα του χρόνου (η αναλογία αυτή φαίνεται στον νυχτερινό ουρανό· η θέση του ουρανού σήμερα στις 21:00 θα είναι ίδια με τη θέση του άυριο στις 20:56. Γι’αυτό και ο ουράνιος θόλος φαίνεται να κινείται κάθε νύχτα. Δεν κινείται, απλά η μέρα χάνει τέσσερα λεπτά. Σε έναν χρόνο, αυτά τα 4 λεπτά συμπληρώνουν ακριβώς ένα εικοσιτετράωτο και σε έναν χρόνο από τώρα, τα αστέρια βρίσκονται στο ίδιο σημείο την ίδια ώρα).

1 λεπτό της μέρας = 6 ώρες του χρόνου

1 δευτερόλεπτο = 6 λεπτά του χρόνου

Ίσως δείτε τον χρόνο διαφορετικά τώρα. Ίσως και να βοηθήσει αν σας πω ότι η ζωή σας, αν πεθάνετε στα 75, θα είναι 650.000 ώρες συνολικά (μαζί με όσες έχετε ξοδέψει μέχρι τώρα).

Πώς τις περάσατε σήμερα;

Review: Οι Άμμοι του Χρόνου

Οι Άμμοι του ΧρόνουΟι Άμμοι του Χρόνου by Γιώργος Μπαλάνος

My rating: 3 of 5 stars

Αυτό εδώ μου το πρότεινε η μάνα μου, ως ένα καλό έργο το οποίο ήταν μπροστά για την εποχή του, μια μέρα που συζητάγαμε για τον χρόνο και της μίλαγα για το “Making Time” και πόσο με είχε εντυπωσιάσει.

Μυστήριο βιβλίο οι Άμμοι του Χρόνου… Ο Γιώργος Μπαλάνος γράφει ευχάριστα, έχει γνώσεις και άποψη, αλλά πραγματικά είναι ο,τι να’ναι. Μπορεί να σου μιλάει για ένα θέμα και ξαφνικά να σου πετάξει κάτι άσχετο και να ξετυλίξει τον οιρμό του με περίεργο τρόπο. Η γραφή του είναι γεμάτη ειρωνεία και μια λεπτή υπεροπτικότητα η οποία όμως συνήθως ταιριάζει με το θέμα (σαν να λέει σε κάθε σελίδα «δεν ξέρεις τίποτα τελικά για τον χρόνο. Ποιος όμως, τελικά ξέρει; Ούτε οι επιστήμονες, ούτε οι φιλόσοφοι, ούτε εγώ…»)

Ξεκινάει με τις διάφορες ιστορικές φιλοσοφικές και επιστημονικές θεωρήσεις του χρόνου και τις αναλύει, αντικρούει ακόμα με πολλή στιλπνάδα. Και είναι ένα βιβλίο που γράφτηκε πριν σχεδόν 35 χρόνια. Όχι πως έχει αυτό σημασία, απλά βλέπω πως τόσα χρόνια μετά δεν έχουμε κάνει κανένα σοβαρό βήμα μπροστά, ίσα-ίσα έχουμε κάνει μεγαλύτερες παραδοχές στα θέματα που ο Μπαλάνος προσπαθεί να ρίξει λίγο φως. Ίσως επειδή η άμμοι του χρόνου έχουν, για τώρα τουλάχιστον, κάτσει;

Gestalt, βιοκύκλοι, φυσική αθανασία και επιλογή ηλικίας-ρόλου (όπως στην περίπτωση των μελισσών), ταξίδια και «ταξίδια» στον χρόνο με διάφορες μεθόδους, όπως με τρύπες στο (χώρο;-)χρονικό συνεχές και με τήρηση ενός ημερολογίου ονείρων με σκοπό την ενθύμιση περισσότερων ονείρων κι έτσι πιθανόν και κάποιον «προφητικών»… Ο Μπαλάνος υποστηρίζει ότι είναι θέμα χρόνου (pun unintended) πριν βρούμε κάποια μέθοδο για να νικήσουμε τον θάνατο. Έχω φυσικά τις επιφυλάξεις μου αλλά εγείρεται το εξής ενδιαφέρον ερώτημα: Η επιβίωση, το κύριο μας μέλημα, θεωρητικά εξασφαλίζεται με την επίτευξη της αθανασίας. Μετά, τι;

Μετά τι; Αν είχαμε απάντηση σε αυτό το ερώτημα ίσως και να είχαμε περισσότερες απαντήσεις σε άλλα άλυτα θέματα της ανθρωπότητας…

Οι Άμμοι του Χρόνου είναι μπροστά. Το βιβλίο παρουσιάζει μερικές προκλητικές ιδέες για σήμερα, πόσο μάλλον για τα τέλη του ’70 οπότε και γράφτηκε. Μπλέκει την επιστήμη (η οποία από μόνη της προτείνει μερικές εξωπραγματικές ιδέες ως πραγματικές), την φαντασία, την επιστημονική φαντασία και την μετα-επιστήμη (για να μην πω μεταφυσική: έχει περίεργες, προεκτάσεις αυτή η λέξη, ακόμη κι όταν είναι βάσιμη και περιγραφική. Όπως η «συνωμοσία»…) με τρόπο ο οποίος πιάνει το πνεύμα της εποχής μας σχεδόν καλύτερα απ’ότι πριν 35 χρόνια. Με άφησε με ιδέες, ερωτήματα και όρεξη για έρευνα, και αυτό ακριβώς ήθελα. Αν ήταν πιο καθαρογραμμένο και ο Μπαλάνος ήταν λιγότερο φιγουρατζής σε σημεία, όχι πως αυτό δεν είχε και την πλάκα του, το βιβλίο θα ήταν συνολικά καλύτερο.

3,5 ήλιοι

View all my reviews

Η ψευδαίσθηση του χρόνου στον κόσμο των ονείρων

Πολλά μπορούν να επηρεάσουν την αντίληψη του χρόνου μας. Μια αρρώστια, μια αλλαγή στην ομοιόσταση μας (αν κρυώνουμε, ζεσταινόμαστε, πεινάμε, κτλ), ουσίες οι οποίες μπορεί να κυλάνε στο αίμα μας μπορούν να μας κάνουν να νιώθουμε ότι ο χρόνος παρατείνεται ή συμπιέζεται. Και φυσικά οι άνθρωποι, έχοντας ένα θεματάκι με τον χρόνο γενικότερα, πειραματιζόμαστε αναλόγως.

Ο ύπνος, η ύπαρξη του και οι επιπτώσεις που έχει στην «πραγματική» ζωή, πάντως, είναι το πιο γερό χαστούκι σε όσους ισχυρίζονται ότι υπάρχει ένας μόνο παγκόσμιος χρόνος ο οποίος δεν κάνει τίποτα άλλο από το να κυλά μπροστά. Σχετικά με την φύση της ύπαρξης του ίδιου του χρόνου –ή για την φύση της ψευδαίσθησης της ύπαρξης του– θα μπορούσα να γράψω δεκάδες ποστ αφού το θέμα με ενδιαφέρει πάρα πολύ, όμως για τώρα δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο εκτός από το ότι είναι απόλυτα σχετικός, ότι δεν μπορούμε να μιλάμε για παγκόσμιο χρόνο, και ότι δεν θα μπορούσα να τα πω καλύτερα απ’όσο τα λέει ο Doctor εδώ:

Γιατί ο ύπνος; Πρώτα πρώτα, η έλλειψη ύπνου είναι κι αυτή μια διαταραχή στην ομοιόσταση που κάνει τον χρόνο να κυλά διαφορετικά για μας: απλά σκεφτείτε πώς νιώθατε την τελευταία φορά που ήσασταν ξύπνιοι/ες, ας πούμε, 36 ώρες. Αυτές τις ώρες τις νιώθατε όντως τόσο πολλές; Σας φαινόταν ότι είχε προλάβει να κάνει μιάμισι φορά την περιστροφή της η Γη, ή ότι ουσιαστικά είχατε βγει από το κρεβάτι χτες και όχι σήμερα; Δεν μπορούμε να το εκφράσουμε ξεκάθαρα με λέξεις.

Κυρίοτερο όμως σχετικά με την σχέση χρόνου και ύπνου είναι το τι συμβαίνει κατα την διάρκεια του τελευταίου.

Από χτες είμαι άρρωστος, οπότε ο πονοκέφαλος σε συνδυασμό με τις μυξούλες, τον βύχα και τα περίεργο μου ούτως ή άλλως πρόγραμμα ύπνου έχουν συνθέσει ένα εκρηκτικό μείγμα. Έπεσα για ύπνο γύρω στη μία. Μετά από ένα τεράστιο όνειρο, το οποίο ένιωθα πως είχε κρατήσει μέρες, ξυπνάω. Είναι ακόμα σκοτεινά έξω. Προσπαθώ να ξανακοιμηθώ ενώ υποσυνείδητες σκέψεις περνάνε από το μυαλό μου, από αυτές που είναι περίεργες και δεν τις θυμάσαι συνήθως, όμως μια συγκεκριμένη σκέψη έμεινε μαζί μου, ίσως επειδή με ψιλοφόβισε. Σκεφτόμουν στον μισοΰπνο μου ότι πρέπει να ήταν το επόμενο βράδυ εφ όσον ήταν ακόμα σκοτεινά έξω και ότι πρέπει να είχα κοιμηθεί τουλάχιστον 24 ώρες. Μετά από λίγα λεπτά (φαντάζομαι, γιατί μου φάνηκαν ώρες) και αφού η συνειδητή μου σκέψη κέρδισε το πάνω χέρι, επιτάσοντας ότι, ΟΚ, λίγο απίθανο ήταν να είχα κοιμηθεί 24 ώρες, αποφασίζω να ξυπνήσω και να κοιτάξω τι ώρα ήταν, σχεδόν σίγουρος ότι σε λίγο θα ξημέρωνε.

Ήταν 2:45, μόνο μιάμισι ώρα από την στιγμή που είχα πέσει για ύπνο.

Και όχι μόνο αυτό, δεν μπορούσα να ξανακοιμηθώ: το ίδιο είδος υποσυνείδητου ειρμού σκέψεων στις οποίες αφηνόμαστε πριν πέσουμε για ύπνο ξαναχτύπησε, μόνο που αυτή τη φορά η σκέψη μου τριβέλιζε γύρω από ανεκπλήρωτες ερωτικές φαντασιώσεις, ιδέες για ασπρόμαυρες γυμνές φωτογραφίσεις και τρόπους να πειραματιστώ με μαγιονέζα — μαγειρικά, τι σκεφτήκατε; ^^P Για τουλάχιστον 40 λεπτά ο οιρμός αυτός δεν άφηνε την συνειδητή μου σκέψη να αφεθεί στην θάλασσα του ασυνείδητου που μας κατακλύει και τελικά μας οδηγέί στο όνειρο. Δεν ξέρω πώς λειτουργεί όλο αυτό, οσο συναρπαστικό κι αν είναι (κυριολεκτικά — μας συνεπαίρνει…) Το μόνο σίγουρο είναι ότι είχα αϋπνίες. Οπότε αποφάσισα να σηκωθώ και να γράψω για την εμπειρία μου…

H Ψευδαίσθηση του Χρόνου

Αν η ηλικία του Σύμπαντος είναι δυο κύκλοι του ωροδείκτη, η ανθρώπινη ιστορία είναι ΕΝΑ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΟ.

Αν ζήσετε μια γεμάτη ζωή και αυτή η ζωή είναι ένας κύκλος του ωροδείκτη, κάθε δευτερόλεπτο είναι δώδεκα ώρες της ζωής σας.

Λίγο ή πολύ;
Είναι στον λεπτοδείκτη σας να το αποφασίσετε.

Και μετά σου έρχεται ο ύπνος, τα όνειρα και οι όλες οι πραγματικότητες που μας προσφέρουν που δεν εκμεταλλευόμαστε, μακριά από τον χρόνο, μακρία από οτιδήποτε μας είναι γνωστό, και πετάνε όλες αυτές τις γραμμικές, μετρήσιμες, εξυπνακίστικες συγκρίσεις από το παράθυρο…