POLYGLOT DIARY – 16/5/2014

Ich schreibe aus Aegina. Ich bin hier mit Dafni, wir besuchen fuer eine Nacht. Ich hatte mein Vater und seine Frau ueber 4 Monate nicht gesehen.

Heute war’s ein echt komischer Tag. Ich habe immer geglaubt, dass Leute, auch wenn sie aelter als 40 oder 50 Jahre sind, noch aendern koennen. Ich habe gedacht, dass auch andere Leute das Leben wie ich sehen koennen: als eine ewige Entwicklung. Na ja, ich weiss schon, dass nur manche Leute wirklich ihr Leben geniessen versuchen, aber der Schock war groesser, weil dieses Mal die Situation so in der Naehe von mir war. Manche Leute einfach aendern sich nie, auch wenn sie 22 Jahre zwischen Scheidungen haben.

Meine Familie ist, besonders wenn man erinnert sich an wie klein sie ist, sehr kompliziert. Zu kompliziert. Und ich bin alein in der Mitte, ganz allein. Immer bin ich allein gewesen, damit meine ich, dass ich keine Geschwister habe, von Eltern die so viele Male heiratet geworden waren.

Ausserdem, der Nachthimmel ist sehr schoen wenn es wolkig und mondig ist und wenn man die helle Wolke reisen sehen kann… Aegina ist oft hart mit meinen Fuehlungen, aber wenn ich lass mich entspannen, die Schoenheit ist schwer zu vermissen.

Πάσχα στην Αίγινα και άλλες ιστορίες

Είμαι στο καράβι της επιστροφής απο την Αίγινα. Χρόνια είχα να περάσω Πάσχα με τον Dad και την Βάσω στην Αίγινα. Είχα ξεχάσει πόσο μεγάλο χάπενινγκ μπορεί να είναι. Όλοι οι γνωστοί και γείτονες να φέρνουν τα δικά τους φαγητά και τα δικά τους ταψιά, όλοι να τρώνε στην αυλή. Μου άρεσε, αν εξαιρέσεις ότι όλη χτεσινή μέρα, δηλαδή την Κυριακή του Πάσχα, την ξόδεψα να εξηγώ σε ανθρώπους το τι σημαίνει «Πολιτισμική Τεχνολογία και Επικοινωνία», αν έχει λεφτά στο μέλλον, πόσο ωραία είναι η Μυτιλήνη κτλ.

Αλήθεια, όταν οι άνθρωποι σε ρωτάνε τι σπουδάζεις, το κάνουν επειδή νομίζουν ότι δεν υπάρχει τίποτα σπουδαιότερο να σε ρωτήσουν ή επειδή πολύ απλά δεν έχουν τίποτα καλύτερο να πουν; Στις στιγμές αμηχανίας, όταν δύο άνθρωποι δεν γνωρίζονται, είναι κοινό να χρησιμοποιούνται οι «γνωστές», πεπατημένες τακτικές γνωριμίας. “What do you do for a living?”, «Τι σπουδάζεις;», «Από πού είσαι;»… Αξίζει να αναρωτηθούμε πώς ακριβώς έγιναν αποδεκτές αυτού του είδους οι κοινοτυπίες όταν γνωρίζεις κάποιον, και όχι μόνο αυτό, πώς έχουμε αποδεχτεί όλοι ότι όταν γνωρίζεις κάποιον είναι το πιο ενδιαφέρον να μάθεις την ακαδημαϊκή/επαγγελματική καριέρα. Δεν θα ήταν πολύ ομορφότερο αν ήμασταν λίγο πιο δημιουργικοί στις εισαγωγικές μας συζητήσεις; «Τι σας αρέσει να κάνετε στον ελεύθερο σας χρόνο;», «Σας αρέσει η ζωή σας, αν όχι, γιατί;», «Αντιμετωπίζετε κάποιο πρόβλημα τελευταία;» Ειδικά τα δύο τελευταία θα ήταν μάλλον πολύ δύσκολο να χρησιμοποιηθούν σε κοινωνίες όπου στην ερώτηση «τι κάνεις;» η αυτόματη, συχνά ασυνείδητη απάντηση είναι «καλά»… Ο φόβος της παραδοχής της αδυναμίας σε αγνώστους, ή μήπως ένδειξη πως δεν έχουμε μάθει να νοιαζόμαστε για τους άλλους παρα μόνο για την εικόνα μας προς τους άλλους;

Ευτυχώς, η χτεσινή ημέρα δεν περιειχέ μόνο σχεδόν ανούσιους διαλόγους με άτομα τα οποία μετα βίας γνωρίζω. Πήγαμε με τους μοναδικούς άλλους νέους της παρέας στο ΕΚΠΑΖ, δηλαδή του Ελληνικού Κέντρου Περίθαλψης Άγριων Ζώων και Πουλιών (το τελευταίο Π φαντάζομαι παραλείπεται για λόγους ευηχείας). Ακόμα και αν παλιότερα είχαμε αρκετές σχέσεις με τους ανθρώπους που το διαχειρίζονταν – συγκεκριμένα με τον Φίλιππο Δραγούμη και την Μαρία Γανωτή, τους οποίους γνώριζα μέσω της Βάσως – και θυμάμαι ακόμα και το πρώτο κέντρο που είχαν σε ένα σπίτι έξω απο την Αίγινα και αργότερα στις Φυλακές (ήμουν-δεν ήμουν τότε 5 χρονών), η χτεσινή εμπειρία ήταν συγκλονιστική. Υπήρξαμε μάρτυρες του απαγορευμένο έρωτα μεταξύ του Οβελίξ και του Κεφάλα — ενός αγριογούρουνου και ενός πόνι, και τα δύο αρσενικά – Τα δύο ζώα φιλιόντουσαν μέσα απο τα κάγκελα. Το πόνι φαινόταν πολύ… ενθουσιασμένο με την κατάσταση! 😉 Αργότερα, είδαμε έναν αετό ο οποίος ήταν με το κέντρο ήδη σχεδόν 25 χρόνια… Ο αετός αυτός ήταν τυφλός από το ένα μάτι και έτσι ποτέ δεν θα μπορούσε να απελευθερωθεί. Ήταν γεράκος, είχαν αρχίσει να του βγαίνουν λευκά φτερά στην ράχη. Όταν ο υπεύθυνος (γαμάτος τύπος btw, τον θυμάμαι από παλιά με ένα cockatoo στον ώμο) μπήκε μέσα στον χώρο του για να του δώσει έναν μεζέ, ο αετός έκανε φωνούλες σαν κοτοπουλάκι. Τόσο χαρούμενος ήταν που είχε επιστρέψει ο άφτερος γίγαντας παλιόφιλός του… Στην λίμνη με τους πελεκάνους, αυτός που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση ήταν ένας ο οποίος δεν θα ξαναστόλιζε ποτέ τους υγρότοπους με το μεγαλόπρεπο πέταγμα του, γιατί πολύ απλά του είχαν ακρωτηριάσει το αριστερό φτερό. Είχε πυροβοληθεί, και το φτερό του είχε αρχίσει να σαπίζει, δεν υπήρχε σωτηρία… Ο πελεκάνος αυτός, παρά την αναπηρία, ήταν ο αρχηγός στην λίμνη. Τσαμπουκάς με τα όλα του! Φαινόταν ότι δεν τον πείραζε η αναπηρία του πια. Ή τουλάχιστον, είχε μάθει να ζει και με αυτή.

Γενικά, η δουλειά των ανθρώπων του ΕΚΠΑΖ είναι συγκλονιστική. Χωρίς ουσιαστικούς πόρους, βασιζόμενοι στην εθελοντική εργασία, κάνουν κάτι τόσο σπουδαίο. Για όλα, λένε, φταίει το λαθραίο κυνήγι. Χωρίς αυτό θα είχαν μέχρι και 70% λιγότερα περιστατικά. Τι μπορείς να πεις για μερικούς ανθρώπους που χρησιμοποιούν την καραμπίνα τους σαν προέκταση της «κυριαρχίας τους πάνω στην φύση», του «ανδρισμού» τους…

Επίσης αυτές τις μέρες μου στην Αίγινα ασχολήθηκα και με αυτά τα νέα ιντερνετικά:

Neptune’s Pride

Η αγάπη μου για τα παιχνίδια στρατηγικής γνωστή… Αυτό είναι ένα web-based RTS το οποίο διαδραματίζεται στο διάστημα. Σκοπός είναι η κατάκτηση των μισών τουλάχιστον πλανητικών συστημάτων του χάρτη. Εφόσον το παιχνίδι δεν το παίζω μόνος αλλά online, η διπλωματία, οι συμμαχίες και οι πόλεμοι παίζουν πολύ. Γενικά, είναι πολύ απλό παιχνίδι με εύκολα κατανοητούς κανονές και θα έλεγα πως μοιάζει με ένα μίγμα του Risk, του Diplomacy (του οποίου επίσης βρήκα ένα web-based site για να παίξω και περιμένω να βρω χρόνο για την πρώτη μου παρτίδα) και φυσικά του Galactic Civilizations. Το ιδιαίτερο είναι πως κάθε κίνηση παίρνει πολλές ώρες για να πραγματοποιηθεί, εξομοιώνοντας εν μέρει την μακροσκοπικότητα του όλου εγχειρήματος. Η κίνηση ενός αστροστόλου από το ένα σύστημα στο άλλο, π.χ, μετριέται με δεκάδες ώρες, και το revenue της παραγωγής από κάθε αστέρι έρχεται κάθε 24 ώρες. Το προτείνω ανεπιφύλακτα, μόνο και μόνο για την εμπειρία!

BookCrossing

Σας αρέσουν τα βιβλία; Κι εμένα! Θεωρείτε πως δεν χρειάζεται να σας ανήκει ένα βιβλίο για να το ευχαριστηθείτε; Κι εγώ! Θέλετε να μοιράζεστε τα βιβλία σας και να παρακαλουθείτε το πού φτάνουν τελικά; …

ΟΚ, ούτε εγώ ήμουν σίγουρος για την ιδέα, όσο ενδιαφέρουσα και στο παγκόσμιο πνεύμα του web που γουστάρω και αν ακούγεται, για τον απλούστατο λόγο του ότι εμείς οι έλληνες γενικότερα δεν κινούμαστε και τόσο πολύ μακριά από την πεπατημένη. Παρ’όλα αυτά, ανακάλυψα πως το Book Crossing έχει δυνατή παρουσία στην Ελλάδα, μάλιστα προετοιμάζεται και το 5ο Συνέδριο Βοοκ Crossing στην Θεσσαλονίκη. Η Νέα Σμύρνη είναι το πιο δυνατό κέντρο Book Crossing στην Αθήνα και το Ethnique ένα από τα Official Crossing Zones! Πού να το φανταζόμουν… Βλέπω πως στην Μυτιλήνη δεν υπάρχει κίνηση ή Crossing Zones, οπότε καλώ όποιον θέλει να φτιάξουμε ένα Crossing Zone και να απελευθερώσουμε την ιδέα και στην Μυτιλήνη. Σίγουρα θα βρούμε υποστηρικτές. Ήδη ο Mordread και η Νένη ψήνονται! ^^D

My shelf: http://www.bookcrossing.com/mybookshelf/Cubilone

Post Crossing

Στο πνεύμα του Book Crossing, υπάρχει και το Post Crossing! Φτιάχνεις ένα προφίλ, δίνεις την διεύθυνση σου, και ζητάς να σου δωθεί μια τυχαία διεύθυνση από την βάση δεδομένων του site. Σε αυτή την διεύθυνση καλείσαι να στείλεις μια carte postale! Και όσες carte-postale στείλεις, τόσες φορές θα εμφανιστεί η δική σου διεύθυνση στην τυχαία αναζήτηση κάποιου άλλου… Ήδη περιμένω να στείλω δύο κάρτες που αγόρασα από το ΕΚΠΑΖ σε έναν 54-χρονο Φινλανδό και σε έναν Κινέζο αγνώστου ταυτότητας… Η ιδέα μου αρέσει πάρα πολύ!

Σχετικά με το ΕΚΠΑΖ, ρίξτε και μια ματιά στο http://pcsi.tripod.com/roz Είναι το πρώτο site που έφτιαξα, σχεδόν 8 χρόνια πριν. Είναι η αγγλική μετάφραση του «Ροζ ο Πελεκάνος και άλλες ιστορίες» του Φίλιππου Δραγούμη με ιστορίες από το ΕΚΠΑΖ. Μερικές, όπως η ιστορία του ίδιου του Ροζ, καταπληκτικές. Δείτε το!

What is the opposite of “New Year’s Resolution”?

It is New Year’s Eve. I’m in Aegina at my dad’s and Vasso’s (his wife) new house here. OK, it’s not exactly new, they’ve been living in it for more than a year now, but every time I come here there’s something different about it. I’ve been here since Friday (today it’s Monday) with the owners of the place and Ines, Karina (who unfortunately left for Canada yesterday) and their parents, Nejib and Iro. Lots of names, hooray!

 Right now, Ines is sleeping, and I am sitting at my father’s laptop, thinking… 2007 is over. To be precise, there are about 12 hours left of it. Remember the old song “Πάει ο παλιός ο χρόνος”? The part which went “Γέρε χρόνε φύγε τώρα, πάει η δική σου η σειρά, ήρθε ο νέος με τα δώρα, με τραγούδια με χαρά!”? Every time I hear this part I imagine the year past as an old bearded man who’s about to die. And every time, I can’t help but feel bad for the poor grandpa. He’s dying, but nobody cares. Instead, we’re celebrating about some baby that could very well turn out to be far worse a person than the old man ever was. At this point, I’d like to switch from “pessimistic bastard” mode to something more cheerful:

May 2008 be the best sum of 366 days of our lives. May it be an enlighting, happy, productive and lucky year. Even though they always say something about that February 29th…

Instead of thinking out new year’s resolutions I’ll do last year’s highlights. What exactly made 2007 an even better year than 2006?

2007 Highlights! (highlights below not actually 2007)

  • Trip to Holland: My 10-day adventure in this beautiful country. A trip loaded with suspense, exploration, excitement, self-discovery, and realising just how important friends can be. Wow sounds like some movie tagline.
  • Bass Guitar: After years of patience, finally I took the plunge in April. My progress isn’t exceptional but I’m hopeful!
  • Going strong with Uni: 11 out of 14 1st Year subjects passed. I got the best mark in my year in Interactive Multimedia, several 10ers in the exams and also a 14/14 for the webpage I made for Web-based Multimedia, Synaesthesia.
  • CouchSurfing: A wonderful site I signed up to on my 18th birthday. Ever since, I’ve been looking at travelling from a different point of view. Hosting Charisse and staying with Cies were great moments and I regret that Cies in the end didn’t pass through Mytilini for his world tour.
  • Cubilone’s Dimension: December saw me getting all interested in blogging all of a sudden. The result of this strange interest lies before you.
  • Astronomy and Astrology: Charisse showed me www.astro.com, a good site that details Astrology and its practices. After doing a bit of research, I found out that astrological readings and practices really have some base and that at least character interpretation can be variably accurate. In September I suddenly got very worked up with Astronomy, stargazing and constellations, so my interest in Astrology came back with a vengeance. Now I can proudly say that I’m abolutely captivated by both sides of the same coin, the scientific side and the mystic side. Isn’t it even more awe-inspiring that these two contemporary mortal enemies once were one and the same?
  • Xbox 360: The details of this you can find in the post right below. What a day the 19th was! Crazy… Got to get Xbox Live! soon.
  • Great games discovered/played: Phoenix Wright, Daigasso Band Brothers, Europa Universalis III, Galactic Civilizations II (too hard at parts though), Hexic, Super Metroid, The Orange Box, Super Mario Galaxy, Final Fantasy VI (playing it right now), and others.
  • Shows: I got to watch such wonderful shows as: Samurai Champloo, Fullmetal Alchemist, Firefly (not anime but great nonetheless, must watch!), Death Note, Elfen Lied, and One Piece, which is an AWIP (anime watching in progress, I’m up to episode 62 as of 31/12/07)
  • 1st Medieval Rose: The Medieval Festival which took place in Rodos and which I participated in. There’s going to be another one next Spring, I’m not missing it!
  • Focusing: More and more I get the feeling that I know what I like and what I don’t like in everything… Slowly but steadily, I’m forming a less flexible character that knows, however, what it seeks. That’s both a good and a bad thing, as my general flexibility is one of my strengths… A stable character nonethelss has its own set of benefits. Going into detail about my greater inner change would be too lengthy and theoretical even for me.

OK, that seems about right… What about the year’s disappointments?

  • I’ll only say this: Internet love has potential. Whenever it is not realised, results are mostly tragic. ¬¬
  • I started teaching myself german, complete with book and CD. Unfortunately, I wasn’t consistent enough.
  • I was planning to go on a Eurotrip with friends in summer. It never happened.
  • Still single. Still looking.
  • Still can’t cook properly, with the exception of lentils which are edible. Only by me.
  • The world is not looking all that good at the moment. Especially Greece with hit with many disasters and misfortunes the past year, like the huge fires and Karamanlis’ re-election.

 I’d write a lot more but I’m being distracted all the time! Ines wants us to watch Midori no Hibi and we also have to write to the finnish national park we’re going to volunteer for in the summer…

“Γιατί ο χρόνος δεν υπάρχει
γιατί ο χρόνος είσαι εσύ και οι άλλοι
και κανείς δε γνωρίζει η ζωή που θα βγάλει
κι όλο αυτό είναι μια μεγάλη γιορτή
Κι όποιος είπε “και του χρόνου”
θα εννοεί πως δεν τελειώσαμε φέτος
Ευτυχές και στο χέρι μας το νέο έτος
και πες το μου κι εσύ.”