H Φωτογραφία κι εγώ

100_0009

Αυτή είναι η πρώτη ψηφιακή φωτογραφία που τράβηξα ποτέ, τον Οκτώβριο του 2003 (επίσης, είναι ο πατέρας μου μια φωτογραφία του πατέρα μου).

Για την ακρίβεια, όχι: είναι η παλιότερη φωτογραφία μου που σώζεται. Το όνομα της είναι 100_0009.JPG, το οποίο σημαίνει ότι υπήρξαν άλλες 8 πριν από αυτήν τις οποίες για κάποιο λόγο τότε έσβησα. Αν εξαιρέσω τα χιτάκια του γυμνασίου που κατέβαζα με τη 64k ISDN με το KaZaA και για κάποιο λόγο ακόμα δεν έχω σβήσει (περισσότερο βαρεμάρα παρα νοσταλγία), είναι από τα παλιότερα αρχεία που μετά από πολλαπλά φορμάτ, αλλαγές και θανάτους σκληρών δίσκων, ακόμα κάπως υφίστανται, δεν έχουν χαθεί για πάντα όπως πολλές συνομιλίες του MSN, savegames ή sessions του Firefox που άφησαν αυτόν τον κόσμο έπειτα από μια ανωμαλία στην ψηφιακή κανονικότητα. Ήταν με μια Canon PowerShot A60 των 2 ολόκληρων megapixel την οποία είχα αγοράσει από το Ebay, από κάποιο μαγαζί του Καναδά. Σήμερα, με τα ίδια λεφτά που κόστισε στους γονείς μου (δεν θυμάμαι σε ποιους ακριβώς) αυτή η μηχανούλα,  θα μπορούσα να αγοράσω μια αρκετά καλή DSLR.

19/10/2003, 3 μέρες αφού η Α60 κάμερα έπεσε στα χέρια μου
19/10/2003, 3 μέρες αφού η Α60 κάμερα έπεσε στα χέρια μου. Φωτό από την Ινές (υποθέτω)

 

Εκείνη την περίοδο, όσο πήγαινα ακόμα σχολείο, τραβούσα συνέχεια φωτογραφίες. Απλά συνέχεια. «ΦΩΤΟ, ΦΩΤΟ!» φώναζα κάθε τρεις και λίγο, και φίλοι και γνωστοί με κορόιδευαν τρυφερά. Για όλο το Λύκειο ήμουν ο νούμερο ένα καταγραφέας των γεγονότων της ζωής του σχολείου αλλά και της δικής μου ύπαρξης εκτός αυτού. Για μία περίοδο η οποία σημαίνει πια για μένα, αν εξαιρέσεις τους φίλους μου, τόσο λίγα, αυτές οι χιλιάδες φωτογραφίες παραμένουν κειμήλια μιας άλλης πραγματικότητας, ενός άλλου εαυτού. «Ποιος τράβηξε αυτές τις φωτογραφίες;» αναρωτιέμαι όποτε τολμάω να γυρίσω και να κοιτάξω πίσω στις οροσειρές του χρόνου που έχω ήδη διαβεί και φαίνονται στον ορίζοντα. Το καλό είναι πως κάθε φορά που επιστρέφω μου φαίνεται ευκολότερο απ’ότι περίμενα: έχω καταφέρει επιτέλους να αγαπήσω το ποιος είμαι και, το σημαντικότερο, ποιος ήμουν.

Όσο ήμουν στο σχολείο άλλαξα 3 συνολικά μηχανές: απ’ότι φαίνεται δεν ήταν για να κρατάνε αυτές οι Canon. Ίσως φταίει και ότι σε 3 χρόνια τράβηξα ούτε λίγο ούτε πολύ 20.000+ φωτογραφίες και βίντεο. Ο Τσίρκας, τότε, είχε προφητεύσει ότι δεν θα κράταγε τόσο πολύ αυτή η μανία μου. Τότε ήλπίζα να του δείξω πως είχε άδικο. Τώρα χαίρομαι που, τελικά, είχε δίκιο.

Από τη φωτογραφική του Φάνη. Φεβρουάριος 2004
Από τη φωτογραφική του Φάνη. Φεβρουάριος 2004

 

Μία από τις πιο σοκαριστικές συνειδητοποιήσεις -σχετική με τον χρόνο- ήταν πριν λίγους μήνες, όταν κατάλαβα ότι το χρονικό διάστημα μεταξύ του σήμερα και της στιγμής που απόκτησα την πρώτη μου DSLR (δώρο γενεθλίων για όταν έγινα 19 το 2008) ήταν ίδιο με το διάστημα μεταξύ εκείνης ακριβώς της στιγμής και της πρώτης φωτογραφίας που βλέπετε πιο πάνω. Αν η φωτογραφική μου ιστορία ήταν μια γραμμή, εκείνη η μέρα που έπεσε στα χέρια μου το κιτ της e-510 με τους δυο φακούς θα την χώριζε σε δυο ίσου μήκους τμήματα. Πέντε χρόνια κι άλλα πέντε.

Τι είναι όμως πέντε χρόνια; Τι είναι δέκα χρόνια; Αν και τα πρώτα πέντε μου έχουν αφήσει πολύ λιγότερες αναμνήσεις απ’ότι τα επόμενα πέντε (αν εξαιρέσεις τον έναν χρόνο και κάτι στην Μυτιλήνη), στο μυαλό μου ο χρόνος κύλησε πολύ πιο αργά στα πρώτα. Είναι σαν ένα ολόκληρο κομμάτι μου να έχει εξανεμιστεί πλέον, και το μόνο που να απομένει σήμερα να είναι οι φωτογραφίες. Χωρίς τις φωτογραφίες, δεν θα θυμόμουν και πολλά. Όταν βλέπω τις φωτογραφίες του τότε, στιγμές από διαγωνίσματα, ζωή στην τάξη, παλιούς συμμαθητές, το δωμάτιο μου στο σπίτι μας στην Αρτάκης, την παλιοπαρέα και τις μαλακίες που κάναμε (πολλές από τις οποίες κατέγραφα ευλαβικά σε 320×240@15fps video και που τελικά έκοψα και έραψα για να φτιάξω το μεγαλοπρεπές βιντεο-λεύκωμα του Κράματος), γενικότερα τη ζωή στα 15 και στα 16 μου, μπορώ να μπω ξανά – για λίγο – στο πετσί του έφηβου cubi. Ό,τι όμως ξέφυγε από τον φακό των Canon μου έχει σβηστεί.

Όσο μεγάλωνα και «ωρίμαζα» (πιο πολύ με την έννοια του άνθους στο δέντρο που μεταμορφώνεται σιγά-σιγά σε φρούτο, παρα με αυτή του φρούτου που ετοιμάζεται να πέσει απ’το δέντρο) τόσο πιο πολύ έβλεπα την φωτογραφία καλλιτεχνικά. Όλες οι μικρές Canon μου είχαν χειροκίνητες ρυθμίσεις κι έτσι είχα μάθει λίγο πολύ τι σημαίνει κλείστρο, ταχύτητα, διάφραγμα, ISO κτλ, έστω εμπειρικά (που ίσως είναι ο καλύτερος, αν όχι ο μόνος σωστός, τρόπος να τα μάθεις). Από εκεί που η φωτογραφική μου μηχανή ήταν αποκλειστικά καταγραφέας της ζωής μου, μετατράπηκε σε μηχανή πειραματισμού. «Τι θα γίνει αν το πάρω αυτό με χαμηλότερη ταχύτητα; Αν βάλω φλας εδώ; Ας το δοκιμάσω αυτό στο PhotoShop;» Αυτή η αλλαγή με ακολούθησε και στο πανεπιστήμιο. Βλέποντας λοιπόν μια μέρα την μεγάλη Nikon της Καρίνας με τον αποσπώμενο 18-108 φακό («μου προσφέρει ευελιξία!») και το τί μπορούσε να κάνει με αυτή, ζήλεψα. Ήθελα κι εγώ μια τέτοια «σοβαρή» μηχανή. Λίγους μήνες μετά την απόκτησα από κάποιον που την πούλαγε σχεδόν καινούργια στο dpgr.gr. Μπορούσα πλέον να πειραματιστώ όσο ήθελα – και να καταγράψω πιο καλλιτεχνικά και ξεχωριστά από ποτέ!

Καθεδρικός Aachen, 2008. Αμφίεση e-510+emo-μπαγκα. Δεν είμαι για μπουνιές εδώ; Την αλήθεια! Thanks Alex for the pic (and the trip! ^^)
Καθεδρικός Aachen, 2008. Αμφίεση e-510+emo-μπαγκα. Δεν είμαι για μπουνιές εδώ; Την αλήθεια! Thanks Alex for the pic (and the trip! ^^)

 

Από τότε μέχρι σήμερα πέρασα πολλές φάσεις. Έφτιαξα flickr, αγόρασα φακούς, μπήκα στη φωτογραφική ομάδα του πανεπιστημίου, γνώρισα άλλους και άλλες φωτογράφους (σε μια φάση, πάνω από τους μισούς του κοντινού μου κύκλου και της παρέας μου είχαν DSLR, και, ας μη ξεχνάμε, στη Φωτογραφική, αλλιώς και ΦΟΠΑΜ, γνώρισα τη Νένη), έκανα εξορμήσεις, έγινα ψιλο-διάσημος, συμμετείχα σε διαγωνισμούς, αγόρασα τη φιλμάτη μου OM2n, τράβηξα με φιλμ, αγόρασα εξοπλισμό εμφάνισης, εμφάνισα ασπρόμαυρα φιλμ, τα σκάναρα, πήγα σε σχετικό exchange στη Φινλανδία. Αλλαξα στιλ και προτιμήσεις. Πέρασα από τη φάση που μου άρεσαν οι φλου φωτογραφίες. Την ξεπέρασα. Ξαναγύρισα. Οι φωτογραφίες μου τράβηξαν τη δική τους πορεία – αντίστοιχη με την πορεία που τράβηξα κι εγώ: απρόβλεπτη, σποραδική, περίεργη και παιχνιδιάρικη.

Παρ’ όλα αυτά τα κύματα, υπήρχε κάτι που ποτέ δεν μου κάθισε καλά. Όσο περισσότερο μάθαινα τους κανόνες, τόσο περισσότερο ένιωθα ότι έχανα αυτό που έκανε για μένα τη φωτογραφία διασκεδαστική και ταυτόχρονα ένιωθα ότι τράβαγα χειρότερες φωτογραφίες. Αντιμέτωπος με την ασύγκριτη τεχνική άλλων δημιουργών και τις ιδέες τους, συνέχεια ένιωθα (και συνεχίζω να νιώθω) πως τα κάδρα μου ήταν στραβά, η έκθεση λάθος, ότι δεν υπήρχε σημείο ενδιαφέροντος, ότι οι ρυθμίσεις μου για τα χρώματα ήταν κακές, ότι το white balance ήταν άρρωστο, και πολλά πολλά άλλα. Από τη στιγμή που άρχισα να προσπαθώ να τραβάω καλλιτεχνικές φωτογραφίες, άρχισα να πιστεύω λίγο-λίγο ότι πολύ απλά δεν το είχα με τη φωτογραφία.

Παρεπιμπτόντως, ήταν περίπου την ίδια στιγμή που άρχισα να ποστάρω τις φωτογραφίες μου στο deviantArt, στο MySpace και στο Flickr.

Καθώς μεγάλωνα εγώ, ταυτόχρονα ωρίμαζε και το ίντερνετ και συγκεκριμένα ο παγκόσμιος ιστός (μην ξεχνάτε, δεν είναι το ίδιο!) Άρχισα να μοιράζομαι τις φωτογραφίες μου γεμάτος καμάρι (τηρουμένων των μετριοπαθών αναλογιών) τη στιγμή που το Web 2.0 είχε δώσει τη σκηνή και τον προβολέα σε μένα – ή τουλάχιστον έτσι με είχε κάνει να πιστεύω. Ξανά και ξανά βρήκα τον εαυτό μου να ανεβάζει φωτογραφίες που πίστευα ότι ήταν αποστάγματα της καθαρής δημιουργικότητας μου και να απολαμβάνω την παγερή αδιαφορία του Τυχαίου Επισκέπτη. Με λίγα λόγια: οι φωτογραφίες μου που νόμιζα ότι ήταν οι καλύτερες, οι αγαπημένες μου, ποτέ δεν τράβηξαν τα βλέματα, ούτε γνωστών ούτε αγνώστων. Οι στιγμές που είχα αποτυπώσει που έκαναν το είναι μου να αγαλιάζει δεν συγκίνησαν κανέναν – παρα μόνο αυτούς που με ήξεραν προσωπικά και μπορούσαν να καταλάβουν, κι αυτό είναι το κλείδι (αν και όχι αυτό που πραγματικά επιθυμείς όταν ανεβάζεις τις φωτογραφίες δημοσίως).

Αυτή είναι μάλλον η πιο δημοφιλής φωτογραφία που τράβηξα ποτέ, με 766 views στο flickr. Τα tags κάνανε τη δουλειά τους... Κατα τ'άλλα, είναι μια ελιά.
Αυτή είναι μάλλον η πιο δημοφιλής φωτογραφία που τράβηξα ποτέ, με 766 views στο flickr. Τα tags κάνανε τη δουλειά τους…

 

Αργότερα κατάλαβα ότι οι φωτογραφίες μου, σαν προσωπικό στιλ και μέσο έκφρασης, θέλω τελικά να αγγίζουν το εγκεφαλικό, όχι το καθαρά αισθητικό, να είναι η αφετηρία ενός πολυμεσικού και πνευματικού παιχνιδιού το οποίο θα ερέθιζει τη γλώσσα και τη φαντασία, όχι μόνο τα μάτια. Πήρε καιρό μέχρι να φτάσω σε αυτό το συμπέρασμα και να αποδεχτώ ότι αυτό είναι που μου αρέσει, και για πολύ καιρό δεν μπορούσα να καταλάβω ότι ο τρόπος μου δεν ήταν ο ευκολότερος για κάποιον ο οποίος δεν θα με ήξερε ή θα έβλεπε τη φωτογραφία γι’αυτό που φαινόταν. Ο τρόπος μου ήταν διαφορετικός από το κοινό, από το γνωστό, αλλά ήθελα να συναγωνιστώ μαζί του – δεν υπονοώ ότι το εύκολο είναι χειρότερο, απλά απαιτεί ένα διαφορετικό είδος αντίληψης (intuitive vs sensing // αισθητικό vs διαισθητικού).

Στην πορεία, διάφορα σάιτ και πετυχημένα κανάλια ρύθμισαν το ασυνείδητο μου σχετικά με το τι σημαίνει καλή και όμορφη φωτογραφία. Οι βόλτες μου στο flickr και σε άλλα σάιτ φωτογραφίας με έκαναν να νιώσω μικρός. Αρκετές φωτογραφίες μου επιρεάστηκαν -δυστυχώς- από αυτά τα πρότυπα, όμως ποτέ δεν μπόρεσα στ’αλήθεια να τα μιμηθώ, ίσως γιατί δεν τα ένιωθα πραγματικά δικά μου. Παίζει ρόλο φυσικά και το ότι για να γίνεις γνωστός πρέπει να πλασάρεις τις φωτογραφίες ή/και τον εαυτό σου με τον σωστό τρόπο, πρέπει να κάνεις δημόσιες σχέσεις. Κι αυτό είναι απλά κάτι που δεν ήθελα και εξακολουθώ να μη θέλω να κάνω. Αυτό που άργησα να καταλάβω είναι ότι το να είσαι πετυχημένος και διάσημος στο flickr και στο web γενικότερα δεν σημαίνει ότι βγάζεις καλές φωτογραφίες, αλλά ότι βγάζεις δημοφιλείς φωτογραφίες. Και ποιος δεν θέλει να είναι δημοφιλής;

Χάβι, Δαβίδ κι εγώ. Με την ΟΜ2n στον λαιμό. Οι φωτογραφίες εκείνης της νύχτας, από τις τελευταίες του Erasmus, χάθηκαν για πάντα. Pic by Kamila the Polish girl.
Χάβι, Δαβίδ κι εγώ. Με την ΟΜ2n στον λαιμό. Οι φωτογραφίες εκείνης της νύχτας, από τις τελευταίες του Erasmus, χάθηκαν για πάντα, γιατί το φιλμ ξεκόλλησε απ΄το καρούλι. Pic by Kamila the Polish girl.

 

Δημοφιλής. Γνωστός. Αποδεκτός. Εκτιμημένος.

Αν σκάψω βαθιά (αλλά όχι και τόσο βαθιά), αυτές τις λέξεις θα βρω σαν απάντηση στο γιατί η φωτογραφία με συνόδεψε αυτά τα χρόνια.

Αρχικά, ήθελα αποδείξεις, εξωτερικεύσεις αυτών που έβλεπα και βίωνα, όπως έλεγε και ο τύπος στο Alice in den Städten που είδαμε με τη Δάφνη χτες. Βασικά δεν είμαι σίγουρος αν αυτό έλεγε αλλά εκείνη τη στιγμή αυτό πήρα οπότε το κρατάω έτσι. Αποδείξεις για αυτά που ζούσα. Αντικειμενικές αποδείξεις που θα μπορούσα να μοιραστώ, να αρχειοθετήσω, να κρατήσω και να εξασφαλίσω την ύπαρξη τους στο μέλλον. Μια ψηφιοποίηση της ζωής μου και των άλλων, όσο πίστευα τότε πως η φωτογραφία πραγματικά απαθανάτιζε (απο + αθανατίζω [<αθάνατος]) τη ζωή. Μόνο έτσι θα μπορούσα να μοιραστώ το ποιος πραγματικά είμαι </drama_queen> και να ανακαλύψουν όλοι οι άλλοι, που δεν με αποδεχόντουσαν, ποιος ήμουν πραγματικά! Έλα όμως που δεν λειτουργεί ακριβώς έτσι… Οι ανάγκες των ανθρώπων παραμένουν, και αυτή η ανάγκη μου για αποδοχή αργότερα μεταμορφώθηκε στην ανάγκη για καλλιτεχνική επιβεβαίωση.

Πόσταροντας φωτογραφίες ονλάιν μπορείς να καταφέρεις τρία πράγματα: 1) να δείξεις τί ζωή κάνεις, 2) να δείξεις πόσο γαμάτες φωτογραφίες τραβάς αλλά και 3) να δημιουργήσεις μια καλλιτεχνική ιντερνετική περσόνα. Ποτέ δεν έπεσα τελείως θύμα αυτής της ματαιόδοξης παγίδας, αλλά φλέρταρα επικίνδυνα μαζί της αρκετές φορές. Ενδεικτικά, η Δάφνη μου έχει πει ότι είμαι διαφορετικός όπως φαίνομαι στο μπλογκ μου και διαφορετικός στην πραγματικότητα. Αυτό είναι μια επιτυχία ή όχι; Το ψάχνω ακόμα, ποιος είμαι, ποιος θέλω να είμαι, ποιος θέλω να φαίνομαι ότι είμαι, αν έχουν σημασία όλα αυτά τελικά κ.ο.κ. Και το γεγονός ότι μου έχει σφηνώσει στο μυαλό ότι ακόμα και το να επιλέξω να μην δημοσιεύω φωτογραφίες για λόγους γοήτρου, απλότητας ή τρόπου ζωής είναι και αυτό μια κατασκευασμένη ταυτότητα που θα προάγω με συγκεκριμένους τρόπους, δεν βοηθάει τα πράγματα…

Οι φάτσες έχουν καταλήξει να είναι από τα αγαπημένα μου θέματα.
Οι φάτσες έχουν καταλήξει να είναι από τα αγαπημένα μου θέματα.

 

Φέτος λοιπόν έχω βγάλει πολύ λίγες φωτογραφίες, ειδικά αν βάλω κάτω πόσα ταξίδια έχω κάνει. Σίγουρα φταίει ότι τώρα (ξανα)έχω και τη δυνατότητα να τραβήξω και βίντεο (το οποίο δείχνει πως η επιλογή δεν είναι πάντα καλό πράγμα) Συνεχώς διερωτάμαι «γιατί θέλεις να το φωτογραφίσεις αυτό; Τι θέλεις να δείξεις; Ποιον προσπαθείς να εντυπωσιάσεις; Δεν σου φτάνει απλά να το κοιτάζεις, να το απολαμβάνεις;» Είναι μια σκέψη που σίγουρα δεν μοιράζονται πολλοί μαζί μου: συνεχώς βλέπω περισσότερες φωτογραφίες και φωτογράφους (το οποίο αυτόματα ρίχνει κατακόρυφα την αξία της ίδια της φωτογραφίας) και νιώθω όλο και λιγότερη θέληση να μπω σε όλο αυτό, να συνεχίσω να καταγράφω ή να δημιουργώ. Και αν δημιουργώ, μπορεί να μην το ποστάρω για τους ίδιους ακριβώς λόγους. Βρίσκω πως αυτά που μπορώ να πω για τη ζωή μου, για τη ζωή των άλλων και τη ζωή γενικότερα με τη φωτογραφία, δεν συμβαδίζουν με αυτά που είμαι καλύτερος ή πιο ικανός στο να λέω ή με αυτά που θέλω να πω.

Σίγουρα έχει να κάνει και με τον καταιγισμό εικόνας που βλέπω παντού στο web πια, απ’το Tumblr (λινκ για το δικό μου) και τη μια καταπληκτική φωτογραφία μετά την άλλη («τι μπορώ εγώ να συνεισφέρω άραγε σε αυτή την τελειότητα;») μέχρι το facebook και το Instagram, όπου κάθε ασημαντότητα και μικρότητα είναι άλλη μια ευκαιρία για τα προβάλλουμε τον ναρκισισμό μας, το πόσο γαμάτοι είμαστε και το πόσο γαμάτα πράγματα κάνουμε. Θέλω να κάνω γαμάτα πράγματα, αλλά όλο και περισσότερο νιώθω πως δεν είναι ευγενικό, πρέπον ή… πώς να το πω… θα προσπαθήσω να το πως όσο λιγότερο σνομπίστικα μπορώ: πολιτισμένο, να τα εικονοποιώ και να τα κάνω προιόντα, διαφημίσεις για την οντότητα cubilone στον παγκόσμιο δίκτυο τελειότητας, εντυπωσιασμού και καμένης δημιουργικότητας και σύγκρισης στο οποίο μεταλλάσσεται το ψηφιακό περιβάλλον.

Το να ποστάρεις τη φάτσα σου είναι στο κέντρο ενός τεράστιου πλέγματος σκέψεων, προσδοκιών και κοινωνικών σχέσεων. Και αν το σκεφτείς, είναι... ΠΕΡΙΕΡΓΟ!
Η κίνηση να φωτογραφίζεις και να ποστάρεις τη φάτσα σου είναι στο κέντρο ενός τεράστιου πλέγματος σκέψεων, προσδοκιών και κοινωνικών σχέσεων.  Αν το σκεφτείς, είναι… ΠΕΡΙΕΡΓΟ!

 

Οι ψηφιακές κοινότητες σε κάνουν να θέλεις να ανταγωνιστείς τους άλλους σε δημοτικότητα και να νιώσεις αγαπητός, κι έτσι αγχώνεσαι για τα πόσο likes ή favs θα έχει μια φωτογραφία – παύει να είναι απλά η καλλιτεχνική σου έκφραση. Είναι ειρωνικό πως έχω σπουδάσει πολιτισμική τεχνολογία και επικοινωνία και έχω αυτές τις αιρετικές απόψεις… αλλά έχω ακαδημαϊκοποιηθεί αρκετά ώστε να καταλαβαίνω πως ακόμα και το γεγονός ότι η εικόνα θεοποιείται μέσω των ψηφιακών μέσων και η κριτική σε αυτό το γεγονός είναι και αυτή, αναμφίβολα, μέρος του ψηφιακού πολιτισμού, από μόνο του χαίρει ανάλυσης.

Τι θα γίνει από εδώ και πέρα, δεν το ξέρω. Προφανώς η σχέση μου με τη φωτογραφία είναι πολύπλοκη και δεν μπορώ ούτε και θέλω να την εγκαταλείψω τόσο εύκολα. Πιστεύω όμως όλο και λιγότερο στους φωτογράφους ή στους κανόνες: στο I See Green είδα παιδιά να τραβάνε καταπληκτικές και εμπνευσμένες φωτογραφίες με τα κινητά τους ή με μηχανές που δεν ήξεραν καν πώς λειτουργούσαν, κι εγώ, νιώθοντας την ανάγκη να τραβήξω κάτι ιδιαίτερο ή αξιόλογο (και με τους κανόνες σταθερά στο μυαλό), με τον καλό φακό και την καλή μηχανή δεν είχα τελικά τίποτα να δείξω. Αυτό ήταν τροφή για σκέψη και έμπνευση…

Θέλω να αντισταθώ στην υπέρτατη δύναμη της εικόνας και να μην χάσω όλα όσα μπορείς να χάσεις αν την αφήσεις να διεισδύσει μέσα σου ολοκληρωτικά. Θέλω να ζω στο τώρα, και φωτογραφίζοντας το τώρα, αναγκαστικά ζεις στο πριν, στο χτες, ή ακόμα μεταφέρεις την απόλαυση της στιγμής στο αύριο. Απ’την άλλη, έρχοντας σε επαφή με την μπλοκαρισμένη μου δημιουργικότητα, θέλω να δείξω πράγματα, ομορφιά, να μοιραστώ ακριβώς αυτές τις στιγμές με τον δικό μου καλό τρόπο, και όχι τον δημοφιλή ή τον σωστό τρόπο. Θέλω να (ξανα)γίνω καλλιτέχνης της φωτογραφίας, όχι ένα θύμα της δύναμης της, της ευκολίας. Να εκφραστώ με τη βοήθεια της, όχι να δειχτώ ή να την χρησιμοποιήσω ως προστασία απέναντι στη ροή του χρόνου. Να μην απογοητευτώ από το πόσο δύσκολο μου φαίνεται να ακολουθήσω τους κανόνες, αλλά να τους αφήσω να με οδηγήσουν μακριά τους. Να την αφιερώσω και να την προσφέρω στους άλλους, όχι να σαγηνεύσω τους άλλους με αυτήν.

Σε άλλα 10 χρόνια θα σας πω τα αποτελέσματα αυτής της αναζήτησης – ή θα τα δείτε, αν οι λέξεις μέχρι τότε είναι άχρηστες.

cubi negative

Ναι λοιπόν· είμαι ανθέλληνας

Blue Moon

Last December had two full moons. Popularly, a second full moon in a single month is called a blue moon, even if that is not the correct definition (check here for more details). This moon rose on December 31st and set on January 1st. It was a full moon that connected two years. Or should I say, it connected two decades? I find it strangely symbolic that the last day of the year and decade just happened to be a full moon day… It was surreal going out to see the fireworks and having the huge light in the sky illuminating everything.

Somewhat obscure gaming reference FTW!

I will not treat the turn of the decade as time to contemplate change, look back or act as if starting today the world’s going to be different in some sort of way. It is still too early for us to even be able to say what the decade we just left behind us will be remembered for, let alone compare it with the fresh new one that’s just a signle day old. I will thus spare with the retrospective craze about how the past decade changed our lives. All I have to say on that is that every change made during this decade was sort of transitional… We ain’t seen nothing yet (sic).

My refusal to look back in sets of tens does not mean that I do not want to see what last year brought, however. It was certainly a full and interesting year for me. I’d like to take you to a sort of new year’s resolution I wrote last year, “More and Less of 2009”. This year’s “More and Less” will consist of all that I did not manage to do during 2009. I’ll give it a go:

More movies, more games, more languages, more activities, more biking, more photography, more people, more travelling, more new experiences, more love, more animals, more beauty, more cooking, more reading, more knowledge, more stars, more planets, more cleaning, more housekeeping, more real working, more specialisation, more subtitles, more cubimension, more music, more peace, more awareness, more spirituality, more science, more history, more dreams, more thoughts, more tea, more vegetables, more cake, more e-mails, more writing, more art, more friendliness, more phone calls, more letters, more enjoying the moment in the right way.

Less procrastinating, less shyness, less lazyness, less internet idleness, less msn, less stupid spending, less sleeping till the afternoon, less caffeine, less absent-mindedness.

These are my personal wishes for 2009.

Alex: You forgot more sex. And more anime. You forgot less facebook too. Less flies too! Yiek!Enloying the moment in a right way eh?..Dunno if you wishing this to yourself ooor you’re trying to tell me something… :P

More movies: I guess this is kind of a pass. I’m doing the whole kinimatografiki thing together with Garret, I’ve watched my fair share of movies in the past year… There’s definitely a lot more in my”want to see” list on Flixster, but is there anything out there really for which this can’t be said? I mean… not on my “want to see” list on Flixster, generally speaking…

Honourable mentions: Kubrick Month, District 9, Dogtooth, Some Like It Hot, The Shawshank Redemption, Inglourious Basterds

More games: Hmmm… my overall “games played” meter in 2009 is fairly similar to, if not lower than 2008’s. I did sign up for Game 2.0, which is good, but I feel that I haven’t played enough games that I’ve been aching to play. I’m up to the neck in music games, if that’s any development. I even  got more of an acquired taste in strategies!

Honourable mentions: Banjo-Kazooie: Nuts&Bolts, Victoria, The Longest Journey, Modern Warfare 2, Peggle Nights, Luxor, StarCraft

More languages: My go at learning Japanese crashed and burned and I’ve made little progress with German…next question!! :/

More activities: That’s a check in many different ways.Theatriki, Kinimatografiki, Fotografiki, being out a lot, I have the distinct impression I’ve been pretty active, thank you!

More biking: um… R.I.P.

More photography: That’s a check as well! Just have a look at my Flickr for the results! :}

More people: Yes, met many new people this year but got to know few. This one’s up in the air as is always has and always will be I guess.

More travelling: Turkey, Peloponnese, Kerkyra, Rodos… Good, but I don’t think it can compare to 2008 in any way, many plans died out or haven’t been realised yet. But there’s much hope for 2010, I’ll tell you that.

More new experiences: Always on the lookout! Many experiences I shall cherish forever.

More love: That’s a tough one. I’ll say check, even though I’m not sure if everything I have in mind is aspects of love or something else entirely.

More animals: Does the army of cats on the watch outside my apartment count? 😛

More beauty: Just like new experiences, always looking for more!

More cooking: FAIL UNLIMITED! 🙁

More reading: Hmmm… I give this one a hearty check. In the past 12 months I read many books that I’ll remember for years to come. Coming in contact with Saramago, Gaarder and Mazower are no small matters.

More knowledge: Yes! I I owe this largely to Despina Catapoti for being the best prof ever and leading me to planes of gnosis I always wanted to visit but I wasn’t aware of. Cultural studies, postmodernism, philosophy were all redefined in my head.  I feel like my mind has opened even more.

More stars: I don’t have a telescope… yet… but it’s been a fine astronomical year with many a starry sky and gazing alone or in good company.

More planets: If this is astrology (I don’t remember), I’m now feeling a bit mixed on the issue.

More cleaning/housekeeping: This has reached an all time low… For shame.

More real working: I made my first real money in 2009, which is great. Game 2.0 or my EAA Museum and other uni projects also count and I stand proud!

More specialisation: …hm… nah.

More subtitles: Yes indeed, I did some and I was paid for it. Moar plz.

More cubimension: Another healthy check and it’s getting better!

More music: Not many new bands came into my attention this year, but I’ve been listening to music, yay! 😛 Buying The Incident in Special Edition is something I’m not sure I regret yet.

More peace: No, I wasn’t in peace for much of last year. Good or bad? I cannot tell.

More awareness: Not very successsful, many a time did I let my wandering thoughts cloud my perception of the present. Not a good thing.

More spirituality: I’ve been trying to delve into the secrets of eastern philosophy… Tao and Physics is an excellent book on the subject, but Tao is so deep and mistifying I’m confused and left in awe at the same time. Somewhat healthy.

More science: Web Science Conference?! Hehe, well I’ve been reading some pop science books, if that counts…

More history: Yes yes! Playing Victoria, reading Mazower and looking into alternate histories, listening to Despina talk…

More dreams: After “Counting Sheep”, my take on sleep was briefly something completely different and new. Now I’ve somewhat subconsciously returned to my bad old take of “sleep cuts away from your waking time”… I must make it a point to follow some online lucid dreaming classes.

More thoughts: I’ve been thinking…

More tea: I got this huge bag of tea from Ayvalik (which cops mistook for half a kilo of weed…) and I still haven’t made any of it. Maybe I’m still recovering from the tea overload in Turkey. Or maybe my boiler is kaput. No wait, it is.

More vegetables: uh, I don’t think I’ve been eating any more or any less… I shoud make a habit of making salads a la mama though, they’re downright awesome.

More cake: fail. Or is it?

More e-mails: And all to the same handful of special someones as last year. Pah, no good. 😛

More writing: Judging from my surge of cubimension interest, that’s a positive.

More art: I’ve done my part. That collage for Alex and a lot of digital art tidbits… I know I can do better though.

More friendliness: I think I might be going well with this. Might.

More phone calls: and to whom, I wonder… But you know that I dislike phones!

More letters: I don’t think I wrote a signle one.

More enjoying the moment in the right way: I… think I got that one. Or maybe not. Or maybe both. Or maybe it’s too hard to tell as a rule. Or maybe I’m still trying to do it.

Less procrastinating: No one ever entirely gets away from this one… But it is the goal.

Less shyness: I’ve seen myself be very shy and very not shy. Soooo…

Less lazyness: I think I’m less lazy than usual. Yes.

Less internet idleness: Working on that one but I think I’ve made some progress.

Less MSN: Considerably.

Less stupid spending: …yes, but I still turn out with less money than I calculated. Maybe the definition of stupid has simply jumped around.

Less sleeping till the afternoon: …to which I’ll add: less going to sleep after dawn!

Less caffeine: HAH! Good one!

Less absent-mindedness: Hmmm. Yes.

More sex: Quantity-wise or quality-wise? It makes all the difference in the world.

Less Facebook: I managed to deactivate it. TOTAL SUCCESS!

More anime: Yeah, I’ve seen a lot of One Piece. But where’s my Cowboy Bebop?

Less flies: Less flies, I agree. And less cockroaches please!

~~


Is it really Christmas?

fuck christmas

So here I am, sitting in my room at my place in Nea Smyrni, stealing someone’s WiFi (together with 6 other people… Logging in to routers with default WEP settings and changing the keys is soo tempting… but I am not that evil), blogging when I should be working on my projects. I’ve been here for a few days already and I’m not feeling like it is Christmas at all. I look at all the constructed, fake festivities around me and I am feeling nothing but disgust for this joke of a festival centered around “love”. Just sneaking a peak at all the advertisements targeted at children, the true targets of this consumeristic parody, is borderline depressing. It’s no wonder we all have a sort of nostalgic aftertaste of Christmas which really stems from our childhood, when it all seemed so magical, so true, so happy… Is it the presents, the holidays, the sweets, the music? Maybe it is the sheer fakeness of it all, the same thing that draws children to Disneyland, that manages to enchant them so. What can indeed be said about the “holiday season”, a cultural curiosity which is one of the best examples of globalization today? I feel that if I let myself loose I’m going to fill pages upon pages of ranting about something that everybody knows is true yet decides to turn a blind eye to, preferring to drown their sorrows in ethical and guiltless super-consuming.

The fact, then, that I’m not feeling as if it’s Christmas is probably a good sign.

Maybe it is because so much has happened in my life in so little time. Maybe it’s because I have been consciously looking away from the very strong build-up that typically leads to an all-encompassing “Christmas spirit”. Maybe it is because I’ve grown mature enough to be able to appreciate being close to my loved ones and having some free time without associating the holidays with consumption, fake feelings of love for the world and this hideous “spirit”. It may be all, it may be none, it may be just one of these things, but whatever the reason, I am happy that I can see past the worryingly ultra-happy social appearances…

OK, Christmas flaming over. :] I started writing this post wanting to share what I’ve been doing the past few days and how I’m going to spend my holidays. Interesting much? It’s the fatal compulsion of blogging…


University Projects

One of the slighter reasons I’m not feeling too Christmas-y and/or relaxed is that I have a serious amount of work to get done for university. Four projects. It was going to be five originally but I decided to drop the project for Virtual Worlds and Digital Animation — my well of inspiration was looking a bit too dry for me to realise my relatively ambitious plans.

1. PHP. My project for WWW Technologies is to build a complete computer hardware online shop. That is much harder to do than it sounds, at least for someone who has little to no knowledge of dynamic website developing. This project is supposedly for two people but Garret doesn’t look like he might be a lot of help; he still needs to get his HTML sorted out. Anyway, it’s online tutorial and lab note time!

2. Cultural Representation. I chose to represent my top 5 favourite cities in the world for this one. I will have to make the workflow chart for an interactive application. I won’t fully develop it, but just designing a workable and attractive User Interface, as well as making it have the distinct Cubi style will take some full hours.

3 & 4. These are secret projects… ^^D

I promise impressive things… It’s not that I’m too bored to write about them or anything like that, no! It’s because I want to surprise everyone!


Flickr, Facebook and Online Identities

It’s been a a few weeks now that I deactivated my Facebook account. After a point, it felt downright hypocritic posting bad stuff about it but having a perfectly healthy account. Nevermind the less than impressive number of pictures I had on it.

Tell you what, I haven’t missed it a bit. A lot of people seem to find it strange that I’ve done so and have tried to persuade me to re-activate it. They say: “We miss you!”, just like Facebook said they would (and I thought it was being ridiculous…) To them, all I have to say is this. Sorry, but I will indulge in pathetic spying and “maintaining expired relationships” no longer!

Some other people, mostly from the Theatre and Photography groups, have told me that I should re-activate my FB so that I can upload photographs for all to see. I have a different reply for them: Flickr! Maybe you’ve noticed, maybe you haven’t, but I’m uploading more and more of my photographs there. It’s a very good image site, well-made, professional, respectful to the applying web laws as far as content protection goes. That is where you can head for my full lowdown of pictures! Look at that: it’s even got integrated support for WordPress (the sidebar pics are from my Flickr photostream, also have a look at my previous post). What else can one possibly ask for?!

To sum up:
Facebook sucks,
Flickr rules,
if you want to see my pics,
you surely oughta choose!


Windows 7 for free! Legally! How?

Casually browsing the web, a few days ago I stumbled upon MSDN Academic Alliance through my.aegean. What’s this, you say? It is a Microsoft service that allows students to download some of their software for free, all in the name of academia. Amazing eh? I was excited to discover that the University of the Aegean is eligible for this service. Why hasn’t anybody, ever, told us anything about it?

I really did download Windows 7 Professional, as well as a valid license key, for free, just by putting in my CT user name and pass. I burnt it on a DVD and now it’s waiting for me to tidy up my laptop HDDs before I format. This might take a while actually… heh.

Check it our for yourself!


Three Sequels and a Classic.

My gaming activity in the past few weeks has centered around four games: Modern Warfare 2, Banjo-Tooie, Half-Life 2 and StarCraft. Let me tell you a few things about these games.

Modern Warfare 2 is a great game in multiplayer, haven’t touched SP yet, as “controversial” as it may be. Enough said, I believe.

banjo-tooie christmas

Banjo-Tooie. Oh, Banjo-Tooie. I am very aware that about 2 years ago I placed it #20 in my 20 Favourite N64 games. I did not remember it very well back then, having only played it once before, when I was only 11. Not long ago I downloaded it from XBLA and decided to give it another spin, especially when I had so much fun downloading, replaying and 100%ing Banjo-Kazooie this time last year from the same service.

Tooie must be one of  the deepest, most innovative platformers in the history of the genre, not to mention one of the most expanding sequels ever. The level architecture is brilliant, how each world connects with a few others is something that hasn’t been used in other games since, even though it was such a good idea. The game is truly massive — getting 100% might take me 20+ hours when Banjo-Kazooie took me around 6. It’s definitely because I remember Kazooie almost perfectly even from my early years while now with Tooie it’s like playing it for the first time… Yes, the game is massive. TOO massive and time-consuming at times, when the original was a lot tighter and pure. I just have to comment on some of the humour displayed in Tooie; there are a lot more sexual references than in the original, and that can only be a good thing.

It doesn’t feel like I’m replaying it so it all feels fresh. If remade it could easily stand next to contemporary platformers and surpass them in many ways. Still, even if I have redeemed it a bit, the original still stands proud of its proximity to platforming perfection even when it obviously offers less, is shorter, much easier and has a fraction of the content of its sequel. I guess that is what separates a very good game from a classic. And talking about classics…

StarCraft. Yes, Blizzard’s other franchise that is about to see its full revival in a few months (and then we’re going to talk about sequels, period. Any new IPs please? :P) Even though I’m a strategy game fan, I’ve never shown great interest for Blizzard games. I’ve tried to like the WarCraft universe but I find it bores me. I still cannot exactly say why I like StarCraft and even worse, explain the on-and-off relationship I’ve had with it for years. Now, this Christmas, I’ve decided  to follow its story and see why it’s a game celebrated like few. So far I’m loving it! Haven’t had this much fun with a Single Player RTS campaign in years.

Want another game I’ve had an on-and-off relationship with for even longer? That’s none other than Half-Life 2 for you. I downloaded and tried it when it was released more than 5 years ago and was blown away by its atmosphere. For some weird reason I lost interest somewhere along the way. I tried to pick it up three times since, once after I bought the Orange Box, another time sometime last Autumn and another shortly thereafter… again and again, I kept losing interest a bit further along the road. My last save was two hours or so before the end of the game, in the City 17 streetfights. I had reached this point last time I’d felt like playing, that is last February. The morning before I left Mytilini and after a good dose of  caffeine, I finally took the bold step, closing a 5-year circle: I finished Half-Life 2.


I had been thinking that the game would have a tedious ending. How wrong I was. Getting rid of the Striders, climbing up the Citadel and then… *spoilers* was just so EPIC! Not only wasn’t it tedious, it was awe-inspiring. The rest of the game was like this, what in the name of Valve made me think the end would disappoint? Silly Cubi… Now, if only I could get Episode I to run on this laptop. Oh, don’t we wish…


That’s it for now! I have more things to share but they’re still being digested. Hey, there’s still lots of happenings left for the rest of the holidays anyway, they’ve only just begun! Soon it’s going to be the turn of the decade as well. Now that’s going to be awesome