BALKAN FLEXPRESS

I would’ve called this post simply “Balkan Express” but then there’s another Balkan Express post on this blog already! Maybe you can play the track on repeat while reading this post.

In the beginning of October, Daphne and I got a Balkan Flexipass for travelling around the Balkans as a small end-of-EVS celebration and in order to take advantage of Sofia’s good position for travelling in the Haemus peninsula before leaving, or at least for the time being; it’s “for the time being” cause I’m certain I’m going there again soon, and not just to visit the friends I made there who now chose to stay. There’s something about this country… but that’s for another post coming soon.

Anyway, the Balkan Flexipass is a fantastic way of travelling in the Balkan countries: it’s something like InterRail but it’s only valid for… you guessed it, the Balkan countries, including Greece and Turkey, but not including Croatia for some reason. You can choose five, seven, ten or fifteen days of unlimited train travel within 30 days, which is how long the ticket is valid for. The cheapest 5-day ticket, the one we’d been abusing with Daphne to travel between Bulgaria and Greece last summer, comes for 56€ for youth <26–at which age apparently young people stop being young and no longer deserve discounts.

To reiterate: you can travel from Greece to Bulgaria and back with the five-day ticket twice (if you do it in the same month) and still have a day to spare–all for the price of what you’d normally pay for the bus just one-way. It’s an amazing deal and it’s not well-known, so I would strongly, strongly recommend you check it out. Even if you’re over 26, the price would still be about half of what you’d have to pay for taking the bus.

Note: the above links are for 1st class tickets, unlike the cheap tickets we got which were 2nd class. You can get the cheaper tickets at your country’s rail service’s international offices, e.g. OSE’s office at Sina 6 for Athenians. You can also have a look at this .pdf issued by BDZ (БДЖ, Bulgaria’s rail service) that has the complete price list which is the roughly the same across all countries. Note that the price list is in leva (2lv≃1€). Some useful translations: младеж = youth, възрастен = adult, Сеньор = senior, 2 класа = 2nd class

balkan_express

We set out on October 9th and returned back to Sofia on the 18th. We visited Varna, Bucharest, Timisoara and Belgrade along the way, spending two nights in each city apart from Timisoara, where we only stayed a single night, and another two nights on night trains; out of those seven nights spent in cities, we couchsurfed on four of them (props go to Nikolae and Georgii for their hospitality, thanks guys!) including the night we were hosted by Mela, a Romanian girl we got to meet in November last year in the youth exchange Reduce, Reuse, Recycle in Ommen, Netherlands. It feels so good getting to see people from youth exchanges again… It’s the only way to show that it really isn’t “goodbye”, but rather “see you soon”, the way we reassuringly like to tell ourselves. Still so many people around Europe I’d like to see again as soon as possible…

A small personal observation: nobody’s good at saying goodbyes, but everyone’s comfortable admitting to the fact. Maybe it’s a dying skill, lost in everyone but few in today’s liquid life, like cursive hand-writing or film photography.

I’d like to write a lengthy post about all the things we did and all of our experiences, not least as an opportunity for me to write them down and in this way reinforce my memories of them, but I suppose it would be counter-productive and nobody would read a long essay on my travels. Instead, here’s a small list with highlights:

Varna

  • The beautiful and super-long early-20th century-style beach park on the Black Sea coast (with a dolphinarium that made me sad by its mere existence). The lighthouse and the looong breakwater reminded reminded me of Mytilini; the high-rise residential buildings and the industrial port on the other side didn’t, though.
  • The giant falafel place (the falafels were giant, not the place) in the central square: 400g of goodness for 4lv.
  • YohoHostel–super decoration and cozy beds.
  • Jasmine Tea House, where we had some of the best vegetarian/vegan food ever. There’s a surprisingly large number of such locales in Bulgaria.
  • Our host Georgii, his zoo of a house (I mean that in as good a way as possible) and our discussions on the near future of humankind.
  • Want to force people to buy bus tickets? Just have ticket ladies on every bus!

Bucharest

Timisoara

Just spending the day with friendly and familiar faces was deeply enjoyable. That pizza though…

Belgrade

  • Amazing people! Everybody knew English, was happy to help and… gasp… they smiled at you!
  • Sun Hostel. Recommended! We have a 25% discount for the next time we stay them and for anybody we might be bringing along with us. What are you waiting for then?!
  • Such history, much fortress! wow!
  • The city felt a little bit like Athens, only prettier. Let’s face it: if Athens didn’t have Plaka and the area surrounding the Acropolis, it would be a bleak city indeed.
  • Be careful: everyday costs, eating and going out etc can feel deceptively cheap with all the prices in dinars and 120 dinars roughly equaling 1 euro. Beware, however: it’s no cheaper than Sofia. In some cases it’s even slightly more expensive.
  • Intergalactic Diner! We had dinner (veggie burgers and milkshakes) and breakfast there. Daphne absolutely fell in love with it.
  • Nikola Tesla Museum. Need I say more?
  • Putin visited Belgrade one of the days we were there and there was a big military parade with lots of fighter planes performing acrobatics etc. Everybody was so excited and watching it on TV. Putin’s very popular in Serbia.
  • Belgrade was hands-down my favourite stop in our little Balkan tour and I’m already planning to return for millions of tiny heart-warming reasons.

Finally

  • Each of us spent around 200€ for this trip–in my case less cause Sofia City Library paid for my Balkan Flexipass: the final destination of my ticket back was my home city, just like the EVS protocol says, so who cares how many stops there were in between? MANY thanks go to our hosts who fed us, gave us shelter, treated us well and helped us keep our budget low. They will probably never see this post…
  • If it wasn’t for Daphne, you wouldn’t be seeing most of the videos and the following beautiful photos from this trip. She bothers with pictorial documentation when I… *gasp again*… don’t feel like doing it so much anymore. But then, later, after the trip is over and our boots made for walking are lying on the familiar floor, I’m happy that the pictures are there. And I’m even moreso because they’re pretty to boot. So… Go Daphne!
  • Seriously, everything you know about the Balkans is wrong–even if you live here.
  • We did a qbdp episode about this (in Greek) but who knows when it’ll be out? When it’s ready (and it’s ready when it’s ready!) I’ll post a link over here.

 

 

H Φωτογραφία κι εγώ

100_0009

Αυτή είναι η πρώτη ψηφιακή φωτογραφία που τράβηξα ποτέ, τον Οκτώβριο του 2003 (επίσης, είναι ο πατέρας μου μια φωτογραφία του πατέρα μου).

Για την ακρίβεια, όχι: είναι η παλιότερη φωτογραφία μου που σώζεται. Το όνομα της είναι 100_0009.JPG, το οποίο σημαίνει ότι υπήρξαν άλλες 8 πριν από αυτήν τις οποίες για κάποιο λόγο τότε έσβησα. Αν εξαιρέσω τα χιτάκια του γυμνασίου που κατέβαζα με τη 64k ISDN με το KaZaA και για κάποιο λόγο ακόμα δεν έχω σβήσει (περισσότερο βαρεμάρα παρα νοσταλγία), είναι από τα παλιότερα αρχεία που μετά από πολλαπλά φορμάτ, αλλαγές και θανάτους σκληρών δίσκων, ακόμα κάπως υφίστανται, δεν έχουν χαθεί για πάντα όπως πολλές συνομιλίες του MSN, savegames ή sessions του Firefox που άφησαν αυτόν τον κόσμο έπειτα από μια ανωμαλία στην ψηφιακή κανονικότητα. Ήταν με μια Canon PowerShot A60 των 2 ολόκληρων megapixel την οποία είχα αγοράσει από το Ebay, από κάποιο μαγαζί του Καναδά. Σήμερα, με τα ίδια λεφτά που κόστισε στους γονείς μου (δεν θυμάμαι σε ποιους ακριβώς) αυτή η μηχανούλα,  θα μπορούσα να αγοράσω μια αρκετά καλή DSLR.

19/10/2003, 3 μέρες αφού η Α60 κάμερα έπεσε στα χέρια μου
19/10/2003, 3 μέρες αφού η Α60 κάμερα έπεσε στα χέρια μου. Φωτό από την Ινές (υποθέτω)

 

Εκείνη την περίοδο, όσο πήγαινα ακόμα σχολείο, τραβούσα συνέχεια φωτογραφίες. Απλά συνέχεια. «ΦΩΤΟ, ΦΩΤΟ!» φώναζα κάθε τρεις και λίγο, και φίλοι και γνωστοί με κορόιδευαν τρυφερά. Για όλο το Λύκειο ήμουν ο νούμερο ένα καταγραφέας των γεγονότων της ζωής του σχολείου αλλά και της δικής μου ύπαρξης εκτός αυτού. Για μία περίοδο η οποία σημαίνει πια για μένα, αν εξαιρέσεις τους φίλους μου, τόσο λίγα, αυτές οι χιλιάδες φωτογραφίες παραμένουν κειμήλια μιας άλλης πραγματικότητας, ενός άλλου εαυτού. «Ποιος τράβηξε αυτές τις φωτογραφίες;» αναρωτιέμαι όποτε τολμάω να γυρίσω και να κοιτάξω πίσω στις οροσειρές του χρόνου που έχω ήδη διαβεί και φαίνονται στον ορίζοντα. Το καλό είναι πως κάθε φορά που επιστρέφω μου φαίνεται ευκολότερο απ’ότι περίμενα: έχω καταφέρει επιτέλους να αγαπήσω το ποιος είμαι και, το σημαντικότερο, ποιος ήμουν.

Όσο ήμουν στο σχολείο άλλαξα 3 συνολικά μηχανές: απ’ότι φαίνεται δεν ήταν για να κρατάνε αυτές οι Canon. Ίσως φταίει και ότι σε 3 χρόνια τράβηξα ούτε λίγο ούτε πολύ 20.000+ φωτογραφίες και βίντεο. Ο Τσίρκας, τότε, είχε προφητεύσει ότι δεν θα κράταγε τόσο πολύ αυτή η μανία μου. Τότε ήλπίζα να του δείξω πως είχε άδικο. Τώρα χαίρομαι που, τελικά, είχε δίκιο.

Από τη φωτογραφική του Φάνη. Φεβρουάριος 2004
Από τη φωτογραφική του Φάνη. Φεβρουάριος 2004

 

Μία από τις πιο σοκαριστικές συνειδητοποιήσεις -σχετική με τον χρόνο- ήταν πριν λίγους μήνες, όταν κατάλαβα ότι το χρονικό διάστημα μεταξύ του σήμερα και της στιγμής που απόκτησα την πρώτη μου DSLR (δώρο γενεθλίων για όταν έγινα 19 το 2008) ήταν ίδιο με το διάστημα μεταξύ εκείνης ακριβώς της στιγμής και της πρώτης φωτογραφίας που βλέπετε πιο πάνω. Αν η φωτογραφική μου ιστορία ήταν μια γραμμή, εκείνη η μέρα που έπεσε στα χέρια μου το κιτ της e-510 με τους δυο φακούς θα την χώριζε σε δυο ίσου μήκους τμήματα. Πέντε χρόνια κι άλλα πέντε.

Τι είναι όμως πέντε χρόνια; Τι είναι δέκα χρόνια; Αν και τα πρώτα πέντε μου έχουν αφήσει πολύ λιγότερες αναμνήσεις απ’ότι τα επόμενα πέντε (αν εξαιρέσεις τον έναν χρόνο και κάτι στην Μυτιλήνη), στο μυαλό μου ο χρόνος κύλησε πολύ πιο αργά στα πρώτα. Είναι σαν ένα ολόκληρο κομμάτι μου να έχει εξανεμιστεί πλέον, και το μόνο που να απομένει σήμερα να είναι οι φωτογραφίες. Χωρίς τις φωτογραφίες, δεν θα θυμόμουν και πολλά. Όταν βλέπω τις φωτογραφίες του τότε, στιγμές από διαγωνίσματα, ζωή στην τάξη, παλιούς συμμαθητές, το δωμάτιο μου στο σπίτι μας στην Αρτάκης, την παλιοπαρέα και τις μαλακίες που κάναμε (πολλές από τις οποίες κατέγραφα ευλαβικά σε 320×240@15fps video και που τελικά έκοψα και έραψα για να φτιάξω το μεγαλοπρεπές βιντεο-λεύκωμα του Κράματος), γενικότερα τη ζωή στα 15 και στα 16 μου, μπορώ να μπω ξανά – για λίγο – στο πετσί του έφηβου cubi. Ό,τι όμως ξέφυγε από τον φακό των Canon μου έχει σβηστεί.

Όσο μεγάλωνα και «ωρίμαζα» (πιο πολύ με την έννοια του άνθους στο δέντρο που μεταμορφώνεται σιγά-σιγά σε φρούτο, παρα με αυτή του φρούτου που ετοιμάζεται να πέσει απ’το δέντρο) τόσο πιο πολύ έβλεπα την φωτογραφία καλλιτεχνικά. Όλες οι μικρές Canon μου είχαν χειροκίνητες ρυθμίσεις κι έτσι είχα μάθει λίγο πολύ τι σημαίνει κλείστρο, ταχύτητα, διάφραγμα, ISO κτλ, έστω εμπειρικά (που ίσως είναι ο καλύτερος, αν όχι ο μόνος σωστός, τρόπος να τα μάθεις). Από εκεί που η φωτογραφική μου μηχανή ήταν αποκλειστικά καταγραφέας της ζωής μου, μετατράπηκε σε μηχανή πειραματισμού. «Τι θα γίνει αν το πάρω αυτό με χαμηλότερη ταχύτητα; Αν βάλω φλας εδώ; Ας το δοκιμάσω αυτό στο PhotoShop;» Αυτή η αλλαγή με ακολούθησε και στο πανεπιστήμιο. Βλέποντας λοιπόν μια μέρα την μεγάλη Nikon της Καρίνας με τον αποσπώμενο 18-108 φακό («μου προσφέρει ευελιξία!») και το τί μπορούσε να κάνει με αυτή, ζήλεψα. Ήθελα κι εγώ μια τέτοια «σοβαρή» μηχανή. Λίγους μήνες μετά την απόκτησα από κάποιον που την πούλαγε σχεδόν καινούργια στο dpgr.gr. Μπορούσα πλέον να πειραματιστώ όσο ήθελα – και να καταγράψω πιο καλλιτεχνικά και ξεχωριστά από ποτέ!

Καθεδρικός Aachen, 2008. Αμφίεση e-510+emo-μπαγκα. Δεν είμαι για μπουνιές εδώ; Την αλήθεια! Thanks Alex for the pic (and the trip! ^^)
Καθεδρικός Aachen, 2008. Αμφίεση e-510+emo-μπαγκα. Δεν είμαι για μπουνιές εδώ; Την αλήθεια! Thanks Alex for the pic (and the trip! ^^)

 

Από τότε μέχρι σήμερα πέρασα πολλές φάσεις. Έφτιαξα flickr, αγόρασα φακούς, μπήκα στη φωτογραφική ομάδα του πανεπιστημίου, γνώρισα άλλους και άλλες φωτογράφους (σε μια φάση, πάνω από τους μισούς του κοντινού μου κύκλου και της παρέας μου είχαν DSLR, και, ας μη ξεχνάμε, στη Φωτογραφική, αλλιώς και ΦΟΠΑΜ, γνώρισα τη Νένη), έκανα εξορμήσεις, έγινα ψιλο-διάσημος, συμμετείχα σε διαγωνισμούς, αγόρασα τη φιλμάτη μου OM2n, τράβηξα με φιλμ, αγόρασα εξοπλισμό εμφάνισης, εμφάνισα ασπρόμαυρα φιλμ, τα σκάναρα, πήγα σε σχετικό exchange στη Φινλανδία. Αλλαξα στιλ και προτιμήσεις. Πέρασα από τη φάση που μου άρεσαν οι φλου φωτογραφίες. Την ξεπέρασα. Ξαναγύρισα. Οι φωτογραφίες μου τράβηξαν τη δική τους πορεία – αντίστοιχη με την πορεία που τράβηξα κι εγώ: απρόβλεπτη, σποραδική, περίεργη και παιχνιδιάρικη.

Παρ’ όλα αυτά τα κύματα, υπήρχε κάτι που ποτέ δεν μου κάθισε καλά. Όσο περισσότερο μάθαινα τους κανόνες, τόσο περισσότερο ένιωθα ότι έχανα αυτό που έκανε για μένα τη φωτογραφία διασκεδαστική και ταυτόχρονα ένιωθα ότι τράβαγα χειρότερες φωτογραφίες. Αντιμέτωπος με την ασύγκριτη τεχνική άλλων δημιουργών και τις ιδέες τους, συνέχεια ένιωθα (και συνεχίζω να νιώθω) πως τα κάδρα μου ήταν στραβά, η έκθεση λάθος, ότι δεν υπήρχε σημείο ενδιαφέροντος, ότι οι ρυθμίσεις μου για τα χρώματα ήταν κακές, ότι το white balance ήταν άρρωστο, και πολλά πολλά άλλα. Από τη στιγμή που άρχισα να προσπαθώ να τραβάω καλλιτεχνικές φωτογραφίες, άρχισα να πιστεύω λίγο-λίγο ότι πολύ απλά δεν το είχα με τη φωτογραφία.

Παρεπιμπτόντως, ήταν περίπου την ίδια στιγμή που άρχισα να ποστάρω τις φωτογραφίες μου στο deviantArt, στο MySpace και στο Flickr.

Καθώς μεγάλωνα εγώ, ταυτόχρονα ωρίμαζε και το ίντερνετ και συγκεκριμένα ο παγκόσμιος ιστός (μην ξεχνάτε, δεν είναι το ίδιο!) Άρχισα να μοιράζομαι τις φωτογραφίες μου γεμάτος καμάρι (τηρουμένων των μετριοπαθών αναλογιών) τη στιγμή που το Web 2.0 είχε δώσει τη σκηνή και τον προβολέα σε μένα – ή τουλάχιστον έτσι με είχε κάνει να πιστεύω. Ξανά και ξανά βρήκα τον εαυτό μου να ανεβάζει φωτογραφίες που πίστευα ότι ήταν αποστάγματα της καθαρής δημιουργικότητας μου και να απολαμβάνω την παγερή αδιαφορία του Τυχαίου Επισκέπτη. Με λίγα λόγια: οι φωτογραφίες μου που νόμιζα ότι ήταν οι καλύτερες, οι αγαπημένες μου, ποτέ δεν τράβηξαν τα βλέματα, ούτε γνωστών ούτε αγνώστων. Οι στιγμές που είχα αποτυπώσει που έκαναν το είναι μου να αγαλιάζει δεν συγκίνησαν κανέναν – παρα μόνο αυτούς που με ήξεραν προσωπικά και μπορούσαν να καταλάβουν, κι αυτό είναι το κλείδι (αν και όχι αυτό που πραγματικά επιθυμείς όταν ανεβάζεις τις φωτογραφίες δημοσίως).

Αυτή είναι μάλλον η πιο δημοφιλής φωτογραφία που τράβηξα ποτέ, με 766 views στο flickr. Τα tags κάνανε τη δουλειά τους... Κατα τ'άλλα, είναι μια ελιά.
Αυτή είναι μάλλον η πιο δημοφιλής φωτογραφία που τράβηξα ποτέ, με 766 views στο flickr. Τα tags κάνανε τη δουλειά τους…

 

Αργότερα κατάλαβα ότι οι φωτογραφίες μου, σαν προσωπικό στιλ και μέσο έκφρασης, θέλω τελικά να αγγίζουν το εγκεφαλικό, όχι το καθαρά αισθητικό, να είναι η αφετηρία ενός πολυμεσικού και πνευματικού παιχνιδιού το οποίο θα ερέθιζει τη γλώσσα και τη φαντασία, όχι μόνο τα μάτια. Πήρε καιρό μέχρι να φτάσω σε αυτό το συμπέρασμα και να αποδεχτώ ότι αυτό είναι που μου αρέσει, και για πολύ καιρό δεν μπορούσα να καταλάβω ότι ο τρόπος μου δεν ήταν ο ευκολότερος για κάποιον ο οποίος δεν θα με ήξερε ή θα έβλεπε τη φωτογραφία γι’αυτό που φαινόταν. Ο τρόπος μου ήταν διαφορετικός από το κοινό, από το γνωστό, αλλά ήθελα να συναγωνιστώ μαζί του – δεν υπονοώ ότι το εύκολο είναι χειρότερο, απλά απαιτεί ένα διαφορετικό είδος αντίληψης (intuitive vs sensing // αισθητικό vs διαισθητικού).

Στην πορεία, διάφορα σάιτ και πετυχημένα κανάλια ρύθμισαν το ασυνείδητο μου σχετικά με το τι σημαίνει καλή και όμορφη φωτογραφία. Οι βόλτες μου στο flickr και σε άλλα σάιτ φωτογραφίας με έκαναν να νιώσω μικρός. Αρκετές φωτογραφίες μου επιρεάστηκαν -δυστυχώς- από αυτά τα πρότυπα, όμως ποτέ δεν μπόρεσα στ’αλήθεια να τα μιμηθώ, ίσως γιατί δεν τα ένιωθα πραγματικά δικά μου. Παίζει ρόλο φυσικά και το ότι για να γίνεις γνωστός πρέπει να πλασάρεις τις φωτογραφίες ή/και τον εαυτό σου με τον σωστό τρόπο, πρέπει να κάνεις δημόσιες σχέσεις. Κι αυτό είναι απλά κάτι που δεν ήθελα και εξακολουθώ να μη θέλω να κάνω. Αυτό που άργησα να καταλάβω είναι ότι το να είσαι πετυχημένος και διάσημος στο flickr και στο web γενικότερα δεν σημαίνει ότι βγάζεις καλές φωτογραφίες, αλλά ότι βγάζεις δημοφιλείς φωτογραφίες. Και ποιος δεν θέλει να είναι δημοφιλής;

Χάβι, Δαβίδ κι εγώ. Με την ΟΜ2n στον λαιμό. Οι φωτογραφίες εκείνης της νύχτας, από τις τελευταίες του Erasmus, χάθηκαν για πάντα. Pic by Kamila the Polish girl.
Χάβι, Δαβίδ κι εγώ. Με την ΟΜ2n στον λαιμό. Οι φωτογραφίες εκείνης της νύχτας, από τις τελευταίες του Erasmus, χάθηκαν για πάντα, γιατί το φιλμ ξεκόλλησε απ΄το καρούλι. Pic by Kamila the Polish girl.

 

Δημοφιλής. Γνωστός. Αποδεκτός. Εκτιμημένος.

Αν σκάψω βαθιά (αλλά όχι και τόσο βαθιά), αυτές τις λέξεις θα βρω σαν απάντηση στο γιατί η φωτογραφία με συνόδεψε αυτά τα χρόνια.

Αρχικά, ήθελα αποδείξεις, εξωτερικεύσεις αυτών που έβλεπα και βίωνα, όπως έλεγε και ο τύπος στο Alice in den Städten που είδαμε με τη Δάφνη χτες. Βασικά δεν είμαι σίγουρος αν αυτό έλεγε αλλά εκείνη τη στιγμή αυτό πήρα οπότε το κρατάω έτσι. Αποδείξεις για αυτά που ζούσα. Αντικειμενικές αποδείξεις που θα μπορούσα να μοιραστώ, να αρχειοθετήσω, να κρατήσω και να εξασφαλίσω την ύπαρξη τους στο μέλλον. Μια ψηφιοποίηση της ζωής μου και των άλλων, όσο πίστευα τότε πως η φωτογραφία πραγματικά απαθανάτιζε (απο + αθανατίζω [<αθάνατος]) τη ζωή. Μόνο έτσι θα μπορούσα να μοιραστώ το ποιος πραγματικά είμαι </drama_queen> και να ανακαλύψουν όλοι οι άλλοι, που δεν με αποδεχόντουσαν, ποιος ήμουν πραγματικά! Έλα όμως που δεν λειτουργεί ακριβώς έτσι… Οι ανάγκες των ανθρώπων παραμένουν, και αυτή η ανάγκη μου για αποδοχή αργότερα μεταμορφώθηκε στην ανάγκη για καλλιτεχνική επιβεβαίωση.

Πόσταροντας φωτογραφίες ονλάιν μπορείς να καταφέρεις τρία πράγματα: 1) να δείξεις τί ζωή κάνεις, 2) να δείξεις πόσο γαμάτες φωτογραφίες τραβάς αλλά και 3) να δημιουργήσεις μια καλλιτεχνική ιντερνετική περσόνα. Ποτέ δεν έπεσα τελείως θύμα αυτής της ματαιόδοξης παγίδας, αλλά φλέρταρα επικίνδυνα μαζί της αρκετές φορές. Ενδεικτικά, η Δάφνη μου έχει πει ότι είμαι διαφορετικός όπως φαίνομαι στο μπλογκ μου και διαφορετικός στην πραγματικότητα. Αυτό είναι μια επιτυχία ή όχι; Το ψάχνω ακόμα, ποιος είμαι, ποιος θέλω να είμαι, ποιος θέλω να φαίνομαι ότι είμαι, αν έχουν σημασία όλα αυτά τελικά κ.ο.κ. Και το γεγονός ότι μου έχει σφηνώσει στο μυαλό ότι ακόμα και το να επιλέξω να μην δημοσιεύω φωτογραφίες για λόγους γοήτρου, απλότητας ή τρόπου ζωής είναι και αυτό μια κατασκευασμένη ταυτότητα που θα προάγω με συγκεκριμένους τρόπους, δεν βοηθάει τα πράγματα…

Οι φάτσες έχουν καταλήξει να είναι από τα αγαπημένα μου θέματα.
Οι φάτσες έχουν καταλήξει να είναι από τα αγαπημένα μου θέματα.

 

Φέτος λοιπόν έχω βγάλει πολύ λίγες φωτογραφίες, ειδικά αν βάλω κάτω πόσα ταξίδια έχω κάνει. Σίγουρα φταίει ότι τώρα (ξανα)έχω και τη δυνατότητα να τραβήξω και βίντεο (το οποίο δείχνει πως η επιλογή δεν είναι πάντα καλό πράγμα) Συνεχώς διερωτάμαι «γιατί θέλεις να το φωτογραφίσεις αυτό; Τι θέλεις να δείξεις; Ποιον προσπαθείς να εντυπωσιάσεις; Δεν σου φτάνει απλά να το κοιτάζεις, να το απολαμβάνεις;» Είναι μια σκέψη που σίγουρα δεν μοιράζονται πολλοί μαζί μου: συνεχώς βλέπω περισσότερες φωτογραφίες και φωτογράφους (το οποίο αυτόματα ρίχνει κατακόρυφα την αξία της ίδια της φωτογραφίας) και νιώθω όλο και λιγότερη θέληση να μπω σε όλο αυτό, να συνεχίσω να καταγράφω ή να δημιουργώ. Και αν δημιουργώ, μπορεί να μην το ποστάρω για τους ίδιους ακριβώς λόγους. Βρίσκω πως αυτά που μπορώ να πω για τη ζωή μου, για τη ζωή των άλλων και τη ζωή γενικότερα με τη φωτογραφία, δεν συμβαδίζουν με αυτά που είμαι καλύτερος ή πιο ικανός στο να λέω ή με αυτά που θέλω να πω.

Σίγουρα έχει να κάνει και με τον καταιγισμό εικόνας που βλέπω παντού στο web πια, απ’το Tumblr (λινκ για το δικό μου) και τη μια καταπληκτική φωτογραφία μετά την άλλη («τι μπορώ εγώ να συνεισφέρω άραγε σε αυτή την τελειότητα;») μέχρι το facebook και το Instagram, όπου κάθε ασημαντότητα και μικρότητα είναι άλλη μια ευκαιρία για τα προβάλλουμε τον ναρκισισμό μας, το πόσο γαμάτοι είμαστε και το πόσο γαμάτα πράγματα κάνουμε. Θέλω να κάνω γαμάτα πράγματα, αλλά όλο και περισσότερο νιώθω πως δεν είναι ευγενικό, πρέπον ή… πώς να το πω… θα προσπαθήσω να το πως όσο λιγότερο σνομπίστικα μπορώ: πολιτισμένο, να τα εικονοποιώ και να τα κάνω προιόντα, διαφημίσεις για την οντότητα cubilone στον παγκόσμιο δίκτυο τελειότητας, εντυπωσιασμού και καμένης δημιουργικότητας και σύγκρισης στο οποίο μεταλλάσσεται το ψηφιακό περιβάλλον.

Το να ποστάρεις τη φάτσα σου είναι στο κέντρο ενός τεράστιου πλέγματος σκέψεων, προσδοκιών και κοινωνικών σχέσεων. Και αν το σκεφτείς, είναι... ΠΕΡΙΕΡΓΟ!
Η κίνηση να φωτογραφίζεις και να ποστάρεις τη φάτσα σου είναι στο κέντρο ενός τεράστιου πλέγματος σκέψεων, προσδοκιών και κοινωνικών σχέσεων.  Αν το σκεφτείς, είναι… ΠΕΡΙΕΡΓΟ!

 

Οι ψηφιακές κοινότητες σε κάνουν να θέλεις να ανταγωνιστείς τους άλλους σε δημοτικότητα και να νιώσεις αγαπητός, κι έτσι αγχώνεσαι για τα πόσο likes ή favs θα έχει μια φωτογραφία – παύει να είναι απλά η καλλιτεχνική σου έκφραση. Είναι ειρωνικό πως έχω σπουδάσει πολιτισμική τεχνολογία και επικοινωνία και έχω αυτές τις αιρετικές απόψεις… αλλά έχω ακαδημαϊκοποιηθεί αρκετά ώστε να καταλαβαίνω πως ακόμα και το γεγονός ότι η εικόνα θεοποιείται μέσω των ψηφιακών μέσων και η κριτική σε αυτό το γεγονός είναι και αυτή, αναμφίβολα, μέρος του ψηφιακού πολιτισμού, από μόνο του χαίρει ανάλυσης.

Τι θα γίνει από εδώ και πέρα, δεν το ξέρω. Προφανώς η σχέση μου με τη φωτογραφία είναι πολύπλοκη και δεν μπορώ ούτε και θέλω να την εγκαταλείψω τόσο εύκολα. Πιστεύω όμως όλο και λιγότερο στους φωτογράφους ή στους κανόνες: στο I See Green είδα παιδιά να τραβάνε καταπληκτικές και εμπνευσμένες φωτογραφίες με τα κινητά τους ή με μηχανές που δεν ήξεραν καν πώς λειτουργούσαν, κι εγώ, νιώθοντας την ανάγκη να τραβήξω κάτι ιδιαίτερο ή αξιόλογο (και με τους κανόνες σταθερά στο μυαλό), με τον καλό φακό και την καλή μηχανή δεν είχα τελικά τίποτα να δείξω. Αυτό ήταν τροφή για σκέψη και έμπνευση…

Θέλω να αντισταθώ στην υπέρτατη δύναμη της εικόνας και να μην χάσω όλα όσα μπορείς να χάσεις αν την αφήσεις να διεισδύσει μέσα σου ολοκληρωτικά. Θέλω να ζω στο τώρα, και φωτογραφίζοντας το τώρα, αναγκαστικά ζεις στο πριν, στο χτες, ή ακόμα μεταφέρεις την απόλαυση της στιγμής στο αύριο. Απ’την άλλη, έρχοντας σε επαφή με την μπλοκαρισμένη μου δημιουργικότητα, θέλω να δείξω πράγματα, ομορφιά, να μοιραστώ ακριβώς αυτές τις στιγμές με τον δικό μου καλό τρόπο, και όχι τον δημοφιλή ή τον σωστό τρόπο. Θέλω να (ξανα)γίνω καλλιτέχνης της φωτογραφίας, όχι ένα θύμα της δύναμης της, της ευκολίας. Να εκφραστώ με τη βοήθεια της, όχι να δειχτώ ή να την χρησιμοποιήσω ως προστασία απέναντι στη ροή του χρόνου. Να μην απογοητευτώ από το πόσο δύσκολο μου φαίνεται να ακολουθήσω τους κανόνες, αλλά να τους αφήσω να με οδηγήσουν μακριά τους. Να την αφιερώσω και να την προσφέρω στους άλλους, όχι να σαγηνεύσω τους άλλους με αυτήν.

Σε άλλα 10 χρόνια θα σας πω τα αποτελέσματα αυτής της αναζήτησης – ή θα τα δείτε, αν οι λέξεις μέχρι τότε είναι άχρηστες.

cubi negative

Hyperborea

I can’t remember for how long it’s been a dream of mine to see the Northern Lights. To be overwhelmed by their sheer other-worldliness, to lose myself in this phantasmagoria, the proof that magic is nothing supernatural, nothing more “super” than nature at its very best.

This dream of mine was never closer to being fulfilled than now. From the moment I learned that I would be coming to Denmark I started planning my Great Pilgrimage to Hyperborea. The cheapest, if by far the most time-consuming, way to get as close to the Arctic Circle as possible was, I soon found out, to InterRail all the way up from Denmark to Northern Norway. It was not hard to find two other people that shared my dream and felt like joining me. These are some of our stories, of three travellers hungry for adventure, out to see the magic of the world and finding it. Even if not exactly as we expected it when we first set off…

Ana and me woke up early on the 13th day of October. We had a train to catch — the first of many. We packed our bags full of food like bread, carrots, apples, La Vache Qui Rit-type cheese, baked beans… we had heard legends of people going to Norway and dying of starvation because supermarkets were too expensive. We definitely did not want to suffer the same fate. After we made sure that our bags would weigh less than half as much on our way back, we set off. We saw the sun rise over the lazy cow-dotted plains of Jutland, passed to Fyn and before we knew it we had already crossed Zealand and were in Copenhagen Central Station. This was our rendezvous point with Cedric. We didn’t have difficulty spotting him coming out from the train from Hamburg, he was sporting a backpack almost one and a half times larger than my own. If my own bag contained roughly equal parts clothes and food, Cedric’s was almost bursting at the seems from the weight of several tins of ravioli, bottles of wine and beer. We would soon be very thankful he had been extra mindful when it came to food… And so it began.

What will stay with me from this trip:

• We did not see the Northern Lights. Mission failed. All of our nights north of the Arctic Circle were beautifully overcast. But even if they hadn’t been, people told us that it wasn’t a good time of the year to see them. “The aurora is at its most impressive after a big drop in temperature… The best time is in January or February, when it’s really cold and there aren’t so many clouds”. Then why do so many sites say that October is a good time? As far as the Lights go, this is indeed our theme song for the trip.

Play us off Keyboard Cat!

• Cedric’s cool. Riding from Malmö to Göteborg, the city in which, in a parallel universe, we would have changed trains for Oslo, Cedric realised that something was missing from his otherwise stuffed backpack. It was his wallet. Of all places, it had to be Sweden where we would find our pick-pocket. How many of us think of Sweden when we hear about pick-pocketing? I’m beginning to get tired of Nordic nimble fingers. Of course we couldn’t just leave Göteborg and ride into the unknown before Cedric had exhausted all possibilities regarding the whereabouts of his wallet and, most importantly, its contents. He had lost his money, his bank card and his ID. What would you, dear reader, do if this had happened to you on the first day of a long-awaited trip? Ana and I agreed that, for one, we would be freaking out badly. Cedric, however, kept his characteristic cool during all stages of grief. “I’ll get by, I’ll survive. I’m just annoyed that we had to miss the train to Oslo and our plans got messed up”. The next day, in Oslo, when the German embassy told him that at least he could take the next train back home, he didn’t hesitate even for a minute to follow us through. Again, “what’s the worst thing they can do to me? At most they’ll just send me back to Germany. It’s where I’m going eventually anyway.”

• Jan. He was our host in Bodø, the small town we stayed the longest in Norway. He took us to lots of very Norwegian places around the town in his car (including Saltstraumen, even though it was at high tide and wasn’t at all impressive), showed us some new for us electronic music (he was a big fan!) and some documentaries about Life, the Universe and Everything with him, one of them he had made himself. W even talked a little bit about video games.

He helped us a lot by taking us to Fauske where we begun our…

• Hitch-hiking. On the 5th day, we had to hitch-hike from Fauske to Narvik (οur CouchHost Jan was so good as to drive us from Bodø to Fauske. In retrospect, if he hadn’t done so we might not have made it through to Narvik at all). With good spirits we prepared our cardboard sign. On one side it read “NARVIK” and on the other “N↑”. For hours we tried and tried on the side of the E6, aka the Arctic Highway — a name that makes it sound much more majestic than it really is. We jumped around at incoming cars, thumbs outstretched, our best smiles as bright as tiny flashlights in the afternoon light.

Hitching a moose

Tens, hundreds of cars passed us by, few drivers gave us any kind of sign, let alone stopped. Later, we realised that the reason was probably because no-one wanted, or had enough space to carry three extra passengers. We were in the middle of nowhere, 100klm north of the Arctic Circle, moose crossing signs around us, Narvik was 250klm away. Disappointment set in. We began to make our way back to Fauske where we would make our way back to Bodø by train, our ultimate Plan B. And then the unexpected, the unreal happened. A car stopped in front of us after we had already started walking back. A big man in a blue sweater came out.

“Do you want to go to Narvik?”

“Yes!”, I said. This was strange. We were going to the opposite direction, with Narvik facing our backsides and already half-empty backpacks. How did he know that we wanted to go there?

“We will take you there. We will take you to Narvik!”

I froze. I did not know what to make of it. These two people — this man and his wife — were obviously not going to Narvik. However, they wanted to make a detour, a 10-hour one both ways at that, to help us out. In my mind appeared a pair of scales. Weighing down the one side was fear, disbelief, the kind of feeling that would never let you hitch-hike, the feeling people transmit to you when they tell you that in every CouchSurfer lies a hidden serial killer just waiting to kill you in the most tortuous of ways; on the other side there was trust, willingness, adventure, the sense that everything can happen if you just give it a chance. It didn’t take long at all for the latter side to win this recurring internal battle.

Enter Lisbeth and Finn-Ove. They saw us trying to hitch a ride while they were going back home after shopping. “I feel sorry for them”, said Finn-Ove. “How sorry?”, asked Lisbeth. They turned around, picked us up, filled the tanks in Fauske and stopped home to leave the stuff they had just bought before setting out for the road trip. What they had just went out to shop were huge boxes of kitty litter. Turned out that Lisbeth and Finn-Ove are professional cat-breeders. My cat-loving side went a little awry at the thought (mind: it’s the same side that feeds my distaste for small dogs) but once I saw the care they put into their pocket felines, my heart melted. Their house was situated in a small Norwegian village under craggy mountains, over delicious fjords and next to deep forest that serves as a home for curious moose… AND a houseful of beautiful and tame cats, a large home cinema and a fresh box-set of Star Wars in Blu-ray (Finn-Ove’s been a fan “ever since he saw the films on Norwegian TV”). What else might a man want?

Happy-Go-Catty II   Happy-Go-Catty

The next five hours we spent in their car, talking about life, hitch-hiking, cats and their group hierarchy (“fertile females are the leaders”), Star Wars and Norway while outside the windows, fantastic mountains, forests and fjords (and a few moose we stopped to see) were being greeted by the Arctic October dusk that slowly but surely painted the skies black…

Finn-Ove and Lisbeth saved us out of nowhere. We hitched a ride with them for over 250klm of Norwegian countryside. They were an inspiration and a delight to meet and helped me add another experience to fight my fearful and cynic side, a much-needed one: semi long-distance hitch-hiking.

• Betty and her Brain Balancing. Day 7 found us in Stockholm. As usual, nowhere to stay, hey, at least we had a train station to fall back to if all else failed, or at least we hoped that a train station in a capital city would stay open through the night. We sent out an SOS to the world, aka a Last Minute CouchRequest. And voila, one hour later Betty sent us a message telling us she can host us. Off we went to meet this lady that was to be our host in Stockholm, a city which from the two nights we spent there I can say that I loved. It’s a city made of bridges connecting its many islands, with parks and cliffs right next to the river/lake/sea in between. And would you imagine? We saw deer grazing in Betty’s backyard in the morning. Stockholm: breath-taking to walk around in, both at night and during the day.

Back to Betty. Born in Sweden by Hungarian parents, had a daughter (our age) with a man from The Gambia. And I thought I was a child of multi-culturalism… After a much-needed dinner consisting of bread, butter, raspberry jam and Nugatti (read: Norwegian Nutella, only like 10 times better than Nutella), Betty revealed her current profession to us. She is a Brain Balancer. “A psychologist?”, ready to ask was I, but she was quick to add: “Literally, what I do is balance brains. Every brain is to some extent unbalanced. What I do is let the brain listen to its own brainwaves and correct itself in order to move out of ruts and behavioural vicious cycles that activate in situations of stress and fear. This balancing will not alter your personality whatsoever, just open up your possibilities and allow you to step back from your own behaviour in order to be able to observe and modify it.” She invited us to try it ourselves. There is a system monitoring and recording your brainwaves and playing tones into earphones that create a feedback loop for the brain. It is actually very hard to put into words but from what Betty described and from what I can see it looks like a mighty interesting idea. It might sound completely crazy but if I had the money I would try it (ten 90-minute sessions that should be enough to have a permanent effect carry a price tag of close to €2000). I asked her if there is a way to obtain the same results for free and without the brain balancer. She answered that if I purposefully observe myself in weird or dangerous situations and the way I react in order to first be able to witness behaviours programmed into me (do I freeze or go into fight and flight mode?), with some meditation and inner silence I should be able to create the same effects as brain balancing would. Read more here. The interesting thing is that Betty found about this a few years ago through a CouchSurfer of hers and was obviously thrilled. Before that she was a textile designer. Now we learned about this also through CouchSurfing… Around, goes the world.

• Karlstad and Narvik. Two of the nights in the North we had nowhere to stay. No Couchhosts, no money, nothing. I can tell you this: Sweden and Norway are NOT good places to try your life as a homeless person — even though I think that if you have no home, in Denmark at least, the state provides you with shelter. So, in this respect and for a few hours we were far worse off than any Nordic homeless would be. Train stations locked tight, shops and bars closing early, even MacDonald’s providing only temporary shelter and franchise coffee until midnight. A bit of Cinderella magic there. These town were public spaces that after 11PM became non-spaces… In both cases we were outside until the early hours, walking around the city, having our usual incredibly long, deep and often pointless discussions with Cedric (to Ana’s probable annoyance), playing football with plastic coffee cups or trying to sleep at temperatures very close or under 0 °C. Layering clothes didn’t help much to keep warm, nor did running around on the brightly lit but oh, so cold and inhospitable station platforms — the appearance of a semi-friendly fox in Karlstad station, though, at least cheered us up a lot.

Visitor

But let me tell you, for all the shivering and biting cold, the moments of salvation more than made up for it. When our train from Karlstad to Oslo arrived, all warm and cozy inside, or when the station master in Narvik opened the doors half an hour earlier than we expected, at 6:30 instead of 7AM… It was happiness, the same kind of lizard-brain happiness you see in your dog’s or cat’s face when they lie curled up at your feet.

In Lizbeth’s and Finn-Ove’s car, I told Cedric: “When we get to Narvik, we have nowhere to stay…” -“I know…”, he replied, “I look forward to it.”

In Oslo, outside the central train station, we asked some police people (how would you call a police man together with a police woman?) where we could find the police station. They kindly drove us there in their police van, putting us in the little cage they have in the trunk reserved for criminals, hand-cuffs and all. We went crazy. Made me want to steal something so that I could travel in this thing again. Guaranteed nice views.

• I had an amazing time with Cedric and Ana. I had never travelled for so long with anyone I had not been romantically involved with before. Many laughs, similar, relaxed and happy attitudes to things going very wrong. It’s true that travelling with people is the ultimate test of friendship and even though I’ve only been friends with these guys a few months I think we passed the test with flying colours.

• Avoid relying on trains if you want to take in the scenery. You will fall asleep more than you would like. You will also read much less than you expect.

• Most of our expenses in this trip were not for food or alcohol, but for coffee (thank you, Seven Eleven). If you plan to take it cheap (or free), be sure to be able to find or make cheap coffee. We spent €0 on accommodation, if you exclude two of the nights we spent in trains. 5 days of travel in 10 cost us €169 each.

• If you want to go to Scandinavia to drink, you are probably much better off in every way in your own country.

Catching trains while having a hangover at the same time is very possibly the definition of Not Fun.

• Who’s up for the next travel to Hyperborea? This time to really see the Lights?

InterRail Hyperborea Path III
Hyperborea InterRail Path II
Hyperborea InterRail Path I

Σκέψεις νοσταλγίας

Αυτά τα Χριστούγεννα είναι διαφορετικά.

“Old satellite image is old. Η διαδρομή που έχω κάνει με τις τσάντες γεμάτες βιβλία στα χέρια πολλές πολλές φορές αυτές τις μέρες.

Βρίσκουν εμένα και την μαμ σε κατάσταση μετακόμισης και αναμπουμπούλας… Οι περασμένες μέρες μου στην Αθήνα κύλισαν με μένα να μην έχω ένα σταθερό σπίτι, κοιμώντας στο σπίτι της Αλεξάνδρας, στο “παλιό” σπίτι (εκεί που μέναμε απο το 2003 έως τώρα) στο “καινούργιο” σπίτι” (το οποίο είναι αυτό στο οποίο ουσιαστικά γεννήθηκα και μεγάλωσα μέχρι τον θάνατο της γιαγιάς μου το ’98, οπότε και το νοικιάσαμε. Απο τότε και μετά έμενα μόνο στον 3ο όροφο της πολυκατοικίας, στο διαμέρισμα της μαμ, το οποίο και πουλήσαμε όταν πήγαμε στο “παλιό” σπίτι). Ενώ το παλιό σπίτι είναι άνω κάτω και σχεδόν στοιχειωμένο μετά τις συνθήκες τις οποίες προκάλεσαν την ανάγκη για μετακόμιση (ναι, η μαμ και ο άντρας της χώρισαν και αυτός είναι ο κύριος λόγος), το καινούργιο (παλιό) σπίτι είναι αναζωογωνητικό με την προσωρινή αδειανότητα του και εκτός απο τις 2-3 πρώτες φορές που πήγα, σχεδόν ξεχνάω ότι εκεί μέσα πέρασα το μεγαλύτερο μέρος των 9 πρώτων μου χρόνων…

Κάθε μετακόμιση είναι μερικές φορές σημείο καμπής απο ψυχολογικής άποψης αλλά απο υλικής είναι πάντα, αφού ο υλικός και ζωτικός χώρος αλλάζει τελείως και είναι μοναδική στιγμή για ξεκαθάρισμα και φρέσκα ξεκινήματα. Έτσι κι εγώ τις τελευταίες μέρες άνοιγα συρτάρια, ντουλάπια, τετράδια, περιοδικά, βιβλία, έβρισκα γράμματα, μικρο- και μεγαλομπιχλιμπίδια που πάγωσαν στον χρόνο… Τεύχη απο Τα Σαϊνια, την σειρά Δεινόσαυροι, Αστερίξ, Κόμιξ, Ντόναλντ, Focus, τις παρτιτούρες του κλαρινέτου μου, μια παλιά φωτογραφική μηχανή, ένα discman, διάφορα καλώδια, 6 πράσινους αντάπτορες USB to PS/2, βιβλία γερμανικών και αγγλικών και τετράδια με 2-3 γραμμένες σελίδες. Όλα αυτά επιβίωσαν απο άλλα, παλιότερα ξεκαθαρίσματα. Τότε προφανώς ήθελα να τα κρατήσω και όσα επέζησαν είχα κρίνει ότι στο μέλλον θα τα χρειαζόμουν. Τα χρειάστηκα όμως; Όχι βέβαια. Ο σημαντικότερος λόγος που και εγώ αλλά και όλοι κρατάμε κάποτε χρηστικά αντικείμενα είναι η νοσταλγία, το τι συμβολίζουν αυτά τα αντικείμενα απο το παρελθόν μας, είναι κατα κάποιο τρόπο αποδείξεις των εμπειριών μας. Πάντα νοιώθω ότι κρατώντας κάτι θα μπορώ εκτός απο το να το βλέπω και να θυμάμαι καλές αλλά και κακές εμπειρίες, θα μπορώ με τα αντίστοιχα αντικείμενα να διηγούμαι στα παιδιά μου τις ιστορίες τους ή απλά για να κρατάω αναμνηστικά του παρελθόντος, χαρακτηριστικά του πνεύματος των καιρών κάθε εποχής . Ακόμα και σήμερα έχει μια μαγεία το να κρατάς κάτι το οποίο αναγράφει ΑΠΡΙΛΙΟΣ 1994, πόσο μάλλον σε 20 χρόνια.

Το πρόβλημα με την νοσταλγία είναι ότι δεσμεύει. Οι άνθρωποι είναι φτιαγμένοι για να εξελίσσονται συνεχώς. Κάτι το οποίο τους ενώνει με μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή κρατάει ένα κομμάτι τους αιχμάλωτο του παρελθόντος. Εκτός αυτού, το να θέλει να δείξει κάποιος το τι έχει ζήσει στα παιδιά του είναι αρκετά εγωιστικό και αυτάρεσκο. Πώς είμαι τόσο σίγουρος ότι τα παιδιά μου θα θέλουν να δουν τις κονσόλες μου για να βλέπουν τι έπαιζε ο μπαμπάς τους μικρός, γιατί να θέλει το παιδί μου να δει την απόδειξη των εισητηρίων του interrail ή ένα γράμμα μιας μυστηριώδους ολλανδέζας; Θα θέλει να ανοίξει το τεύχος 51 του “Δεινόσαυροι” ή μήπως δεν θα μπορεί καν να διαβάσει ελληνικά; Πάντως, κακά τα ψέμματα, η μεγαλύτερη δέσμευση έχει φυσική υπόσταση. Αν μπορούσαμε να έχουμε όσο χώρο θέλουμε ο οποίος θα τακτοποιούταν αυτόματα, τότε το να κρατάμε οτιδήποτε μας είχε ανήκει σε οποιαδήποτε στιγμή θα είχε κάποιο νόημα. Όμως απο την στιγμή που ο χώρος ο οποίος αναλογεί στον καθένα μας είναι περιορισμένος αυτό σημαίνει ότι πρέπει να υπάρχει μια προσεκτική και χρηστική διαρρύθμιση του χώρου στον οποίου η οποία περιστρέφεται γύρω απο το παρόν και όχι απο το παρελθόν. Ακόμα και αν υπήρχε ο χώρος για κάτι τέτοιο πάντως, ο χρόνος και η ενέργεια την οποία θα απαιτούσε το να έχεις στο σπίτι σου ΤΑ ΠΑΝΤΑ τα οποία μπορεί να σου θυμίσουν κάτι, απο το να τα δεις και να χαθείς στις αναμνήσεις μέχρι να τα τακτοποιήσεις (συν το ότι κάθε μέρα προστίθονταν σε αυτά καινούργια αντικείμενα)… Κάτι τέτοιο σίγουρα θα σου έκοβε κατα πολύ τις εξελικτικές δυνατότητες αφού συνεχώς θα σε απασχολούσε το παρελθόν και όχι το μέλλον.

Πριν λίγες μέρες, στο δικό μου νοσταλγικό ξεσκαρτάρισμα, πέταξα όλα μου τα FOCUS στην ανακύκλωση. Κάποτε, είχαν γλιτώσει απο αυτή την μοίρα, όχι όμως αυτή την φορά. Το τι γλιτώνει και τι όχι αλλάζει ανάλογα με την ωριμότητα του ατόμου. Αν και κάνω μερικές χαλαρές συλλογές (βιβλία, ηλεκτρονικά και επιτραπέζια παιχνίδια, EDGE) δεν είμαι σίγουρος κατα πόσο έχουν διαφορετική ρίζα και αφορμή απο τον λόγο που κρατάω τις παλιές μου μπλούζες. Δεν μπορώ παρ’όλ’αυτά να βάλω τα παλιά βιβλία σε διαφορετική μοίρα απο παλιά μπιχλιμπίδια ακόμα και αν τα έχω διαβάσει. Δεν έχουν πρακτική αξία παρα να δείχνουν την βιβλιοθήκη πιο γεμάτη: δεν με βλέπω να τα (ξανα)διαβάζω εκτός απο εξαιρέσεις, και μόνο και μόνο το εξώφυλο ενός βιβλίου αρκεί για να σε κάνει να θυμηθείς πόσο ωραία ήταν όταν το διάβαζες…

Την επόμενη φορά που θα κάνω ενα ξεσκαρτάρισμα μπορεί να απαγκιστρωθώ απο πράγματα τα οποία ποτέ δεν θα άφηνα σήμερα. Είναι αυτό καλό; Θα είναι δείγμα εξέλιξης ή απλά θα μετακομίζω σε καινούργιο διαμέρισμα στο μέγεθος γκαράζ; Ακόμα δεν μπορώ να πω με σιγουριά, πάντως ελπίζω όντως τα παιδιά μου να ενδιαφέρονται για ό,τι κρατάω σήμερα. Αλλιώς, πόση αξία θα έχει για μένα; Αν δεν έχει για μένα όμως, αξίζει να τα κρατάω για τα παιδιά μου; Αλλά αν τα παιδιά μου δεν ενδ…

ΟΚ ΟΚ. Καλά Χριστούγεννα! Να χαιρόμαστε τους δικούς μας ανθρώπους, τώρα που αυτές τις μέρες μπορούμε να είμαστε κοντά τους (εμείς οι τυχεροί-άτυχοι, κατα τους γνωστούς-αγνώστους, που σπουδάζουμε εκτός Ελλάδος! :P)

Update if you May!

My last post was pretty sad and uncertain. Almost a whole month later, a lot of things have happened. First of all, Easter holidays have come and gone. 15 days that felt like 5. Seriously, time went by so fast. Back in January, the Christmas holidays, really did feel like 23 days. Now… I barely had any time at all to do anything, or so I felt. Alex, close friends and meetings (lots and lots of those two categories), a bit of Aegina and a bit of rural Larissa for the otherwise festive days… It was definitely the most unorthodox (pun intended) Easter I’ve had. I think it’s because I spent the really FESTIVE YEAH WE’RE GONNA EAT TILL WE GO NUCLEAR days away from my parents and close to my love.

Highlights of stuff in no particular order:

1. Improbable, by Adam Fawer. A mystery novel/action thriller/scientific manifesto/philosophical exploration that tells the tale of David Caine, an epileptic gambler that becomes Laplace’s Demon. It goes through various theories about probability, determinism, the idea of multiple dimensions (my favourite!) and the like, all the while maintaining a very tight plot and working on very interesting, distinct and memorable characters. Its scientific insight on mostly philosophical matters is great food for thought… A well-written but surprisingly unknown book, I recommend it to anyone who likes their science as well as their nail-biting suspense in one tight package.

Hold’em

2. Catan. My interest in unusual but exciting board-games sparked just a few months ago. The Settlers of Catan is a perfect example of the kind of board games I want to try and enjoy. I downloaded a demo of the Xbox Live Arcade version and liked it, so I looked out for it and spotted the greek version of Catan in Public (Athens). I think the 35 euros I gave for it were justified thus far, but my hopes of friends suddenly becoming just as excited as I am for board games are quickly being pissed on. I’ve only had one session of Catan since I bought it, and we didn’t finish it either. 🙁

3. Cats. During the Easter holidays I came across many a kitten. I even witnessed the birth of a kitten at Alex’s cousin’s house in the countryside. It was a beautiful moment, and I knew that since then, I’d never look at cats the same way. It wasn’t long before the first opportunity since then appeared; Oliva, everybody’s favourite Italian artistic spirit, whom I met at the street first day I was in Mytilini after Easter, was holding a beautiful kitten. Long story short, I’m now a proud parent of a little kitten. Her name is Yuki, and she’s snow white! I love her and I’m sure that my cat love is only just surfacing — I know we’re going to spend many happy times together… UNLESS SHE CONTINUES PESTERING ME WHEN I’M TRYING TO GO TO SLEEP AND HAVING DIARROEA ANYWHERE BUT IN HER SANDBOX!

YUKIYuki auf dem Regal.Yuki 3Me and yukiYuki tongue

Use new tabs to view enlarged images.

And here’s a pic from my secret Nazionalist Kätzchen Trainingsprogramm. Oops shouldn’t have shown that!

Sieg Heil!

4. Life of Pi, by Yann Martel. I read more than 3/4 of this book on my way back to Mytilini (the same trip I finished Improbable. I feel like a bookworm now! ^^). I couldn’t put it down. Simple as that. It certainly struck a chord with my animal lover part. “This story will make you believe in God” is a phrase often repeated within it and I heartily agree. Tender, brutal, religious and exotic at the same time, I can’t decide which shock was greater: the on that derived from my initial impression that the book was retelling a true story or my subsequent realisation that in fact it didn’t. Amelie director Jean-Pierre Jeunet was chosen for the creation of the silver screen rendition and he eagerly accepted. That alone speaks wonders. Read Life of Pi.

Life of Pi

5. Projects. Yes my University projects are going very well. Kthxbi.

6. Planning Eurotrip. So this is the plan: Me and Alex are leaving on July 9th to go to Finland, where we’ll work at Koli National Park, shepherding sheep and preserving the habitat. We’re volunteering to enjoy Finland’s natural beauty and relax. After that, though (somewhere around July 20th-25th) our as-of-yet unbought InterRail ticket will be valid. And then, our month-long train journey will commence! We’ll take the train from Finland back to Greece, going from Helsinki to Copenhagen, traversing Scandinavia and from there just about anywhere in Central Europe. We’ll be going to Holland, Belgium, Germany, Czech, Austria, Switzerland, Italy, Slovenia… But out schedule is wide-open and changes can of course be made. I want to stress this part: we DON’T plan on doing this just the two of us. Any participation from anyone that wants to travel with us is ENCOURAGED. We WANT company, we WANT to share the experience. Anyone that would like to join us can meet us anywhere along our trip. We’ve been stressing this for a few months now but nobody has been eager enough so now might be a bit too late. It won’t be a cheap ride, but we’re planning on making it cheaper by CouchSurfing and minimizing costs. If you are interested at all, please tell me and start making money. It’ll be either the two of us or >=4 of us, for obvious reasons. Anyway. WHILE THERE’S STILL TIME! HURRY! IT’S A UNIQUE OPPORTUNITY!

Interrail Map

7. GTA IV. It’s been a long time since ANY game received this much praise. Mordread and George bought it and I had the chance to play it and watch it — it’s one of the few games that’s actually fun to watch — at the former’s place several times. Well… It’s a great game, no doubt. The part of it that deserves 10/10 is not the actual gameplay though. The sandbox, go around shooting everyone, stealing cars, having fun with stupid (on purpose?) AI and laughing out loud many many times is notably better than GTA III & Co. but still not perfect. It’s more of the setting, story and atmosphere that are much more elaborate than previous renditions of the game. Since I’ve only played but a small part of the story, I can’t comment on how it unfolds. I can definitely say thought that if I had the €70 required to get my dirty hands on it, I’d gladly pay.

GTA IV