EARWORM GARDEN // MOBY & THE VOID PACIFIC CHOIR

Today’s earworms come complete with feel-good feel-bad social awareness messages.

Watch the following if you concede to mass torture of feeling, perhaps sentient, creatures for your palatal pleasure. Yes, Moby’s promoting veganism, and I couldn’t be more grateful.

Watch the following if you – wait, what I was going to write was that you should watch it if you use the Internet or own a smartphone, but if you’re here reading this, yeah, that includes you any way you cut it. It’s you, it’s me, it’s our lives now, and it’s gonna get worse before it gets better.

REVIEW: SAPIENS: A BRIEF HISTORY OF HUMANKIND

Sapiens: A Brief History of HumankindSapiens: A Brief History of Humankind by Yuval Noah Harari
My rating: 4 of 5 stars

Another good read I went through in audiobook format. The nature of the book made me feel as if was actually following a series of superb university lectures on our species as a whole instead of reading a book on the topic, which, incidentally and as the title states, is precisely the ambitiously broad, sweeping topic of Sapiens.

Mr. Harari’s choronicle of humanity is marked by the pivotal moments in human history, what we understand today to be its big turning points: the cognitive revolution, when our ancestors seemingly started to communicate about ideas and common myths and create art; the agricultural revolution, which brought private property in the picture, kickstarted civilization (life in the city) and effectively”caged in” our forefathers (more on that later on); the scientific revolution, which shifted our belief system to the result-oriented materialism of the scientific method, and the industrial revolution which has recently resulted in the fundamental shifts we are going through right now, the kind of changes that have made it possible for me to write this review and you to read it.

Fairly standard issue up to this point, right? What you’ll really find in Sapiens, though, is no ordinary retelling of our myths of history; the fact that one of the book’s central themes is that the agricultural revolution was actually “history’s biggest fraud” should give you an idea of what we’re dealing with here.

I’ll shamelessly quote The Guardian’s review of the book — where, by the way, I first found out about Sapiens through Mr. Harari’s article/promo for this book –also tellingly– titled Industrial farming is one of the worst crimes in history” (isn’t it?)

It’s a neat thought that “we did not domesticate wheat. It domesticated us.” There was, Harari says, “a Faustian bargain between humans and grains” in which our species “cast off its intimate symbiosis with nature and sprinted towards greed and alienation”. It was a bad bargain: “the agricultural revolution was history’s biggest fraud”. More often than not it brought a worse diet, longer hours of work, greater risk of starvation, crowded living conditions, greatly increased susceptibility to disease, new forms of insecurity and uglier forms of hierarchy. Harari thinks we may have been better off in the stone age, and he has powerful things to say about the wickedness of factory farming, concluding with one of his many superlatives: “modern industrial agriculture might well be the greatest crime in history”.

There are plenty of interesting ideas to write about off of Sapiens. You may read the rest of The Guardian’s review for the gist, because I feel there’s just too many of them to mention here. But there are three in particular that I found exceptionally intriguing:

1) What seemingly sets humans apart from our faunal brethren and sistren is our ability to create fictions and myths–anything from religion to ideology to stories–and group around them, team up around them, live for them, die for them.

2) Imperialism is a nasty word with virtually zero positive connotations today. However, If you look at human culture around the world, from language to cooking to music to politics to art, empires and imperial activity have been responsible for most of what we recognize as the common and not so common heritage we treasure so. How come I’m writing in English right now and you get to understand my thoughts expressed on this screen? Alexander the Great spread what’s deemed today as enlightened Greek culture in what was then the known barbarian world–by conquering, butchering and intermingling loads of different peoples, of course. Same for the Romans, British etc.

3) It follows from the above that if there is a single one-way trend in human history is that we’re moving one step at a time from separate communities to larger, more complex organisations to a single, planetary consciousness, and it’s not just the invention of global telecommunications that’s led us here.

Consider, for example, as Mr. Harari invites us to, that in most cases what we recognise as individual, uniquely national dishes and cuisines is what’s left of global empires of the past: Italy had no tomatoes, no pomodori, before the 16th century; chili isn’t at all native to India, and so on.

Sapiens is full of such insights that in my opinion more than deliver what is promised on the cover: a brief history of humankind. I can safely put it next to Christopher Lloyd’s What On Earth Happened or Bill Bryson’s  A Short History of Nearly Everything and add it to my core list of mind-expanding, impossibly broad works of non-fiction, and I wish I could mention everything I agree on with Mr. Harari in this review and his input I think is very significant.

The reason I’m giving Sapiens just four stars is that I find the book did not place too much emphasis on the way humanity is being detrimental to the health of its environment and planetary ecological balance (ancient sapiens killing off megafauna everywhere on the world nonwithstanding) and how this fact can and will mess everything up for us. Harari seems to envision as rather more possible a future where people as a species will become obsolete by emerging artificial intelligence or enhanced homo sapiens 2.0 godlike biotech creations that would be even more alien and incomprehensible to us than what we, the sapiens of today, would look like to people of the ancient world.

If any of this comes to pass, the greatest revolution yet is still ahead of us. But honestly, what’s most probably heading our way is somewhere between the technological dysutopia (no sp) imagined by the author and the ecocidal nightmare we’ve been moving into for a while. What’s interesting is that we’re going into this with an unprecedented feeling of unity: a global consciousness, as can be shown by the mere existence of Sapiens as a book, is reaching species. rather than national, racial or whatever, levels. Provided we stay alive for the show, it will all be incredibly exciting, not just impossibly depressing.

Wait a second: we’re already living it, aren’t we?

View all my reviews

REVIEW: FAST FOOD NATION: ΦΑΚΕΛΟΣ: ΤΙ ΤΡΩΜΕ

Fast Food Nation: Φάκελος: Τι ΤρώμεFast Food Nation: Φάκελος: Τι Τρώμε by Eric Schlosser
My rating: 3 of 5 stars

Η ιστορια του εικοστού αιώνα χαρακτηρίζεται από την πάλη ενάντια σε απολυταρχικά συστήματα κρατικής δύναμης. Δίχως άλλο, ο εικοστός πρώτος αιώνας θα χαρακτηριστεί από την πάλη για τον περιορισμό της υπερβολικής δυναμης των εταιρειών. Σημερα, η μεγαλη πρόκληση στις χώρες όλου του κόσμου είναι να βρουν την ισορροπία ανάμεσα στην αποτελεσματικοτητα και τον αμοραλισμο της αγοράς. Τα τελευταία είκοσι χρόνια οι Ηνωμενες Πολιτειες κινήθηκαν μονόπλευρα, αποδυναμωνοντας τους κανονισμους που προστατευουν τους εργαζόμενους, τους καταναλωτές και το περιβάλλον. Οικονομικα συστήματα που υπόσχονται ελευθερία, οδηγησαν τελικά στη στέρηση της, καθώς οι στενές επιταγές της αγοράς παίρνουν προτεραιότητα έναντι πιο σημαντικών δημοκρατικών αξιών.

Η σημερινή βιομηχανία φαστ φουντ αποτελεί την κορωνίδα αυτών των ευρύτερων κοινωνικών και οικονομικών τάσεων. Η χαμηλή τιμή ενός χάμπουργκερ σε φαστ φουντ, δεν αντικατοπτριζει -όπως θα έπρεπε- το πραγματικό του κόστος. Για να αποκομίσουν τα τεραστια κέρδη τους οι αλυσίδες φαστ φουντ, υπέστη απώλειες -και όχι βέβαια εθελοντικά- η υπόλοιπη κοινωνία. Το ετήσιο κόστος της παχυσαρκιας και μόνο, ειναι σημερα διπλάσιο απο τα συνολικά έσοδα του συνόλου της βιομηχανίας φαστ φουντ. Το περιβαλλοντικο κίνημα υποχρέωσε εταιρείες να περιορίσουν τη ρύπανση που προκαλούν, και μια παρόμοια εκστρατεία πρέπει να αναγκάσει τις αλυσίδες φαστ φουντ να αναλαβουν τις ευθύνες για τις επιχειρηματικες πρακτικές τους και να ελαχιστοποιησουν τις επιβλαβείς επιδράσεις τους.

Ταδε γράφτηκαν το 2001, 15 χρόνια πριν, στον επιλογο του Fast Food Nation, ενα βιβλίο-προπομπο για το κάθε μέρα μεγαλύτερο κίνημα κατά των McDonald’s και με λιγα λογια ο,τι αυτα πρεσβεύουν.

Πράγματι, το βιβλιο τελικα δεν ειναι μονο μια τεκμηριωμένη έρευνα σχετικά με το τι περιέχει το φαγητό των Μακντοναλντς, αλλα και για ολα τα άπλυτα της βιομηχανία του fast food: τις διεφθαρμενες σχέσεις με τα κράτη· τις φριχτες, αλλα σε απόλυτη αρμονία με το κλίμα της εποχης, εργασιακές σχέσεις· την πληρη έλλειψη σεβασμού σε τοπικές κοινότητες, οικονομίες και κουλτούρες· τις τεχνικές που χρησιμοποιεί και εχει χρησιμοποιησει για να κατακτήσει τις καρδιές δισεκατομμυριων ανθρώπων, δινοντας έμφαση στα παιδια -οπως διολου τυχαία, οπως δειχνει το βιβλιο, και η Disney- με προϊόντα που πολυ απλά αφαιρούν απο την ποιοτητα ζωής τους· την περιφρόνηση νομων και κανονισμων που υπάρχουν για να προστατεύουν την ευημερία των ασθενέστερων — και μιας και μιλάμε για ασθενεστερους, την συστηματική, εγκληματική εκμεταλλευση ζωής, ζώων και γης.

Πολύ απλά, τα McDonald’s είναι το τέλειο παράδειγμα της πολυεθνικής που κυριολεκτικά πατάει επι πτωματων και εκμεταλλευεται τον κοσμο για να κάνει αυτο που βασικα φτιάχτηκε να κανει, δηλαδη να παράγει οσο το δυνατον περισσοτερο κέρδος χωρις κανεναν οργανικο, νομικο ή ηθικό περιορισμο· το άκρον αωτον της «ελεύθερης αγοράς», η επιτομή του αρρωστημενου καπιταλισμού που ψυχρά καταναλώνει τα πάντα για να κανει τους πάντες καταναλωτές, υπέρτατος εκφραστής ενός οικοδομηματος που η ιδια του η πολιτισμικη επιρροη, η αναγνωρισιμοτητα του, του επιτρεπει να μην τηρει ουτε τα οποια προσχηματα. Να ειναι -επιτρεπω στον εαυτο μου την εκφραση- αντιθετο απο οτιδήποτε ειναι καλο στον ανθρωπινο και μη κοσμο.

Λοιπόν, το βιβλίο δεν ειναι απλα για τη διατροφή. Και ο λογος που του βάζω 3 αστεράκια ειναι γιατι διάβασα την ελληνική έκδοση, που έχει υπότιτλο «φακελος: διατροφή», και η Διοπτρα οταν το εξέδωσε το κατετασσε στα βιβλία διατροφής και υγείας.

Ναι μεν εχει κεφάλαια σχετικα με την προελευση του κρέατος, την απιστευτα φρικτή ύπαρξη ζώων και ανθρώπων στα σφαγεία, την ιστορια της τηγανητης πατάτας, το πώς πίσω απο καθε γεύση στην βιομηχανία τροφίμων και κατω απο την μυτη μας κρύβεται η βιομηχανία αρωματικών υλών γεματη με χημικους ιδιους Γκρενουιγ απο Το Άρωμα -πολύ ενδιαφερον κεφάλαιο σχετικα με το τι αποτελεί «φυσικό άρωμα» και οχι μόνο… Ομως βασικα με αυτο το πλασαρισμα στο κοινο που ειναι πολυ συνειδητοποιημενο για θεματα υγειας πιστευω στοχευθηκαν οι λαθος αναγνωστες.

Επισης, η μεταφραση στα ελληνικα ηταν μετρια στην καλύτερη. Τρανταχτο παραδειγμα: σιχαθηκα να βλεπω το McDonald’s γραμμένο «Μακντοναλντ’ς». Μα να πεις οτι αναφεροταν στο βιβλιο μονο μια φορα…! Τετοιες συχνες αγαρμπιες σε αποδοση, εκφραση και συντακτικο μου εβδαζαν λιγο το ματι. Τουλαχιστον το διασκεδαζω να βρισκω τετοια λαθη και να τα περιεργαζομαι στο μυαλο μου, οπως και το να βρισκω μεταφρασεις πραγματικα διαμαντια. Να τα λεμε αυτα, γιατι καθε αλλο παρα αυτονοητα ειναι.

Αυτο το αρθρο ειναι του Schlosser γραμμενο 10 χρονια μετα την εκδοση του βιβλιου που τον εκανε διασημο και σε νεες εκδοσεις του βιβλιου στα αγγλικα ειναι ο επιλογος. Τα πραγματα αλλαζουν ωρε κοσμε. Το οτι εσεις που διαβαζετε αυτες τις αραδες τωρα κατα πασα πιθανοτητα δεν πολυπατε τα Μακ και δεν τα θεωρειτε αυτοματα προοδο και ευημερια οπως γινοταν πριν 20 χρονια, ειναι ενα πολυ σημαντικο σημαδι.

Ο αυτοκρατορας ειναι γυμνος, ο Σιντιους ρομπα ξεκουμπωτη. Δεν χρειαζεται να επαναστατησουμε: ο αυτοκρατορας μπορει να συνεχισει να απολαμβανει τα δικα του αορατα ρουχα παρεα με αυτους που γουσταρουν αυτοκρατοριες. Εμεις οι υπολοιποι απλα μπορουμε να παμε σπιτια μας και να φτιαξουμε ενα φαΐ της προκοπης και ο,τι περισσεψει να κανουμε ενα τεραστιο πικνικ/auberge español/potluck. Πώς λεγεται αυτο στα ελληνικα;;

Αυτο το κειμενακι το εγραψα στην οθονη αφης του κινητου μου, εξου και τα οποια λαθη, τυπογραφικα ή ελλειψεις τονων κτλ. Το παλευα μια βδομαδα ηδη, φτανει!

View all my reviews

REVIEW: ΠΕΝΤΕ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΩΝ ΖΩΩΝ

Πέντε πολιτικά κείμενα πάνω στο ζήτημα των ζώωνΠέντε πολιτικά κείμενα πάνω στο ζήτημα των ζώων by Collective Work
My rating: 2 of 5 stars

Μετάφραση του άρθρου Beasts of Burden, μιας απάντησης, της απάντησης στην απάντηση, μιας δεύτερης απάντησης και μιας δεύτερης απάντησης στην απάντηση.

Βασικά, λένε ότι τα ζώα καταπιέζονται από τον καπιταλισμό όπως ακριβώς και οι άνθρωποι καταπιέζονται από τον καπιταλισμό. Οι μεν λένε ότι το ένα ήρθε πρώτο και έφερε το άλλο, οι δε το ανάποδο, κι έκει έγκειται μεγάλο μέρος της διαφωνίας και των ερωταπαντήσεων. Απο ‘κεί και πέρα, το πράγμα δεν μπορούσα να το παρακολουθήσω με ενδιαφέρον. Δεν είναι ότι διαφωνώ με το γεγονός ότι η επιλογή μιας χορτοφαγικής διατροφής είναι κι αυτή μια συστημική πράξη, αλλά η εναλλακτική που παρουσιαζόταν φαινόταν να είναι μόνο μία: η επανάσταση! Διαβάζοντας αυτό το βιβλιαράκι ήταν σαν να άκουω αναρχικούς να διαφωνούν μεταξύ τους ενώ συμφωνούν και ξέρουν ότι συμφωνούν απλώς είχαν όρεξη να μοστράρουν τους πνευματικούς τους μύες. Η φίλη μου η Άννα η ισπανίδα με έλεγε mental masturbator όταν το έκανα αυτό.

Εν πάσει περιπτώσει, γράφτηκαν όλα αυτά σε μια άλλη εποχή, όπου το αναρχοαυτόνομο κίνημα σνόμπαρε σε μεγάλο βαθμό το υπέρ της απελευθέρωσης των ζώων επειδή το δεύτερο δεν είχε απαραίτητα αναρχοαυτόνομες ή ανοιχτά επαναστατικές τάσεις. Το χάσμα συνεχίζει να υπάρχει, όπως έχω διαπιστώσει από πρώτο χέρι ως κάτι-σαν-χορτοφάγος/κάτι-σαν-επίδοξος-vegan, όμως σήμερα υπάρχει και μεγάλο κίνημα το οποίο έχει ξεφυτρώσει ακριβώς πάνω στο χάσμα, προσπαθώντας να γεφυρώσει τις διαφορές και να δημιουργήσει κάτι νέο.

Αυτό το κίνημα εγώ θα το αναγνώριζα ως το κίνημα υπέρ της τροφικής και ενεργειακής αυτονομίας, το οποίο δεν κοιτάζει βέβαια το θέμα της απελευθέρωσης των ζώων από την βεγκανική ηθική πλευρά του, παρα το βλέπει πιο πρακτικά. Είναι μια προσέγγιση με την οποία πάνω-κάτω συμφωνώ: σφάξε το ζώο αν θέλεις, φά’ το, άρμεξε το, βάλ’ το να σου κάνει τις δουλειές, αρκεί να μπορείς να το κάνεις εσύ για τον εαυτό σου, όχι να το αναθέτεις σε κάποια τρίτη πολυεθνική να το κάνει για σένα. Βάψε τα δικά σου χέρια με αίμα αν είσαι μάγκας, κι αν είσαι μάγκας, απόλαυσε την λεία σου και κανένα πρόβλημα. Ακολουθώντας την αρχή του «φάε κρέας το οποίο θα μπορούσες να σκοτώνεις με τα ίδια σου τα χέρια ή ήδη σκοτώνεις με τα ίδια σου τα χέρια» νομίζω θα κάναμε το πρώτο βήμα στο να επαναθεωρήσουμε τη σχέση μας με τους πλανητικούς συγκατοίκους μας.

View all my reviews

REVIEW: MOONWALKING WITH EINSTEIN: THE ART AND SCIENCE OF REMEMBERING EVERYTHING

Moonwalking with Einstein: The Art and Science of Remembering EverythingMoonwalking with Einstein: The Art and Science of Remembering Everything by Joshua Foer
My rating: 4 of 5 stars

Guy wants to write a book about Memory championships and the field of competitive memorising; becomes USA memory champion. Guy is Joshua Foer, brother of Jonathan Safran Foer of Eating Animals and Everything Is Illuminated fame.

I’m happy to say that with this book, Joshua did what few other people have managed to do: he escaped his brother’s shadow. I recognise him now as a separate author of his own worth; even though they obviously have a lot of things in common which subtly influence their writing, most obviously their Jewish-American upbringing, the fact that he’s Jonathan’s brother comes as more of an afterthought.

To get to the gist: if Eating Animals was the book that turned me into a vegetarian, or if you’re more willing to discuss the matter, a selective omnivore, Moonwalking with Einstein (I couldn’t for the life of me remember this book’s title, until it just clicked, and the fact that it clicked, clicked) made me realise how memory is an art form that can be trained, not really a talent, unless you’re one of the (very) few savants that exist out there whose existence remains quite a mystery. This is valuable information that contradicts most commonly held beliefs about what memory is and how it works.

If I had a cent for each time someone has told that their memory just isn’t good enough as an excuse for not remembering my name, an appointment, a date, a birthday, something—the fact that Google is never farther than a few movements away certainly doesn’t help—I’d probably have enough money to treat myself to a small beer. They, we, just aren’t interested. Even really smart people can’t seem to figure out how their minds work best, and school systems the world over are forcing deadly disingenuous rote memorisation down child and adolescent throats. It’s amazing how we have managed to make the entire educational system a failure the way we have, given the fact that children and adolescents have a much more impressionable memory than adults, which could be used much more intuitively. Just think of all the random things—not taught at school—that you remember from your early years. Such untapped potential!

Talking about untapped potential, what seriously annoyed me while reading the book were its protagonists, namely various memory champions that have made their life’s point memorising strings of random numbers and cards. I know I might be completely missing the point here, but what I would do with such a skill as having a wealth of memory palaces in my mental possession and the ability to use them would be something more, I don’t know—useful? Interesting? Unless they’ve already memorised all that and just decided to use their skill to get some money and recognition. Perhaps. Anyway, it does look like the Art of Memory has moved a long way from way back when it was utilised for reciting speeches, epic poems and the like by heart. Let’s just be happy that in this world of memory externalisation it has been preserved at all.

If you enjoyed this book, or think you could, I would recommend the segment on memory from Derren Brown’s Tricks of the Mind.

View all my reviews

Η υποκρισία των σαρκοφάγων

factory_farm_art
Κλικ για περισσότερες ωραίες εικόνες

 

Στην απόσυρση από την αγορά 50.000 τόνων «βοδινού» κρέατος υπό το φόβο ότι μπορεί να περιέχει κρέας αλόγου προχώρησαν οι αρχές της Ολλανδίας, όπως μεταδίδει το δίκτυο BBC. Η απόσυρση του κρέατος έγινε με εντολή της Αρχής Ασφαλείας Καταναλωτικών Αγαθών και Τροφίμων της Ολλανδίας, λόγω αδυναμίας να εντοπιστεί η ακριβής προέλευση του κρέατος. Προμηθευτές της συγκεκριμένης ποσότητας κρέατος είναι δύο ολλανδικές εταιρείες εμπορίας κρεάτων. Τουλάχιστον 130 επιχειρήσεις στην Ολλανδία και 370 σε ολόκληρη την Ευρώπη θα επηρεαστούν από την απόσυρση. Η απόσυρση του κρέατος έγινε με εντολή της Αρχής Ασφαλείας Καταναλωτικών Αγαθών και Τροφίμων της Ολλανδίας, λόγω αδυναμίας να εντοπιστεί η ακριβής προέλευση του κρέατος. Προμηθευτές της συγκεκριμένης ποσότητας κρέατος είναι δύο ολλανδικές εταιρείες εμπορίας κρεάτων. Τουλάχιστον 130 επιχειρήσεις στην Ολλανδία και 370 σε ολόκληρη την Ευρώπη θα επηρεαστούν από την απόσυρση.
Πηγή: TVXS

50.000 τόνοι. Ένα αεροπλανοφόρο κρέατος· 50.000.000 κιλά. Αν κάθε αγελάδα είναι 500 κιλά (ενδεικτικό νούμερο, δεν έχω ιδέα αν είναι ακριβές), τότε 100.000 ζώα γεννήθηκαν, μεγάλωσαν, βασανίστηκαν, κατανάλωσαν νερό και τροφή, έχεσαν τόνους κοπριάς και τελικά έχασαν τη ζωή τους, και όλα αυτά χωρίς κανέναν λόγο γιατί υποψιάζεται ότι μέρος της ποσότητας κρέατος (φανταστείτε να μιλάγαμε για τους εβραίους του ολοκαυτώματος με όρους τόνων κρέατος — απλά μια σκέψη) μπορεί και να μην είναι από γνωστά εκτροφεία αλόγων.

Δεν είναι κιόλας ο λόγος της απόσυρσης ότι η ποσότητα κρέατος μπορεί να περιέχει κρέας εξωγήινου, να είναι μολυσμένη με σαλμονέλα ή έστω μέρος της να αποτελείται από κουράδες. Όχι: τροφή η οποία θα μπορούσε να θρέψει στην κυριολεξία εκατομμύριους ανθρώπους πετιέται επειδή μπορεί να περιέχει ένα άλλο είδος κρέατος το οποίο ούτως ή άλλως είναι βρώσιμο και τρώγεται σε πολλές χώρες.

Σύμφωνα με την ειδησεογραφία, βέβαια, το θέμα είναι ότι οι συνθήκες μεγαλωμάτος και σφαγής αυτών των ζώων είναι άγνωστες και ότι δεν είναι επικυρωμένα και τυποποιημένα. Αλλά από πότε ενδιαφέρεται πραγματικά η κοινή γνώμη για την ποιότητα και την προέλευση του κρέατος που καταναλώνει; Πιστεύω ότι η επιτυχία των σουβλατζίδικων, των χοτ-ντογκάδικων, των McDonalds και των βιομηχανικών αγροκτημάτων/εκτροφείων ανα την υφήλιο αποδεικνύει πόσο λίγο μας ενδιαφέρει τι είναι αυτό που σκίζουμε με τους ατροφικούς μας κυνόδοντες που περήφανα επιδεικνύουμε σαν τη σαρκοφαγική μας γεννετική κληρονομιά.

Ορίστε η τυποποίηση, πάρτε την, όλη δική σας:

Να ξέρετε πάντως πως τα ζώα της γιαγιάς σας στο κτήμα μάλλον δεν θα την περνάγανε την τυποποίηση και την επικύρωση.