SYNCHRONICITY OF THE WEEK

I truly believe in the power of synchronicity. It’s when things just happen: you think about someone after a long time and they appear in front of you; you read about a movie or book and then you hear about it again from someone else. Or you might happen to meet the right person at the right place at the right time, seemingly at random.

A fundamental teaching of magic and magical culture (at least as expressed in one of my favorite books, Real Magic by Dean Radin) is that “coincidences”, or synchronicities, happen around people who practice mindful intent – the clearer the intent, the more things happen to align themselves to one’s benefit. The more synchronicities one experiences, the more the Universe tells one they are on the right path, whatever that may be. Magic is simply the art of enchanting one’s life in order for more synchronicities to happen.

That’s why I myself am more Obi-Wan Kenobi than Han Solo: I don’t really believe there is such a thing as luck, randomness or coincidence. I do believe that what we perceive as bad luck could just be a symptom of being out of sync with one’s true path or self. Disbelief in magic and meaningful synchronicity itself could act as a repellent for possible windfalls. Conversely, the experience of synchronicity is akin to a thumbs-up, a wink from the Universe. It’s a reminder that life’s a beautiful, mysterious game that might be possible to “hack” in the most simple yet cosmically mind-blowing ways.

So I decided to start a synchronicity diary. It’s true that things tend to happen more often the more you pay attention to them. So this should be a nod in the right direction.

Last week I completed a 21-day program on abundance authored by worldwide spirituality superstar Deepak Chopra. I was invited to it by a friend of Marilena’s and decided to put in the work and see it completion. Every day of the program involved a short meditation and some written exercises that usually had to do with some life reflection (“what’s a limiting belief? What are the people you admire and look up to? What are the people you feel uncomfortable around?”) or ceremonial focus of intention: for example, I had to write on a handful of receipts that the amount I spent on them was good and that it would come back to me sevenfold, or do simple reprogramming routines that aimed at changing abundance-limiting beliefs most of us have, at least to a certain degree, and which I certainly do have!

Well, on the last day, which was last Thursday, I did my final meditation while I was in a cafe in Exarcheia. I was forced to go there because back home they were drilling all day in the apartment next door so I had to flee if I wanted to get anything done that didn’t involve banging my head on my wall. So I took out my laptop, put on my earphones and started this Youtube video:

Then, as I was trying to keep my focus on my breath, repeat the given mantra and let go of mind noise (who knew thinking about nothing could be so darn hard?), I noticed that there was a beat playing in the background that synced perfectly with the meditation track above!

I tried to replicate the effect here at home but could not — you may try it yourself and let me know. It could be because they did not perfectly sync at all, or that the fact that I could only hear the bass through my earphones gave it the appearance of syncing up.

The point is, at that moment, it seemed so random, yet so perfect. It absolutely gave me confidence that what I was doing was “the right thing”.

You might say it was just a coincidence. You might be right. But before I sign off, I will leave you with some food for thought: what’s your threshold? Is there any kind of mysterious synchronicity that would make you go “this just can’t be a coincidence?” If yes, why? If not, why not?

See you next week!

HOW DOES THE GREEK ACCENT MAKE YOU FEEL?

One of our recent Easy Greek episodes was on the particularities of the Greek accent in English. My thanks go out to all volunteers who accepted showing their “imperfect” Greek accent to the world.

As an unofficial sequel of this video, I shot another one where I talk (in English) about how it’s always been a burden for me to be expected to speak with an Australian or native accent, when I didn’t grow up or have hardly ever used the language in a native context — that is, having mostly ever used English as a means of communication with people who grew up speaking a different language; what it means to have a strong accent; whether one should be ashamed or proud of their accent, and what does it all mean in the current climate when English is the de facto global language it is today, i.e: what accent is a person speaking proper, international, L2 English  be expected to have?

 

MY ULTIMATE QUARANTINE POST

If you’re reading this during the coronavirus pandemic, or at any point in the indeterminate future when all this will have blown over, chances are you are experiencing this “biggest crisis since WWII” first hand, making your own quarantine memoires. Have you realized half the planet or more will end up having this shared experience? Will people one day ask each other “so how did you pass the time during Social Distancing”?

On one level, this is a disturbing situation. Billions of people have been forced to stay inside for what is now weeks and might soon be months (or even more!) Just a few weeks ago, this is something almost no-one would have imagined people would have agreed to do so willingly.

In this day and age, it’s really hard to keep a tab on a viable explanation that actually makes sense and feels real – if, that is, you have a personality type that tends to mistrust authority, as I do. Every chapter in this story is open to alternative explanations and as we’re going into the second month of a deepening crisis, having a good grasp of what is really going seems so difficult it actually feels not even worth attempting.

I find myself believing the official narrative, doubting it, doubting my doubts and then doubting the doubts about the doubts. The early 21st century is not an easy time to have an open predesposition towards new information. I’m sure I must have fallen victim and allowed fake news to sculpt my understanding somewhere along the way (how many times, I wonder) in this eerie, post-truth mediascape.

Only time will tell whether this global reaction will prove to have been the only real way to safeguard society, a devastating overreaction, or whether the present situation is the first sign of something worse brewing underfoot than the pandemic itself. On top of the existing questions about the true origin and nature of the virus, I’m particularly concerned by how governments all over the world will be likely to take advantage of the situation to go all totalitarian on us. Mr. Orban has already made himself a good example of what I’m talking about here, but the Hungarian response is just a few terrifyingly small and easy steps away from what many of us are living through right now.

The worst part is that governments have the perfect alibi: individual freedoms have to be sacrificed for the protection of the greater good. But is this tough-love response a necessary evil or is there something less obvious going on? Gordon White on Rune Soup describes the anger pretty well.

For instance, what will happen when the vaccine comes along? Will we be stuck inside until it is ready? Will it be mandatory for people to be vaccinated to be part of civil society, to go to the cinema, to travel, to work? Are these fears paranoid? What if the crisis is so deep by then that anything that will save us and allow us to go back to “business as usual”, whatever’s left of it, will be welcomed with open arms, no matter the implications?

Can any sacrifice ever be too great?

It’s darkly amusing how Star Wars prequel memes have been making the rounds these days as the perfect descriptors of our situation.

So, how about my life?

Being a “work wherever” freelancer and having been one for several years already works to my advantage in the current climate. I’ll admit it, I’ve had my fair share of grumpy days over the last couple of years when I’ve had to work during every single holiday; in addition, my inability to discipline myself and keep my work life and everything-else-life separate has been a cause of great and enduring frustration. Yes, I can edit articles and new episodes in my pyjamas, but as everyone who leads a lifestyle similar to mine would confirm, working in your pyjamas gets really old really fast.

But. As far as work itself goes, I’m currently one of the lucky ones that can still scrape a living. I’m well aware that far from everyone is in the same boat: there are people close to me whose businesses have already closed and even family members who are blackmailed by their bosses to work for free and have no option but give in. Hell, welfare structures themselves are breaking down. The people that in normal conditions had nothing — the homeless or immigrants, for example — now have even less. No emergency 800€ for them. It’s ugly. So, I’m extra-grateful for my Easy Greek Patreon supporters and for Spotted by Locals, who are still giving me some work despite the nosedive in the tourism industry.

I’m reluctant to say this event “is cataclysmic” when we can still play video games, have pizza delivered to our door and buy expensive organic vegan food at the supermarket, but it can certainly feel like that, and I guess this feels as close to a cataclysm as anything we people who are used to wealth, comfort, and frankly, entitlement, have ever experienced. Still, we’re only at the beginning of this ride, which will leave none of us unchanged.

But on another level, we have so many opportunities to use all this time we didn’t know we had – we can do things. 

Michael Leunig

Despite all the relative doom and gloom above, I still feel like I’m in moderately high spirits. I wonder how much that is because I’m a human and my happiness meter, no matter how good or bad things get, tends to hover around 7/10 (the upside of being stuck on the hedonic treadmill — read about this equally horrifying and peculiarly comforting study here). It could also be that, precisely because I’m an introvert at heart, I have decades of experience in finding ways to use my alone time creatively and productively.

It kind of feels morally wrong to be optimistic when everything looks so hopeless around us. As if it’s inconsiderate towards those people that are truly suffering. The truth is that most of us will not fall sick during this crisis, much less die. However, the vast majority will be left with psychological rather than physical scars, and those of us who are still able to muster some good cheer that can end up motivating other people, well, we should keep doing what we’re doing. We the team at Easy Languages get a lot of messages by people who don’t want us to stop making content because it brings them comfort to watch us. Maybe they even use the content we produce for actual language learning!

Once we unglue ourselves from social media and the post-truth mediascape largely created by other people being bored in front of their own screens,  there’s so much life to be had, both inside and -gasp- outside.  The minute we find we’ve actually lost track of our own and other countries’ coronavirus case and death tally because we’re not really that scared — wow. It’s like breaking free of a spell.

I’ve been:

  • Sleeping. A lot!
  • Doing yoga almost every afternoon with Nefeli over Skype. I can’t believe how much this is helping me.
  • Going on long runs (now it’s still permitted?). The Sunday before last, I ran up to Theatro Vrachon (around 11km there and back) and a couple of days ago I ran along Ilissos to the waterfront. At this rate, I’ll be running half-marathons before I know it. Running is something you can do for free and you can start today even if you’ve never run before in your life. You can be running 5 kilometers non-stop before summer — try C25k.
  • I also got a 10kg dumbell and pull-up bar and try to use them as often as possible to try to at least keep some of the progress I made at the gym the 4 months before all this started.
  • Pushing yourself to get sweaty and not just sit around really, really helps. They do say that physical exercise is the cheapest anti-depressant. EVERYONE should exercise as much as possible in the present condition. No wonder Ring Fit Adventure now lists for more than $200 on eBay!
  • Meditating. Trying to start off at 20 minutes every day, focusing on my breath, emptying the mind. As always, not making a lot of progress, nut I’ll get there eventually. It’s a matter of making it into a habit that sticks. I just started The Science of Enlightenment by Shinzen Young which is apparently a masterwork on taking your meditation to the next level. Let’s see! What I can say is that even when I don’t manage to keep the thoughts at bay, the thoughts that do arise during meditation are usually very creative and feel qualitatively different than the usual inner dialogue.
  • Cooking every day. 50/50 vegan/vegetarian. Good thing Marilena doesn’t mind and even enjoys me experimenting in the kitchen.
  • Keeping my immune system strong. Exercise and sleep help. So do lemons, ginger, kefir and propolis (WTF? This is called bee-glue in English. Sounds much nastier than the positively LOTResque “Propolis”). Remember: fear is an immunosuppressant.
  • Drinking. Raki & rum cocktails mostly, but today I also got a fresh bottle of whiskey. It goes well with life itself. Also, mixing stuff with Holy Ginger. This stuff is EXPENSIVE, but I LOVE IT!
  • Taking care of other living beings in the apartment: Marilena, Maalouf, the worms in the compost bin, the kefir grains, and plants I’ve been trying to do my best to not have die on me.
  • Maalouf just by himself takes up a lot of our time with his constant nagging and always playful mood but how can you even say no to this beautiful, stupid face? Just the other day we were playing fetch and “football”. He’s a dog reincarnate in more ways than one…
  • Going for walks (including with Maalouf). I actually thought people would act weird around a cat on a leash but most of them are actually delighted to see an animal that is not a dog so thoroughly and obviously enjoys going for walks.
  • Spring is here and the lack of people around means usually timid birds are growing braver. Yesterday I heard a cuckoo in the big park right next to my place for the first time and then I saw a hoopoe fly outside my window! Today (April 5th) we saw the first flocks of swallows arrive back from Africa and they’re already swooping very close in their search for ideal places to build nests. Observing nature reminds me that life goes on and most other animals not only couldn’t give a fuck about us, they’re happy we’re finally giving them a breather and some space back. I hope the pendulum doesn’t swing back with a vengeance once 5G is inevitably rolled out — the requisite totality of geographical coverage with countless high-powered antennae beaming out interlocking EM radiation at extremely high, virtually untested frequencies, might deeply disturb not just the human world but the non-human one as well, especially in the long run. But that’s another topic for another day…
  • Writing. It’s been so long since I took the time to sit down and write on my blog. I feel so rusty.
  • Reading! Namely: The Psychedelic Explorer’s Guide, Everything is Fucked, Το 10, re-reading Real Magic, Ιστορία (κωμικοτραγική) του νεοελληνικού κράτους, 1830-1974.
  • Gaming. Nier Automata (just finished Route A — not sure I’m getting the hype yet), Hyper Light Drifter (buttery smooth action), GRIS (beautiful), A Short Hike (directly inspired by Breath of the Wild — what a delightful surprise!) and Disco Elysium (balancing between “am I playing this right?” and “this is cool!”)
  • Listening to a lot of Easy German! I love these people, and it’s not just because we work together.
  • Shows: The Man in the High Castle (picked it up after a year of having abandoned it — it’s better than I remembered, however I do find annoying how often the plot seems to revolve around every main character taking rash decisions that magically work out because support characters with no agendas of their own help them carry out their crazy ideas against their own interests — just an impression); La Casa De Papel (4th season already! This show is the ultimate junk-food series: devoid of nutrition, artificial flavors, larger-than-life marketing to cover the complete absense of meaning… but you can’t stop watching!)

Before finally publishing this post, I found out that Fusion Festival 2020 would be cancelled. I was really looking forward to it, and until just a few days was still hoping that maybe, just maybe, it would still be possible for them to squeeze through the hoops. That would mean at least some previous plan would survive the crisis. No such luck.

Maybe there’s no big surprise there, but it just drove the point further how really really different the world already is. So, brace yourselves, buckle up, enjoy the ride. You can’t control any of it anyway, and we’re still gonna die eventually no matter what.

 

 

15 ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ ΣΥΝΘΕΤΕΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΓΙΑ ΒΙΝΤΕΟΠΑΙΧΝΙΔΙΑ

Όλοι μας έχουμε τα κομμάτια και τη μουσική με την οποία μεγαλώσαμε. Αυτή μπορεί να είναι λαϊκά, κομμάτια που τα τραγούδαγαν ή τα έπαιζαν στο σπίτι, μουσική από ταινίες και παιδικά, ή κλασική μουσική, ροκ, ποπ… όλοι έχουμε τις δικές μας ιστορίες και ακούσματα.

Εγώ δεν άκουγα μουσική μέχρι περίπου τα 13, όταν ξεκίνησα να κατεβάζω .mp3 ποπ μουσικής όταν άρχισα να συνειδητοποιώ ότι φαινόμουν τελείως ούφο στους συμμαθητές, φίλους και κορίτσια των οποίων την προσοχή ήθελα να τραβήξω, γιατί δεν έβλεπα και δεν ήξερα τι έπαιζε στο MAD και στο MTV. Η απόπειρα καμουφλάζ απέτυχε, βέβαια: γρήγορα άρχισε να μου αρέσει η ροκ και η ηλεκτρονική και αργότερα, όπως κάθε έφηβος που σέβεται τη μοναδικότητα του, άρχισα να καλλιεργώ τα δικά μου γούστα.

Είναι όμως εντυπωσιακό ότι μέχρι τα 13 δεν είχα καμία επαφή πέραν ελαχίστων εξαιρέσεων με τη δημοφιλή μουσική, είτε ελληνική είτε ξένη.

Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι άκουγα μουσική. Απλώς για πολλούς αυτού του είδους η μουσική «δεν μετράει»: άκουγα φανατικά τη μουσική των ηλεκτρονικών παιχνιδιών με τα οποία μεγάλωσα. Η μουσική αυτή είναι το δικό μου γνώριμο ηχοτοπίο, η δική μου ηχητική πατρίδα, ο δικός μου Χατζιδάκις. Μέχρι σήμερα η μουσική ενός παλιού αγαπημένου τίτλου μου φέρνει πολύ περισσότερη νοσταλγία απ’ ότι το να βλέπω βιντεάκια του παιχνιδιού, ακόμα και να το ξαναπαίζω με τα μάτια ενός ενήλικα.

Είναι εντυπωσιακό ότι ακόμα για παιχνίδια τα οποία πια μπορεί να μην ξανάπαιζα πια, ή τα οποία μπορεί να έχω προσπαθήσει επί ματαίω να ξαναπιάσω και να έχω αποτύχει, η μουσική τους ακόμα με συνεπαίρνει. Μία ένδειξη ότι η ακοή μας είναι καλωδιωμένη διαφορετικά με το συναίσθημα απ’ ό,τι η όραση.

Λοιπόν η αγάπη μου για αυτή την πτυχή της τέχνης των ηλεκτρονικών παιχνιδιών έχει παραμείνει μαζί μου και αυτά τα χρόνια εμπειρίας με έχουν αφήσει με πολλούς αγαπημένους καλλιτέχνες. Ορισμένων τις συνθέσεις τις πρωτοάκουσα μικρός, άλλων πιο μεγάλος, αλλά δεν υπάρχει διαχωρισμός στη δισκοθήκη του μυαλού μου — μπορεί μια μέρα να ξυπνήσω και να παίζει στο μυαλό μου ένα κομμάτι που πρωτογούσταρα μικρός και έχω να ακούσω χρόνια, ή που άκουσα χτες.

Σας παραθέτω μερικούς από τους αγαπημένους μου συνθέτες στη σειρά με τους γνώρισα και αγάπησα μέσα στη ζωή μου.

Koji Kondo

Αν υπάρχει ένας σούπερσταρ συνθέτης μουσικής για παιχνίδια, αυτός είναι ο Koji Kondo. Αν γνωρίζετε μόνο ένα από τα ονόματα σε αυτή τη λίστα, κατά 99% αυτό είναι το όνομα του Koji Kondo, και αν και ακούγεται απίστευτο, είναι πολύ πιο διάσημος μέσω του έργου του από την συνονόματη και συμπατριώτισσα του Marie Kondo που τον τελευταίο καιρό έχει γίνει οικείο όνομα για πολλούς μέσα από τη σειρά της στο Netflix.

Ο Kondo-san ήταν εκεί όταν άκουσα για πρώτη φορά αυτό το κομμάτι στα 4 μου, σε κάτι ξαδέρφια μου στην Αυστραλία.

Ο Kondo έχει κάνει τη μουσική και για διάφορα άλλα παιχνίδια όπως το Star Fox 64 (Lylat Wars), αλλά από ένα σημείο και μετά επικεντρώθηκε μόνο στα Mario και Zelda. Θα μπορούσα να κατονομάσω δεκάδες παιχνίδια που έχω παίξει όλα αυτά τα χρόνια με μουσική του κυρίου Kondo που λάτρεψα… αλλά θα αναγκαστώ να κάνω μια επιλογή!

Super Mario BrosUnderground (το οποίο είχα κάνει “α καπέλλα” με τον φίλο μου τον Μάριο) και η αγαπημένη μου εκδοχή του Underground από το Mario 64: Cave Dungeon/Hazy Maze Cave). Το Youtube πρόσφατα με δίδαξε ότι είναι εμπνευσμένο από αυτό το κομμάτι ονόματι Let’s Not Talk About It.
Super Mario Bros. 2Overworld
Super Mario Bros. 3Air Ship | Map Themes
Yoshi’s Island (πάρτε το όλο. Και ίσως το αγαπημένο μου: Koopa/Baby Bowser — απόδειξη ότι ο Koji ροκάρει για τα καλά. Για χρόνια έκανα requests στο OCRemix για να το κάνουν metal cover, αλλά δεν έχω ακούσει κανένα που να είναι καλύτερο από το πρωτότυπο!)
Super Mario 64File Select, Bob-omb Battlefield, Wing Cap, Dire Dire Docks, Staff Roll
Lylat WarsDestinations Map, KatinaZoness, Area 6

Το soundtrack για το τρισυπέρτατο Legend of Zelda: Ocarina of Time και το soundtrack του ήταν το τελευταίο που συνέθεσε ο Kondo-san μόνος του. Forest Temple | Fairy FountainHyrule Field | Town (Market)Zora’s Domain | Spirit Temple | Lost Woods (ίσως το πιο αξεπέραστο earworm του Kondo), Gerudo Valley

Majora’s MaskAstral Observatory | Final Hours (από τα πιο σκοτεινά, επιβλητικά και ανατριχιαστικά VG κομμάτια που μπορώ να σκεφτώ)
Wind Waker – The Great Sea (αυτό λέει ότι έχει τέσσερεις συνθέτες: Kenta Nagata, Hajime Wakai, Toru Minegishi, Koji Kondo. Πώς λειτουργει αυτό;)

Και ο κατάλογος συνεχίζεται. Απλά θρύλος!

Eveline Fischer

Μαθήτρια του Dave Wise (δείτε παρακάτω). Έγραψε το μεγαλύτερο μέρος της μουσικής του Donkey Kong Country 3. Μου άρεσε τόσο η μουσική του παιχνιδιού αυτού που την άφηνα να παίζει μόνη της (να ‘ναι καλά το παλαί ποτέ sound test). Η μάνα μου, ακούγοντας τη μουσική ενώ έπαιζα, μου είχε πει ότι της θύμιζε Tangerine Dream. Κι εγώ, γύρω στα 8, έψαχνα τη δισκοθήκη να βρω Tangerine Dream και να ακούσω κι άλλη μουσική σαν αυτή του DKC3! Αλλά όχι, τίποτα δεν ήταν σαν το Rockface Rumble…

Northern Kremisphere | Submap Shuffle | Stilt VillageRockface Rumble | Cascade CapersNuts & Bolts  | Big Boss Blues (wOOOw!) — Για μένα το καλύτερο soundtrack της σειράς – ίσως επειδή έπαιξα το 3 πρώτο…

David Wise

Ο Dave Wise ήταν και αυτός παιδί της Rare, από τους ορίτζιναλ, και μέντορας της Eveline Fischer (πάνω) και Grant Kirkhope (κάτω). Οι πιο διάσημες συνθέσεις του είναι μάλλον η δουλειά του για τη σειρά Donkey Kong Country, συμπεριλαμβανομένου του πρόσφατου Tropical Freeze. O Grant και ο Dave συνεργάστηκαν πρόσφατα και στο Yooka-Laylee και στο Impossible Maze.

Donkey Kong Country: Aquatic Ambience | Fear Factory | King K Rool
Donkey Kong Country 2: Stickerbrush Symphony | Island Map Theme | Funky Theme | Klubba’s ReveilleCrocodile Cacophony

Grant Kirkhope

Ο κύριος Kirkhope είναι διάσημος για τη συνεισφορά του στα 3D platformers της Rare για το N64. Oι παιχνιδιάρικες απ’ τη μία και μυστηριώδεις απ’ την άλλη δημιουργίες του έχουν μαρκάρει με ανεξίτηλη στάμπα αυτή την εποχή στην ιστορία των games και για πολλούς ο Grant Kirkhope είναι όσο συνυφασμένος με τη Rare όσο ο Nobuo Uematsu με τη Square, για παράδειγμα (περισσότερα αργότερα).

Πλέον δεν δουλεύει για τη Rare, αλλά πιο πρόσφατα συνέθεσε κάποια κομμάτια για το Hat in Time και το Yooka-Laylee και έκανε ρεμίξ για τα κομμάτια από το Banjo-Kazooie στο Smash Bros. Ultimate.

Επίσης είναι ο δημιουργός του περιβόητου hate-to-love-it DK Rap.

Banjo-Kazooie: Grunty’s Lair (με όλες τις παραλλαγές — πολύ καινοτόμο πράγμα τότε!), Treasure Trove Cove | Freezeezy PeakGrunty’s Furnace Fun | Jinjonator
Banjo-Tooie: Jinjo Village
GoldenEye: Facility | FrigateStatue | Cradle
Viva Piñata: Όλο το soundtrack (αλήθεια ποια είναι η αντίστοιχη ελληνική λέξη;), όπως και το ίδιο το παιχνίδι, είναι σούπερ χαλαρωτικό. Ποτέ δεν κατάφερα να φέρω τα λιοντάρια ή τους αετούς στον κήπο μου, αλλά δεν πειράζει, καλά πέρασα.

Και όταν είχα βρει τυχαία αυτή την ροκ έκδοση του Banjo theme στο Kameo (ένα Banjo kameo στο Kameo! Guh-huh!) είχα ενθουσιαστεί τόσο, που είχα αφήσει σχόλιο στη σελίδα του Grant Kirkhope στο MySpace, τον είχα ευχαριστήσει, και τον είχα ρωτήσει αν έπαιζε αυτός την ηλεκτρική κιθάρα. Και μου είχε απαντήσει πως ναι, και πως είναι μεγάλος ροκάς! \m/

Jake “virt” Kaufman

Είχα αφιερώσει ένα ολόκληρο post για τον Jake Kaufman πριν χρόνια.

Πρωτοάκουσα τη δουλειά του εν λόγω κυρίου όταν ακόμα υπέγραφε ως virt, στο Blood of Ganon, ένα από τα καλύτερα remix από τα 2D Zelda και ένα από τα καλύτερα που έχω ακούσει μέχρι και σήμερα.

Από remixer ο virt έγινε ένας από τους πιο αναγνωρισμένους και ταλαντάχους συνθέτες του χώρου σήμερα, κι έχει υπογράψει μερικά από τα πιο πιασάρικα και ποιοτικά soundtracks των τελευταιών χρόνων, ειδικά σε πιο retro ενορχηστρώσεις.

Το OST του Shovel Knight πρέπει να είναι από τα καλύτερα chiptune soundtracks που έχουν γραφτεί.

Shovel KnightMain Theme | The ExplodatoriumStrike the Earth! Plains of Passage
Shantae and the Pirate’s CurseScuttle TownRave in the Grave (“so Castlevania it hurts”) | Trip Through Sequin Land

Α και τσεκάρετε άλλο ένα παλιό ρεμίξ του, το Crystal Flash. Αυτή τη φορά για το Super Metroid. Εκπληκτικό

Kenji Yamamoto

Ο κύριος Yamamoto έχει επιμεληθεί τη μουσική για όλα (;) τα Metroid πέρα από το πρώτο. Η μουσική του ξεχωρίζει ανάμεσα στα soundtracks άλλων παιχνιδιών της Nintendo για την αγνή ατμοσφαιρικότητα και το νεύρο της. Να κι ένα ενδιαφέρον άρθρο για τη δημιουργική διαδικασία πίσω από το Super Metroid.

Super Metroid – Prologue Intro Theme | Lower Brinstar | Upper Brinstar | Mother Brain | Ending (κάποια από αυτά τα έχει γράψει η Minako Hamano, αλλά δεν ξέρω ποια. Συγγνώμη, Hamano-san αν σε αδικώ εδώ!)
Metroid PrimeOpeningMenu Theme — (σε συνδυασμό ίσως η αγαπημένη μου εισαγωγή σε παιχνίδι απ’ όσα έχω παίξει. Μου φέρνει σχεδόν πάντα ανατριχίλες, και δεν είμαι και hardcore Metroid fan. Να και ένα άριστο, σχεδόν definitive remix από το Smash που συνδυάζει αυτά τα δύο κομμάτια που μαζί απλά ανεβάζουν τον πήχη) — Phendrana Drifts | Meta Ridley Battle | Tallon IV | Hive Mecha / Incinerator Drone

Εδώ ο Kenji και η Minako και… ποιος είναι αυτός στη μέση;

Nobuo Uematsu

Ο κύριος Uematsu είναι συνδεδεμένος με τα παιχνίδια Final Fantasy κυρίως. Ενώ έχω παίξει τα 6, 7, 8, 10 και 12, ποτέ δεν τερμάτισα κανένα τους (για κάποιον λόγο), και ποτέ δεν ήμουν πραγματικά μεγάλος θαυμαστής της σειράς, αλλά αυτό δεν με εμπόδισε να αγαπήσω τη μουσική αυτών των παιχνιδιών.

Χρόνια μετά, τερμάτισα το πρώτο μου παιχνίδι με μουσική από Uematsu, το Lost Odyssey.

Final Fantasy VIBattle Theme | Terra’s Theme (overworld)
Final Fantasy VII Battle Theme | Fight On! (Battle Theme)
Final Fantasy VIIILiberi Fatali (απλά έπικ) | Force You Way (boss theme) | Balamb Garden | Fisherman’s Horizon
Final Fantasy XTo Zanarkand | Battle Theme | Otherworld (final boss) – ουμφ!
Final Fantasy XIIPrelude

Lost OdysseyBattle Theme | Neverending Journey | Battle Conditions (μα πόσο ροκάρει αυτός ο Uematsu)

Μιας που μιλάμε για το Lost Odyssey, πέρα από τη μουσική, αυτό που θυμάμαι από το παιχνίδι περισσότερο τώρα, 10+ χρόνια μετά, είναι το A Thousand Years of Dreams, μικρές ιστορίες που θυμάται ο αθάνατος πρωταγωνίστης από τα χίλια χρόνια στα οποία έχει ζήσει μεταξύ θνητών και με όλη τη σοφία που δεν μπορεί να τους μεταδώσει. Η αφήγηση θυμίζει βιβλίο ή visual novel και θυμίζει καλό μελό που μπορεί να σου δώσει ένα ποιοτικό δραματικό άνιμε. Πάντα τις θυμάμαι αυτές τις ιστορίες όταν ακούω ανθρώπους να εύχονται να μπορούσαν να ζήσουν για πάντα.

Motoi Sakuraba

Άλλος ένας δημιουργικότατος ιάπωνας συνθέτης που έγινε γνωστός κυρίως για τη μουσική που έγραψε για JRPG αλλά πρόσφατα έμαθα ότι έγραψε και τη μουσική για τα Dark Souls! Δεν τα έχω παίξει αρκετά για να έχω κάποια μουσική να μου έρχεται τώρα από μόνη της στο μυαλό, βέβαια…

Πρωτοήρθα σε επαφή με τη μουσική του από τα δύο Golden Sun για το Game Boy Advance, ίσως το αγαπημένο μου JRPG μέχρι και σήμερα, κι ας το έπαιξα μόνο μια φορά – ίσως επειδή είναι από τα λίγα που όντως τερμάτισα! Απίστευτο τι μουσική κατάφερε να γράψει για ένα παιχνίδι του Game Boy Advance.

Tales of PhantasiaHarmonious Moment | Fighting of the Spirit | Morlia Gallery
Golden Sun Vale, Kolima/Mogall Forest, Saturos Battle Theme, Sea of Karagol, Venus LighthouseLemuria Doom Dragon
Mario GolfToad Highlands

 

Christopher Tin

O Christopher Tin έγινε γνωστός με το soundtrack για το Civilization IV και το ανεπανάληπτο Baba Yetu. Όταν βγήκε, με θυμάμαι εκεί, 16 χρονών, να το αφήνω κάθε φορά να παίξει ολόκληρο και απλά να χαζεύω τη γη να περνάει από μέρα σε νύχτα, από νύχτα σε μέρα και πάλι από την αρχή. Ποτέ δεν περίμενα ότι το Πάτερ Ημών στα σουαχίλι θα με γοήτευε τόσο διαχρονικά.

Δεν ήμουν ο μόνος που πρόσεξε πόσο καταπληκτικό τραγούδι ήταν το Baba Yetu. Αυτό το τραγούδι ήταν τόσο καλό και έλαβε τέτοια υποδοχή που ενέπνευσε από μόνο του έναν ολόκληρο δίσκο, το Calling All Dawns. Το πάντρεμα κλασικής και «έθνικ» μουσικής του τον έχει κάνει έναν από τους αγαπημένους μου δίσκους γενικότερα, και παραμένει τόσα χρόνια μετά. Η έκδοση του Baba Yetu στο Calling All Dawns απέσπασε για τον Tin δύο Grammy και ήταν η πρώτη φορά που κομμάτι που γράφτηκε για βιντεοπαιχνίδι κέρδισε αυτό το βραβείο.

Έπειτα ο Tin έβγαλε τον πνευματικό διάδοχο του Calling All DawnsThe Drop that Contained the Sea το οποίο έχει μερικά αριστουργηματικά κομμάτια (όπως το Temen Oblak), και τώρα περιμένουμε με αγωνία το To Shiver the Sky.

Civilization VISogno di Volare (πολύ catchy αλλά ένα κλικ κάτω από το Baba Yetu για μένα λόγω θεματολογίας).

Yuu Miyake

Θα γράψω μόνο δύο λέξεις. Katamari. Damacy.

Katamari DamacyKatamari on the Rock (το anthem μου μεταξύ των 17 και 19) | Cherry Blossom Color Season | LONELY ROLLING STAR | Lovely Angel | You Are Smart

Πώς γίνεται πάνω από 15 χρόνια αυτό το soundtrack να συνεχίζει να ακούγεται τόσο φρέσκο; Ή απλά είμαι γέρος και δεν ξέρω τι σημαίνει φρέσκο…

Andreas Waldetoft

Ο σκανδιναβός κύριος από ‘δω είναι από τους long-time συνθέτες της Paradox Interactive. Έχει υπογράψει τις μουσικές για τις σειρές Europa Universalis, Crusader Kings, Victoria, Hearts of Iron και άλλες. Δεδομένου ότι σε αυτά τα παιχνίδια έχω ρίξει κάποιες εκατοντάδες ώρες όλες μαζί, θα έλεγα ότι έχω ακούσει τις μουσικές του από άποψη καθαρού χρόνου περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο σε αυτή τη λίστα.

Hearts of Iron IIOverture
Europa Universalis IIIConquistador, The Highland Wanderer, East vs. West, A Cruce Victoria
Crusader Kings IIMain Title, In Taberna, A Simple Song for Commoners, Saladin Besiege Jerusalem
Europa Universalis IVThe Voyage

Πάρτε και το soundtrack του πρώτου Victoria με διάφορα ωραία κλασικά κομμάτια. Φαντάζομαι ο Waldetoft τα διάλεξε.

Danny Baranowski

Ο DannyB έκανε όνομα γράφοντας τη μουσική για το Super Meat Boy. Αργότερα, οι οικονομικές διαφωνίες με τον δημιουργό του, τον Edward Mcmillen, σχετικά με τα κέρδη από τις νέες μεταφορές του παιχνιδιού σε περισσότερες κονσόλες, οδήγησαν στη δημιουργία ενός νέο OST από τελείως διαφορετικό συνθέτη. Μέχρι και σήμερα, το soundtrack του Baranowski για το PC και Xbox 360 θεωρείται εν πολλοίς το de facto OST.

Ο DannyB επίσης έγραψε τη μουσική για το Binding of Isaac (που μετά το διαζύγιο του με τον McMillen είχε παρόμοια κατάληξη) αλλά και για το Crypt of the Necrodancer, όπου έκανε επίδειξη καλλιτεχνικής δύναμης. Αυτή του η επιτυχία του έστειλε επάξια την ανάθεση του Cadence of Hyrule, του remix του Necrodancer σε ρυθμούς Legend of Zelda. Δεν πρόλαβα να το παίξω καθώς πούλησα το Switch μου πριν κάποιους μήνες, αλλά ίσως μια μέρα.

Super Meat Boy: Chapter 2 Dark World | Chapter 4 Dark World
Crypt of the Necrodancer: 1-3 (Mausoleum Mash) | (2-1 (Fungal Funk) | 3-2 (Dance of the Decorous) | 3-3 (A Hot Mess),

Disasterpeace

Έμαθα τον Disasterpeace για πρώτη φορά από τη συνεισφορά του στο 25YEARLEGEND στο OCREMIX (πλάκα-πλάκα, ένα από τα ελάχιστα σάιτ το οποίο υπάρχει ακόμα από το 2002, όταν πρωτοξεκίνησα να μπαίνω, και χωρίς καμία υπερβολικά ριζική αλλαγή).

Τον αγάπησα όμως για τη δουλειά του στο Fez. Ξέρω ότι το παιχνίδι έχει  άσχημη φήμη, αλλά για μένα όλη η παραφιλολογία γύρω από τον Phil Fish απλά κάνει το παιχνίδι ακόμα πιο μυστήριο και ελκυστικό — ένα αριστούργημα του οποίου ο δημιουργός ήταν λίγο μαλάκας, όπως τόσοι μεγάλοι καλλιτέχνες στην ιστορία της τέχνης.

Αυτό το παιχνίδι με έχει χαράξει. Ίσως είναι η περίοδος στη ζωή μου που το έπαιξα, το καλοκαίρι του ’13, ίσως είναι ο τρόπος που το έπαιξα (όπως πρέπει – με στιλό και χαρτί δίπλα μου at all times!), ίσως είναι η γενικότερη αγνά ψυχεδελική αισθητική του που μαζί με τη θρησκευτική θεματολογία του με άγγιξε με έναν αναμφίβολα πνευματικό τρόπο. Ακούστε και απολαύστε, κι ας μην παίξατε ποτέ το παιχνίδι.

Ελπίζω να δοκιμάσω το Hyper Light Drifter και τη μουσική του μια μέρα.

Christophe Heral

Έχετε ακούσει πόσο θεόμουρλα είναι τα soundtrack των Rayman Origins και Rayman Legends; Μπορούμε να ευχαριστούμε τον κύριο Heral γι’ αυτό.

Γενικά αυτά τα soundtrack είναι ότι πιο φρέσκο, κεφάτο, χαρούμενο, καλογραμμένο και καλοφτιαγμένο έχουν ακούσει τα αυτιά μου αυτές τις δεκαετίες που ακούω μουσική, και όχι μόνο για βιντεοπαιχνίδια.

Rayman OriginsThe Lum KingChest | Shooter – KazooLums of the Water (Glou Glou) | The Lums’ Dream
Rayman LegendsMariachi Madness | Gloo Gloo

Επίσης:
Beyond Good and EvilPropaganda, και το Spanish Bar, το οποίο για χρόνια ήταν το ringtone μου.


Ειδική μνεία για τους:

Stephen Rippy & Kevin McMullan για το Age of Empires II (shhh, ha)

Jim Guthrie για το Superbrothers Sword & Sworcery LP (Unknowable Geometry & And Then We Got Older)

Mike Morasky για το Portal 2 (ναι ναι μπορεί να πείτε Jonathan Coulton αλλά νομίζω ότι όλο το OST του Portal 2 είναι ανώτερο από το Still Alive ή το Want You Gone).


Θα ήθελα να μάθω περισσότερους συνθέτες και αγαπημένη σας μουσική από βιντεοπαιχνίδια, αν και ήδη γνωρίζω ότι δεν είναι το ίδιο αν δεν παίξεις το παιχνίδι πρώτα.

Αλλά, όπως και στις ταινίες, μερικές φορές η μουσική είναι απλά τόσο καλή που μπορεί να αποκτήσει και δική της ζωή, ανεξάρτητα από το έργο για το οποίο γράφτηκε αρχικά. Οπότε, διδάξτε με!

EARWORM GARDEN EARLY 2020

Navigating through this band’s recent discography (all 244 or so records they’ve made in the last 3 years) is a feat on its own! The drums were the most earwormy part of this song for me. I was surprised to discover they have two drummers, actually.

Inspired by this podcast episode by Personality Hacker, in turn inspired by the death of Rush drummer Neil Peart and which put me, too, in a nice Rush mood. The song is about the freedom of driving a Red Barchetta in an imaginary future (“50 odd years” from the ’70s, when this song was written), at a time where driving has been banned.

Heard this song by complete chance on the 2nd program of ERT (Greece’s public radio & TV) on Christmas Eve. Awesome surprise, right? I already was a fan of VIC, but this new album of theirs has launched the band to legendary status. Can’t wait for their concert in Athens 2 weeks from now. See you there?

MY VEGAN JOURNEY THUS FAR

The Tree of Life Erasmus+ program that took place in Elpidohori in Greece last October was focused on cultivating awareness in each one of us participants about how to make our lives more sustainable: less wasteful and polluting, with a smaller carbon footprint, and more about discovering and implementing life solutions that go through community and sharing instead of conspicuous consumption and waste.

You can see the Easy Greek episode I made about my experience here.

I have known for a long time that one of the best and most effective ways to reduce my impact on the world and promote a caring, sustainable lifestyle (insofar as this is possible while living in a large city) is to become vegan, or to be an even more selective omnivore than I had been before.

So, for the past couple of months, I have limited animal products to drinking my own homemade kefir (which I eat to not let the products of my kefir fungus culture go to waste) and honey (which I tend to substitute with apple butter whenever possible). That’s about once per week. I call this vegan, which it isn’t really, but you could call it “plant-based” if you object. More on that soon.

In the spirit of this vegan project, Marilena and I shot this video for Easy Greek:

For my nameday, in October, we cooked and shared a meal with some of my friends, where we also got a chance to talk to them about Tree of Life and what inspired us to take the decision to severely cut back on our animal product consumption.

The menu included roast potatoes and sweet potatoes, hummus and pink beetroot hummus, a large salad with pomegranate, olives, sea fennel and sunflower seeds (and more), baked pita bread (which turned out a liiittle more peppery than I had planned) and some guacamole.

The immediately following weekend, we organized a second dinner, this time for some friends of Marilou’s. It was actually more of a “vegan potluck”. Some of the people we invited initially laughed at the idea of cooking vegan food to bring with them, but in the end the whole thing turned out to be a big success.

The menu in this case included my favorite cauliflower curry with coconut milk, more beetroot (and carrot!) hummus, more guacamole, salad, brown rice, roast pumpkin with pomegranate and sunflower seeds, vegan pesto pasta, Greek fava and roast Pleurotus mushrooms with thyme and balsamic vinegar.

For dessert: vegan cheesecake (with cashew nut paste instead of cream cheese) with strawberry jam!

Despite the “sustainable” feast, I was disheartened by the fact that a lot of our dinner guests actually left quite a lot of their food in their plates uneaten. They all said they liked the food, so unless they were lying, they just couldn’t serve themselves less, or just as much, as they intended to eat. So we actually created quite a lot of food waste that wouldn’t have been produced otherwise. The total impact of this waste compared to what a “normal” dinner would have produced is hard to quantify: it might have had fewer, more environmentally impactful dishes, but a greater number of our guests might have been more eager to clean their plates. Or not. Who knows.

This realization inspired me to get some new worms for my Wormery compost bin and refresh my colony. I had accidentally killed the previous colony a few years back by drowning them in white flour (ironically). It was time to renew my efforts to reduce kitchen waste in the household.

Pumpkin seeds sprouting

Before leaving Elpidohori, we made the agreement as a team to symbolically share plants or sprouts with other people, disseminating literally as well as figuratively the message of Tree of Life in this way.

I grew lentil sprouts as part of this activity — a fantastic tasty & nutritious snack.

Lentil sprouts
Maalouf is also considering going vegan… NOT!
You should try these sprouts!

I also put some avocado pits (the ones left over from the guacamole!) in water to have them one day become avocado trees. I intended to gift these sprouts to friends and family, but almost a month later, they don’t seem to have grown much. I hope they make it!

Once, and if, we get there, I’ll be sure to post updated pictures. I’m following this video guide.

Actually, looking at the level of water and at the video, I don’t think I submerged them deep enough into the water.

Also, here are some vegan restaurants in Athens I have reviewed for Spotted by Locals to get you even more familiarized with this fascinating, forward-looking world.

Veganaki | PeasVegan BeatMama Tierra

You may also browse by keyword: vegetarian.

This is the story so far almost two months in. I’m supplementing vitamin B12 and D3 and I’m eating a lot of hemp and pea protein as I’ve been hitting the gym regularly, and that seems to be working as intended.

On a final note, I watched The Game Changers on Netflix a few days ago (thanks for the recommendation, David!) — a documentary about “plant-based” diets and nutrition in strength-based or extreme sports.  I have to admit it’s impressive to see Arnold Schwarzenegger singing the praises of plant-based diets, as I’m sure you’ll agree.

At the time of writing, a full version also existed on Youtube, but I don’t expect it will stay there for long, which is why I’m not sharing with you a direct link to it.

The relevant discussion has raised interesting questions about what vegan science is using for backing. The anecdotal evidence and stories included in the film were impressive, but some of the purely nutrition-based arguments against meat sounded a bit farfetched. Joe Rogan invited the documentary’s main narrator (whose story was one of the many included in the film itself) to debate him over some of these facts. Here’s another unbiased, seemingly fair review of the relevant science.

What I believe is there’s no point obsessing over the nutritional arguments: if you take into account that many medical studies cannot be or never are replicated, or the fact that each study is more often than not funded by the respective industry that will most stand to benefit from the results, this kind of arguments tend to be unreliable and easy to debunk using equally valid counterarguments (by equally dubious and most likely unrepeated studies) carried through by the opposing camp.

It seems obvious and makes intuitive sense that a plant-based diet should be healthier than a primarily carnivore diet, but there are caveats. And, crucially, there are plenty of other, much stronger arguments for plant-based or vegan diets that question the ethics of factory farming and the ridiculously high environmental impact of animal products. It’s just a matter of fact that the planet cannot support 7.5 billion carnivores and the animals that would feed them. Focusing too much on the nutritional arguments and discounting these other points seems like a waste of time and an invitation to endless bickering.

ΚΑΛΟΣ ΚΙ Ο ΑΜΑΖΟΝΙΟΣ, ΑΛΛΑ…

Αφίσα από το 1991, “Save the Rainforest”. Κανείς δεν περίμενε τότε ότι η αδάμαστη όρεξη δισεκατομμυρίων για κρέας κάθε μέρα θα υπερτερούσε.

Ήμουν τον Ιούλιο στα Λουτρά Ωραίας Ελένης Κορινθίας, στο μικρό εξοχικό μας εκεί.

Είχα πάει βόλτα στον κεντρικό δρόμο κι ανακάλυψα ένα νέο μπαρ το οποίο συνδυάζει τυριά, αλλαντικά και μπύρες. Είπα να τους επισκεφθώ κι εγώ, να δοκιμάσω αυτή τη νέα επιχείρηση στο χωριό.

Παρήγγειλα μια Weiss ελληνική και μια ποικιλιά νόστιμων τυριών από διαφορετικά μέρη της Ελλάδας.

Ο ιδιοκτήτης ήταν εκεί μαζί με έναν φίλο του, σε διπλανό τραπέζι. Πήγα στο τραπέζι τους και τους έπιασα την κουβέντα.

Αφού συστηθήκαμε και αναφέραμε περιληπτικά τι κάνουμε στη ζωή μας, ήρθε το πιάτο με τα τυριά.

«Δεν θες να δοκιμάσεις και τα αλλαντικά;» με ρώτησε ο ιδιοκτήτης. «Είναι όλα ντόπια ελληνικά».

«Όχι, αποφεύγω το κρέας γενικά», απάντησα.

«Γιατί; Λόγοι υγείας;» με ρώτησε ο φίλος του. Του απάντησα πως όχι, περισσότερο λόγοι ηθικοί και οικολογικοί. Εκείνος σχολίασε ότι και τα φυτά έχουν συναισθήματα και ότι τα ζώα που εκτρέφουμε θα εξαφανίζονταν αν δεν τα εκτρέφαμε, άρα κάνουμε καλό που τρώμε κρέας. Για την ακρίβεια δεν θυμάμαι ακριβώς τι είπε γιατί δεν ήταν τίποτα που δεν είχα ξανακούσει από διάφορους απολογητές της κρεατοφαγίας.

Γνωστή συζήτηση, αλλά είπα να τσιμπήσω. Ποιος ξέρει. Μπορεί να ήταν κάτι που εκείνοι δεν είχαν ξανακούσει ποτέ.

Τους είπα για το έγκλημα των βιομηχανοποιημένων εκτροφείων, και για να τους φέρω με το μέρος μου (δείχνοντας τους ότι ο τρόπος ζωής μου ήταν κάτι που κι εκείνοι θα μπορούσαν να δοκιμάσουν), τους είπα ότι μερικές φορές τρώω το κρέας όταν πιστεύω ότι έχει μεγαλύτερη σημασία να σεβαστείς τον κόπο που κρύβει η φιλοξενία και να μην αρνηθείς κρέας το οποίο ήδη έχει σκοτωθεί και μαγειρευτεί από το να σηκώσεις μπαϊράκι σε ανθρώπους που θα συνδέσουν την αγνωμοσύνη με τη χορτοφαγία. Τότε είναι που η προσπάθεια σου να κάνεις το καλό γυρίζει μπούμεραγκ.

Επίσης ανέφερα ότι σε παγκόσμιο επίπεδο, η κτηνοτροφία είναι από τους νούμερο ένα παράγοντες για την επιδείνωση της κλιματικής αλλαγής. «Καίνε τον Αμαζόνιο για να καλλιεργήσουν σόγια και να αφήσουν τα γελάδια να βοσκήσουν για να γίνουν μπέργκερ στην άλλη άκρη του κόσμου».

Ένα αχνό χαμογελάκι περιφρόνησης άρχισε να σχηματίζεται στα χείλια των συνομιλητών μου.

«Είναι καλό που σε απασχολεί ο Αμαζόνιος», άρχισε ο ιδιοκτήτης, «αλλά — πού είπες ότι μένεις, στον Οικισμό; Το ξέρεις ότι πριν χτιστούν τα σπίτια εκεί είχε πευκοδάσος; Δεν είναι υποκριτικό να μένεις εκεί και να μου μιλάς για τον Αμαζόνιο;»

Τον κοίταζα με ένα ξαφνικά ένοχο ύφος.

«Πέρα από το μπαρ εδώ που άνοιξα με τη γυναίκα μου, εγώ δουλεύω στα διυλιστήρια, στους Αγ. Θεοδώρους. Δεν με συμφέρει που θα στα πω αυτά, αλλά ξέρεις τι περιβαλλοντική καταστροφή φέρνουμε εμείς; Αναγκάζομαι να δουλεύω εκεί, αλλιώς δεν θα το έκανα. Αλλά λένε να φτιάξουν και εξέδρες. Αυτό θα είναι καταστροφικό. Γιατί δεν σε απασχολεί αυτό;»

Θέα στα διυλιστήρια από τα Λουτρά.

«Κοίτα, είναι κι αυτό σημαντικό, αλλα…»

«Καλός κι ο Αμαζόνιος, αλλά εσείς στις πόλεις και στις οθόνες κοιτάζετε μόνο τι γίνεται στον κόσμο και δεν βλέπετε τι γίνεται στην επαρχία. Τα ΜΜΕ μας έχουν πείσει να χαζεύουμε έξω και να μη βλέπουμε τι γίνεται στον ίδιο μας τον τόπο, στην ίδια μας την πατρίδα. Ξέρεις πόσοι λαθρομετανάστες έρχονται στη χώρα; Δεν θα μείνει Έλληνας για Έλληνας, στο λέω».

«Θα έπρεπε να τους σκοτώνουν στα σύνορα», πετάγεται ο φίλος του.

«Ασ’ τον φίλο μου», συνεχίζει ο ιδιοκτήτης, «είναι λίγο ευέξαπτος. Μην τον παρεξηγείς, έχει καλή καρδιά. Εγώ λέω ότι θα έπρεπε να παίρνουμε μόνο τους καλούς. Τους επιστήμονες. Γιατί να φορτωνόμαστε όλους τους άλλους; Να εκμεταλλεύονται και το σύστημα υγείας; Είναι κατάσταση αυτή, να περιμένουν οι Έλληνες και να εξυπηρετούνται οι ξένοι; Ξέρω τι σου λέω, τα έχω ζήσει».

Εδώ αρχίζω και κοιτάζω τριγύρω μου για εξόδους διαφυγής. Αλλά αντιδράω.

«Δεν ξέρω αν θα έπρεπε να δεχόμαστε όλους τους μετανάστες και με ποια κριτήρια, αλλά οι πρόσφυγες προσπαθούν να ξεφύγουν από πόλεμο. Εδώ δεν έχουμε ζήσει πόλεμο, δεν ξέρουμε τι σημαίνει».

«Άκου να σου πω, μη μου λες εμένα ότι δεν έχουμε ζήσει πόλεμο. Ο παππούς μου έζησε τον πόλεμο, κι εγώ είμαι πολύ άνθρωπος της οικογένειας κι έχω ενσυναίσθηση.  Έτσι νιώθω ότι τον έχω ζήσει κι εγώ. Αυτό είναι από τα αρνητικά μου — συναισθάνομαι και νοιάζομαι για την οικογένεια μου υπερβολικά… Κι άλλωστε, με όσα γίνονται τώρα, δεν είναι σαν να ζούμε πόλεμο;»

«…»

«Ο Αμαζόνιος είναι μακριά. Έχουμε άλλα προβλήματα εδώ…»

Η συζήτηση συνεχίστηκε. Οι συνομιλητές μου παραδέχτηκαν ότι είχαν ψηφίσει και Χρυσή Αυγή, αν και δεν συμφωνούν με όλους τους τρόπους τους, και ο Κασιδιάρης φαίνεται εξηγημένος άνθρωπος.

Έφυγα με ελαφρά πηδηματάκια, ευχαριστώντας τους για τα ελληνικά τυριά και τις ελληνικές μπύρες.

Η καταστροφή του Αμαζονίου, λίγες εβδομάδες αργότερα, πήρε διεθνείς διαστάσεις σα θέμα. Δεν ξέρω αν με θυμήθηκαν οι κύριοι από πάνω, αλλά εγώ τους θυμήθηκα, και τη συζήτηση μας, και είπα να τη μοιραστώ μαζί σας, σαν ένα μικρό στιγμιότυπο από τον τρόπο σκέψης όσων ίσως δεν ανησυχούν τόσο για αυτά τα μεσοαστικά πράγματα.

ROBO-BOOGIE: AN ANDROID-THEMED PLAYLIST

The distant future, the year 2000
The distant future, the year 2000
The distant future, the distant future
It is the distant future, the year 2000
We are robots

The world is quite different ever since
The robotic uprising of the late nineties
There is no more unhappiness, affirmative

We no longer say yes, instead we say affirmative
Yes, affir-affirmative
Unless we know the other robot really well

There is no more unethical treatment of the elephants
Well, there’s no more elephants, so ah, but still it’s good

There’s only one kind of dance, the robot
And the robo-boogie
Oh and the ro, two kinds of dances
But there are no more humans
Finally robotic beings rule the world

Here’s a robot-themed playlist I made. It has pieces ranging from the hilarious to the chilling and frisson-inducing , but they’re all in some way inspired by science fiction and humanity’s dream of spawning a synthetic version of itself.

Featuring: Vangelis, Flight of the Conchords, Kraftwerk, Röyksopp, Giorgio Moroder, Radiohead, Daft Punk, Voltaire, Tomáš Dvořák and Styx.

 

 

CUBILONE’S DIMENSION MIGRATION

I was considering erasing my old blog (2007 – 2017) and allowing it to be swept away by the wind of time, but I was turned over, at least for the time being, mostly thanks to the surprising, kind, and kind of surprising words of appreciation by friends, and have copied it to Hallografik.ws.

Cubilone’s Dimension will now be simply known as the “old blog”, or the “archive”. I might go back and do something, play around with some old posts one day. Until that day comes, please excuse any inconsistency with internal linking etc you might find — I did my best to update the permalinks.