Άκου ανθρωπάκο by Wilhelm Reich
My rating: 3 of 5 stars
Εδώ έχουμε τα απωθημένα ενός ανθρώπου ο οποίος αφιέρωσε την ζωή του στην έρευνα της οργόνης (ρίχτε μια ματιά στο ίντερνετ ή και εδώ, είναι πολύ ενδιαφέρουσα εξιστόρηση: http://www.youtube.com/watch?v=h7AjkpK5Q3k), της κοσμικής ενέργειας η οποία κρύβεται πίσω από τον οργασμό, συνδέεται με το κι και το πράνα και την καταπραϋντική επίδραση της σε καρκινοπαθείς σε τελικό στάδιο και την δημιουργία βροχής από το πουθενά. Ο Ράιχ ξεσπάει προς τον ανθρωπάκο, τον δειλό άνθρωπο ο οποίος ποτέ δεν παίρνει την ζωή του στα χέρια του παρά ζητωκραυγάζει ηγέτες, ακολουθεί μόδες, κρύβεται πίσω από το συντηρητικό και το καθεστυμένο, πιστεύει πως ο ίδιος δεν μπορεί να εγγυηθεί την ελευθερία του και αφήνει αυτό το χρέος στα χέρια «μεγάλων», είναι «δυσκοίλιος και ανέραστος», καταδικάζει οτιδήποτε το καινούργιο και επαναστατικό και είναι πάντα πρώτος στο να κατηγορεί χωρίς να μπορεί να γνωρίζει, όπως έγινε και στην περίπτωση του Ράιχ, ο οποίος τελικά κλείστηκε στην φυλακή για το έργο και τις απόψεις του, όπου και πέθανε.
Το Άκου Ανθρωπάκο δεν έχει συνοχή, είναι 121 σελίδες κράξιμο το οποίο όπως διαβάζω δεν προοριζόταν για δημοσίευση. Ο κ. Ράιχ επαναλαμβάνεται αρκετά και μπορείς σχεδόν να νιώσεις πόσο αδικημένος νιώθει από τον ανθρωπάκο — από εκεί που ήθελε να βοηθήσει τον κόσμο να προχωρήσει, πίστευε πως η οργόνη θα ανέτρεπε, όπως και θα ήταν πρέπον, το επιστημονικό status quo, στην πορεία υπονομεύεται και τελικά συμπεραίνει πως ο γεμάτος ανθρωπάκους κόσμος δεν είναι έτοιμος για εκείνον… Ούτε το προλεταριάτο, ούτε οι συμπατριώτες του, ούτε οι Αμερικάνοι, κανείς.
Σίγουρα μια ενδιαφέρουσα ανάγνωση, αν μη τι άλλο. Απλά λίγο υπερβολικά κοντά στα όρια της παράκρουσης, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.