EARWORM GARDEN // BIONIC COMMANDO REARMED 2 — FLUTES OF EKTANADU

6 χρονιά μετά το review. Sheesh. Το έπαιξαν αυτό στο RPGamers Game Radio που βοηθάει πολύ με την συγκέντρωση κατα το editing για το Spotted by Locals (και είναι ο καλύτερος VGM «σταθμός» που έχω βρει. Δεν έχω ψάξει όμως και πολύ). Kαι φυσικά αυτό το κομμάτι του οποίου η μοίρα έμελλε να είναι ενός αποτυχημένουμου παιχνιδιού, μου (ξανά)κόλλησε.

Πείτε μου. Δεν σας έχει λείψει η dubstep, έστω λίγο; Την αλήθεια.

 

GAME 2.0 REVIEW — CIVILIZATION 6

Ιδού.

Αν και συνεχίζει να μου αρέσει πάρα πολύ το Sogno di Volare του Christopher Tin – Tο Όνειρο της Πτήσης, ιταλιστί – υπάρχει ένα μεγάλο παράπονο μου, μια ανησυχία για τη σειρά που δεν έγραψα στο review γιατί δεν νομίζω πως ταιριάζει στο target group του Game 2.0 μάλλον δεν θα την καταλάβαινε ο μέσος παίκτης παιχνιδιών στρατηγικής – πως ακόμα και τώρα, 20 χρόνια μετά το Civilization II που το δοκίμασε με το mechanic της παγκόσμιας υπερθέρμανσης, η σειρά έχει εγκαταλείψει κάθε οικολογική ευαισθησία και τιμωρίες για την αχαλίνωτη ανάπτυξη. Ο πλανήτης είναι το απέραντο ορυχείο, εργοτάξιο, σκουπιδοτενεκές και βόθρος της ανθρωπότητας.

Πρόσφατα άκουσα το In Other Worlds της Margaret Atwood, και είχε το εξής πολύ ωραίο διήγημα: Time Capsule Found on a Dead Planet.

Ως αντιπαραβολή στο Sogno di Volare, βάζω τις δυό τελευταίες φράσεις, αν και θα πρότεινα να το διαβάσετε όλο. Θα σας πάρει 5 λεπτά. Κάντε το στο όνομα της ικανότητας συγκέντρωσης σας.

5. You who have come here from some distant world, to this dry lakeshore and this cairn, and to this cylinder of brass, in which on the last day of all our recorded days I place our final words:

Pray for us, who once, too, thought we could fly.

 

 

 

REVIEW: ΜΠΟΥΚΟΥ

ΜπούκουΜπούκου by Φαίη Κοκκινοπούλου
My rating: 5 of 5 stars

Διαβάζοντας το Μπούκου της Φαίης Κοκκινοπούλου, θυμήθηκα κάτι που είχε πει ένας κόουτς σε ένα σεμινάριο αυτογνωσίας κάποτε (ο Γιασάρ):

«Όταν οι άνθρωποι κλαίνε, τους αφήνω να κλάψουν. Δεν παρεμβαίνω, όπως δεν παρεμβαίνω όταν γελάνε. Για μένα το κλάμα και το γέλιο είναι το ίδιο: αγνές εκφράσεις συναισθήματος. Χρειάζονται και είναι απαραίτητα και τα δύο»

Δεν είναι τυχαίο ότι μερικές φορές όταν κάποιος κλαίει δεν είναι προφανές αν είναι από χαρά ή από λύπη. Θαρρώ πως αρκετοί άνθρωποι οι οποίοι γελάνε ασυνήθιστα πολύ αυτό που θα ήθελαν στ’ αλήθεια να κάνουν θα ήταν να κλάψουν.

Το Μπούκου θα μπορούσε κάλλιστα να χρησιμοποιηθεί στα σεμινάρια του Γιασάρ: τη μια διαβάζεις και γελάς κάτω από τα μουστάκια σου, την άλλη γυρίζεις σελίδα και ξαφνικά βρίσκεσαι να επαναλαμβάνεις τις ίδιες 3-4 σειρές για να βεβαιωθείς ότι αυτό που μόλις επεξεργάστηκες στο κεφάλι σου είναι στ’ αλήθεια αυτό που νομίζεις. Όντως, το Μπούκου αγγίζει το ένα τραγικό θέμα μετά το άλλο με την ίδια ελαφρότητα που πετάει τις εμπνευσμένες και αστείες παρομοιώσεις ή τις κωμικές περιγραφές και καταστάσεις της ιστορίας. Αυτή η αποδοχή καλών και κακών μαντάτων και συμβάντων στη ζωή των πρωταγωνιστών με την ίδια στωική, σχεδόν βουδιστική ηρεμία, η οποία όμως ποτέ δεν ξεπερνάει τα όρια της απάθειας, δίνει μια αίσθηση ωριμότητας και ισορροπίας στη γραφή και στα λεγάμενα. Ταυτόχρονα, και με την παρουσία της ίδιας δεκτικότητας στη ροή των πραγμάτων, μερικά σημεία είναι τόσο ειλικρινή και γεμάτα ατόφιο συναίσθημα και αίσθηση δικαίωσης, που μια ή και δύο αναγνώσεις δεν φτάνουν.

Η πλοκή ακολουθεί τη ζωή της ομώνυμης οικογένειας που ζει σε ένα χωριό κάπου στην Ελλάδα το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα. Αποτελείται από τον κλασικού ελληνάρα πατέρα που μια ζωή θέλει «παιδιά» (αγόρια), τη γυναίκα του που συνεχώς απογοητεύει τον άντρα της διαρκώς αποτυγχάνοντας να εκπληρώσει τον διακαή πόθο του, και τα επτά κορίτσια τους που το σοβαρότερο παράπτωμα της ζωής τους είναι που δεν γεννήθηκαν αρσενικά. Μετά από μια έξαρση ενδοοικογενειακής βίας, οι δρόμοι τους τους φέρνουν στην Αθήνα. Από εκεί βλέπουμε τα πράγματα από την οπτική γωνία 4 διαφορετικών μελών της οικογένειας (;) και την μεταμόρφωση τους.

Διαβάζοντας το βιβλίο διέκρινα δύο ξεχωριστά αλλά συναφή αφηγηματικά ρεύματα: τον μαγικό ρεαλισμό του Gabriel Garcia Marquez στο Εκατό Χρόνια Μοναξιά, και τον χιουμοριστικό, συμβολικό σουρεαλισμό που απαντάται σε ταινίες όπως το Underground του Emir Kusturica ή το Amelie (και άλλες ταινίες) του Jean-Pierre Jeunet. Οι χαρακτήρες του Μπούκου είναι όχι μόνο ολοζώντανες καρικατούρες (με την καλή έννοια) των οποίων η αλληλεπίδραση δίνει μια ιστορία που φαντάζει τόσο αληθοφανής όσο και εξωπραγματική, είναι αρχέτυπα που συναντώνται (και) στην σύγχρονη νεοελληνική κοινωνία, ή τουλάχιστον στο πρόσφατο παρελθόν της.

Θα μπορούσα άνετα να φανταστώ το βιβλίο να γίνεται σενάριο για ταινία στα πρότυπα των προαναφερθέντων η οποία θα ξενέρωνε τους σοβαροφανείς, θα σόκαρε τους ευερέθιστους και θα προκαλούσε πολύ κλάμα και γέλιο μπουρδουκλωμένα αλλά και πολλές συζητήσεις. Θα ήταν «ψαγμενιά» η οποία όμως θα μπορούσε να μιλήσει με την ειλικρίνεια της σε ευρύ κοινό και θα το άφηνε να σκεφτεί τι είναι ο άνθρωπος και η διαφορετικόττηα, τι είναι η οικογένεια και πόσο ρόλο παίζει άθελα μας στον προσδιορισμό της διαφορετικότητας του καθενός μας. Αλλά και πως

«η ζωή είναι μικρή, ρεεεε. Συνέλθετε. Στην τελική, τα ίδια σκουλήκια θα μας φάνε. Μικρά, άσπρα και πεινασμένα, θα τσιμπολογούν από πτώμα σε πτώμα και θα ρεύονται φλέβες και σαπισμένο κρέας».

Ευχαριστώ τις εκδόσεις Mamaya: χωρίς την ευγενική τους χορηγία του βιβλίου, η παραπάνω ειλικρινής κριτική μάλλον δεν θα υπήρχε αυτή τη στιγμή.

View all my reviews

REVIEW: ΤΙ ΘΑ ΣΥΝΕΒΑΙΝΕ ΑΝ…

Τι θα συνέβαινε αν... : Επιστημονικές απαντήσεις σε εξωφρενικές ερωτήσειςΤι θα συνέβαινε αν… : Επιστημονικές απαντήσεις σε εξωφρενικές ερωτήσεις by Randall Munroe
My rating: 5 of 5 stars

Αν είστε έστω και λίγο σαν εμένα, πιστεύω όλο και κάποια στιγμή θα έχετε αναρωτηθεί για πράγματα όπως τι θα συνέβαινε αν ξαφνικά η Γη σταμάταγε να γυρίζει, πώς θα ήταν η πτήση με αεροπλάνο πάνω από άλλα ουράνια σώματα του ηλιακού μας συστήματος, τι επίπτωση θα είχε η αφαίρεση του DNA απ’ όλα τα κύτταρα ενός ανθρωπίνου σώματος, ή πώς θα ήταν να έχουμε μικρές ποσότητες από κάθε στοιχείο στον περιοδικό πίνακα στοιβαγμένες σε σειρά.

Αυτό που δεν είχα αναρωτηθεί, ομολογώ, είναι μεταξύ άλλων τι ισχύ θα μπορούσε να παράξει ο Γιόντα χρησιμοποιόντας τη Δύναμη. Η απάντηση του Randall Munroe, αγνοόντας -«φυσικά!»- τα prequel και με βάση το ρυθμό ανύψωσης του X-Wing στην ατμόσφαιρα του Dagobah: 19,2 kW περίπου,

«ωστόσο, με την παγκόσμια κατανάλωση ηλεκτρικού ρεύματος να πλησιάζει τα 2 terrawatt, θα χρειαζόμασταν εκατό εκατόμμυρια κλώνους του Γιόντα για να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες μας. Λαμβάνοντας υπόψη όλες τις παραμέτρους, η μετάβαση σε ένα σύστημα παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας τύπου Γιόντα δεν αξίζει τον κόπο – αν και σίγουρα θα μπορούσε να προωθηθεί ως «πράσινη ενέργεια».

Αν αυτή η απάντηση πατάει όλα τα σωστά κουμπιά για εσάς, έχετε μπόλικο πράμα να απολαύσετε στο Τι Θα Συνέβαινε Αν. Δεν ξέρω τι γίνεται το xkcd -έχω καιρό να το διαβάσω- αλλά σίγουρα με αυτή τη δεύτερη διαδικτυακή σειρά του που καταλήγει στα βιβλιοπωλεία, o Rundall Munroe συνεχίζει να δίνει ρεσιτάλ εκλαΐκευσης της επιστήμης με τον καλύτερο τρόπο που μπορώ να φανταστώ: το χιούμορ.

Τα εύσημα μου στον μεταφραστή Γιώργο Στάμου για την έκδοση στα ελληνικά: κράτησε μια απολαυστική ισορροπία μεταξύ ενός ορθού επιστημονικού λόγου με σωστή ορολογία και πολλές επεξηγηματικές υποσημειώσεις, αλλά και της κατάλληλης καφρίλας. Πρέπει να ήταν μια δύσκολη αλλά πολύ ικανοποιητική δουλειά.
View all my reviews

4/11/’16 – PAK TIKKA

4 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
ΚΑΙΡΟΣ ΕΛΑΦΡΩΣ ΣΥΝΝΕΦΙΑΣΜΕΝΟΣ
ΠΑΙΖΕΙ: JUSTICE – †

Pak Tikka
Pak Tikka

Σήμερα πήγα σε ένα πακιστανικό εστιατόριο στο κέντρο, δίπλα στη Βαρβάκειο, με την Sanne και τον Bart για το pre-weekend lunch. 3 μερίδες, μια σαλάτα και 3 chabati 11€. “You don’t want to know how much we would have to pay in The Netherlands for authentic Indian food” μου είπε η Sanne.

Ποτέ δεν είχα πάει σε πακιστανικό εστιατόριο στην Αθήνα.

 

 

3/11/’16 – SPOTTED BY LOCALS WEEKEND 2016 & PELICAN

3 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2016
ΚΑΙΡΟΣ ΤΙ-ΝΑ-ΣΕ-ΛΕΩ-ΤΩΡΑ
ΠΑΙΖΕΙ: PELICAN – THE FIRE IN OUR THROATS WILL BECKON THE THAW

logo-spotted-by-locals1

Αύριο και το Σάββατο θα είναι το Spotters Weekend 2016, η διεθνής συνάντηση του Spotted by Locals  που γίνεται κάθε 2 χρόνια. Φέτος θα γίνει στην Αθήνα, φαντάζομαι (και) επειδή οι ιδιοκτήτες και εμπνευστές του site μετακόμισαν πέρσι στην Αθήνα από το Αμστελόδαμο (παλιός εξελληνισμός του Amsterdam).

Με τη Sanne και τον Bart, το ζευγάρι αυτό των Ολλανδών, έχουμε συνεργαστεί πολύ καλά και φέτος, εκτός από το ότι θα συμμετάσχω για πρώτη φορά από τότε που ξεκίνησα να είμαι Spotter, τους βοηθάω με τη διοργάνωση. Κλείνω τραπέζια σε ταβέρνες, σουβλατζίδικα, κάβες με πολλά καλούδια, κάλεσα τον πολύ αγαπητό και ταλαντούχο Σταύρο Συμεωνίδη για την εικαστική κάλυψη, και στήσαμε βέβαια το walk με τους 5 ξεναγούς μας – τον Θανάση, ο οποίος κατέληξε μετά την πρώτη μας συνάντηση να μου πουλήσει το ποδήλατο του (πολλοί ανωστρεφείς αντίχειρες), την Ειρήνη, την street art expert ψυχολόγα μας, τον Ορέστη, τον τρελάρα συμφοιτητή από τη Μυτιλήνη, την Atenista Νάντια και την γευσιγνώστρια-ηθοποιό μας Κατερίνα. Αυτοί θα είναι οι ξεναγοί που αγκυροβολημένοι σε σημεία-κλειδιά θα μυήσουν τους 105 καλεσμένους μας από 51 πολείς στα μυστικά της Αθήνας.

Η διοργάνωση του weekend έχει πάρει αρκετό από τον χρόνο μου τους τελευταίους μήνες – ήδη είχα ξεκινήσει τη δουλειά από τον Αύγουστο, αρκετές εβδομάδες πριν απολυθώ από τον στρατό- αλλά είμαι ενθουσιασμένος για όλα αυτά και ανυπομονώ να τους γνωρίσω όλους και να περάσουμε αξέχαστα. Πολλά ευχαριστώ στον Νίκο Παλαβατσίνη της Κιμωλίας, συνάδερφο Spotter, χωρίς τη βοήθεια του οποίου δεν θα είχα καταφέρει να βρω σημαντικό μέρος της ομάδας μου για το weekend.

Κάτι άλλο: το Youtube και ο άβολα έξυπνος αλγόριθμος δημιουργίας playlist του μετά τους Red Sparowes με έστειλε στους Pelican, σε αυτό τον δίσκο που λινκάρω παραπάνω και παρακάτω. Όλα τα comments έλεγαν για το πόσο καλά ακούγεται σε ταχύτητα 1.5x, και είχαν δίκιο. Δοκιμάστε κι εσείς τον πειραματισμό με τη μουσική και την ανακάλυψη νέων τρόπων αναπαραγωγής που μας επιτρέπει η HTML5.

 

 

02/11/’16 – DEATH DISCO ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

2 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
ΚΑΙΡΟΣ «ΑΠΕΡΑΝΤΟ ΓΑΛΑΖΙΟ»
ΠΑΙΖΕΙ: RED SPAROWES – AT THE SOUNDLESS DAWN

Προχτές που πήγα στου Ψυρρή, πήγα για να δω μια μουσικοθεατρική παράσταση. που μου πρότεινε η Άλεξ (η οποία τελικά δεν ήρθε – «χάνω τις διασκεδάσεις του απλού λαού», είπε με έναν περιπαικτικό λυγμό τον οποίο αντιλήφθηκα παρά το ότι η επικοινωνία μας ήταν καθαρά ψηφιακή – οι θυσίες της πάντως είναι για καλό σκοπό, το λέω εγώ)

Ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσα να έχω δει για Halloween: το Nightmare Before Christmas, διασκευασμένο στα ελληνικά, παιγμένο από ένα τρίο ηθοποιών και με ζωντανή μουσική από ένα άλλο τρίο πιάνο-τσέλο-κλαρινέτο.

Καταπληκτική δουλειά οι τύποι και οι τύπισες. Από τις σπάνιες φορές που ήθελα να πάρω βίντεο απλά για να θυμάμαι πώς ήταν. Μακάρι να ανέβει όλο κάπου κάποια στιγμή.