WHAT I GOT OUT OF 9 MONTHS IN THE GREEK ARMY

Tankface, it's a tank with a face. Tankface.
Tankface, it’s a tank with a face. Tankface.

A few weeks ago, in October, I was discharged from my mandatory military service in the Greek Army. When it was still lying ahead in the future, it was a period I had since forever been quite nervous about: how would I react to being ordered around? Would I be able to do the things asked of me? Was it really okay to support such a violent system with my consent and voluntary submission?

These thoughts troubled me enough that I was postponing the moment I would take the plunge. I was making excuses on the way and calling it indecisiveness, not to mention I was devising ways to avoid serving altogether. Nonetheless, I remained trapped somewhere between being a conscientious objector and indeed believing that even serving in the army could turn out to be a net positive, enriching experience. Sure, friends and people in my environment would often say things like “going to prison might be an enriching experience in some way too, but that’s no reason to go” and I would agree. But then I would think that if going to prison was obligatory for all men over 18 and not just convicts, if one got to see new places and it was only for 9 months, it wouldn’t be prison anymore.

What exactly did it turn out to be though?

This won’t be your typical post-service post. I won’t be writing down too many of my more fun or surreal army stories – people who’ve been through the same ordeal have heaps of their own and for everybody else it just isn’t all that interesting – nor will I list all the reasons the Greek Army is evil/inefficient/irrational/fascist and shouldn’t exist – you could fill in the gaps yourself and be spot-on without any of my help. No, this will be a post about the whole “net positive, enriching experience” part, and how in the end aiming to do something I would never normally do – something I predicted would help me grow – worked just as intended.

These, then, are the ways I grew.

long_post

Taking a step outside the Bubble

Spending a part of my life in the army was an experience I now share with many other Greek men and it will always serve as an emergency source of small-talk material. Keeping that in mind, it’s no accident that in the army itself all you talk about with most people is the service itself.

Out in the real world, you more or less get to pick the people you spend time with. The criteria by which you choose those people are mostly hidden away in the depths of your psyche, but you can count on the fact that the people you voluntarily allow closer to you aren’t that different from you. Over time, this might lull you into believing that people in general aren’t that different when it comes to opinions, tastes, political and religious beliefs, etc.

filter_bubbles
Bubbles and related shapes

This familiar environment is your bubble (link goes to a TedSummary page of a relevant talk on how we should “beware of ‘filter bubbles’“) Your bubble does a great job at sheltering you from what’s out there, but it also does a great job at sheltering you from what’s out there. Since us humans typically tend to normalize our experience and often fail to, or carefully avoid, taking into account all the unfathomable richness that exists just outside of it, pretty soon we lose perspective, forget about how our experience is completely subjective and far from shared, and we inevitably end up focusing on the (small) anomalies and deviations that exist inside our own environment/bubble and magnifying them to look much much more important than they really are.

Now, the army forces you to spend time with people in bubbles of all sorts of colours: green, brown, khaki, red, black, blue, white, red-and-black, blue-and-white, rainbow, and so on. These are people with whom under ordinary circumstances, out there, you would never ever have any meaningful interaction. They would never penetrate your bubble; it would filter them out of your experience or, in worst case scenario, make sure they are removed if they somehow end up too close.

φουσκες

Meeting, talking to, working with and receiving feedback, compliments or criticism through bubbles different from your own make you realize where the people who watch MAD Greekz all day, people who talk about football any chance they get or whose contribution to most political discussions is “all we need is another good dictatorship” have been hiding. They haven’t been hiding, and it wasn’t that you weren’t paying attention, either: the bubble was just doing its job rendering them invisible to you.

Laid out in these terms, you might ask if the bubble isn’t the greatest thing ever. To be sure, blocking out the majority of what’s going on out there has its benefits. It can help you focus. It can help you stay sane. Still, waking up every once in a while to the fact that there are so many different kinds of experiences, priorities, worldviews, so many bubbles to which you are invisible, can help you, give you the impression at least, that you understand the world just a bit better.

To illustrate, it can be a great and soothing feeling looking at your environment and believing that e.g. vegetarianism or feminism are catching on and are starting to become influential (which is of course true in a way) but definitely not to the degree one might be led to believe if one hangs out, online or off, with people who care about these issues enough  they can create an online echo chamber.

Having your bubble burst – yep, I just went there – can bring about a reality check, a harsh reminder of what you really have to come against ( or work with) as well as something which is sorely missing in the lives of most of us: perspective.

(starts at 9:37) “A great wet blanket for smothering the fire of self-conscious anxieties is perspective. Consider the famous advice of Eleanor Roosevelt. “You wouldn’t worry so much about what others think of you if you realized how seldom they do.”As much as you obsess over yourself, you’re not the first thing on everyone else’s minds. They’re worried about themselves, what you think about them, and more importantly, what they think about themselves. You are not the center of their world.

Confirmation bias and its benefits

This next part goes against everything I just wrote about how bursting your bubble is a good thing. But bare with me: paradox is the garnish of life.

In contemporary social psychology, confirmation bias – the tendency to look out for people and ideas compatible with your own existing beliefs, use them to confirm what’s already there inside of you, and somehow miss those who don’t exactly agree with you, i.e. a variation of living inside your bubble – is perceived to be a fallacy to look out for if you want to consider yourself a person of high intelligence. In other words, listening to opposing opinions actively and questioning one’s positions and assumptions builds a stronger mind. So far so good.

Nevertheless, there is one element –  a side-effect if you will – of surrendering to confirmation bias that can work well for you if you, like me, are open to considering views very far from your own and as a result sometimes find that weighing too many different opinions equally can get a bit confusing. It is called the backfire effect. Contrary to popular belief, confronting others with hard facts and arguments and proving them wrong doesn’t automatically make them switch over to your side. They might appear to consider your points, but more often than not, opposing opinions will trigger automatic, subconscious defense mechanisms and make people stick to their views and stand their ground with renewed fervour against what they perceive to be an attack against their very person.

It turns out that the army experience had precisely this redoubling effect on my convictions. I used to be willing to listen to completely faulty reasoning or arguments filled with hate and other toxic elements and say nothing because I was half-playing-kind/half-actually-considering the points made. You see, it’s always been easy for me to see why people feel the way they do even if I don’t like or agree with them. When confronted with arguments that made my stomach turn, I would explain away the malevolence through this empathy of mine. It is well-meaning, good for communication and all, but I would sometimes end up questioning my own values as a result: “maybe they’re right. Perhaps being ready for war is the best way to preserve peace”.

img_20160712_171706
Being ready for war.

I’m known for my relative cool-headedness during discussions, and I do believe about myself that I weigh arguments as fairly as I can. However, the amount of absolute bullshit I was exposed to over the past months at some point made me stop and consider what role I truly wished to have in such discussions. They strengthened my resolve to protect what matters to me the most, i.e. freedom of movement and opportunity, animal rights, compassion, egalitarianism, to name just a few ideas which every day prove to be much less than self-explanatory. I still come to discussions bringing empathy into the picture, but I no longer feel as if a well-spoken argument can leave me stunned, nor that lashing out can solve things, precisely because confirmation bias works the way it does. From an idealistic perspective, I have an easier time recognising what it is I truly have a desire to fight for, or that in some cases fighting is a waste of energy – which by the way is what most online comment wars boil down to.

People end up liking you and remembering you for completely different reasons from what you think

If there was one piece of advice I would hear a lot before enlisting, it was to avoid attracting attention. “You don’t want people to remember who you are, what your name is, or what you do. You want to be a shadow – obedient enough to never raise an eyebrow, yet never to a degree which would make you stand out.”

It wasn’t long before I found out that it was impossible for me not to attract attention, or at the very least have people be somewhat aware of my presence – or absence.

One aspect of this I had been dreading ever since I was still in school, was the unusual sound of my surname – Hall – to Greek ears. I got my fair share of teasing for it when I was a child and for years I wouldn’t be comfortable with the attention I was getting purely because of it. As an adult man ready to enlist, the fear that I would have to fend off teases about my name was still there, like a childhood bite dictates a life-long fear of dogs or some weird aversion to a particular non-threatening food item. What I hadn’t considered was that, even though the army was in many ways like going back to school, a key difference would be that I wouldn’t have to be surrounded by kids anymore. OK, excluding all the 18-year-olds.

No matter where I went, everyone knew who I was: I was the Australian dude. People would greet me or try to engage with me (sometimes in English – just in case I didn’t understand Greek!) and sometimes I would have no recollection of ever talking to them before – they were the successful shadows, come to think of it. Of course I had to repeat the story of where the name comes from an inordinate amount of times, but I realized that the attention I got for my name wasn’t negative – it was my past reactions to it that had made me sort of weary of the whole thing. A few people commented that “Hall” sounded like that of a writer or actor or something like that – possibly because of how similar it is to “Dimitris Horn” – and moved on. All this was a wake-up call for something I should have seen much earlier: my name is a gift. I should use it to my advantage, wear it proudly on my sleeve and not hide behind nicknames invented to protect me from childhood anxieties.

What – you mean that there are others in the army who’re in the same position as you and can relate?!

Even more interestingly, people seemed to like me for no reason other than because I was doing what I do and being who I am – kind, considerate, stoic in my duties, accepting, not lacking in curiosity but mostly minding my own business. In an environment like the army’s where people say that you have to fight to survive and that you should not, cannot let anyone take advantage of you without at least busting everyone’s balls in the process first, I didn’t have to do anything to at least get along peacefully with almost everyone. In the end, I stood out not by bringing attention to myself, but by being a sort of a positive, strong silent type figure amidst the chaos, who also happened to have a memorable name. I didn’t have to pretend that I was anything; for all the cringe this line might produce in you, it has to be said: all I had to do in order to get by in one piece was to be myself.

Standing out can be a curse if you lack the belief in yourself that you may deserve or have earned the attention, but the army helped me reverse this in my head. Now I’m happy to say I feel that standing out because I’m actually doing something right, not just because my background is unique, is something to cherish and enjoy.

Boredom can be amazing for creativity

The darkest hours, the quietest times and the most boring shifts were the brightest, loudest and most exciting for my creative drive. I always had my little notebook with me, jotting down the events of the day or the ideas that kept coming to me in those fairly infrequent breaks where I could just stand there, alone, mind silent. Whenever people did see me writing down they’d tease me, asking me if I was writing poetry. I’d just smile knowingly, say nothing and keep writing. At the beginning I would just observe, and while it wasn’t interesting exactly, I felt more alive than I had in some time. There was nothing to distract me, no “shiny more interesting thing” to compete for my attention like a lightbulb attracts the butterflies of the night.

stratonotebook
Having this in Greek and the rest of the post in English. Why do I keep making it hard for my imaginary readers?

In a similar vein, I remember having quite a zen experience one of my first days in boot camp. It was a January Saturday in Mesologgi. Half my platoon was out on leave and I wasn’t on duty, so it was quiet and half as crowded as usual, so I had some free time to relax. It was cold, crisp but clear. The sun had just gone down and I was standing inside looking out at the beautiful twilight, a cup of hot instant coffee in my hands. I only had a dumbphone on me. I realised that, then and there, in my army uniform and enjoying the moment, none of my past experiences, good or bad, really mattered. They mattered only in the sense that together they had brought me to that moment in time, but all that joy and pain was part of the past. The important thing was that I was where I was, simply enjoying being alive and conscious. I was moved deeply by something so profound that had come to me out of nowhere and while at boot camp of all places.

The general lack of stimulus did its wonders on me, at least in the beginning; the first few months I was super aware in my everyday life, and that was something I had been looking forward to before going in. At some point, maybe after the fourth or fifth month, I started using more and more of my time to play video games and tune out from the creeping sensation that I was wasting my time, and from that point on the creativity slowly faded away and was replaced by sluggishness and numbness.

The hardships of military life: playing Steins;Gate and enjoying the third freddo of the day.
The hardships of military life: playing Steins;Gate and enjoying the third freddo of the day.

A few days before I started writing this post, I came across the following quote by Neil Gaiman that helps illustrate what kind of experience I had and what energy I’m aiming to bring more of into my life:

According to Neil Gaiman, we should pursue boredom.

neil-gaiman

“I think it’s about where ideas come from, they come from day dreaming, from drifting, that moment when you’re just sitting there… The trouble with these days is that it’s really hard to get bored. I have 2.4 million people on Twitter who will entertain me at any moment… it’s really hard to get bored. I’m much better at putting my phone away, going for boring walks, actually trying to find the space to get bored in. That’s what I’ve started saying to people who say ‘I want to be a writer,” I say ‘great, get bored.’”

Lack of sleep can alter you consciousness in interesting ways

The biggest downer in the army by far is the chronic lack of sleep. Especially in Samothraki, there would be some extra busy weeks where I’d seldom sleep more than 3-4 hours per day, sometimes less than that. Having to wake up for guard or patrol duty at 23:30, go back to sleep at 2:30 and then have to wake back up at 05:30, apart from all the blunting it brought to my mental acuity, messed with my head in strange and interesting ways.

I recall I would wake up and wear my uniform in a semi-conscious state, neglecting to wear parts of gear or sometimes even take my rifle with me, and then having all kinds of random memories and songs pop up. Once, this song came back to me along with all the lyrics. I hadn’t listened to it for close to 10 years, yet I remembered it almost perfectly. My switched-off state allowed it to come through piece by piece, unobstructed. It’s a testament to the power of music for language learning and the power of burried memories in general. Hypnotism must work in similar ways.

Respectively, getting used to waking up 4:30am every day as I did closer to the end of my service, when I was in Athens and serving as a driver for a general whom I had to pick up from his place and take him to the army HQ and back, helped me realize the power of going to sleep and waking up very early. Being awake for four hours already before the day breaks fills you with an eerie energy, and I’m saying that as a night owl that loves working at night.

View from Koryfi Outpost, Samothraki.
View from Koryfi Outpost, Samothraki, early morning.

Enough. I’ve become another guy who goes on and on about their time in the army – but don’t they say most men can’t avoid feeling at least a bit nostalgic about that period eventually? Memory does work in strange ways, beautifying monstrosities, nostalgifying bittersweet nothings and erasing raw beauty as it does. That said, if you’re dreading having to do a certain something in the future, maybe even joining the army, here’s my distilled perspective, and make of it what you will:

The memory is worth it.

αναμνηση_θητειας

PS: Army post collection in reverse chronological order (they’re in Greek. If that’s a big problem, use Google Translate, at least you’re sure to get plenty of laughs):

ΚΑΤΟΣΤΑΡΑ BREAKAGE (12/7)

192 ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ (9/4)

HELLO AGAIN FRONTIER ISLAND (15/3)

ΝΗΣΤΕΙΑ (14/3)

ΜΟΝΟ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ (9/3)

ΚΑΤΙΤΙΣ ΝΕΩΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ (26/2)

Most of my writing in the army in the end was about Earworms and book reviews. I can’t be bothered linking to them, there’s way too many of dem posts. I have to admit that sitting here now though, I’m impressed at myself that I had the dedication to review books on leave.

 

REVIEW: ΤΙ ΘΑ ΣΥΝΕΒΑΙΝΕ ΑΝ…

Τι θα συνέβαινε αν... : Επιστημονικές απαντήσεις σε εξωφρενικές ερωτήσειςΤι θα συνέβαινε αν… : Επιστημονικές απαντήσεις σε εξωφρενικές ερωτήσεις by Randall Munroe
My rating: 5 of 5 stars

Αν είστε έστω και λίγο σαν εμένα, πιστεύω όλο και κάποια στιγμή θα έχετε αναρωτηθεί για πράγματα όπως τι θα συνέβαινε αν ξαφνικά η Γη σταμάταγε να γυρίζει, πώς θα ήταν η πτήση με αεροπλάνο πάνω από άλλα ουράνια σώματα του ηλιακού μας συστήματος, τι επίπτωση θα είχε η αφαίρεση του DNA απ’ όλα τα κύτταρα ενός ανθρωπίνου σώματος, ή πώς θα ήταν να έχουμε μικρές ποσότητες από κάθε στοιχείο στον περιοδικό πίνακα στοιβαγμένες σε σειρά.

Αυτό που δεν είχα αναρωτηθεί, ομολογώ, είναι μεταξύ άλλων τι ισχύ θα μπορούσε να παράξει ο Γιόντα χρησιμοποιόντας τη Δύναμη. Η απάντηση του Randall Munroe, αγνοόντας -«φυσικά!»- τα prequel και με βάση το ρυθμό ανύψωσης του X-Wing στην ατμόσφαιρα του Dagobah: 19,2 kW περίπου,

«ωστόσο, με την παγκόσμια κατανάλωση ηλεκτρικού ρεύματος να πλησιάζει τα 2 terrawatt, θα χρειαζόμασταν εκατό εκατόμμυρια κλώνους του Γιόντα για να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες μας. Λαμβάνοντας υπόψη όλες τις παραμέτρους, η μετάβαση σε ένα σύστημα παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας τύπου Γιόντα δεν αξίζει τον κόπο – αν και σίγουρα θα μπορούσε να προωθηθεί ως «πράσινη ενέργεια».

Αν αυτή η απάντηση πατάει όλα τα σωστά κουμπιά για εσάς, έχετε μπόλικο πράμα να απολαύσετε στο Τι Θα Συνέβαινε Αν. Δεν ξέρω τι γίνεται το xkcd -έχω καιρό να το διαβάσω- αλλά σίγουρα με αυτή τη δεύτερη διαδικτυακή σειρά του που καταλήγει στα βιβλιοπωλεία, o Rundall Munroe συνεχίζει να δίνει ρεσιτάλ εκλαΐκευσης της επιστήμης με τον καλύτερο τρόπο που μπορώ να φανταστώ: το χιούμορ.

Τα εύσημα μου στον μεταφραστή Γιώργο Στάμου για την έκδοση στα ελληνικά: κράτησε μια απολαυστική ισορροπία μεταξύ ενός ορθού επιστημονικού λόγου με σωστή ορολογία και πολλές επεξηγηματικές υποσημειώσεις, αλλά και της κατάλληλης καφρίλας. Πρέπει να ήταν μια δύσκολη αλλά πολύ ικανοποιητική δουλειά.
View all my reviews

02/11/’16 – DEATH DISCO ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

2 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
ΚΑΙΡΟΣ «ΑΠΕΡΑΝΤΟ ΓΑΛΑΖΙΟ»
ΠΑΙΖΕΙ: RED SPAROWES – AT THE SOUNDLESS DAWN

Προχτές που πήγα στου Ψυρρή, πήγα για να δω μια μουσικοθεατρική παράσταση. που μου πρότεινε η Άλεξ (η οποία τελικά δεν ήρθε – «χάνω τις διασκεδάσεις του απλού λαού», είπε με έναν περιπαικτικό λυγμό τον οποίο αντιλήφθηκα παρά το ότι η επικοινωνία μας ήταν καθαρά ψηφιακή – οι θυσίες της πάντως είναι για καλό σκοπό, το λέω εγώ)

Ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσα να έχω δει για Halloween: το Nightmare Before Christmas, διασκευασμένο στα ελληνικά, παιγμένο από ένα τρίο ηθοποιών και με ζωντανή μουσική από ένα άλλο τρίο πιάνο-τσέλο-κλαρινέτο.

Καταπληκτική δουλειά οι τύποι και οι τύπισες. Από τις σπάνιες φορές που ήθελα να πάρω βίντεο απλά για να θυμάμαι πώς ήταν. Μακάρι να ανέβει όλο κάπου κάποια στιγμή.

 

Кирицки

Έναυσμα γι' αυτό το ποστ η ανάμνηση αυτού του άρτιου γραφιστικά αλλά εγγληματικά κακού γλωσσολογικά logo.
Έναυσμα γι’ αυτό το ποστ η έξαφνη ενθύμιση αυτού του άρτιου γραφιστικά αλλά γλωσσολογικά εγγληματικά κακού logo.

Ката то  “гриклиш”.

Скефтомун рандомли симера оти енас иданикос тропос на грапсис хорис на се пьанун та спайдерз ине поли апла на графис еци. ке 9 стус 10 номизун оти графис росика. ЛОЛ.

Алитя. Та кирилика ине сан то елинико алфавито v2.0. ОК, пяни ихус пу ден ехуме пя емис, ала ден ехи алус, опос то Θ ке то Δ – то латинико ихе експансьон пакс я на лиси афто то провлима ме тис екатодадес глосес пу то иотетисан: тус тонус. Ексу ке то астио пу екана капоте, отан емена сти София, схетика ме то пос проферете и thrash metal ста росика ке ста вулгарика. Канена алфавито телика ден бори на пяси олоклиро то фазма тис антропинис омилиас – имун етимос на грапсо “то IPA ден пянете” ала мета скефтика пос ден име сигурос. То IPA ден ине алфавито яти апо моно ту ден симени типотал. Паролафта ден пянете сан капьо систима, капьо сайфер?

Уф курастика на пликтролого ме тин тахитита тис манас му. Ан та катаферате ос едо, ньосте перифаня, яти и кирилофони (епитрепсте му тон неологизмо) пу ксерун елиника, и идика и елинофони пу дявазун кирилика, имасте акатаноита дисеврето идос.

ФАТЕ СКАТА МЕТАФРАСОБОТ!

 

TALES OF MERE EXISTENCE

“You know, there’s a slight possibility I’m so used to not saying what I mean that I don’t really even know what I mean anymore.”

I wanna be like this guy. Preferably his creative side, not his depressive side.

 

EARWORM GARDEN // NALYSSA GREEN — ΚΟΚΤΕΪΛ

Ένα μέρος χυμώδες, δυό μέρη γλυκόπικρο, κι άλλο ένα γαμάτο γενικά και αόριστα.

Το πρωτοάκουσα στο Poplie Web Radio, το οποίο το βρήκα απ’ το Goodreads και τον inverted_a με τον οποίο είμαστε φίλοι εκεί αν και δεν γνωριζόμαστε IRL ούτε έχουμε μιλήσει ποτέ στ’ αλήθεια. Σίγουρα δεν υποπτεύεται καν ότι εξαιτίας του γνώρισα αυτόν τον εξαιρετικό ραδιοφωνικό σταθμό.

Ερωτικά τραγούδια έχουν γραφτεί πολλά, σχετικά λίγα όμως μιλάνε για τη συνεύρεση αυτή καθαυτή και ειδικά τόσο ποιητικά, όπου το υπονοούμενο γίνεται περήφανα έκδηλο.

Κι αυτή η Nalyssa Green η ίδια έχει κάτι το απόκοσμα και adorably awkward σαγηνευτικό που το κάνει όλο ακόμα πιο ακαταμάχητο.

Να διαλυθούμε ο ένας μες στου άλλου τον ιδρώτα. Σύγκρουση ταχύτητας φωτός το σώμα μου στο σώμα σου. Και να μη μείνει κάτι στέρεο, να γίνουμε υγρά.

Κοκτέιλ να σε κάνω με παγάκια.
Κοκτέιλ να σε κάνω με παγάκια.
Θα σε πιώ,
με δύο καλαμάκια.
Θα σε πιώ,
με δύο καλαμάκια.

Τσιμέντο, άσφαλτος, μπετό. Γυμνό το πέλμα ψάχνει πάτωμα. Γκάζια, πετρέλαια, φασαρίες κι αυτά τα δέντρα που μυρίζουνε τη γεύση σου. Ζαλίζομαι, ζαλίζομαι. Θέλω να βγάλω ό,τι μέσα έξω. Να τα δει το φως της νύχτας, τα σκοτάδια της κοιλιάς μου, και ως άδεια να μου επιτραπέι να σε έχω μέσα μου.

Κοκτέιλ να σε κάνω με παγάκια.
Κοκτέιλ να σε κάνω με παγάκια.
Θα σε πιώ,
με δύο καλαμάκια.
Θα σε πιώ,
με δύο καλαμάκια.

COME, LINK… LET US AWAKEN… TOGETHER!!

Koholint Island, Σαμοθράκη: δύο νησιά που πλέουν εντός κι εκτός πραγματικότητας…

links_awakening_japanese_boxart
Zeruda no Densetsu Yume o Miru Shima, 1993

Τώρα στον στρατό κατέβασα απ’το Virtual Console στο 3DS το Link’s Awakening, το πρώτο 2D Zelda που έπαιξα και από αυτά που δεν είχα τερματίσει ποτέ.

Όταν πρωτοείχα έρθει σε επαφή μαζί του ήταν στο παλιό μου Game Boy, δεν θυμάμαι αν ήταν στο κίτρινο το τούβλο ή το πράσινο το τουβλάκι. Μου το είχε δανείσει μια συμμαθήτρια στο δημοτικό… ή μήπως ήταν ο Μανώλης; Χμ… Η πρώτη και μόνη μου επαφή με Zelda τότε ήταν ο μικρός βωμός που είχα στήσει στο δωμάτιο μου για το Ocarina of Time. Ήμουν γύρω στα 10.

Δεν θα έλεγα ότι μου είχε κάνει κλικ. Το αντίθετο. Πέθαινα πολύ, δεν το καταλάβαινα, βαριόμουν που έπρεπε να μαζεύω ρούπιες για να αγοράζω αντικείμενα…

…έπρεπε να περάσω αυτό το ηλίθιο ραψψόον 20 λεπτά μετά την αρχή:

links_awakening_raccoon

Ε, σύντομα άρχισα να παίζω Survival Kids και Pokemon Blue… και το άφησα.

Το ξανάγγιξα στα 22 σε έναν emulator στο laptop μου στη Δανία, ορμώμενος από φίλους που γνώρισα στο μεταξύ που το έβαζαν πολύ κοντά στην κορυφή της λίστας με τα αγαπημένα τους games ever, δει Zelda. Έφτασα μέχρι το τρίτο dungeon πριν να βραχεί και αχρηστευτεί ο υπολογιστής μου, μαζί με τον σκληρό όπου κατοικούσε το αρχείο μου, από μια μυστηριώδη και πολύ μικρής έκτασης πλημμύρα.

Το Όρος Σάος με ένα αβγό πάνω. Όχι ε;
Το Όρος Σάος με ένα αβγό πάνω. Όχι ε;

Το κατέβασα ξανά ένα βράδυ στον θάλαμο στην Σαμοθράκη δια της νομίμου οδού αυτή τη φορά, απ’ τα 6€ που είχαν μείνει στον λογαριασμό του eShop μου. Χρησιμοποίησα το κινητό μου ως WiFi πομποδέκτη και με τα τσάμπα gigabyte με τα οποία η Vodafone  με σαγήνεψε ώστε να γίνω πελάτης της, πέρασα την πύλη στην πλούσια παιχνιδοθήκη του ηλεκτρονικού καταστήματος της Nintendo, και η περιπέτεια ξανάρχισε.

20τόσες απολαυστικές ώρες μετά, μπορώ να πω ότι κι εγώ ενώνω πλέον τη φωνή μου με όσους λένε ότι το Link’s Awakening είναι το καλύτερο 2D Zelda στην ιστορία της σειράς και σίγουρα μεταξύ των αρτιότερων παιχνιδιών που έχουν δει  τα μάτια του κόσμου γενικότερα.

zelda_gameboy_cart
Source

Το πόσο αντιδιαμετρικά άλλαξε η άποψη μου για το παιχνίδι μέσα σε αυτό το διάστημα είναι κάτι που μου κίνησε την περιέργεια, αν και δεν θα έπρεπε: γιατί, μήπως μου άρεσε να τσιλιμπουρδίζω με φανταστικά κράτη και να αμπελοφιλοσοφώ όταν ήμουν μικρός; Τέλος πάντων: τι είναι αυτό που είδα στα 27 μου που δεν μπορούσε να δει το 10χρονο που ήμουν τότε, αν ήμουν εγώ αυτός· αν αυτός ήμουν εγώ; Γιατί απόλαυσα το Link’s Awakening περισσότερα απ’ όλα τα Zelda που έπαιξα τα τελευταία χρόνια;

Η αλήθεια είναι ότι πιτσιρικάς ήμουν όπως ανέφερα επηρεασμένος από το έπος και τη φαντασμαγορία του Ocarina of Time, το πρώτο μου Zelda, που όλοι λένε ότι είναι σαν το πρώτο φίλι: κανένα δεν μπορεί να συγκριθεί με το πρώτο… Βασικά όχι, τελείως λάθος παρομοίωση, τι γράφω! Το πρώτο μου φιλί το θυμάμαι αλλά μόνο για το πόσο άβολη ήταν η προεργασία και πόσο χάλια ήταν το ίδιο! Ας πούμε ότι ήταν σαν την πρώτη φορά που… σκατά,  τι παιδική ηλικία είχα… την πρώτη φορά που έπαιξα Mario 64?

Όχι, δεν ήμουν απλά επηρεασμένος από το Ocarina: μιλάμε για σαγήνη. Μπροστά σε εκείνη την εμπειρία, το LA μου φαινόταν ξεπερασμένο, σαφώς φτωχό από γραφικά, παρουσίαση και ιστορία. Η μετάβαση από τα ρεαλιστικά 64-bitα (και καλά) γραφικά  του N64 στο ασπρόμαυρο, σκοτεινό, θολό Game Boy μάλλον εξαρχής δεν είχε τις καλύτερες ελπίδες, και αναρωτιέμαι ένα 10χρονο σήμερα αν θα είχε την υπομονή να δοκιμάσει παιχνίδια που στο μυαλό του είναι ξεπερασμένα, όπως το Ocarina of Time καλή ώρα, του ’98, όχι το remake στο 3DS,  να τρέχει σε έναν αναλογικό καθοδικό σωλήνα. Παιδιά γεννημένα το ’06 δεν θα εντυπωσιάζονταν, λέω εγώ.

ocarina_of_time_crt
ΓΡΑΦΙΚΑΡΕΣ!!!

Το ίδιο το LA δεν ήταν αρκετά επικό, αυτό που θα αφήσει ένα 10χρονο αγοράκι να μείνει κάγκελο. Και όπως και να το κάνουμε, σαν παιχνίδι είναι δυσκολότερο από το OoT, και εγώ, χωρίς τόσο καλή γνώση αγγλικών τότε για να πιάνω τις μερικές φορές νεφελώδεις βοήθειες και κολλώντας συνεχώς, έχανα το κίνητρο μου.

Κάπου εκεί θυμάμαι να το είχα παρατήσει. Source
Κάπου εκεί θυμάμαι να το είχα παρατήσει. Source

Μπορεί αυτή βέβαια να είναι η γνωστή κατάρα των δανεισμένων games που όλο και κάποια παγκόσμια αλήθεια θα αγγίζει: ότι παρατάμε πολύ πιο εύκολα παιχνίδια που δεν είναι δικά μας. Στην περίπτωση που τα επιστρέφουμε, δηλαδή.

Πάντως, δεν θα κρύψω ότι ακόμα και με τα χρόνια εμπειρίας μου πάνω από οθόνες και χειριστήρια, αν το LA τώρα δεν είχε από μόνο του την λειτουργία Restore Point, παρμένη αυτούσια από τα κιτάπια οποιουδήποτε emulator, ακόμα θα έφτυνα αίμα σε μερικούς (μια χούφτα ντε!) αρχηγούς και γρίφους.

Σαν φαινόμενο πάντως, η ενσωμάτωση τέτοιων μορφών εξοικονόμησης χρόνου από τις ίδιες τις εκδότριες εταιρείες που επανακυκλοφορούν παλιά παιχνίδια τους είναι κάτι που αξίζει μια πιο διεξοδική ανάλυση—βλέπετε επίσης τα “game boosters”, λέγε με cheats,  στις πρόσφατες μεταφορές των FF IX και X στο Steam. Εγώ πάντως είμαι υπέρ τέτοιων μικρών παρεμβάσεων, για καθαρά πρακτικούς λόγους.

Πριν πείτε κάτι του στυλ ότι χαλάει την αυθεντικότητα του τίτλου μια τέτοια κίνηση, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι ποτέ δεν μπορούμε να βιώσουμε το «αυθεντικό»: οποιοδήποτε πολιτισμικό προϊον και να πάρουμε αποκτά νέα ζωή όταν κάποιος το πιάνει σε μια εποχή διαφορετική από αυτήν όπου δημιουργήθηκε (λες και όσοι το παίζουν την ίδια χρονική περίοδο αποκομίζουν τα ίδια…) γιατί είναι αδύνατο να εξομοιώσουμε τις «αυθεντικές συνθήκες εμπειρίας» του. Όποιες κι αν είναι αυτές. Όση πολλή ή λίγη σχέση έχουν με αυτό που φαντάστηκαν οι δημιουργοί.

Άλλο να παίζεις το Link’s Awakening σαν παιδί πριν το φροντιστήριο όταν δεν υπήρχε Ocarina of Time και για να παίξεις Game Boy έπρεπε να αλλάζεις 4 μπαταρίες ΑΑ κάθε 3 ώρες, κι άλλο στην deluxe έγχρωμη έκδοση του με δυνατότητα επαναφοράς σε μια φωτιζόμενη οθόνη. Για να το πάω αλλού: άλλο να διαβάζεις το 1984 ενώ ο απολυταρχισμός ήταν συνώνυμος του κομμουνισμού, άλλο σήμερα που η Alphabet/Google και η κοινωνία της καταγραφής προσωποποιεί, ή καλύτερα αποπροσωποποιεί, τον ίδιο τον Μεγάλο Αδερφό. Άλλο το βινύλιο σαν status symbol μουσικού γούστου, κι άλλο ως ένα κοινότοπο μέσο αναπαραγωγής μουσικής. Θα είχε φανταστεί ο Fritz Lang ότι δεκαετίες μετά το magnum opus του, το Metropolis του 1927, θα υπήρχαν συζητήσεις για το ποια συνοδευτική ενορχήστρωση για τη βωβή ταινία του θα ήταν ανώτερη μεταξύ ειδών μουσικής που κατα τη διάρκεια της ζωής του παρέμεναν στο αχανές μέλλον; Όσοι είδαν το Häxan χωρίς No Clear Mind, θα είχαν κάποια συναισθηματική αντίδραση παρόμοια με τη δική μου; Νομίζω καταλαβαίνετε τι εννοώ.

3DS_VC_LA
Για να τρέξει το 3DS σε αυτή την λειτουργία, κρατήστε πατημένο L + Select όταν ανοίγετε το παιχνίδι από το Home Menu. Η default μορφή απεικόνισης είναι stretching στην ανάλυση του 3DS.

Με δεδομένο ότι η πραγματική εξομοίωση είναι εκ των πραγμάτων αδύνατη, αφού πέρα από τον τεχνικό τομέα παίζει μεγάλο ρόλο τελικά και το ευρύτερο πλαίσιο και περιβάλλον για τη βίωση ενός πολιτισμικού προϊοντος, είναι ευχάριστο το ότι δίνεται μεγάλη δημιουργική ελευθερία στους developers να παίξουν με το τι θέλουν να κρατήσουν «αυθεντικό» και τι όχι. Οι καλύτεροι εκμεταλλεύονται τις δυνατότητες αυτές με πολύ ενδιαφέροντες τρόπους.

Στην παραπάνω φωτογραφία βλέπουμε το 3DS μου να τρέχει το Link’s Awakening σε native resolution με ένα GBC visor που υποστηρίζει 3D απεικόνιση. Προσοχή: ο εξομοιωτής, όχι το παιχνίδι, είναι αυτός που παίζει στις τρεις διαστάσεις. Μάλιστα. Είναι κάτι το διακριτικό αλλά πολύ όμορφο και αφάνταστα ικανοποιητικό: αν το 3D είναι ενεργοποιημένο η οθόνη του Game Boy φαίνεται λίγο πιο πίσω, λίγο πιο μέσα από την υπόλοιπη οθόνη, όπως στα παλιά GB το πλέγμα σημείων (dot matrix) ήταν πίσω από αυτό το τζαμάκι που γρατζουνιόταν, ράγιζε και ξεκολλούσε, την εποχή που οι οθόνες των φορητών ήταν ετερόφωτες, σαν  μοναχικοί αστεροειδείς στο κρύο διάστημα.

Λέγεται μάλιστα ότι αν τελειώνει η μπαταρία του 3DS, πέφτει και σε φωτεινότητα το κόκκινο ledάκι του power, αλλά αυτό δεν το έχω δει με τα μάτια μου.

Δεν είναι δικό μου, καλώς-κακώς.
Δεν είναι δικό μου, καλώς-κακώς.

Βασικά, καλή όλη αυτή στροφή στο θεωρητικό και αφαιρετικό που μου βγήκε αβίαστα ως συνήθως, αλλά ας επιστρέψω στο παιχνίδι.

Στο Link’s Awakening λάτρεψα το πόσο ελαφρά τη καρδία παίρνει το ότι είναι Zelda.

Μεγαλώνοντας ανακαλύπτω ότι η επικούρα με κουράζει: το D&D το βαριέμαι πολύ πιο γρήγορα απ’ ότι θα ήθελα· ο μόνος λόγος που τα Lord of the Rings δεν μου φαίνονται κάθε φορά πιο τετριμμένα είναι επειδή απλά τα σπάνε στην εκτέλεση, και κάθε ταινία η οποία καταλήγει να είναι για το σώσιμο του κόσμου από την καταστροφή—θανάσιμο αμάρτημα σχεδόν κάθε άνιμε!—με κάνει να σταυρώνω τα χέρια μου και να κοιτάζω τα φρύδια μου.

Με τον ίδιο τρόπο, παρ’όλο που το Ocarina of Time, η επιτομή του Zelda Epic, είναι χαραγμένο στον συναισθηματικό μου πυρήνα, η ιστορία του μου φαίνεται πλέον παιδική, απλοϊκή. Ίσως επειδή πολύ απλά είναι ένα παιχνίδι για παιδιά; Ίσως γιατί κι εγώ το έπαιξα στην ώριμη ηλικία των 10; Ίσως; Βλασφημία!

SourceSource

Αντιθέτως, το Majora’s Mask, ενώ όταν το πρωτοέπαιξα δεν με είχε κερδίσει τόσο πολύ, τώρα πλέον το βάζω στην κορυφή των Zelda γιατί ιντριγκάρει τον ενήλικο Hall: σπάει τα καλούπια της σειράς, ξεφεύγει από τις νόρμες, προκαλεί τον παίχτη, είναι πιο προσωπικό, εστιασμένο στους χαρακτήρες και τις ιστορίες τους, και το σώσιμο του κόσμου απ’το καταραμένο φεγγάρι σημαίνει το σώσιμο των προσωπών που γνώρισε. Η Termina είναι οι Terminans. Γενικά δημιουργεί μια αύρα μυστηρίου γύρω απ’ τον εαυτό του. Kαι φυσικά είναι ακαταμάχητα cool.

Το Link’s Awakening σαν τίτλος θαρρώ πως είχε έναν αντίκτυπο πάνω μου παρόμοιο με αυτόν του Majora’s Mask, αν και διαφορετικό. Το παιχνίδι δεν έχει Ganon (σχεδόν), δεν έχει Triforce, δεν έχει Hyrule, δεν έχει Zelda! Οι μισοί εχθροί είναι παρμένοι από παιχνίδια Mario. Τα 8 αντικείμενα που πρέπει να μαζευτούν είναι μουσικά όργανα, όχι κρύσταλοι, πολύτιμες πέτρες ή εμβλήματα. Η ιστορία πάλι έχει να κάνει με το σώσιμο του κόσμου… ή τουλάχιστον ενός κόσμου, ο οποίος, όπως και στο Majora’s Mask, αφήνεται να εννοηθεί στο τέλος πως είναι καταδικασμένος, είτε σωθεί είτε όχι. Γιατί, αλληγορικά μιλώντας ή και οχι, η περιπλάνηση είναι εσωτερική, και κάθε ένας από εμάς είναι ένας κόσμος (και ο Λινκ είναι ένας από εμάς!)

Το βρίσκω για κάποιο λόγο πολύ αστείο που τα screenshots στο ίντερνετ είναι στα 160*144 pixels του Game Boy κι αν έχεις ΗD οθόνη δεν βλέπεις την τύφλα σου! Για στάσου, αυτός είναι ο Wart απ' το Super Mario Bros 2, αλλιώς Doki Doki Panic?!
Το βρίσκω για κάποιο λόγο πολύ αστείο που τα screenshots του LA στο ίντερνετ είναι στα 160*144 pixels του Game Boy κι αν έχεις ΗD οθόνη δεν βλέπεις την τύφλα σου!
Για στάσου, αυτός είναι ο Wart απ’ το Super Mario Bros 2, αλλιώς Doki Doki Panic?!

Μόνο και μόνο από αυτά για ορεκτικό φαίνονται ξεκάθαρα τα φόντα της εικονοκλασίας του Zelda IV, η οποία βέβαια μόνο σε μας 23 χρόνια μετά κάνει αίσθηση, γιατί τότε, το 1993 όταν πρωτοβγήκε ασπρόμαυρο, οι μονόχρωμες εικόνες τις οποίες σήμερα φαίνεται να σπάει δεν ήταν ακόμα τόσο συμπαγείς· ήταν τάσεις, όχι χαρακτηριστικά μιας σειράς. Όπως προανέφερα, η Nintendo δεν ήξερε ότι το Link’s Awakening θα ήταν αντισυμβατικό Zelda, γιατί ακόμα δεν υπήρχε η σύμβαση να το περιορίσει.

Μετά το Ocarina, από μόνο του ένα remake του Link to the Past, ό,τι έμελλε να παγιωθεί, παγιώθηκε. Το Zelda ταυτίστηκε με τη φόρμουλα της πλοκής χωρισμένης στη μέση όταν ο Λινκ πατάει το πάδι του στον παράλληλου κόσμο του τίτλου, μοτίβο το οποίο για πρώτη φορά εισήχθησε στο LttP: εκεί ήταν το Dark World, στο Ocarina ήταν τα 7 χρόνια στο μέλλον, στο Twilight Princess ήταν το Twilight Realm, στο Skyward Sword ήταν ο κόσμος πάνω από τα σύννεφα κι αυτός κάτω από αυτα, κοκ. Στο πρώτο Zelda, αντιθέτως, η εξερεύνηση ήταν πολύ πιο ελεύθερη, και τα 8 μπουντρούμια μπορούσαν να εξερευνηθούν και να κατακτηθούν σχεδόν με οποιαδήποτε σειρά. Το Link’s Awakening απ’την άλλη νομίζω βρίσκει τη χρυσή τομή μεταξύ της ελεύθερης εξερεύνησης στο πρωτότυπου και της πιο δομημένης στους επόμενους τίτλους.

DX και original. Source
DX και original. Source

Κάπου είχα διαβάσει (το βρήκα) το εξής έξυπνο: αν ζήταγαν σήμερα από κάποιον να φτιάξει έναν πνευματικό διάδοχο του πρώτου Zelda, σίγουρα δεν θα έφτιαχνε κάτι παρόμοιο με το Link to the Past αλλά κάτι εφάμιλλο του Dark Souls. Εγώ λέω ότι θα ήταν κάτι μεταξύ του Dark Souls και του Link’s Awakening.

…τι; Δεν μπορούμε να ονειρευόμαστε εμείς;!

Τέλος πάντων, γιατί πάλι μακρηγορώ. Δυο-τρία πράγματα ήθελα να γράψω και κοίτα τι έγινε.

Αχέμ.

Το Link’s Awakening έχει καταπληκτική μουσική.

Διαφορετική σε ύφος απ’ του Koji Kondo γιατί συνθέτες ήταν οι Minako Hamano και Kenji Yamamoto, οι οποίοι μετά έγραψαν τις μουσικές για τα Metroid. Κι όμως.

(θα το έβαζα στο Earworm Garden αλλά το κράταγα γι’ αυτό το post!)

Better than the original overworld theme by far. Seriously.

Κι ένα ρεμιξάκι απ’το 25yearlegend του ocremix.

Το Link’s Awakening έχει χιούμορ, και καλό χιούμορ.

Σπάνια γελάω με παιχνίδι έτσι, πόσο μάλλον με Zelda… Η αγγλική μετάφραση ήταν διαμάντι και ταίριαζε πολύ στο ύφος του «δεν με παίρνω υπερβολικά στα σοβαρά» που το διακατέχει. Έψαξα πολύ να βρω screenshots από τις στιγμές που μου φάνηκαν πιο ξεκαρδιστικές (σοβαρά γέλαγα δυνατά) αλλά δεν βρήκα κάτι αντιπροσωπευτικό. Μάλλον γιατί είναι διάσπαρτες παντού! Αντ’ αυτού, μάλλον καλύτερα, ορίστε μερικά δείγματα απ’ το σενάριο (script):


* - Christine is a goat.
christine_peach_la

Christine : You don't know the proper etiquette when dealing with a lady, do you? You should have brought flowers or something, then I might be inclined to talk with you...Oh yes, in my case, hibiscus are best...

* - With the item available:

Christine : Oh, you brought me a hibiscus! How sweet! Well, since you are such a gentleman I have a request to make of you. Will you listen?

-----------------------------------------------------------
     -(Yes)
Christine : I would like you to take this letter to a Mr. Write who lives on the border of the Mysterious Forest, please!

<game> : You traded <Hibiscus> for a goat's letter <Letter>! ...Great!?

* - Subsequently:

Christine : You know, sometimes I can't help eating a delicious piece of paper, even if it's a letter to my darling Mr. Write... How embarrassing!

Κλαίω!

#$#$#$#$#$#$#$#$#$#$#$#$#
$#  Mysterious Forest  #$
#$#$#$#$#$#$#$#$#$#$#$#$#

Signpost  : Mysterious Forest
            (It's a little bit mysterious)

Απλά φανταστείτε κάτι τέτοιο στην πινακίδα στο Kokiri Forest έξω απ’ τα Lost Woods. Αδύνατο, έτσι; Αυτό ακριβώς είναι που λέω.

Boy 3: Hey, dude! What do you think of Marin? Uhh... I don't know, I'm just a kid!

Boy 4: Dude! You're asking me when we started to live on this island? What do you mean by 'when?' Whoa! The concept just makes my head hurt!

Those boys are on some magic powder alright… Μόνο και μόνο που λένε τον Link dude είναι αρκετό. Jeff Bridges as The Link. Το έχετε αν προσπαθήσετε.

[ Magic Rod ]
You've got the Magic Rod! Now you can burn things! Burn it! Burn, baby burn!

ό_Ό

[ Drawer ]
Link checked the chest. Wow! This is a nice chest!

Τ_Τ

Και μετά απ’ όλα αυτά, σου πετάει τη μαγεία από εκεί που δεν το περιμένεις:

(προσοχή, αλήθινα spoilers, αλλά πανέμορφα spoilers—γράφω για το τέλος)

Το τέλος:

WindFish

Wind Fish : ... ... ... ... ... ... ... ... I AM THE WIND FISH... LONG HAS BEEN MY SLUMBER... IN MY DREAMS... AN EGG APPEARED AND WAS SURROUNDED BY AN ISLAND. WITH PEOPLE, ANIMALS, AN ENTIRE WORLD! ... ... ... ...

BUT, VERILY, IN BE THE NATURE OF DREAMS TO END! WHEN I DOST AWAKEN, KOHOLINT WILL BE GONE... ONLY THE MEMORY OF THIS DREAM LAND WILL
EXIST IN THE WAKING WORLD... SOMEDAY, THOU MAY RECALL THIS ISLAND... THAT MEMORY MUST BE THE REAL DREAM WORLD... ... ... ... ...

 COME, LINK... LET US AWAKEN... TOGETHER!!

links_awakening_ending Source

Μπορεί με τη μαγεία και τα χαχανητά να μου πέταγε επαναλαμβανόμενα εκνευριστικά μηνύματα κάθε λίγο και λιγάκι για power-ups και για το ότι και καλά δεν μπορούσα να σηκώσω πέτρες , μπορεί να χανόμουν διαρκώς στο Overworld, μπορεί να έπρεπε να αλλάζω συνέχεια τα αντικείμενα στο Α και Β… εκεί τελειώνουν τα «μπορεί». Το παιχνίδι πολύ απλά…

…δεν ήταν έπος.

Κάτι λέγαμε για αντισυμβατικότητα;
Κάτι λέγαμε για αντισυμβατικότητα;

ΛΟΙΠΑ ZELDΟ-GEEKOUTS:

· 25 ΧΡΟΝΙΑ ZELDA
· REVIEW: HYRULE HISTORIA

REVIEW: JOHN DIES AT THE END

John Dies at the EndJohn Dies at the End by David Wong
My rating: 4 of 5 stars

In my mind, David Wong practically is
Cracked.com, and that’s where I first found out about his book John Dies at the End. Was it from the podcast? I don’t remember. Unsurprisingly, and not unwelcomingly (if that isn’t a word, it should be) it read just like his website: a pop and geek culture reference mishmash, teeming with intelligent factoids and random trivia sprinkled around the narrative, gruesome deaths, rich descriptions of unimaginable horrors and most importantly, lots of laughs: belly laughter, giggles, snorts, a mix of clever geek humour with an absurd twist—call me Douglas Adams— penis jokes… Yes, it is Cracked: The Funny Horror Novel.

I’m not giving it five stars because I’m sure I won’t remember too much of it down the road, i.e. it wasn’t memorable per se, or maybe it was too dense with quips and gags. Besides, there’s only so much exploding Lovecraftian monsters (“The ultimate evil in the universe that human minds cannot comprehend!”) you can fit in a few pages before it gets a bit too much, a bit too heavy, like drinking a bottleful of Soy Sauce, the drug of which a tiny consumption is the root cause of our heroes’ encounters with the other side.

Those characters weren’t that great, either, and that’s another reason why the book won’t stick with me. Then again I would never say that Douglas Adams’ strong point was his characters, but The Hitchhiker’s Guide to the Galaxy wasn’t worse for it, or at least the weak characters added to its distinct style. Why shouldn’t it be the same with John Dies at the End then?

Since we’re back to John, I’ll admit I wouldn’t mind having a friend like him. Come to think of it, so does Wong, probably, and I’m not ruling out the possibility that he wrote this book just as a way to flesh out his cool imaginary friend/alter ego.

…scratch that, actually. I just checked, and John exists as much as Dave does, or at least the template for John in Wong’s head exists, but still. I mean, he himself, the writer, is the protagonist; do you think he’d be above doing something like that?

(some more Wikihopping later)

What?! Did you know that Cracked used to be a real magazine? Printed, sold and everything all the way back to the ’50s? I had no idea!

View all my reviews

ΣΠΗΛΑΙΟ ΠΕΡΑΜΑΤΟΣ

Πριν μια βδομάδα μας πήγαν με το 625 ΤΠ εκδρομούλα στο σπήλαιο του Περάματος (εκδρομή με τον στρατό, και όμως), το οποίο απέχει 15 λεπτά με τα πόδια από το στρατόπεδο. Η ατμόσφαιρα πάρα πολύ επιβλητική, γοτθική. Δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι ότι κάτι τέτοια ενέπνευσαν τους ανθρώπους να πιστεύουν σε αθάνατα αρχαία πνεύματα και να χτίζουν γιγαντιαίους ναούς από πέτρα και να τα διακοσμούν με τέτοια πλάσματα. Και αυτούς τους αρχαίους σχηματισμούς τους πρωτοαντίκρυσαν ντόπιοι που έτρεχαν να κρυφτούν από βομβαρδισμούς μόλις πριν 70 χρόνια. Όσο κάνει να σχηματιστεί ένα κυβικό εκατοστό–ένα ζαράκι–ανθρακικού ασβεστιού, του κύριου δομικού υλικού των εντυπωσιακών σχηματισμών του σπηλαίου.

Αυτή ήταν η μια σκέψη μου.

Ή άλλη σκέψη μου, και αυτό που με παρακίνησε να γράψω αυτό το ποστ, ήταν η θέα αυτών των σταλακτιτών (ή μήπως είναι σταλαγμίτες; Δεν νομίζω ότι μπορώ να τα ξεχωρίσω σε αυτή την περίπτωση) οι οποίοι μου θύμιζαν στην όψη:

SOURCE: http://1.bp.blogspot.com/-nJQGkrUVqbI/TtwEiFkUA_I/AAAAAAAAAyc/0-Dx1_aZjmo/s1600/DSC_1225.JPG

=

http://firstchurchreading.org/images-ucc/organ/organ01.jpg

+

Anor Londo, Dark Souls

+

Μπρόκολο

Mήπως είμαι επηρεασμένος απ’ το ότι στις εξόδους μου πάω και ψωνίζω μπρόκολα (30 λεπτά το ματσάκι, όσο ένας σπαστός φραπέ στο ΚΨΜ — makes you think) τα πλένω στη βρύση στο κέντρο των Ιωαννίνων και τα τρώω ωμά στη στάση του λεωφορείου για να μην ξεχάσω τελείως τι σημαίνει να είσαι χορτοφαγός;

EARWORM GARDEN // FLIGHT OF THE CONCHORDS — INNER CITY PRESSURE

1. Finally, some music that speaks of the real problems in life!
2. Flight of the Conchords are an actual band that existed before the series did! I never knew!
3. Have you actually watched the series? It’s just the most brilliantly funny show I’ve watched this side of Spaced.
4. Nice cover art.
5. It just came back to me: I recall driving back from… Nafplio, wasn’t it, with Daphne. We had En Lefko on (right?) and suddenly this started playing. We had watched the episode mere days before. Quite a moment of joy, there. Actually, in retrospect, I should have figured out then and there that they were an actual band…