Koholint Island, Σαμοθράκη: δύο νησιά που πλέουν εντός κι εκτός πραγματικότητας…
Zeruda no Densetsu Yume o Miru Shima, 1993
Τώρα στον στρατό κατέβασα απ’το Virtual Console στο 3DS το Link’s Awakening, το πρώτο 2D Zelda που έπαιξα και από αυτά που δεν είχα τερματίσει ποτέ.
Όταν πρωτοείχα έρθει σε επαφή μαζί του ήταν στο παλιό μου Game Boy, δεν θυμάμαι αν ήταν στο κίτρινο το τούβλο ή το πράσινο το τουβλάκι. Μου το είχε δανείσει μια συμμαθήτρια στο δημοτικό… ή μήπως ήταν ο Μανώλης; Χμ… Η πρώτη και μόνη μου επαφή με Zelda τότε ήταν ο μικρός βωμός που είχα στήσει στο δωμάτιο μου για το Ocarina of Time. Ήμουν γύρω στα 10.
Δεν θα έλεγα ότι μου είχε κάνει κλικ. Το αντίθετο. Πέθαινα πολύ, δεν το καταλάβαινα, βαριόμουν που έπρεπε να μαζεύω ρούπιες για να αγοράζω αντικείμενα…
…έπρεπε να περάσω αυτό το ηλίθιο ραψψόον 20 λεπτά μετά την αρχή:
Ε, σύντομα άρχισα να παίζω Survival Kids και Pokemon Blue… και το άφησα.
Το ξανάγγιξα στα 22 σε έναν emulator στο laptop μου στη Δανία, ορμώμενος από φίλους που γνώρισα στο μεταξύ που το έβαζαν πολύ κοντά στην κορυφή της λίστας με τα αγαπημένα τους games ever, δει Zelda. Έφτασα μέχρι το τρίτο dungeon πριν να βραχεί και αχρηστευτεί ο υπολογιστής μου, μαζί με τον σκληρό όπου κατοικούσε το αρχείο μου, από μια μυστηριώδη και πολύ μικρής έκτασης πλημμύρα.
Το κατέβασα ξανά ένα βράδυ στον θάλαμο στην Σαμοθράκη δια της νομίμου οδού αυτή τη φορά, απ’ τα 6€ που είχαν μείνει στον λογαριασμό του eShop μου. Χρησιμοποίησα το κινητό μου ως WiFi πομποδέκτη και με τα τσάμπα gigabyte με τα οποία η Vodafone με σαγήνεψε ώστε να γίνω πελάτης της, πέρασα την πύλη στην πλούσια παιχνιδοθήκη του ηλεκτρονικού καταστήματος της Nintendo, και η περιπέτεια ξανάρχισε.
20τόσες απολαυστικές ώρες μετά, μπορώ να πω ότι κι εγώ ενώνω πλέον τη φωνή μου με όσους λένε ότι το Link’s Awakening είναι το καλύτερο 2D Zelda στην ιστορία της σειράς και σίγουρα μεταξύ των αρτιότερων παιχνιδιών που έχουν δει τα μάτια του κόσμου γενικότερα.
Το πόσο αντιδιαμετρικά άλλαξε η άποψη μου για το παιχνίδι μέσα σε αυτό το διάστημα είναι κάτι που μου κίνησε την περιέργεια, αν και δεν θα έπρεπε: γιατί, μήπως μου άρεσε να τσιλιμπουρδίζω με φανταστικά κράτη και να αμπελοφιλοσοφώ όταν ήμουν μικρός; Τέλος πάντων: τι είναι αυτό που είδα στα 27 μου που δεν μπορούσε να δει το 10χρονο που ήμουν τότε, αν ήμουν εγώ αυτός· αν αυτός ήμουν εγώ; Γιατί απόλαυσα το Link’s Awakening περισσότερα απ’ όλα τα Zelda που έπαιξα τα τελευταία χρόνια;
Η αλήθεια είναι ότι πιτσιρικάς ήμουν όπως ανέφερα επηρεασμένος από το έπος και τη φαντασμαγορία του Ocarina of Time, το πρώτο μου Zelda, που όλοι λένε ότι είναι σαν το πρώτο φίλι: κανένα δεν μπορεί να συγκριθεί με το πρώτο… Βασικά όχι, τελείως λάθος παρομοίωση, τι γράφω! Το πρώτο μου φιλί το θυμάμαι αλλά μόνο για το πόσο άβολη ήταν η προεργασία και πόσο χάλια ήταν το ίδιο! Ας πούμε ότι ήταν σαν την πρώτη φορά που… σκατά, τι παιδική ηλικία είχα… την πρώτη φορά που έπαιξα Mario 64?
Όχι, δεν ήμουν απλά επηρεασμένος από το Ocarina: μιλάμε για σαγήνη. Μπροστά σε εκείνη την εμπειρία, το LA μου φαινόταν ξεπερασμένο, σαφώς φτωχό από γραφικά, παρουσίαση και ιστορία. Η μετάβαση από τα ρεαλιστικά 64-bitα (και καλά) γραφικά του N64 στο ασπρόμαυρο, σκοτεινό, θολό Game Boy μάλλον εξαρχής δεν είχε τις καλύτερες ελπίδες, και αναρωτιέμαι ένα 10χρονο σήμερα αν θα είχε την υπομονή να δοκιμάσει παιχνίδια που στο μυαλό του είναι ξεπερασμένα, όπως το Ocarina of Time καλή ώρα, του ’98, όχι το remake στο 3DS, να τρέχει σε έναν αναλογικό καθοδικό σωλήνα. Παιδιά γεννημένα το ’06 δεν θα εντυπωσιάζονταν, λέω εγώ.
ΓΡΑΦΙΚΑΡΕΣ!!!
Το ίδιο το LA δεν ήταν αρκετά επικό, αυτό που θα αφήσει ένα 10χρονο αγοράκι να μείνει κάγκελο. Και όπως και να το κάνουμε, σαν παιχνίδι είναι δυσκολότερο από το OoT, και εγώ, χωρίς τόσο καλή γνώση αγγλικών τότε για να πιάνω τις μερικές φορές νεφελώδεις βοήθειες και κολλώντας συνεχώς, έχανα το κίνητρο μου.
Μπορεί αυτή βέβαια να είναι η γνωστή κατάρα των δανεισμένων games που όλο και κάποια παγκόσμια αλήθεια θα αγγίζει: ότι παρατάμε πολύ πιο εύκολα παιχνίδια που δεν είναι δικά μας. Στην περίπτωση που τα επιστρέφουμε, δηλαδή.
Πάντως, δεν θα κρύψω ότι ακόμα και με τα χρόνια εμπειρίας μου πάνω από οθόνες και χειριστήρια, αν το LA τώρα δεν είχε από μόνο του την λειτουργία Restore Point, παρμένη αυτούσια από τα κιτάπια οποιουδήποτε emulator, ακόμα θα έφτυνα αίμα σε μερικούς (μια χούφτα ντε!) αρχηγούς και γρίφους.
Σαν φαινόμενο πάντως, η ενσωμάτωση τέτοιων μορφών εξοικονόμησης χρόνου από τις ίδιες τις εκδότριες εταιρείες που επανακυκλοφορούν παλιά παιχνίδια τους είναι κάτι που αξίζει μια πιο διεξοδική ανάλυση—βλέπετε επίσης τα “game boosters”, λέγε με cheats, στις πρόσφατες μεταφορές των FF IX και X στο Steam. Εγώ πάντως είμαι υπέρ τέτοιων μικρών παρεμβάσεων, για καθαρά πρακτικούς λόγους.
Πριν πείτε κάτι του στυλ ότι χαλάει την αυθεντικότητα του τίτλου μια τέτοια κίνηση, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι ποτέ δεν μπορούμε να βιώσουμε το «αυθεντικό»: οποιοδήποτε πολιτισμικό προϊον και να πάρουμε αποκτά νέα ζωή όταν κάποιος το πιάνει σε μια εποχή διαφορετική από αυτήν όπου δημιουργήθηκε (λες και όσοι το παίζουν την ίδια χρονική περίοδο αποκομίζουν τα ίδια…) γιατί είναι αδύνατο να εξομοιώσουμε τις «αυθεντικές συνθήκες εμπειρίας» του. Όποιες κι αν είναι αυτές. Όση πολλή ή λίγη σχέση έχουν με αυτό που φαντάστηκαν οι δημιουργοί.
Άλλο να παίζεις το Link’s Awakening σαν παιδί πριν το φροντιστήριο όταν δεν υπήρχε Ocarina of Time και για να παίξεις Game Boy έπρεπε να αλλάζεις 4 μπαταρίες ΑΑ κάθε 3 ώρες, κι άλλο στην deluxe έγχρωμη έκδοση του με δυνατότητα επαναφοράς σε μια φωτιζόμενη οθόνη. Για να το πάω αλλού: άλλο να διαβάζεις το 1984 ενώ ο απολυταρχισμός ήταν συνώνυμος του κομμουνισμού, άλλο σήμερα που η Alphabet/Google και η κοινωνία της καταγραφής προσωποποιεί, ή καλύτερα αποπροσωποποιεί, τον ίδιο τον Μεγάλο Αδερφό. Άλλο το βινύλιο σαν status symbol μουσικού γούστου, κι άλλο ως ένα κοινότοπο μέσο αναπαραγωγής μουσικής. Θα είχε φανταστεί ο Fritz Lang ότι δεκαετίες μετά το magnum opus του, το Metropolis του 1927, θα υπήρχαν συζητήσεις για το ποια συνοδευτική ενορχήστρωση για τη βωβή ταινία του θα ήταν ανώτερη μεταξύ ειδών μουσικής που κατα τη διάρκεια της ζωής του παρέμεναν στο αχανές μέλλον; Όσοι είδαν το Häxan χωρίς No Clear Mind, θα είχαν κάποια συναισθηματική αντίδραση παρόμοια με τη δική μου; Νομίζω καταλαβαίνετε τι εννοώ.
Για να τρέξει το 3DS σε αυτή την λειτουργία, κρατήστε πατημένο L + Select όταν ανοίγετε το παιχνίδι από το Home Menu. Η default μορφή απεικόνισης είναι stretching στην ανάλυση του 3DS.
Με δεδομένο ότι η πραγματική εξομοίωση είναι εκ των πραγμάτων αδύνατη, αφού πέρα από τον τεχνικό τομέα παίζει μεγάλο ρόλο τελικά και το ευρύτερο πλαίσιο και περιβάλλον για τη βίωση ενός πολιτισμικού προϊοντος, είναι ευχάριστο το ότι δίνεται μεγάλη δημιουργική ελευθερία στους developers να παίξουν με το τι θέλουν να κρατήσουν «αυθεντικό» και τι όχι. Οι καλύτεροι εκμεταλλεύονται τις δυνατότητες αυτές με πολύ ενδιαφέροντες τρόπους.
Στην παραπάνω φωτογραφία βλέπουμε το 3DS μου να τρέχει το Link’s Awakening σε native resolution με ένα GBC visor που υποστηρίζει 3D απεικόνιση. Προσοχή: ο εξομοιωτής, όχι το παιχνίδι, είναι αυτός που παίζει στις τρεις διαστάσεις. Μάλιστα. Είναι κάτι το διακριτικό αλλά πολύ όμορφο και αφάνταστα ικανοποιητικό: αν το 3D είναι ενεργοποιημένο η οθόνη του Game Boy φαίνεται λίγο πιο πίσω, λίγο πιο μέσα από την υπόλοιπη οθόνη, όπως στα παλιά GB το πλέγμα σημείων (dot matrix) ήταν πίσω από αυτό το τζαμάκι που γρατζουνιόταν, ράγιζε και ξεκολλούσε, την εποχή που οι οθόνες των φορητών ήταν ετερόφωτες, σαν μοναχικοί αστεροειδείς στο κρύο διάστημα.
Λέγεται μάλιστα ότι αν τελειώνει η μπαταρία του 3DS, πέφτει και σε φωτεινότητα το κόκκινο ledάκι του power, αλλά αυτό δεν το έχω δει με τα μάτια μου.
Δεν είναι δικό μου, καλώς-κακώς.
Βασικά, καλή όλη αυτή στροφή στο θεωρητικό και αφαιρετικό που μου βγήκε αβίαστα ως συνήθως, αλλά ας επιστρέψω στο παιχνίδι.
Στο Link’s Awakening λάτρεψα το πόσο ελαφρά τη καρδία παίρνει το ότι είναι Zelda.
Μεγαλώνοντας ανακαλύπτω ότι η επικούρα με κουράζει: το D&D το βαριέμαι πολύ πιο γρήγορα απ’ ότι θα ήθελα· ο μόνος λόγος που τα Lord of the Rings δεν μου φαίνονται κάθε φορά πιο τετριμμένα είναι επειδή απλά τα σπάνε στην εκτέλεση, και κάθε ταινία η οποία καταλήγει να είναι για το σώσιμο του κόσμου από την καταστροφή—θανάσιμο αμάρτημα σχεδόν κάθε άνιμε!—με κάνει να σταυρώνω τα χέρια μου και να κοιτάζω τα φρύδια μου.
Με τον ίδιο τρόπο, παρ’όλο που το Ocarina of Time, η επιτομή του Zelda Epic, είναι χαραγμένο στον συναισθηματικό μου πυρήνα, η ιστορία του μου φαίνεται πλέον παιδική, απλοϊκή. Ίσως επειδή πολύ απλά είναι ένα παιχνίδι για παιδιά; Ίσως γιατί κι εγώ το έπαιξα στην ώριμη ηλικία των 10; Ίσως; Βλασφημία!
Αντιθέτως, το Majora’s Mask, ενώ όταν το πρωτοέπαιξα δεν με είχε κερδίσει τόσο πολύ, τώρα πλέον το βάζω στην κορυφή των Zelda γιατί ιντριγκάρει τον ενήλικο Hall: σπάει τα καλούπια της σειράς, ξεφεύγει από τις νόρμες, προκαλεί τον παίχτη, είναι πιο προσωπικό, εστιασμένο στους χαρακτήρες και τις ιστορίες τους, και το σώσιμο του κόσμου απ’το καταραμένο φεγγάρι σημαίνει το σώσιμο των προσωπών που γνώρισε. Η Termina είναι οι Terminans. Γενικά δημιουργεί μια αύρα μυστηρίου γύρω απ’ τον εαυτό του. Kαι φυσικά είναι ακαταμάχητα cool.
Το Link’s Awakening σαν τίτλος θαρρώ πως είχε έναν αντίκτυπο πάνω μου παρόμοιο με αυτόν του Majora’s Mask, αν και διαφορετικό. Το παιχνίδι δεν έχει Ganon (σχεδόν), δεν έχει Triforce, δεν έχει Hyrule, δεν έχει Zelda! Οι μισοί εχθροί είναι παρμένοι από παιχνίδια Mario. Τα 8 αντικείμενα που πρέπει να μαζευτούν είναι μουσικά όργανα, όχι κρύσταλοι, πολύτιμες πέτρες ή εμβλήματα. Η ιστορία πάλι έχει να κάνει με το σώσιμο του κόσμου… ή τουλάχιστον ενός κόσμου, ο οποίος, όπως και στο Majora’s Mask, αφήνεται να εννοηθεί στο τέλος πως είναι καταδικασμένος, είτε σωθεί είτε όχι. Γιατί, αλληγορικά μιλώντας ή και οχι, η περιπλάνηση είναι εσωτερική, και κάθε ένας από εμάς είναι ένας κόσμος (και ο Λινκ είναι ένας από εμάς!)
Το βρίσκω για κάποιο λόγο πολύ αστείο που τα screenshots του LA στο ίντερνετ είναι στα 160*144 pixels του Game Boy κι αν έχεις ΗD οθόνη δεν βλέπεις την τύφλα σου! Για στάσου, αυτός είναι ο Wart απ’ το Super Mario Bros 2, αλλιώς Doki Doki Panic?!
Μόνο και μόνο από αυτά για ορεκτικό φαίνονται ξεκάθαρα τα φόντα της εικονοκλασίας του Zelda IV, η οποία βέβαια μόνο σε μας 23 χρόνια μετά κάνει αίσθηση, γιατί τότε, το 1993 όταν πρωτοβγήκε ασπρόμαυρο, οι μονόχρωμες εικόνες τις οποίες σήμερα φαίνεται να σπάει δεν ήταν ακόμα τόσο συμπαγείς· ήταν τάσεις, όχι χαρακτηριστικά μιας σειράς. Όπως προανέφερα, η Nintendo δεν ήξερε ότι το Link’s Awakening θα ήταν αντισυμβατικό Zelda, γιατί ακόμα δεν υπήρχε η σύμβαση να το περιορίσει.
Μετά το Ocarina, από μόνο του ένα remake του Link to the Past, ό,τι έμελλε να παγιωθεί, παγιώθηκε. Το Zelda ταυτίστηκε με τη φόρμουλα της πλοκής χωρισμένης στη μέση όταν ο Λινκ πατάει το πάδι του στον παράλληλου κόσμο του τίτλου, μοτίβο το οποίο για πρώτη φορά εισήχθησε στο LttP: εκεί ήταν το Dark World, στο Ocarina ήταν τα 7 χρόνια στο μέλλον, στο Twilight Princess ήταν το Twilight Realm, στο Skyward Sword ήταν ο κόσμος πάνω από τα σύννεφα κι αυτός κάτω από αυτα, κοκ. Στο πρώτο Zelda, αντιθέτως, η εξερεύνηση ήταν πολύ πιο ελεύθερη, και τα 8 μπουντρούμια μπορούσαν να εξερευνηθούν και να κατακτηθούν σχεδόν με οποιαδήποτε σειρά. Το Link’s Awakening απ’την άλλη νομίζω βρίσκει τη χρυσή τομή μεταξύ της ελεύθερης εξερεύνησης στο πρωτότυπου και της πιο δομημένης στους επόμενους τίτλους.
Κάπου είχα διαβάσει (το βρήκα) το εξής έξυπνο: αν ζήταγαν σήμερα από κάποιον να φτιάξει έναν πνευματικό διάδοχο του πρώτου Zelda, σίγουρα δεν θα έφτιαχνε κάτι παρόμοιο με το Link to the Past αλλά κάτι εφάμιλλο του Dark Souls. Εγώ λέω ότι θα ήταν κάτι μεταξύ του Dark Souls και του Link’s Awakening.
…τι; Δεν μπορούμε να ονειρευόμαστε εμείς;!
Τέλος πάντων, γιατί πάλι μακρηγορώ. Δυο-τρία πράγματα ήθελα να γράψω και κοίτα τι έγινε.
Σπάνια γελάω με παιχνίδι έτσι, πόσο μάλλον με Zelda… Η αγγλική μετάφραση ήταν διαμάντι και ταίριαζε πολύ στο ύφος του «δεν με παίρνω υπερβολικά στα σοβαρά» που το διακατέχει. Έψαξα πολύ να βρω screenshots από τις στιγμές που μου φάνηκαν πιο ξεκαρδιστικές (σοβαρά γέλαγα δυνατά) αλλά δεν βρήκα κάτι αντιπροσωπευτικό. Μάλλον γιατί είναι διάσπαρτες παντού! Αντ’ αυτού, μάλλον καλύτερα, ορίστε μερικά δείγματα απ’ το σενάριο (script):
* - Christine is a goat.
Christine : You don't know the proper etiquette when dealing with a lady, do you? You should have brought flowers or something, then I might be inclined to talk with you...Oh yes, in my case, hibiscus are best...
* - With the item available:
Christine : Oh, you brought me a hibiscus! How sweet! Well, since you are such a gentleman I have a request to make of you. Will you listen?
-----------------------------------------------------------
-(Yes)
Christine : I would like you to take this letter to a Mr. Write who lives on the border of the Mysterious Forest, please!
<game> : You traded <Hibiscus> for a goat's letter <Letter>! ...Great!?
* - Subsequently:
Christine : You know, sometimes I can't help eating a delicious piece of paper, even if it's a letter to my darling Mr. Write... How embarrassing!
Κλαίω!
#$#$#$#$#$#$#$#$#$#$#$#$#
$# Mysterious Forest #$
#$#$#$#$#$#$#$#$#$#$#$#$#
Signpost : Mysterious Forest
(It's a little bit mysterious)
Απλά φανταστείτε κάτι τέτοιο στην πινακίδα στο Kokiri Forest έξω απ’ τα Lost Woods. Αδύνατο, έτσι; Αυτό ακριβώς είναι που λέω.
Boy 3: Hey, dude! What do you think of Marin? Uhh... I don't know, I'm just a kid!
Boy 4: Dude! You're asking me when we started to live on this island? What do you mean by 'when?' Whoa! The concept just makes my head hurt!
Those boys are on some magic powder alright… Μόνο και μόνο που λένε τον Link dude είναι αρκετό. Jeff Bridges as The Link. Το έχετε αν προσπαθήσετε.
[ Magic Rod ]
You've got the Magic Rod! Now you can burn things! Burn it! Burn, baby burn!
ό_Ό
[ Drawer ]
Link checked the chest. Wow! This is a nice chest!
Τ_Τ
Και μετά απ’ όλα αυτά, σου πετάει τη μαγεία από εκεί που δεν το περιμένεις:
(προσοχή, αλήθινα spoilers, αλλά πανέμορφα spoilers—γράφω για το τέλος)
Μπορεί με τη μαγεία και τα χαχανητά να μου πέταγε επαναλαμβανόμενα εκνευριστικά μηνύματα κάθε λίγο και λιγάκι για power-ups και για το ότι και καλά δεν μπορούσα να σηκώσω πέτρες , μπορεί να χανόμουν διαρκώς στο Overworld, μπορεί να έπρεπε να αλλάζω συνέχεια τα αντικείμενα στο Α και Β… εκεί τελειώνουν τα «μπορεί». Το παιχνίδι πολύ απλά…
Ήθελα να ξεκινήσω να γράφω αυτό το ποστίο στα αγγλικά. Συνήθως αποφασίζω να γράψω στα αγγλικά γιατί έτσι δεν αποκλείω κανέναν που να μπορεί τουλάχιστον να διαβάσει στην τρέχουσα παγκόσμια γλώσσα, και γενικά μου αρέσει, αν και έχω παρατηρήσει ότι γράφω αρκετά διαφορετικά σε ύφος και τόνο όταν δεν γράφω στα αγγλικά. Τέλος πάντων, αποφάσισα σήμερα να γράψω στα ελληνικά γιατί μερικές φορές καταφέρνω να γράψω λίγο πιο συναισθηματικά έτσι και το σημερινό ποστίο έχει να κάνει με τα πάντα εκτός απ’τη λογική.
Soundtrack:
Μουσική από ένα παιχνίδι το οποίο με έκανε να αισθανθώ μοναξιά, μελαγχολία, μαγεία και ομορφιά – όχι νοσταλγία- ως ενήλικος qb. Το βάζω εδώ γιατί ήταν πολύ έντονο το συναίσθημα όταν το άκουσα τελευταία φορά με τη Δάφνη πριν 2 μέρες. Άκουγα την μουσική προσεκτικά – δεν ήταν απλά video game music που μου αρέσει σήμερα επειδή μου άρεσε πριν 10 ή15 χρόνια. Tο ότι με έκανε να θέλω να χρησιμοποιήσω ενεργά την ακοή μου για να το απολαύσω ήταν μια αποκάλυψη. Το παραθέτω εδώ ως soundtrack για το post και ένα μικρό φόρο τιμής για ένα παιχνίδι για το οποίο πολύ λίγα έχω γράψει (αν και κάποια έχω πει) σε σχέση με το πόσα νιώθω για αυτό, κι ας το έχω παίξει σχετικά λίγο. Για αυτό, για την ιστορία της δημιουργίας του, για τον περίφημο δημιουργό του και τα μεθεόρτια… Μπρρρ. Ανατριχιάζω μόνο που το σκέφτομαι.
Πριν λίγο γύρισα από περίπου 20 λεπτά περπάτημα. Βγήκα να περπατήσω γύρω στις 23:30 για να προλάβω την αλλαγή της ημέρας. Δεν ήθελα ιδιαίτερα να περπατήσω αλλά κάτι με παρακίνησε…
Σήμερα λοιπόν κλείνω 2 βδομάδες με το καινούργιο μου 3DS. Κάτι με έπιασε μετά την επιστροφή απ’την Βουλγαρία και ήθελα να παίξω καινούργια Nintendo games. Συνειδητοποίησα ότι δεν είχα παίξει πραγματικά φορητό της Nintendo από τότε που έχασα το DS Lite μαζί με όλα μου τα παιχνίδια πριν περίπου 6 χρόνια, όταν το παράτησα μέσα σε μια πορτοκαλί τσάντα ένα ωραίο πρωί στη μέση του λιμανιού της Μυτιλήνης μαζί με ένα αντίτυπο του Περί Θανάτου και ξαφνιάστηκα όταν 10 λεπτά αργότερα είχε κάνει φτερά. Από τότε περίπου, και με εξαίρεση το Skyward Sword, σταμάτησα να ακολουθώ την Nintendo και τις νέες τις δημιουργίες, και αρκετές φορές έχω πει ότι δεν νιώθω πια πως φτιάχνει παιχνίδια που απευθύνονται σε μένα. Eίχα την αίσθηση πως ξεπέρασα την Nintendo όπως μια μέρα ξεπερνάς τον παιδικό σου έρωτα που ήσασταν μαζί από το δημοτικό μέχρι το τρίτο έτος αλλά μια μέρα, ε, απλά ήθελες να δοκιμάσεις κάτι καινούργιο, και μετά δεν υπήρχε επιστροφή.
Έχοντας ακόμα αρκετά χρήματα από το πακετάκι που καθιστά δυνατό το να ζω άνεργος και με ελάχιστο εισόδημα εδώ και περίπου 2 μήνες, αποφάσισα πως θα ήταν επίσης ωραία ιδέα να αγοράσω ένα 3DS για τη Δάφνη, για να παίζουμε Pokémon μαζί, για να παίξει επιτέλους το Ocarina of Time και άλλα που ήθελε να δοκιμάσει. Ήταν ένα μικρό δώρο για την επέτειο της γνωριμίας μας (“you had sex before you kissed?”). Μπορεί η ίδια να μας πει αν το διασκεδάζει, αν και μάλλον ναι, κρίνοντας απ’τις δεκάδες ώρες που έχει ήδη ρίξει στο Pokémon X.
Αγόρασα το 3DS της Δάφνης 150€ μαζί με θήκη, το Street Fighter 4, το Pilotwings Resort και το Ocarina of Time (και το PES ’11, *μπαρφ*) από έναν πιτσιρικά 15 χρονών ο οποίος το πούλαγε γιατί ήθελε να μαζέψει λεφτά για PS4 και το Destiny. Όταν βρήκα την αγγελία απ’το Aggeliopolis και τον πήρα τηλέφωνο για να κανονίσουμε την συναλλαγή, τελικά συνεννοήθηκα με τον πατέρα του, ο οποίος α) με ρώτησε αν ήθελα την κονσόλα για το δικό μου παιδί, και β) με ρώταγε ξανά και ξανά αν θα την αγοράσω, λες και ήταν κάτι το απίστευο που ένας 25άρης μουσάτος τύπος θα ήθελε να αγοράσει ένα αντικείμενο διόλου ευκαταφρόνητης αξίας απ’τον 15χρονο γιο του. Πριν φύγω ρώτησα τον γιο αν είχε απολαύσει το OoT, και του είπα ότι μικρός ήταν απ’τα αγαπημένα μου παιχνίδια (γι’αυτό θέλω και να το παίξει η Δάφνη). Μου απάντησε ναι. Όταν άνοιξα το 3DS και το Activity Log, είδα πως είχε ρίξει λιγότερο από 10 ώρες στο OoT και πολύ περισσότερες στο Μeet the Robinsons.
Εκείνη την μέρα ήταν επίσης και το πρωτάθλημα Super Smash Bros for 3DS στο (gulp) The Mall. Πήγα με τη Δάφνη και τον Kira, ο οποίος έφερε τον Commander SP και άλλους σκληροπυρηνικούς νιντεντάκηδεςπου με κάνουν να μοιάζω με casual τελευταίας διαλογής. Όλοι συλλέκτες, βέβαια… Αναρωτιέμαι πώς και τόσοι hardcore gamers είναι και συλλέκτες; What is it about hoarding? Τελος πάντων, στο τουρνουά έφτασα στον προημιτελικό, με τον Yoshi κλασικά, not bad για κάποιον που πρώτη φορά έπιανε το παιχνίδι… Την επόμενη μέρα, βρήκα αγγελία για ένα Limited Edition 3DS XL με το ίδιο game το οποίο ξεροστάλιαζα. 180€ αντί για 240€ που έκανε κανονικά, σχεδόν καινούργιο. Όπως έμαθα, ήταν δώρο. Δεν ξέρω γιατί έφυγε από τα χέρια του αρχικού δέκτη και έφτασε στις αγγελίες του insomnia.gr, ομως είμαι σίγουρος ότι είναι μια δακρύβρεχτη ιστορία.
Πολλές ανούσιες λεπτομέρειες για κάτι που δεν έχει καμία σημασία; Κρατηθείτε: την ίδια μέρα, αγόρασα από άλλον πωλητή άλλο ένα 3DS XLγιατί το έδινε 140€ (θα ήταν 120 χωρίς τα παιχνίδια) μαζί με Animal Crossing και Pokémon X , το οποίο έδωσα στη Δάφνη. 20€ για το Pokémon και το Animal Crossing. Not bad. Τσίμπησα από κάπου αλλού (ναι, πάλι μεταχειρισμένο) το Pokémon Υ που παίζω εγώ, και μου ξέμεινε η κονσόλα η οποία χαράζει τώρα τη δική της ιστορία… Ίσως ο Skallamann, το όνομα του Mii που κάνει τις βρωμοδουλειές στο δικό μου στο Puzzle Swap και στο Quest, καταλήξει στα χέρια του Kira. Γιατί όχι;
Τέλος, αγόρασα επίσης το Kingdom Hearts Dream Drop Distance για 10€ για τη Δάφνη, και με άλλα 10€ το Fire Emblem Awakening το οποίο κράτησα εγώ. Με το Winter Promotion 2014 της Νintendo κατάφερα επίσης να κατεβάσω δωρεάν το Zelda: Link Between Worlds, το οποίο με έχει ενθουσιάσει — θυμόμουν όταν είχα δει τα πρώτα βίντεο που είχαν κυκλοφορήσει ότι σκεφτόμουν πως θα είναι βλακεία. So glad I’ve been proven wrong. Man, that’s a lot of games, isn’t it?!
Η Δάφνη μισεί αυτή τη φωτογραφία αλλά εγώ νομίζω ότι είναι απλά τραγικά ηλίθια (in a good way!) Τραβηγμένη και μονταρισμένη αυτόματα απ’το 3DS μουStickers, stickers everywhere!
Καλά όλα αυτά. Αλλά όπως προανέφερα, βγήκα και περπάτησα χωρίς να το πολυθέλω για να μαζέψω play coins, ένα εικονικό συνάλλαγμα που κερδίζεται περπατώντας, για την ακρίβεια 100 βήματα για κάθε νόμισμα με μάξιμουμ τα 10 ανα ήμερα, και μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να αγοράσεις βασικά βλακείες: άχρηστα παζλ και καπέλα για τα Mii, και κάποια items ή hints σε μερικά παιχνίδια. Το θέμα είναι ότι με το Street Pass και το τρίτο 3DS, το οποίο υποτίθεται πως θέλω να πουλήσω, έχω εθιστεί στο να χρησιμοποιώ αυτά τα νομίσματα και να ανταλλάζω κομμάτια παζλ και να χρησιμοποιώ τα δικά μου Miis μεταξύ τους για να προχωράω στο quest, κάτι το οποίο πραγματικά δεν έχει νόημα, εκτός απ’το ότι είναι σούούούπερ εθιστικό και σε κάνει να θέλεις να ανοίγεις το 3DS συνέχεια! Έξυπνες κινήσεις Nintendo… Πώς αλλιώς θα έκανες τον κόσμο να θέλει να έχει, για οποιονδήποτε λόγο, περισσότερα από ένα 3DS;
Διαπιστώνω στον εαυτό μου ότι είμαι πολύ επιρρεπής σε πράγματα όπως το StreetPass που έχουν σταδιακή πρόοδο και κατα κάποιον τρόπο παίρνουν τη ζωή και το τι κάνεις σε meta επίπεδο και την κάνουν game — ο Μάριο έκανε μια παρόμοια παρατήρηση για μένα. Απ’τα achievements μέχρι το Μеmrise κι απ’το last.fm μέχρι αυτή τη κολλητική χαζομαρούλα με τα StreetPass και τα play coins: streaks, ημερομηνίες, δεδομένα, αυτό το πολύ περίεργο και πρωταρχικό συναίσθημα του να ολοκληρώνεις κάτι στο οποίο πατάει και το 7×7 challenge, π.χ. Γι’αυτό το HabitRPG μου άρεσε τόσο, αν και το σταμάτησα γιατί πολύ συχνά έχανα μέρες, όχι επειδή δεν είχα κάνει τα daily quests μου αλλά επειδή έμενα έξω και μακριά από τερματικό ικανοποίησης συνηθειών i.e. τον υπολογιστή μου ή κάποιο smartphone και έτσι πέθανα χωρίς λόγο ουκ ολίγες φορές. Γενικά, I don’t get it and it’s scary.
Μπαίνοντας σε αυτό τον κόσμο μετά από χρόνια, του «αγοράζω ένα κομμάτι hardware για να παίζω games», ξαναβλέπω–όχι πως το είχα ξεχάσει–πως οι gamers είμαστε ουσιαστικά και πολύ βασικά απλά καταναλωτές, και μάλιστα από τους πιο αφωσιομένους, ξεδιάντροπους καταναλωτές που υπάρχουν. Όσο πιο μεγάλος καταναλωτής, τόσο πιο gamer. Νέες πανάκριβες κυκλοφορίες, κονσόλες, προσφορές, συνεχώς το κυνήγι του καινούργιου, μια έλλειψη ικανοποίησης που πλανάται στον αέρα… Πόσοι gamers δεν είμαστε ανισόρροποι και, όπως δείχνω σε αυτό το post, ψάχνουμε στα παιχνίδια μια γλύκα για να πνίξουμε την έλλειψη κατεύθυνσης μας; Τι θα μας σώσει;
Νιώθω πολύ άδειος δημιουργικά αυτόν τον καιρό μετά την Βουλγαρία (και όσο ήμουν στην Βουλγαρία…) γι’αυτό και νομίζω ότι έχω στραφεί στο gaming περισσότερο απ’ότι συνηθίζω πια. Επιπλέον, πιστεύω ότι υπάρχει άμεση σύνδεσημεταξύ της έλλειψη έμπνευσης μου και την ξαφνική μου πόρωση με το να ψάχνω προσφορές για μεταχειρισμένα games παντού, ταυτόχρονα μην παίζοντας τα πρόσφατα αγορασμένα μου παιχνίδια στο Steam αλλά και σπρώχνοντας μακριά τον σωρό από άλλα πράγματα, δημιουργικά και μη, τα οποία θα μπορούσα να κάνω στον ελεύθερο μου χρόνο.
Ρωτώντας τον εαυτό μου τι θα ήθελα περισσότερο, ένα Wii U ή ένα ποδήλατο, η λογική μου απάντηση είναι ξεκάθαρα ποδήλατο: θέλω ένα μέσο μεταφοράς το οποίο θα με γυμνάσει, ειδικά τώρα που το τρέξιμο έχει φουντάρει, θα μου επιτρέψει τα κάνω τα μεγάλα ταξίδια με το ποδήλατο που πάντα ονειρευόμουν και θα με φέρει πιο κοντά σε αυτόν τον κόσμο ο οποίος με συναρπάζει και έχω απομακρυνθεί από τότε που άφησα την Μυτιλήνη. Η συναισθηματική μου επιλογή όμως με έχει κάνει να κοιτάζω αγγελίες για Wii Uκαι καμία για ποδήλατο, ενώ ούτε καν έχω προλάβει να παίξω τα μισά απ’τα ακριβά παιχνίδια που μόλις αγόρασα. Αυτό δηλώνει ένα πράγμα: ότι τα games είναι η εύκολη επιλογή, το χρυσωμένο χάπι που με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο με κρατάει ακριβώς στο σημείο που βρίσκομαι. Το Wii U θα με κρατήσει σπίτι, το ποδήλατο θα με αφήσει να φτάσω μακριά με τη δύναμη των ποδιών μου. Και οι δύο επιλογές είναι καταναλωτικές, αλλά μόνο η μία είναι συμβόλαιο και υπόσχεση κατανάλωσης και στο μέλλον.
Ένα άλλο παράδειγμα: ήδη κάπως έχω πειστεί ότι πρέπει να αγοράσω το παραπάνω όταν βγει. Λες και δεν υπάρχουν πολύ καλύτεροι τρόποι να χρησιμοποιήσω τα χρήματα μου, ή λες και το ωραίο 3DS που έχω μόνο 2 βδομάδες πρέπει να αντικατασταθεί το συντομότερο. Έχουμε τρελαθεί… Σε παρακαλώ qb του μέλλοντος, μην ενδώσεις!
Don’t get me wrong–of course I love games: playing them, reading about them, writing about them. Αυτό όμως που συμβαίνει εδώ, κυρίως με το Steam και με τις πρόσφατες αγορές μου, είναι ότι η αγορά νέων (και μεταχειρισμένων, το ίδιο είναι για μένα) παιχνιδιών ικανοποιεί μια περίεργη, διεστραμένη ανάγκη η οποία με βαραίνει–πολύ διαφορετική απ’το ίδιο το παίξιμο. Συχνά άλλωστε λέμε με την Δάφνη, και όλοι οι παίκτες το ξέρουν αυτό, πως είναι ώρα να σταματήσουμε να αγοράζουμε παιχνίδια και να αρχίσουμε να τα παίζουμε! Έχουμε συζητήσει να κάνουμε μια συμφωνία να μην αγοράσουμε νέα παιχνίδια πριν παίξουμε τουλάχιστον κάποια απ’όσα έχουμε, αλλά είναι τόσο φοβιστική αυτή η δέσμευση που την αποφεύγουμε.
Εγώ μπορώ να κάνω την αρχή, λέγοντας πως δεσμεύομαι, εδώ και τώρα, να μην αγοράσω νέο παιχνίδι, και να μην κατεβάσω νέο game για το Wii, και να παίξω μόνο αυτά που έχω τώρα στη διάθεση μου, μέχρι το τέλος του χρόνου, και με δυνατότητα επέκτασης. Περίπου για τον ίδιο λόγο αποφάσισα να μην πάρω τη δουλειά σύνταξης για το GameWorld.gr, εκτός απ’το ότι ο ιδιοκτήτης έχει πολύ άσχημη φήμη στην πιάτσα–μα να κακοπληρώνεσαι και να μην έχεις χρόνο να παίξεις αυτά που θέλεις; Για να δούμε τι θα γίνει από αυτό. Ό,τι θέλω να παίξω στο μεταξύ θα το γράψω σε μια λίστα για αγορά στο μέλλον. Και για αυτήν την προσφορά του Wii U με το Smash το οποίο θα είναι στα 240€ για τα Χριστούγεννα για την οποία έχω ακούσει και την λιγουρεύομαι… Ε, καλύτερα να πάρω ποδήλατο αν είναι να πάρω κάτι, έτσι δεν είναι;
Βγάζουμε το άχτι μας και τα χώνουμε με τη Δάφνη σε γκέιμερς, την κοινότητα των γκέιμερς, τη βιομηχανία των γκέιμς… Αναρωτιόμαστε τι εστί τελικά γκέιμερ, πώς μπορούμε να επιζήσουμε στον κόσμο του infinite novelty, γιατί διαλέγουμε να παίζουμε αυτά που παίζουμε, πώς μπορούμε εμείς οι ίδιοι να γίνουμε καλύτεροι παίχτες και πολλά άλλα.
Προσοχή: Αν προτιμάτε το WoW απ’το Civilization συνιστάται να αποφύγετε την ακρόαση του συγκεκριμένου (προβοκατόρικου!) επεισοδίου!
When I first heard of the existence of Hyrule Historia and its inevitable translation and release in Western markets I was as ecstatic as any fan could be. To give you an idea, scanlations from the original Japanese edition were unleashed to the thirsty hordes of Zelda enthusiasts within a matter of hours after release in Nipponia. Finally! A Zelda tribute to end Zelda tributes; a book strictly for the fans; an official behind-the-scenes, anthology, retrospective, together with the manga prelude to Skyward Sword, all presented with high quality illustrations, colour and printing and, perhaps most importantly, THE TIMELINE!
Now that eyebrows have had the time to be lowered and discussion on the three timeline theory, which like it or not is now obviously canon, has subsided, it’s time for the admission part: the part where I look into the cold, hard facts of being a maturing Zelda fan. I hope you’re ready.
In the last pages of the book there’s a Thank You note from Eiji Aonuma, director and designer of many of the most recent additions to the series and to many the visionary and overseer of the Zelda franchise as a whole ever since Majora’s Mask was released. This is part of what he had to say:
“The History of Hyrule” allows players to determine where each Zelda game is positioned in the chronology of the series. One thing to bear in mind, however, is that the question the developers of the Legend of Zelda series asked themselves before starting on a game was, “What kind of game play should we focus on?” rather than “What kind of story should we write?” For example, the theme of Ocarina of Time , the first Zelda game I was involved with, was, “What kind of responsive game play will we be able to create in a 3-D environment? […]
“Because the games were developed in such a manner, it could be said that Zelda‘s story lines were afterthoughts. As a result, I feel that even the story of “The Legend Begins” in Skyward Sword was something that simply came about by chance.
“Flipping through the pages of “The History of Hyrule“, you may even find a few inconsistencies. However, peoples such as the Mogma tribe and items such as the Beetle that appear in Skyward Sword may show up again in other eras. Thus, it is my hope that the fans will be broad minded enough to take into consideration that this is simply how Zelda is made.”
I remember reading years ago that the official timeline of the series was a confidential document kept deep inside the Nintendo headquarters in Kyoto… As the years passed and new titles that made little sense when put in the big picture were added to the chronology, such as Twilight Princess, the connecting story started looking like either a lie too disappointing to reveal, or if it really was there, just a little bit too simplistic, i.e. is the great overarching story of the Legend of Zelda just a tale of many Links, many Zeldas, many Ganons and a terribly uninteresting tale of a prophecy never fulfilled? I slowly joined the disappointed doubters, those that questioned the relevancy of the timeline or even the very existence of it.
This confirmation by Aonuma sealed the deal: it was Nintendo’s way of saying “you wanted it so badly, so here it is, but you’re looking too much into it; go out more would you, you buncha nerds!” and I think it would indeed be sound advice for people still arguing on forums whether the official timeline is in fact real or not, suggesting that their own version of the timeline makes a lot more sense! The denial there is in the world…
I must admit that expecting a big closure from Skyward Sword, the “aha!” moment that would put every little piece of the puzzle in its place and it never really coming but instead getting the much-advertised prelude to Ocarina of Time with more unresolved new directions, brand new deities (as if there weren’t enough already), characters and hint-dropping, left me with a sour taste in my mouth. It is obvious that if you really want to enjoy Zelda and avoid such disappointments it would be a good idea to be “broad-minded enough” as Aonuma-san suggested, to turn your thinking brain off and take it as Nintendo delivers it. Willing as I am, I just can’t do that. I can’t create connection between the stories when the connective links (get it?) are so vague, each time raise more questions than they answer–for sequels’ sake– and often feel as arbitrary as Star Wars Episode III.
As Zelda games are changing to cater for new audience and are at least trying to get with the times, I feel more and more that they’re just not for me, that Nintendo has long stopped trying to cater for my ilk and that in reality they can’t even do it anymore. I can already see with my mind’s eye Nintendo fanboys who never broke away listing the “hardcore” games Nintendo has released in recent years that would supposedly dispute my argument. What they don’t realise themselves is that Nintendo of old, the Nintendo that dominated my childhood, was revolutionary, it wasn’t just the franchises and the games. It was innovative, it created demand, it didn’t just respond to fans. Now it’s like Fidel Castro or Chavez – only the blind and misled still see revolution where there’s nothing left but allusion to and revering of the good ole days.
Maybe it’s the gaming culture I’ve grown out of, or even a gaming culture I can’t grow into anymore. Maybe it’s just the simple fact that people change, or, as I’ve observed time and time again, that people heavily tend to single out the Zelda title they first played as the pinnacle of the series that can never be bested, and what of course follows is unrealistic expectations of newer games that they will finally be the ones that emulate the feelings they had when they played their first Zelda when they were 9. Is it possible that when a game becomes an enduring legend, the greatest enemy it has to face is its own legacy? Newer players seem to love games such as Spirit Tracks or the new Link Between Worlds, games I really can’t see myself getting into for the simple reason that I just grew up differently. It’s a pity, but so is the nature of the world: as series reach their maturity and endure for more than 25 years in a field which is barely older than that itself, so do players. Funny how people don’t have similar expectations from other media, such as fairytales or children’s animation movies.
Nevertheless, Hyrule Historia is safe from all the above because it’s made for my own personal nostalgia, it only exists in the past. It’s like a photo album with pictures from your childhood: it remains valuable no matter what. Apart from the older ones like me, I can also see the young ones taking an interest in it, those who love Spirit Tracks and Wind Waker HD and who never had the chance to grow up with the older games (same with me and the original NES Zelda) but are still interested in the series as a whole and think I’m a snob hipster 20-something gamer elitist, the very same feelings I had for those who thought Ocarina of Time was crap because according to them Link to the Past was the best. Don’t worry kids, you’re up next.
Με τη χτεσινή ανακοίνωση του Xbox One (ή Xbone όπως ήδη κοροϊδευτικά το λένε πολλοί στο Διαδίκτυο) όλες πλέον οι νέες «κονσόλες οικιακής ψυχαγωγίας» υπάρχουν πλέον και σαν οντότητες, όχι μόνο στα χαρτιά ή στην φαντασία εκατομμυρίων nerds. Η ανακοίνωση ήρθε για να επιβεβαιώσει όσα ήδη περιμέναμε ή ξέρουμε από το PS4: τα παιχνίδια της νέας γενιάς θα είναι ακριβότερα, θα υπάρχει μηδενική backwards compatibility (πώς το λεν’ αυτό στα ελληνικά;) ακόμα και για τίτλους του XBLA, θα πρέπει με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο να είναι συνεχώς online, οι τίτλοι θα είναι συνδεδεμένοι με λογαριασμούς και με κονσόλες σαν σε λευκό γάμο, θα επιβάλονται αντίτιμα μόνο και μόνο για να δανείσεις παιχνίδια, πόσο μάλλον να πουλήσεις ή για να αγοράσεις μεταχειρισμένους… Σαν αργοκίνητος δεινόσαυρος, η βιομηχανία των games, η οποία βέβαια δεν έχει υπάρξει αρκετό καιρό για να μπορούμε να την αποκαλούμε παλιά αλλά παρόλαυτά έχει ήδη γίνει συντηρητική, δεν φαίνεται να είναι κατάλληλα προικισμένη ή προετοιμασμένη για να ανταπεξέλθει στις καταιγιστικές αλλαγές.
Η διαφορά όμως είναι πως οι αργοκίνητοι και ογκώδεις δεινόσαυροι εξαφανίστηκαν λόγω της αδυναμίας τους να ανταπεξέλθουν σε μια εξωτερική καταστροφή· δεν μπορούσαν να διαλέξουν να είναι μικρότεροι ώστε να χωράνε κι αυτοί στα λαγουμάκια που έσωσαν τα original θηλαστικά από την καταστροφή και για αυτό πέθαναν, επιβεβαιώνοντας πως στη φύση συμφέρει να είσαι Δαυίδ παρα Γολιάθ. Η Sony και η ΜicroSoft όμως; Κανένας μετεωρίτης δεν τους σακάτεψε την εξελικτική ικανότητα. Ποια είναι η δική τους δικαιολογία που κανείς απ’όσους ξέρω δεν θέλει ένα Xbone ή ένα PS4 (ή ένα WiiU, εδώ που τα λέμε); Μάλλον είναι η απληστία τους αυτή που τους κάνει να μην μπορούν να προσαρμοστούν, τα κολλημένα μυαλά υψηλόβαθμών στελεχών και μετόχων που δεν μπορούν να δουν μπροστά. Το παράδοξο της υπόθεσης είναι ότι θα περίμενε κανείς από τέτοιες επιχειρήσεις-κολοσσούς να επενδύουν στους οραματικότερους σχεδιαστές, στους πιο τσαχπίνιδες υπεύθυνους marketing και στους κορυφαίους αναλυτές για να μπορούν να ξεφεύγουν από το status τους ως τυραννόσαυροι του χώρου. Αντί αυτού φαίνεται να βόσκουν αμέριμνα ενώ οι μετεωρίτες πέφτουν.
Εδώ που τα λέμε, ποια είναι η τελευταία επιτυχία των δύο εταιρειών; Ούτε η Microsoft ούτε η Sony έχουν καινοτομήσει σημαντικά τα τελευταία 5 τουλάχιστον χρόνια. Ακολουθούν τις εξελίξεις σπασμωδικά και καταϊδρωμένα. Πιστεύω ότι μέχρι το 2025 και οι δύο εταιρείες θα είναι πολύ λιγότερο σημαντικές για τον χώρο των ηλεκτρονικών, αν συνεχίζουν να υπάρχουν δηλαδή. Για τη μοίρα της Nintendo δεν μπορώ να πω με σιγουριά αλλά αμφιβάλλω ότι θα συνεχίσει να υπάρχει ως ανεξάρτητη κατασκευάστρια κονσολών γιατί πολύ απλά δεν νομίζω να υπάρχουν κονσόλες. Το μέλλον είναι, όπως στα πάντα στην εποχή μας, τόσο απρόβλεπτο και ρευστό…
Το έναυσμα για να γράψω αυτά ήταν το ότι πρόσφατα χάκαρα το Wii μου. Εκεί που μάζευε σκόνη από τότε που τέλειωσα το Skyward Sword και αφού γενικά δεν δίνω χρήματα πια σε games, ούτε καν μεταχειρισμένα, παρα μόνο μερικές φορές στο Steam, στο gog και στο Humble Bundle, τουλάχιστον αυτές τις μέρες χρησιμοποιώ πολύ περισσότερο τη μικρή κονσολίτσα μου. Το hacking community του Wii, όπως και οι περισσότερες τέτοιες κοινότητες βασικά, έχει δώσει νέα πνοή σε κάτι που φάνταζε ξεπερασμένο. Το ότι τόσες χιλιάδες άνθρωποι δίνουν χρόνο, χρήμα και κομμάτι του εαυτού τους σε κάτι τέτοιο μου δίνει ελπίδα, γιατί τέτοιες κοινότητες σχηματίζονται με ευκολία γύρω από τα πάντα πια. Ένα μικρό ευχαριστώ για τώρα σε όλους εσάς του τεχνοαναρχικούς μάγους. Το μεγάλο θα έρθει μια άλλη μέρα γιατί απαιτεί καλή προετοιμασία.
Τι είναι το τόσο σπουδαίο στο χάκεμα του Wii; Με λίγα λόγια, μπορώ να παίζω τώρα σε αυτό πρακτικά όλα τα παιχνίδια που έχουν βγει σε κονσόλα της Nintendo, συμπεριλαμβανομένων του GameCube αλλά και του ίδιου του Wii. Φυσικά όλες οι σημαντικές κονσόλες μέχρι και το PSX υποστηρίζονται επίσης· μέχρι και Twitter client (το οποίο δυστυχώς δεν έχω καταφέρει να κάνω να δουλέψει) μπορεί να βρει κανείς στους υπονόμους του ψηφιακού κόσμου. Χρησιμοποιώ βεβαίως τη λέξη υπονόμους τρυφερά, όπως σε κάποιο έργο φανταστικής δυστοπίας όπου όλη η αντίσταση στην σκλαβωμένη αστυνομοκρατούμενη πολιτεία, καθώς και ό,τι ενδιαφέρον ή πραγματικά καινοτόμο έχει να επιδείξει η τεχνολογία, μπορεί να βρεθεί εκεί, μαζί φυσικά με ναρκωτικά, απόκληρους, κυνηγούς επικυρηγμένων και φυσικά, όλα τα στερά και υγρά απόβλυτα της προαναφερθείσας κοινωνίας.
Επειδή γενικά το παίζω γλωσσομαθής τον τελευταίο καιρό και αν μου το επιτρέπει το επίπεδο μου θέλω να συνδυάζω κάθετι που κάνω με παράλληλη ενασχόληση είτε με τα γερμανικά είτε με τα ισπανικά (γιατί όλοι ξέρουμε ότι οι ταινίες, τα βιβλία και τα games σε βοηθάνε πολύ με το να μάθεις μια γλώσσα), ήδη κατέβασα το Xenoblade Chronicles το οποίο σκοπεύω να παίξω στα γερμανικά μέχρι τις εξετάσεις μου για το B2 του ÖSD τον Ιούνιο και σήμερα μόλις τερμάτισα το Beyond Good & Evil για GameCube στα ισπανικά. Καλό παιχνιδάκι, με προσωπικότητα και άποψη, πολύ εύκολο και μικρό αλλά χωρίς τις φλυαρίες που βρίσκεις τόσο συχνά παντού σήμερα (και τα ισπανικά μου ήταν αποδείχτηκαν αρκετά καλά ώστε να καταλαβαίνω τα περισσότερα απ’όσο γίνονταν! Σαν τις παλιές καλές εποχές με τα αγγλικά…) Το συγκεκριμένο κατάφερα να το τρέχω από τη δεύτερη USB θύρα του Wii μου από ένα ROM χωμένο μέσα σε μία microSD. Δίπλα του θα μπορούσα να έχω χωρέσει άλλα 5 παιχνίδια GameCube λόγω της μέτριας χωρητικότητας της κάρτας. Αν συνέδεα και εξωτερικούς σκληρούς, θεωρητικά θα μπορούσα, αν είχα τη διάθεση να τη βρω και να την κατεβάσω, ολόκληρη την παιχνιδοθήκη της κονσόλας. Να θυμίσω ότι το GameCube βγήκε πριν 11 χρόνια, όχι 20 ούτε 50.
Άλλο παράδειγμα: με τη Δάφνη στα Λουτρά το Πάσχα παίζαμε ένα Pokemon Light Platinum το οποίο ουσιαστικά είναι hack της Sapphire για να μπορείς να πιάνεις όλα τα Πόκεϋμανς. Και οι δύο το παίζαμε στο Virtual Boy Advance, μόνο που όσο εκείνη ήταν στο laptop, εγώ το έτρεχα από το Wii! Το παιχνίδι τελικά αποδείχτηκε μάπα αλλά μόνο και μόνο το ότι μπορούσα να κάνω κάτι τέτοιο με εντυπωσίασε.
Μου φαίνεται πραγματικά απίστευτο: ένας ατέλειωτος πλούτος από παλιά παιχνίδια υπάρχει εκεί εξώ ο οποίος μπορεί να τρέξει με μεγάλη ευκολία και άνεση από το Wii μου. Θα μου πείτε, όλα αυτά είναι ουσιαστικά παράνομα· κάποιοι άλλοι θα μπορούσαν να με πουν και κλέφτη. Σκεφτόμουν όμως πως για μια κονσόλα η οποία θα είχε αυτές τις δυνατότητες απ’τη μάνα της θα πλήρωνα, κάτι το οποίο δεν μπορώ να πω για καμία από τις νέες κονσόλες με τις οποίες θέλουν σώνει και καλά Microsoft και Sony να μας στουμπώσει τον εγκέφαλο και να μας ξεστουμπώσει το ήδη αρκετά ελαφρύ πορτοφόλι.
Τα games βρίσκονται σε κρίση, όπως ο καπιταλισμός -παγκόσμιος και τοπικός-, η διαχείριση πρώτων υλών, ο κοινωνικός αποκλεισμός και τόσα άλλα κομμάτια της ζωής του 2013. Το τι θα φέρει η «επόμενη γενιά» δεν πιστεύω ότι θα με ενδιαφέρει και πολύ γιατί πιστεύω πως, εκτός από το χακαρισμένο μου Wii, το αειφόρο μέλλον των games δεν διατυμπανίζεται σε τεράστιες ανακοινώσεις σε πανάκριβες, ουσιαστικά άχρηστες κονσόλες χωρίς games αλλά σιωπηλά κυλάει μέσα από τις φορητές συσκευές, ενοποιείται μέσω των ψηφιακές υπηρεσιών που δεν γνωρίζουν σύνορα και διαμορφώνεται από τους ανεξάρτητους δημιουργούς με τα μικρά budgets και τα μεγάλα όνειρα. To Ouya για μένα είναι μια πραγματική κονσόλα νέας γενιάς. Το πρώτο μου άρθρο για το game 2.0 και οι προβλέψεις που έκανα σε αυτό δεν έχουν πέσει πολύ έξω*. Για τις ελπίδες μου και όσα απεύχομαι, all reamains to be seen…
~
*1. Downloadable Games: παρόν, παρελθόν και μέλλον
Viele meiner Freunde, wie auch ich, haben English aus Videospiele gelernt. Die Kindheit ist die beste Zeit fürs Lernen, und Kinder spielen viel und gern. Deshalb ist sie eine Gute Idee, lernen und Unterhaltung zu kombinieren. Obwohl ich nicht mehr ein Kind bin, ich habe noch die Lust auf spielen und lernen. Ich hoffe dass ich nie diese Lust darauf verlieren, ich glaube sie sind große Teile von was uns Kinder bleiben hilft, und Kinder sind immer so begeistert über der Welt und dem Leben. Natürliche Weise sind sie im Jetzt und wir Erwachsene haben viel von ihnnen zu lernen.
Also, spiele ich nun Metroid Prime auf meinem Wii, ein von meinen Lieblingsspielen, obwohl es ist eine lange Zeit, nicht viel weniger als 10 Jahre, seit ich es für letztes Mal gespielt habe. Es gibt viele schwierige und wissenschaftliche Wörter drinnen, deshalb muss ich immer ein Notizbuch daneben haben, um die unbekannten Wörter darauf zu schreiben. Außerdem und deswegen muss ich sehr langsam spielen – was würde normalerweise z.B. eine Stunde dauern jetzt dauert zwei oder noch mehr. Trotzdem dieser Weg macht viel Spaß und ich kann das Spiel auch viel besser genießen. Laß uns sehen wie es geht!
Ich schliesse dieses erstes Post auf Deutsch mit dem Intro und dem Menübild von dem Spiel. Was kann ich ja sagen? Es ist ein Meisterwerk von Ton und Bild Design (wie das ganzes Spiel auch, natürlich).
September 26th, 2006. This was the day that was to change some of the most superficial (but important at the same time) aspects of my life. Some days ago it was 2 years since that fateful day so I decided to write a little something about it all.
Summer 2006, shortly after my final exams. My university plans were changing every week or so because of my: 1. Subsequent low exam scores 2. Failure at drawing subjects 3. Entry score boost of the school I wanted to get in (Audiovisual Arts in Ionian University, Corfu). Cultural Technology, Mytilini, had been my second option but the one I ultimately followed. Many discussions later and after having fought urges of preparing for another round of exams just to avoid the move to Mytilini, September 26th was, in the end, the day I took my first ship to Mytilini. It was Nissos Mykonos, leaving at 12:30. I’ve kept the ticket.
I was very scared while making that very first trip. That Mario person I had found through the nintendo.gr forums sounded really friendly and had offered to host me till I actually found a more permanent place to stay, but alone and unaware, I was heading to that strange town (which I still thought was closer to a village than a town). Turned out Mario and his part-friend-part-roomie HouseMaster were cool people. First night with them they introduced me to what still is the largest souvlaki I’ve ever seen or eaten. I repaid the favour by teaching them what Katamari On The Rock feels like! Important note: inside my very first baggage were my GC and PS2 along with all of my games for them: Mario had specifically asked me to bring them along so he could try some GC games he never had the chance to play. In the end, a night with them was enough for me to trust them. Ready they were, not only to show me the whereabouts, meet me to people, help me integrate over the course of mere days, we had great fun while at it! Plus, they helped me find my old place on Gravias 1. My hat’s off to you guys!
Left ro right: HouseMaster, Mario, me. October 3rd, 2006
Fast-forward to September 26th 2008. What has changed now then?
I’ve been living alone for 2 years. Before coming to Myt the idea alone seemed awkward.
Distance, physical and mental, has shown me who my real friends in Athens are. One of them now lives in Chios, another in Canada. Before coming to Mytilini I had contact with a lot more people. Now my real friends from Nea Smyrni can be counted on the fingers of one hand.
My love life has certainly improved a millionfold, although this took a while to occur. Most of my first year I was a proud pink glasses wearer. Now I have what I always wanted: a girlfriend I can trust, have fun with, dream about and love.
My life was touched and changed by CouchSurfing. In turn, travelling has become a major aspect of my existence.
As far as my actual university career goes, my end of 2nd year sees 17 subjects passed and 11 I’ve got to repeat. Cultural Technology has made me look at both culture and technology from a whole new perspective. Their combination definitely feels promising.
I’ve actually cooked some things.
I realised my plan to take up bass guitar. Let’s rock!
German language skills have certainly improved.
I met Mordread and Garret, two unique people to say the least. With them, I got to know many new things and broaden my horizons, especially with Garret. Mordread has been more of a (invaluable) all-around lover of fun. Though we have had many discussions, watched many movies, played many games, even teamed up for university, it’s been 2 years and I still feel I’ve hardly got to know these 2 any better.
My taste in games has changed. I no longer am the huge Nintendo fan I was when I first came here. I try to play many different types of games and by many developers. This became much more evident since I bought my Xbox 360. My Wii’s been gathering dust…
May old values I had have just crumbled to dust. One does change in the span of 2 years, especially between the ages of less-than-18 and less-than-20.
I’ve been reading books like crazy for almost a year now. Can’t say I’m complaining!
I launched Cubimension! But it’s still largely undeveloped… 🙂
I took up astronomy and astrology. The mysteries of the sky are no longer a silent interest of mine.
When I first came here, I was unsure what to think of it. It didn’t take me more than a few days to start liking it, and now I admit. I love living in Mytilini. It is so much better than student life in Athens although we do have some problems here, namely places to go out and variety of entertainment. But it all gets sorted out in the end.
It’s been more than a month since my initially planned one-off of a tribute was last updated… I guess it’s high time for another 3 games that marked my childhood! Here goes:
13. Diddy Kong Racing
I know, I know. Some of you, when you see this, will be like: “you’ve got to be fucking with me… ANOTHER RARE GAME? It’s the third one in a row, not to mention Banjo-bleeding-Tooie!” All of you naysayers, believe me… It won’t end here. But I’ll rid you from this company for a while… You’ll only see them again in my Top 5. 🙂
Diddy Kong Racing was a must-have for me from even before I actually got my N64. I played all of the Donkey Kong Countrys on SNES the pretty long year of 1997 and the same year managed to turn me into a fan of all things Kong except for the monarchic one. I thought at first that the game would feature more Kongs than just Diddy. It took me a year to find out that that was not the case. Diddy Kong Racing was a kart game, a lot like Mario Kart, just with Rare characters. It’s funny how almost none of the characters apart from Diddy Kong himself and the featured Kremling had appeared in any game before DKR. Banjo appeared, but he hadn’t appeared in any game yet. In fact, Rare used DKR to promote Banjo just a bit before releasing Banjo-Kazooie: DKR was released in 1997 while Banjo-Kazooie in 1998. I got it in October 1998, after I had played and loved Banjo-Kazooie, so I liked that Banjo was in the game.
Aaaaanywhooo. Diddy Kong Racing, while oftentimes compared to Mario Kart 64 and rightfully so, was actually a game of very different scope. For starters, it was the first game of its type, that is cartoony kart game, to have a story/adventure mode which was actually pretty similar to Super Mario 64’s breakthrough idea of incorporating a hub world and a non-linear progression in the game through the means of obtaining golden balloons- – you can call me Power Stars. Games like Crash Team Racing used the exact same formula after DKR and are, due to them generally more popular game, mistakenly deemed as the creators of this system. There were a few worlds, like Dino World, Beach World or Ice World (they did not have such generic names but my memory fails me) and each had a few normal courses you could race in just like any other kart game. But it also had boss stages, where you raced against the boss of each world to rightfully “complete” it (though you always had to go back to each world for some more balloon hunting). Each world also had some battle modes you had to complete to get final access to the real final boss stage (which could grant you access to a 5th, secret world if you had enough balloons by then) and also tournaments, not unlike Mario Kart’s Cups.
The game was just so refreshing and polished. The graphics were great, the racing system was fantastic, what with the 3 different vehicles you could choose from (kart, hovercraft, plane) which by the way hasn’t really appeared in any games since then, the challenge to get the better times in the later courses, the awesome music which is standard in all Rare games… Diddy Kong Racing was a very fun game, had great multiplayer, had lots of secrets here and there that just make these kinds of games and was really a necessary addition to a Rare fan’s collection. Still is actually. Too bad the recent DS port/remake doesn’t really do the 1997 classic justice.
12. Paper Mario
(WARNING. SPOILERS IN THE VIDEO ABOVE)
Paper Mario was one of my last games for my Nintendo 64. I was already almost 13 years old when I played it (November 2001) and was, after Pokemon, my first RPG. I don’t know how I should take this now, having a mario game as my RPG kickstarter does feel kind of weird but then again back then my first PC was less than 3 months old and having been a Nintendo-only gamer for years I had missed many other good games for the PlayStation and computer. So perhaps it’s a suitable title. After months of dad pestering to order the game from Amazon, I managed to get him into buying it for me for my nameday. And it happened at the perfect time. One day before getting my hands on the game, I had an acciden at school where I cracked one of my right big toe’s bones. This is the closest I’ve ever been to breaking a bone, by the way… It was enough for me to stay home for a couple of days because walking was not advised, and what better time than then to start a game like Paper Mario!
This unique RPG, although not being the first Mario RPG (the first one being Super Mario RPG for the SNES, developed by Squaresoft and unreleased in Europe) was the one that launched the in-house Nintendo Mario RPG line. Mario & Luigi, Paper Mario and Super Paper Mario, which are newer games, all belong to this line. Its characteristics: 2-D sprites that look like they’re made out of paper in a 3-D world (2.5-D to be precise), a turn-based battle system which doesn’t have random battles, that is you actually see each enemy before battling and you can strike first (by jumping on or hammering) or be striken which defines who plays first. The story? Bowser gets his hands on the Star Rod, a fairy rod which grants any wish its wielder makes. Mario has to rescue the 7 Star Spirits that control the power of the rod so that he can reverse the rod’s power and defeat Bowser, whose wish (typically) grants him with virtual invincibility. Oh, did I mention that he abducted the Princess in the process? To be precise, he lifted the whole CASTLE from its foundations, trapping her inside her castle which he keeps afloat.
In his usual quest to save Peach, Mario encounters many familiar faces, including Toads or whole races and towns of baddies that in earlier games were just, erm, baddies. You know, they only served the purpose of staining Mario’s shoes with their blood. But no, in this game Mario has a Goomba fan (nevermind Mario could have slain his entire family), meets a whole family of Koopas, gets a pink Bob-omb , visits a Yoshi Village, and more. A lot of these characters join the party so at the end of the game Mario ends up with 7 party members through out of which he can pick one to have as a companion in and out of battles at any time. This gives quite a bit of depth to the game as each party member has a different personality and point of view of how you progress in the game, not to mention different abilities in the adventure or during battling. What is also interesting is the use Badges, which now kind of reminds me of Materia from Final Fantasy VII. It’s the same, only that Mario has certain Badge Points and each badge, that is ability or feat, costs a certain amount of BP. After every Level Up, Mario can choose whether to upgrade Hit Points, Flower Points or Badge Points.
Paper Mario is a good way to spend 20-25 hours. Its humour, loveable characters, great dialogue from classic Nintendo heroes and refreshing battle system make me want to buy this game off Virtual Console right now! I guess I will at some point.
11. Mario Kart 64
Oh, Mario Kart 64… Whenever I think of this game I get mixed feelings. It was one of my first games, the third one to be exact (I got it for my 9th birthday yay!), but whenever I think of it I remember my grandmother. She died not long after I first got it… End March 1998. I remember playing it at her place and her laughing at how the characters, when they got a mushroom/speed boost, burst fire from their asses! It’s a sweet memory. She was like a mother to me back then and I miss her… *sniffle* 🙁 Anywho, back to the game.
Mario Kart 64 is the second Mario Kart game and I came to own it mere months after I had got my dirty hands on the 1992 showstopper. It improved on its predecessor by featuring more items, 3-D tracks (which are all original) and an even awesomer soundtrack than the first game. You must have realised by now that music is a big factor for me, and it can even turn a great game into a stuff-of-legends game. Inclusion of 4 player mutliplayer was also a great hit and I remember just how much I used to play it with Kostas, Manolis and Aldo. Battle Mode especially, Block Fortress! Bring it on!!! It had high production values, great tracks with many secrets each (I still can’t believe how long it took me to realise that the Whomp in Bowser’s Castle could not be freed) and shortcuts. While the game might not have aged well at all (I haven’t played it since forever) mainly due to the newer instalments of the franchise impoving on the gameplay in many ways, it still remains in my heart as the best Mario Kart yet and was initially very disappointed with its sequel, Double Dash, for the GameCube. Fortunately, the 2-player co-op mode saved that one…
Click on the pictures, they’ll lead you to some videos of the games on YouTube so you can roughly have some idea about what I’m talking!
16. Yoshi’s Story
Before going into detail about this game, I’d like to point out first that Yoshi is my favorite game character. It’s not something in particular on him (we agree that he’s a male, it’ll make this easier for all of us) that makes him so loveable for me, it’s maybe his absence of anything of the like that draws my fondness to him. He’s not particularly cool, doesn’t have much of a backstory, he’s Mario’s ride and sidekick in Super Mario World but Green Yoshi and his 7 friends save the day in Yoshi’s Island. He just has this inexplicable charm! I’ve loved him since I was little. While I do like complex games with rich storytelling, in my opinion a perfect simple game is better and sometimes even more enjoyable than a perfect complex game and that’s because simple games are based on an intuitive idea that works really well rather on an elaborate plot. Yoshi is just as good a flagship character for simple games as Mario but let’s face it, Yoshi>Mario.
Anyway, having played and loved every second of Yoshi’s Island back on the SNES, I really looked forward to Yoshi’s Story. It looked like a spiritual sequel to YI, but that it wasn’t. For starters, it was way, WAY cuter. Also, it was much slower-paced, easier and simpler than Yoshi’s Island (not in a good way). At first, I was disappointed. I liked the game somewhat, but it couldn’t possibly hold a candle next to the epitome of 2-D platforming a.k.a Yoshi’s Island. The graphics were pretty (like cut out of a storybook), the music was of superb quality, surpassing many current gen games in obvious production values, and was also very well inspired and catchy (I remember getting the OST from Nintendo World magazine… I didn’t really listen to any music back then and friends made fun of me because I used to listen to that) and the game itself was mostly enjoyable and fun. But I couldn’t shake away the disappointment.
It took me some years to fully appreciate Yoshi’s Story for what it really was: not a sequel of Yoshi’s Island in any shape or form but a new, distinct and all-around very well put together game. After making that clear to myself somehow, I started liking Yoshi’s Story a lot more and also enjoyed it more. It’s puffy, care-free atmosphere is just irresistible at times, the Yoshi’s singing less cringe-inducing… You just have to let yourself flow, Dimitris… Yes, that’s better… Be the Yoshis… Eat fruit, lick giant clouds made of candy, smell the air, lay firework eggs, love, peace and happiness… … …
But I’ll never forgive this game for one thing: it debuted Yoshi’s voice.
15. Blast Corps
I got Blast Corps in May 1999, although it was released much earlier. I didn’t really know anything about it before it came to my possession but by then I had come to know that “Rare=Gold”. And I wasn’t wrong! The main idea behind the game is this: A big truck-like vehicle carrying 2 nuclear missiles has gone haywire, is uncontrollable and is literally just heading straight ahead. It can’t be destroyed for obvious reasons and nobody can do anything about it. If it crashes into anything, the missiles will go off… After this briefing’s probably when a genius butted in this idea: “I KNOW! We’ll destroy anything that’s blocking its path”. Apparently they thought it was a decent one. And this is exactly what this game is about: destruction.
Using a variety of vehicles, from jetpack-donning mechs to huge bulldozers (and much much variety inbetween), the player is called to destroy any building that blocks the missiles’ path. This isn’t always as easy as it sounds, for the cities and areas in this world you have to save aren’t exactly built to make your job easier. But this only makes the game more challenging and rewarding. And SECRETS! This one really has a lot of them. I like these games you can complete by only playing decently, you can unlock some goodies if you’re pretty good, but have to be absolutely masterful in to get to places you never thought or imagined were in the game and are so glad you unearthed. Blast Corps has so many secret levels or secrets within a level it’s not only enjoayble to replay but also rewarding in many many ways. What I also liked in this game was the sound department which as usual gets extra special treatment by mama Rare. The sound effects and music is brilliant as well as the little parts and pieces of supportive voice. All in all I remember Blast Corps as a very addictive and fun game!
14. Donkey Kong 64
Another game by Rare here and a special one at that; it’s the sequel to the game that made the company’s name. Donkey Kong! After DKC3 which was my lucky introduction to not only Rare but also Donkey Kong platformers (I worked my way down the series afterwards) comes this piece of excellent gaming, Donkey Kong 64. I first saw it in Austria on the same stands that taught me about Super Mario 64 only it was Christmas, and it was 1999. The game provided players with a free (required by the game) Expansion Pak, a certain hardware component for the console’s deck that expanded the system’s memory by 8MB, a significant booster back then.
Rare learned from Banjo-Kazooie’s magic recipe and built upon it for this one. Set on the original Donkey Kong Island, K. K.’s after DK’s banana stash once more. This time, Donkey Kong has not only Diddy Kong but also Lanky, Tiny and Chunky by his side, new characters that haven’t made their appearance in any game since then(I’d rather have Kiddy and Dixie in there instead of these new guys but eh!) Levels are very intuitive in that they have different parts for each Kong, since every Kong has distinct abilities, and they are built based on intertwining paths. Sometimes I thought they were too complex for their own good, and that is possibly one of the games downsides. Otherwise, DK64 really is very epic and well-made. I’m tired of saying this already but it’s the reason Rareware received so much praise back in the time, every single game of theirs truly was fantastic. Donkey Kong 64 lacked a bit of soul their other games… no no don’t get me wrong, it DID have soul, just not as much as say Banjo-Kazooie or Blast Corps, it’s like going to Switzerland when coming from Iceland and complaining about the lack of snow. It IS there, you’re just used to more of the stuff. Not that Icelanders would actually complain about lack of snow but that’s another story…
DK64 was just a huge game. There were 200(!!) bananas to collect, with most having to do with collecting more stuff. I have no problem with collectathons, especially when done right (which usually Rare succeeds in doing) but there were just too many different small bananas, coins and younameits to gather. It got a bit boring… BUT EVEN LIKE THAT! Impressive worlds, solid gameplay, classic enemies, auditory pleasure, Rare humour, unlockables, primates with musical instruments, cameos of the likes of Candy, Funky and Cranky (old Wrinkly died… :'( ) and… what else does a person that enjoys his persisant gorillas really need?
Christine : You don't know the proper etiquette when dealing with a lady, do you? You should have brought flowers or something, then I might be inclined to talk with you...Oh yes, in my case, hibiscus are best...
* - With the item available:
Christine : Oh, you brought me a hibiscus! How sweet! Well, since you are such a gentleman I have a request to make of you. Will you listen?
-----------------------------------------------------------
-(Yes)
Christine : I would like you to take this letter to a Mr. Write who lives on the border of the Mysterious Forest, please!
<game> : You traded <Hibiscus> for a goat's letter <Letter>! ...Great!?
* - Subsequently:
Christine : You know, sometimes I can't help eating a delicious piece of paper, even if it's a letter to my darling Mr. Write... How embarrassing!
