Ετοιμαστείτε για πολλά italics.
Ήθελα να ξεκινήσω να γράφω αυτό το ποστίο στα αγγλικά. Συνήθως αποφασίζω να γράψω στα αγγλικά γιατί έτσι δεν αποκλείω κανέναν που να μπορεί τουλάχιστον να διαβάσει στην τρέχουσα παγκόσμια γλώσσα, και γενικά μου αρέσει, αν και έχω παρατηρήσει ότι γράφω αρκετά διαφορετικά σε ύφος και τόνο όταν δεν γράφω στα αγγλικά. Τέλος πάντων, αποφάσισα σήμερα να γράψω στα ελληνικά γιατί μερικές φορές καταφέρνω να γράψω λίγο πιο συναισθηματικά έτσι και το σημερινό ποστίο έχει να κάνει με τα πάντα εκτός απ’τη λογική.
Soundtrack:
Μουσική από ένα παιχνίδι το οποίο με έκανε να αισθανθώ μοναξιά, μελαγχολία, μαγεία και ομορφιά – όχι νοσταλγία- ως ενήλικος qb. Το βάζω εδώ γιατί ήταν πολύ έντονο το συναίσθημα όταν το άκουσα τελευταία φορά με τη Δάφνη πριν 2 μέρες. Άκουγα την μουσική προσεκτικά – δεν ήταν απλά video game music που μου αρέσει σήμερα επειδή μου άρεσε πριν 10 ή15 χρόνια. Tο ότι με έκανε να θέλω να χρησιμοποιήσω ενεργά την ακοή μου για να το απολαύσω ήταν μια αποκάλυψη. Το παραθέτω εδώ ως soundtrack για το post και ένα μικρό φόρο τιμής για ένα παιχνίδι για το οποίο πολύ λίγα έχω γράψει (αν και κάποια έχω πει) σε σχέση με το πόσα νιώθω για αυτό, κι ας το έχω παίξει σχετικά λίγο. Για αυτό, για την ιστορία της δημιουργίας του, για τον περίφημο δημιουργό του και τα μεθεόρτια… Μπρρρ. Ανατριχιάζω μόνο που το σκέφτομαι.
Πριν λίγο γύρισα από περίπου 20 λεπτά περπάτημα. Βγήκα να περπατήσω γύρω στις 23:30 για να προλάβω την αλλαγή της ημέρας. Δεν ήθελα ιδιαίτερα να περπατήσω αλλά κάτι με παρακίνησε…
Σήμερα λοιπόν κλείνω 2 βδομάδες με το καινούργιο μου 3DS. Κάτι με έπιασε μετά την επιστροφή απ’την Βουλγαρία και ήθελα να παίξω καινούργια Nintendo games. Συνειδητοποίησα ότι δεν είχα παίξει πραγματικά φορητό της Nintendo από τότε που έχασα το DS Lite μαζί με όλα μου τα παιχνίδια πριν περίπου 6 χρόνια, όταν το παράτησα μέσα σε μια πορτοκαλί τσάντα ένα ωραίο πρωί στη μέση του λιμανιού της Μυτιλήνης μαζί με ένα αντίτυπο του Περί Θανάτου και ξαφνιάστηκα όταν 10 λεπτά αργότερα είχε κάνει φτερά. Από τότε περίπου, και με εξαίρεση το Skyward Sword, σταμάτησα να ακολουθώ την Nintendo και τις νέες τις δημιουργίες, και αρκετές φορές έχω πει ότι δεν νιώθω πια πως φτιάχνει παιχνίδια που απευθύνονται σε μένα. Eίχα την αίσθηση πως ξεπέρασα την Nintendo όπως μια μέρα ξεπερνάς τον παιδικό σου έρωτα που ήσασταν μαζί από το δημοτικό μέχρι το τρίτο έτος αλλά μια μέρα, ε, απλά ήθελες να δοκιμάσεις κάτι καινούργιο, και μετά δεν υπήρχε επιστροφή.
Έχοντας ακόμα αρκετά χρήματα από το πακετάκι που καθιστά δυνατό το να ζω άνεργος και με ελάχιστο εισόδημα εδώ και περίπου 2 μήνες, αποφάσισα πως θα ήταν επίσης ωραία ιδέα να αγοράσω ένα 3DS για τη Δάφνη, για να παίζουμε Pokémon μαζί, για να παίξει επιτέλους το Ocarina of Time και άλλα που ήθελε να δοκιμάσει. Ήταν ένα μικρό δώρο για την επέτειο της γνωριμίας μας (“you had sex before you kissed?”). Μπορεί η ίδια να μας πει αν το διασκεδάζει, αν και μάλλον ναι, κρίνοντας απ’τις δεκάδες ώρες που έχει ήδη ρίξει στο Pokémon X.
Αγόρασα το 3DS της Δάφνης 150€ μαζί με θήκη, το Street Fighter 4, το Pilotwings Resort και το Ocarina of Time (και το PES ’11, *μπαρφ*) από έναν πιτσιρικά 15 χρονών ο οποίος το πούλαγε γιατί ήθελε να μαζέψει λεφτά για PS4 και το Destiny. Όταν βρήκα την αγγελία απ’το Aggeliopolis και τον πήρα τηλέφωνο για να κανονίσουμε την συναλλαγή, τελικά συνεννοήθηκα με τον πατέρα του, ο οποίος α) με ρώτησε αν ήθελα την κονσόλα για το δικό μου παιδί, και β) με ρώταγε ξανά και ξανά αν θα την αγοράσω, λες και ήταν κάτι το απίστευο που ένας 25άρης μουσάτος τύπος θα ήθελε να αγοράσει ένα αντικείμενο διόλου ευκαταφρόνητης αξίας απ’τον 15χρονο γιο του. Πριν φύγω ρώτησα τον γιο αν είχε απολαύσει το OoT, και του είπα ότι μικρός ήταν απ’τα αγαπημένα μου παιχνίδια (γι’αυτό θέλω και να το παίξει η Δάφνη). Μου απάντησε ναι. Όταν άνοιξα το 3DS και το Activity Log, είδα πως είχε ρίξει λιγότερο από 10 ώρες στο OoT και πολύ περισσότερες στο Μeet the Robinsons.
Εκείνη την μέρα ήταν επίσης και το πρωτάθλημα Super Smash Bros for 3DS στο (gulp) The Mall. Πήγα με τη Δάφνη και τον Kira, ο οποίος έφερε τον Commander SP και άλλους σκληροπυρηνικούς νιντεντάκηδεςπου με κάνουν να μοιάζω με casual τελευταίας διαλογής. Όλοι συλλέκτες, βέβαια… Αναρωτιέμαι πώς και τόσοι hardcore gamers είναι και συλλέκτες; What is it about hoarding? Τελος πάντων, στο τουρνουά έφτασα στον προημιτελικό, με τον Yoshi κλασικά, not bad για κάποιον που πρώτη φορά έπιανε το παιχνίδι… Την επόμενη μέρα, βρήκα αγγελία για ένα Limited Edition 3DS XL με το ίδιο game το οποίο ξεροστάλιαζα. 180€ αντί για 240€ που έκανε κανονικά, σχεδόν καινούργιο. Όπως έμαθα, ήταν δώρο. Δεν ξέρω γιατί έφυγε από τα χέρια του αρχικού δέκτη και έφτασε στις αγγελίες του insomnia.gr, ομως είμαι σίγουρος ότι είναι μια δακρύβρεχτη ιστορία.
Πολλές ανούσιες λεπτομέρειες για κάτι που δεν έχει καμία σημασία; Κρατηθείτε: την ίδια μέρα, αγόρασα από άλλον πωλητή άλλο ένα 3DS XLγιατί το έδινε 140€ (θα ήταν 120 χωρίς τα παιχνίδια) μαζί με Animal Crossing και Pokémon X , το οποίο έδωσα στη Δάφνη. 20€ για το Pokémon και το Animal Crossing. Not bad. Τσίμπησα από κάπου αλλού (ναι, πάλι μεταχειρισμένο) το Pokémon Υ που παίζω εγώ, και μου ξέμεινε η κονσόλα η οποία χαράζει τώρα τη δική της ιστορία… Ίσως ο Skallamann, το όνομα του Mii που κάνει τις βρωμοδουλειές στο δικό μου στο Puzzle Swap και στο Quest, καταλήξει στα χέρια του Kira. Γιατί όχι;
Τέλος, αγόρασα επίσης το Kingdom Hearts Dream Drop Distance για 10€ για τη Δάφνη, και με άλλα 10€ το Fire Emblem Awakening το οποίο κράτησα εγώ. Με το Winter Promotion 2014 της Νintendo κατάφερα επίσης να κατεβάσω δωρεάν το Zelda: Link Between Worlds, το οποίο με έχει ενθουσιάσει — θυμόμουν όταν είχα δει τα πρώτα βίντεο που είχαν κυκλοφορήσει ότι σκεφτόμουν πως θα είναι βλακεία. So glad I’ve been proven wrong. Man, that’s a lot of games, isn’t it?!
Καλά όλα αυτά. Αλλά όπως προανέφερα, βγήκα και περπάτησα χωρίς να το πολυθέλω για να μαζέψω play coins, ένα εικονικό συνάλλαγμα που κερδίζεται περπατώντας, για την ακρίβεια 100 βήματα για κάθε νόμισμα με μάξιμουμ τα 10 ανα ήμερα, και μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να αγοράσεις βασικά βλακείες: άχρηστα παζλ και καπέλα για τα Mii, και κάποια items ή hints σε μερικά παιχνίδια. Το θέμα είναι ότι με το Street Pass και το τρίτο 3DS, το οποίο υποτίθεται πως θέλω να πουλήσω, έχω εθιστεί στο να χρησιμοποιώ αυτά τα νομίσματα και να ανταλλάζω κομμάτια παζλ και να χρησιμοποιώ τα δικά μου Miis μεταξύ τους για να προχωράω στο quest, κάτι το οποίο πραγματικά δεν έχει νόημα, εκτός απ’το ότι είναι σούούούπερ εθιστικό και σε κάνει να θέλεις να ανοίγεις το 3DS συνέχεια! Έξυπνες κινήσεις Nintendo… Πώς αλλιώς θα έκανες τον κόσμο να θέλει να έχει, για οποιονδήποτε λόγο, περισσότερα από ένα 3DS;
Διαπιστώνω στον εαυτό μου ότι είμαι πολύ επιρρεπής σε πράγματα όπως το StreetPass που έχουν σταδιακή πρόοδο και κατα κάποιον τρόπο παίρνουν τη ζωή και το τι κάνεις σε meta επίπεδο και την κάνουν game — ο Μάριο έκανε μια παρόμοια παρατήρηση για μένα. Απ’τα achievements μέχρι το Μеmrise κι απ’το last.fm μέχρι αυτή τη κολλητική χαζομαρούλα με τα StreetPass και τα play coins: streaks, ημερομηνίες, δεδομένα, αυτό το πολύ περίεργο και πρωταρχικό συναίσθημα του να ολοκληρώνεις κάτι στο οποίο πατάει και το 7×7 challenge, π.χ. Γι’αυτό το HabitRPG μου άρεσε τόσο, αν και το σταμάτησα γιατί πολύ συχνά έχανα μέρες, όχι επειδή δεν είχα κάνει τα daily quests μου αλλά επειδή έμενα έξω και μακριά από τερματικό ικανοποίησης συνηθειών i.e. τον υπολογιστή μου ή κάποιο smartphone και έτσι πέθανα χωρίς λόγο ουκ ολίγες φορές. Γενικά, I don’t get it and it’s scary.
Μπαίνοντας σε αυτό τον κόσμο μετά από χρόνια, του «αγοράζω ένα κομμάτι hardware για να παίζω games», ξαναβλέπω–όχι πως το είχα ξεχάσει–πως οι gamers είμαστε ουσιαστικά και πολύ βασικά απλά καταναλωτές, και μάλιστα από τους πιο αφωσιομένους, ξεδιάντροπους καταναλωτές που υπάρχουν. Όσο πιο μεγάλος καταναλωτής, τόσο πιο gamer. Νέες πανάκριβες κυκλοφορίες, κονσόλες, προσφορές, συνεχώς το κυνήγι του καινούργιου, μια έλλειψη ικανοποίησης που πλανάται στον αέρα… Πόσοι gamers δεν είμαστε ανισόρροποι και, όπως δείχνω σε αυτό το post, ψάχνουμε στα παιχνίδια μια γλύκα για να πνίξουμε την έλλειψη κατεύθυνσης μας; Τι θα μας σώσει;
Νιώθω πολύ άδειος δημιουργικά αυτόν τον καιρό μετά την Βουλγαρία (και όσο ήμουν στην Βουλγαρία…) γι’αυτό και νομίζω ότι έχω στραφεί στο gaming περισσότερο απ’ότι συνηθίζω πια. Επιπλέον, πιστεύω ότι υπάρχει άμεση σύνδεσημεταξύ της έλλειψη έμπνευσης μου και την ξαφνική μου πόρωση με το να ψάχνω προσφορές για μεταχειρισμένα games παντού, ταυτόχρονα μην παίζοντας τα πρόσφατα αγορασμένα μου παιχνίδια στο Steam αλλά και σπρώχνοντας μακριά τον σωρό από άλλα πράγματα, δημιουργικά και μη, τα οποία θα μπορούσα να κάνω στον ελεύθερο μου χρόνο.
Ρωτώντας τον εαυτό μου τι θα ήθελα περισσότερο, ένα Wii U ή ένα ποδήλατο, η λογική μου απάντηση είναι ξεκάθαρα ποδήλατο: θέλω ένα μέσο μεταφοράς το οποίο θα με γυμνάσει, ειδικά τώρα που το τρέξιμο έχει φουντάρει, θα μου επιτρέψει τα κάνω τα μεγάλα ταξίδια με το ποδήλατο που πάντα ονειρευόμουν και θα με φέρει πιο κοντά σε αυτόν τον κόσμο ο οποίος με συναρπάζει και έχω απομακρυνθεί από τότε που άφησα την Μυτιλήνη. Η συναισθηματική μου επιλογή όμως με έχει κάνει να κοιτάζω αγγελίες για Wii U και καμία για ποδήλατο, ενώ ούτε καν έχω προλάβει να παίξω τα μισά απ’τα ακριβά παιχνίδια που μόλις αγόρασα. Αυτό δηλώνει ένα πράγμα: ότι τα games είναι η εύκολη επιλογή, το χρυσωμένο χάπι που με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο με κρατάει ακριβώς στο σημείο που βρίσκομαι. Το Wii U θα με κρατήσει σπίτι, το ποδήλατο θα με αφήσει να φτάσω μακριά με τη δύναμη των ποδιών μου. Και οι δύο επιλογές είναι καταναλωτικές, αλλά μόνο η μία είναι συμβόλαιο και υπόσχεση κατανάλωσης και στο μέλλον.
Ένα άλλο παράδειγμα: ήδη κάπως έχω πειστεί ότι πρέπει να αγοράσω το παραπάνω όταν βγει. Λες και δεν υπάρχουν πολύ καλύτεροι τρόποι να χρησιμοποιήσω τα χρήματα μου, ή λες και το ωραίο 3DS που έχω μόνο 2 βδομάδες πρέπει να αντικατασταθεί το συντομότερο. Έχουμε τρελαθεί… Σε παρακαλώ qb του μέλλοντος, μην ενδώσεις!
Don’t get me wrong–of course I love games: playing them, reading about them, writing about them. Αυτό όμως που συμβαίνει εδώ, κυρίως με το Steam και με τις πρόσφατες αγορές μου, είναι ότι η αγορά νέων (και μεταχειρισμένων, το ίδιο είναι για μένα) παιχνιδιών ικανοποιεί μια περίεργη, διεστραμένη ανάγκη η οποία με βαραίνει–πολύ διαφορετική απ’το ίδιο το παίξιμο. Συχνά άλλωστε λέμε με την Δάφνη, και όλοι οι παίκτες το ξέρουν αυτό, πως είναι ώρα να σταματήσουμε να αγοράζουμε παιχνίδια και να αρχίσουμε να τα παίζουμε! Έχουμε συζητήσει να κάνουμε μια συμφωνία να μην αγοράσουμε νέα παιχνίδια πριν παίξουμε τουλάχιστον κάποια απ’όσα έχουμε, αλλά είναι τόσο φοβιστική αυτή η δέσμευση που την αποφεύγουμε.
Εγώ μπορώ να κάνω την αρχή, λέγοντας πως δεσμεύομαι, εδώ και τώρα, να μην αγοράσω νέο παιχνίδι, και να μην κατεβάσω νέο game για το Wii, και να παίξω μόνο αυτά που έχω τώρα στη διάθεση μου, μέχρι το τέλος του χρόνου, και με δυνατότητα επέκτασης. Περίπου για τον ίδιο λόγο αποφάσισα να μην πάρω τη δουλειά σύνταξης για το GameWorld.gr, εκτός απ’το ότι ο ιδιοκτήτης έχει πολύ άσχημη φήμη στην πιάτσα–μα να κακοπληρώνεσαι και να μην έχεις χρόνο να παίξεις αυτά που θέλεις; Για να δούμε τι θα γίνει από αυτό. Ό,τι θέλω να παίξω στο μεταξύ θα το γράψω σε μια λίστα για αγορά στο μέλλον. Και για αυτήν την προσφορά του Wii U με το Smash το οποίο θα είναι στα 240€ για τα Χριστούγεννα για την οποία έχω ακούσει και την λιγουρεύομαι… Ε, καλύτερα να πάρω ποδήλατο αν είναι να πάρω κάτι, έτσι δεν είναι;
Συνδυάζεται καλά και με το 3DS.
Διαβάστε επίσης:
