Tag: cubimension

CUBILONE’S DIMENSION TURNED SEVEN

seven_001

Obligatory Cubilone’s Dimension birthday post. Cubilone’s Dimension turned seven yesterday. Hurray.

Obligatory musing on whether the person who started this blog counts as the same person who’s writing now. According to one of the latest VSauce episodes, the answer is no. Especially since it’s been seven years since that fateful night in Mytilini, no less, and every single atom of my body is allegedly different from its counterpart back then.

Obligatory confusion at the direction, lack of content and ideas as of late, as well as semi-long write-up on personal identity crisis that is reflected in blog, too.

Obligatory follow-up comment and notice that it’s not the lack of ideas, there’s always been plenty of those, in fact it’s the incredible soul-crushing plentitude of ideas and the inability to differentiate, my inability to resist distraction and simply devote myself, whether it be to an idea, as aforementioned, or a cause, or even people. In other words, I don’t put the work in and call it flexibility. It’s my personally most beloved and most hated characteristic. But could it be any other way? It’s all a matter of perspective, after all. Some people call me scatter-brained, some call me versatile or… an interesting person. In the most basic philosophical level at least, they’re not seeing a different qb.

Obligatory comment on how self-referential this all is. How post-modern of me.

Sometimes I want to see this place burn, the same way I’ve been having this urge lately to delete all of my photos. At the very best, remove Cubimension from the net, perhaps start over, perhaps not, tuck it away in some hard disk or USB stick next to the old MP notebooks, only for my own eyes to see and heart to recordar (to recordar, to remember in Spanish—maybe also Latin, I have no idea—is to pass through the heart again. That is what I feel happens when I truly remember, especially when *bleep*. Unless it’s a false memory, then it’s the brain’s vile work). At the very worst, simply delete all, forget all. Leave it to the Wayback Archive and the often surprisingly robust memories of friends and readers what shall remain of the past, my past, Cubilone’s past. Are we the same person anyway?

Obligatory reminder to not take myself too seriously. It’s not good for PR. Everybody’s taking themselves too seriously and I’m different, aren’t I. Or if I’m not, I know I can be. A unique voice that could, in the sea of unique voices that in unison is showing intelligence but the only signs of intelligence it’s showing is self-consciousness, while forgetting it’s a liquid, instead acting as a collection of vaguely connected assortments of molecules occupying space. That’s what gases are, aren’t they? They work kind of like liquids, but they’re, heh, farts in the wind. Remember, keep it light. Light but flammable, if possible.

ΕΕΕΕΕ’

Στις 12 του μήνα, 510 δημοσιευμένα ποστία μετά, το Cubilone’s Dimension έκλεισε τα πέμπτα (Ε’) του γενέθλια. Δεν το γιόρτασα στην ώρα του και όπως θα έπρεπε. Αλλά πώς θα έπρεπε; Αποφάσισα πως ένας πρέπων φόρος τιμής θα ήταν να βάλω σε αυτό το ποστ τα highlights αυτών των τελευταίων χρόνων σε ένα ωραίο βολικό ποστίο: τα δικά μου αγαπημένα, με έμφαση στα μεγαλύτερα κείμενα. Άφησα μερικά ποστ που στιγμάτισαν σημεία της ζωής μου κι ας μην ήταν μεγάλα. Δεν έβαλα κριτικές βιβλίων και άφησα μόνο τα editorials ή αφιερώματα που έχω γράψει για το Game 2.0, βγάζοντας τα review.

Φαίνεται ξεκάθαρα η στροφή στο περιεχόμενο. Το 2007 έγραφα σχεδόν αποκλειστικά ημερολογιακά και τα περισσότερα μου μεγαλύτερα ποστία ήταν σχετικά με γκέιμς. Έγραφα μόνο στα αγγλικά και με πολλά λάθη. Με τα χρόνια και τις εμπειρίες (ήμουν σχεδόν 19, τώρα είμαι σχεδόν 24), το τι με ενδιαφέρει να γράψω και να μεταδώσω έχει αλλάξει σε σημείο αγνώριστο. Τώρα δεν γράφω πια σχεδόν καθόλου για γκέιμς και γράφω συχνότερα στα ελληνικά παρα στα αγγλικά, τα οποία έχουν βελτιωθεί με τόσο γράψιμο. Το στυλ έχει αλλάξει όσο έχουν αλλάξει και δοκιμές για θέματα που ήλθαν και παρήλθαν: αστείο, σοβαρό, ενδοσκοπικό, θέλω-να-καταλάβω-τον-κόσμο, κοιτάχτε-με-επιτέλους, και φυσικά με όλους τους πιθανούς συνδυασμούς. Ακόμα θέλω να τελειώσω το 99 things I hate, να γράψω περισσότερα άρθρα για Αστείες Λέξεις ή (ουάου!) να τελειώσω το αφιέρωμα στο Ν64 που άρχισα πριν 5 χρόνια.

Το ΕΕΕΕΕ όμως παραμένει. Τώρα τι;

Και όλα αυτά φέρνουν την ερώτηση: είμαι εγώ αυτός που ξεκίνησα αυτό το μπλογκ, ή κάποιος άλλος; Τι κοινό έχουν πραγματικά αυτά τα άρθρα; Ποια είναι η ταυτότητα αυτού του σάιτ;

Η υπαρξιακή μου κρίση προφανώς δεν περιορίζεται στη ζωή μου αλλά και στις δημιουργίες μου.

Τέλος πάντων. Σας παρουσιάζω, ό,τι κι αν αυτό συνιστά, συμπεριλαμβονομένης μιας βροχής κειμένων και σκέψεων που ως μόνο κοινό παρονομαστή έχουν ότι τις ξέρασα εγώ:

Το ανθολόγιο του Cubilone’s Dimension

2012

Αυτή μάλλον δεν είναι μια μούτζα — Όντας στο τώρα, στον ύπνο και στον ξύπνιο

On Taste: μάλλον σκόρπιες σκέψεις σχετικά με τα τα γούστα στο φαί και τη μουσική — Η υποκειμενικότητα στο φαί και στη μουσική έχουν μια κοινή ρίζα…

Το συντριβάνι σοκολάτας — Διήγημα-αλληγορία για γερά στομάχια

Εκατό στόχοι μου μέχρι τα εικοσιπέντε — Ο τίτλος τα λέει όλα

283 μέρες χωρίς σαμπουάν — Ένα πείραμα που ήρθε για να μείνει

Η παγίδα της περιεκτικότητας, ή: η αδικία του αν σου αρέσει να πίνεις, καλύτερα να είσαι κοντός, λεπτός και άντρας — Γραμμένο από έναν ψηλό

Αγαπημένα παιχνίδια παρέας — Προσοχή: εξαιρετικά εθιστικά

5 λόγοι για να καταραστείτε την εταιρεία καρτοκινητής σας — Τις μισώ.

Λοιπόν ναι, τέλειωσα με τη Μυτιλήνη. Ελπίζω να εμπνέω τον θαυμασμό. — Γιατί δεν έγραψα στο μπλογκ μου για το ότι τέλειωσα με τη σχολή;

Genealogical Mandala — Translation of Γενεαλογικά Μάνταλα

Deleting and rejecting friends from Facebook — It’s harder than it sounds (and it already sounds quite hard)

Γιατί δεν βγάζει κανείς τα παιδιά του έτσι; Ιδέες για αρχαιοελληνικά ονόματα — Μα γιατί;

Ask a biologist: My questions and her answers — The power of the internet!

Τρεις νύχτες Χίο, δύο Μυτιλήνη και δύο στα ανοιχτά του Αιγαίου — Το προτελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου Μυτιλήνη θα μπορούσε να είναι και η σύνοψη

Γενεαλογικό Μάνταλα — Μια νέα ματιά στην προσωπική ιστορία

Μετεκλογικά, ή πώς ο Κανένας βρίσκεται στην εξουσία — Το απολιτίκ είναι τρε σικ

Facebook Timeline — Another rant on facebook.

Eκκλησίες: χρήσεις για την μετα-χριστιανική εποχή — Μα τι σκατά θα κάνουμε με τόσες εκκλησίες στο άθεο κόσμο στον οποίο οδεύουμε;

Ρέμα Πικροδάφνης: μια ζούγκλα καλαμιών στην γειτονιά μας — με οδηγό τον Cubilone

Deatchment, Part Two — Τι είναι ένα σκουπίδι;

Σκέψεις για γενέθλια, Facebook και ευχές  — Οι ευχές μέσω φβ είναι σάπιες.

H ύπαρξη μας ως κύτταρα της Γης // Quotes ~ Αποφθέγματα ΧΙΙI — Όλα είναι ένα, μαν.

BABEL: from the Biblical story to the González Iñárritu film — In a world of perfect communication, would lies still exist?

Κοσμολόγοι: τραγικές φιγούρες — Έχουν την ατελείωτη κατανόηση και συμπόνοια μου

Danish Diaries #15: Finale (?) and some thoughts on blogging in general — Why write anything at all? Who do I think I am?

Αναλογία έτους – ημέρας ή: πώς περάσατε τις ώρες σας σήμερα; — Ψάχνοντας συνδέσεις, τις βρίσκεις στα πιο προφανή μέρη

2011

Περι γούστου και ομορφιάς — Επανέλαβε μετά απο μένα: όχι είναι ωραία αλλά μου αρέσει!

Νέος Εθνικός Ύμνος — Ο άλλος μας πάλιωσε

Why? — A small collection of annoyances

Λυχνάρι Στο Άπειρο — Ένα ταξίδι

Danish Diaries #13 — Christmas-flavoured rant on Denmark

Danish Diaries #12 + Quotes ~ Αποφθέγματα IX — Τσιτσίδι σε μια σάουνα

Danish Diaries #10 — Η κοινώ γνώμη των Βορείων για την κατάσταση στην Ελλάδα

Hyperborea — Interrailing Scandinavia with Ana and Cedric

Ψιλαίνοντας τα δίχτυα — Οι προθέσεις των ψαράδων. Τώρα πια βέβαια δενέχουν δίχτυα αλλά δυναμίτη.

Danish Diaries #6: Skagen & Råbjerg Mile — Ταξιδεύοντας στην κορυφής της Δανίας

Higher Education, Lower Expectations — Comparing free education systems in Denmark and Greece

Danish Diaries #4 — Some more impressions from Denmark (øl øl øl!)

Danish Diaries #3 — Learning Danish and staying in Skolhøjkollegiet

Danish Diaries #2 — First unfortunate and sweet days in Aarhus

Kούρεμα! — Πού πήγε το μαλλί;

Danish Diaries #1 — Very first Erasmus post.

Push on, pack in and move out — Moving out of Mytilini and into a new life

Roger Waters: The Wall Live in Athens 9/7/2011 — Η εμπειρία του να βλέπεις τον Waters live.

The Kitty Incident — Ποτέ δεν ξέρεις από πού θα σου έρθει ένα θρίλερ…

8ο Πανελλήνιο Φεστιβάλ Φοιτητικών Θεατρικών Ομάδων — Και η γνώμη μου για την τέχνη του θεάτρου

Cloudy With A Chance Of Meatballs — How any movie can pleasantly surprise

Game 2.0: In the land of Hyrule, there echoes a legend… 25 χρόνια Zelda — Το μεγάλο αφιέρωμα

99 Things I HATE! ~ Part 2 — Speaks for itself.

Η ψευδαίσθηση του χρόνου στον κόσμο των ονείρων — Πραγματικά μυστήρια πράγματα

Δυο Θάνατοι Καμιά Κηδεία — Είμαστε τόσο σπισιστές (ίου, τι λέξη)

Flow — My attempt at poetry

Ταυτότητες — Είμαι όλα αυτά.

Tο απόλυτο smilie — :ω

What’s This? Περίεργες Γραμμές Στο Νερό — Μια εμπειρία στα όρια του μεταφυσικού

Υμηττός Revisited — Περπατώντας στο χιονισμένο δάσος 10 χρόνια μετά

Haiku #5

Hexagram 22 — Για τα 22α μου γενέθλια, άνοιξα το I Ching

Αστείες Λέξεις #3 — Επισκεπτόμαστε την λόρδα και το τούμπανο

One Man’s Trash Is Another Man’s Sega — Σκουπίδια, σου λέει μετά.

Μια Χαϊντεγκεριανή Προσέγγιση των Χαϊκού — Εξακολουθεί να είναι από τις αγαπημένες μου εργασίες

Haiku #4

Ας μιλήσουμε για την Αραβική Άνοιξη — من مظاهرات يوم الغضب – شاب شجاع جدا

Uakti — Αφιέρωμα στους βραζιλιάνους κρουστούς που τόσο γουστάρω

99 Things I HATE! ~ Part 1 — Nothing more to add

Insurgentes And Our Relationship With Music — I ♥ Steven Wilson

Αστείες Λέξεις #2 — Η αλεπού και το τσουτσούνι, ο ξεχασμένος μύθος του Αισώπου

Αστείες Λέξεις #1 — Αρκούδα κουράδα, τι υπέροχη φράση!

2010

Detachment, Part One — Πώς και γιατί λέει κανείς αντίο στη συλλογή παιχνιδιών του για το GameCube;

The Nightmare Before The Nightmare Before Christmas — Μια μέρα στην Κινηματογραφική

Γαστροπαιχτική Λέσχη — Ναι, εκεί τρώγαμε κάποτε

Αεικίνηση — Η ιστορία πίσω από το βίντεο

Haiku #3

Halloween Fun with Shae & Whitney — If this won’t convince you to try couchsurfing, few things might

Ρε Hall! — Η ιστορία ευγκαντεμιάς που με έκανε πρωτοσέλιδο

Haiku #2

Smilies using greek letters/Φατσούλες με ελληνικά γράμματα — Φτιαγμένες με τα χεράκια μου

Humans and Computers: closer than a designer apart? — Nature and nurture strike again. Only this time, it’s digital

Θέα από ψηλά — Να τι γίνεται όταν με πιάνει η αισιοδοξία μου

Four Years of Exploration, Two Years of Remembrance — 4 years of Mytilini

Πρέσπα, 4 μΚ. — Μετα-αποκαλυπτικό διήγημα στις Πρέσπες

Game 2.0 — Σπάζοντας τους ορισμούς — Τι εστί gamer;

Ενάλια Παράκρουση — Γιατί μερικές φορές απλά δεν αντέχεις άλλο με τα γαμημένα καράβια

Porcupine Tree Live in Athens at Technopolis, 09/09/2010 — Impressions! — Nuff said

Το χιόνι έλιωσε, το καλοκαίρι τέλειωσε — …

Σκισμένες ζαρτιέρες — Πού να’ξερα

1η Σεπτεμβρίου, Λαβυρίνθου 1 — Μετακομίζοντας στο απέναντι σπίτι

Σκουπίδι με ονοματεπώνυμο — Ναι, το σκεφτόμουν να μη δηλώσω το κινητό μου. Να γιατί.

Shesmovedon (Reprise) — Γιατί όταν σε αφήνουν εκείνες, δεν μπορείς να μην κολλήσεις.

Pokemon TCG Cards for sale! (Looking Back Part 0.1) — Κάρτες Πόκεμον!

Looking Back (part 0) — Όταν τα υπαρξιακά έκαναν την πρώτη τους εμφάνιση

Πάσχα στην Αίγινα και άλλες ιστορίες — Note to self: δεν θα ρωτάω τους ανθρώπους τι κάνουν για δουλειά

Volcanic Ashes — Πώς η στάχτη είναι το καλύτερο λίπασμα

Between a rock and a dutch place. — Ταξιδεύοντας στην Ολλανδία με τη Νένη

After — Super-emo mode on

Locked Within A Significant Other — Προφητικό με τόσους τρόπους!

Cubilone’s Dimension 3.0 — The Corkboard — Πάρτε κι άλλο flash!

Αναμνήσεις απο ταξίδια σε πέντε αγαπημένες πόλεις — Πάρτε flash!

Blue Moon — Did I fulfill my 2009 New Year’s resolutions?

2009

Is it really Christmas? — Cubi vs. Χριστούγεννα

Είναι όντως οι μπάτσοι τα γουρούνια; — Ή μήπως πρέπει όλη η αναρχοαριστερή φιλολογία να αλλάξει;

November — A break-up in 5 parts with Kubrick playing in the background

Random music for a random application for a random project. — That’s life

Μουσικά μπουντρούμια — Στα υπόγεια του Μουσικών Σπουδών

Awesomest thing in the history of the known and unknown multiverse. —Simple.

Abandoning the System — The beginning of polemics against Facebook

Αεροπλάνα και βαπόρια — ή γιατί χτες ήταν απλά μία πολύ περίεργη μέρα — Μια ιστορία αγάπης (;)

Πολιτισμική σχέση Ελλάδας και Τουρκίας — Ιστορικό υπόβαθρο — Οι προσπάθειες μου να πείσω αυτούς που δεν θα πειστούν ποτέ

Plus*2/Minus*2 Summer Edition! Part 2 — Τι ήταν χιτ και τι όχι το καλοκαίρι του 2009, μέρος 2

Plus*2/Minus*2 Summer Edition! Part 1 — Τι ήταν χιτ και τι όχι το καλοκαίρι του 2009, μέρος 1

Game 2.0 — Ευρώπη και music games: Μια προβληματική σχέση — Όταν ακόμα ήταν στη μόδα

Japanese for snow — For Yuki

Plus*2/Minus*2 — Ένα νέο σύστημα αξιολόγησης

Game 2.0 debut — downloadable games. — Πόσο μπροστά ήμουν δεν μπορούσα να το φανταστώ

AK: Automatic Kalashnikov, Αιώνιο Κοτόπουλο, Αλεξάνδρα Κομνηνού — Ένας χρόνος με την Άλεξ

2008

Σκέψεις νοσταλγίας — Πώς και γιατί να αφήσεις πίσω πράγματα και σκέψεις

A blow of the Future — Cubimension is a year old!

Cultural Aspects of Today vol. 1 — First and only CAT

Astronomy in games: does a realistic sky make a difference? — Fallout 3 has a crappy night sky. Why?

September 26th 2006-8 — 2 years of Mytilini

Pink Dawn — A moment in time in 2008

On studies — Sometimes we forget that it had always looked kind of hopeless

2ο Μεσαιωνικό Φεστιβάλ Ρόδου — Ο τίτλος για άλλη μια φορά τα λέει όλα

Hobo for a day! Also, Rodos. — Vagabonding

Uncommon Ways: A Subjective Look At Rare’s Ventures On The Xbox 360 — I was young and naive

Περι σπατάλης — Πόσο χαίρομαι που έγραφα τέτοια πράγματα στα 19 μου

Yummers! — A food rating system for all to enjoy!

Is more less? — 5 years of experience says yes

A little piece of February — What was I doing back then?

Distractable! — Some things never change

10 years since Christmas 1997 – A N64 Tribute (Part 3) — #11-#13

World of Nylon — I, hate, plastic

A tribute to Bubble Bobble and my first steps in gaming — My first blog post ever

730–23 — Meeting Alexandra

2007

What is the opposite of “New Year’s Resolution”? — Click to find out!!!

All I want for Christmas is a time machine — Holidays 2007

Greek βέρσους Αγγλικά — Δε κόνφλικτ ρημέινς

10 years since Christmas 1997 – A N64 Tribute (Part 2) — #14-16

10 years since Christmas 1997 – A N64 Tribute (Part 1) — #17-20

And we think 24 hours are not enough — We’re stupid

May the people cheer and the Prosecco flow! — Welcome to Cubilone’s Dimension

 

Εκατό στόχοι μου μέχρι τα εικοσιπέντε

Λίστες των εκατό· ένας ωραίος τρόπος για να βάζεις σε τάξη τις σκέψεις και τις προτεραιότητες σου για οποιοδήποτε θέμα. Απαιτoύν συγκέντρωση και είναι τόσο αποτελεσματικές γιατί ακριβώς είναι τόσο πλουραλιστικές. Το εκατό ακούγεται πολύ μεγάλο και ακριβώς γι’αυτόν τον λόγο πιάνει: αφού γράψεις τα προφανή, αν αναγκάσεις τον εαυτό σου να φτάσεις στο 100, σου σκάνε σαν πυροτεχνήματα θαμμένα θέλω και ιδέες στα οποία μπορείς να φτάσεις μόνο αν κάτσεις εκεί για μερικές ώρες, χωρίς να αποσπαστείς, έχοντας μπει in the zone, έχοντας οιρμό.

Την πρώτη φορά το είχα κάνει για πράγματα που μου αρέσουν: είχα γράψει εκατό πράγματα που με κάνουν πραγματικά χαρούμενο, μια περίοδο που ένιωθα κενός, χωρίς ενδιαφέροντα και κυρίως χωρίς πάθη. Από τότε, το κάνω κάθε τόσο με εκατό στόχους. Μέχρι τώρα, καταφέρνω και εκπληρώνω λιγότερο από τους μισούς στους προκαθορισμένους μου χρόνους.

Αυτούς τους μήνες νιώθω ξανά ένα χάσιμο, μια στασιμότητα, αυτή την έλλειψη πάθους που νιώθεις όταν βλέπεις τη ζωή σου να κυλάει χωρίς να την πιάνεις από τα αρχίδια και να την κάνεις αυτό που θέλεις, γκρινιάζοντας ταυτόχρονα. Είναι ντροπή να έχω τόσες ανέσεις, τόσο χρόνο και τόσες δυνατότητες και να αναλώνομαι. Προσβλητικό για όσους δεν έχουν, για την ανθρώπινη μου υπόσταση, για τη ζωή (πωωω το έκανα πολύ έπικ). Κάτι τέτοιες στιγμές έρχεται η ώρα για τέτοιες λίστες.

Για πρώτη φορά δημοσιεύω εδώ μία. Το κάνω για τρεις λόγους:

1) Δημοσιεύοντας κάτι κατα κάποιον τρόπο το επισημοποιείς, έχεις κάτι για το οποίο κάποιος μπορέι να σου πει «Επ! Είπες ότι θα έκανες αυτό και κάνεις το άλλο!» Και ναι, (και) αυτόν τον ρόλο θα ήθελα να πάρετε, αγαπητοί αναγνώστες, του ελεγκτή.
2) Διαβάζοντας τη νομίζω θα με μάθετε καλύτερα ή θα ανακαλύψετε κάτι που δεν ξέρατε για μένα — είναι σίγουρα κι αυτός ένας απ’τους λόγους για τους οποίους έχω αυτό το μπλογκ, ως διέξοδο για αυτά τα οποία δεν λέω σχεδόν ποτέ. Ως γνήσιος INFP [2] [3], η πρωταρχική μου γνωστική λειτουργία είναι εσωστρεφής και αόρατη σε όλους εκτός από εμένα. Σε αυτό το ποστ, δημοσιεύω και πράγματα για τα οποία μιλάω ακόμα σπανιότερα και σε άλλες περιπτώσεις μπορεί να έβρισκα άστοχο να γράψω ακόμα κι εδώ. Εν μέρει είναι απελευθερωτικό και απ’την άλλη… πραγματικά, σε αυτή τη φάση, δεν με νοιάζει τι θα σκεφτεί ο καθένας. Είμαι αυτός που είμαι και είμαι περήφανος — μόνο έτσι μπορώ να χαράξω τη δική μου πορεία, αυτό που πιστεύω ότι όλοι μας οφείλουμε στον εαυτό μας, αλλά και στον κόσμο, να κάνουμε.
3) Νιώθω ότι είναι κάτι καλό για να γράψω μετά από μια περίοδο θα έλεγα σχετικής αδράνειας στο Cubilone’s Dimension αλλά έντονης αόρατης εσωτερικής διεργασίας. Ελπίζω πως η παρακάτω λίστα θα φανεί και σε εσάς χρήσιμη· θα σας δώσει ιδέες για μια δική σας λίστα, ή στην καλύτερη περίπτωση, πραγματική έμπνευση και δύναμη για αλλαγή.

—

Τα παρακάτω είναι αντιγραμμένα κατευθείαν όπως τα έγραψα στο χαρτί χωρίς καμία αλλαγή ή βελτίωση.

—

Βράδυ της 20ης Νοεμβρίου 2012
Πορίνου 8, Ακρόπολη

Έξω βρέχει… απόλυτη ησυχία, εκτός από τον ήχο της βροχής και τη ζωή της γειτονιάς…
–@–

Λίστα με τα 100 πράγματα που θέλω να κάνω τα επόμενα… χμ… πόσο μεγάλο διάστημα να πω; ΟΚ: Μέχρι να κλείσω τα 25, τις 26 Φεβρουαρίου 2014 { είμαστε στο μέλλον! The dystopians were right… }

  1. Μου αρέσει αυτή η προσοχή που δίνω σε αυτό το χαρτί, στη διαδικασία. Μπορώ να εξασκήσω τη συγκέντρωση μου; Ήσυχα μέρη, χωρίς διακοπές και distractions. Να μπορώ να εξασφαλίζω πάντα στον ευατό μου τέτοιες στιγμές, τις έχω περισσότερη ανάγκη απ’ότι νομίζω.
  2. Να αποφεύγω λάθη όπως το παραπάνω. Αλήθεια, έχω κάποιας μορφής διάσπαση προσοχής; Focus, attention! Και ας βρω αν έχω.
  3. Να μπορώ να είμαι αλήθινος και δοτικός στους ανθρώπους που έχουν σημασία.
  4. Να καταλάβω ότι χρειάζονται επιλογές και στους ανθρώπους, αν και αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να είμαι αληθινός σε όλους.
  5. Να μη σταματήσω να προκαλώ τα όρια μου, να μην επαναπαυθώ σε καμιά περίπτωση. Καλά τα πάμε μέχρι τώρα, αλλά μπορώ και καλύτερα, ε;
  6. Να μάθω να οραματίζομαι. Να μπορώ να φτιάξω το μέλλον μου σαν αποτέλεσμα των άπειρων επιλογών και των πραγματικών μου επιθυμιών. Alan Watts: what would you do if money didn’t count? Kyle Cease: you can make money doing what you love…
  7. Άλλο από Kyle Cease: οραματίσου αυτό που σε αγχώνει, αυτό που θέλεις, λες και έχει ήδη γίνει. Έτσι κάνεις τον εγκέφαλο σου αφ’ενός να απομυθοποιήσει τη διαδικασία, αφ’εταίρου να δημιουργήσει τον τρόπο (για να δικαιολογήσει την ασυνέχεια «πραγματικότητας» και «φαντασίας») τον οποίο θα χρησιμοποιήσεις για να κάνεις πραγματικότητα αυτό που φοβάσαι/ονειρεύεσαι. Ενδιαφέρον που αυτά τα δύο πάνε μαζί… Αν κάποιος σε πίεζε να κάνεις αυτά που ονειρεύεσαι, τότε θα φοβόσουν. Απλά πρέπει να κάνεις αυτά που φοβάσαι όνειρα.
  8. Να εξερευνήσω τη σεξουαλικότητα μου. Φοβάμαι το σεξ; Το έχω συνδεδεμένο, βαθιά μέσα μου, με κάτι το λάθος ή άξεστο, ακόμα κι αν πνευματικά έχω ριζοσπαστικές απόψεις πάνω στο θέμα; Μήπως η επιλεκτικότητα μου εκφράζει μια τελειομανία και η τελειομανία, με τη σειρά της, κάποιο κόλλημα ή μπλοκάρισμα;
  9. Σε αυτό βοηθάει το NoFap. 47 απ’την τελευταία φορά (αυτό είναι το τρίτο reboot), πρέπει να αντέξω άλλες 43. Κι ελπίζω μέχρι τα 25 (λέμε τώρα) να το συνεχίζω και να με βάλει σε μια διαδικασία απαγκίστρωσης και απελευθέρωσης (όπως και κάνει).
  10. Έγραψα «ελπίζω». Όχι. Ι shall do or I shall not do. If there is no try, much less is there a hope. Όπως λένε και οι Minimalists: make  your have-tos into need-tos (και want-tos, φυσικά, ως αντίστροφη προέκταση του «δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω»).
  11. Metroidvanias. Mου αρέσουν αυτά τα games… Πρέπει (θέλω!) να βρω περισσότερα του είδους, εμπνέουν.
  12. Θέλω να γίνω καλός στο σχέδιο. Δεν θέλω να ζωγραφίζω ρεαλιστικά — θέλω να καταφέρω το χρώμα, το μελάνι και όποιο άλλο μέσο, να είναι προέκταση της εγκλωβισμένης μου φαντασίας. Για να μπορώ να απεικονίζω ότι η φωτογραφία δεν μπορεί αλλά και ούτε θα ήθελα να μπορεί… Να αιχμαλωτίζω μια αισθητηριακή στιγμή και η δίοδος πνεύμα → μυαλό → χέρι να είναι αποσυμφορημένη από χοληστερίνη πεζής αηδίας και δημιουργικών μπαμπούλων και ανασφαλειών.
  13. Ποιοι είναι αυτοί οι μπαμπούλες, αυτές οι ανασφάλειες; Τι έχασα από τότε που ήμουν παιδί που χάνουμε όλοι μας (και όσο περνάνε τα χρόνια νιώθω να χάνω περισσότερο); Δεν μπορώ να αφήνω την κριτική των άλλων να με φοβίζει ή να με σταματάει. Η δημιουργικότητα είναι κάτι το πολύ ανθρώπινο και αν το καταπιέσουμε, σίγουρα έχουμε χάσει όχι μόνο ένα κομμάτι του εαυτού μας αλλά και ένα μέρος του τι μας κάνει ανθρώπους, όχι αυτόματα. Οπότε: να σταματήσω να αφήνω τη δημιουργικότητα μου να κατυεθυνέται από τον φόβο της απόρριψης που μου καλλιεργήθηκε από τότε που ήμουν παιδί.
  14. Σε εκείνη την ομάδα δραματοθεραπείας, είχα «δημιουργήσει» όταν είχα ξεχάσει πως με κοίταζαν, ότι ήμουν κάτω απ’το μάτι της κρίσης. Άφησα τον εαυτό μου ελεύθερο όταν ήμουν η τυφλόμυγα και έψαχνα τους άλλους. Η Δώρα μου είπε ότι όσο δεν ένιωθα ότι με κοίταζαν, κινούμουν σαν να χόρευα. Μου πρότεινε να κάνω χορό — σύγχρονο, κάτι χωρίς κανόνες, γιατί η αλήθεια είναι πως φοβάμαι τους κανόνες. Άλλη ιστορία αυτή. Να δοκιμάσω χορό λοιπόν.
  15. Να κάνω γιόγκα. Μπορεί έτσι μια μέρα να ξαναδώ την Κωνσταντίνα. (:Ρ)
  16. Εδώ και λίγες μέρες τρέχω στο άλσος και κάνω γυμναστική. Σίγουρα θέλω να το συνεχίσω και να φροντίζω το σώμα μου από πλευράς άθλησης. Short-term: να πηγαίνω κάθε μέρα. Ρεαλιστικά, σε βάθος χρόνου, το λιγότερο 3 φορές τη βδομάδα!
  17. Να κάνω αναρρίχηση. Γι’αυτό είναι απαραίτητο να μπορώ να σηκώνω το βάρος μου άνετα.
  18. Να έχω κάνει λίγη τουλάχιστον ιστιοπλοΐα. Τι το έχω το δίπλωμα;
  19. Οι μεγάλες πεζοπορίες παραμένουν μεγάλο όνειρο… Camino de Santiago, κάποια μεγάλη ευρωπαϊκή διαδρομή.. Υπάρχει αυτό που συνδέει την Ελλάδα με το Nordkapp και ξεκινάει νομίζω από τη Σαμοθράκη. Να κάνω μια ΜΕΓΑΛΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ. Διόρθωση: αυτό το μονοπάτι είναι το Ε6, το οποίο τελειώνει στη Φινλανδία, και όχι στο Nordkapp. Δεν υπάρχει ευρωπαϊκό μονοπατί που να φτάνει μέχρι εκεί.
  20. Το ίδιο αλλά σε ποδήλατο. Και τώρα που το σκέφτομαι, γιατί όχι όλον τον κόσμο και να περιοριστώ Ευρώπη; Αυτό ίσως μετά τα 25 (όχι! Μην σου βάζεις νοητούς φραγμούς!)
  21. Ωτοστόπ. Ή να κάνω carpooling, και αυτό λέει.
  22. Μετά από την πρώτη εμπειρία ελεύθερου camping στη Γαύδο, θέλω να το ξανακάνω τουλάχιστον άλλη μια φορά. Αλλά για 2 βδομάδες.
  23. CELTA. Σημαντικό, όχι;
  24. C1 Γερμανικά.
  25. C1 Ισπανικά.
  26. Μια περίεργη μη-ευρωπαϊκή γλώσσα σε κάποιο βασικό επίπεδο. Αραβικά, ίσως;
  27. Βόρειο Σέλας. Ναι, για άλλη μια φορά, πρωτοστατεί στις λίστες μου. Το θυμάμαι ήδη απ’το 43 Things που είχα κάνει στην Γ’ Λυκείου (πάνω από 6 χρόνια πριν).
  28. Να στέλνω περισσότερα γράμματα, γραμμένα με κέφι. Δεν θέλω να ξαναγίνει ό,τι έγινε με την Κίρσι. Πόσο με πειράζει αν «δεν έχω να γράψω τίποτα σημαντικό»;
  29. Να καλλιεργήσω μανιτάρια. Για φαί ντε, για ποιον με περάσατε; :Ρ
  30. Να κάνω δικό μου ανακυκλωμένο χαρτί.
  31. Να κάνω δικό μου αλκοόλ.
  32. Να έχω και να προσέχω φυτά. Γιατί όχι και καλλιέργειες!
  33. Λες να μπορώ να γίνω νέος αγρότης, όπως αυτόι στους Πρωταγωνιστές και αυτοί με τους οποίους ασχολείται η Καρίνα; Δύσκολο… αλλά απίστευτη εμπειρία και το έχω ανάγκη να δουλέψω με τα χέρια μου.
  34. Να κάνω χειρονακτικό εθελοντισμό.
  35. Και άλλου είδους, γιατί όχι; Μόνο μη μου δώσετε παιδιά!
  36. Κάπου κάπως έλεγα ότι θα μαγείρευα μόλις γύρισα από τη Δανία. Τι απέγινε αυτό; Ποιος θα κερδίσει, η ευκολία ή η απόλαυση; Ψηφίζω κουνουπίδι με κάρυ!
  37. Να δοκιμάσω για έναν μήνα τη διατροφή/δίαιτα με τους χυμούς. Είναι όσο καλή λένε, τόσο αποτοξινωτική, πορωτική και δυναμωτική;
  38. Σκάλες όπου έχει σκάλες! Το’χουμε;
  39. Αστρική προβολή και lucid dreams. Άλλο ένα στανταράκι. Μπορώ να έχω ΟΒΕ μέχρι το 2014 και να έχω φτάσει στο σημείο να έχω τουλάχιστον ένα lucid dream κάθε τρεις μέρες;
  40. Να κάνω ένα πετυχημένο one-night-stand.
  41. Να έχω ξεφορτωθεί τουλάχιστον τα μισά μου υλικά αγαθά.
  42. Ξέρω στ’αλήθεια πο είναι όλα τα second-hand; Μπορώ να βρω σίγουρα και περισσότερα…
  43. Να έχω συμμετάσχει σε φεστιβάλ animation με δύο φιλμάκια.
  44. Να γίνω καλύτερος στις γυμνές φωτογραφίσεις.
  45. Να έχω πια μια κάποια εμπειρία στην εκτύπωση φιλμ.
  46. Να πάω στην Ισπανία.
  47. Να πάω στην Αμερική — Καναδάς, ΗΠΑ, Μεξικό, Αργεντινή, Περού, Κολομβία, Χιλή, Εκουαδόρ… Μα τι τα μαθαίνουμε τα ισπανικά; Πολύ ακριβό, αλλά I’m thinking big.
  48. Το Μουσείο Κινηματογράφου στη Θεσ/νίκη με είχε μαγέψει… Θέλω να έχω δει μερικές παλιές ελληνικές ταινίες του ποιοτικού, και όχι και τόσο, κινηματογράφου.
  49. Να μπορώ να διαβάζω μεγάλα βιβλία, όχι όπως τώρα.
  50. Να βρω πώς θα μπορώ να κάνω τη χρήση Η/Υ όσο το δυνατόν πιο παραγωγική και χρήσιμη γίνεται. Θέσπιση ορίου χρήσης καθημερικά και μέσα στη βδομάδα.
  51. Να έχω μια υδρόγειο να χαζεύω. Όπως εκείνη στο Oslo… ^^P
  52. Να δουλέψω σερβιτόρος για την εμπειρία, όχι επειδή δεν θα υπάρχει τίποτα άλλο που θα μπορώ να κάνω (αυτό θα σημαίνει ότι δεν προσπαθώ αρκετά).
  53. Να αλλάξω το Cubilone’s Dimension σε κάτι πιο αντιπροσωπευτικό, προσωπικό και δημιουργικό. Στο πνεύμα του Corkboard αλλά πιο ελαφρύ και εύχρηστο.
  54. Να κάνω free hugs.
  55. Να βρω τρόπο να ξαναέχω επαφή με το CouchSurfing, εκτός κι αν…
  56. Να έχω έστω για κάποιο χρονικό διάστημα ζήσει ξανα μόνος ή με συγκατοίκους.
  57. Να παίρνω τους άλλους πρώτος τηλέφωνο, κάτι στο οποίο είμαι τόσο κακός τώρα… Να λαμβάνω πρωτοβουλίες στις σχέσεις μου.
  58. Να είμαι σε μια σχέση ισότητας και αλληλοεκπλήρωσης, δηλαδή ο ένας να βοηθάει στην εκπλήρωση, όχι στη συμπλήρωση, του άλλου. Να μην βρω το άλλο μου μισό αλλά αυτήν η οποία θα με θέλει ολόκληρο για να την ζήσω ολόκληρη.
  59. Να έχω βρει την οικογενειακή μου ιστορία, ό,τι πιο κοντά σε αυτή τέλος πάντων.
  60. Να κάνω βιντεάκια στο youtube όπου θα μιλάω, για να συνηθίσω να προβάλλω τις ιδέες μου συγκροτημένα και στον προφορικό λόγο!
  61. Να πίνω περισσότερο τσάι απ’ότι καφέ.
    ———————————————-
    Νυστάζω πολύ οπότε η συνέχεια σύντομα, αν και αυτό πρέπει να γίνεται με τη μία αλλιώς χάνει το νόημα του… Θα κάνουμε μια εξαίρεση!Η συνέχεια… τώρα στο χαρτί μου!
    ———————————————-
  62. Να μάθω καλύτερα το ΜΒΤΙ.
  63. Να διαβάσω περισσότερο για αστρολογία, κυρίως τους συμβολισμούς.
  64. Να εξασκώ το μυαλό μου με γρίφους όπως του κ. Smullyan.
  65. Να τραγουδήσω σε χωρωδία.
  66. Θέλω να μάθω και να παίξω μουσική!
  67. Να αυξήσω το awareness και την παρατηρητικότητα μου.
  68. Να φτιάξω σκοινί από πλαστικές σακούλες.
  69. Να έχω βελτιωθεί στη φωτογραφία· κάδρο και εκθέσεις, κυρίως.
  70. Θα δοκιμάσω τελικά εκείνο το extreme haircut;
  71. Να πηγαίνω στα Λουτρά πιο συχνά.
  72. …Ίσως να μην είναι η καλύτερη περίοδος να μάθεις να οδηγείς, ε;
  73. Τουλάχιστον, κάτι γίνεται με ένα ποδήλατο.
  74. Αν ξαναέχω ποδήλατο θα πρέπει όμως να μάθω να το περιποιούμαι. Βλέπε: Zen and the Art of Motorcycle Maintenance.
  75. Να ανάβω περισσότερα κεριά. Αφού lyser er så sød!
  76. Να μάθω καλύτερα Processing και να κάνω κάτι ωραίο.
  77. Να φτιάξω έστω μια dystopia/alt-reality ιστορία.
  78. Να βρω κάτι δημιουργικό να κάνω with all this stuff!!
  79. Nα τελειώσω ένα μεγάλο RPG στα γερμανικά και ένα στα ισπανικά.
  80. Τι μπορώ να κάνω για να είμαι πιο ανεξάρτητος γενικά; Τα 25 είναι νομίζω μια καλή ηλικία για να είναι κανείς πιο ανεξάρτητος. Εννοώ, τελείως.
  81. Να βρω περισσότερα επιτραπέζια και προφορικά παιχνίδια, όπως το Catan και το Contact.
  82. Να μην διστάζω να γράφω και χαζομάρες στο blog μου.
  83. Πώς μπορώ να προσφέρω στους γύρω μου καλύτερα;
  84. Να δοκιμάσω Linux για άλλη μια φορά. Ubuntu this time?
  85. ΒοοkCross more. Aυτό θέλει και να διαβάζεις πιο γρήγορα.
  86. Μπορώ μέχρι τότε να έχω τακτοποιήσει τα αρχεία μου;
  87. Να κάνω μια έκθεση φωτογραφίας.
  88. Να πηγαίνω περισσότερο στην Αίγινα.
  89. Να κάνω κάτι που δεν θα έκανα κανονικά: piercing ή τατουάζ;
  90. Να γίνω early riser, a lark instead of an owl.
  91. Να εξερευνήσω τους θησαυρούς του progarchives.com, του prog not frog και άλλων τέτοιων.
  92. Να μάθω να λέω cheers σε 25 γλώσσες.
  93. Κάποτε, η Charisse μoυ είχε πει ότι όντας τόσο υδάτινος, χρειάζομαι περισσότερη φωτιά στη ζωή μου. Να προσθέσω αυτή τη φωτιά.
  94. Να πηγαίνω σε ακόμα περισσότερα free stuff όπως είναι ο ΠΟΦΠΑ, είναι ωραία εκεί.
  95. Να βρω πιο χρωματιστά ρούχα. Βαρέθηκα τα μαύρα και τα σκούρα μπλε.
  96. Να βελτιώσω τα αγγλικά μου. Κάνω χαζά λάθη και ακόμα υπάρχουν πράγματα που δεν μπορώ να κάνω (να δω κάποιες ταινίες χωρίς υποτίτλους, να καταλάβω τι λένε τα τραγούδια. Αν και, ούτως ή άλλως, δεν ακούω τους στίχους). Επίσης, θέλω να μάθω περισσότερες και πιο εξειδικευμένες, λογοτεχνικές λέξεις.
  97. Να μην παίρνω τον εαυτό μου υπερβολικά στα σοβαρά — το φυσικό μου είναι το χαλαρό, το αστείο, το παράλογο.
  98. Να κάνω περισσότερο σκι (βγαίνει και φτηνά τώρα με την κρίση).
  99. Να συγκεντρωθώ στο να γράφω καλύτερα.
  100. Να επιζήσω το 2012. :Ρ Και μετά το ’13 θα έχει ενδιαφέρον όταν όλοι συνειδητοποιήσουν ότι υπάρχει και ένα αύριο το οποίο θα είναι στ’αλήθεια άσχημο αν δεν ύπαρχει μια μαζική αφύπνιση σε όλο τον κόσμο. Να είμαι μέρος αυτής της αφύπνισης, ώστε το 2012, αν τίποτα άλλο, να είναι μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία (προς το καλό).

 

Λοιπόν ναι, τέλειωσα με τη Μυτιλήνη. Ελπίζω να εμπνέω τον θαυμασμό.

Γεια σου! Κατ’ αρχάς, θα ήθελα να σε ευχαριστήσω που διαβάζεις αυτό εδώ το ποστ. Όχι τίποτα άλλο, δεν έχεις κανένα πραγματικό λόγο να το κάνεις. Υπάρχουν πολύ πιο ενδιαφέροντα πράγματα να διαβάσεις, να χαζέψεις, να δεις ή να κάνεις εκεί έξω, στον τεράστιο κόσμο γνώσης, εμπειρίας, διασκέδασης και χαζομάρας που λέγεται παγκόσμιος ιστός — εκτός κι αν ο λόγος είναι προσωποκεντρικός και θέλεις να διαβάσεις αυτά που γράφω επειδή είμαι ΕΓΩ αυτός που τα γράφω. Σε κάθε περίπτωση, η αφοσίωση σου είναι μοναδική, ειδικά αν κρίνω από την έλλειψη σχολίων τους τελευταίους μήνες. Γι’αυτό λοιπόν, και πάλι, κι επειδή δεν έχεις καμιά υποχρέωση, σ’ευχαριστώ.

Σήμερα θα γράψω για δύο κυρίως πράγματα που με απασχολούν αυτές τις μέρες και πώς αυτά συνδέονται.

Το ένα, το μεγαλύτερο, το σπουδαιότερο, είναι ότι τη περασμένη εβδομάδα πήγα στη Μυτιλήνη και έδωσα τα τρία τελευταία μαθήματα που χρώσταγα (Οργάνωση Εκθέσεων, Εφαρμογές Κινητής Τεχνολογίας, Συστήματα Διαχείρισης στον Παγκόσμιο Ιστό), και τα πέρασα. Ο κύκλος που ξεκίνησε πριν έξι χρόνια έκλεισε. Είμαι πλέον ένος απόφοιτος, πτυχιούχος Πολιτισμικής Πληροφορικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας. Δεν έχω το πτυχίο στο χέρι, βέβαια, αλλά for all intents and purposes…

Αυτά τα έξι χρόνια ήταν τόσο σημαντικά για μένα που δε μπορώ να μπω καν στον κόπο να αρχίσω να λέω με ποιος τρόπους άλλαξα, ωρίμασα, ενηλικιώθηκα, αγάπησα τον εαυτό μου φτιάχνοντας τον και ανακαλύπτοντας τον· δεν ξέρω πόσο απ’το καθένα αλλά αυτή ίσως να ‘ναι απ’τις μεγαλύτερες και σημαντικότερες ερωτήσεις που μπορεί να κάνει ο άνθρωπος, αν και η απάντηση πιθανόν να μην έχει σημασία.  Θέλω να γράψω κάποια ποστ αφιερωμένα στους ανθρώπους, τις ιδέες και τις παραστάσεις στις οποίες χρωστάω πολύ μεγάλο μέρος αυτής της μεταμόρφωσης. Μου αρέσουν άλλωστε οι ανασκοπήσεις, όπως μου αρέσει και να θυμίζω στους ανθρώπους τον σημαντικό ρόλο που μπορεί να παίζουν ή να έχουν παίξει στη ζωή μου και να τους προσφέρω άλλο ένα χαμογελο έτσι.

Ωραία. Ας επιστρέψουμε στο γεγονός των ημερών. Τελειώνεις τα μαθήματα σου. Τα πάντα από εκεί και πέρα έχουν κάτι το χρονομετρημένο και μοιραίο. Όσους γνωστούς έβλεπα τις υπόλοιπες μέρες που ήμουν στη Μυτιλήνη είχα την αίσθηση ότι μπορεί να μη τους ξαναδώ ποτέ. Τι έπρεπε όμως να τους πω; Ποια μπορεί να είναι η απάντηση μου στις ευχές τους για καλή ζωή; Πώς μπορώ να τους χαιρετίσω με κάτι άλλο εκτός από ένα απαίσια ανειλικρινές «τα λέμε σύντομα»;

Πώς χαιρετάς κάποιον που χαιρόσουν να βλέπεις πού και πού και να μαθαίνεις νέα του όταν πήγαινες στη Μυτιλήνη, αλλά τον οποίο δεν ξέρεις αρκετά για να επιδιώκεις να συνεχίσεις να βλέπεις και η πρακτικότητα του ζητήματος τέλος πάντων το καθιστά υπερβολικά απίθανο; Υπήρχε αυτή η διμερής λυπητερή ανείπωτη παραδοχή σε πολλές από τις random encounters αυτών των ημερών.

Τι έκανα λοιπόν για να αποφύγω αυτή τη κατάματη ματιά στην «πραγματικότητα της τελευταίας συνάντησης» με πολλούς ανθρώπους που ούτως ή άλλως, όπως κι εγώ, δυσκολεύομαστε να δώσουμε σε αυτή τη συνάντηση την βαρύτητα που φανταζόμαστε ότι της αξίζει;

Δεν ανέφερα ότι είχα περάσει τα τελευταία μου μαθήματα. Δεν ανέφερα ότι τελείωσα τις σπουδές μου στη Μυτιλήνη. Περισσότερο το έκαναν άλλοι για μένα. Αυτό με έσωσε από συγχαρητήρια τα οποία δεν αξίζω (γιατί να δέχεσαι συγχαρητήρια επειδή ολοκλήρωσες κάτι που όχι μόνο πρέπει αλλά και σου αρέσει να κάνεις;), εξηγήσεις για το τι σκοπεύω να κάνω στο μέλλον, ερωτήσεις για το πώς νιώθω τις οποίες δεν θα μπορούσα να απαντήσω ειλικρινά, αλλά και βλέμματα φθόνου…

Αναρωτιώμουν: ποια είναι αυτή η λεπτή γραμμή μεταξύ ενημέρωσης των άλλων για το τι κάνεις, και καυχησιάς; Μετά από τι μετατρέπεται άραγε το «τέλειωσα τις σπουδές μου! Σoυ το λέω γιατί είμαι περήφανος και θέλω να χαρείς μαζί μου!», σε: «τέλειωσα, και στο λέω για να σου δείξω πόσο γαμάτος είμαι και για να με θαυμάσεις!»…; Αυτό που βλέπω τόσο πολύ γύρω μου είναι το δεύτερο… Μια τέτοια κρίση ανασφάλειας και ανάγκης αποδοχής και θαυμασμού βλέπω που αποφεύγω να μιλάω για μένα ώστε να μην με βάλουν στο ίδιο τσουβάλι οι άνθρωποι οι οποίοι μπορεί να είναι σαν κι εμένα και πιθανόν έχουν αρχίσει να βαριούνται να ακούνε τους άλλους να περιαυτολογούν και να παθιάζονται με την δική τους μικρή ύπαρξη.

Είναι η τέλεια στιγμή να περάσουμε στο δεύτερο από τα δύο που με απασχολούν.

Δεν συνηθίζω τον τελευταίο καιρό να γράφω για το τι συμβαίνει στη ζωή μου όπως έκανα παλιότερα. Aυτό το καλοκαίρι έκανα κάμπιγκ και απίθανες διακοπές σε πανέμορφα μέρη (Σαμοθράκη, Γαύδο) που άλλοτε θα με ενέπνεαν για μακροσκελή κείμενα. Πήρα το πρώτο μου δίπλωμα στα Γερμανικά. Είχα τη χαρά να συμμετέχω σε ένα καταπληκτικό σεμινάριο στην Σχολή Καλών Τεχνών το οποίο, έτσι όπως βαίνουν τα πράγματα, κατα πάσα πιθανότητα θα αποτελέσει σημείο καμπής για τη ζωή μου. Γνώρισα ανθρώπους που νιώθω τυχερός που γνώρισα, είχα εμπειρίες που είμαι ευγνώμων που είχα… Είχα όμως και πολύ δουλειά για να καταφέρω να περάσω αυτά τα τρία τελευταία μαθήματα. Παρ’όλ’αυτά, τίποτα εδώ· άλλοτε θα οργίαζα.

Έχω αναφερθεί κι άλλες φορές στο ότι δύο πράγματα έχουν αλλάξει αυτή τη σχεδόν μισή δεκαετία (!) που υπάρχει το cubimension, σχετικά με το τι ποστάρω και τη σχέση μου μαζί τους: 1. Καθώς μεγαλώνω, λιγότερα πράγματα με εντυπωσιάζουν (σε βαθμό που να πιστεύω ότι αξίζει να τα μοιραστώ με ένα αόρατο κοινό), συμπεριλαμβανομένων φυσικά και αυτών που κάνω εγώ. 2. Έχω αρχίσει να βλέπω καχύποπτα την όλη κουλτούρα του να αυτοπροβάλλεσαι σε μορφή blog, facebook κτλ, που προωθεί την ιδέα ότι είσαι κάτι το ιδιαίτερο μόνο και μόνο επειδή έχεις πρόσβαση σε υπολογιστή και ξέρεις να γράφεις (υποτυπωδώς). Δεν υπάρχει η διάκριση μεταξύ αξιόλογου και ποταπού, ποιοτικού και χασίματος χρόνου, αυτών που θα έδειχνες περήφανα σε όλους και αυτών που θα έδειχνες μόνο στους πιο στενούς σου φίλους, των στιγμών που θα άξιζε να σχολιαστούν και των στιγμών που καλύτερα να μίλαγαν από μόνες τους. Είναι μέρος αυτό που προανέφερα: τα να μοιράζεσαι τα νέα σου με τόσο κόσμο ταυτόχρονα (το αναλογικό αντίστοιχο θα ήταν να βγαίνεις με ντουντούκα σαν τον γύφτο στη γειτονιά  και να φωνάζεις κάθε σου νέο. Μόνο που σε αυτή τη γειτονιά, όλοι σε ξέρουν…) ισορροπεί επικίνδυνα μεταξύ ενημέρωσης και ναρκισισμού, όταν οι άνθρωποι συμπεριφέρονται στον εαυτό τους λες και είναι μάρκες ή φίρμες, όπου περισσότερη προβολή, ανεξαρτήτος είδους, ακόμα και δυσφήμιση, είναι άνευ όρων θετική. Ορίστε ένα ενδιαφέρον σχετικό άρθρο, ως συνηθώς, για το facebook.

Με λίγα λόγια, αρχίζω και συνυπολογίζω τον παράγοντα «γιατί να θέλει κάποιος να διαβάσει αυτό που γράφω; Θα μάθει κάτι, θα του/της μείνει κάτι, θα κάνω κάπως τη ζωή του/της καλύτερη;» Είναι δύσκολες ερωτήσεις οι οποίες θέτουν σε αμφισβήτηση, εκτός από τον τρόπο που επιλέγουμε να εκφραζόμαστε κάθε μέρα με τους ανθρώπους γύρω μας, σε ένα πιο άμεσο επίπεδο, τους λόγους ύπαρξης αυτού του μπλογκ. Δε λέω, θέλω να μοιράζομαι πράγματα, ώραια και ενδιαφέροντα πράγματα, που βρίσκω ή που, γιατί όχι, κάνω και φτιάχνω εγώ ο ίδιος. Μου αρέσει κιόλας να γράφω πού και πού για το τι κάνω σαν να έγραφα σε δημόσιο ημερολόγιο, μου δίνει μια άρρωστα φιλάρεσκη ίσως αίσθηση ικανοποίησης να ξέρω ότι έχω ένα ημερολόγιο το οποίο οι άλλοι θα θέλουν να διαβάσουν. Έχω αποκτήσει όμως αρκετή συναίσθηση της ποταπότητας και της ματαιοδοξίας του να θέλεις ένα ευανάγνωστο ημερολόγιο, and once you see it, you can’t unsee it…

Γιατί τα γράφω όλα αυτά, τελικά; Απλά: από τη μία, ένιωσα πως το ότι πήρα πτυχίο ήταν κάτι το οποίο έπρεπε οπωσδήποτε να γράψω εδώ! Από την άλλη, η ολοένα και πιο δυνατή Ταπεινή και Διακριτική μου πλευρά φώναζε. Τα αποτελέσματα της σύγκρουσης και αυτών που εν τω μεταξύ βγήκαν στην επιφάνεια, θεώρησα πως, επιτέλους, είχαν κάποιο ενδιαφέρον.

Και μετά από αυτό το σούπερ-αυτοαναφορικό ποστίο, ας επιστρέψουμε σε αυτό που ποραγματικά έχει σημασία:

Στη Μυτιλήνη και σε ό,τι μοιραστήκαμε. Με πολλή αγάπη.

Danish Diaries #15: Finale (?) and some thoughts on blogging in general

More than a month has passed since I came back from Denmark. I’ve been thinking: “I’ll write a nice big post that sums it all up! I’ll say what I loved and hated about Denmark and its people, what new experiences that place gifted me with” and so on and so forth.

So far, I have had no motivation to write that post whatsoever. I just don’t feel like doing it. My experience from Denmark, as time passes, becomes more and more confused in my head. Details are slipping away. My skills in Danish, after months of understandable, no, welcome unuse, are leaving me like the alcohol leaves a boiling pot of rakomelo. I get more and more tired of talking about Denmark when people ask for the simple reason that I feel as if I have not many interesting things to say. I mean, what: “Yeah, it was kind of boring and mundane most of the time, Denmark and the Danes were a disappointment for the most part, but the Erasmus experience was nice, I met new people and made great friends” blah blah blah. I’m just feeling kind of indifferent towards the past few months of my life abroad. It was generally an uninspiring experience. The most inspiration came from the people I met that became my new international friends, the ones that gave me the great motivation that made me want to learn new languages — I’m hyped to say I’m studying German and Spanish and feeling great about it. But other than that…

A good thing it left me with, no question, is even more of a sense of being a good friend of myself, just doing my own thing and having fun. This kind of independence, welcome as it is, also has left me a little bit scared. Lots of times I prefer staying alone and doing whatever it is I like doing each day than meeting friends or going out. Aarhus had me sharpen my introvert side to a bleeding sheen, made me just accept who I am including probable and improbable manifestations of myself depending on the circumstances and people and all that. But right now, I feel… not exactly not sociable, no. I want to get to know new people, sure. It’s just that I’m in the phase of “but where are all the nice people at? They must not exist at all”. Which is of course a delusion of extraordinary magnitude and unfortunately a very common one among our generation.

Another thing that’s happening the past few weeks is that I don’t really feel like writing or talking about what I’m doing. I’m conscious that, right now, I prefer just living, honing my skills and spending my free time in various ways and just not talking about it at all. Who knows? Maybe it’s because I feel as if I have no-one to talk to? I mean, even my blog. Even if I write here, what’s the point? This, the point: I’m trying to figure it out. Why not just go out and live rather than sit here, essentially boasting? I started off this blog with the idea to “write things worth reading or do things worth writing”. I certainly have done so in the past: myself from four years ago would look at me and beam with satisfaction, proud of the things I have done and maybe written. But, right now, I feel as if what I write is not worth reading and what I do is not worth writing either. That is not to say that I’m not doing things worth doing. No, no! I think I’m now doing very worthwhile things but of questionable narrative worth. With experience comes maturity and now I have greater expectations from what a thing worth writing about might be. I want to write something inspiring; not for you, dear reader, but for me. I hope this day comes soon.

Corkboard v1.2

-Τέρμα στην δικτατορία των τζιτζικιών! Οι επιλογές διάθεσης/εποχής/*insert dualistic notion here* είναι πλέον… δύο!
-Κατάφερα να ρίξω το filesize του .swf από τα 8MB στα περίπου ~5,3MB, με σταδιακό out-sourcing των ήχων. Βλέπετε διαφορά στον χρόνο κατεβάσματος;
-Προσθήκες σε περιεχόμενο (δεν θα πω τι είναι αλλά βρίσκεται στο πάνω δεξί μέρος του πίνακα).
-Διόρθωση μερικών ζωυφίων (bugs).

http://cubimension.net

Corkboard v1.1 — Happy New Year!

Είμαι κρεβατωμένος και άρρωστος στην Αίγινα. Θυμήθηκα ότι δεν είχα γράψει για τις αλλαγές που είχα κάνει στον φελοπίνακα — τι φλασιές μου ‘ρχονται χρονιάρες μέρες… Ελπίζω να κάνω σύντομα και ένα εορταστικό Πρωτοχρονιάτικο ποστ, πάντως για τώρα:

<arbitrary_wishful_recollective_1-1_post>

Μας εύχομαι όλους μια καλή, εποικοδομητική, συνειδητοποιητική, υγιής χρονιά, γεμάτη με αυτά που έκαναν, για μένα και για πολλούς, το 2010 τόσο ιδιαίτερο, και με ακόμα περισσότερα, πιο έντονα, πιο καθοριστικά, πιο υπερβατικά. Μακαρί η αλλαγή να έρθει στον κόσμο. Το νιώθω, κάπως, το νιώθω ότι αυτή την χρονιά θα γίνουν πολλά τα οποία ποτέ δεν θα περιμέναμε, και δεν εννοώ απαραίτητα καλά. Για την ακριβεία, μάλλον μιλάω για κακά πράγματα τα οποία μάλλον θα μας βρουν απροετοίμαστους. Πώς όμως θα φτάσουμε στην συνειδητοποίηση, στην μάχη για κάποιες ιδέες τέλος πάντων, χωρίς να φάμε τα σκατά; Για να δούμε. Γκουχ-γκουχ.

</arbitrary_wishful_recollective_1-1_post>
Έλεγα για το corkboard! Αν δεν το έχετε κάνει, ρίξτε μια ματιά και προσπαθήστε να εντοπίσετε τις (λίγες) διαφορές/προσθήκες! Λειτουργικά, διόρθωσα μερικά προβλήματα επικάλυψης κουμπιών και πρόσθεσα και ένα mute/unmute button (ναι, Alhaz, άκουσα τα παράπονα σου περί εκνευριστικών τζιτζικιών…

όσο κι αν εγώ θα μπορούσα να τα ακούω συνέχεια… φαντάσου, κάποτε τα μισούσα…)

Άντε, ορμίξτε στα περισευούμενα μελομακάρονα όσο υπάρχει χρόνος!

Four Years of Exploration, Two Years of Remembrance

Four years ago I landed on Mytilini for the first time, scared and literally treading in dark waters, and right into Mario’s and HM’s world… Just thought I’d celebrate and maybe remember the post I wrote 2 years ago, for when that “four” used to be “two”…

September 26th 2006-08

Back then, I catalogued what had changed since I had first set my foot on Gasmaland. So much has changed within me in those two years, I can neither think nor bother to write it all down. Only looking at that post, it’s clear to me. I wonder if it is to anyone else out there possibly reading my egocentric chronicles? Sometimes, it’s only the inside that changes and it’s only us that feels the difference. But isn’t the outside just a reflection of the inside? Or is it only when the inside has changed so much that it’s literally bursting at the seems, that it finally manages to show?