Γίνε η πιο γλυκιά μαμά. Αγόρασε στο παιδί σου κάτι το οποίο ούτε μπορείς να πληρώσεις, ούτε το παιδί σου κατα πάσα πιθανότητα πραγματικά χρειάζεται. Διότι ούτε θέλεις, ούτε ξέρεις πώς να είσαι η πιο γλυκιά μαμά χωρίς να είσαι άλλο ένα πιόνι της υπερκατανάλωσης. Αγόρασε από εμάς για να καταφέρεις αυτό που έχεις ξεχάσει να κάνεις, γιατί οτιδήποτε δεν έχει σχέση με τον υλισμό έχει πεθάνει μέσα σου κι εμείς αυτό το ξέρουμε πολύ καλά. Υπό άλλες συνθήκες θα κρύβαμε καλύτερα το πραγματικό μήνυμα των διαφημίσεων μας, όπως μάθαμε τόσα χρόνια να κάνουμε καλά, αλλά πλέον τα πράγματα έχουν γίνει ζόρικα και δεν χωράνε λεπτότητες. Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε σε κάποιον άλλον να σε κερδίσει, γι’αυτό θα γίνουμε όσο πιο αφοπλιστικά και σαγηνευτικά ειλικρινείς χρειάζεται: αγόρασε αυτό για να κράτησεις κάτι το ανθρώπινο σε αυτή την αποκτηνωμένη κοινωνία. Αγόρασε αυτό αν θέλεις να έχεις την αυτοεκτίμηση σου ήσυχη, αυτή που μόνο με τα χρήματα μπορείς πια να αγοράσεις (τι κρίμα που πια δεν διαθέτεις και τόσα πολλά), και αν επιθυμείς να συνεχίσεις να έχεις την (ψευδ)αίσθηση ότι τα αντικείμενα και ο πλούτος είναι αυτό που λείπει από τη ζωή σου και αυτό που θα κάνει τους γύρω σου ευτυχισμένους. Καλύτερα, για να είμαστε ακριβείς, αυτό που θα κάνει εσένα να νιώσεις καλά, αφού έχεις κατα τα άλλα την ανατροφή των παιδιών σου χεσμένη και ελπίζεις πως ένα λάπτοπ για δώρο θα καταφέρει να καλύψει το κενό.
Το μεγαλύτερο κρίμα βέβαια είναι ότι όντως αν αγοράσεις αυτό το λάπτοπ με τα χρήματα από το ήδη μειωμένο δώρο των Χριστουγέννων που ο εργοδότης σου έκανε τη χάρη να σου δώσει για τελευταία φορά και τα οποία κανονικά θα πήγαιναν στο χαράτσι, το παιδί σου όντως θα σε βλέπει σαν τη πιο γλυκιά μαμά. Γιατί το έκανες τόσο υλιστικό, τόσο σάπιο, τόσο κακομαθημένο και τόσο μικρόμυαλο όσο τον ίδιο σου τον εαυτό. Κάτι κατάφερες να του περάσεις τουλάχιστον.
One of SW’s best – I’ll never get tired of saying the same thing for most of his tracks because they are! I even posted this in A Collection of Great Depressing Music but thought it deserved its own little dedicated tidbit. I love this looming then apocalyptic dread and the lyrics; 21 days to the end of the world/consciousness shift/something important, never forget!
What seems so real today, will soon enough become The thing you’ve always craved, surely now I’ve become (the way I hear it: The fear you’ve always craved, will sure enough become — Wilson often makes his lyrics easy to mishear on purpose)
Λίστες των εκατό· ένας ωραίος τρόπος για να βάζεις σε τάξη τις σκέψεις και τις προτεραιότητες σου για οποιοδήποτε θέμα. Απαιτoύν συγκέντρωση και είναι τόσο αποτελεσματικές γιατί ακριβώς είναι τόσο πλουραλιστικές. Το εκατό ακούγεται πολύ μεγάλο και ακριβώς γι’αυτόν τον λόγο πιάνει: αφού γράψεις τα προφανή, αν αναγκάσεις τον εαυτό σου να φτάσεις στο 100, σου σκάνε σαν πυροτεχνήματα θαμμένα θέλω και ιδέες στα οποία μπορείς να φτάσεις μόνο αν κάτσεις εκεί για μερικές ώρες, χωρίς να αποσπαστείς, έχοντας μπει in the zone, έχοντας οιρμό.
Την πρώτη φορά το είχα κάνει για πράγματα που μου αρέσουν: είχα γράψει εκατό πράγματα που με κάνουν πραγματικά χαρούμενο, μια περίοδο που ένιωθα κενός, χωρίς ενδιαφέροντα και κυρίως χωρίς πάθη. Από τότε, το κάνω κάθε τόσο με εκατό στόχους. Μέχρι τώρα, καταφέρνω και εκπληρώνω λιγότερο από τους μισούς στους προκαθορισμένους μου χρόνους.
Αυτούς τους μήνες νιώθω ξανά ένα χάσιμο, μια στασιμότητα, αυτή την έλλειψη πάθους που νιώθεις όταν βλέπεις τη ζωή σου να κυλάει χωρίς να την πιάνεις από τα αρχίδια και να την κάνεις αυτό που θέλεις, γκρινιάζοντας ταυτόχρονα. Είναι ντροπή να έχω τόσες ανέσεις, τόσο χρόνο και τόσες δυνατότητες και να αναλώνομαι. Προσβλητικό για όσους δεν έχουν, για την ανθρώπινη μου υπόσταση, για τη ζωή (πωωω το έκανα πολύ έπικ). Κάτι τέτοιες στιγμές έρχεται η ώρα για τέτοιες λίστες.
Για πρώτη φορά δημοσιεύω εδώ μία.Το κάνω για τρεις λόγους:
1)Δημοσιεύοντας κάτι κατα κάποιον τρόπο το επισημοποιείς, έχεις κάτι για το οποίο κάποιος μπορέι να σου πει «Επ! Είπες ότι θα έκανες αυτό και κάνεις το άλλο!» Και ναι, (και) αυτόν τον ρόλο θα ήθελα να πάρετε, αγαπητοί αναγνώστες, του ελεγκτή. 2)Διαβάζοντας τη νομίζω θα με μάθετε καλύτερα ή θα ανακαλύψετε κάτι που δεν ξέρατε για μένα — είναι σίγουρα κι αυτός ένας απ’τους λόγους για τους οποίους έχω αυτό το μπλογκ, ως διέξοδο για αυτά τα οποία δεν λέω σχεδόν ποτέ. Ως γνήσιος INFP [2] [3], η πρωταρχική μου γνωστική λειτουργία είναι εσωστρεφής και αόρατη σε όλους εκτός από εμένα. Σε αυτό το ποστ, δημοσιεύω και πράγματα για τα οποία μιλάω ακόμα σπανιότερα και σε άλλες περιπτώσεις μπορεί να έβρισκα άστοχο να γράψω ακόμα κι εδώ. Εν μέρει είναι απελευθερωτικό και απ’την άλλη… πραγματικά, σε αυτή τη φάση, δεν με νοιάζει τι θα σκεφτεί ο καθένας. Είμαι αυτός που είμαι και είμαι περήφανος — μόνο έτσι μπορώ να χαράξω τη δική μου πορεία, αυτό που πιστεύω ότι όλοι μας οφείλουμε στον εαυτό μας, αλλά και στον κόσμο, να κάνουμε. 3)Νιώθω ότι είναι κάτι καλό για να γράψω μετά από μια περίοδο θα έλεγα σχετικής αδράνειας στο Cubilone’s Dimension αλλά έντονης αόρατης εσωτερικής διεργασίας. Ελπίζω πως η παρακάτω λίστα θα φανεί και σε εσάς χρήσιμη· θα σας δώσει ιδέες για μια δική σας λίστα, ή στην καλύτερη περίπτωση, πραγματική έμπνευση και δύναμη για αλλαγή.
—
Τα παρακάτω είναι αντιγραμμένα κατευθείαν όπως τα έγραψα στο χαρτί χωρίς καμία αλλαγή ή βελτίωση.
—
Βράδυ της 20ης Νοεμβρίου 2012
Πορίνου 8, Ακρόπολη
Έξω βρέχει… απόλυτη ησυχία, εκτός από τον ήχο της βροχής και τη ζωή της γειτονιάς…
–@–
Λίστα με τα 100 πράγματα που θέλω να κάνω τα επόμενα… χμ… πόσο μεγάλο διάστημα να πω; ΟΚ: Μέχρι να κλείσω τα 25, τις 26 Φεβρουαρίου 2014 { είμαστε στο μέλλον! The dystopians were right… }
Μου αρέσει αυτή η προσοχή που δίνω σε αυτό το χαρτί, στη διαδικασία. Μπορώ να εξασκήσω τη συγκέντρωση μου; Ήσυχα μέρη, χωρίς διακοπές και distractions. Να μπορώ να εξασφαλίζω πάντα στον ευατό μου τέτοιες στιγμές, τις έχω περισσότερη ανάγκη απ’ότι νομίζω.
Να αποφεύγω λάθη όπως το παραπάνω. Αλήθεια, έχω κάποιας μορφής διάσπαση προσοχής; Focus, attention! Και ας βρω αν έχω.
Να μπορώ να είμαι αλήθινος και δοτικός στους ανθρώπους που έχουν σημασία.
Να καταλάβω ότι χρειάζονται επιλογές και στους ανθρώπους, αν και αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να είμαι αληθινός σε όλους.
Να μη σταματήσω να προκαλώ τα όρια μου, να μην επαναπαυθώ σε καμιά περίπτωση. Καλά τα πάμε μέχρι τώρα, αλλά μπορώ και καλύτερα, ε;
Να μάθω να οραματίζομαι. Να μπορώ να φτιάξω το μέλλον μου σαν αποτέλεσμα των άπειρων επιλογών και των πραγματικών μου επιθυμιών. Alan Watts: what would you do if money didn’t count? Kyle Cease: you can make money doing what you love…
Άλλο από Kyle Cease: οραματίσου αυτό που σε αγχώνει, αυτό που θέλεις, λες και έχει ήδη γίνει. Έτσι κάνεις τον εγκέφαλο σου αφ’ενός να απομυθοποιήσει τη διαδικασία, αφ’εταίρου να δημιουργήσει τον τρόπο (για να δικαιολογήσει την ασυνέχεια «πραγματικότητας» και «φαντασίας») τον οποίο θα χρησιμοποιήσεις για να κάνεις πραγματικότητα αυτό που φοβάσαι/ονειρεύεσαι. Ενδιαφέρον που αυτά τα δύο πάνε μαζί… Αν κάποιος σε πίεζε να κάνεις αυτά που ονειρεύεσαι, τότε θα φοβόσουν. Απλά πρέπει να κάνεις αυτά που φοβάσαι όνειρα.
Να εξερευνήσω τη σεξουαλικότητα μου. Φοβάμαι το σεξ; Το έχω συνδεδεμένο, βαθιά μέσα μου, με κάτι το λάθος ή άξεστο, ακόμα κι αν πνευματικά έχω ριζοσπαστικές απόψεις πάνω στο θέμα; Μήπως η επιλεκτικότητα μου εκφράζει μια τελειομανία και η τελειομανία, με τη σειρά της, κάποιο κόλλημα ή μπλοκάρισμα;
Σε αυτό βοηθάει το NoFap. 47 απ’την τελευταία φορά (αυτό είναι το τρίτο reboot), πρέπει να αντέξω άλλες 43. Κι ελπίζω μέχρι τα 25 (λέμε τώρα) να το συνεχίζω και να με βάλει σε μια διαδικασία απαγκίστρωσης και απελευθέρωσης (όπως και κάνει).
Έγραψα «ελπίζω». Όχι. Ι shall do or I shall not do. If there is no try, much less is there a hope. Όπως λένε και οι Minimalists: make your have-tos into need-tos (και want-tos, φυσικά, ως αντίστροφη προέκταση του «δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω»).
Metroidvanias. Mου αρέσουν αυτά τα games… Πρέπει (θέλω!) να βρω περισσότερα του είδους, εμπνέουν.
Θέλω να γίνω καλός στο σχέδιο. Δεν θέλω να ζωγραφίζω ρεαλιστικά — θέλω να καταφέρω το χρώμα, το μελάνι και όποιο άλλο μέσο, να είναι προέκταση της εγκλωβισμένης μου φαντασίας. Για να μπορώ να απεικονίζω ότι η φωτογραφία δεν μπορεί αλλά και ούτε θα ήθελα να μπορεί… Να αιχμαλωτίζω μια αισθητηριακή στιγμή και η δίοδος πνεύμα → μυαλό → χέρι να είναι αποσυμφορημένη από χοληστερίνη πεζής αηδίας και δημιουργικών μπαμπούλων και ανασφαλειών.
Ποιοι είναι αυτοί οι μπαμπούλες, αυτές οι ανασφάλειες; Τι έχασα από τότε που ήμουν παιδί που χάνουμε όλοι μας (και όσο περνάνε τα χρόνια νιώθω να χάνω περισσότερο); Δεν μπορώ να αφήνω την κριτική των άλλων να με φοβίζει ή να με σταματάει. Η δημιουργικότητα είναι κάτι το πολύ ανθρώπινο και αν το καταπιέσουμε, σίγουρα έχουμε χάσει όχι μόνο ένα κομμάτι του εαυτού μας αλλά και ένα μέρος του τι μας κάνει ανθρώπους, όχι αυτόματα. Οπότε: να σταματήσω να αφήνω τη δημιουργικότητα μου να κατυεθυνέται από τον φόβο της απόρριψης που μου καλλιεργήθηκε από τότε που ήμουν παιδί.
Σε εκείνη την ομάδα δραματοθεραπείας, είχα «δημιουργήσει» όταν είχα ξεχάσει πως με κοίταζαν, ότι ήμουν κάτω απ’το μάτι της κρίσης. Άφησα τον εαυτό μου ελεύθερο όταν ήμουν η τυφλόμυγα και έψαχνα τους άλλους. Η Δώρα μου είπε ότι όσο δεν ένιωθα ότι με κοίταζαν, κινούμουν σαν να χόρευα. Μου πρότεινε να κάνω χορό — σύγχρονο, κάτι χωρίς κανόνες, γιατί η αλήθεια είναι πως φοβάμαι τους κανόνες. Άλλη ιστορία αυτή. Να δοκιμάσω χορό λοιπόν.
Να κάνω γιόγκα. Μπορεί έτσι μια μέρα να ξαναδώ την Κωνσταντίνα. (:Ρ)
Εδώ και λίγες μέρες τρέχω στο άλσος και κάνω γυμναστική. Σίγουρα θέλω να το συνεχίσω και να φροντίζω το σώμα μου από πλευράς άθλησης. Short-term: να πηγαίνω κάθε μέρα. Ρεαλιστικά, σε βάθος χρόνου, το λιγότερο 3 φορές τη βδομάδα!
Να κάνω αναρρίχηση. Γι’αυτό είναι απαραίτητο να μπορώ να σηκώνω το βάρος μου άνετα.
Να έχω κάνει λίγη τουλάχιστον ιστιοπλοΐα. Τι το έχω το δίπλωμα;
Οι μεγάλες πεζοπορίες παραμένουν μεγάλο όνειρο… Camino de Santiago, κάποια μεγάλη ευρωπαϊκή διαδρομή.. Υπάρχει αυτό που συνδέει την Ελλάδα με το Nordkapp και ξεκινάει νομίζω από τη Σαμοθράκη. Να κάνω μια ΜΕΓΑΛΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ. Διόρθωση: αυτό το μονοπάτι είναι το Ε6, το οποίο τελειώνει στη Φινλανδία, και όχι στο Nordkapp. Δεν υπάρχει ευρωπαϊκό μονοπατί που να φτάνει μέχρι εκεί.
Το ίδιο αλλά σε ποδήλατο. Και τώρα που το σκέφτομαι, γιατί όχι όλον τον κόσμο και να περιοριστώ Ευρώπη; Αυτό ίσως μετά τα 25 (όχι! Μην σου βάζεις νοητούς φραγμούς!)
Μετά από την πρώτη εμπειρία ελεύθερου camping στη Γαύδο, θέλω να το ξανακάνω τουλάχιστον άλλη μια φορά. Αλλά για 2 βδομάδες.
CELTA. Σημαντικό, όχι;
C1 Γερμανικά.
C1 Ισπανικά.
Μια περίεργη μη-ευρωπαϊκή γλώσσα σε κάποιο βασικό επίπεδο. Αραβικά, ίσως;
Βόρειο Σέλας. Ναι, για άλλη μια φορά, πρωτοστατεί στις λίστες μου. Το θυμάμαι ήδη απ’το 43 Things που είχα κάνει στην Γ’ Λυκείου (πάνω από 6 χρόνια πριν).
Να στέλνω περισσότερα γράμματα, γραμμένα με κέφι. Δεν θέλω να ξαναγίνει ό,τι έγινε με την Κίρσι. Πόσο με πειράζει αν «δεν έχω να γράψω τίποτα σημαντικό»;
Να καλλιεργήσω μανιτάρια. Για φαί ντε, για ποιον με περάσατε; :Ρ
Να κάνω δικό μου ανακυκλωμένο χαρτί.
Να κάνω δικό μου αλκοόλ.
Να έχω και να προσέχω φυτά. Γιατί όχι και καλλιέργειες!
Λες να μπορώ να γίνω νέος αγρότης, όπως αυτόι στους Πρωταγωνιστές και αυτοί με τους οποίους ασχολείται η Καρίνα; Δύσκολο… αλλά απίστευτη εμπειρία και το έχω ανάγκη να δουλέψω με τα χέρια μου.
Να κάνω χειρονακτικό εθελοντισμό.
Και άλλου είδους, γιατί όχι; Μόνο μη μου δώσετε παιδιά!
Κάπου κάπως έλεγα ότι θα μαγείρευα μόλις γύρισα από τη Δανία. Τι απέγινε αυτό; Ποιος θα κερδίσει, η ευκολία ή η απόλαυση; Ψηφίζω κουνουπίδι με κάρυ!
Να δοκιμάσω για έναν μήνα τη διατροφή/δίαιτα με τους χυμούς. Είναι όσο καλή λένε, τόσο αποτοξινωτική, πορωτική και δυναμωτική;
Σκάλες όπου έχει σκάλες! Το’χουμε;
Αστρική προβολή και lucid dreams. Άλλο ένα στανταράκι. Μπορώ να έχω ΟΒΕ μέχρι το 2014 και να έχω φτάσει στο σημείο να έχω τουλάχιστον ένα lucid dream κάθε τρεις μέρες;
Να κάνω ένα πετυχημένο one-night-stand.
Να έχω ξεφορτωθεί τουλάχιστον τα μισά μου υλικά αγαθά.
Ξέρω στ’αλήθεια πο είναι όλα τα second-hand; Μπορώ να βρω σίγουρα και περισσότερα…
Να έχω συμμετάσχει σε φεστιβάλ animation με δύο φιλμάκια.
Να γίνω καλύτερος στις γυμνές φωτογραφίσεις.
Να έχω πια μια κάποια εμπειρία στην εκτύπωση φιλμ.
Να πάω στην Ισπανία.
Να πάω στην Αμερική — Καναδάς, ΗΠΑ, Μεξικό, Αργεντινή, Περού, Κολομβία, Χιλή, Εκουαδόρ… Μα τι τα μαθαίνουμε τα ισπανικά; Πολύ ακριβό, αλλά I’m thinking big.
Το Μουσείο Κινηματογράφου στη Θεσ/νίκη με είχε μαγέψει… Θέλω να έχω δει μερικές παλιές ελληνικές ταινίες του ποιοτικού, και όχι και τόσο, κινηματογράφου.
Να μπορώ να διαβάζω μεγάλα βιβλία, όχι όπως τώρα.
Να βρω πώς θα μπορώ να κάνω τη χρήση Η/Υ όσο το δυνατόν πιο παραγωγική και χρήσιμη γίνεται. Θέσπιση ορίου χρήσης καθημερικά και μέσα στη βδομάδα.
Να έχω μια υδρόγειο να χαζεύω. Όπως εκείνη στο Oslo… ^^P
Να δουλέψω σερβιτόρος για την εμπειρία, όχι επειδή δεν θα υπάρχει τίποτα άλλο που θα μπορώ να κάνω (αυτό θα σημαίνει ότι δεν προσπαθώ αρκετά).
Να αλλάξω το Cubilone’s Dimension σε κάτι πιο αντιπροσωπευτικό, προσωπικό και δημιουργικό. Στο πνεύμα του Corkboard αλλά πιο ελαφρύ και εύχρηστο.
Να κάνω free hugs.
Να βρω τρόπο να ξαναέχω επαφή με το CouchSurfing, εκτός κι αν…
Να έχω έστω για κάποιο χρονικό διάστημα ζήσει ξανα μόνος ή με συγκατοίκους.
Να παίρνω τους άλλους πρώτος τηλέφωνο, κάτι στο οποίο είμαι τόσο κακός τώρα… Να λαμβάνω πρωτοβουλίες στις σχέσεις μου.
Να είμαι σε μια σχέση ισότητας και αλληλοεκπλήρωσης, δηλαδή ο ένας να βοηθάει στην εκπλήρωση, όχι στη συμπλήρωση, του άλλου. Να μην βρω το άλλο μου μισό αλλά αυτήν η οποία θα με θέλει ολόκληρο για να την ζήσω ολόκληρη.
Να έχω βρει την οικογενειακή μου ιστορία, ό,τι πιο κοντά σε αυτή τέλος πάντων.
Να κάνω βιντεάκια στο youtube όπου θα μιλάω, για να συνηθίσω να προβάλλω τις ιδέες μου συγκροτημένα και στον προφορικό λόγο!
Να πίνω περισσότερο τσάι απ’ότι καφέ.
———————————————-
Νυστάζω πολύ οπότε η συνέχεια σύντομα, αν και αυτό πρέπει να γίνεται με τη μία αλλιώς χάνει το νόημα του… Θα κάνουμε μια εξαίρεση!Η συνέχεια… τώρα στο χαρτί μου!
———————————————-
Να μάθω καλύτερα το ΜΒΤΙ.
Να διαβάσω περισσότερο για αστρολογία, κυρίως τους συμβολισμούς.
Να εξασκώ το μυαλό μου με γρίφους όπως του κ. Smullyan.
Να τραγουδήσω σε χωρωδία.
Θέλω να μάθω και να παίξω μουσική!
Να αυξήσω το awareness και την παρατηρητικότητα μου.
Να φτιάξω σκοινί από πλαστικές σακούλες.
Να έχω βελτιωθεί στη φωτογραφία· κάδρο και εκθέσεις, κυρίως.
Θα δοκιμάσω τελικά εκείνο το extreme haircut;
Να πηγαίνω στα Λουτρά πιο συχνά.
…Ίσως να μην είναι η καλύτερη περίοδος να μάθεις να οδηγείς, ε;
Τουλάχιστον, κάτι γίνεται με ένα ποδήλατο.
Αν ξαναέχω ποδήλατο θα πρέπει όμως να μάθω να το περιποιούμαι. Βλέπε: Zen and the Art of Motorcycle Maintenance.
Να ανάβω περισσότερα κεριά. Αφού lyser er så sød!
Να μάθω καλύτερα Processing και να κάνω κάτι ωραίο.
Να φτιάξω έστω μια dystopia/alt-reality ιστορία.
Να βρω κάτι δημιουργικό να κάνω with all this stuff!!
Nα τελειώσω ένα μεγάλο RPG στα γερμανικά και ένα στα ισπανικά.
Τι μπορώ να κάνω για να είμαι πιο ανεξάρτητος γενικά; Τα 25 είναι νομίζω μια καλή ηλικία για να είναι κανείς πιο ανεξάρτητος. Εννοώ, τελείως.
Να βρω περισσότερα επιτραπέζια και προφορικά παιχνίδια, όπως το Catan και το Contact.
Να μην διστάζω να γράφω και χαζομάρες στο blog μου.
Πώς μπορώ να προσφέρω στους γύρω μου καλύτερα;
Να δοκιμάσω Linux για άλλη μια φορά. Ubuntu this time?
ΒοοkCross more. Aυτό θέλει και να διαβάζεις πιο γρήγορα.
Μπορώ μέχρι τότε να έχω τακτοποιήσει τα αρχεία μου;
Να κάνω μια έκθεση φωτογραφίας.
Να πηγαίνω περισσότερο στην Αίγινα.
Να κάνω κάτι που δεν θα έκανα κανονικά: piercing ή τατουάζ;
Να γίνω early riser, a lark instead of an owl.
Να εξερευνήσω τους θησαυρούς του progarchives.com, του prog not frog και άλλων τέτοιων.
Να μάθω να λέω cheers σε 25 γλώσσες.
Κάποτε, η Charisse μoυ είχε πει ότι όντας τόσο υδάτινος, χρειάζομαι περισσότερη φωτιά στη ζωή μου. Να προσθέσω αυτή τη φωτιά.
Να πηγαίνω σε ακόμα περισσότερα free stuff όπως είναι ο ΠΟΦΠΑ, είναι ωραία εκεί.
Να βρω πιο χρωματιστά ρούχα. Βαρέθηκα τα μαύρα και τα σκούρα μπλε.
Να βελτιώσω τα αγγλικά μου. Κάνω χαζά λάθη και ακόμα υπάρχουν πράγματα που δεν μπορώ να κάνω (να δω κάποιες ταινίες χωρίς υποτίτλους, να καταλάβω τι λένε τα τραγούδια. Αν και, ούτως ή άλλως, δεν ακούω τους στίχους). Επίσης, θέλω να μάθω περισσότερες και πιο εξειδικευμένες, λογοτεχνικές λέξεις.
Να μην παίρνω τον εαυτό μου υπερβολικά στα σοβαρά — το φυσικό μου είναι το χαλαρό, το αστείο, το παράλογο.
Να κάνω περισσότερο σκι (βγαίνει και φτηνά τώρα με την κρίση).
Να συγκεντρωθώ στο να γράφω καλύτερα.
Να επιζήσω το 2012. :Ρ Και μετά το ’13 θα έχει ενδιαφέρον όταν όλοι συνειδητοποιήσουν ότι υπάρχει και ένα αύριο το οποίο θα είναι στ’αλήθεια άσχημο αν δεν ύπαρχει μια μαζική αφύπνιση σε όλο τον κόσμο. Να είμαι μέρος αυτής της αφύπνισης, ώστε το 2012, αν τίποτα άλλο, να είναι μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία (προς το καλό).
Dramatic representation of 2012 Greece (I’m tempted to say Athens). Good direction and photography, kind of corny at times, even when the subject is very dramatic indeed… still good though.
Αναγκαστικό εκλογικό ποστ, ακόμα και αν δεν πιστεύω ότι έχω τίποτα να πω που δεν έχει ειπωθεί ήδη.
Ό,τι κι αν συμβεί, όσο εκπλαγούμε απόψε, ευχάριστα ή δυσάρεστα, με το ποιος θα βγει πρώτος, όσο δυνατή κι αν είναι η Χρυσή Αυγή, απλά ας θυμόμαστε: ο λαός αξίζει τις κυβερνήσεις που εκλέγει. Ας είμαστε έτοιμοι μετά παλικαρίσια να αντιμετωπίσουμε ό,τι μέλλει γενέσθαι.
Η μεγαλύτερη αλήθεια αυτών των εκλογών δεν αναφέρεται από πολλούς, μάλλον το σοκ είναι ακόμα υπερβολικά μεγάλο:
35% η αποχή. Από αυτό το υπόλοιπο 65%, το 18% ψήφισαν το πρώτο κόμμα και το 19% δεν αντιπροσωπεύονται στην βουλή. Με άλλα λόγια: μόνο το 12% του ελληνικού λαού, αν αφαιρέσουμε την αποχή, θέλει ΝΔ. Ένα 12% και κάτι παραπάνω θέλει κάτι που κανείς δεν ακούει, είτε αυτό είναι Οικολόγοι, είτε αυτό είναι ΛΑΟΣ, είτε αυτό είναι Καζάκης, είτε είναι Τζήμερος, Πειρατές ή ΚΚΕ (μ-λ). 35+19*0,65 = 47% Αν υπολογίσουμε και τα λευκά άκυρα, (περίπου 2,5%), η διαφορά είναι οριακή ανάμεσα σε αυτούς που ψήφισαμε κάτι που είναι στην βουλή αυτή την στιγμή και σε αυτούς που δεν έχουμε αντιπροσώπευση.
Μάλιστα, αυτό το 35% του πληθυσμού που δεν ψήφισε καν έχω την εντύπωση πωςγια πρώτη φορά έχει μεγαλύτερο ποσοστό από το πρώτο κόμμα — όχι, όχι, όχι: έχει μεγαλύτερο ποσοστό από το ΠΑΣΟΚ και την ΝΔΜΑΖΙ!! Και δεν σταματάμε εδώ· μολίς και μετα βίας τα συγκεντρωτικά ποσοστά του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ και των Ανεξάρτητων Ελλήνων (~38%) ξεπερνάνε τα ποσοστά αποχής. Στις προηγούμενες εκλογές ο Γιωργάκης είχε 43% και ο Κωστάκης 33% και η αποχή ήταν κοντά στο 30%.
Πόσο μακριά φαίνεται η εποχή εκείνη… Όπως μακριά φαίνεται ξαφνικά η στεριά όταν σαλπάρεις στα ανοιχτά και μπροστά σου είναι το απέραντο γαλάζιο. Όπως όμως η ιστορία και το ημερολόγιο των Μάγια κάνουν κύκλους, έτσι κι εμείς όμως ζούμε πάνω σε μια σφαίρα: με αρκετή υπομονή, θα βρεις κάπου, κάποτε, ξηρά, και μπορεί να ξεκινήσεις μια ζωή πολύ καλύτερη από αυτήν που άφησες πίσω σου. Ή μπορεί και να καταλήξεις σε ένα νησί με ανθρωποφάγους (τι στερεότυπο) ή που ήδη κατοικείται από ανθρώπους όχι πολύ πιο ικανοποιημένους με την ζωή τους από εσένα. Σε κάθε περίπτωση: “a ship is safe in harbour but that’s not what a ship is for // τα πλοία είναι ασφαλή στο λιμάνι, αλλά δεν έχουν φτιαχτεί για να είναι αραγμένα».
Από την άλλη μεριά, αυτή η αποχή είναι ανησυχητική. Γιατί δεν πήγαν να ψηφίσουν αυτοί οι σχεδόν 3,5 εκατομμύρια Έλληνες, ειδικά οταν η Ελλάδα χτυπιέται σαν χταπόδι στά ζεματιστά αλμυροφαγωμένα πεζούλια του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος και στο τραπέζι περιμένουν με σαλιάρες στον λαιμό διάφοροι που μοιάζουν με τον Mr. Monopoly και έχουν βάλει στο μάτι το πλοκαμάκι-ΕΥΔΑΠ ή το πλοκαμάκι-ΔΕΗ; Αν όσοι απήχαν είχαν ψηφίσει, και αποκλείεται να μην τους εκφράζει κάτι, πιθανόν τώρα να μπορούσαμε να έχουμε μια κυβέρνηση της αριστεράς. Βέβαια, δεν μπορώ να ξέρω αν όλοι οι απόντες θα ψήφιζαν προς τα αριστερά αλλά αυτή την εντύπωση έχω.
Μα είναι πραγματικά περίεργο. Με όσους μίλαγα μου έλεγαν πως θα ψηφίσουν, ακόμα και άτομα που δεν είχαν ψηφίσει ποτέ έγκυρα! Διάφορα τινά υπάρχουν:
1) Παλιοί εκλογικοί κατάλογοι του 2001… αν γίνουν επαναληπτικές, λένε, θα έχουν τους καινούργιους από την περσινή απογραφή. Γιατί δεν μπορούσαν να τους έχουν πριν τις 6 Μαΐου;
2) Πρόσεξα πως πολλοί έπρεπε να ψηφίσουν σε διαφορετικά μέρη απ’ότι συνήθως ψηφίζαν για λόγους που δεν γνωρίζω. Πόσοι είναι δυνατόν να έπρεπε να ψηφίσουν στην άλλη άκρη της Ελλάδας και να μην είχαν τα χρήματα για το ταξίδι, ή πολύ απλά να πήγαν όπου ψήφιζαν συνήθως και να μην βρήκαν το όνομα τους γιατί πολύ απλά ξαφνικά έπρεπε να ψηφίσουν αλλού;
3) Κέρδισε η φιλολογία των αναρχικών που ζουν στην κοσμάρα τους και καλούσαν σε αποχή. Είναι σχεδόν όσο παραπλανημένο και ουτοπικό όσο η γραμμή του ΚΚΕ, που περιμένει να έρθει «η κατάλληλη στιγμή» για να κουνήσει τον κώλο του. Αν και πολύ αμφιβάλλω ότι τόσοι πολλοί στην Ελλάδα είναι αναρχικοί, δεν νομίζω ούτε το 10% των παραπάνω να απήχαν λόγω ξεκάθαρης πολιτικής θέσης. Σε έναν άλλο κόσμο, ναι, κι εγώ θα απείχα… μόνο αν υπήρχαν κάποιες άλλες εκλογές στις οποίες θα μπορούσα να συμμετάσχω όπου η ψήφος μου θα είχε αντίκτυπο στην ζωή μου. Όσο κι αν στρέφουν την μύτη τους ψηλά μπροστά στο σύστημα και αρνούνται να βελάξουν, οι αναρχικοί ζουν μέσα σε αυτό, εκμεταλλεύονται τα οφέλη του και την ανοχή του και δεν νομίζω να τους αρέσε μια προοπτική όπου λόγω και της αποχής τους θα προέκυπτε μια κυβέρνηση η οποία θα τους φερθεί ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ εχθρικά. Δεν είσαστε ανεξάρτητοι. Λυπάμαι. Όχι όσο χρησιμοποιείτε το ηλεκτικό και το ίντερνετ, το νερό και το αποχετευτικό σύστημα, το δίκτυο κινητής τηλεφωνίας, έχετε μεταφορικό μέσο και το γεμίζετε βενζίνη, ψωνίζετε από το σούπερ-μάρκετ και καπνίζετε στριφτά μεγάλων καπνοβιομηχανιών — κι όλα αυτά με ποιανών τα χρήματα, για να ακούσω;
4) Πολλά είχαν ακουστεί ότι αν απέχει πάνω από το 50% ακυρώνεται η εκλογική διαδικασία, ή τέλος πάντων κάτι παρόμοιο. Πόσοι μπορεί να πίστεψαν κάτι τέτοιο;
5) Οι απόντες ανήκουν στην ίδια κατηγορία με τους απολιτίκ οι οποίοι ψήφισαν το τραγικό 7% της ΧΑ. «Δεν μας νοιάζει πραγματικά, μπορώ να τους φανταστώ να λένε», «σιγά, λες και θα αλλάξει κάτι στην ζωή μου αν ψηφίσω τον έναν ή τον άλλον». Το να δείχνεις αυτή την απάθεια για την ψήφο δεν είναι τόσο μακριά από το να μην καταλαβαίνεις την πολιτική ευθύνη του να ψηφίζεις ΧΑ, ακόμα και να μην κάνεις κάτι για να το σταματήσεις…
Αυτό το 35% είναι μια δεξαμένη ψηφοφόρων την οποία πρέπει πάντως να προσέχουμε. Αν ενεργοποιηθεί από τις κατάλληλες δυνάμεις –κάθε είδους– μπορεί εύκολα να ανατρέψει κάθε προσδοκία. Λέω εγώ τώρα: και αν μερικοί από αυτό το 35% δουν τον Μιχαλολιάκο και τους αστράψει το μάτι και πάνε και τον ψηφίσουν και στις επόμενες εκλογές τα ποσοστά του πάνε στο 15%; Γιατί λέμε-λέμε ότι μάλλον θα ξεφουσκώσει, αλλά δεν ξέρεις ποτέ… Όπως έλεγε και ο μακαρίτης ο Obi-wan: “The Force can have a strong influence on the weak–minded.” Ο φασιστικός λόγος άλλωστε έχει έναν τέτοιο ανεξήγητο μαγνητισμό.
Έπειτα, για όσους λένε ότι το να ψηφίζεις δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα: αν 3.000 περισσότερα άτομα είχαν ψηφίσει τους Οικολόγους Πράσινους, θα ήταν τώρα στην βουλή και θα μπορούσαν να συμμετάσχουν σε μια κυβέρνηση της αριστεράς που όπως όλα δείχνουν ο κ. Τσίπρας δεν θα μπορέσει να σχηματίσει υπό αυτές τις συνθήκες (2,93%;). ΟΚ, είναι και ότι η ΝΔ έχει +50 έδρες. Ναι! Αυτό το κόμμα που βγήκε πρώτο έχοντας το 12% των ψήφων του εκλογικού σώματος. Αν αυτές οι 50 έδρες ήταν μοιρασμένες στους υπόλοιπους, με την απλή αναλογική, τι θα γινόταν άραγε; Θα είχε σίγουρα ενδιαφέρον και οι προοπτικές συνεργασίες θα ήταν σίγουρα μεγαλύτερες αν το μνημονιακό μπλοκ, ουσιαστικά άχρηστες έδρες, δεν είχε πιάσει ακριβώς το μισό της βουλής σαν ένα πρασινομπλεγκρί παρασιτικό υγρό μέσα σε ποτήρι το οποίο μετατρέπει παράδοξα το άδειο της αισιοδοξίας στο γεμάτο της απαισιοδοξίας.
Το θέμα είναι τι γίνεται τώρα; Οι εξελίξεις είναι γρήγορες, το διακήβευμα μεγάλο. Όπως φαίνεται, θα πάμε σε δεύτερο γύρο εκλογών. Δύο πράγματα εύχομαι:
1) Να μην καταφέρουν τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα να ξαναγίνουν μεγάλα πατώντας πάνω στην ακυβερνησία την οποία έχουμε αυτή την στιγμή και στον τρόμο που μπορούν να εμπνεύσουν. Η ακυβερνησία, όσο επικίνδυνη κι αν είναι (κι αυτό σηκώνει κουβέντα) είναι σίγουρα καλύτερη από οποιαδήποτε καταδίκη θα μας επιφύλασαν αυτοί χωρίς δεύτερη σκέψη όπως έκαναν μέχρι τώρα. “A ship is safe in harbour…”
2) Αυτό το 19% των μικρών κομμάτων να μεταπείσει το 35% που απήχαν και –γιατί όχι — το ~50% που ψήφισε κόμματα που μπήκαν στην βουλή.
Απλά ετοιμαστείτε γιατί δεν έχουμε ζήσει ό,τι έρχεται.
Οι «πιο κρίσιμες εκλογές μετά την μεταπολίτευση», και χωρίς εισαγωγικά αν προτιμάτε, είναι σχεδόν εδώ. Μερικά σχόλια (πραγματικά, πόσο καλά μπορεί να τα λέει ο νεφέλικας;)
Το ΠΑΣΟΚ θα το ψηφίσει ένα σεβαστό ποσοστό συνανθρώπων μας. Τι πρέπει να τους κάνουμε αυτούς; Πού να τους στείλουμε; Μήπως και αυτούς σε κανένα «κέντρο φιλοξενίας» μέχρι να τους πάρουν κυβερνησείς από άλλα κρατή που σε λίγο θα καταφτάσει το ΔΝΤ και σία για να τους κάνουν την ζωή πιο εύκολη;
Αν και, για να είμαι 100% ειλικρινής, δεν είμαι σίγουρος ότι είναι πολλοί τελικά. Ρίχτε μια ματιά στην διαφορά των παρακάτω βίντεο.
Όπως και με τον Σαμαρά, ίσως να έχουμε την εντύπωση ότι οι μαλάκες εκεί έξω είναι περισσότεροι γιατί συνεχώς φιγουράρουν οι αντιπρόσωποι τους στην τηλεόραση. Λέγεται ότι τα γκάλοπ λένε ψέμματα, ότι φουσκώνουν τα ποσοστά του δικομματισμού. Πάντως, το έχω πει. Κάθε μέρα που περνάει, ανακαλύπτω πόσο πιο χαμηλά μπορεί να πέσει το τι είμαι πρόθυμος να περιμένω από τους ανθρώπους με τους οποίους μοιράζομαι το παρόν χωροχρονικό συνεχές. Τα στοιχειώδη δηλαδή. Ε, υποψιάζομαι ότι την Κυριακή, όσο δύσκολο κι αν ακούγεται αυτό, μπορεί να φτάσω ένα ιστορικό χαμηλό του πόσο λίγα μπορώ να περιμένω από τους Έλληνες.
Άραγε, αν ήμουν στην θέση τους, θα δρούσα διαφορετικά; Είναι εύκολο, είναι αλήθεια, να μιλάς από την θέση ενός ανθρώπου με στοιχειώδη παιδεία και στοιχειώδη αξιοπρέπεια. Αν κι έγω είχα γενηθεί σε ένα τέτοιο περιβάλλον απόλυτης υποταγής και παράδοσης της ελευθερίας μου στις τσέπες ενός βουλευτή ή ενός άλλου ηγέτη, ίσως κι εγώ να έλεγα το τραγούδι τους. Δεν μπορώ να το ξέρω.
Δεν ξέρω τι περισσότερο να πω.
Σύνεση. ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ, δεν θα ακούσω «εμένα δεν με αντιπροσωπεύει κανείς, είμαι κύριος του εαυτού μου» και τέτοιες αναρχικές μικρόμαλακίες. Και μακριά από φασίστες και δικομματικούς, ε! Όχι πως σας φοβάμαι εσάς που θα διαβάζατε αυτές τις γραμμές, σε καμία περίπτωση εκτός από κανέναν-δυο.
ΥΓ: Ισχύει ότι αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν κάτι θα ήταν παράνομες. Οι εκλογές παραμένουν ένα συμβολικό δημοκρατικό κατάλειπο μιας κοινωνίας που έχει ξεχάσει τι σημαίνει ο όρος και επιτρέπει την επέκταση της οικονομικής δικτατορίας να καταφτάνει κάθε μέρα με σκληρότερους όρους. Μπορεί όμως ένα περίεργο αποτέλεσμα να φέρει τους ανθρώπους πιο κοντά στην παραπάνω συνειδητοποίηση… ΑΝ βέβαια, η συνειδητοποίηση είναι αρκετή· γιατί, πολύ φοβάμαι πως όλοι περιμένουμε από τους υπόλοιπους να συνειδητοποιηθούν. Σε κάποια φάση όλοι θα είμαστε συνειδητοποιημένοι αλλά δεν θα αλλάζει τίποτα γιατί όλοι θα περιμένουμε αυτό το κάτι για να ξεσηκωθούμε. Και κανείς δεν θα κάνει, γιατί όλοι θα περιμένουμε.
Επιτέλους, κάποια που να τα λέει όπως θέλουμε να τα διαβάσουμε! Διαφωτιστικό άρθρο που βρήκα και δεν μπορούσα να μην μπω στον πειρασμό να κοτσάρω κι εδώ πέρα. Διευκρινίζει τι ακριβώς σημαίνει το λευκό, το άκυρο, η αποχή και η ψήφος στα μικρά κόμματα. Το ότι δεν ξέρουμε με ακρίβεια τις λεπτομέρειες των λειτουργιών και των περιορισμών αυτών των τρομερά σημαντικών κομματιών του εκλογικού συστήματος δεν είναι καθόλου τυχαίο. Τι λέτε κι εσείς; Τώρα, μπορείτε να κρίνετε εν πλήρη γνώση σας πόσο χρήσιμη είναι η αποχή, το άκυρο ή το λευκό… [ΣτΑ]*
*ΣτΑ=Σημείωμα του Αναδημοσιευτή
Άρθρο δημοσιευμένο στη Χανιώτική καθημερινή εφημερίδα Ο Αγώνας της Κρήτης (21/4/2012).
Πολλά χρόνια τώρα κυκλοφορούν διάφορες φήμες που, ανακατεμένες με ψήγματα πραγματικότητας, συνθέτουν τους σύγχρονους πολιτικούς μας μύθους.Στον διαρκή μύθο που ήθελε το λευκό, για παράδειγμα, να «πηγαίνει στο πρώτο κόμμα» έχει προστεθεί προσφάτως και αυτός που θέλει το 51% των λευκών να ακυρώνει ουσιαστικά την εκλογή ή να στέλνει τους βουλευτές σπίτι τους. Αυτόν τον τελευταίον δεν θα τον πούμε καν μύθο καθώς στερείται και τα όποια ψήγματα αλήθειας μπορεί να επικαλούνταν προς διαστρέβλωση: πουθενά δεν προκύπτει κάτι τέτοιο από το Σύνταγμα ή τον εκλογικό νόμο, ούτε καν με «τραβηγμένη» ερμηνεία. Άλλωστε, ο εκλογικός νόμος, όπως θα αναλύσουμε στη συνέχεια, προνοεί ακριβώς για το πώς θα αποδυναμώσει την πολιτική διαμαρτυρία. Προφανώς πρόκειται για προπαγάνδα εκπορευόμενη από τα μεγάλα κόμματα που θέλουν να οδηγήσουν τις «ψήφους διαμαρτυρίας» εκτός εκλογικού μέτρου μέσω του λευκού. Αντίστοιχα, ορισμένα μικρά κόμματα εδώ και δύο δεκαετίες προωθούν την μυθοπλασία του «πρώτου κόμματος» ακριβώς επειδή γνωρίζουν ότι οι ψήφοι διαμαρτυρίας στο λευκό είναι χαμένες ψήφοι για τα ίδια.
Αλλά, ας αφήσουμε τις μεθοδεύσεις του καθενός και ας δούμε τι ισχύει στην πραγματικότητα.
Η Αποχή, το Λευκό και το Άκυρο
…ως επιλογές πολιτικής διαμαρτυρίας έχουν διαφορετική βάση για τον καθένα που τις επιλέγει και ως τέτοιες έχουν αναλυθεί ήδη πολλαπλώς. Εδώ θα τις εξετάσουμε ως προς το αποτέλεσμα που φέρουν, στην πράξη δηλαδή, και γι’ αυτό θα τις θεωρήσουμε μια ενιαία θεματική καθώς προκαλούν το ίδιο αποτέλεσμα: και οι τρεις επιλογές βγαίνουν εκτός εκλογικού μέτρου. Για το άκυρο και την αποχή πολύ λογικά δεν υπολογίζονται στο τελικό αποτέλεσμα αφού αυτός είναι και ο σκοπός τους (δηλώνουν επιθυμία αποχής ή ακυρότητα του ψηφοδελτίου, σκοπούμενη ή μη), ενώ το λευκό το χαρακτήριζε πάντα μια ασάφεια, μέχρι πρόσφατα, μιας και η χρήση του ήταν συγκεχυμένη από το νόμο: ενώ η επίσημη χρήση του είναι να χρησιμεύσει ως αναπληρωματικό ψηφοδέλτιο (σε περίπτωση απουσίας ψηφοδελτίων ενός κόμματος, ο υποψήφιος γράφει την επιλογή του πάνω σε αυτό και, αφού σφραγιστεί από τον δικαστικό επιμελητή, λογίζεται ως έγκυρη επιλογή), δίνεται σε όλους τους ψηφοφόρους μαζί με όλα τα υπόλοιπα. Να επισημανθεί ότι, ως το 2006 και ο ίδιος ο νόμος ήταν ασαφής, αφού δεν θεωρούσε την λευκή ψήφο άκυρη αλλά ούτε έγκυρη(!), γεγονός που άφηνε περιθώρια για ερμηνείες. Μάλιστα, το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο (ΑΕΔ) είχε κρίνει το 2005 με πλειοψηφία 6 προς 5 ότι η λευκή ψήφος διακρίνεται από την άκυρη και αποτελεί ενάσκηση του εκλογικού δικαιώματος, γι’ αυτό και θα πρέπει να λαμβάνεται υπ’ όψιν (απόφαση 12/2005). Βέβαια, και αυτή η απόφαση ερχόταν σε αντίθεση με προηγούμενες δικαστικές αποφάσεις και, επιπρόσθετα, είχε σχολιαστεί αρνητικά ως προς την πολιτική της μεθόδευση: ενέκρινε την προσμέτρηση των λευκών ύστερα από ένσταση του Αχιλλέα Καραμανλή, θείου του πρώην πρωθυπουργού, και μόνο στη δική του περιφέρεια, δίνοντάς του έτσι την βουλευτική έδρα, ενώ στην υπόλοιπη χώρα τα λευκά δεν προσμετρούνταν!
Έτσι, το 2006 η κυβέρνηση, με υπουργό εσωτερικών τον Προκόπη Παυλόπουλο, αποφάσισε να διευθετήσει το θέμα ώστε να μην επαναληφθεί παρόμοιο φαινόμενο (όπως αναφέρει η ίδια η αιτιολογική έκθεση του νόμου) ψηφίζοντας τον νόμο 3434/2006, που προβλέπει ότι: «…κατά την κατανομή των εδρών, καθώς και για τον καθορισμό του εκλογικού μέτρου, τα λευκά ψηφοδέλτια δεν προσμετρώνται στα έγκυρα» (αρ. 1). Ορισμένοι πολίτες (μεταξύ αυτών και η υπογράφουσα το άρθρο αυτό) συνέχισαν ως και τις εκλογές του 2007 να διεκδικούν την αναγνώριση του λευκού, μέχρι που κατέστη σαφές ότι κανένα δικαστήριο δεν θα έθετε τις εγκυκλίους σε ερμηνεία υπέρ των πολιτών. Ενδεικτικό είναι ότι δεν αναγνωριζόταν καν το έννομο συμφέρον των πολιτών σε καθολική προσφυγή.
Έτσι, λοιπόν, είναι πλέον σαφές πέραν πάσης αμφιβολίας ότι το λευκό, όπως και η αποχή και τα άκυρα, θεωρείται μη έγκυρη ψήφος και τίθενται εκτός εκλογικού μέτρου. Είναι επίσης σαφές ότι το λευκό δεν «πηγαίνει στο πρώτο κόμμα» αφού θεωρείται άκυρη ψήφος.
Λευκό, άκυρο και αποχή εκτός εκλογικού μέτρου: οι επιπτώσεις του εκλογικού νόμου στα ποσοστά των κομμάτων
Το λευκό, λοιπόν, η αποχή και το άκυρο δεν προσμετρώνται στο εκλογικό μέτρο. Τι σημαίνει αυτό; Το ποσοστό των κομμάτων υπολογίζεται με βάση το εκλογικό μέτρο, δηλαδή τον αριθμό των ψηφισάντων των οποίων η ψήφος λογίζεται ως έγκυρη. Στην πράξη, δηλαδή, αν από το σύνολο των 10 (περίπου) εκατομμυρίων ψηφοφόρων τα 3 εκ. επιλέξουν την αποχή, το λευκό ή το άκυρο, τότε το εκλογικό μέτρο θα γίνει 7 εκ. από τα 10 εκ. που είναι αρχικά. Μειούμενο το εκλογικό μέτρο, λοιπόν, αλλάζει και το τελικό ποσοστό των κομμάτων αφού με βάση αυτό υπολογίζεται ο αριθμός. Είναι προφανές ότι οι επιλογές αυτές δεν «πηγαίνουν» στο πρώτο κόμμα, όπως συνηθίζουμε να λέμε. Αυτό που ισχύει είναι ότι ενισχύεται το ποσοστό όλων των κομμάτων, αναλογικά με τη δύναμή τους, είτε μικρά είτε μεγάλα. Ένα κόμμα Α, για παράδειγμα, που θα το ψηφίσουν 3 εκ πολίτες και ένα Β με 250.000 ψήφους, θα έχουν ποσοστό 30% και 2,5% αντίστοιχα στην περίπτωση όπου όλοι οι πολίτες ψηφίσουν, ενώ αν έχουμε 3 εκ. ψηφοφόρων σε αποχή-λευκό-άκυρο, τότε τα ποσοστά των κομμάτων θα διαμορφωθούν στο 42,8% και 3,5 αντίστοιχα γιατί θα μειωθεί το εκλογικό μέτρο υπολογισμού στα 7 εκ. Προφανώς, και το πρώτο κόμμα ενισχύεται λόγω του ότι πλησιάζει στα ποσοστά της αυτοδυναμίας έτσι, αλλά και το μικρό ενισχύεται επειδή θα ανεβάσει τα ποσοστά του, ή θα περάσει το 3%. Βέβαια, επειδή ωφελούνται αναλογικά της δύναμής τους, τα μεγαλύτερα κόμματα ενισχύονται περισσότερο. Συνεπώς, αν κάποιος θέλει να «τιμωρήσει» τα μεγάλα κόμματα, τα λευκά-αποχή-άκυρα φέρνουν το αντίθετο ακριβώς αποτέλεσμα!
Μικρά κόμματα και εκβιαστικά διλήμματα
Στη βάση των παραπάνω στοιχείων έχουν δημιουργηθεί διάφορα εκβιαστικά διλήμματα. Είναι γνωστή σε όλους μας η προτροπή πολλών να ψηφίσουμε μικρά κόμματα – ωσάν το μέγεθος ξαφνικά να αποτελεί πολιτικό κριτήριο, και μάλιστα υπέρ του μικρού! Ας το αντιπαρέλθουμε αυτό χάριν του πλαισίου της κουβέντας, που είναι η διαμαρτυρία έναντι των κομμάτων εξουσίας. Είδαμε λοιπόν ότι για να είναι αυτή η διαμαρτυρία αποτελεσματική οφείλει να λαμβάνει υπόψιν την πραγματικότητα, δηλαδή τον εκλογικό νόμο! Με αυτή την πραγματικότητα, όμως, η ψήφος στα μικρά κόμματα που δεν μπαίνουν στη Βουλή είναι αυτή που ενισχύει πράγματι το πρώτο κόμμα καθώς ο νόμος του δίνει 50 επιπλέον έδρες που τις έχει υφαρπάξει από τα κόμματα που δεν έπιασαν το 3%. Οι ψήφοι σε μικρά κόμματα που δεν μπαίνουν στη Βουλή ενισχύουν σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό τα μεγάλα κόμματα απ’ ότι η αποχή ή το λευκό: όσο περισσότερες ψήφοι δοθούν σε μικρά κόμματα που τελικά δεν μπουν στη Βουλή τόσο μικρότερο είναι το ποσοστό που χρειάζεται το πρώτο κόμμα για να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Αν δηλαδή κανείς επιλέξει το κόμμα που θα ψηφίσει στη απόλυτη βάση της αποτελεσματικότητας, όπως αυτή οριοθετείται από την πολιτική εξουσία του δικομματισμού, τότε… και τα εγγόνια των εγγονιών του θα κυβερνώνται από τους απογόνους των σημερινών πολιτικών τζακιών. Με άλλα λόγια, οι επιλογές που έχει κανείς αν ακολουθήσει μέχρι τέλους τη λογική της αποτελεσματικότητας οριοθετούνται τόσο από τις προηγούμενες εκλογές (ποια κόμματα μπήκαν στη Βουλή) αλλά και από τις δημοσκοπήσεις. Εύκολα αντιλαμβανόμαστε τον καθοδηγητικό ρόλο των δημοσκοπήσεων.
Μετά από όλα αυτά, μπορούμε να λέμε ότι ασκήσαμε τη “λαϊκή μας κυριαρχία” ελεύθερα και δημοκρατικά;
Ψήφο, ή μη, κατά συνείδηση.
Καταλαβαίνει κανείς ότι, ακολουθώντας τους κανόνες του παιχνιδιού που επιβάλλουν οι κυρίαρχοί του, απλά εγκλωβιζόμαστε σε λογικές πόλωσης και αντιπαράθεσης που δεν ωφελούν το δημοκρατικό φρόνημα. Δεν είναι λίγοι αυτοί που κατηγορούσαν όσους ψηφίζουν λευκό ως «ψηφοφόρους της ΝΔ» και παρότρυναν ανενδοίαστα το 2007 για ψήφο σε μικρά κόμματα. Δεν τους ξανακούσαμε να μιλάνε όταν το… μικρό κόμμα των ακροδεξιών του ΛΑ.Ο.Σ. μπήκε στη Βουλή! Φυσικά και η αποτελεσματικότητα, οι κινήσεις τακτικής είναι επιθυμητές, όμως σε όλα υπάρχει ένα όριο. Και το όριο αυτό είναι η συνείδηση του καθενός μας. Διαφορετικά, δεν πρόκειται το πολιτικό σκηνικό να αλλάξει ποτέ. Ίσως να είναι προτιμότερο να σταματήσουμε την αντιπαράθεση μεταξύ μας για το ποιος φταίει από όσους δεν ψηφίζουν δικομματισμό για την… υποστήριξή του, και να θέσουμε έναν ρεαλιστικό στόχο: να ψηφίσουμε κατά συνείδηση, με τη δική μας λογική, χωρίς εκβιασμούς. Στο μεταξύ, να ξέρουμε τι ψηφίζουμε, και να είναι σαφές ότι τα λευκά-άκυρα-αποχή δεν συνιστούν πολιτική διαμαρτυρία με κόστος στο πολιτικό σύστημα. Εάν όμως επιλέγονται συνειδησιακά, καλώς κατά τη γνώμη μου.
Η ουσία παρόλ’ αυτά παραμένει: τι κάνουμε εμείς οι πολίτες πέραν των εκλογών. Διότι ξέρουμε ότι οι εκλογές δεν θα αλλάξουν το πολιτικό σκηνικό αν οι πολίτες δεν πιέσουμε δυναμικά προς αυτή την κατεύθυνση. Μέριμνά μας, λοιπόν, πρέπει να είναι η πολιτική εγρήγορση και συμμετοχή, σε όλα τα επίπεδα, καθημερινά. Είναι πολύ πιθανό οι… ιθύνοντες να μας πάνε σε παρατεταμένες εκλογές αν δεν τους “βγαίνουν τα κουκιά” προκειμένου να αναστέλουν την αντίδραση των πολιτών στο διηνεκές!
Επίσης σημαντικό θεωρώ το να μην είναι καν πρώτο ή δεύτερο κόμμα κανένα από αυτά που “κυβέρνησαν” ως σήμερα, και οι περισσότεροι βουλευτές τους να μην επανεκλεγούν. Ας μην ξεχνάμε ότι εκκρεμεί σε βάρος τους μια αγωγή για εσχάτη προδοσία, την οποία ο εισαγγελέας έχει στείλει στη Βουλή. Όμως οι βουλευτές δεν συμφώνησαν ως τώρα να στείλουν τους εαυτούς τους στο δικαστήριο, όπως ορίζει το Σύνταγμα ύστερα από προηγούμενη αναθεώρηση! Νομίζω πως η εισήγηση αυτή ήταν του έγκριτου συνταγματολόγου και εξέχοντος στελέχους του Πανελληνίου Σοσιαλιστικού Κόμματος, κ. Ευάγγελου Βανιζέλου…
ΥΓ: Στο μεταξύ, καλό θα ήταν να διαφυλάξουμε όλοι το έγκυρο αποτέλεσμα των εκλογών αυτών με τη συμμετοχή μας ως εκλογικοί αντιπρόσωποι όποιου κόμματος συμπαθούμε περισσότερο καθώς οι εκλογές οργανώνονται από την παρούσα κυβέρνηση, που μας έχει δείξει με σαφήνεια την απαξίωσή της για κάθε δημοκρατική νομιμότητα. Και μόνη η δήλωση του κ. Παπαδήμου ότι οι εργασίες της κυβέρνησής (sic) του θα συνεχιστούν κανονικά μέσα στην προεκλογική περίοδο μας λέει πολλά.
Ideally, right about now I would have the time, mental clarity and drive to post a New Year’s post that would show the world my ideas about what I wish to happen this year, my “resolutions” etc. Talking about resolutions, Mario blessed me with a brilliant idea: I wish my resolution this year to be HD. Everyone’s expecting a kind of VGA year. Well, not me.
You see, I’m at a crossroads of my life. I now live in Athens — for good. My future is uncertain beyond the point in time when I’ll get my degree in Cultural Technology, which can’t be too far away now. Uncertainty is refreshing but also scary. It’s not the change that is scary, it’s the possibilities, the endless possibilities… Before I have to take some important decision, I’m engineering my life to make living in Athens properly after something more than five years as much a pleasant, efficient, productive and educational experience as possible. In this way I may be able to make the eventual decision, under the insofar unknown circumstances, from a better position. It’s not easy and if one thing’s for certain, it’s not going to become easier. No matter how hard you plan to learn this language, read that book, cook that food, play this game, meet that person, gain the skill you always wanted to (now you have the time!), earn that money (with a little bit of luck), do that totally random thing, it’s obvious even from this early on that I won’t be able to make it all. I do have a list of things I want to do or achieve within 2012 (it does have a ring to it, this number, doesn’t it?), or at least within the next few months, but I feel it is kind of pointless to share it with my readers — either of them. Actions are going to talk much louder than words. In text form: actions are going to shine much brighter than pixels on a monitor.
My personal hope for 2012 is to not let myself be drowned in this constant pessimism that is spoon-fed to us in every way imaginable (it’s a pretty large spoon, hence the suffocation hazard). Right now, I want to live my real life, breathe the real air, take my real chances, radiate my true colours; everything else will come. I wish the same thing to everyone else. Don’t allow yourselves to be kept in the depths. Make it to the surface! See the world that is above and beyond, at least catch a glimpse of it. Be true to yourselves and maybe we can make something out of this situation. Even if the change comes, surf the wave, don’t break it. Never be afraid. Peace and respect. That is all.
Hey, in the end, it did come out as a “wishes for 2012” post. Great success! Also, I wrote this on my reborn Cuberick. After 10 months of hiatus, my desktop PC is back with a better heart. Welcome.
