REVIEW: PLEASE UNDERSTAND ME II // AN INTRODUCTION TO KEIRSEYAN TYPOLOGY

Please Understand Me II: Temperament, Character, Intelligence by David Keirsey
My rating: 4 of 5 stars

Some books I only review because of the sort of benign OCD I’ve developed that compels me to write something about every book I read; with others I can’t stop myself from going all-out, even if I didn’t enjoy reading them enough to award them 5 stars to begin with. With psychology and typology (personality type) books, the latter is almost always the case. Perhaps to a fault, I might add, for the wall of text lying beneath is arguably not the optimal way of transmitting this, let’s face it, difficult information. Still, I’m a reader rather than a video watcher… but I’m not the only one. ♪

As a review this probably won’t work, but that said: what if I finally accept that it’s not me writing a review here, but taking the opportunity to process, share and, in typical Hallographic style, lovingly re-transmit the fascinating information, empathy and communication skills this book filled my mind and attention with, at least for a time?

Some books might not be for everyone or even five-star worthy as far as reading pleasure is concerned, but they do contain valuable ideas absolutely worth spreading, writing and talking about.

Watch me embracing the fact that this is not going to be a review.

…

I read Please Understand Me II on my Android on .pdf. It is David Keirsey’s definitive 1998 update to his original 1984 Please Understand Me. He himself was (he died in 2013) the personality psychologist who created the Keirsey Temperament Sorter (link to the test as it appears in the book, it’s worth the manual effort to complete) and the Four Temperaments typing system. It shares its name with Hippocrates’ and Galen’s original four temperaments theory, which has for millennia sorted people’s personalities into choleric, phlegmatic, melancholic and sanguine.

This archetype has survived to this day in its original form and has thus proved rather durable, along with various other ancient and medieval derivatives, albeit few people consider them as valid typological systems anymore (I’m of two minds about being a Nymph, according to Paracelsus). From Wikipedia’s article on the Keirsey Temperament Sorter:

Date	Author	Artisan temperament	Guardian temperament	Idealist temperament	Rational temperament
c. 590 BC	Ezekiel‘s four living creatures	lion (bold)	ox (sturdy)	man (independent)	eagle (far-seeing)
c. 400 BC	Hippocrates’ four humours	cheerful (blood)	somber (black bile)	enthusiastic (yellow bile)	calm (phlegm)
c. 340 BC	Plato’s four characters	artistic (iconic)	sensible (pistic)	intuitive (noetic)	reasoning (dianoetic)
c. 325 BC	Aristotle’s four sources of happiness	sensual (hedone)	material (propraietari)	ethical (ethikos)	logical (dialogike)
c. 185 AD	Irenaeus’ four temperaments	spontaneous	historical	spiritual	scholarly
c. 190	Galen’s four temperaments	sanguine	melancholic	choleric	phlegmatic
c. 1550	Paracelsus’ four totem spirits	changeable salamanders	industrious gnomes	inspired nymphs	curious sylphs
c. 1905	Adickes’ four world views	innovative	traditional	doctrinaire	skeptical
c. 1912	Dreikurs’/Adler’s four mistaken goals	retaliation	service	recognition	power
c. 1914	*Spränger’s four value attitudes**	artistic	economic	religious	theoretic
c. 1920	Kretschmer’s four character styles	manic (hypomanic)	depressive	oversensitive (hyperesthetic)	insensitive (anesthetic)
c. 1947	Fromm’s four orientations	exploitative	hoarding	receptive	marketing
c. 1958	Myers’ Jungian types	SP (sensing perceiving)	SJ (sensing judging)	NF (intuitive feeling)	NT (intuitive thinking)
c. 1978	Keirsey/Bates four temperaments (old)	Dionysian (artful)	Epimethean (dutiful)	Apollonian (soulful)	Promethean (technological)
c. 1988	Keirsey’s four temperaments	Artisan	Guardian	Idealist	Rational
c. 2004	Gordon-Bull Nexus Model^[5]	Gamma	Beta	Delta	Alpha

Keirsey’s Artisan, Guardian, Idealist and Rational types have come a long way indeed since the time Hippocrates classified people by their over-secretion or lack of certain human bodily fluids: the system was developed upon many decades of research, observation, counseling and comparing the behaviour of his clients. It is not the only typology system to have been built on observation and the scientific method, but it differs from others in the fine points.

To be exact, whereas the Enneagram on the one hand—to name my favourite such system—separates people into nine categories based on their preconceived deficiencies of character, sources of insecurity and ambitions, and the Myers-Briggs Type Indicator on the other, probably the most well-known and used such system around the world, sorts people into sixteen categories by the order of preference of their eight types of Jungian cognitive functions, it is a person’s outward behaviour that goes to determine their Keirsey temperament.

Because Keirsey worked with Myers and Briggs and his system of typology is understandably an extension or “expansion” to theirs, his four types are basically the sixteen MBTI types divided by four. He noticed similar behavioural patterns between certain types and identified the connectors as the common letters in the types’ names, e.g. the INFP and the ENFJ are both intuitive and feeling types, which makes them both Idealists, while Guardians are SJs, meaning ESTJs, ISFJs and so on.

If you’re at all familiar with Jungian cognitive functions, you might know that the four core cognitive functions (thinking, feeling, intuiting and sensing), farther multiplied by two by being either extraverted or introverted in nature, are fundamentally separated into the perceptive ones, the ones we use to take in information about the external world (sensing/intuiting) and the judging ones, the ones we use to make decisions (thinking/feeling). The two letters comprising the name of the Keirsey temperament denote the combination of an individual’s preference in both perception and judgment.

Thus, for instance, NFs primarily take in information from the external world by using their iNtuition, and they mainly take decisions using their Feelings. NTs, respectively, also take in information about the world using their iNtuition. However, they do not primarily use their feelings to make decisions as the NFs do, but rather use their Thinking function.

It would follow that the four Keirsey types should be NF, NT, SF and ST, and indeed, before Keirsey came along, Myers and Briggs used to separate the sixteen types as so. Nevertheless, Keirsey did come along and observed that SPs and SJs bore far more behavioural similarities to each other than STs and SPs did. He incorporated his findings to his four temperaments theory and thus drew the blueprint for what I believe to be the MBTI 2.0.

Actually, maybe not an MBTI 2.0, because by itself the MBTI is still quite usable. In case however one wishes to combine different systems of typology in order to make more complete or nuanced profiles for people— combining the Enneagram with the MBTI so as to have an overview of both a person’s ambitions, fears and behavioural patterns, for example—i.e. for the purpose of synergy, the Keirsey Type Sorter works far better than the MBTI and in any case it can be a very effective, hard and fast way of identifying a person’s type; you can usually tell fairly easily and intuitively which temperament a person is, whereas with the MBTI and its sixteen whole different types it can be difficult and in any case requires a lot of experience.

The benefits of typing people themselves and why one would want to do it I’ll leave for another time, but I’m sure you can fill in the gaps depending on your own needs for better communication.

What I still haven’t got into at all is how this whole Keirsey thing works.

As mentioned earlier, Keirsey’s theory is only indirectly focused on cognitive functions. Rather, he speculated that, on one hand, people’s behaviour can be separated into two categories according to their use of language and expression: either specific/concrete or generalising/abstract. This often translates into “detail-oriented/pragmatic/moving from the specific towards the whole” and “big-picture/theoretical/moving from the whole towards the specific”, respectively.

This screenshot might help with developing the concept of abstract vs. concrete speech in your mind (pardon the peculiar white balance; I was reading in bed at that moment and had Twilight activated):

On the other hand, people use different “tools” for achieving their goals, which Keirsey identified as either utilitarian/pragmatic or cooperative. From Wikipedia’s article on the Keirsey Temperament Sorter:

People who are cooperative pay more attention to other people’s opinions and are more concerned with doing the right thing. People who are pragmatic (utilitarian) pay more attention to their own thoughts or feelings and are more concerned with doing what works. There is no comparable idea of Myers or Jung that corresponds to this dichotomy, so this is a significant difference between Keirsey’s work and that of Myers and Jung.

The pragmatic temperaments are Rationals (pragmatic and abstract) and Artisans (pragmatic and concrete). The cooperative temperaments are Idealists (cooperative and abstract), and Guardians (cooperative and concrete). Neither Myers nor Jung included the concept of temperament in their work. Jung’s psychological functions are hard to relate to Keirsey’s concepts.

In Please Understand Me II, Keirsey goes through not only the fundamentals of his theory and the characteristics of each type, he also has separate sections and detailed overviews for each subtype (the following is for INFPs/Healers);

breakdowns of each type’s strong and weak skills:

further breakdown for best-suited job in “diplomacy”-oriented fields, the NFs’ specialty (which include teaching, counseling, championing, “healing”, doing reconciliatory, cross-disciplinary work, e.g. between science and metaphysics, to name a pertinent example that fascinates me personally, etc):

A little clarification is in order here: NFs are natural diplomats and horrible tacticians — that could be why I love the big map in Total War games, enjoy Diplomacy (the game) and Dixit, tend to royally suck at the tactical battles in Total War and am absolute garbage in StarCraft II. SPs, on the other hand, are the complete opposite, and you can tell how SPs are poor at diplomacy, since they’re usually the types who most refuse to seek common ground or look at things from a different perspective, but are very good at looking at things practically due to their concrete/utilitarian duality. Conversely, NTs are great strategists and poor logisticians, while SJs are the opposite.

The following analysis goes on to portray common interests for each type (notice how Idealists “will be drawn to the humanities and might dabble in the arts and crafts but rarely stick with that sort of thing long enough to become more than enthusiastic amateurs“—professional artists are, more often than not, Artisans, due to their sensory, present-oriented nature):

or the way in which the different types have completely different orientations connected to time, the past, present and future, and which of these they favor. Note that Rationals understand time as intervals: “for them, time exists not as a continuous line, but as an interval, a segment confined to and defined as an event. Only events possess time, all else is timeless.”

What distinguishes Please Understand Me II as an actually usable book is that, on top of everything else, it has detailed, separate sections on temperaments and parenting, leading people and romantic relationships. The latter I found particularly interesting: Keirsey writes that one of the major reasons many romantic relationships tend to fail is that partners make Pygmalion projects of one another, that is, we consciously or subconsciously try to make partners into mirror images of ourselves. If we first understand, then accept our partner’s temperament, Keirsey suggests, the relationship could only benefit from it and remain stable.

Furthermore, compatibility between temperaments vary: apparently Idealists and Rationals are natural fits, because we can understand each other’s abstract way of communication and perception intuitively—deep conversations, big ideas, little appreciation for small-talk, that sort of thing. However, due to both types being rarer than concrete Guardians and Artisans (for reasons unknown, concrete communicators are roughly double in numbers than abstract communicators—we’re precious little flowers, we abstracts), those types usually have a hard time finding well-suited mates.

I, for one, have been told that if some of my male Rational friends were female I’d fall for them hard, so there’s that…

Moving on, the chapter on temperament and parenting I found interesting as well, i.e. how parents value different things in raising their children depending on their own temperaments. For example, an Artisan parent will want their child to possess many different useful skills and will try one way or another to transmit them to it (long hours at language schools and martial arts classes?); a Guardian parent will value security and stability above all else (urging their child to settle), whereas a Rational parent will try to inspire in their child a sense independence from other people and external influence.

Where this often goes wrong is that parents not only make Pygmalion projects our of their partners, they do so for their children as well, and so typically fail to take their child’s own temperament into account when it comes to its upbringing and relevant important decisions. This can and will alienate the child and make it feel unloved or that it has to constantly prove itself, among a slew of other avoidable psychological complications and complexes.

Interestingly, as far as we can observe and Keirsey claimed, temperament is not hereditary: it is determined at birth, does not follow parental patterns and is permanent for life. It is sort of arbitrary, selected at random at “character creation”, you could say. I find that little fact absolutely fascinating: that a big part of who we are is “predetermined”, despite the term being taboo in contemporary psychology and behavioural science.

Paraphrasing Keirsey, temperament is like a person’s hardware—just there, native, unchangeable, with radical, often virtually unbridgeable incompatibilities with other protocols—whereas character is software or an operating system that runs on that hardware. “[…] Thus temperament is the inborn form of human nature; character, the emergent form, which develops through the interaction of temperament and environment.”

What a parent can do to make sure that their child will thrive and not develop insecurities and low self-esteem because it feels as if it cannot fulfill its parents expectations, is identify their child’s temperament early on—it’s usually quite obvious from the 3rd or 4th year—and move with the temperament’s forces, not away from them or even against them: encourage their child to be itself, not what the parent would like it to be.

I can easily imagine a Rational parent, for example, being hard on their Artisan child for not being logical or even clever enough, or an Idealist parent trying to make their Guardian child more “alternative”, when the child just won’t stray from the mainstream. What the parents could be failing to see is that their children might have green fingers or a well-developed sense of honour and duty, respectively. Oh, the woes of an Idealist parent when their Guardian child wants to uphold the law for a living!

I’ve gone on long enough already. I will conclude this little here review/essay/introduction to Keirsey by saying that if psychology, communication and human relationships interest you at all, Please Understand Me II and Keirsey’s work in general is a must-read. Together with the Enneagram, typology can be a very powerful tool for understanding people, living and working better with them and, as important as ever, understanding and identifying one’s own worth and learning to go with, not against, one’s own temperament—one’s own nature.

PS: At some point while going through this book, I realised that my room-mates and colleagues in Sofia City Library and I were all different temperaments. An Idealist, a Rational, a Guardian and an Artisan all under the same roof! My memories of Zanda, Vicente and Maria and living together with them for nine months have been useful for imagining each temperament’s traits more concretely. Thanks guys!

View all my reviews

REVIEW: PERSONALITY TYPES: USING THE ENNEAGRAM FOR SELF-DISCOVERY // TYPOLOGY

Personality Types: Using the Enneagram for Self-Discovery by Don Richard Riso

My rating: 4 of 5 stars

Experience has shown that … personalities … may be grouped into various major categories, and for purposes of studying them this is a helpful device. Classifications must never be taken too seriously—they ruin much thinking—but the fear to use them has prevented much more thinking.

—Karl A. Menninger, The Human Mind

The above quote would find a lot of people in the world in open disagreement. Even in the US, where different social needs and anxieties gave birth to almost all forms of typology developed today, there is still some skepticism about the extent to which typology works and is based on fact; in the culture I grew up in, namely millennial Greece, the very concept of the existence of a number of more or less concrete personality types, is rather foreign to say the least—ironically, too, because some of the most adamant proto-typologists were ancient Greeks philosophers such as Galen, who is the best-known.

My enduring fascination with the subject and my attempts of discussing it with my surroundings have been mostly welcomed with polite indifference and at worst with open contempt: surely the entire wide spectrum of humanity cannot fit in a handful of archetypes. “How is this any different from astrology?”, asks a One that has made her mind up about right and wrong; “no system can pigeonhole the infinite complexity that is me” is a common reaction from Threes or special-snowflake disintegrating Fours; “you do know that people’s behaviours change according to their surroundings, right?”, comes the valid though overly dismissive comment from a Five who likes to think he’s unusually smart and thorough.

It’s been very difficult to get people to look at this seriously and see the strengths of existing typology systems and how they can help us empathise with and understand eachother and ourselves. Half-arsed online tests and the seeming equation of typology with “which Disney/Game of Thrones/famous person are you?” hasn’t helped people take the field seriously either, but I’m not one to judge; after all, it is how I myself, and many others I’m sure, originally came across typology. The difference is that I took an interest in the theory of it all, the questions that result in the answers that are all the different types. Thus did my research in this realm begin years ago and ever since I’ve been slowly trying to follow Kierkegaard’s advice to become subjective toward others and objective toward myself.

Before reading Personality Types, the typology system I’d been most familiar with was the Myers-Briggs Type Indicator, or MBTI, developed in the ’70s and in later years built upon by David Keirsey and his theory of four temperaments. MBTI was based on Jung’s eight cognitive functions and laid out the sixteen four-letter type system we know and love today. According to it, each type is a different ordering of these Jungian functions that correspond to each individuals preference of use. I, for instance, am an INFP because I primarily use Introverted Feeling and then Extraverted Intuition.

Understanding how the cognitive functions work for each type is essential for understanding the MBTI, a fact which regrettably but understandably is most often missed by online tests, because it makes the whole thing about ten times more difficult to decode.

To sum up, MBTI is used to categorise people according to their cognitive functions: the mechanics of the manner in which they perceive and process information, how they perceive the world (by observing or by abstracting?) and how they make decisions (thinking their way out or doing what feels right?).

Nevertheless, the MBTI isn’t even what this book is about; I just wanted to illustrate the difference between it and the Enneagram, which is a different school of typology, and what Personality Types is about. Riso and Hudson did an excellent job with it of presenting the Enneagram as a more organic form of typology than MBTI. Sometimes the latter feels as if it’s somehow constructed or artificial; the Enneagram, on the other hand, is very convincingly presented in this book as something that does exist out there, that it is what had been attempted to be captured by the first known typologists in ancient times up to Freud, and consequently it is something that absolutely has to be part of modern psychology and psychotherapy. They make a convincing case that the Enneagram’s the culmination of everything that’s been done before in the field, the most perfected and complete system that has been developed to this day. And after reading the book, I do stand convinced.

Here’s a small sample of what the types are about and our problems:

Twos spend their whole lives searching for love from others and still feel that they are unloved.
Threes endlessly pursue achievement and recognition but still feel worthless and empty.
Fours spend their entire lives trying to discover the meaning of their personal identity and still do not know who they are.
Fives endlessly accumulate knowledge and skills to build up their confidence but still feel helpless and incapable.
Sixes toil endlessly to create security for themselves and still feel anxious and fearful about the world.
Sevens look high and low for happiness [through new experiences] but still feel unhappy and frustrated.
Eights do everything in their power to protect themselves and their interests but still feel vulnerable and threatened.
Nines sacrifice a great deal to achieve inner peace and stability but still feel ungrounded and insecure.
And finally, Ones strive to maintain personal integrity but still feel divided and at war with themselves.

The way out of these self-defeating patterns is to see that they cannot bring us the happiness that we seek because our personality does not have the power to create happiness. As wisdom has always recognized, it is only by dying to ourselves—that is, to our ego and its strategies—that we find life.

Apart from this small sample, here are some of the reasons I think the Enneagram is an excellent tool and theoretical system:

• The Enneagram is based on triads, just as the MBTI is based on pairs. Each Enneagram type is the combination of thinking, feeling or instinct with a modality of overexpression, underexpression or repression, which in turn represents each type’s fundamental characteristic: all at once, its main weakness, the bane of its existence, what it strives to overcome, as well as what it’s ambitions are aimed at and what it thinks it lacks. That makes 3 times 3, three modalities for three fundamental aspects of humanity.
• The wing system adds more depth and intricacy.
• On top of that, the fact that if as a person you’re expressing your type well you’re “integrating” into another type and if you’re not you’re disintegrating into yet another makes it clear what each type can strive for or can expect to happen if it doesn’t remain healthy.
• The system is made even more complex by the fact that for each type there are essentially nine sub-types according to the level of development of the type. That also goes for the wings and directions of integration/disintegration.
• All the above combined make the Enneagram not only a great tool for self-discovery, empathy and understanding, but also quite revealing and useful for self-development as well.
• While reading the lengthy descriptions for each of the types, I had very clear images of real people I know or friends of mine who appear to be embodiments of their types. Imagine the symbol above but with the faces of people in my social network at each end. My personal Enneagram became these 9 friends of family of mine, and now I believe I can understand their possible fears, troubles and priorities much better, as well as see reflections of those characteristics on myself.

This stuff is real and I want to get deeper into it. I would heartily recommend you do as well, and there’s no better place to start than Reddit’s Enneagram Subreddit which has all the information and links to tests you might need. When you get the basics, reading an actual book, this one or another good one by Riso and Hudson or other personality psychologists and distinguished writers on the subject, will be the way to go. Good luck!

View all my reviews

REVIEW: ΑΝΑΚΑΛΥΨΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΣΟΥ

Ανακάλυψε την προσωπικότητα σου by Patricia Hedges

My rating: 3 of 5 stars

Το ξέρατε ότι το 45% του πληθυσμού (τουλάχιστον στις ΗΠΑ, για την Ελλάδα δεν ξέρω) είναι SJ (traditionalists), και ένα άλλο 40% είναι SP (experiencers); Προσωπικά μπορώ να βγάλω αρκετά συμπεράσματα για τον κόσμο χρησιμοποιώντας αυτά τα στοιχεία και κοιτάζοντας τα αποτελέσματα των εκλογών ανα τον κόσμο, ή γιατί οι άνθρωποι επιμένουν στα παλιά και γνώριμα, ή γιατί οι άνθρωποι κυνηγούν τα χρήματα πάνω απ’όλα, ή γιατί τέλος πάντων οι περισσότεροι άνθρωποι συμπεριφέρονται και σκέφτονται πολύ διαφορετικά από μένα – και άλλοι, βέβαια, πολύ παρόμοια.

Πείτε ό,τι θέλετε για το MBTI: ότι είναι παρωχημένο, ότι εξαπλουστεύει, ότι δεν επαρκεί – όλα αυτά ισχύουν, παραμένει όμως για μένα ένα χρήσιμο εργαλείο στην προσπάθεια μου να καταλάβω τους ανθρώπους γύρω μου και να δω τον κόσμο μέσα από τα δικά τους μάτια και τη δική τους αντίληψη (ή διαίσθηση!) Κι άλλωστε, ποιο επεξηγηματικό, αναλυτικό σύστημα μπορεί ποτέ να είναι πλήρες;

Για όσους δεν ξέρουν τι είναι το ΜΒΤΙ, είναι μια μέθοδος αξιολόγησης προσωπικότητας η οποία αναπτύχθηκε τη δεκαετία του ’60 η οποία βασίζεται στις θεωρίες του Carl Jung σχετικά με τις γνωστικές λειτουργίες (cognitive functions) του ανθρώπου (αίσθηση, διαίσθηση, συναίσθημα και νόηση – sensing, intuition, feeling and thinking) και ανάλογα με τη σειρά προτεραιότητας – ή ευχέρειας – που χρησιμοποιούνται αυτές οι λειτουργίες αλλά και την εξωστρέφεια/εσωστρέφεια τους, προκύπτουν 16 συνδυασμοί και τύποι προσωπικότητας.

Βρήκα πως το βιβλίο, αν και χρήσιμο για την αρχική κατανόηση του συστήματος, παρέμεινε στα απολύτως βασικά, και αν και δημοσιεύτηκε τη δεκαέτια του ’90 δεν ανέφερε την προγενέστερη θεωρία του Keirsey σχετικά με την κατάταξη των 16 τύπων σε 4 μεγαλύτερες οικογένειες γενικότερης ιδιοσυγκρασίας. Επίσης απογοητευτική βρήκα την πολύ επιφανειακή αναφορά στην ανάλυση της κατάταξης των λειτουργιών για κάθε τύπο, όπως για παράδειγμα στους INFPs (ΕσΔΣΑν σύμφωνα με την ελληνική μετάφραση, ο οποίος τυχαίνει να είναι κι ο δικός μου τύπος) πρώτο είναι το Εσωστρεφές Συναίσθημα (Fi), μετά η Εξωστρεφής Διαίσθηση (Ne), η Εσωστρεφής Αίσθηση (Si) και η Εξωστρεφής Νόηση (Te), με κατάταξη απ’την πιο ανεπτυγμένη στην λιγότερο ανεπτυγμένη λειτουργία.

Αυτή η ανάλυση μπορεί να φανερώσει πολλά για τους στόχους, τις προτεραίοτητες, τις ιδιαιτερότητες και τις πιθανές αδυναμίες των ατόμων που ανήκουν σε κάθε τύπο, αλλά ξεφεύγει από την απλή κατηγοριοποίηση και περιγραφή των τύπων και φτάνει σε μεγαλύτερο βάθος. Προφανώς μια τόσο βαθιά ανάλυση δεν ήταν ο στόχος του βιβλίου, αλλά εμένα μου έλειψε, γιατί χωρίς αυτήν δεν αιτιολογείται το από που προκύπτει ο διαχωρισμός των τύπων. Είναι ενδιαφέρον ότι γενικά δεν είναι γνωστή η θεωρία περί γνωστικών λειτουργιών, ακόμα και για αυτούς που ενδιαφέρονται για το MBTI.

Γι’αυτό εγώ θα συνεχίσω την αναζήτηση και την έρευνα μου στο θέμα των τύπων προσωπικότητας και της αναλυτικής ψυχολογίας γενικότερα με κάτι λίγο πιο εξειδικευμένο (μου τρέχουν τα σάλια για το βιβλίο που λίνκαρα παραπάνω του Keirsey). Πάντως, ως εισαγωγή στο MBTI το βιβλίο δεν είναι άσχημο, και είναι από τα λίγα (το μόνο;) που βρήκα μεταφρασμένο στα ελληνικά. Για κάποιον λόγο δεν μας πολυενδιαφέρει το θέμα εδώ πέρα…

Αν διαβάσετε ως εδώ και θα θέλατε να μάθετε περισσότερα, μερικές καλές πήγες:

http://www.keys2cognition.com/explore.htm
http://kisa.ca/personality/
http://www.typefinder.com/
(καλά τεστ για να βρείτε τον τύπο σας)

“What does it feel like to be me?” αν είσαστε μεταξύ δύο τύπων, διαβάστε ποια περιγραφή του τρόπου σκέψης σας σας ταιριάζει καλύτερα.
http://www.keys2cognition.com/cgjung.htm Για περισσότερα σχετικά με τις γνωστικές λειτουργίες/cognitive functions και για βουτιά στα λίγο πιο βαθιά.

Και το Personality Cafe, γιατί μερικές φορές η επαφή και η συζήτηση με άλλα άτομα του ίδιου τύπου και ο εντοπισμός των κοινών τόπων βοηθάει στ’αλήθεια. Καλό κι αν νιώθετε μοναξιά, ότι κανείς δεν σας καταλαβαίνει κτλ.

View all my reviews

Steam, we’ve got to talk

And if you didn't catch today's deals, don't worry! — And if you didn’t catch today’s deals, don’t worry!

Steam’s Autumn Sale 2013. Here we go again. Daily deals. Yesterday’s deals. Flash deals. Community picks.

There are 86 games in my account: most of them I’ve bought in different Humble Bundles or other sales, such as the ridiculous Holiday Sale of 2011. I’ve played less than half of them and even less than half of those have I “completed” – quotes because the games that I prefer nowadays are generally speaking impossible to complete. A relatively small fraction of those 86 games I got through Game 2.0 for reviewing. I don’t receive physical copies anymore, but I’ve long got over the need of owning real copies of games, especially after getting stuck with boxed copies of games that are tied to Steam keys and which I therefore can’t sell – I’m looking at you, stack of Total Wars!

This time around, you threw in our faces Skyrim Legendary Edition for 13€, Bioshock Infinite for 7.5€, Spelunky for 3€ and Civilization V Gold and the expansion Brave New World for 10€ each. Of all of the above I only resisted to buying Skyrim (it sounded very enticing but I doubt I can give it the time it probably deserves at this point), and still believe I will buy more games before the deals are over (eyeing Super Hexagon and Anno 2070). Only a fool would skip on those prices… And then you’re going to have the Holiday Sale, of course you will. I hope we’ll at least have enough time to enjoy Civilization V online with Garret and Daphne who both got the game the day before during the sale – actually, I got it for Daphne because she seems to love it so much; who would have thought that the hot seat would have grown this hot?

I feel as if I’m being manipulated to no end. It’s confusing to my Fi (ethical system/inner values to you MBTI beginners!) – which dictates that I should at least be trying to avoid being exactly like women going crazy in the shopping mall – as well as it is destructive to my wallet and my time management. You’re tearing me apart, Steama!

But seriously. What gives? How can this even work? How can you have 1532 sales every year without cheating all of the producers and developers? How is this system viable at all? I mean, with these sales and the existence and dominance of Humble Bundle, combined with the ridiculous prices games have at launch only for them to be reduced in a matter of months through these offers (and given the extreme oversaturation of the market), it’s no wonder top AAA games are slowly becoming obsolete. Given of course that people just don’t have enough money to spend on consoles (most of the people I know don’t want to buy a new console, either because of lack of interest, money or both), it’s really no wonder that you, with your cheap, flexible and robust system (and your upcoming Steam Machines) and iOS with its innovation and low prices are looking like you will together dominate the industry even further. And really, what would happen if everybody eventually stopped buying games on day one or – god forbid – stopped preordering like tiny little consumeristic muppets? I’ll tell you what would happen: the entire industry would collapse. Again.

You know something? As cool and comfy as it is, deep down it makes me feel uncomfortable having all of my games in this digital vault made out of thin air. Now you look healthier than ever, but will that be the case in 10 years? 20? You had your DRM creep on us and had us get used to it, and now we bash everyone who tries to steal some of your limelight (yes, I know it’s fun to hate EA and forbidden to even slightly criticise mama Valve). Even if you have allowed offline play, you have made reselling games impossible. Why? How can I trust you, Steam? These cheap games are like a trojan horse: you’re becoming the Google of gaming – people put up with your shitty monopoly because you’re just so damn useful. What if tomorrow I have to buy your SteamMachine to play? What if I suddenly have to, say, pay a fee to access my games – even just a small one? I’d probably pay up just in order to still be able to play 90% of the games I own or play on a regular basis (most of which I certainly won’t have played even by then). Oh, maybe you’re like the other great benefactor, Facebook, which promises that it’s free and always will be. Isn’t that a role model of a company.

Maybe I’m expecting too much – or I’m too sceptical/paranoid. Maybe my thinking is a relic from a different era, when physical mattered more – was more tangible – than digital. Maybe in this Brave New World there really will be no difference between offline and online, the physical and its digital counterpart. As far as I can see, the counterpart in many ways has already replaced the original or is indistinguishable from it (or they really are the same thing). The strictly private has become public, a single thought or utterance shared with the world is immortalised and pinned to its creator forever (or at least for what the word ‘forever’ means in the beginning of the 21st century). The social as well as the commercial sphere is changing too quickly for us to figure out, and, well, honestly we’re just not that smart to understand in what ways we’re being manipulated, controlled and generally taken advantage of at this time by “free” or seemingly harmless services. I hope you can understand, though: all these huge companies who are operating as monopolies (mostly in the digital plane) at the same time working with the secret services of the world or using us in other mostly unknown nefarious ways are just scaring me. No corporation can inspire my trust. That’s all.

I hope you can understand and won’t block me from playing Civilization V because I told you these things. You know I still love you. Right?

Review: Η αβάσταχτη ελαφρότητα της σαχλαμάρας

Η αβάσταχτη ελαφρότητα της σαχλαμάρας by Harry G. Frankfurt

My rating: 3 of 5 stars

Ένα βιβλίο το οποίο καταπιάνεται με τη θεωρητική ανάλυση της σαχλαμάρας. Πριν αναφέρω οτιδήποτε περισσότερο, το ότι το bullshit μεταφράζεται «σαχλαμάρα» (ο πρωτότυπος τίτλος του βιβλίου είναι “On Bullshit”) δεν το καταλαβαίνω. Ναι μεν το bullshit έχει νοηματική συγγένεια με τη λέξη σαχλαμάρα, αλλά η βαρύτητα της λέξης -αυτό που στα αγγλικά θα λέγαμε tenor ή register– δεν έχει καμία σχέση. Ίσως απλά ο εκδοτικός οίκος Λιβάνη δεν ήθελε να βγάλει βιβλίο με τον τίτλο «Μιλώντας για μαλακίες».

Τελικά, τι είναι η σαχλαμάρα, τι σημαίνει το να λέει κανείς μαλακίες; Με αυτό ακριβώς ασχολείται αυτό το πολύ πολύ μικρό βιβλιαράκι το οποίο μπορεί κανείς να τελειώσει σε 40 λεπτά. Ο κ. Frankfurt πιάνει το θέμα από μια πολύ Te σκοπιά. Εν συντομία, καταλήγει ότι η διαφορά του ψεύτη και του καπετάν Σαχλαμάρα, είναι πως ο ψεύτης γνωρίζει πως λέει ψέμματα αλλά θέλει να πείσει πως λέει την αλήθεια, με αυτή του τη στάση δίνοντας σημασία στην αξία της αλήθειας. Αντίθετα, όποιος λέει σαχλαμάρες δεν τον νοιάζει αν αυτά που λέει ισχύουν ή όχι, ή ακόμα ποια είναι τελικά η πραγματικότητα:

«Κάποιος που λέει ψέματα και κάποιος που λέει αλήθεια παίζουν, θα λέγαμε, το ίδιο παιχνίδι από αντίθετες πλευρές. Καθένας τους αντιδρά στα γεγονότα όπως τα αντιλαμβάνεται, μολονότι η αντίδραση του ενός εξουσιάζεται από την αλήθεια, ενώ η αντίδραση του άλλου αψηφά αυτή την εξουσία και αρνείτα να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της. Ο μπουρδολόγος, όμως, αγνοεί αυτές τις απαιτήσεις εντελώς. Δεν απορρίπτει την εξουσία της αλήθειας, όπως κάνει ο ψεύτης, και δεν την αντιστρατεύεται. Απλώς δεν της δίνει καμιά προσοχή. Εξαιτίας αυτού ακριβώς του γεγονότος, η σαχλαμάρα είναι μεγαλύτερος εχθρός της αλήθειας από το ψέμα.»

Το βιβλίο κλείνει με μια ενδιαφέρουσα παρατήρηση: λόγω της σύγχρονης κουλτούρας που δίνει λιγότερη έμφαση στην αντικειμενική πραγματικότητα και αμφισβητεί ακόμα και την ύπαρξη της ή τη δυνατότητα κατανόησης της, θεωρείται συχνά σημαντικότερη η ειλικρίνεια απ’ότι η ορθότητα του λόγου. Αλλά

«είναι παράλογο ότι εμείς οι ίδιοι είμαστε συγκεκριμένοι, και ως εκ τούτου υποκείμενοι τόσο σε ορθές όσο και σε εσφαλμένες περιγραφές, κι από την άλλη να υποθέτουμε ότι η απόδοση της ιδιότητας του συγκεκριμένου σε οτιδήποτε άλλο έχει αποδειχτεί λάθος. Ως συνειδητά όντα, υπάρχουμε μόνο σε απάντηση άλλων πραγμάτων και δεν μπορούμε να γνωρίζουμε καθόλου τον εαυτό μας χωρίς να γνωρίζουμε εκείνα. Επιπλέον, δεν υπάρχει τίποτα στη θεωρία, και σίγουρα τίποτα στην εμπειρία, που να στηρίζει την άποψη ότι το ευκολότερο πράγμα είναι η γνώση της αλήθειας για τον εαυτό μας. Τα γεγονότα που μας αφορούν δεν είναι τόσο ακλόνητα και ανθεκτικά στην ανάλυση. Η ανθρώπινη φύση είναι απατηλή και άπιαστη – λιγότερο σταθερή και συμφυής από τη φύση άλλων πραγμάτων. Και στο βαθμό που αυτό ισχύει, η ειλικρίνεια αυτή καθαυτή είναι σαχλαμάρα».

Κι έτσι τελειώνει το βιβλίο. Τροφή για σκέψη. Θα έλεγα πως ούτε για την αντικειμενική πραγματικότητα μπορούμε να μιλήσουμε με σιγουριά· τι καθιστά το παραπάνω απόφθεγμα αυτούς οι οποίοι μιλάνε για την αντικειμενική πραγματικότητα λες και την ξέρουν, και γιατί δεν ισχύει για εκείνους η ίδια γενίκευση; Είναι μόνο θέμα βαθμών; Πχ μπορώ να ξέρω τις επιστημονικές αλήθειες, ή το τι καιρό κάνει σήμερα και να τις περιγράψω με περισσότερη ακρίβεια και αλήθεια απ’ότι μπορώ να εκφράσω το τι θέλω και το ποιος είμαι; Πιστεύω ότι το μόνο που μπορούμε να εκφράσουμε τελικά είναι η δική μας πεποίθηση ή θέση: η αλήθεια θα είναι η ειλικρίνεια αυτής της άποψης και το ψέμα η απόκρυψη και παραποίηση της. Δεν μου αρέσει αυτή η ποιοτική ιεράρχηση της αντικειμενικής και της υποκειμενικής ή προσωπικής αλήθειας. Με άλλα λόγια: θεωρώ λόγου χάρη πιο σημαντική την προφορική ιστορία (oral history), ότι μπορεί να νοηματοδοτήσει περισσότερο το παρελθόν, απ’ότι μια αντικειμενική “mainstream” ιστορία. Αυτό με την προϋπόθεση βέβαια ότι η κοινή γνώμη είναι αυτή που καθορίζει τι είναι το αντικειμενικά πραγματικό, και συμφωνήσουμε ότι σαν αξία από μόνη της δεν υπάρχει, όπως αν δεν ακούσει κανείς το δέντρο που πέφτει στο δάσος θα είναι σαν να μην έκανε ήχο. Αλλά εδώ μπαίνουμε σε άλλα.

Ας μείνουμε σε αυτό: αν δεν σε ενδιαφέρει αν το δέντρο έπεσε και πεις οτιδήποτε, είσαι σαχλαμάρας, ένας bullshit artist. Αν πεις οτιδήποτε άλλο, μπορεί να λες ψέματα και αλήθεια ταυτόχρονα. Χμ…

Δεν άντεξα: η ίδια μου η κατακλείδα δεν κατέληξε κάπου αλλά έθεσε νέους προβληματισμούς.

Στοπ.

View all my reviews

Εκατό στόχοι μου μέχρι τα εικοσιπέντε

Λίστες των εκατό· ένας ωραίος τρόπος για να βάζεις σε τάξη τις σκέψεις και τις προτεραιότητες σου για οποιοδήποτε θέμα. Απαιτoύν συγκέντρωση και είναι τόσο αποτελεσματικές γιατί ακριβώς είναι τόσο πλουραλιστικές. Το εκατό ακούγεται πολύ μεγάλο και ακριβώς γι’αυτόν τον λόγο πιάνει: αφού γράψεις τα προφανή, αν αναγκάσεις τον εαυτό σου να φτάσεις στο 100, σου σκάνε σαν πυροτεχνήματα θαμμένα θέλω και ιδέες στα οποία μπορείς να φτάσεις μόνο αν κάτσεις εκεί για μερικές ώρες, χωρίς να αποσπαστείς, έχοντας μπει in the zone, έχοντας οιρμό.

Την πρώτη φορά το είχα κάνει για πράγματα που μου αρέσουν: είχα γράψει εκατό πράγματα που με κάνουν πραγματικά χαρούμενο, μια περίοδο που ένιωθα κενός, χωρίς ενδιαφέροντα και κυρίως χωρίς πάθη. Από τότε, το κάνω κάθε τόσο με εκατό στόχους. Μέχρι τώρα, καταφέρνω και εκπληρώνω λιγότερο από τους μισούς στους προκαθορισμένους μου χρόνους.

Αυτούς τους μήνες νιώθω ξανά ένα χάσιμο, μια στασιμότητα, αυτή την έλλειψη πάθους που νιώθεις όταν βλέπεις τη ζωή σου να κυλάει χωρίς να την πιάνεις από τα αρχίδια και να την κάνεις αυτό που θέλεις, γκρινιάζοντας ταυτόχρονα. Είναι ντροπή να έχω τόσες ανέσεις, τόσο χρόνο και τόσες δυνατότητες και να αναλώνομαι. Προσβλητικό για όσους δεν έχουν, για την ανθρώπινη μου υπόσταση, για τη ζωή (πωωω το έκανα πολύ έπικ). Κάτι τέτοιες στιγμές έρχεται η ώρα για τέτοιες λίστες.

Για πρώτη φορά δημοσιεύω εδώ μία. Το κάνω για τρεις λόγους:

1) Δημοσιεύοντας κάτι κατα κάποιον τρόπο το επισημοποιείς, έχεις κάτι για το οποίο κάποιος μπορέι να σου πει «Επ! Είπες ότι θα έκανες αυτό και κάνεις το άλλο!» Και ναι, (και) αυτόν τον ρόλο θα ήθελα να πάρετε, αγαπητοί αναγνώστες, του ελεγκτή.
2) Διαβάζοντας τη νομίζω θα με μάθετε καλύτερα ή θα ανακαλύψετε κάτι που δεν ξέρατε για μένα — είναι σίγουρα κι αυτός ένας απ’τους λόγους για τους οποίους έχω αυτό το μπλογκ, ως διέξοδο για αυτά τα οποία δεν λέω σχεδόν ποτέ. Ως γνήσιος INFP [2] [3], η πρωταρχική μου γνωστική λειτουργία είναι εσωστρεφής και αόρατη σε όλους εκτός από εμένα. Σε αυτό το ποστ, δημοσιεύω και πράγματα για τα οποία μιλάω ακόμα σπανιότερα και σε άλλες περιπτώσεις μπορεί να έβρισκα άστοχο να γράψω ακόμα κι εδώ. Εν μέρει είναι απελευθερωτικό και απ’την άλλη… πραγματικά, σε αυτή τη φάση, δεν με νοιάζει τι θα σκεφτεί ο καθένας. Είμαι αυτός που είμαι και είμαι περήφανος — μόνο έτσι μπορώ να χαράξω τη δική μου πορεία, αυτό που πιστεύω ότι όλοι μας οφείλουμε στον εαυτό μας, αλλά και στον κόσμο, να κάνουμε.
3) Νιώθω ότι είναι κάτι καλό για να γράψω μετά από μια περίοδο θα έλεγα σχετικής αδράνειας στο Cubilone’s Dimension αλλά έντονης αόρατης εσωτερικής διεργασίας. Ελπίζω πως η παρακάτω λίστα θα φανεί και σε εσάς χρήσιμη· θα σας δώσει ιδέες για μια δική σας λίστα, ή στην καλύτερη περίπτωση, πραγματική έμπνευση και δύναμη για αλλαγή.

—

Τα παρακάτω είναι αντιγραμμένα κατευθείαν όπως τα έγραψα στο χαρτί χωρίς καμία αλλαγή ή βελτίωση.

—

Βράδυ της 20ης Νοεμβρίου 2012
Πορίνου 8, Ακρόπολη

Έξω βρέχει… απόλυτη ησυχία, εκτός από τον ήχο της βροχής και τη ζωή της γειτονιάς…
–@–

Λίστα με τα 100 πράγματα που θέλω να κάνω τα επόμενα… χμ… πόσο μεγάλο διάστημα να πω; ΟΚ: Μέχρι να κλείσω τα 25, τις 26 Φεβρουαρίου 2014 { είμαστε στο μέλλον! The dystopians were right… }

Μου αρέσει αυτή η προσοχή που δίνω σε αυτό το χαρτί, στη διαδικασία. Μπορώ να εξασκήσω τη συγκέντρωση μου; Ήσυχα μέρη, χωρίς διακοπές και distractions. Να μπορώ να εξασφαλίζω πάντα στον ευατό μου τέτοιες στιγμές, τις έχω περισσότερη ανάγκη απ’ότι νομίζω.
Να αποφεύγω λάθη όπως το παραπάνω. Αλήθεια, έχω κάποιας μορφής διάσπαση προσοχής; Focus, attention! Και ας βρω αν έχω.
Να μπορώ να είμαι αλήθινος και δοτικός στους ανθρώπους που έχουν σημασία.
Να καταλάβω ότι χρειάζονται επιλογές και στους ανθρώπους, αν και αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να είμαι αληθινός σε όλους.
Να μη σταματήσω να προκαλώ τα όρια μου, να μην επαναπαυθώ σε καμιά περίπτωση. Καλά τα πάμε μέχρι τώρα, αλλά μπορώ και καλύτερα, ε;
Να μάθω να οραματίζομαι. Να μπορώ να φτιάξω το μέλλον μου σαν αποτέλεσμα των άπειρων επιλογών και των πραγματικών μου επιθυμιών. Alan Watts: what would you do if money didn’t count? Kyle Cease: you can make money doing what you love…
Άλλο από Kyle Cease: οραματίσου αυτό που σε αγχώνει, αυτό που θέλεις, λες και έχει ήδη γίνει. Έτσι κάνεις τον εγκέφαλο σου αφ’ενός να απομυθοποιήσει τη διαδικασία, αφ’εταίρου να δημιουργήσει τον τρόπο (για να δικαιολογήσει την ασυνέχεια «πραγματικότητας» και «φαντασίας») τον οποίο θα χρησιμοποιήσεις για να κάνεις πραγματικότητα αυτό που φοβάσαι/ονειρεύεσαι. Ενδιαφέρον που αυτά τα δύο πάνε μαζί… Αν κάποιος σε πίεζε να κάνεις αυτά που ονειρεύεσαι, τότε θα φοβόσουν. Απλά πρέπει να κάνεις αυτά που φοβάσαι όνειρα.
Να εξερευνήσω τη σεξουαλικότητα μου. Φοβάμαι το σεξ; Το έχω συνδεδεμένο, βαθιά μέσα μου, με κάτι το λάθος ή άξεστο, ακόμα κι αν πνευματικά έχω ριζοσπαστικές απόψεις πάνω στο θέμα; Μήπως η επιλεκτικότητα μου εκφράζει μια τελειομανία και η τελειομανία, με τη σειρά της, κάποιο κόλλημα ή μπλοκάρισμα;
Σε αυτό βοηθάει το NoFap. 47 απ’την τελευταία φορά (αυτό είναι το τρίτο reboot), πρέπει να αντέξω άλλες 43. Κι ελπίζω μέχρι τα 25 (λέμε τώρα) να το συνεχίζω και να με βάλει σε μια διαδικασία απαγκίστρωσης και απελευθέρωσης (όπως και κάνει).
Έγραψα «ελπίζω». Όχι. Ι shall do or I shall not do. If there is no try, much less is there a hope. Όπως λένε και οι Minimalists: make your have-tos into need-tos (και want-tos, φυσικά, ως αντίστροφη προέκταση του «δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω»).
Metroidvanias. Mου αρέσουν αυτά τα games… Πρέπει (θέλω!) να βρω περισσότερα του είδους, εμπνέουν.
Θέλω να γίνω καλός στο σχέδιο. Δεν θέλω να ζωγραφίζω ρεαλιστικά — θέλω να καταφέρω το χρώμα, το μελάνι και όποιο άλλο μέσο, να είναι προέκταση της εγκλωβισμένης μου φαντασίας. Για να μπορώ να απεικονίζω ότι η φωτογραφία δεν μπορεί αλλά και ούτε θα ήθελα να μπορεί… Να αιχμαλωτίζω μια αισθητηριακή στιγμή και η δίοδος πνεύμα → μυαλό → χέρι να είναι αποσυμφορημένη από χοληστερίνη πεζής αηδίας και δημιουργικών μπαμπούλων και ανασφαλειών.
Ποιοι είναι αυτοί οι μπαμπούλες, αυτές οι ανασφάλειες; Τι έχασα από τότε που ήμουν παιδί που χάνουμε όλοι μας (και όσο περνάνε τα χρόνια νιώθω να χάνω περισσότερο); Δεν μπορώ να αφήνω την κριτική των άλλων να με φοβίζει ή να με σταματάει. Η δημιουργικότητα είναι κάτι το πολύ ανθρώπινο και αν το καταπιέσουμε, σίγουρα έχουμε χάσει όχι μόνο ένα κομμάτι του εαυτού μας αλλά και ένα μέρος του τι μας κάνει ανθρώπους, όχι αυτόματα. Οπότε: να σταματήσω να αφήνω τη δημιουργικότητα μου να κατυεθυνέται από τον φόβο της απόρριψης που μου καλλιεργήθηκε από τότε που ήμουν παιδί.
Σε εκείνη την ομάδα δραματοθεραπείας, είχα «δημιουργήσει» όταν είχα ξεχάσει πως με κοίταζαν, ότι ήμουν κάτω απ’το μάτι της κρίσης. Άφησα τον εαυτό μου ελεύθερο όταν ήμουν η τυφλόμυγα και έψαχνα τους άλλους. Η Δώρα μου είπε ότι όσο δεν ένιωθα ότι με κοίταζαν, κινούμουν σαν να χόρευα. Μου πρότεινε να κάνω χορό — σύγχρονο, κάτι χωρίς κανόνες, γιατί η αλήθεια είναι πως φοβάμαι τους κανόνες. Άλλη ιστορία αυτή. Να δοκιμάσω χορό λοιπόν.
Να κάνω γιόγκα. Μπορεί έτσι μια μέρα να ξαναδώ την Κωνσταντίνα. (:Ρ)
Εδώ και λίγες μέρες τρέχω στο άλσος και κάνω γυμναστική. Σίγουρα θέλω να το συνεχίσω και να φροντίζω το σώμα μου από πλευράς άθλησης. Short-term: να πηγαίνω κάθε μέρα. Ρεαλιστικά, σε βάθος χρόνου, το λιγότερο 3 φορές τη βδομάδα!
Να κάνω αναρρίχηση. Γι’αυτό είναι απαραίτητο να μπορώ να σηκώνω το βάρος μου άνετα.
Να έχω κάνει λίγη τουλάχιστον ιστιοπλοΐα. Τι το έχω το δίπλωμα;
Οι μεγάλες πεζοπορίες παραμένουν μεγάλο όνειρο… Camino de Santiago, κάποια μεγάλη ευρωπαϊκή διαδρομή.. Υπάρχει αυτό που συνδέει την Ελλάδα με το Nordkapp και ξεκινάει νομίζω από τη Σαμοθράκη. Να κάνω μια ΜΕΓΑΛΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ. Διόρθωση: αυτό το μονοπάτι είναι το Ε6, το οποίο τελειώνει στη Φινλανδία, και όχι στο Nordkapp. Δεν υπάρχει ευρωπαϊκό μονοπατί που να φτάνει μέχρι εκεί.
Το ίδιο αλλά σε ποδήλατο. Και τώρα που το σκέφτομαι, γιατί όχι όλον τον κόσμο και να περιοριστώ Ευρώπη; Αυτό ίσως μετά τα 25 (όχι! Μην σου βάζεις νοητούς φραγμούς!)
Ωτοστόπ. Ή να κάνω carpooling, και αυτό λέει.
Μετά από την πρώτη εμπειρία ελεύθερου camping στη Γαύδο, θέλω να το ξανακάνω τουλάχιστον άλλη μια φορά. Αλλά για 2 βδομάδες.
CELTA. Σημαντικό, όχι;
C1 Γερμανικά.
C1 Ισπανικά.
Μια περίεργη μη-ευρωπαϊκή γλώσσα σε κάποιο βασικό επίπεδο. Αραβικά, ίσως;
Βόρειο Σέλας. Ναι, για άλλη μια φορά, πρωτοστατεί στις λίστες μου. Το θυμάμαι ήδη απ’το 43 Things που είχα κάνει στην Γ’ Λυκείου (πάνω από 6 χρόνια πριν).
Να στέλνω περισσότερα γράμματα, γραμμένα με κέφι. Δεν θέλω να ξαναγίνει ό,τι έγινε με την Κίρσι. Πόσο με πειράζει αν «δεν έχω να γράψω τίποτα σημαντικό»;
Να καλλιεργήσω μανιτάρια. Για φαί ντε, για ποιον με περάσατε; :Ρ
Να κάνω δικό μου ανακυκλωμένο χαρτί.
Να κάνω δικό μου αλκοόλ.
Να έχω και να προσέχω φυτά. Γιατί όχι και καλλιέργειες!
Λες να μπορώ να γίνω νέος αγρότης, όπως αυτόι στους Πρωταγωνιστές και αυτοί με τους οποίους ασχολείται η Καρίνα; Δύσκολο… αλλά απίστευτη εμπειρία και το έχω ανάγκη να δουλέψω με τα χέρια μου.
Να κάνω χειρονακτικό εθελοντισμό.
Και άλλου είδους, γιατί όχι; Μόνο μη μου δώσετε παιδιά!
Κάπου κάπως έλεγα ότι θα μαγείρευα μόλις γύρισα από τη Δανία. Τι απέγινε αυτό; Ποιος θα κερδίσει, η ευκολία ή η απόλαυση; Ψηφίζω κουνουπίδι με κάρυ!
Να δοκιμάσω για έναν μήνα τη διατροφή/δίαιτα με τους χυμούς. Είναι όσο καλή λένε, τόσο αποτοξινωτική, πορωτική και δυναμωτική;
Σκάλες όπου έχει σκάλες! Το’χουμε;
Αστρική προβολή και lucid dreams. Άλλο ένα στανταράκι. Μπορώ να έχω ΟΒΕ μέχρι το 2014 και να έχω φτάσει στο σημείο να έχω τουλάχιστον ένα lucid dream κάθε τρεις μέρες;
Να κάνω ένα πετυχημένο one-night-stand.
Να έχω ξεφορτωθεί τουλάχιστον τα μισά μου υλικά αγαθά.
Ξέρω στ’αλήθεια πο είναι όλα τα second-hand; Μπορώ να βρω σίγουρα και περισσότερα…
Να έχω συμμετάσχει σε φεστιβάλ animation με δύο φιλμάκια.
Να γίνω καλύτερος στις γυμνές φωτογραφίσεις.
Να έχω πια μια κάποια εμπειρία στην εκτύπωση φιλμ.
Να πάω στην Ισπανία.
Να πάω στην Αμερική — Καναδάς, ΗΠΑ, Μεξικό, Αργεντινή, Περού, Κολομβία, Χιλή, Εκουαδόρ… Μα τι τα μαθαίνουμε τα ισπανικά; Πολύ ακριβό, αλλά I’m thinking big.
Το Μουσείο Κινηματογράφου στη Θεσ/νίκη με είχε μαγέψει… Θέλω να έχω δει μερικές παλιές ελληνικές ταινίες του ποιοτικού, και όχι και τόσο, κινηματογράφου.
Να μπορώ να διαβάζω μεγάλα βιβλία, όχι όπως τώρα.
Να βρω πώς θα μπορώ να κάνω τη χρήση Η/Υ όσο το δυνατόν πιο παραγωγική και χρήσιμη γίνεται. Θέσπιση ορίου χρήσης καθημερικά και μέσα στη βδομάδα.
Να έχω μια υδρόγειο να χαζεύω. Όπως εκείνη στο Oslo… ^^P
Να δουλέψω σερβιτόρος για την εμπειρία, όχι επειδή δεν θα υπάρχει τίποτα άλλο που θα μπορώ να κάνω (αυτό θα σημαίνει ότι δεν προσπαθώ αρκετά).
Να αλλάξω το Cubilone’s Dimension σε κάτι πιο αντιπροσωπευτικό, προσωπικό και δημιουργικό. Στο πνεύμα του Corkboard αλλά πιο ελαφρύ και εύχρηστο.
Να κάνω free hugs.
Να βρω τρόπο να ξαναέχω επαφή με το CouchSurfing, εκτός κι αν…
Να έχω έστω για κάποιο χρονικό διάστημα ζήσει ξανα μόνος ή με συγκατοίκους.
Να παίρνω τους άλλους πρώτος τηλέφωνο, κάτι στο οποίο είμαι τόσο κακός τώρα… Να λαμβάνω πρωτοβουλίες στις σχέσεις μου.
Να είμαι σε μια σχέση ισότητας και αλληλοεκπλήρωσης, δηλαδή ο ένας να βοηθάει στην εκπλήρωση, όχι στη συμπλήρωση, του άλλου. Να μην βρω το άλλο μου μισό αλλά αυτήν η οποία θα με θέλει ολόκληρο για να την ζήσω ολόκληρη.
Να έχω βρει την οικογενειακή μου ιστορία, ό,τι πιο κοντά σε αυτή τέλος πάντων.
Να κάνω βιντεάκια στο youtube όπου θα μιλάω, για να συνηθίσω να προβάλλω τις ιδέες μου συγκροτημένα και στον προφορικό λόγο!
Να πίνω περισσότερο τσάι απ’ότι καφέ.
———————————————-
Νυστάζω πολύ οπότε η συνέχεια σύντομα, αν και αυτό πρέπει να γίνεται με τη μία αλλιώς χάνει το νόημα του… Θα κάνουμε μια εξαίρεση!Η συνέχεια… τώρα στο χαρτί μου!
———————————————-
Να μάθω καλύτερα το ΜΒΤΙ.
Να διαβάσω περισσότερο για αστρολογία, κυρίως τους συμβολισμούς.
Να εξασκώ το μυαλό μου με γρίφους όπως του κ. Smullyan.
Να τραγουδήσω σε χωρωδία.
Θέλω να μάθω και να παίξω μουσική!
Να αυξήσω το awareness και την παρατηρητικότητα μου.
Να φτιάξω σκοινί από πλαστικές σακούλες.
Να έχω βελτιωθεί στη φωτογραφία· κάδρο και εκθέσεις, κυρίως.
Θα δοκιμάσω τελικά εκείνο το extreme haircut;
Να πηγαίνω στα Λουτρά πιο συχνά.
…Ίσως να μην είναι η καλύτερη περίοδος να μάθεις να οδηγείς, ε;
Τουλάχιστον, κάτι γίνεται με ένα ποδήλατο.
Αν ξαναέχω ποδήλατο θα πρέπει όμως να μάθω να το περιποιούμαι. Βλέπε: Zen and the Art of Motorcycle Maintenance.
Να ανάβω περισσότερα κεριά. Αφού lyser er så sød!
Να μάθω καλύτερα Processing και να κάνω κάτι ωραίο.
Να φτιάξω έστω μια dystopia/alt-reality ιστορία.
Να βρω κάτι δημιουργικό να κάνω with all this stuff!!
Nα τελειώσω ένα μεγάλο RPG στα γερμανικά και ένα στα ισπανικά.
Τι μπορώ να κάνω για να είμαι πιο ανεξάρτητος γενικά; Τα 25 είναι νομίζω μια καλή ηλικία για να είναι κανείς πιο ανεξάρτητος. Εννοώ, τελείως.
Να βρω περισσότερα επιτραπέζια και προφορικά παιχνίδια, όπως το Catan και το Contact.
Να μην διστάζω να γράφω και χαζομάρες στο blog μου.
Πώς μπορώ να προσφέρω στους γύρω μου καλύτερα;
Να δοκιμάσω Linux για άλλη μια φορά. Ubuntu this time?
ΒοοkCross more. Aυτό θέλει και να διαβάζεις πιο γρήγορα.
Μπορώ μέχρι τότε να έχω τακτοποιήσει τα αρχεία μου;
Να κάνω μια έκθεση φωτογραφίας.
Να πηγαίνω περισσότερο στην Αίγινα.
Να κάνω κάτι που δεν θα έκανα κανονικά: piercing ή τατουάζ;
Να γίνω early riser, a lark instead of an owl.
Να εξερευνήσω τους θησαυρούς του progarchives.com, του prog not frog και άλλων τέτοιων.
Να μάθω να λέω cheers σε 25 γλώσσες.
Κάποτε, η Charisse μoυ είχε πει ότι όντας τόσο υδάτινος, χρειάζομαι περισσότερη φωτιά στη ζωή μου. Να προσθέσω αυτή τη φωτιά.
Να πηγαίνω σε ακόμα περισσότερα free stuff όπως είναι ο ΠΟΦΠΑ, είναι ωραία εκεί.
Να βρω πιο χρωματιστά ρούχα. Βαρέθηκα τα μαύρα και τα σκούρα μπλε.
Να βελτιώσω τα αγγλικά μου. Κάνω χαζά λάθη και ακόμα υπάρχουν πράγματα που δεν μπορώ να κάνω (να δω κάποιες ταινίες χωρίς υποτίτλους, να καταλάβω τι λένε τα τραγούδια. Αν και, ούτως ή άλλως, δεν ακούω τους στίχους). Επίσης, θέλω να μάθω περισσότερες και πιο εξειδικευμένες, λογοτεχνικές λέξεις.
Να μην παίρνω τον εαυτό μου υπερβολικά στα σοβαρά — το φυσικό μου είναι το χαλαρό, το αστείο, το παράλογο.
Να κάνω περισσότερο σκι (βγαίνει και φτηνά τώρα με την κρίση).
Να συγκεντρωθώ στο να γράφω καλύτερα.
Να επιζήσω το 2012. :Ρ Και μετά το ’13 θα έχει ενδιαφέρον όταν όλοι συνειδητοποιήσουν ότι υπάρχει και ένα αύριο το οποίο θα είναι στ’αλήθεια άσχημο αν δεν ύπαρχει μια μαζική αφύπνιση σε όλο τον κόσμο. Να είμαι μέρος αυτής της αφύπνισης, ώστε το 2012, αν τίποτα άλλο, να είναι μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία (προς το καλό).

…

Βράδυ της 20ης Νοεμβρίου 2012 Πορίνου 8, Ακρόπολη

Έξω βρέχει… απόλυτη ησυχία, εκτός από τον ήχο της βροχής και τη ζωή της γειτονιάς… –@–

Βράδυ της 20ης Νοεμβρίου 2012
Πορίνου 8, Ακρόπολη

Έξω βρέχει… απόλυτη ησυχία, εκτός από τον ήχο της βροχής και τη ζωή της γειτονιάς…
–@–