Can you recall the last time you listened to, let alone liked, a song somebody posted on Facebook? This one was posted by my uni mentor Despina Catapoti along with the comment “The song samples a track by the group Yellow Magic Orchestra and a composition by Ravi Shankar and Philip Glass.
Love them”
I think I should make it a point to listen to music people share more often. Cause it’s true: most of my favourite bands and music today have one thing in common: somebody, sometime, somewhere, suggested I give them a shot.
Intelligent article (qz.com) about how the switch from scarcity of knowledge to the scarcity of attention that has occurred since we all became connected through the internet means that the new global currency has become our attention, a resource corporations and advertising firms are currently feasting on. In fact,
Limitless access to knowledge brings limitless opportunity—but only to those who learn to manage the new currency: their attention. In the new economy, the most valuable asset you can accumulate may not be money, may not be wealth, may not even be knowledge, but rather, the ability to control your own attention, and to focus.
Because until you are able to limit your attention, until you are able to turn away, at will, from all of the shiny things and nipple slips—until you are able to consciously choose what has value to you and what does not, you and I and everyone else will continue to be served up garbage indefinitely. And it will not get better, it will get worse.
Είδα αυτό το άρθρο και αντιπροσώπευε τόσο εύγλωττα και απλά τις δικές μου σκέψεις που αποφάσισα να το μεταφράσω.
Με αρχή την επίθεση στο Παρίσι την περασμένη Παρασκευή, το Facebook προώθησε ένα προαιρετικό φίλτρο σε όλους τους χρήστες του δικτύου. Το φίλτρο προορίζεται ως ένδειξη αλληλεγγύης με τα θύματα της επίθεσης, αλλάζοντας τη φωτογραφία προφίλ με μία η οποία βάζει ως φόντο στην πρωτότυπη φωτογραφία τα χρώματα της γαλλικής σημαίας. Φυσικά οι χρήστες άρχισαν αμέσως να χρησιμοποιούν το εργαλείο αυτό, επηρεασμένοι από το συναισθηματικό σοκ που τους προκάλεσαν οι επιθέσεις στην γαλλική πρωτεύουσα. Είναι προφανές (αν και δεν νομίζω ότι είναι επιθυμητό) ότι στον κόσμο υπάρχουν νεκροί Α’ κατηγορίας και νεκροί Β’ κατηγορίας, ακόμα και Γ’ ή Δ’ κατηγορίας. Είναι μέχρι ένα σημείο ευνόητο ότι έναν Ευρωπαίο πολίτη τον αγγίζει περισσότερο μια επίθεση στο Παρίσι παρά μια στην Βυρητό. Για την ακρίβεια, αν λάβουμε υπ’ όψη μας την κάλυψη των ΜΜΕ που έλαβαν η μία και η άλλη, θα ήταν περίεργο αν έναν πολίτη του Ισπανικού κράτους, για παράδειγμα, τον επηρεάζε περισσότερο μια επίθεση στον Λίβανο απ’ ότι μία στη Γαλλία.
Η συλλογική χειραγώγηση απ’ τα μεγάλα μέσα επικοινωνίας είναι προφανής. Η σιωπή που κυριαρχεί ή η ψυχρότητα κατα την προβολή του αριθμού των νεκρών όταν πρόκειται για μια επίθεση η οποία έχει λάβει μέρος στον γνωστό ως Αραβικό Κόσμο, έρχεται σε αντίθεση με την δραματική παρουσίαση όταν πρόκειται για μια επίθεση σε ευρωπαϊκό ή βορειοαμερικανικό έδαφος. Και αν και αυτή η επικοινωνιακή στρατηγική είναι ένα πετυχημένο μοντέλο δημιουργίας πολιτών Α’ και Β’ κατηγορίας, συνεχώς αυξάνονται οι Ευρωπαίοι που αντιλαμβάνονται ότι είναι θύματα χειραγώγησης και προσπαθούν να ξεφύγουν από την επιρροή των μεγάλων ΜΜΕ, τα οποία με τις πράξεις ή την απραξία τους χτίζουν τείχη μεταξύ κοινωνίων τα οποία μοιάζουν απροσπέλαστα. Ωστόσο, με την καινοτομία του, το φίλτρο στο Facebook συνεπάγεται έναν κίνδυνο που πιάνει την πλειοψηφία των κυβερνοναυτών με τις άμυνες τους ιδιαίτερα χαμηλές.
Η χρήση του φίλτρου του Facebook ως ένδειξη αλληλεγγύης με τα θύματα της επίθεσης στο Παρίσι είναι η στήριξη ενός οράματος του κόσμου στον οποίο μόνο οι θάνατοι των πολιτών απ’τη Δύση έχουν σημασία. Μέσω αυτής της μικρής κίνησης χτίζεται άλλο ένα τείχος σ’ αυτο το φρούριο του 21ου αιώνα που είναι η Ευρώπη, γεμάτη υπηκόους που πεθαίνουν απ’ το φόβο και χαρίζουν την κριτική τους ικανότητα σε εταιρίες και δημόσια σώματα ως αντάλλαγμα για μια μικρή αίσθηση ασφάλειας. Στον Λίβανο και στο Ιράκ, στο Ιράν και σε οποιοδήποτε άλλο μέρος του κόσμου, όταν σκάει μια βόμβα ή πέφτει ένας πύραυλος, υπάρχουν αδέρφια που υποφέρουν, πατεράδες και μανάδες που λιποθυμούν σαν μαθαίνουν τα νέα, φίλοι που ψάχνουν απεγνωσμένα τα ίχνη των συναδέρφων τους απ’ το πανεπιστήμιο ή απ’ τη δουλειά. Είναι ευνόητο (αν και δεν νομίζω ότι είναι επιθυμητό) ότι έναν Ευρωπαίο πολίτη τον πονάει περισσότερο μια επίθεση στο Παρίσι απ’ ότι στην Βηρυτό. Πολλοί από εμάς έχουμε φίλους στο Παρίσι ή το έχουμε επισκεφθεί μία ή περισσότερες φορές. Το Facebook όμως είναι μια παγκόσμια εταιρία και με τέτοιες κινήσεις το μόνο που κάνει είναι να εγκαθιστά μια ηγεμονική δομή προτεραιοτήτων σύμφωνα με την οποία οι νεκροί Δυτικοί δημιουργούν ανησυχία και κινητοποίηση και τα θύματα, για παράδειγμα, της επίθεσης στην Βηρυτό πριν από δυο μέρες, πολύ απλά δεν μετράνε. Ή μήπως μας δώσανε την επιλογή φίλτρου με τη σημαία του Λιβάνου; Η επικύρωση αυτού του οραμάτος του κόσμου μου φαίνεται εξαιρετικά επικίνδυνη. Περισσότερο όταν το κάνουμε χωρίς ούτε καν να το καταλαβαίνουμε.
Αυτό ήταν βιβλίο της σχολής που δεν το είχα αγγίξει για πολλά χρόνια, για το μάθημα της Καταπότη Ανάλυση και Σύνθεση Κειμένου αν δεν απατώμαι, πριν το αλλάξει και το κάνει πιο edgy.
Αυτό είναι το πρώτο βιβλίο του Έκο που τελείωσα. Δεν μπορώ να αποφασίσω καθόλου αν μου αρέσει ως συγγραφέας τελικά. Πρέπει σίγουρα να τον μελετήσω καλύτερα. Απ’ τη μία μου βγάζει κάτι το εξυπνακίστικο το οποίο με ενοχλεί. Σίγουρα όμως ο συγκεκριμένος τίτλος είχε κάποια ενδιαφέροντα κομμάτια σχετικά με το ποιον τέλειο αναγνώστη έχουν οι συγγραφείς στο μυαλό τους όταν γράφουν ή πώς λειτουργεί ο χρόνος στα μυθιστορήματα—«…ο εμπειρικός συγγραφέας πρότυπο γνωρίζει (ακόμα κι αν ο εμπειρικός συγγραφέας δεν θα ήξερε πώς να το εκφράσει) ότι σε ένα μυθιστόρημα ο χρόνος παρουσιάζεαι κάτω από τρεις μορφές — τον θεματικό χρόνο, τον λεκτικό χρόνο και τον αναγνωστικό χρόνο.» Ακόμα, αφιερώνει μία από τις περιπλανήσεις του στο δάσος της αφήγησης στο πώς το Παρίσι όπως παρουσιάζεται στους Τρεις Σωματοφύλακες και οι οδοί που αναφέρονται δεν θα μπορούσαν να έχουν υπάρξει πραγματικά, και στο ερώτημα ποια τελικά είναι η σύγκλιση και η τομή του εναλλακτικού Παρισιού σε αυτό το έργο και του πραγματικού Παρισιού; Ποια είναι αλήθεια η σύγκλιση οποιουδήποτε έργου που λαμβάνει χώρα στον «πραγματικό κόσμο» με τον «πραγματικό κόσμο» (see what I did there?);
Γράφοντας για τα περιεχόμενα του βιβλίου κάπως άρχισα μυστηριωδώς να το συμπαθώ λίγο περισσότερο. Χμ. Ίσως να έχω πάρει και τον Ουμπέρτο με κακό μάτι. Κακά τα ψέματα, σίγουρα θα το απολάμβανα περισσότερο αν είχα διαβάσει έστω και ένα από τα distέργα τα οποία αναλύει, όπως το Sylvie, το οποίο έγραφε ότι το είχε διαβάσει άπειρες φορές αλλά πάντα ένιωθε ότι ήταν σαν την πρώτη. Για κάποιον λόγο έχω την αίσθηση ότι βιβλία που αρέσουν στον Έκο θα τα έβρισκα απίστευτα δυσπρόσιτα, την περιπλάνηση στα δάση τους υπερβολικά απαιτητική για την μέτρια αναγνωστική/πνευματική μου κατάσταση, τα αναγνωστοπεζοπορικά μου παπούτσια που θέλουν τσαγκάρη και το γεγονός ότι έχω διαβολικό smartphone με GPS, facebook και άλλα τέτοια πράγματα που σίγουρα αλλοιώνουν το όποιο προφίλ μου ως αναγνώστη-περιηγητή.
1. Ήμουν εφορευτική επιτροπή χτες. Από τους 567 εγγεγραμμένους στο εκλογικό τμήμα, οι 60 από τους 280 που δεν εμφανίστηκαν ήταν γεννημένοι πριν από το 1915. Πριν 100 χρόνια τουλάχιστον. Από τους άλλους, 287, οι 81 ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, οι 76 ΝΔ. Τρίτο το Κόμμα Υπεραιωνώβιων!
2. Πόσους Έλληνες και Ελληνίδες γνωρίζετε εσείς που να μένουν στο εξωτερικό; Αν διαβάζετε αυτό το μήνυμα είστε πιθανότατα ανάμεσα σε αυτό το πολύ μεγάλο νούμερο ανθρώπων που δεν τους επιτρέπειται η ψήφος. Πόσους γνωρίζετε οι οποίοι ψηφίζουν μακριά από τον τόπο κατοικίας τους δεν έχουν τα χρήματα να ψηφίσουν στην άλλη άκρη της Ελλάδας, ή στην άλλη άκρη του κόσμου;
3. Όσοι έχουν πεθάνει αλλά μετράνε σαν να απήχαν, και όσοι δεν ψήφισαν γιατί δεν είχαν τους πόρους να το κάνουν, πρέπει μαζί να φτάνουν το 20% του σώματος. Παρ’ όλ’ αυτά, αν αντί για 45% αποχή είχαμε 25%, το αποτέλεσμα των εκλογών δεν πιστεύω ότι θα ήταν διαφορετικό: η ψήφος των νέων μεταναστών θα εξισορροπούταν από την επιλογή των υπερηλίκων.
4. Όσοι λέτε ότι αν αυτό το 25% που απήχε χτες ψήφιζε οτιδήποτε εκτός από ΧΑ, τότε τα ποσοστά της θα ήταν χαμηλότερα, έχετε δίκιο. Όμως αυτό δουλεύει και αντίστροφα: αν οι μισοί από τους απέχοντες ψήφιζαν ΧΑ (και το «ψηφίζω κρεμάλες και μίσος» μετά το «όλοι είναι ακριβώς το ίδιο» της αποχής δεν απέχει και τόσο πολύ), τότε η ΧΑ θα φλέρταρε με το 20%.
Είναι τόσο ρευστά τα πράγματα στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας που δεν θέλω πια να γράφω για πολιτικά γιατί μέσα σε μερικές βδομάδες σε διαψεύδουν τα γεγονότα! Κοιτάχτε τι πόσταρα πριν μερικούς μήνες μόνο. Λες «άστο καλύτερα, τι νόημα έχει να γράψω το οτιδήποτε; Αφού ότι και να γράψω θα βγω μαλάκας στο τέλος!»
Διαβάστε αυτό, για άάάλλη μια φορά από τον αγαπημένο μου Έλικα. Δεν θα μπορούσα να γράψω καλύτερο μετεκλογικό ποστίο, κι ας έβαζα τα δυνατά μου:
Δεν ξέρω τι ακριβώς μου αρέσει τόσο στον Έλικα. Είναι λίγο σταρχιδιστής, χιουμορίστας και ταυτόχρονα το μυαλό του κόβει ξυράφι. Είναι ενημερωμένος, σκεπτόμενος και πάντα μπορεί να δικαιολογήσει τις απόψεις του. Μου φαίνεται πολύ αντικειμενικός, κι ας φαίνεται με μια ματιά διαχρονικός Τσίπρας fanboy.
Ήθελα να γράψω μια-δυο γραμμές παραπάνω για την εμπειρία μου ως μέλος της εφορευτικής επιτροπής. Ήμουν στο 5ο Γυμνάσιο Νέας Σμύρνης 14 ώρες, από το πρωί μέχρι το βράδυ. Κάναμε ωραίο παρεάκι με τους άλλους, με τη δικαστική αντιπρόσωπο, τον γραμματέα και μια κοπέλα η οποία έφυγε σχετικά νωρίς και μας άφησε να δουλεύουμε μόνους για το υπόλοιπο της ημέρας.
Απόλαυσα να εξυπηρετώ τον κόσμο, να τους χαμογελάω και να κάνω την εκλογική διαδικασία πιο εύκολη για αυτούς. What an INFP thing to say. Τελείως! Μου άρεσε να χαζεύω κόσμο και να αναρωτιέμαι τι ψήφισε ο καθένας. Δεν είδα κανέναν γνωστό εκτός από την Ms. Anna που μου έκανε αγγλικά στη Γαλουζίδου όταν πήγαινα Ε’ Δημοτικού.
Το καλύτερο; Ο γραμματέας, ο Κώστας, ήταν μισός Βραζιλιάνος και ντράμερ σε αυτό το prog metal συγκρότημα:
Και μετά αρχίσαμε να μιλάμε για τον Στιβάκο και τους Porcupine Tree. Και δουλεύαμε μαζί όλη μέρα. Felt good. Θα αγοράσω τον δίσκο των Inertial Oblivion με την πρώτη ευκαιρία.
Τι λέτε, να γράψω τίποτα για τα πολιτικά ή θα το μετανιώσω; 🙂
…so if I unfriend or ignore you online, I hope you understand. But if you see me go on some friending frenzy you’ll know I found something worth telling the world about. I will have found a banner I can wave that doesn’t read, “Look at me!” Rather, it might read, “Look at us. Poor, sorry, beautiful us.”
“It’s a real taboo to mention envy, but if there is one dominant emotion in modern society, that is envy…”
– Alain de Botton
Do you ever feel negative emotions while browsing the web? If you do you’re not alone. A recent study showed 1 in 3 people feel more depressed after visiting social media sites like Facebook. Psychologists call this phenomenon as ‘Facebook envy’.
Best-selling philosopher Alain Botton has pointed out that because Facebook envy is one of the least talked about emotions, it has the power to potentially destroy your life and prevent you from achieving your dreams. To stop this from happening to you, Alain de Botton has invented what he calls the ‘envy diary technique’.
By using the envy diary technique outlined in this post you’ll be able to transform negative emotions like Facebook envy, jealously and frustration into motivation and confidence, allowing you to achieve your goals with more speed and more ease.
What drives your creative work? Money? Fame? Success? If you’re an artist, you’re probably answering “no way”— meaning drives you. Finding purpose or making your life meaningful is your deepest priority, even if it’s not the priority you act on most. (Let’s face it, if living a meaningful life consisted of following an indubitable recipe, we’d all do it. But it doesn’t.)
Whether subtly or profoundly, we all experience this drive for meaning. And though the cause of this drive seems unidentifiable, it’s by searching for it that we add meaning to our lives. Art is just one way we undertake this search. The difficulty, though, with making art is remaining honest, and often our truest desires get supplanted with the desires of others. If you’re struggling to find artistic fulfillment, it may have nothing to do with your skill set or methodology, and everything to do with unquestioned motivations.
For some time now my own work (writing) has felt polluted. I’ve struggled to achieve a sense of honesty, so I recently began exploring why. What I found is an intoxicating ideology and social media as the dominant carrier of it. Together they chloroformed me, stifling my creativity and sapping the pleasure from my work.
Το καλό πράγμα αργεί να γίνει, είναι γνωστό, αλλά αυτή το φορά το παράκανα: Έναν χρόνο μετά, το podcast με τον Γκάρετ είναι επιτέλους ονλάιν. Ηχογραφημένο 6 Αυγούστου 2014 στο μπαλκόνι του Γκάρετ στην Γλυφάδα, πριν το μεγάλο βήμα του στον χώρο των games (είναι ο φίλος μου που δουλεύει στη Riot που αναφέρω όποτε και σε όποιον μπορώ για να κόβω αντιδράσεις!) και δεν τον έχω πολυδεί από τότε…
Αθεϊσμός vs «εναλλακτική» επιστήμης, ο κίνδυνος της εμπόλα (λολ), ιστορίες από τα Еnglish conversation groups και άλλες από το EVS στη Σόφια, ερωτήματα όπως «σε τι είναι χρήσιμη η νοσταλγία;», «τι θα γινόσουν αν μπορούσες να ξαναδιαλέξεις εναν διαφορετικό δρόμο;», «είναι χάσιμο χρόνου να παίζες games αν περνάς καλά;», «θα είναι το Angry Birds το Mario των hardcore του μέλλοντος;», «πώς θα είναι το facebook σε 50 χρόνια;», «θα ζούμε όταν θα γίνει η Ελλάδα έρημος;», «πόσο μπορείς να πιεις πριν οδηγήσεις;», «υπάρχει το Total Perspective Vortex;», «ποιό είναι το τίμημα μιας ζωής συνεχώς σε κίνηση;», «το Breaking Bad σε έκανε να θέλεις να δοκιμάσεις meth;», «ήταν μαλάκας ο Chris McCandless;» και άλλα πολλά. Μια συζήτηση για τα πάντα και τίποτα, ένα Ne-fest άνοιγμα μυαλών όπως συνηθίζουμε (και η αλήθεια είναι ότι μου λείπει τώρα που είμαστε πολίτες του κόσμου).
Ένα podcast μιάμιση ώρα για να γελάσουμε, να σκεφτούμε, να θυμηθούμε, και που αποκαλύπτει πολλά και για τους δύο μας που δεν μοιραζόμαστε απαραίτητα συχνά. Απολαύστε!
I played with the idea of simply posting “congratulations” as a comment under this update. I didn’t. I figured that if I’m not interested in this information, I should simply unfriend this person, not post a sarcastic comment. But if I’m not interested in being friends with this person, what is it, I wonder, that is keeping me from expressing my disdain?
Something about Facebook makes it very hard to criticise people who are using Facebook as intended, i.e. for carefully constructing a small shrine in their name open to the public. It only allows for a very limited range of types of interaction. Your options are: 1) liking, 2) commenting, and 3) ignoring, and this is starting to reflect on real-life interactions, with the “we’re all such good friends!” taking the cake. Ever heard of “if you have nothing nice to say, better say nothing at all?” It’s an axiom way older than Facebook itself, sure, but its validity today is constantly being reinforced by the congratulatory nature of social media. Your circle exists to feed your ego, not challenge it, and if there is ever some kind of challenge placed, it’s in the passive-aggressive form of Facebook envy, that is comparing your backstage to other people’s highlight reel, as they say, which, by the way, never ever leads to any positive feelings at all.
What if I told you that whenever you post something on Facebook to show off and make others notice you, some of them secretly hate you for it because they envy you and can’t be like you? What if I told you that that number is probably the majority of your precious friends?
