This excellent article (don’t let the title fool you—it’s not just about America) came back to mind while I was talking to some people in Samothraki just as the coup in Turkey was hitting social media and the Web. By the way, being in the army sitting on a frontier island when a neighboring country does such a thing is not a fun place to be at all.
While discussing with those guys, I mentioned that some people had been tweeting that the coup might have been an inside job orchestrated by Erdogan to eradicate his opposition. My conversation partners dismissed the possibility out of hand as a “conspiracy theory” and that was that. No more had to be said or discussed. The mere utterance of this magic couple of words is enough to settle any argument that challenges the motives and means of powerful people.
Intelligent article (qz.com) about how the switch from scarcity of knowledge to the scarcity of attention that has occurred since we all became connected through the internet means that the new global currency has become our attention, a resource corporations and advertising firms are currently feasting on. In fact,
Limitless access to knowledge brings limitless opportunity—but only to those who learn to manage the new currency: their attention. In the new economy, the most valuable asset you can accumulate may not be money, may not be wealth, may not even be knowledge, but rather, the ability to control your own attention, and to focus.
Because until you are able to limit your attention, until you are able to turn away, at will, from all of the shiny things and nipple slips—until you are able to consciously choose what has value to you and what does not, you and I and everyone else will continue to be served up garbage indefinitely. And it will not get better, it will get worse.
Even if it’s a small, rather insignificant contributor post on Athens with answers to stock questions!
Monastiraki Square in Old Town Athens with the Parthenon in the background (Photograph by Navè Orgad, Alamy)
It’s hard to find someone who appreciates Athens more than Dimitris Hall. Though he has lived inthe Greek capital nearly all of his life, this local’s appreciation for his hometown has grown over time.
Though Athens seems to live in the shadow of its long history, Dimitris is on a mission to suss out city surprises, both new and old. Lucky for us, as he digs up new discoveries, he shares them with the world on the Spotted by Locals blog. Here are a few of his favorite things about the place he calls home.
Athens Is My City
When someone comes to visit me, the first place I take them is to Areios Pagos, a hill right below the Acropolis of Athens that offers a fantastic view of the entire city and its western suburbs.
For the best view of Athens (and a healthy does of ancient history), head to the Acropolis. (Photograph by oligator83, Flickr)
May and June are the best times to visit my city because the weather is ideal for exploring Athens and partaking in outdoor adventures.
You can see my city best from the Acropolis, as well as from the hills and mountains that surround it—namely Ymittos, Parnitha, and Pendeli.
Locals know to skip the touristy Greek restaurants and to check out the authentic eateries in Petralona and Koukaki—like To Pagaki and Pleiades—instead.
Apostolou Pavlou, the pedestrian street in Athens’s Thissio neighborhood that leads to the Acropolis, is the place to buy authentic, local souvenirs.
My city’s best museum is the National Archaeological Museumbecause you can find a rich overview of Greek civilization from the beginnings of Prehistory to Late Antiquity. These time periods are not only important to the people of Greece; they helped shape the world.
If there’s one thing you should know about getting around my city, it’s that you can reach any part of Athens by using the mass transit network, which includes the metro, buses, and trams. Using the city’s public transportation website (which is available in English) in combination with Google Maps will get you far. Also, check out the Athens Transport blog.
See the “Jockey of Artemision,” a bronze statue dating to the second century B.C., and more at the National Archaeological Museum. (Photograph by clairity, Flickr)
The best place to spend time outdoors in my city is in a café or bar located in prime people-watching territory, be it day or night. Try Tyflomyga.
My city really knows how to celebrateOrthodox Easter because of the sheer number of churches in Athens and the richness of the traditions surrounding the holiday, which include epitaphios processions, fireworks, and special dishes.
You can tell if someone is from my city if they cross the road while the light is still red.
For a fancy night out, I go to the bars in the center of the city around Monastiraki Square.
Just outside my city, you can visit the forest on Mount Parnitha.
Kimolia Art Caféis my favorite place to grab breakfast, and24οrois the spot for late-night eats.
The best outdoor market in my city is in the area around Monastiraki Square.
Best market? Head to Monastiraki Square. (Photograph by raulvillalon, Flickr)
When I’m feeling cash-strapped, I grab beers from the periptero (newspaper kiosk) with friends and enjoy the open air, preferably around Exarcheia or Areios Pagos.
To escape the crowds, I go to Peonia and have some tea to relax.
The dish that represents my city best is souvlaki (grilled meat skewers), andtsipourois my city’s signature drink. Sample them atKosta’s Souvlaki near Syntagma for a truly classic taste and Beduin at Gazi in Kerameikos, respectively.
Six D.O.G.S. is the best place to see live music, but if you’re in the mood to dance, check outBios.
Demonstrations, traffic diversions, and the closing of multiple metro stations every couple of weeks for “security reasons” could only happen in my city.
In the spring you should walk down small neighborhood streets to smell the blooming orange trees, jasmine, and acacias.
Summer must: Visiting the islands in the Argo-Saronic Gulf, which includes Poros (above). (Photograph by visitgreecegr, Flickr)
In the summer you should enjoy the warm Athenian nights and head for the nearby beaches and islands on the Argosaronic Gulf.
Why the world should heart Athens: “It’s ancient, but groundbreaking; ugly, but inspiring; stressful, but lively. It’s a city at the forefront of the 21st century.”
Daphne had been insisting that I leave the inn in HabitRPG I had so cozily settled in the past few weeks; thatTrapper Santa boss would certainly not kill itself! I actually did, but actually I hadn’t. By some mistake I didn’t really click on the button which makes you leave the inn (or the flipping site/my laptop/our internet was being unresponsive) and thus missed my opportunity to join the party and fight the boss. This made me very angry indeed. I started fidgeting around the site trying to find a way to undo this when I clicked on “Challenges“.
While the author is plugging himself in more ways I considered possible, it’s a very encouraging and thorough read for someone like me whose ambition is to become a polyglot, but it could be just as useful for anyone aiming to learn a foreign language . You’re probably going to get information overload from that one but it’s worth a try and anyway it’s a valuable resource. Even I had no idea all these sites existed dedicated to all these different kinds of language practice. I had probably just never looked hard enough for them, subconsciously following some of those 32 excuses myself…
An insightful and well-written look at the culture and everyday life of rural North Korea from the eyes of a traveller. Weed smoking, yes, included. This dude looks like he has good stories to tell.
Organic, cheap, the real thing. Only in North Korea.
This is the message you’ll most likey take from video and blog post below. But please, let it not be just that. Make it be the motivation I got from it, the call to be fearless in front of the unknown, for it is only that that you are afraid of — all of the rest is just in your pretty little head.
I, for one, am leaving for the Netherlands for a few days. Take care and heed those words. Don’t be the one who regrets.
Θυμάμαι το προπερασμένο θέρος.
Εκείνο των Αγανακτισμένων.
Εκείνο των τεράστιων συναθροίσεων, των λαϊκών συνελεύσεων, των πρωτόγνωρων αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών, των διαφόρων πολιτών που ρητόρευαν επί παντός, των Οικονομολόγων που εξηγούσαν τις περιπλοκότητες, τις ερωτήσεις που πέφτανε βροχή και ήσαν συχνά ευφυέστατες.
Των κατασκηνωμένων σε πλατείες ανθρώπων από την Ελλάδα, την Ισπανία, την Ιταλία και αλλού, που επιχειρούσαν να ζήσουν, έστω για λίγο, μία εναλλακτική καθημερινότητα που κάπως, τους έφερνε λίγο πιο κοντά στο πως θα έπρεπε να είναι οι άνθρωποι απανταχού.
Όποτε από την ραδιοφωνική εκπομπή, χαρακτηρίσω φασίστες όσους στέλνουν ξενοφοβικά, ρατσιστικά μηνύματα, δέχομαι έναν καταιγισμό μηνυμάτων, από ίδιους ή και άλλους, που με κομψό αλλά κυρίως άκομψο τρόπο, σημειώνουν ότι αυτοί δεν είναι φασίστες, αλλά «είναι έλληνες», ή είναι εθνικιστές προσπαθώντας να διαχωρίσουν τον φασιστικό τρόπο σκέψης, από τον δικό τους τρόπο σκέψης.
Για τον επιμελή σχολιαστή και σύμφωνα με τα ερμηνευτικά λεξικά, σίγουρα υπάρχουν κάποιες αμυδρές διαφορές, μεταξύ του ακροδεξιού, του ρατσιστή, του ξενόφοβου, του φασίστα. Τις διαφορές τις γνωρίζω, αλλά εδώ που φτάσαμε το τελευταίο που με απασχολεί είναι η ακρίβεια των χαρακτηρισμών.
Σήμερα,πριν απο δύο ώρες περίπου,πήρα τα παιδιά μου και πήγαμε στο κεντρικό κατάστημα του χωριού. Ναι,έχουμε τη χαρά να ζούμε σε χωριό.Επίνειο. Προάστιο,Πείτε το όπως θέλετε. Δεν παύει να είναι το Ουζούν Αλή για τους παλιούς
Σήμερα,όπως και κάθε άλλη μέρα,περπάτησα τα ίδια στενά με τα παιδιά μου .Στον δρόμο συναντήσαμε άλλα παιδιά απο το ίδιο σχολείο,κάπως μεγαλύτερα.
Σήμερα,για πρώτη φορά απο το 1992 που ζώ σε αυτή τη χώρα,δέχτηκα ευθεία απειλή χωρίς καμμία απολυτως αιτία.
Γεια σου! Κατ’ αρχάς, θα ήθελα να σε ευχαριστήσω που διαβάζεις αυτό εδώ το ποστ. Όχι τίποτα άλλο, δεν έχεις κανένα πραγματικό λόγο να το κάνεις. Υπάρχουν πολύ πιο ενδιαφέροντα πράγματα να διαβάσεις, να χαζέψεις, να δεις ή να κάνεις εκεί έξω, στον τεράστιο κόσμο γνώσης, εμπειρίας, διασκέδασης και χαζομάρας που λέγεται παγκόσμιος ιστός — εκτός κι αν ο λόγος είναι προσωποκεντρικός και θέλεις να διαβάσεις αυτά που γράφω επειδή είμαι ΕΓΩ αυτός που τα γράφω. Σε κάθε περίπτωση, η αφοσίωση σου είναι μοναδική, ειδικά αν κρίνω από την έλλειψη σχολίων τους τελευταίους μήνες. Γι’αυτό λοιπόν, και πάλι, κι επειδή δεν έχεις καμιά υποχρέωση, σ’ευχαριστώ.
Σήμερα θα γράψω για δύο κυρίως πράγματα που με απασχολούν αυτές τις μέρες και πώς αυτά συνδέονται.
Το ένα, το μεγαλύτερο, το σπουδαιότερο, είναι ότι τη περασμένη εβδομάδα πήγα στη Μυτιλήνη και έδωσα τα τρία τελευταία μαθήματα που χρώσταγα (Οργάνωση Εκθέσεων, Εφαρμογές Κινητής Τεχνολογίας, Συστήματα Διαχείρισης στον Παγκόσμιο Ιστό), και τα πέρασα. Ο κύκλος που ξεκίνησε πριν έξι χρόνια έκλεισε. Είμαι πλέον ένος απόφοιτος, πτυχιούχος Πολιτισμικής Πληροφορικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας. Δεν έχω το πτυχίο στο χέρι, βέβαια, αλλά for all intents and purposes…
Αυτά τα έξι χρόνια ήταν τόσο σημαντικά για μένα που δε μπορώ να μπω καν στον κόπο να αρχίσω να λέω με ποιος τρόπους άλλαξα, ωρίμασα, ενηλικιώθηκα, αγάπησα τον εαυτό μου φτιάχνοντας τον και ανακαλύπτοντας τον· δεν ξέρω πόσο απ’το καθένα αλλά αυτή ίσως να ‘ναι απ’τις μεγαλύτερες και σημαντικότερες ερωτήσεις που μπορεί να κάνει ο άνθρωπος, αν και η απάντηση πιθανόν να μην έχει σημασία. Θέλω να γράψω κάποια ποστ αφιερωμένα στους ανθρώπους, τις ιδέες και τις παραστάσεις στις οποίες χρωστάω πολύ μεγάλο μέρος αυτής της μεταμόρφωσης. Μου αρέσουν άλλωστε οι ανασκοπήσεις, όπως μου αρέσει και να θυμίζω στους ανθρώπους τον σημαντικό ρόλο που μπορεί να παίζουν ή να έχουν παίξει στη ζωή μου και να τους προσφέρω άλλο ένα χαμογελο έτσι.
Ωραία. Ας επιστρέψουμε στο γεγονός των ημερών. Τελειώνεις τα μαθήματα σου. Τα πάντα από εκεί και πέρα έχουν κάτι το χρονομετρημένο και μοιραίο. Όσους γνωστούς έβλεπα τις υπόλοιπες μέρες που ήμουν στη Μυτιλήνη είχα την αίσθηση ότι μπορεί να μη τους ξαναδώ ποτέ. Τι έπρεπε όμως να τους πω; Ποια μπορεί να είναι η απάντηση μου στις ευχές τους για καλή ζωή; Πώς μπορώ να τους χαιρετίσω με κάτι άλλο εκτός από ένα απαίσια ανειλικρινές «τα λέμε σύντομα»;
Πώς χαιρετάς κάποιον που χαιρόσουν να βλέπεις πού και πού και να μαθαίνεις νέα του όταν πήγαινες στη Μυτιλήνη, αλλά τον οποίο δεν ξέρεις αρκετά για να επιδιώκεις να συνεχίσεις να βλέπεις και η πρακτικότητα του ζητήματος τέλος πάντων το καθιστά υπερβολικά απίθανο; Υπήρχε αυτή η διμερής λυπητερή ανείπωτη παραδοχή σε πολλές από τις random encounters αυτών των ημερών.
Τι έκανα λοιπόν για να αποφύγω αυτή τη κατάματη ματιά στην «πραγματικότητα της τελευταίας συνάντησης» με πολλούς ανθρώπους που ούτως ή άλλως, όπως κι εγώ, δυσκολεύομαστε να δώσουμε σε αυτή τη συνάντηση την βαρύτητα που φανταζόμαστε ότι της αξίζει;
Δεν ανέφερα ότι είχα περάσει τα τελευταία μου μαθήματα. Δεν ανέφερα ότι τελείωσα τις σπουδές μου στη Μυτιλήνη. Περισσότερο το έκαναν άλλοι για μένα. Αυτό με έσωσε από συγχαρητήρια τα οποία δεν αξίζω (γιατί να δέχεσαι συγχαρητήρια επειδή ολοκλήρωσες κάτι που όχι μόνο πρέπει αλλά και σου αρέσει να κάνεις;), εξηγήσεις για το τι σκοπεύω να κάνω στο μέλλον, ερωτήσεις για το πώς νιώθω τις οποίες δεν θα μπορούσα να απαντήσω ειλικρινά, αλλά και βλέμματα φθόνου…
Αναρωτιώμουν: ποια είναι αυτή η λεπτή γραμμή μεταξύ ενημέρωσης των άλλων για το τι κάνεις, και καυχησιάς; Μετά από τι μετατρέπεται άραγε το «τέλειωσα τις σπουδές μου! Σoυ το λέω γιατί είμαι περήφανος και θέλω να χαρείς μαζί μου!», σε: «τέλειωσα, και στο λέω για να σου δείξω πόσο γαμάτος είμαι και για να με θαυμάσεις!»…; Αυτό που βλέπω τόσο πολύ γύρω μου είναι το δεύτερο… Μια τέτοια κρίση ανασφάλειας και ανάγκης αποδοχής και θαυμασμού βλέπω που αποφεύγω να μιλάω για μένα ώστε να μην με βάλουν στο ίδιο τσουβάλι οι άνθρωποι οι οποίοι μπορεί να είναι σαν κι εμένα και πιθανόν έχουν αρχίσει να βαριούνται να ακούνε τους άλλους να περιαυτολογούν και να παθιάζονται με την δική τους μικρή ύπαρξη.
Είναι η τέλεια στιγμή να περάσουμε στο δεύτερο από τα δύο που με απασχολούν.
Δεν συνηθίζω τον τελευταίο καιρό να γράφω για το τι συμβαίνει στη ζωή μου όπως έκανα παλιότερα. Aυτό το καλοκαίρι έκανα κάμπιγκ και απίθανες διακοπές σε πανέμορφα μέρη (Σαμοθράκη, Γαύδο) που άλλοτε θα με ενέπνεαν για μακροσκελή κείμενα. Πήρα το πρώτο μου δίπλωμα στα Γερμανικά. Είχα τη χαρά να συμμετέχω σε ένα καταπληκτικόσεμινάριο στην Σχολή Καλών Τεχνών το οποίο, έτσι όπως βαίνουν τα πράγματα, κατα πάσα πιθανότητα θα αποτελέσει σημείο καμπής για τη ζωή μου. Γνώρισα ανθρώπους που νιώθω τυχερός που γνώρισα, είχα εμπειρίες που είμαι ευγνώμων που είχα… Είχα όμως και πολύ δουλειά για να καταφέρω να περάσω αυτά τα τρία τελευταία μαθήματα. Παρ’όλ’αυτά, τίποτα εδώ· άλλοτε θα οργίαζα.
Έχω αναφερθεί κι άλλες φορές στο ότι δύο πράγματα έχουν αλλάξει αυτή τη σχεδόν μισή δεκαετία (!) που υπάρχει το cubimension, σχετικά με το τι ποστάρω και τη σχέση μου μαζί τους: 1. Καθώς μεγαλώνω, λιγότερα πράγματα με εντυπωσιάζουν (σε βαθμό που να πιστεύω ότι αξίζει να τα μοιραστώ με ένα αόρατο κοινό), συμπεριλαμβανομένων φυσικά και αυτών που κάνω εγώ. 2. Έχω αρχίσει να βλέπω καχύποπτα την όλη κουλτούρα του να αυτοπροβάλλεσαι σε μορφή blog, facebook κτλ, που προωθεί την ιδέα ότι είσαι κάτι το ιδιαίτερο μόνο και μόνο επειδή έχεις πρόσβαση σε υπολογιστή και ξέρεις να γράφεις (υποτυπωδώς). Δεν υπάρχει η διάκριση μεταξύ αξιόλογου και ποταπού, ποιοτικού και χασίματος χρόνου, αυτών που θα έδειχνες περήφανα σε όλους και αυτών που θα έδειχνες μόνο στους πιο στενούς σου φίλους, των στιγμών που θα άξιζε να σχολιαστούν και των στιγμών που καλύτερα να μίλαγαν από μόνες τους. Είναι μέρος αυτό που προανέφερα: τα να μοιράζεσαι τα νέα σου με τόσο κόσμο ταυτόχρονα (το αναλογικό αντίστοιχο θα ήταν να βγαίνεις με ντουντούκα σαν τον γύφτο στη γειτονιά και να φωνάζεις κάθε σου νέο. Μόνο που σε αυτή τη γειτονιά, όλοι σε ξέρουν…) ισορροπεί επικίνδυνα μεταξύ ενημέρωσης και ναρκισισμού, όταν οι άνθρωποι συμπεριφέρονται στον εαυτό τους λες και είναι μάρκες ή φίρμες, όπου περισσότερη προβολή, ανεξαρτήτος είδους, ακόμα και δυσφήμιση, είναι άνευ όρων θετική. Ορίστε ένα ενδιαφέρον σχετικό άρθρο, ως συνηθώς, για το facebook.
Με λίγα λόγια, αρχίζω και συνυπολογίζω τον παράγοντα «γιατί να θέλει κάποιος να διαβάσει αυτό που γράφω; Θα μάθει κάτι, θα του/της μείνει κάτι, θα κάνω κάπως τη ζωή του/της καλύτερη;» Είναι δύσκολες ερωτήσεις οι οποίες θέτουν σε αμφισβήτηση, εκτός από τον τρόπο που επιλέγουμε να εκφραζόμαστε κάθε μέρα με τους ανθρώπους γύρω μας, σε ένα πιο άμεσο επίπεδο, τους λόγους ύπαρξης αυτού του μπλογκ. Δε λέω, θέλω να μοιράζομαι πράγματα, ώραια και ενδιαφέροντα πράγματα, που βρίσκω ή που, γιατί όχι, κάνω και φτιάχνω εγώ ο ίδιος. Μου αρέσει κιόλας να γράφω πού και πού για το τι κάνω σαν να έγραφα σε δημόσιο ημερολόγιο, μου δίνει μια άρρωστα φιλάρεσκη ίσως αίσθηση ικανοποίησης να ξέρω ότι έχω ένα ημερολόγιο το οποίο οι άλλοι θα θέλουν να διαβάσουν. Έχω αποκτήσει όμως αρκετή συναίσθηση της ποταπότητας και της ματαιοδοξίας του να θέλεις ένα ευανάγνωστο ημερολόγιο, and once you see it, you can’t unsee it…
Γιατί τα γράφω όλα αυτά, τελικά; Απλά: από τη μία, ένιωσα πως το ότι πήρα πτυχίο ήταν κάτι το οποίο έπρεπε οπωσδήποτε να γράψω εδώ! Από την άλλη, η ολοένα και πιο δυνατή Ταπεινή και Διακριτική μου πλευρά φώναζε. Τα αποτελέσματα της σύγκρουσης και αυτών που εν τω μεταξύ βγήκαν στην επιφάνεια, θεώρησα πως, επιτέλους, είχαν κάποιο ενδιαφέρον.
Και μετά από αυτό το σούπερ-αυτοαναφορικό ποστίο, ας επιστρέψουμε σε αυτό που ποραγματικά έχει σημασία:
Στη Μυτιλήνη και σε ό,τι μοιραστήκαμε. Με πολλή αγάπη.
