Intelligent article (qz.com) about how the switch from scarcity of knowledge to the scarcity of attention that has occurred since we all became connected through the internet means that the new global currency has become our attention, a resource corporations and advertising firms are currently feasting on. In fact,
Limitless access to knowledge brings limitless opportunity—but only to those who learn to manage the new currency: their attention. In the new economy, the most valuable asset you can accumulate may not be money, may not be wealth, may not even be knowledge, but rather, the ability to control your own attention, and to focus.
Because until you are able to limit your attention, until you are able to turn away, at will, from all of the shiny things and nipple slips—until you are able to consciously choose what has value to you and what does not, you and I and everyone else will continue to be served up garbage indefinitely. And it will not get better, it will get worse.
I’d been noticing this sitting on varying desks in the American Corner of Sofia City Library for a while now and finally decided to give it a try. I must say that it wasn’t as good as The Power of Now, which I loved and want to return to. It could be because this one I read, while The Power of Now I listened to Eckhart Tolle himself reading, which was an experience in its own right. A New Earth was sort of repetitive and nothing really new was introduced, as if Tolle was contractually obliged to write something but couldn’t come up with anything new. But as I’m writing these words I wonder: what new could there be? I suppose the lesson is and will always be the same – though you can play around with the presentation: awareness is all there is, be wary of the ego in yourself and others, meditate. Maybe my criticism is invalid, then, which wouldn’t however change the fact that I didn’t find it as appealing as The Power of Now. But for you, if you read or listened to this one first, it could – for all I know – work the other way around.
These are two of my favourite bits:
“The greatest achievement of humanity is not its works of art, science or technology, but the recognition of its own dysfunction, its own madness.”
“Many people who are going through the early stages of the awakening process are no longer certain what their outer purpose is. What drives the world no longer drives them. Seeing the madness of our civilization so clearly, they may feel somewhat alienated from the culture around them. Some feel that they inhabit a no-man’s land between two world’s. They are no longer run by the ego, yet the arising awareness has not yet become fully integrated into their lives. Inner and outer purposes have not merged.”
I thought the cover was beautiful too. Here’s something similar I stumbled upon on Tumblr yesterday. Click on the pic for the post.
“Thinking you can change yourself by changing your situation or your surroundings is like thinking you can change your handwriting by using a different pen.” (paraphrased)
I want to be more aware in my life. That’s why I had been looking for books on the matter a few months ago when I found this one. I ordered it from World of Books and for the first time they disappointed me: the book never arrived at my doorstep. Thirsty for thought-provoking material and wisdom shared aplenty, I looked for the book online and lo and behold, there it was in audiobook form.
To be exact, I didn’t find it exactly in audiobook form. In fact, the recordings I found were from some seminar in which Anthony de Mello presumably delivered the contents of this book to a crowd of wisdom-thirsty individuals such as myself over a period of a few days. I don’t know whether or not me listening to the recording of that seminar could count as actually reading the book, but for now it’ll have to do. See? I’m cheating and probably no-one will read this far to actually notice!
All that cleared up and taken out of the way, I most certainly did enjoy listening to Anthony de Mello’s lectures and his style. Of course, most of his teachings about the uselessness of language, the subjectivity of reality, the difference between the “I” and the “me”, the inherent selfishness of what we commonly refer to as love or falling in love etc. wasn’t anything new to me. In fact a lot of what I heard are deeply held beliefs of mine. But a lot of other things he mentioned are matters I will want to revisit, for I think they are as timely and deep as ever and a single listen cannot possibly contain their gravity, moreso because, as with all the great teachers, De Mello’s teachings and the new mentality he proposes are intoxicating in their truthfullness, but alas, one cannot handle and take in this much truth all at once. At any rate I believe he was right in warning the listener about the dangers of substituting one brainwash for another: the point is to always be aware and to forget about existing concepts. What would the difference between “enlightenment” and dogma be otherwise?
I can easily see myself revisiting this countless of times at random intervals in my life. It does feel like a flow of precious advice and living the way De Mello suggests feels deep within me like a precious ideal one would do well to strive for – or not strive for, since there should be no effort involved! I’m giving it 4 stars instead of 5 because it wasn’t anything groundbreaking for me – “just” a collection of profound, valuable insight.
Es gibt ein großes und doch ganz alltägliches Geheimnis. Alle Menschen haben daran teil, jeder kennt es, aber die wenigsten denken je darüber nach. Die meisten Leute nehmen es einfach so hin und wundern sich kein bisschen darüber. Dieses Geheimnis ist die Zeit. Es gibt Kalender und Uhren, um sie zu messen, aber das will wenig besagen, denn jeder weiß, dass einem eine einzige Stunde wie eine Ewigkeit vorkommen kann, mitunter kann sie aber auch wie ein Augenblick vergehen – je nachdem, was man in dieser Stunde erlebt. Denn Zeit ist Leben. Und Leben wohnt im Herzen.
Diese Worte kann einfach “Momo” beschreiben, als das einzigartige Buch es wirklich ist. Momo ist das Kind wir allen gern bekommen würden , die Person auch ich als Erwachsene werden möchte.
Momo war mein erstes wirkliches Buch, das ich auf unvereinfachtem Deutsch gelesen habe. Obwohl ich das 100% des Texts nicht verstehen kannte, sondern etwa das 60%, ich fühle, dass ich genug verstanden habe, um die Schönheit des Wesentliches gut begreifen zu können. Es ist einfach eins von diesen Büchern, die gut wenn man ein Kind ist sind aber in mancher Beziehung sind sie besser wenn sie von Erwachsenen gelesen werden sind. Andere solche Bücher sind, meiner Meinung nach, His Dark Materials, Werke von Jostein Gaarder und Evgenios Trivizas, zu ein Paar Beispiele erwähnen.
Michael Ende ist einer diesen Menschen, die den Sinn gefunden haben. Deshalb bin ich sicher, dass wenn mein Deutsch besser wird, wird mir auch Momo noch besser gefallen. Bis dann wünsche ich mir, dass ich setze fort, die Zeit-Dieber zu vermeiden und widerstehen. Also, kein Zeit sparen! Las uns alles geniessen, auch die Arbeit und die schwierigen Tagen. Und warum? Lesen Sie einfach das Schnipsel droben und sicher werden sie, genau wie Momo und die Schildkröte Kassiopeia, auch verstehen!
Το να κοιτάω την ανοιχτή μου παλάμη είναι πλέον ένα reality check το οποίο κάνω τακτικά. Αν δεν ονειρεύομαι, η παλάμη μου θα είναι εκεί, συνηθισμένη, ανοιχτή. Αν όμως ονειρεύομαι, το χέρι μου θα είναι παραμορφωμένο, με δαχτυλάκια να φυτρώνουν από τα μεγαλύτερα δάχτυλα σαν η παλάμη μου να έχει μεταμορφωθεί σε ένα μικρούλι ανάποδο ξεριζωμένο δέντρο. Αν κανείς κάνει συνήθεια το να κοιτάζει την παλάμη του αρκετά συχνά μέσα στη μέρα και τη χρησιμοποιεί ως απόδειξη για το αν ονειρεύεται ή όχι (ας μην ξεχνάμε — όταν ονειρευόμαστε είμαστε σίγουροι πως ό,τι βιώνουμε στο όνειρο είναι η αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα, ακριβώς όπως και όταν δεν ονειρεόμαστε), κάποια στιγμή, όταν ζήσει κάτι περίεργο σε ένα όνειρο του το οποίο κανονικά θα προσπέρναγε όπως συνήθως κάνουμε στα όνειρα, κοιτάζοντας την παλάμη του θα επιβεβαιώσει ότι όντως ονειρεύεται.
Κι εκεί ξεκινάει το lucid dreaming, τα διαυγή όνειρα, ένας μυστικός κόσμος στο υποσυνείδητο κι ακόμα παραπέρα.
Η παλάμη μας όμως μπορεί να μας θυμήσει πως όχι μόνο δεν ονειρευόμαστε αλλά και ότι είμαστε ξύπνιοι. Να μας φέρει στη στιγμή. Να μας θυμήσει ότι το τώρα είναι το μοναδικό πράγμα που έχουμε στον κόσμο — το μέλλον και το παρελθόν είναι μόνο ψευδαισθήσεις: περίπλοκες και αληθοφανείς ψευδαισθήσεις τις οποίες χρησιμοποιούμε για να κουμαντάρουμε τη ζωή μας νομίζοντας πως είναι οδηγοί που μπορούμε να εμπιστευτούμε, αλλά ψευδαισθήσεις το διχώς άλλο. Κοιτάζοντας την παλάμη θυμόμαστε ότι είμαστε ζωντανοί, με το σώμα μας και το μυαλό μας και τη συνείδηση μας στον κόσμο, στον χώρο, έτοιμοι να χαθούμε στο τώρα, να ζήσουμε χωρίς αναστολές, πισωγυρίσματα, αμφιβολίες, ανασφάλειες. Θυμόμαστε ότι αυτό που ζούμε δεν είναι όνειρο αλλά ο πραγματικός κόσμος ο οποίος βρίσκεται εκεί έξω και μας περιμένει να τον ανακαλύψουμε με όλο μας το είναι: μας περιμένει να τον παρατηρήσουμε, να τον ακούσουμε, να τον γευτούμε, να τον μυρίσουμε, να τον αναπνεύσουμε, να τον αισθανθούμε, να τον διαισθανθούμε, να τον νιώσουμε. Να τον ζωγραφίσουμε, να τον αναπαραστήσουμε, να τον ξαναδημιουργήσουμε όπως πραγματικά τον θέλουμε, όχι όπως είμαστε υπό τη ψευδαίσθηση ότι τον θέλουμε ή όπως νομίζουμε ότι θα έπρεπε να τον θέλουμε. Μπορούμε μάλιστα να σκεφτούμε πώς η πραγματικότητα μας θα ήταν διαφορετική, αν όντως ήταν ένα όνειρο, κι έτσι να δούμε τον εαυτό μας να αποστασιοποιείται από οτιδήποτε τον κράταγε πίσω.
Αν βλέπετε την παλάμη σαν μούτζα, μπορείτε να το χρησιμοποιήσετε κι αυτό, αν η προσβολή λειτουργεί καλύτερα και μέσω αυτής ευκολότερα ξυπνάτε και επανέρχεστε στις αισθήσεις σας! Αν τη βλέπετε έτσι, δείτε τη σα μια μούτζα σε ότι μας κάνει να στρεσάρουμε και να ανησυχούμε, σε ό,τι μας κρατάει αγκιστρωμένους στο παρελθόν ή στις απαιτήσεις του κόσμου από εμάς, σαν μια μούτζα σε ό,τι είναι αυτό που μας κάνει να υπνοβατούμε σε όλη μας τη ζωή, μεθυσμένοι από τα χασίματα του μυαλού μας.
Tomorrow never comes, life is what happens while you’re busy making other plans.
I had a friend once who told me that the worst mistake that you can make is to think you are alive, when you’re really asleep in life’s waiting room. The trick is to combine your waking rational abilities with the infinite possibilities of your dreams. ‘Cause if you can do that you can do anything. Did you ever have a job that you hated? Worked really hard at? A long, hard day at work, finally you get to go home, get in bed, close your eyes, and immediately you wake up and realize that the whole day at work had been a dream? It’s bad enough that you sell your waking life for … for minimum wage, but now they get your dreams for free.
