Relevantly Irrelevant
AKA an introduction to chaos magick. This illustrated digital booklet holds some great guidelines and info and it is exquisitely presented. It’s s easily one of the best things I’ve ever laid eyes on, especially since we don’t get to read about esoteric stuff like that in such a form very often. That said, I can’t say anything about whether it works or not or how—that might have to wait a while still! Check it out here or download a .pdf of the latest version here.
The Art Of Dreaming by Carlos Castaneda
My rating: 4 of 5 stars
Carlos Castaneda is certainly considered required reading for any person even slightly interested in the occult, ancient practices, magic, dreams, altered states of existence or completely different planes thereof. This one was the first book by him I finished, if you exclude The Teachings of Don Juan which I began reading in Spanish but never finished because my Spanish just isn’t as good as I’d like it to be yet.
Contrary to other of his works, this one he wrote many years after the events he describes therein had come to pass: apparently they had been buried into his subconscious because of the altered state, the second attention, he had (mostly) been in at the time. Only almost 20 years after his apprenticeship into understanding and navigating the world of dreams by Don Juan was he able to bring what he learned to the forefront of his consciousness and then put it on paper.
I liked The Art of Dreaming, especially the first half. I read that when I was in the coach from Athens to Sofia and it helped make the journey much more dreamy; it made me feel that it was a passage in more ways than one: in the physical sense -travelling from one point of the Balkans to another- but also in this transcendental sense, this thing you get when you learn about the details of a profound truth. I came into The Art of Dreaming expecting something practical -Castaneda’s “Lucid Dreaming for Dummies” handbook- especially after learning that it was he who popularised the technique of looking at your hands as a reality check, something I picked up and have used successfully numerous times. The beginning of the book was entirely like that: it was him learning about the different methods of dreaming consciously and going through the “gates of dreaming”, as well as finding out about the complicated intricacies of the assemblage point and its manipulation. That link is a good summary of the book’s most interesting “academic” part.
But, like Castaneda himself in the book, or at least the person Castaneda wrote himself to be, I too need my objectivity, for that’s the way I was taught to perceive the world, as Don Juan would have said. Therefore, as the book became weirder and weirder and Castaneda strayed farther and farther away from what my dream reality -even in my most successful endeavours in lucidity- has looked like and started going into the dimension of inorganic beings, alien energy scouts and the like, I started losing my point of reference and ultimately my interest. By the end of the book his narrative had become so convoluted that I couldn’t figure out any part of what was happening – perhaps an apt representation of Castaneda’s own recollection of his strange experiences.
What however made things more interesting for me was this article I came across shortly before finishing the book which uncovers Castaneda as a complete fraud. Apparently after the success of his first few books, which, it is implied, were also figments of his imagination, Castaneda became a sort of cult-leader figure; when he was exposed he disappeared from public view by secluding himself in a villa together with three of his female companion sorcerers. The story is complicated in many levels; I can only say that the narrative of his books and what happened in real life is difficult to tell apart. In fact I’m sure that even if Castaneda proved to be okay after all (a possibility we still can’t discount since, from where I’m standing, the revelation of the hoax can be a hoax as much as the supposed hoax itself) the automatic reaction from a scientific and rationalist status quo seeking to disprove just to confirm its dominance would have been no different.
At this point several possibilities and parallel narratives have arisen: the story of the book itself; the real events which inspired Castaneda if we are to accept that his books are only adaptations of what really transpired; the reality of his life undescribed in the books – what we would see in a Castaneda behind-the-scenes; and the dirt that has come out that Castaneda was a complete hoax, which is 100% in line with “skeptic” views. All these interpretations exist simultaneously in a sort of entangled limbo: any one of them could be true and the fact wouldn’t negate the veracity of the other versions – they could all be true simultaneously. Additionally, on a meta level each one of these stories has something different to tell: about the human willingness to believe and the power of belief itself, about the unfathomability of the universe, about the dogmatism of contemporary intellect, about how powerful your fictional story can be to be able to ultimately convince even yourself that it’s the truth – especially if millions of others already believe it to be so.
In another interpretation, you could see how these are all just different layers of meaning, just like Don Juan described reality as an onion consisting of layers of universes. The hoax coexists with the book’s story and it’s only a matter of intent, a matter of the position of your assemblage point what it is that you’ll end up keeping from the whole affair.
Even if Castaneda hallucinated everything he ever wrote about, this book has made me think in ways I’m sure were not intentional but have arisen anyway as part of the complexity of being a thinking but chiefly intuitive feeling person alive in 2014. If this book is a valuable collection of techniques that -as far as I can tell- really work and a story of them being put to use, where does the fiction begin?
Το να κοιτάω την ανοιχτή μου παλάμη είναι πλέον ένα reality check το οποίο κάνω τακτικά. Αν δεν ονειρεύομαι, η παλάμη μου θα είναι εκεί, συνηθισμένη, ανοιχτή. Αν όμως ονειρεύομαι, το χέρι μου θα είναι παραμορφωμένο, με δαχτυλάκια να φυτρώνουν από τα μεγαλύτερα δάχτυλα σαν η παλάμη μου να έχει μεταμορφωθεί σε ένα μικρούλι ανάποδο ξεριζωμένο δέντρο. Αν κανείς κάνει συνήθεια το να κοιτάζει την παλάμη του αρκετά συχνά μέσα στη μέρα και τη χρησιμοποιεί ως απόδειξη για το αν ονειρεύεται ή όχι (ας μην ξεχνάμε — όταν ονειρευόμαστε είμαστε σίγουροι πως ό,τι βιώνουμε στο όνειρο είναι η αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα, ακριβώς όπως και όταν δεν ονειρεόμαστε), κάποια στιγμή, όταν ζήσει κάτι περίεργο σε ένα όνειρο του το οποίο κανονικά θα προσπέρναγε όπως συνήθως κάνουμε στα όνειρα, κοιτάζοντας την παλάμη του θα επιβεβαιώσει ότι όντως ονειρεύεται.
Κι εκεί ξεκινάει το lucid dreaming, τα διαυγή όνειρα, ένας μυστικός κόσμος στο υποσυνείδητο κι ακόμα παραπέρα.
Η παλάμη μας όμως μπορεί να μας θυμήσει πως όχι μόνο δεν ονειρευόμαστε αλλά και ότι είμαστε ξύπνιοι. Να μας φέρει στη στιγμή. Να μας θυμήσει ότι το τώρα είναι το μοναδικό πράγμα που έχουμε στον κόσμο — το μέλλον και το παρελθόν είναι μόνο ψευδαισθήσεις: περίπλοκες και αληθοφανείς ψευδαισθήσεις τις οποίες χρησιμοποιούμε για να κουμαντάρουμε τη ζωή μας νομίζοντας πως είναι οδηγοί που μπορούμε να εμπιστευτούμε, αλλά ψευδαισθήσεις το διχώς άλλο. Κοιτάζοντας την παλάμη θυμόμαστε ότι είμαστε ζωντανοί, με το σώμα μας και το μυαλό μας και τη συνείδηση μας στον κόσμο, στον χώρο, έτοιμοι να χαθούμε στο τώρα, να ζήσουμε χωρίς αναστολές, πισωγυρίσματα, αμφιβολίες, ανασφάλειες. Θυμόμαστε ότι αυτό που ζούμε δεν είναι όνειρο αλλά ο πραγματικός κόσμος ο οποίος βρίσκεται εκεί έξω και μας περιμένει να τον ανακαλύψουμε με όλο μας το είναι: μας περιμένει να τον παρατηρήσουμε, να τον ακούσουμε, να τον γευτούμε, να τον μυρίσουμε, να τον αναπνεύσουμε, να τον αισθανθούμε, να τον διαισθανθούμε, να τον νιώσουμε. Να τον ζωγραφίσουμε, να τον αναπαραστήσουμε, να τον ξαναδημιουργήσουμε όπως πραγματικά τον θέλουμε, όχι όπως είμαστε υπό τη ψευδαίσθηση ότι τον θέλουμε ή όπως νομίζουμε ότι θα έπρεπε να τον θέλουμε. Μπορούμε μάλιστα να σκεφτούμε πώς η πραγματικότητα μας θα ήταν διαφορετική, αν όντως ήταν ένα όνειρο, κι έτσι να δούμε τον εαυτό μας να αποστασιοποιείται από οτιδήποτε τον κράταγε πίσω.
Αν βλέπετε την παλάμη σαν μούτζα, μπορείτε να το χρησιμοποιήσετε κι αυτό, αν η προσβολή λειτουργεί καλύτερα και μέσω αυτής ευκολότερα ξυπνάτε και επανέρχεστε στις αισθήσεις σας! Αν τη βλέπετε έτσι, δείτε τη σα μια μούτζα σε ότι μας κάνει να στρεσάρουμε και να ανησυχούμε, σε ό,τι μας κρατάει αγκιστρωμένους στο παρελθόν ή στις απαιτήσεις του κόσμου από εμάς, σαν μια μούτζα σε ό,τι είναι αυτό που μας κάνει να υπνοβατούμε σε όλη μας τη ζωή, μεθυσμένοι από τα χασίματα του μυαλού μας.
Tomorrow never comes, life is what happens while you’re busy making other plans.
Άλλωστε, αν κανείς γίνει αρκετά καλός στο να παρατηρεί και να απολαμβάνει την πραγματικότητα του για αυτό που είναι, κανένα όνειρο δεν θα καταφέρνει πια να τον ξεγελάσει και κάθε όνειρο θα είναι διαυγές, συνειδητό.
Έμπνευση: Lucid living, Kyle Cease, Eckhart Tolle
Και φυσικά, η παρακάτω σκηνή του Waking Life:
I had a friend once who told me that the worst mistake that you can make is to think you are alive, when you’re really asleep in life’s waiting room. The trick is to combine your waking rational abilities with the infinite possibilities of your dreams. ‘Cause if you can do that you can do anything. Did you ever have a job that you hated? Worked really hard at? A long, hard day at work, finally you get to go home, get in bed, close your eyes, and immediately you wake up and realize that the whole day at work had been a dream? It’s bad enough that you sell your waking life for … for minimum wage, but now they get your dreams for free.
…
But the trick is, you got to realize that you’re dreaming in the first place. You got to be able to recognize it. You got to be able to ask yourself, “Hey man, is this a dream?” See, most people never ask themselves that when they’re awake, or especially when they’re asleep. Seems like everyone’s sleep-walking through their waking state, or wake-walking through their dreams.
Ένα από τα κρυφά μου πάθη είναι τα παρεΐστικα παιχνίδια στο στυλ του πασίγνωστου Παλέρμο. Είναι μινιμαλιστικά και άρα δεν χρειάζονται κανενός είδους προετοιμασία ή εξοπλισμό, είναι πολύ διασκεδαστικά, πολύ έξυπνα και δένουν τους ανθρώπους! Αυτό το ποστ είναι αφιερωμένο σε μερικά που προτείνω ανεπιφύλακτα και που απλά δεν μου δίνονται αρκετές ευκαιρίες για να τα παίζω!
Το μεγάλο ντεμπούτο του Contact ήταν στη Σαμοθράκη όταν είχα φέρει εκεί παιχνίδια παρέας που είχα βρει στο ίντερνετ αλλά δεν είχα δοκιμάσει ποτέ. Είχα σκεφτεί πως θα ήταν η ιδανική ευκαιρία να τα δοκιμάσουμε με τη τεραστίων διαστάσεων παρέα εκεί (17 άτομα σας λέω). Ενα από τα παιχνίδια που βρήκα ήταν και το Contact, το οποίο ήταν κρυμμένο σε ένα σχόλιο (!) στο άρθρο στο οποίο βρήκα τα παιχνίδια που πήρα μαζί μου, εκτυπωμένα, ωραία και οργανωμένα! Εκεί έμαθα και για το would you rather, το ακριβώς επόμενο σε αυτή τη λίστα. Όπως καταλαβαίνετε, η ανακάλυψη αυτή ήταν αρκετά αναπάντεχη. Tι σου είναι ο ιστός…
Το Contact είναι σαν μια διασταύρωση μεταξύ κρεμάλας, σταυρόλεξου, Ταμπού και ενός φανταστικού (;) παιχνιδιού το οποίο θα δοκίμαζε τις γνώσεις σας για τους φίλους σας.
Ένας είναι η μάνα ή ο «βασιλιάς». Ως βασιλιάς πρέπει να σκεφτεί μια λέξη, οποιαδήποτε λέξη, την οποία τουλάχιστον πιστεύει ότι θα ξέρουν τουλάχιστον κάποιοι από την παρέα. Μπορεί να είναι κύριο όνομα, ρήμα, γεωγραφική τοποθεσία, χαρακτήρας από βιβλίο/ταινία/παιχνίδι και φυσικά πολλά άλλα, προτιμούνται πάντως γενικότερα λέξεις που θα βρίσκονταν σε ένα λεξικό. Αφού έχει σκεφτεί τη λέξη, ανακοινώνει στους συμπαίκτες του το πρώτο γράμμα της λέξης. Ας πούμε ότι η λέξη που έχει σκεφτεί είναι «ποντίκι». Θα πει στους συμπαίκτες του ότι η λέξη ξεκινάει από π.
Οι υπήκοοι, δηλαδή όλοι οι παίκτες εκτός από τον βασιλιά, πρέπει να κάνουν στον βασιλιά γρίφους ή ερωτήσεις των οποίων η απάντηση ξεκινάει με το γράμμα που έχει δοθεί. Εδώ, θα μπορούσε ένας από τους υπηκόους να ρωτήσει τον βασιλιά: «μήπως είναι κάτι που πετάει;», έχοντας στο μυαλό του τη λέξη «περιστέρι». Αν ο βασιλιάς μπορεί να σκεφτεί κάτι που πετάει και ξεκινάει από π, δίνει την απάντηση σε μορφή: «όχι, δεν είναι περιστέρι», για να δείξει με αυτόν τον τρόπο ότι μπόρεσε να βρει μια απάντηση στον γρίφο που του έγινε. Προσοχή: ΚΑΘΕ απάντηση που θα ξεκίναγε από π και θα ήταν κάτι που πετάει θα μπορούσε να είναι δεκτή· αυτό είναι σε μεγάλο βαθμό και το νόημα του παιχνιδιού! Ο βασιλιάς θα μπορούσε αντί για περιστέρι να έχει απαντήσει πουλί, παπαγάλος ή και πύραυλος.
Ταυτόχρονα, ‘οσο ο βασιλιάς σκέφτεται την απάντηση του, αν κάποιος από τους υπόλοιπους υπηκόους έχει βρει κάτι που πιστεύει ότι απαντά την ερώτησηπρέπει να πει Contact! Αν ο ίδιος ο βασιλιάς δεν βρει τελικά απάντηση, ο υπήκοος που είπε contact λέει την δική του απάντηση (φυσικά απαγορεύεται να πει contact ο ίδιος υπήκοος που έκανε την ερώτηση!). Ουσιαστικά, οι υπήκοοι πρέπει να βρίσκουν ερωτήσεις τις οποίες ο βασιλιάς θα δυσκολεύεται ή δεν θα μπορεί να απαντήσει ενώ οι υπόλοιποι υπήκοοι θα μπορούν. Αυτή είναι η πολιτική και διπλωματική διάσταση του παιχνιδιού την οποία μπορούν εκμεταλλευτούν καλά δεμένες παρέες.
Αν ο βασιλιάς δεν μπορεί να δώσει απάντηση, δίνει το επόμενο γράμμα της λέξης του: στην περίπτωση του «ποντίκι», το όμικρον. Οι απαντήσεις στους γρίφους τώρα πρέπει να ξεκινάνε με «πο», και ούτω καθεξής. Το παιχνίδι τελειώνει αν οι υπήκοοι τα παρατήσουν, οπότε ο σαδιστής βασιλιάς μπορεί να βάλει μια νέα λέξη, η κάποιος από τους υπηκόους κάνει μια ερώτηση στον βασιλιά που δεν μπορεί να απαντηθεί με οποιαδήποτε άλλη λέξη εκτός από αυτή που έχει σκεφτεί. Πχ: αν κάποιος ρωτήσει, έχοντας για αρχή το πο: «είναι κάτι που έχει σχέση με υπολογιστή;», ο βασιλιάς μπορεί να αποφύγει να δώσει την απάντηση λέγοντας «όχι, δεν είναι πολύπριζο». Αν η ερώτηση όμως είναι «είναι κάτι με το οποίο κουνάμε τον κέρσορα στην οθόνη;», ο βασιλιάς δεν θα μπορεί παρα να πει πως ηττήθηκε και να δώσει τη θέση του στον υπήκοο που έκανε την ερώτηση-τελειωτικό χτύπημα.
Το παιχνίδι ακούγεται περίπλοκο αλλά είναι πολύ απλό. Πάντα στις παρέες στις οποίες το μαθαίνω μου λένε ότι ακούγεται πιο δύσκολο όταν το εξηγείς απ’ότι όταν τελικά το παίζεις, όταν και αποδεικνύεται απλούστατο. Δεν ξέρω αν φταίω εγώ σ’αυτό και η πιθανή έλλειψη μεταδοτικότητας μου. Δυστυχώς, άλλο τόσο δεν υπάρχει εύκολος τρόπος να το εξηγήσεις γραπτά. Aν διαβάσετε πάντως και το από πάνω λινκ (θυμηθείτε, είναι στα σχόλια!) και επιμείνετε όπως αρχικά επιμείναμε εμείς, θα το κατακτήσετε πολύ εύκολα. Μόνο συνιστώ προσοχή γιατί είναι πάρα πολύ εθιστικό. Στη Σαμοθράκη το παίζαμε 3-4 μέρες αδιάκοπα και μετά όλοι μας αφού γυρίσαμε στην Αθήνα το παίζαμε με άλλες παρέες και το εξαπλώναμε σαν πανούκλα! Στόχος μας είναι το Contact να παίζεται σε όλες τις παρέες στην Ελλάδα. Και όντως, πριν λίγες μέρες όταν είχα βγει με μια παρέα (στην οποία ήμουν ο μόνος άντρας :ξ ), κάποιες από τις κοπέλες ήξεραν ήδη το παιχνίδι. ΟΚ, οι βαθμοί διαχωρισμού μεταξύ μας ήταν λίγοι, αλλά και πάλι…
Σε εκείνη την παρέα αρχίσαμε από τις ~10:00 που φτάσαμε στο τσιπουράδικο και παίζαμε μέχρι τις 1:30 που αρχίσαμε να το σπάμε. Κανείς δεν ήθελε να μιλήσει για οτιδήποτε άλλο.
Παίζετε υπεύθυνα.
Είναι η μη-διαδικτυακή μορφή του would you rather. Σκοπός είναι να γίνονται ερωτήσεις του στιλ: «θα προτιμούσατε να έχετε τεράστιο κεφάλι ή πολύ πολύ κοντά πόδια;» // «θα προτιμούσατε να μην ξαναδείτε ταινία ή να μη ξαναπαίξετε videogame?» // «θα προτιμούσατε να ζούσατε στον κόσμο του Star Wars ή να είχατε δαιμόνιο όπως αυτά στην Τριλογία του Κόσμου;» // «θα προτιμούσατε να πάτε με κάποιον/α με τέλεια εξωτερική εμφάνιση που θα κάνει απαίσιο σεξ, ή με κάποιον/α με απαίσια εξωτερική εμφάνιση που θα κάνει τέλειο σεξ;»// «τηλεμεταφορά ή πτήση;»// «τυφλός μουσικός ή κουφός ζωγράφος;»// «να μη χρειάζεται να ξανακοιμηθείτε ή κάθε όνειρο σας να μπορείτε να το ελέγξετε συνειδητά;»
Oι πετυχημένες ερωτήσεις είναι αυτές οι οποίες θα προκαλέσουν τη μεγαλύτερη σκέψη και συζήτηση στην παρέα! Και εδώ συνιστώ προσοχή: συχνά η συζήτηση που προκαλείται κλιμακώνεται σε έντονες αντιπαραθέσεις και το παιχνίδι απλά ξεχνιέται. Ξανά, μιλαώ από εμπειρία.
Γι’αυτό θα χρειαστείτε χαρτί και μολύβι/στυλό. Ο κάθε παίκτης χρειάζεται από ένα κομμάτι χαρτί, το στυλό μπορεί να κάνει γύρες. Ο πρώτος ζωγραφίζει κάτι στο κομμάτι χαρτί του, και το δείχνει στον διπλάνο του για λίγα δευτερόλεπτα. Αυτός πρέπει να ζωγραφίσει ό,τι θυμάται να είδε και στη συνέχεια να το δείξει στον επόμενο κ.ο.κ μέχρι να φτάσει το παιχνίδι πάλι στον πρώτο παίκτη.
Πιο γνωστή είναι η παραλλαγή που πάνε ζωγραφιές και ερμηνείες εναλλάξ. Δηλαδή, αν έρθει στα χέρια μου μια ζωγραφιά, πρέπει να γράψω από κάτω μια φραση με το τι βλέπω, να διπλώσω το χαρτί έτσι ώστε να μη φαίνεται η ζωγραφιά και να τη δώσω στον επόμενο — ή αν μου έρθει μια φράση, να τη ζωγραφίσω, να καλύψω τη φράση και να δώσω το χαρτί στον επόμενο. Αυτή την παραλλαγή μπορείτε να την παίξετε και online εδώ.
Αυτό το παιχνίδι το έμαθα πρώτα απ’την Άλεξ. Ένας από τους παίκτες «διοργανώνει ένα πάρτι» στο οποίο μπορούν να μπουν οι παίκτες αν πληρούν κάποιο κριτήριο το οποίο έχει θέσει ο διοργανωτής. Στόχος των υπόλοιπων παικτών είναι να βρουν ποιο είναι αυτό το κριτήριο, ρωτώντας τον διοργανωτή με την σειρά αν, φέροντας κάποιο αντικείμενο μαζί τους, μπαίνουν στο πάρτι.
Το κριτήριο μπορεί να είναι τα πάντα: από τό αν το αντικείμενο που θα διαλέξει ο καλεσμένος είναι κόκκινο ή κάτι το στρογγυλό ή που περιέχει ηλεκτρονικά ή, ή, ή… μέχρι και το είδος του αντικειμένου να είναι τελείως άσχετο, και απλά να πρέπει να ξεκινάει με το ίδιο γράμμα που ξεκινάει και το όνομα του παίκτη που ρωτάει, ή το αντικείμενο να μην παίζει ΚΑΝΕΝΑΝ ρόλο και να μπαίνουν, σταθερά, οι παίκτες εναλλάξ, ή απλά να μπαίνουν οι άντρες ή να μπαίνουν οι παίκτες που το όνομα τους τελειώνει σε ένα συγκεκριμένο γράμμα…
Ο πορτιέρης/διοργανωτής πρέπει να δίνει και στοιχεία για το τι περνάει. Δηλαδή, αν κάποιος τον ρωτήσει «περνάω με μια σιδερώστρα;», θα πει ναι ή όχι, αλλά αν θέλει να βοηθήσει, ή αν είναι η σειρά του στον κύκλο, θα πρέπει να πει «περνάω με έναν αλιγάτορα». Το τι περνάει και το τι όχι είναι ο μόνος οδηγός για να μπορούν να ανακαλύψουν οι καλεσμένοι ποιο είναι το κριτήριο.
Ψάχνοντας στο ίντερνετ για παραδείγματα, θυμήθηκα και το παιχνίδι που όντως παίζαμε με την Άλεξ και άλλα παιδιά στο myAegean πριν τόσα χρόνια… Ααααχ. Διαβάστε και μάθετε! Προσοχή: πάλι από εμπειρία θα σας πω πως όπως και τo Contact, Τα Κριτήρια πρέπει να έρχονται με μια προειδοποίηση από το υπουργείο Υγείας σχετικά με την εξαιρετικά εθιστική τους φύση αλλιώς μπορεί να κλαίμε θύματα όπως στην Κορέα πεθαίνουν στα ίντερνετ καφέ παίζοντας 72ωρα WoW χωρίς διαλείμματα για φαγητό, νερό, ξεκούραση ή σωματικές εκκρίσεις.
Όλοι το μάθαμε από τη σκηνή στο Inglourious Basterds. Ο καθένας γράφει ένα όνομα πραγματικού ή φανταστικού διάσημου προσώπου ή τουλάχιστον κάποιου που θα μπορεί να ξέρει όλη ή το μεγαλύτερο μέρος της παρέας, σε ένα post-it ή σε κάτι που θα μπορεί να κολλήσει στο μέτωπο του. Όλοι βάζουν τα χαρτάκια τους στη μέση, τα ανακατεύουν, διαλέγουν ένα και χωρίς να δουν βέβαια τι είναι γραμμένο. το κολλάνε στο κούτελο τους.
Κάθε παίκτης προσπαθεί, με μια ερώτηση κάθε φορά, όταν έρθει η σειρά του, να καταλάβει τι ακριβώς είναι γραμμένο στο χαρτάκι που βρίσκεται στο κούτελο του και αντίστοιχα όλοι απαντάνε όταν κάποιος άλλος ρωτάει για το δικό του χαρτάκι. Οι ερωτήσεις πρέπει να είναι κλειστού τύπου (να απαντώνται με ναι/όχι).
Στην Αγγλία είναι γνωστό και ως Rizla game, και θα σας αφήσω να μαντέψετε το γιατί!
Last December had two full moons. Popularly, a second full moon in a single month is called a blue moon, even if that is not the correct definition (check here for more details). This moon rose on December 31st and set on January 1st. It was a full moon that connected two years. Or should I say, it connected two decades? I find it strangely symbolic that the last day of the year and decade just happened to be a full moon day… It was surreal going out to see the fireworks and having the huge light in the sky illuminating everything.
I will not treat the turn of the decade as time to contemplate change, look back or act as if starting today the world’s going to be different in some sort of way. It is still too early for us to even be able to say what the decade we just left behind us will be remembered for, let alone compare it with the fresh new one that’s just a signle day old. I will thus spare with the retrospective craze about how the past decade changed our lives. All I have to say on that is that every change made during this decade was sort of transitional… We ain’t seen nothing yet (sic).
My refusal to look back in sets of tens does not mean that I do not want to see what last year brought, however. It was certainly a full and interesting year for me. I’d like to take you to a sort of new year’s resolution I wrote last year, “More and Less of 2009”. This year’s “More and Less” will consist of all that I did not manage to do during 2009. I’ll give it a go:
More movies, more games, more languages, more activities, more biking, more photography, more people, more travelling, more new experiences, more love, more animals, more beauty, more cooking, more reading, more knowledge, more stars, more planets, more cleaning, more housekeeping, more real working, more specialisation, more subtitles, more cubimension, more music, more peace, more awareness, more spirituality, more science, more history, more dreams, more thoughts, more tea, more vegetables, more cake, more e-mails, more writing, more art, more friendliness, more phone calls, more letters, more enjoying the moment in the right way.
Less procrastinating, less shyness, less lazyness, less internet idleness, less msn, less stupid spending, less sleeping till the afternoon, less caffeine, less absent-mindedness.
These are my personal wishes for 2009.
Alex: You forgot more sex. And more anime. You forgot less facebook too. Less flies too! Yiek!Enloying the moment in a right way eh?..Dunno if you wishing this to yourself ooor you’re trying to tell me something…
More movies: I guess this is kind of a pass. I’m doing the whole kinimatografiki thing together with Garret, I’ve watched my fair share of movies in the past year… There’s definitely a lot more in my”want to see” list on Flixster, but is there anything out there really for which this can’t be said? I mean… not on my “want to see” list on Flixster, generally speaking…
Honourable mentions: Kubrick Month, District 9, Dogtooth, Some Like It Hot, The Shawshank Redemption, Inglourious Basterds
More games: Hmmm… my overall “games played” meter in 2009 is fairly similar to, if not lower than 2008’s. I did sign up for Game 2.0, which is good, but I feel that I haven’t played enough games that I’ve been aching to play. I’m up to the neck in music games, if that’s any development. I even got more of an acquired taste in strategies!
Honourable mentions: Banjo-Kazooie: Nuts&Bolts, Victoria, The Longest Journey, Modern Warfare 2, Peggle Nights, Luxor, StarCraft
More languages: My go at learning Japanese crashed and burned and I’ve made little progress with German…next question!! :/
More activities: That’s a check in many different ways.Theatriki, Kinimatografiki, Fotografiki, being out a lot, I have the distinct impression I’ve been pretty active, thank you!
More biking: um… R.I.P.
More photography: That’s a check as well! Just have a look at my Flickr for the results! :}
More people: Yes, met many new people this year but got to know few. This one’s up in the air as is always has and always will be I guess.
More travelling: Turkey, Peloponnese, Kerkyra, Rodos… Good, but I don’t think it can compare to 2008 in any way, many plans died out or haven’t been realised yet. But there’s much hope for 2010, I’ll tell you that.
More new experiences: Always on the lookout! Many experiences I shall cherish forever.
More love: That’s a tough one. I’ll say check, even though I’m not sure if everything I have in mind is aspects of love or something else entirely.
More animals: Does the army of cats on the watch outside my apartment count? 😛
More beauty: Just like new experiences, always looking for more!
More cooking: FAIL UNLIMITED! 🙁
More reading: Hmmm… I give this one a hearty check. In the past 12 months I read many books that I’ll remember for years to come. Coming in contact with Saramago, Gaarder and Mazower are no small matters.
More knowledge: Yes! I I owe this largely to Despina Catapoti for being the best prof ever and leading me to planes of gnosis I always wanted to visit but I wasn’t aware of. Cultural studies, postmodernism, philosophy were all redefined in my head. I feel like my mind has opened even more.
More stars: I don’t have a telescope… yet… but it’s been a fine astronomical year with many a starry sky and gazing alone or in good company.
More planets: If this is astrology (I don’t remember), I’m now feeling a bit mixed on the issue.
More cleaning/housekeeping: This has reached an all time low… For shame.
More real working: I made my first real money in 2009, which is great. Game 2.0 or my EAA Museum and other uni projects also count and I stand proud!
More specialisation: …hm… nah.
More subtitles: Yes indeed, I did some and I was paid for it. Moar plz.
More cubimension: Another healthy check and it’s getting better!
More music: Not many new bands came into my attention this year, but I’ve been listening to music, yay! 😛 Buying The Incident in Special Edition is something I’m not sure I regret yet.
More peace: No, I wasn’t in peace for much of last year. Good or bad? I cannot tell.
More awareness: Not very successsful, many a time did I let my wandering thoughts cloud my perception of the present. Not a good thing.
More spirituality: I’ve been trying to delve into the secrets of eastern philosophy… Tao and Physics is an excellent book on the subject, but Tao is so deep and mistifying I’m confused and left in awe at the same time. Somewhat healthy.
More science: Web Science Conference?! Hehe, well I’ve been reading some pop science books, if that counts…
More history: Yes yes! Playing Victoria, reading Mazower and looking into alternate histories, listening to Despina talk…
More dreams: After “Counting Sheep”, my take on sleep was briefly something completely different and new. Now I’ve somewhat subconsciously returned to my bad old take of “sleep cuts away from your waking time”… I must make it a point to follow some online lucid dreaming classes.
More thoughts: I’ve been thinking…
More tea: I got this huge bag of tea from Ayvalik (which cops mistook for half a kilo of weed…) and I still haven’t made any of it. Maybe I’m still recovering from the tea overload in Turkey. Or maybe my boiler is kaput. No wait, it is.
More vegetables: uh, I don’t think I’ve been eating any more or any less… I shoud make a habit of making salads a la mama though, they’re downright awesome.
More cake: fail. Or is it?
More e-mails: And all to the same handful of special someones as last year. Pah, no good. 😛
More writing: Judging from my surge of cubimension interest, that’s a positive.
More art: I’ve done my part. That collage for Alex and a lot of digital art tidbits… I know I can do better though.
More friendliness: I think I might be going well with this. Might.
More phone calls: and to whom, I wonder… But you know that I dislike phones!
More letters: I don’t think I wrote a signle one.
More enjoying the moment in the right way: I… think I got that one. Or maybe not. Or maybe both. Or maybe it’s too hard to tell as a rule. Or maybe I’m still trying to do it.
Less procrastinating: No one ever entirely gets away from this one… But it is the goal.
Less shyness: I’ve seen myself be very shy and very not shy. Soooo…
Less lazyness: I think I’m less lazy than usual. Yes.
Less internet idleness: Working on that one but I think I’ve made some progress.
Less MSN: Considerably.
Less stupid spending: …yes, but I still turn out with less money than I calculated. Maybe the definition of stupid has simply jumped around.
Less sleeping till the afternoon: …to which I’ll add: less going to sleep after dawn!
Less caffeine: HAH! Good one!
Less absent-mindedness: Hmmm. Yes.
More sex: Quantity-wise or quality-wise? It makes all the difference in the world.
Less Facebook: I managed to deactivate it. TOTAL SUCCESS!
More anime: Yeah, I’ve seen a lot of One Piece. But where’s my Cowboy Bebop?
Less flies: Less flies, I agree. And less cockroaches please!
~~
