Hey look! A novel about a guy in a corporate time machine killing/getting killed by his future/past self and getting all paradoxanalytical about it! That’s a word I just invented, by the way. It describes the way a lot of science fiction novels try to express and explain paradox just by throwing more words at you. It sort of works like writing a recipe for a cake just by using the chemical compounds and formulas involved, complete with instructions using moles for ingredient mass and the Kelvin scale for when it’s time for the cake to hit the oven.
Let’s get back to the book. It was just a ceaseless bout of self-reference. The premise was interesting and the writing had some inspired moments idea-wise, at least when it didn’t come out as narrated by a completely socially incompetent nerd – which the protagonist actually was, by the way… huh, maybe he was a well-written character after all and not just mirroring Mr. Yu himself… It didn’t take long, however, for all the meta to become too much for me. That and the oddly-used jargon too rigid to peer through, or the “science fiction” part of the story too often spoken about, described, but not represented in an engaging or memorable way. “Oh, this machine has permitted the existence, trademarking and patenting of entire universes”. Sounds great, it does, but where did you go with that Mr. YU?
It all felt like reading the diary of a Companion Cube (yes, I’m old) that suddenly through some bug in Portal’s code (the 2007 game we all loved) turned into a sentient hypercube and got existential agony. I respect the cube’s feelings but, yeah, I have no idea what being a hypercube would or should feel like. The protagonist was human, but his feelings came off as little more than the hearts the Companion Cubes have painted on them in Portal. Programmed into him, just like they were programmed into them, and just like they were programmed into the couple of sentient-like operating systems he had in his TARDIS – I mean time machine – I mean TARDIS; it even says in the book the time machine had the shape and size of a phone booth. Come on.
While in theory I should have enjoyed reading page after page of convoluted twisting thoughts on the paradoxical nature of time as part of the physical world and then some, I just couldn’t get into it.
Yes, left-brained. This book was left-brained through and through.
Zenobia, the city on stilts. Vitoriana first told me about this book and sung its praise by describing the mental picture of this city in particular.
Invisible Cities is another of those difficult-to-review books I’ve been going through lately, although perhaps “trudging through” would be a more accurate description. Another one enjoyed in audiobook format, too, and another one I couldn’t concentrate on and retain as well as I would have liked. I have walking, running, wandering through wheat fields, traversing rocky capes and enjoying less-or-more-than-imaginary landscapes in Samothraki to blame. Or it could just be my complete inability to focus on three things at a time—in this case my ears, my visible eyes, and my inner eye. It does sound just a bit too much, now that I mention it.
What I can say is that Invisible Cities turned out to be a very interesting idea of a book—or is it a book of an idea? Marco Polo visits Mongol leader, tells him of his travels to incredible cities far and wide—most of them named curiously similar to ancient-sounding Greek and Latin female names, some rather common in Greece even today—and proceeds to have deep discussion with the Mongol leader (sounds a bit oxymoronic as I’m writing it) on the nature of language, experience, travelling, story-telling… the general business of empire-ruling and noblesse.
Those invisible cities of Marco’s all have some distinctive fantastical characteristic: one’s buildings have no walls, the pipelines defining the cityscape; Zenobia, pictured above, is built on stilts (like Venice, just without the water—Venice, as Marco Polo’s hometown, also plays a rather central role in this book, perhaps as the archetypical invisible city bar none, just as big a mystery to Kublai Khan as the rest of this book architectural and cultural urban menagerie); another still is a meeting place for merchants who trade stories instead of wares. One city is special in that all visitors remember it perfectly just by visiting it once, while another is its visitor’s memories of it. And so it goes.
Invisible Cities is highly structured yet defies usual narrative conventions; it is abstract, exploring imaginary realities through the kind of what-ifs I’ve most often found in science fiction, yet it does so by looking at human history and existence as a whole, rather than at just its future. Calvino’s language is descriptive while being poetic and profound, inviting the reader’s inner eye to see the Invisible. In all honesty, the vibe I got from this book is that of a geometry-twisting, meta philosophical indie video game in the vain of Fez or The Stanley Parable.
Would Italo Calvino have been a genius game developer had he been a millennial?
Invisible Cities is just one of these books that stands out just from how different and unique it is and how ahead of its time I perceive it today to have been. Or maybe it wasn’t ahead of its time at all: we’ve just internalised precious little about the intellectual zeitgeist of the ’60s and ’70s and the early days of radical postmodernism in literature. Could it be that instead of them being ahead of their time, it’s us who are lagging behind and have progressed less than we think we have, perceiving our intellectual maturity as greater than it actually is?
“Words are weapons” is this book’s tagline. It’s true. Think about it: by speaking you can guide another person’s train of thought. The limits to the destination of the other person’s train of thought is only a matter of how well you speak. Machine Man sealed Max Barry’s greatness as a science fiction author so I knew I had to come back for more. Enter Lexicon.
Have you ever met a person who can charm you with their words? You don’t know how or why, you only know that this person, either consciously or unconsciously, presses all the right buttons to make you succumb to their will. It’s a force above and beyond what you would normally call your typical, apparently rational decision-making process; it’s a pair of hands that hacks into your brain and into your program, the one you have meticulously created for yourself, making you gladly and willingly do things you would have “normally” scoffed at. Note: I’d like to use many more quotation marks on that “normally” if I could avoid looking like a post-modern “everything goes” pseudo-academic douchebag while doing so. I’m not sure it’s possible so let’s leave it at that.
What if there was a secret organisation that was not only aware of this weakness of the human mind to appropriate persuasion methods, but had turned the whole thing into a science, an art form, something to be studied at a Hogwarts-like institution for teens with a natural talent in manipulation?
Max Barry took this idea and ran with it past the horizon. Lexicon welcomes and incorporates aspects of sociology, neurology, linguistics and the history of language, psychology and personality types, in that you have to know one’s personality type out of 200 or so, also known as “segments”, before you can most effectively persuade them. It’s smart by implying a lot that it doesn’t say, saying a lot that is interesting and makes sense, and connecting it all together by making it fast-paced and suspenseful with just the right amount of horror. Max Barry isn’t just intelligent, he can write a damn good story and believable characters I want to see walk out of all the mess alive and well.
Another thing I liked was the interjection of online articles and snips of online conversations between chapters, hinting at the possibility of the book’s reality existing in our universe too, behind the huge system of control and profiling that the internet and the web are (also) shaping up to be. Each chapter made me think, and each snip between the chapters made me think some more. The fact that I have no idea whether the articles and conversations are real or not, even though I would put money on their genuineness, is referring to what I said the book saying a lot just by implication, or even by implication of implication.
I would have given it five stars if it wasn’t for some action-packed scenes that left me wondering what had happened. Sometimes I find it hard to follow such parts in general, and I don’t think it’s my difficulty with very specific action-oriented words and use of language when it comes to reading in English, since I have the same problem when reading in Greek. It’s the same with movies when there is a rapid procession of shots in a scene, like in the duel in SW: Episode III or in any recent disaster or superhero movie. I just don’t bother to visualise the setting and follow the action. I suppose it’s a matter of how much the book has inspired my engagement. Most action scenes in books as well as movies fail to hold my interest sufficiently, or I don’t bother with the specific details of the environment etc. Hard to say why, but the effect is there. Also on why four stars and not five: the bareword. I felt it was awkward and easier to see through for being a plot device. But I won’t say more.
If nothing else I wrote above made you warmer towards the book, at least have a look at this, the Lexicon Quiz, from Max Barry’s website. It’s a variation of the quiz used in the book for determining one’s personality segment and/or if they have the talent for becoming a poet (a member of the aforementioned secret organisation). It’s remarkably clever, cross-disciplinary just the way I like them, aware of the cultural context in which it exists and… well… placing fundamental importance on the personality type distinction between cat people and dog people. It’s a very good representation of the general feel the book gives off.
Obligatory musing on whether the person who started this blog counts as the same person who’s writing now. According to one of the latest VSauce episodes, the answer is no. Especially since it’s been seven years since that fateful night in Mytilini, no less, and every single atom of my body is allegedly different from its counterpart back then.
Obligatory confusion at the direction, lack of content and ideas as of late, as well as semi-long write-up on personal identity crisis that is reflected in blog, too.
Obligatory follow-up comment and notice that it’s not the lack of ideas, there’s always been plenty of those, in fact it’s the incredible soul-crushing plentitude of ideas and the inability to differentiate, my inability to resist distraction and simply devote myself, whether it be to an idea, as aforementioned, or a cause, or even people. In other words, I don’t put the work in and call it flexibility. It’s my personally most beloved and most hated characteristic. But could it be any other way? It’s all a matter of perspective, after all. Some people call me scatter-brained, some call me versatile or… an interesting person. In the most basic philosophical level at least, they’re not seeing a different qb.
Obligatory comment on how self-referential this all is. How post-modern of me.
Sometimes I want to see this place burn, the same way I’ve been having this urge lately to delete all of my photos. At the very best, remove Cubimension from the net, perhaps start over, perhaps not, tuck it away in some hard disk or USB stick next to the old MP notebooks, only for my own eyes to see and heart to recordar (to recordar, to remember in Spanish—maybe also Latin, I have no idea—is to pass through the heart again. That is what I feel happens when I truly remember, especially when *bleep*. Unless it’s a false memory, then it’s the brain’s vile work). At the very worst, simply delete all, forget all. Leave it to the Wayback Archive and the often surprisingly robust memories of friends and readers what shall remain of the past, my past, Cubilone’s past. Are we the same person anyway?
Obligatory reminder to not take myself too seriously. It’s not good for PR. Everybody’s taking themselves too seriously and I’m different, aren’t I. Or if I’m not, I know I can be. A unique voice that could, in the sea of unique voices that in unison is showing intelligence but the only signs of intelligence it’s showing is self-consciousness, while forgetting it’s a liquid, instead acting as a collection of vaguely connected assortments of molecules occupying space. That’s what gases are, aren’t they? They work kind of like liquids, but they’re, heh, farts in the wind. Remember, keep it light. Light but flammable, if possible.
Δεν είναι ότι το μισώ. Έχει την πλάκα του. Γίνονται πάρτι, οι άνθρωποι ντύνονται και κάνουν πάρτι (όσο περισσότερα, τόσο το καλύτερο!) και είναι μια ευκαιρία να κάνεις μαραθωνίους με τρομακτικές ταινίες που δεν θα έβλεπες καμιά άλλη μέρα του χρόνο, όπως τον επικό μαραθώνιο στο campus στο Aarhus που είχε Dawn of the Dead (το παλιό, το αστείο!), το Ôdishon και άλλα που δεν θυμάμαι. Πριν τρία χρόνια είχα περάσει καταπληκτικά με τη Shae και τη Whitney και με τους αυτοσχεδιασμούς μας.
Χρόνο με τον χρόνο όμως το βρίσκω όλο και πιο δύσκολο να καταλάβω τι ακριβώς γιορτάζουμε με το Halloween. Έστω να δεχτώ ότι δεν είναι απλά μια αμερικανιά και ότι πλέον έχεις το δικαίωμα να γιορτάζεις ό,τι γουστάρεις από το μεταμοντέρνο ρεπερτόριο της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς θρησκευτικών γιορτών. Έστω επίσης να δεχτώ ότι όσο ισχύει αυτό το μεταμοντέρνο pick ‘n’ mix κουλτούρας (το οποίο ο Idea Channel είπε, και σωστά, ότι είναι η πεμπτουσία του hipsterισμού), δεν έχει σημασία αν ακολουθείς την παράδοση ή δημιουργείς την δική σου ερμηνεία της παράδοσης και άρα όσο μπορείς να γιορτάζεις τα Χριστούγεννα χωρίς να είσαι χριστιανός, μπορείς να ντύνεσαι και το Halloween χωρίς να σε νοιάζουν οι νεκροί ή το πραγματικά μυστικιστικό και μεταφυσικό.
Όμως όλες αυτές οι γιορτές μέσα από αυτή τη διασικασία εκφυλίζονται. Ειδικά το Halloween, και ειδικά όπως το βιώνω εγώ, δεν έχει καμία σχέση με το τι υποτίθεται πως συμβολίζει. Είναι η μέρα στην οποία το κενό μεταξύ του κόσμου των ζωντανών και των νεκρών είναι στο ετήσιο ναδίρ του, η μέρα που τα φαντάσματα βγαίνουν παγανιά και η μέρα που οι ζωντανοί τιμούν τον άλλο κόσμο. Εγώ όμως δεν βλέπω τίποτα από αυτά. Βλέπω κολοκύθες, πλαστικούς σκελετούς, προσφορές σε παιχνίδια τρόμου στο Steam, αφιερώματα σε θρίλερ (όπως προανέφερα) και ταινίες φρίκης, halloween parties που είναι σαν δεύτερες Απόκριες που οι άντρες ντύνονται ζόμπια και οι γυναίκες σέξι βρικολακίνες (ακριβώς σαν τις Απόκριες δηλαδή)… Υπάρχει γενικά μια έμφαση στο πώς θα φανούμε/ντυθούμε, στην εικόνα, στην αισθητική, αλλά δεν υπάρχει καμιά πνευματική υπόσταση πλέον σε αυτή τη γιορτή. Είναι ένα κενό καταναλωτικό κουφάρι, ακριβώς όπως τα Χριστούγεννα. Υπάρχει το σύμβολο, αλλά το σύμβολο δεν συμβολίζει τίποτα, υπάρχει μόνο ως εικόνα. To Halloween είναι, όπως θα έλεγε και ο Baudrillard, ένα simulacrum.
Όταν το Halloween καθιερώθηκε, οι άνθρωποι όντως πίστευαν σε φαντάσματα, πνεύματα και μάγισσες. Υπήρχε μια ουσία στο να γιορτάζεις κάτι στο οποίο πιστεύεις. Τώρα γιορτάζουμε το scary-cool, τις έξυπνες στολές, το σύμπαν του Nightmare Before Christmas και τις ψαγμένες ταινίες. Είναι μια πλούσια γαρνιτούρα χωρίς ουσία. Λίγο σαν τα Κάλαντα, όμως και σε αυτή την περίπτωση, η τοπική παράδοση χάνεται και κυριαρχεί αυτό που αναγνωρίζεται ως Χριστουγεννιάτικο σχεδόν σε κάθε χώρα του κόσμου.
Αντίθετα, μια καλή περίπτωση γιορτής των νεκρών που για μένα έχει κάποιο νόημα είναι το Día de los Muertos. Εκτός απ’το ότι μου αρέσει η αισθητική του, νιώθω ότι οι Μεξικάνοι όντως εκφράζουν κάτι πνευματικό μέσα από τις γιορτές τους, όντως θυμούνται πως οι νεκροί είναι μάλλον χαρούμενοι και γιορτάζουν στο όνομα τους αναλόγως. Δεν είμαι σε θέση να ξέρω τι πανικός γίνεται στο Μεξικό τις ίδιες αυτές μέρες και αν θα είχα την ίδια εντύπωση ότι όλο αυτό δεν έχει ουσία, πάντως από εδώ που βρίσκομαι, στην Ελλάδα με παραδόσεις που πεθαίνουν, σαν γιορτή μου φαίνεται πως έχει περισσότερο νόημα μέσα της, ακόμα κι αν στο βάθος της ουσίας, το Halloween και το Día de los Muertos γιορτάζουν το ίδιο πράγμα.
Αυτό που θέλω να πω είναι πως οι γιορτές μας έχουν καταστραφεί, γιατί πλέον δεν έχουμε λόγο να γιορτάζουμε. Σαν να ήταν όλοι οι άνθρωποι αθάνατοι και να συνέχιζαν να γιορτάζουν τα γενέθλια τους, σαν να ήταν όλοι ευνούχοι και στείρες και πάλι να είχαν γιορτές γονιμότητας. Στηρίζω νέες γιορτές με νέους συμβολισμούς που θα μπορούσαν να αναδείξουν νέες παραδόσεις, προς το παρόν όμως δεν βλέπω αυτόν τον παγκόσμιο πολιτισμό να έχει όρεξη να παράξει κάτι νέο, παρα μόνο να λιμαίνεται, να ξαναζεσταίνει και να διαστρευλώνει το παλιό και να το παρουσιάζει ρεμιξαρισμένο. Δεν έχω κάτι με όλη αυτή τη διαδικασία, απλά αν θέλουμε ο πολιτισμός μας να έχει κάποια ουσία, θα πρέπει να τη δημιουργήσουμε, και όχι να τη βρούμε ψάχνοντας προς τα πίσω.
Μερικές ιδέες για νέες γιορτές:
Εορτασμοί των ηλιοστασίων (ήδη γίνεται απλά το έχουμε ψιλοξεχάσει ή το χειμερινό ηλιοστάσιο μεταμορφωθήκε στα Χριστούγεννα και η μπάλα χάθηκε). Καλοκαίρι στους λόφους (Midsummer) και χειμώνα ωραία στη ζεστασιά του σπιτιού (η γιορτή που ούτως ή άλλως αντικαταστάθηκε από τα Χριστούγεννα).
Οι πανσέληνοι είναι αργίες.
Μέρες των νεκρών με πραγματικές τιμές στους νεκρούς, χωρίς να λείπουν και τα αντίστοιχα πάρτι· λίγο όπως στο Μεξικό, όχι απλά να ντύνεσαι ζόμπι επειδή όλη η βιομηχανία του Hollywood σε έχει κάνει να σου αρέσουν τα ζόμπι.
Εβδομάδα χωρίς internet! Η εβδομάδα της Επιστροφής – λίγο σαν τα Χριστούγεννα, οι οικογένεις και φίλοι βρίσκονται μαζί χωρίς κινητά και χωρίς facebook. Για τους πιο φανατικούς θα υπάρχει και η Σαρακοστή χωρίς ρεύμα.
In Watermelon Sugar is one of those books which you kind of get the charm of but simply can’t like. It’s tiny, with a chapter for every one or two pages, and is very easy to read, yet it took me some six months to finish. I see here on Goodreads I’m in the minority but I can easily see why someone could be taken with its simple prose, dreamy lack of narrative and the accordingly floaty characters who always live for the moment, nurtured in a unique, post-modernist culture.
I could find very little pleasure in this book. It’s not just that it’s so much stuck in the era it was written in; I got sick of trouts and that watermelon sugar stuff of which apparently everything is made in that peculiar world. The easy-going style I found pretentious and forced. What I found the most annoying though were the characters: they were wafer-thin, completely naive and perfectly interchangeable. Again, perhaps, that’s what’s made this book so famous and loved by so many. Obviously, I beg to differ.
I must admit it, though: the idea of having a sun the colour of which changes every day, and when it’s black the world has an extended night with no stars and everything is completely silent, tickles my Extraverted Intuition.
Another work I enjoyed in Audiobook form, this one from LibriVox — Oscar Wilde comfortably belongs to the public domain, after all. Most of the voice actors were quite good, especially given the fact that most, if not all, of them were amateurs. As always, however, no measure of generalisation can capture the full spectrum of reality; some of the actors were bored with the text and were yawn-inspiring and others were very much into their role. By the end it was impossible for me to disconnect those actors’ voices from their respective characters!
So, what about The Importance of Being Earnest as a script, as a work by the great Oscar Wilde? It’s a fairly standard play. I mean that in the sense that everything falls into place by the end, it has a first, second and third act, all clearly defined. The characters are as delightfully unrealistic as they perfectly working symbols of late 19th century upper-class England. Even the surprises of the plot are carefully measured, predictably unpredictable. That said, it’s excellent insofar as standard, classic plays go. It’s rather a lot like anything perfect, be it a book, a film, a person or a work of culinary art: ultimately forgettable. The little quirks so common in contemporary, postmodern art add much-needed flavour to things. Some would say that lack of such quirks in any given work, especially by Oscar Wilde and others of his time and prestige, could count as proof of its timeless quality. I wouldn’t have any qualms with that opinion, even though for me the quirks are the soul of any piece of art.
Note: I still enjoyed it, laughed a lot with it and would attend a performance of it in a heartbeat.
Καθίστε μια στιγμή και σκεφτείτε πόσες εκκλησίες υπάρχουν στην Ελλάδα. Άγιες Φωτεινές, Άγιοι Σώστες, Άγιοι Γεώργιοι, Δημήτριοι, Βαρβάρες, Ιωάννηδες, Θεράπωντες, Νεκτάριοι… Μικρές, μεγάλες, τεράστιες, συνοικιακές, αρχάιες, νέες, πέτρινες, τσιμεντένιες, άγνωστες, διάσημες, διαλυμένες, πλούσιες, φτωχές, κιτς, γραφικές, όμορφες, άσχημες…
Κάποτε, η εκκλησία ήταν το κέντρο του χωριού ή της πόλης, ήταν ο τόπος συνεύρεσης των ανθρώπων. Θα πήγαιναν εκεί για να μάθουν το κουτσομπολιό αλλά και για να αποδώσουν τον φόρο τιμής στον Χριστό, να παρακολουθήσουν την λειτουργία ή το μυστήριο. Ήταν αναπόσπαστο μέρος της κοινωνικής και πνευματικής ζωής του τόπου για αιώνες — για να μην πω για σχεδόν δύο χιλιετίες, από την εποχή που ο Χριστιανισμός πάτησε το πόδι του γερά στην Ελλάδα για να αντικαταστήσει την Ελληνιστικό-ρωμαϊκή κουλτούρα. Αυτό μου ακούγεται λάθος γιατί ουσιαστικά η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία ήταν που θεσμοποίησε τον Χριστιανισμό στην Ελλάδα αλλά αυτή η ιστορία δεν είναι του παρόντος. Κάποτε η εκκλησία και ο χριστιανισμός, και μην πάτε πολύ πίσω, ακόμα και 30 χρόνια φτάνουν, ισοδυναμούσαν με την ελληνική κουλτούρα. Οι Έλληνες ήταν όλοι χριστιανοί και μάλιστα με έναν τρόπο τον οποίο δεν συναντάς εύκολα αλλού. Δεν θα ξεχάσω όταν ήμουν μικρός και με εντυπωσίαζε ότι το 99% των ανθρώπων που έμεναν στην Ελλάδα ήταν Χριστιανοί Ορθόδοξοι, μεταξύ τους περήφανα κι εγώ, όπως σε όλα τα παιδιά αρέσουν αυτές οι ξεκάθαρες υποθέσεις σχετικά με οτιδήποτε συμβαδίζει με τους τρόπους των γονιών τους. Αχ, παιδική αθωότητα… Οι Έλληνες μπορεί να μην ήταν θρήσκοι, να πήγαιναν να κοινωνήσουν κάθε Κυριακή, αλλά θα έκαναν τον σταυρό τους όταν πέρναγαν μπροστά από μια εκκλησία, δεν θα έβριζαν καθόλου εύκολα τα Θεία και άλλα πολλά που εύκολα μπορούμε να φανταστούμε όλοι μας.
Όσοι ξέρετε τις απόψεις μου, θα ξέρετε ότι είμαι πηγαία αντίθετος σε οποιαδήποτε οργανωμένη θρησκεία ειδικά με τον τρόπο που έχει οργανωθεί για αιώνες για να καταπιέζει ηθικά και να ελέγχει τους πληθυσμούς. Όμως όταν η θρησκεία είναι μέρος της κουλτούρας τοσο αναπόσπαστα όπως είναι τώρα στο μεγαλύτερο μέρος του κόσμου (πού θα ήταν οι άραβες χωρίς Ισλάμ; πού θα ήταν οι ινδοί χωρίς Ινδουισμό; πού θα ήταν οι έλληνες χωρίς Χριστιανισμό;) αναρρωτιέμαι τι μπορεί να μείνει αν αφαιρέσουμε την θρησκεία από έναν λαό, η οποία, ευτυχώς ή δυστυχώς, δρα και ως μια συνεκτική κόλλα για τους ανθρώπους, όπως δρα η εθνικότητα ή η γλώσσα. Ας μην ξεχνάμε ότι στην ανταλλαγή πληθυσμών του 1922-24 (την οποία έχω πολύ φρέσκια γιατί πήγα σε μια εξαιρετική έκθεση στο μουσείο Μπενάκη και στις προβολές δυο ντοκυμανταίρ: Σμύρνη, η καταστροφή μιας κοσμοπολίτικης πόλης και Διωγμός και ανταλλαγή πληθυσμών Τουρκία Ελλάδα: 1922-24. Δυο μπράβο στην κα. Μαρία Ηλιού, στον Αλέξανδρο Κιτρόεφ και σε όλους τους συντελεστές. Καιρός είναι εμείς της τρίτης γενιάς να ανακαλύψουμε τις ρίζες μας επιτέλους και να αποτινάξουμε τον μύθο της Μοναδικής Ιστορίας μια και καλή) τα κριτήρια της ανταλλαγής ήταν θρησκευτικά· μέχρι ένα σημείο πολύ αμφιλεγόμενο, η θρησκεία κρίνεται ταυτόσιμη με την εθνικότητα.
Κάποτε οι παπάδες και οι μητροπολίτες ήταν αρχηγοί και σύμβολα, όπως ήταν ο Χρυσόστομος για τους Έλληνες της Σμύρνης. Ήταν πνευματικοί ηγέτες και αναπόσπαστα μέρη της κοινωνίας. Δεν μπορώ να ξέρω αν τιμούσαν την θέση τους ή όχι, πάντως δεν ήταν στην θέση που βρίσκονταν σήμερα: η ύπαρξη τους είχε πραγματικό νόημα γιατί ο κόσμος πίστευε στην ανάγκη τους και στο υπερβατικό, το εξαιρετικό το οποίο εκπροσωπούσαν.
Σήμερα, οι παπάδες μόνο χρήσιμοι δεν είναι, ούτε καν συμβολικά. Αυτό το σάπιο σύστημα που λέγεται Εκκλησία της Ελλάδος που ούτε έχει οποιαδήποτε σχέση με τις (όποιες) ηθικές αρχές του Χριστιανισμού ούτε κατα οποιαδήποτε τρόπο αντανακλά τις ανάγκες και τις αρχές της κοινωνίας, αργοπεθαίνει, όπως η οργανωμένη θρησκεία πεθαίνει εδώ και καιρό στις νεοφιλελεύθερες χώρες. Για να μην αναφέρω την αμύθητη περιουσία της που λέγεται ότι θα έφτανε ακόμα και για να ξεπληρώσει το ελληνικό χρέος. Συντηρείται μόνο από τους διόλου ευκαταφρόνητους αριθμούς συντηρητικών/φοβισμένων ηλικιωμένων οι οποίοι ποτέ δεν έμαθαν να ψάχνουν την σωτηρία του σώματος, της ψυχής και της ελευθερίας τους παρα μόνο εκ των έξω.
Οι νεώτερες γενιές δεν αντιπροσωπεύονται από την εκκλησία πια. Δεν ξέρουν τα ευαγγέλια, βαριούνται στους αγιασμούς, δεν πιστεύουν στον Χριστιανικό τριαδικό Θεό αλλά μπορεί να πιστεύουν σε κάτι άλλο το οποίο να αποκαλούν Θεό, σε μια δική τους προσωπική κοσμοθεωρία. Όλο και περισσότεροι νέοι και όχι και τόσο νέοι πια δεν πάνε στην εκκλησία, ούτε καν μέσα στο Πάσχα, επιλέγοντας να είναι πιο δημιουργικοί και λιγότερο παραδοσιακοί. Οι γονείς όλο και λιγότερο βαφτίζουν τα παιδιά τους με χριστιανικά ονόματα, επιλέγοντας αρχαιοελληνικά ή συνδυαστικά. Μιλώντας για την Αρχαία Ελλάδα, αυτή αντικαθιστά όλο και περισσότερο τα χρόνια του χριστιανισμού για τους Έλληνες ως την εκ των πραγμάτων ιστορία τους. Τι δόξα έχει να προσφέρει στον απλό Έλληνα η σύνδεση με το χριστιανικό του και με το υπο συμβίωση με άλλα έθνη και θρησκείες υπο την Οθωμανική Περίοδο παρελθόν; Ξεχνάει τα 1500+ χρόνια τα οποία ήταν χριστιανός και δημιουργεί την ιστορική του αντίληψη ως απόγονος του Περικλή, του Αλέξανδρου, του Leonidas και του Πλάτωνα. Η χριστιανική σημαία του πλέον συμβολίζει και την Αθηναϊκή Συμμαχία, την Αττική Διάλεκτο και την περικεφαλαία.
Από αυτή την σύγχυση και την ανάδυση μιας νέας Ελληνικής ταυτότητας με πολύ περισσότερη έμφαση σε αρχαιοελληνικά στοιχεία και μια στροφή μακριά από την πολύ πιο πρόσφατη παράδοση (δηλαδή, από το τι έκαναν οι προπαππούδες και οι παππούδες μας) ο μόνος πραγματικός ηττημένος είναι η Χριστιανική πίστη. Για να επιστρέψω λοιπόν στο πώς ξεκίνησα αυτό το κείμενο:
Τι θα απογίνουν οι εκκλησίες αν οι Έλληνες πλέον είναι Χριστιανοί μόνο για να κρατάνε τα προσχήματα;
Είχα την παραπάνω απορία όταν κατάλαβα ότι οι εκκλησίες, όπως τα πάντα, είναι εφήμερες, και οι περισσότερες χτίσηκαν όταν οι ανάγκες και τα τα πιστεύω των Ελλήνων ήταν τελείως διαφορετικά. Σίγουρα η κοινωνία σε κάποια φάση θα σταματήσει να τις χρησιμοποιεί εντελώς ως ναούς του Χριστιανισμού, αφού όπως φαίνεται η κοινωνία δεν θα χαρακτηρίζεται πια παρα ελάχιστα και επιφανειακά από την χριστιανική ταυτότητα. Ακόμα κι αν οι Έλληνες παραμείνουν κατα κώρον χριστιανοί στις πεποιθήσεις τους, αυτός ο Χριστιανισμός θα έχει προτεσταντοποιηθεί/εξατομικευθεί ακόμα περισσότερο και δεν θα χρειάζονται εκκλησίες ή παπάδες.
Φανταστείτε την αγαπημένη σας εκκλησία σε 50 ή 100 χρόνια. Αν μέινετε στην Ελλάδα στις δύσκολες εποχές που έρχονται, πιστεύετε ότι τα παιδιά σας (αν κάνετε), τα εγγόνια ή τα δισέγγονα σας, θα έχουν το οποιοδήποτε ενδιαφέρον να πάνε στην εκκλησία; Μάλλον θα είναι εγκαταλειμμένη και θα έχει πέσει σε αχρηστία προ πολλού. Σε τι κατάσταση θα είναι αυτή; Γκρεμισμένη, μουχλιασμένη, με τα χρυσά της κλεμμένα προ πολλού και το εσωτερικό της βανδαλισμένο από τα πεινασμένα και αγανακτησμένα πλήθη; Είναι μια πιθανότητα.
Δεν είναι κρίμα όλες οι χιλιάδες, για να μην πω δεκάδες χιλιάδες, εκκλησίες στην Ελλάδα να έχουν βρει μια παρόμοια μοίρα αχρηστίας και εγκατάλειψης; Είναι χρήσιμοι χώροι οι οποίοι θα μπορούσαν να εκμεταλλευθούν διαφορετικά. Τι άλλες χρήσεις μπορούν να έχουν;
Μερικές ιδέες:
Να γκρεμιστούν ώστε οι χώροι που καταλαμβάνουν να αξιoποιηθούν διαφορετικά. Ελπίζω όχι με την δημιουργία εμπορικών κέντρων ή ναούς στην καινούργια παγκόσμια θρησκεία, στον νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό. Ίσως ερευνητικά κέντρα, πάρκα, σχολεία; Οι ιδέες πολλές και οι δυνατές χρήσεις περισσότερες.
Κάποιες σαφώς να γίνουν μουσεία. Δεν μπορούν ΟΛΕΣ να γίνουν μουσεία, πάντως, και αν κρίνω από την σημερινή κατάσταση των μουσείων στην επικράτεια, αυτό ίσως να καταδικάσει το μέλλον τους χειρότερα από κάθε άλλη πιθανή επιλογή.
Ουτοπική πρόταση Ι: μετατροπή των εκκλησιών σε τόπους ενημέρωσης σχετικά με τα φαινόμενα αυθυποβολής και διαχωρισμού που δημιουργούν οι θρησκείες («εγώ έχω δίκιο, όχι εσύ»), κατ’ επέκταση πώς όλες οι θρησκείες ουσιαστικά δίνουν διαφορετικό όνομα και υπόσταση σε κάτι το κοινό και άρα προσπάθεια εύρεσης και προβολής των κοινών σημείων των θρησκειών, infostands για την ενημέρωση σχετικά με μη-μονοθεϊστικές φιλοσοφίες και θρησκείες (ταοϊσμός, ζεν, βουδισμός, ινδουισμός, shinto, ανιμισμός) και διασυνδέσεις για περαιτέρω έρευνα στους εκάστοτε φορείς ή τον γκουρού της γειτονίας σας. Αυτή η ενημέρωση μπορεί να είναι και σε τοπικό επίπεδο.
Ουτοπική πρόταση ΙΙ: προαιρετικά με την επιλογή Ι, αλλά όχι σε αμοιβαία σύγκρουση μεταξύ τους, να γίνουν οι εκκλησίες κέντρα ενημέρωσης σχετικά με καταπατήσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, φυλετικής (gender & ethnicity) ανισότητας και άλλων παρόμοιων συμπεριφορών για την βοήθεια πάταξης τους. Όπως και η παραπάνω πρόταση, και αυτή η ενημέρωση μπορεί να είναι σε τοπικό επίπεδο.
Σε κάθε εκκλησία μπορεί να εγκατασταθεί έναTotal Perspective Vortex [1][2][3][4, ως προέκταση στο 3] με ειδικό επιτελείο αναπροσαρμογής ώστε το βασανιστήριο της πλήρης συνειδητοποίησης της ασημαντότητας του να γίνει χρήσιμη στον εκάστοτε άνθρωπο και να τον βοηθήσει να διοχετεύσει την ενέργεια που θα έρθει από την πλήρη αυτή συνειδητοποίηση σε χρήσιμες και όχι αυτοκαταστροφικές ενέργειες.
Μπορούν να γίνουν θεματικά cinema ή κλαμπ. Ειδικά οι μεγάλες εκκλησίες θα μπορούσαν να έχουν μεγάλη επιτυχία έτσι.
Πού ξέρεις; Μπορεί ο Χριστιανισμός παγκοσμίως να ξεκινήσει μια εκστρατεία για να ξανακερδίσει τα χαμένα πλήθη. Θα γνωρίσουμε την Αντιμεταρρύθμιση Mk. II η οποία θα φέρει την θρησκεία στο πνεύμα της εποχής. Το δόγμα θα ψηφιοποιήσει τα ιερά κείμενα και θα τα μεταφράσει σε LOLspeak γραμμένο με greeklish, θα αντικαταστήσει οποιαδήποτε αναφορά στην Αγία Τριάδα με τις λέξεις “Τhe Force” και θα επανεκδόσει τα ανέκδοτα του Chuck Norris με τον Χριστό στην θέση του Chuck Norris, το αίμα του Χριστού θα είναι σφηνάκια Vodka Red Bull και το σώμα του πατατάκια με γεύση πίτσα. Οι ίδιες οι εκκλησίες θα έχουν μηχανήματα εικονικής πραγματικότητας στις οποίες θα τρέχει το MMORPG (Massive Multiplayer Online Religious Piety Game) Word of God στο οποίο οι πιστοί θα έχουν έναν Χριστιανό χαρακτήρα τον οποίο θα πρέπει να περάσουν από διάφορα στάδια ιεροσύνης. Οι άνθρωποι εξουσίας της Εκκλησίας θα αναδεικνύονται μέσω των highlevels τoυ παιχνιδιού και οι game masters θα είναι οι επίσκοποι και αρχιεπίσκοποι. H πρόοδος μέσα στο παιχνίδι θα γίνεται μέσω της εκπλήρωσης διάφορων χριστιανικών αποστολών όπως το να πλέκουν επιτάφιους, να ψέλνουν εκκλησιαστικούς ύμνους με interface α λα SingStar και Guitar Hero ή να αποστηθίζουν εδάφια της Παλιάς και Νέας Διαθήκης τα οποία μετά θα πρέπει να παίξουν με ένα σύστημα ηθικών επιλογών εμπνευσμένο από παλιά παιχνίδια ρόλων. Το PvP κομμάτι του παιχνιδιού θα έχει native σύνδεση και θα είναι πλήρως συμβατό με το World of Allahγια πραγματική θρησκευτική δράση. Το παιχνίδι θα μπορεί να συνεχιστεί και σε φορητές συσκευές, με τις οποίες οι παίχτες θα μπορούν να μαζεύουν XP κάνοντας τον σταυρό τους έξω από άλλες εκκλησίες εκτός της δικής τους με ειδικά achievements για τις απομακρυσμένες εκκλησίες. Ειδικά achievements θα υπάρχουν και για την τέλεση του ακάθιστου ύμνου, ενός ορισμένου αριθμού «Χριστός-ανέστη-αληθώς-ανέστη» καθώς και σε γιορτές αγίων. Φυσικά θα υπάρχει και σύστημα pay-to-win βασισμένο στα παραδοσιακά συγχωροχάρτια με ειδικά μπόνους για κονσόλες Word of God εγκαθεστιμένες σε μοναστήρια. Οι γυναίκες πιστοί θα έχουν δικαίωμα παιχνιδιού αλλά μόνο τις μέρες που δεν θα έχουν περίοδο· μην τα ισοπεδώσομε και όλα!
Highlevel παίκτης του Word of God μαζεύοντας XP στην φορητή του συσκευή.
Περισσότερες χρήσιμες προτάσεις για το επόμενο βήμα για τις εκκλησίες είναι ευπρόσδεκτες!
Last December had two full moons. Popularly, a second full moon in a single month is called a blue moon, even if that is not the correct definition (check here for more details). This moon rose on December 31st and set on January 1st. It was a full moon that connected two years. Or should I say, it connected two decades? I find it strangely symbolic that the last day of the year and decade just happened to be a full moon day… It was surreal going out to see the fireworks and having the huge light in the sky illuminating everything.
Somewhat obscure gaming reference FTW!
I will not treat the turn of the decade as time to contemplate change, look back or act as if starting today the world’s going to be different in some sort of way. It is still too early for us to even be able to say what the decade we just left behind us will be remembered for, let alone compare it with the fresh new one that’s just a signle day old. I will thus spare with the retrospective craze about how the past decade changed our lives. All I have to say on that is that every change made during this decade was sort of transitional… We ain’t seen nothing yet (sic).
My refusal to look back in sets of tens does not mean that I do not want to see what last year brought, however. It was certainly a full and interesting year for me. I’d like to take you to a sort of new year’s resolution I wrote last year, “More and Less of 2009”. This year’s “More and Less” will consist of all that I did not manage to do during 2009. I’ll give it a go:
More movies, more games, more languages, more activities, more biking, more photography, more people, more travelling, more new experiences, more love, more animals, more beauty, more cooking, more reading, more knowledge, more stars, more planets, more cleaning, more housekeeping, more real working, more specialisation, more subtitles, more cubimension, more music, more peace, more awareness, more spirituality, more science, more history, more dreams, more thoughts, more tea, more vegetables, more cake, more e-mails, more writing, more art, more friendliness, more phone calls, more letters, more enjoying the moment in the right way.
Less procrastinating, less shyness, less lazyness, less internet idleness, less msn, less stupid spending, less sleeping till the afternoon, less caffeine, less absent-mindedness.
These are my personal wishes for 2009.
Alex: You forgot more sex. And more anime. You forgot less facebook too. Less flies too! Yiek!Enloying the moment in a right way eh?..Dunno if you wishing this to yourself ooor you’re trying to tell me something…
More movies: I guess this is kind of a pass. I’m doing the whole kinimatografiki thing together with Garret, I’ve watched my fair share of movies in the past year… There’s definitely a lot more in my”want to see” list on Flixster, but is there anything out there really for which this can’t be said? I mean… not on my “want to see” list on Flixster, generally speaking…
Honourable mentions: Kubrick Month, District 9, Dogtooth, Some Like It Hot, The Shawshank Redemption, Inglourious Basterds
More games: Hmmm… my overall “games played” meter in 2009 is fairly similar to, if not lower than 2008’s. I did sign up for Game 2.0, which is good, but I feel that I haven’t played enough games that I’ve been aching to play. I’m up to the neck in music games, if that’s any development. I even got more of an acquired taste in strategies!
Honourable mentions: Banjo-Kazooie: Nuts&Bolts, Victoria, The Longest Journey, Modern Warfare 2, Peggle Nights, Luxor, StarCraft
More languages: My go at learning Japanese crashed and burned and I’ve made little progress with German…next question!! :/
More activities: That’s a check in many different ways.Theatriki, Kinimatografiki, Fotografiki, being out a lot, I have the distinct impression I’ve been pretty active, thank you!
More biking: um… R.I.P.
More photography: That’s a check as well! Just have a look at my Flickr for the results! :}
More people: Yes, met many new people this year but got to know few. This one’s up in the air as is always has and always will be I guess.
More travelling: Turkey, Peloponnese, Kerkyra, Rodos… Good, but I don’t think it can compare to 2008 in any way, many plans died out or haven’t been realised yet. But there’s much hope for 2010, I’ll tell you that.
More new experiences: Always on the lookout! Many experiences I shall cherish forever.
More love: That’s a tough one. I’ll say check, even though I’m not sure if everything I have in mind is aspects of love or something else entirely.
More animals: Does the army of cats on the watch outside my apartment count? 😛
More beauty: Just like new experiences, always looking for more!
More cooking: FAIL UNLIMITED! 🙁
More reading: Hmmm… I give this one a hearty check. In the past 12 months I read many books that I’ll remember for years to come. Coming in contact with Saramago, Gaarder and Mazower are no small matters.
More knowledge: Yes! I I owe this largely to Despina Catapoti for being the best prof ever and leading me to planes of gnosis I always wanted to visit but I wasn’t aware of. Cultural studies, postmodernism, philosophy were all redefined in my head. I feel like my mind has opened even more.
More stars: I don’t have a telescope… yet… but it’s been a fine astronomical year with many a starry sky and gazing alone or in good company.
More planets: If this is astrology (I don’t remember), I’m now feeling a bit mixed on the issue.
More cleaning/housekeeping: This has reached an all time low… For shame.
More real working: I made my first real money in 2009, which is great. Game 2.0 or my EAA Museum and other uni projects also count and I stand proud!
More specialisation: …hm… nah.
More subtitles: Yes indeed, I did some and I was paid for it. Moar plz.
More cubimension: Another healthy check and it’s getting better!
More music: Not many new bands came into my attention this year, but I’ve been listening to music, yay! 😛 Buying The Incident in Special Edition is something I’m not sure I regret yet.
More peace: No, I wasn’t in peace for much of last year. Good or bad? I cannot tell.
More awareness: Not very successsful, many a time did I let my wandering thoughts cloud my perception of the present. Not a good thing.
More spirituality: I’ve been trying to delve into the secrets of eastern philosophy… Tao and Physics is an excellent book on the subject, but Tao is so deep and mistifying I’m confused and left in awe at the same time. Somewhat healthy.
More science: Web Science Conference?! Hehe, well I’ve been reading some pop science books, if that counts…
More history: Yes yes! Playing Victoria, reading Mazower and looking into alternate histories, listening to Despina talk…
More dreams: After “Counting Sheep”, my take on sleep was briefly something completely different and new. Now I’ve somewhat subconsciously returned to my bad old take of “sleep cuts away from your waking time”… I must make it a point to follow some online lucid dreaming classes.
More thoughts: I’ve been thinking…
More tea: I got this huge bag of tea from Ayvalik (which cops mistook for half a kilo of weed…) and I still haven’t made any of it. Maybe I’m still recovering from the tea overload in Turkey. Or maybe my boiler is kaput. No wait, it is.
More vegetables: uh, I don’t think I’ve been eating any more or any less… I shoud make a habit of making salads a la mama though, they’re downright awesome.
More cake: fail. Or is it?
More e-mails: And all to the same handful of special someones as last year. Pah, no good. 😛
More writing: Judging from my surge of cubimension interest, that’s a positive.
More art: I’ve done my part. That collage for Alex and a lot of digital art tidbits… I know I can do better though.
More friendliness: Ithink I might be going well with this. Might.
More phone calls: and to whom, I wonder…But you know that I dislike phones!
More letters: I don’t think I wrote a signle one.
More enjoying the moment in the right way: I… think I got that one. Or maybe not. Or maybe both. Or maybe it’s too hard to tell as a rule. Or maybe I’m still trying to do it.
Less procrastinating: No one ever entirely gets away from this one… But it is the goal.
Less shyness: I’ve seen myself be very shy and very not shy. Soooo…
Less lazyness: I think I’m less lazy than usual. Yes.
Less internet idleness: Working on that one but I think I’ve made some progress.
Less MSN: Considerably.
Less stupid spending: …yes, but I still turn out with less money than I calculated. Maybe the definition of stupid has simply jumped around.
Less sleeping till the afternoon: …to which I’ll add: less going to sleep after dawn!
Less caffeine: HAH! Good one!
Less absent-mindedness: Hmmm. Yes.
More sex: Quantity-wise or quality-wise? It makes all the difference in the world.
Less Facebook: I managed to deactivate it. TOTAL SUCCESS!
More anime: Yeah, I’ve seen a lot of One Piece. But where’s my Cowboy Bebop?
Less flies: Less flies, I agree. And less cockroaches please!
Cultural Aspects of Today, CATs for short, is my new way to present and discuss what I read, play, watch, listen to and generally enjoy these days. We are now in the era of Postmodernism according to which, very roughly, anything goes. At the same time the word “culture” can be used to describe a very broad selection of productive human activity just as well as the word “art”: cinema, video games, books, paintings, music, local traditions, Pop Art, High Culture… What falls under which category is not as apparent as it once may have been and the older norms, along with this fact, have all merged into Postmodernism, the movement of blending seams… I’m going to use this to present many different aspects of life, art (controversially or not), knowledge, products and ideas as parts of the Cultural Aspects of Today.
~
Ratatou-E
I watched Wall-E and Ratatouille 2 weeks apart. I first saw Wall-E, which was already hyped by pretty much everybody on IMDB along with a super user rating and a super review from Athinorama (an impressive 4 stars if I remember correctly). I could not help but be intrigued by the futuristic looks and alleged environmentalistic themes. My impressions?
The postapocalyptic backdrop for the first half of the movie was just spectacular. All the different items that Wall-E (the little robot) collects that represent parts of humanity’s cultural heritage were both emotionally powerful and conceptually brilliant. The feeling of solitude this half of the film gives off is noteworthy. The mega-corporation depicted in the movie which is the evolution of the capitalist tendencies of today is wonderfully and poetically pepresented, both by its name and its significance. BNL, Buy N Large.
The second half is not as good. The very subtle comedy of the first half is compromised and the film reverts to a style more similar to other Pixar films. The whole veil of mystery over the supposed future of humanity is lifted and, despite the unexpected plot twist (two words: steering wheel), the ending is very disappointing, destroying any kind of environmentalist tone the rest of the film had. (SPOILERS! READ FURTHER AT OWN RISK: Very “it’s-ok-guys, pollute-as-much-as-you-want-it’s-going-to-be-ok-even-if-it-takes-us-700-years!” Didn’t like that part… Overall, I think it wasn’t as good as hyped although it was enjoyable and had very sweet moments. Wall-E and EVA are perhaps the best robotic couple in the history of animation!
Ratatouille on the other hand… I had heard it was very good from different people but it managed to surpass my already high expectations. It was very funny and the characters were brilliant. Me and Alexandra especially liked the restaurant critic, Anton Ego (word goes around the internet that this guy was actually homosexual. I find that strange but whatever) I personally also liked Emile, Remy’s brother. I felt Ratatouille was very down to earth and appreciative to love for the simple things in life. Made me want to cook and eat the best meal in the world! The ending was very very satisfying and it left us with a very cheery feeling.
I cannot compare the two films. I don’t have the skills necessary and it would be pointless anyway as they are different films with a different goal and a different touch. What I can say though is that Wall-E promised a lot and underdelivered in a memorable and affectionate way while Ratatouille overdelivered in every possible way. Both films remain however as good examples to why Pixar is the leading mainstream 3D animation studio; they still haven’t made a film that I didn’t enjoy.
PS: Pixar are also well known for their shorts and we all love them. “Presto”, “Your Friend The Rat”, “Lifted” are all great recent examples, I recommend you watch them if you haven’t along with the feature films.
Braid/Castle Crashers
Braid and Castle Crashers were the summer’s greatest hits for the now-favourite Xbox Live Arcade service. Two distinct games with different gameplay styles and approaches that however have three things in common: 1) They are 2D. 2) They developed a cult fanbase even before they were released. High levels of anticipation then. 3) They are pricey games indeed.
I had the luck to be able to buy them both close to a month ago. First, Braid. Braid was a novel idea based on the platformer teaching of ye olde. That is, it was like playing a Mario game with some new mechanics. These mechanics took the “platformer” out of its name and turned it into something that’s closer to “puzzle”. Tim, the hero, must collect jigsaw pieces through various levels controlling time and various items and behaviours that manipulate time on their own as well in order to save the “princess”. The result is some very difficult puzzles but a genuine sense of accomplishment. What made the game stand out even more was the very open-to-debate story. What the “princess” is in the end is a very good question, but I won’t spoil it for you! I can’t not mention the jaw-dropping ending, one of the most fitting endings Jonathan Blow could think of! Oh yes, Jonathan Blow is the designer of this game. People call Braid “indie”, cause apart from the game’s art, Blow made the rest of the game all on his own. What is less well known is that it cost him approximately $180,000, production values quite higher than what people would call “indie”. Still, Braid has its own distinct feel and it was well worth the 1200MS Points if only to get to experience such a, how should I put it, classy and rounded game experience.
Castle Crashers is a lot different. Developed by The Behemoth (by Newgrounds.com creator Tom Fulp and flash artist Dan Paladin) and a lot more of course hit the gaming scene as a tribute to old 16-bit beat-em-ups set in fantasty settings, complete with knights, dragons, princesses, magic etc. I hear it’s very similar to Golden Axe but I haven’t personally played the game. Castle Crashers has excellent 2-D graphics (which just like the developer’s previous game, Alien Hominid, want to give off the Flash game feeling), cheery and sometimes hilarious humour and some addictive hack & slash gameplay, especially multiplayer. I’ve lost count of just how many people have come to my place, played a bit of Castle Crashers and then played the night away (with me or without me…) Not a huge game by any standards but I can see how me and 3 more friends will sometime come back to live the complete 4-player experience.
Go
Just a few days ago me and Alex had the chance to at last play Go together. It was just as good a game as I remembered it, having only played it once before. Thank you again Cies for introducing me to a game that takes one go (pun intended) to learn and two lifetimes to master.
Go is apparently the oldest known board game, much older than chess or even backgammon. Its roots are oriental and more specifically Chinese. From there it has spread over the centuries to Japan and other asian countries where it’s now possibly the most widespread game, played in tournaments, special clubs and between friends. Oddly, it’s not that well known in Europe, especially not in Greece. I’ve only seen it twice and under totally random circumstances. Since Chess is king over here I doubt we’ll be seeing people play it more but you never know, chinese expansion could also mean cultural expansion? Hmm…
The board is empty once players start off. The players take turns placing one stone on the intersections of the board, forming groups. If the other player surrounds the entire group with her own stones then the surrounded stones are captured and removed from the game. And… that’s basically it. Every other rule derives from this simple principle. The winner is the player who controls the largest part of the board with her stones at the end of the game, point which is declared by both players passing consecutively.
These simple rules define a game of strategy, deception, intrigue, loss, amazement, fulfilment and active rivalry between the players. Never before have I seen a game so noble: one rule suggests that players say “atari” when a move of theirs will capture enemy stones in the next move so that they can react accordingly. Thus the point automatically becomes cornering the opponent and making her not be able to do anything to save herself as opposed to taking advantage of a miscalculation or a careless move which is a norm in chess. Indeed, never before have I seen a game so fair: two players of extremely different skill can fruitfully play together by having a handicap for the stronger player: the weaker one starts off with as many stones already on the board as the difference of skill indicates.
Alexandra has beat me every time we’ve played together save 2. I will strive to get better and one day, as the mighty yet harmonious Go spirit commands, I just might achieve the perfect balance of spirit and wit, become one with the universe… *floats*
Deception Point, by Dan Brown
I first got to know of Dan Brown through his most famous work, that is none other than “The Da Vinci Code”. It’s his latest work out of a total of 4 books he has written within the past 12 or so years. I read Angels and Demons, The Da Vinci Code and Digital Fortress all roughly 2 years ago and Deception Point just now and I’m genuinely impressed by his consistency in showing the world how skillful he is in grabbing his readers by the balls. However, The Da Vinci Code is surely Brown’s most overestimated work, another proof of why the best-seller isn’t always the best-in-general (the rest of his books it turn became best-sellers after the success of The Da Vinci Code). Angels and Demons, which was very similar in its religious and “secret cults” themes to the former, I enjoyed much more. “Deception Point” has a plotline that has more to do with politics, scandals, secret government agencies, NASA, a huge conpiracy… A lot more like Digital Fortress.
This book didn’t just have twists. Its twists were the evolution of the twists of the original twists that I thought were good twists. Yes, it was twisty. The characters felt alive if a bit contived (like the nerd astrophysicist or the always sexy front couple), the action never stopped, the good guys turned bad and then good again within a matter of pages (before they turn out bad at the end of the b… oh, another twist. They’re good), the little pieces of actual real-world scientific aspects, like the fossils and meteorite and the futuristic gadgets (always part of Brown’s stories) also gave it a nice tw… edge. Yes, I liked this book. Seemingly complex but ultimately quite easy to grasp and FUN! You just can’t help but smile when the bad guys fire bullets made of ice. Recommended.
PS: I regret to say I’ve read all of the books mentioned above in greek. They may be even better in english.
How to Live Safely in a Science Fictional Universe by Charles Yu
