SCRATCH BREAKING BAD OFF THE LIST!

breaking_Bad_season5

For Daphne and me, Breaking Bad has had a special meaning. We began watching the series last October. We pledged to only ever watch episodes together. I remember talking to Tomas in Capture Green in Prespes, him telling us he’s a chemical engineer and us joking about it. We were still in season 1.

As it happened, by last January, when I left for Sofia, we hadn’t even finished the third season. So in the past few months we could only watch episodes when we were either 1) physically together in the same room, whether in Sofia or in Athens, or 2) Skyping. The latter proved to be less than satisfying and too much of a hassle really – because watching Breaking Bad “together” also meant pressing play at the same time, pausing whenever the other person paused, waiting for the other person to get the episode right (my old laptop not capable of handling correctly any kind of video larger than the size a post stamp) etc. Meanwhile, Vicente, Miro and Garret all started watching it almost simultaneously and blew through it from end to end in a matter of weeks. We were still at the end of season 4 when Garret wrote this and this. Vicente overtook us somewhere around May and the beginning of season 5.

It really didn’t help that the series had its finale right before we started watching it, so we really had to be careful not to stumble upon spoilers scattered about by enthusiastic but careless watchers…

What I just wrote gave me some pause. What are the rules of spoilers? I had to go back and check one Idea Channel episode exactly on this that had caught my eye but I didn’t watch. Here:

No matter your position on the “Mitch and Greg to Emily continuum” (watch it and you’ll understand), posting something like “OMG! So-and-so DIED!” on your Facebook wall (as typically happens with the airing of each new Game of Thrones episode as well and leads people to Friends List culling) breaks every possible rule suggested. What goes through these people’s minds when they do things like this, unless they’re trolls, defeats me.

Anyway. A few days ago (on the momentous day of July 31st to be exact) we did it. We finally finished Breaking Bad. And it was good. It was heroic. We watched four episodes in a single day – can’t remember when the last time I did that was. No binge-watchers here, for better or worse… It’s amazing how many things I’ve started but never finished, if I get down to it. That I followed the whole series through, all 62 episodes of it, to the bitter(sweet?) end, hell, that alone speaks volumes when it comes to me. Sadly. Or not. I don’t know. It’s just the way I am I suppose: deriving pleasure from starting things – not bringing them to an end. For books it’s another story… but for series, or games, I am like this.

I don’t know what I can say. Explaining why things are good by dissecting them isn’t my forte at all. I can tell you such little tidbits as “I could never see it coming!”, “soooo suspenseful, so stressful!“, “the photography and direction were incredible“, “such strong characters!”, “I love Gus Fring, bitch”, “better call Saul!”, “where’s Miiiike?”, “everybody’s so fucked”, and maybe that’ll give you an idea.

I could also tell you that, unlike many other people who like to take pride in being able to figure out what will happen at the end of a given story, I’m typically quite bad at it. What I thought would happen at the end when we were watching the first few episodes had already happened by the end of season 2, so the actual seasons 4 and 5 were quite a ride through the unknown and unexpected.

Good thing I wasn’t spoiled.


For rounding off this mini-tribute, some more praise and discussion of the series.

Steven King: “I love Breaking Bad!”

Photo-How-to-Describe-Breaking-Bad-to-Different-People-2

Thanks Daphne for being my Watcher 2 (as in Player 2) for all these months.
We did it, bitch! And I 100% mean that!

Χάλογουιν

Δεν είναι ότι το μισώ. Έχει την πλάκα του. Γίνονται πάρτι, οι άνθρωποι ντύνονται και κάνουν πάρτι (όσο περισσότερα, τόσο το καλύτερο!) και είναι μια ευκαιρία να κάνεις μαραθωνίους με τρομακτικές ταινίες που δεν θα έβλεπες καμιά άλλη μέρα του χρόνο, όπως τον επικό μαραθώνιο στο campus στο Aarhus που είχε Dawn of the Dead (το παλιό, το αστείο!), το Ôdishon και άλλα που δεν θυμάμαι. Πριν τρία χρόνια είχα περάσει καταπληκτικά με τη Shae και τη Whitney και με τους αυτοσχεδιασμούς μας.

Χρόνο με τον χρόνο όμως το βρίσκω όλο και πιο δύσκολο να καταλάβω τι ακριβώς γιορτάζουμε με το Halloween. Έστω να δεχτώ ότι δεν είναι απλά μια αμερικανιά και ότι πλέον έχεις το δικαίωμα να γιορτάζεις ό,τι γουστάρεις από το μεταμοντέρνο ρεπερτόριο της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς θρησκευτικών γιορτών. Έστω επίσης να δεχτώ ότι όσο ισχύει αυτό το μεταμοντέρνο pick ‘n’ mix κουλτούρας (το οποίο ο Idea Channel είπε, και σωστά, ότι είναι η πεμπτουσία του hipsterισμού), δεν έχει σημασία αν ακολουθείς την παράδοση ή δημιουργείς την δική σου ερμηνεία της παράδοσης και άρα όσο μπορείς να γιορτάζεις τα Χριστούγεννα χωρίς να είσαι χριστιανός, μπορείς να ντύνεσαι και το Halloween χωρίς να σε νοιάζουν οι νεκροί ή το πραγματικά μυστικιστικό και μεταφυσικό.

Όμως όλες αυτές οι γιορτές μέσα από αυτή τη διασικασία εκφυλίζονται. Ειδικά το Halloween, και ειδικά όπως το βιώνω εγώ, δεν έχει καμία σχέση με το τι υποτίθεται πως συμβολίζει. Είναι η μέρα στην οποία το κενό μεταξύ του κόσμου των ζωντανών και των νεκρών είναι στο ετήσιο ναδίρ του, η μέρα που τα φαντάσματα βγαίνουν παγανιά και η μέρα που οι ζωντανοί τιμούν τον άλλο κόσμο. Εγώ όμως δεν βλέπω τίποτα από αυτά. Βλέπω κολοκύθες, πλαστικούς σκελετούς, προσφορές σε παιχνίδια τρόμου στο Steam, αφιερώματα σε θρίλερ (όπως προανέφερα) και ταινίες φρίκης, halloween parties που είναι σαν δεύτερες Απόκριες που οι άντρες ντύνονται ζόμπια και οι γυναίκες σέξι βρικολακίνες (ακριβώς σαν τις Απόκριες δηλαδή)… Υπάρχει γενικά μια έμφαση στο πώς θα φανούμε/ντυθούμε, στην εικόνα, στην αισθητική, αλλά δεν υπάρχει καμιά πνευματική υπόσταση πλέον σε αυτή τη γιορτή. Είναι ένα κενό καταναλωτικό κουφάρι, ακριβώς όπως τα Χριστούγεννα. Υπάρχει το σύμβολο, αλλά το σύμβολο δεν συμβολίζει τίποτα, υπάρχει μόνο ως εικόνα. To Halloween είναι, όπως θα έλεγε και ο Baudrillard, ένα simulacrum.

Όταν το Halloween καθιερώθηκε, οι άνθρωποι όντως πίστευαν σε φαντάσματα, πνεύματα και μάγισσες. Υπήρχε μια ουσία στο να γιορτάζεις κάτι στο οποίο πιστεύεις. Τώρα γιορτάζουμε το scary-cool, τις έξυπνες στολές, το σύμπαν του Nightmare Before Christmas και τις ψαγμένες ταινίες. Είναι μια πλούσια γαρνιτούρα χωρίς ουσία. Λίγο σαν τα Κάλαντα, όμως και σε αυτή την περίπτωση, η τοπική παράδοση χάνεται και κυριαρχεί αυτό που αναγνωρίζεται ως Χριστουγεννιάτικο σχεδόν σε κάθε χώρα του κόσμου.

Αντίθετα, μια καλή περίπτωση γιορτής των νεκρών που για μένα έχει κάποιο νόημα είναι το Día de los Muertos. Εκτός απ’το ότι μου αρέσει η αισθητική του, νιώθω ότι οι Μεξικάνοι όντως εκφράζουν κάτι πνευματικό μέσα από τις γιορτές τους, όντως θυμούνται πως οι νεκροί είναι μάλλον χαρούμενοι και γιορτάζουν στο όνομα τους αναλόγως. Δεν είμαι σε θέση να ξέρω τι πανικός γίνεται στο Μεξικό τις ίδιες αυτές μέρες και αν θα είχα την ίδια εντύπωση ότι όλο αυτό δεν έχει ουσία, πάντως από εδώ που βρίσκομαι, στην Ελλάδα με παραδόσεις που πεθαίνουν, σαν γιορτή μου φαίνεται πως έχει περισσότερο νόημα μέσα της, ακόμα κι αν στο βάθος της ουσίας, το Halloween και το Día de los Muertos γιορτάζουν το ίδιο πράγμα.

Αυτό που θέλω να πω είναι πως οι γιορτές μας έχουν καταστραφεί, γιατί πλέον δεν έχουμε λόγο να γιορτάζουμε. Σαν να ήταν όλοι οι άνθρωποι αθάνατοι και να συνέχιζαν να γιορτάζουν τα γενέθλια τους, σαν να ήταν όλοι ευνούχοι και στείρες και πάλι να είχαν γιορτές γονιμότητας. Στηρίζω νέες γιορτές με νέους συμβολισμούς που θα μπορούσαν να αναδείξουν νέες παραδόσεις, προς το παρόν όμως δεν βλέπω αυτόν τον παγκόσμιο πολιτισμό να έχει όρεξη να παράξει κάτι νέο, παρα μόνο να λιμαίνεται, να ξαναζεσταίνει και να διαστρευλώνει το παλιό και να το παρουσιάζει ρεμιξαρισμένο. Δεν έχω κάτι με όλη αυτή τη διαδικασία, απλά αν θέλουμε ο πολιτισμός μας να έχει κάποια ουσία, θα πρέπει να τη δημιουργήσουμε, και όχι να τη βρούμε ψάχνοντας προς τα πίσω.

Μερικές ιδέες για νέες γιορτές:

Εορτασμοί των ηλιοστασίων (ήδη γίνεται απλά το έχουμε ψιλοξεχάσει ή το χειμερινό ηλιοστάσιο μεταμορφωθήκε στα Χριστούγεννα και η μπάλα χάθηκε). Καλοκαίρι στους λόφους (Midsummer) και χειμώνα ωραία στη ζεστασιά του σπιτιού (η γιορτή που ούτως ή άλλως αντικαταστάθηκε από τα Χριστούγεννα).

Οι πανσέληνοι είναι αργίες.

Μέρες των νεκρών με πραγματικές τιμές στους νεκρούς, χωρίς να λείπουν και τα αντίστοιχα πάρτι· λίγο όπως στο Μεξικό, όχι απλά να ντύνεσαι ζόμπι επειδή όλη η βιομηχανία του Hollywood σε έχει κάνει να σου αρέσουν τα ζόμπι.

Εβδομάδα χωρίς internet! Η εβδομάδα της Επιστροφής – λίγο σαν τα Χριστούγεννα, οι οικογένεις και φίλοι βρίσκονται μαζί χωρίς κινητά και χωρίς facebook. Για τους πιο φανατικούς θα υπάρχει και η Σαρακοστή χωρίς ρεύμα.

Τριήμερο gaming – κάτι σαν το Wintereenmas.

Γενέθλια σε κύκλους των 1000 ημερών – θα γράψω κάτι γι’αυτό σύντομα!