halloween – Cubilone's Dimension

JUST A COUPLE MORE THINGS ABOUT CHRISTMAS

I wrote “Is it really Christmas?” more than 6 years ago.

fuck christmas

That post sums up my negative feelings about the holiday period well, so read up if you’re itching for some Xmas-bashing clichés. But it doesn’t correctly represent the way I feel about it now, or maybe ever. It’s bad, sure, but there’s some good left in it. Christmas is Darth Vader.

This time of years is a great opportunity to make and bake stuff. This time around I thought I should try making melomakarona for the first time. I followed a vegan recipe that substitutes honey with grape syrup plus another batch without syrup. I must say the results were quite satisfactory.

Then of course you have Christmas or solstice parties and family gatherings. It can get annoying explaining for a millionth time to extended family your plans, or worse, the lack thereof, but hey, free food, good food, praise for my melomakarona.

Food as gifts is a great idea actually. It doesn’t have to be expensive, you can take the time to personalize it, prepare an experience as well as a real physical thing, and it can work for both people that like having stuff around as well as not.

I just realised that I have hardly received any presents this year. I was thinking that I truly, really wouldn’t mind if I received nothing at all. Less of said stuff to worry about.

No, I’m not being honest here: If I had to say, I’d like it if somebody got me a new jacket or some smaller jeans, or a shiny new, yet unassuming, journal/notebook/sketchbook to take with me to the army as a tool for rerouting my vital energy. They say that serving in the Greek army can get very boring, but I say “how can anything get boring, when you have something to write or draw on at hand?” In fact, I expect the lack of distractions and the army environment to give me some interesting ideas and the time to carry them through.

I was also thinking of getting myself a new (used) large sensor compact digital camera, as I’ve finally missed taking pictures. But then I figured that spending so much on something which I wouldn’t get to enjoy almost at all because I’ll be in the army, is indulging on some fetish compulsive spending for no good reason, which ironically is the very definition of the festive spirit… Instead, I got a couple of rolls of colour film for my OM2n and got ready for action. Results soon to come.

A couple of final notes about Christmas:

A lot of people are noticing that the weather is acting freaky, with temperatures much closer to those we’d have at Easter rather than Christmas, and perfect sunny days to boot (and it’s not just in Europe). All this plastic snowy decorations and allusions to the cold north, home to Santa Claus, which just isn’t so cold any more, make Christmas feel even more like a simulacrum: a veneer of stuff, rituals and cultural behaviours over something that has been so far-removed from the physical world it has ended up symbolising nothing at all apart from its own mere existence. Just like Halloween.

And, talking about Christmas decorations:

Santa’s Real Workshop: The Town in China That Makes the World’s Christmas Decorations

Santa’s workshop … 19-year-old Wei works in a factory in Yiwu, China, coating polystyrene snowflakes with red powder. Inside the ‘Christmas village’ of Yiwu, there’s no snow and no elves, just 600 factories that produce 60% of all the decorations in the world. Photograph: Imaginechina/Rex — Santa’s workshop … 19-year-old Wei works in a factory in Yiwu, China, coating polystyrene snowflakes with red powder. Inside the ‘Christmas village’ of Yiwu, there’s no snow and no elves, **just 600 factories that produce 60% of all the decorations in the world**. Photograph: Imaginechina/Rex

ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΑΚΟΜΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΧΑΛΟΓΟΥΙΝ

Και η πιο ομορφες κολοκυθες σαπιζουν τελικα. Και τοτε ειναι ακομα τρομακτικοτερες!

Πριν δυο χρόνια έγραψα αυτο το ποστάκι στο οποίο παρέθετα τις σκέψεις μου για το Halloween και την ερώτηση «τι ακριβώς γιορτάζουμε στις 31/10», τουλάχιστον στην Ελλάδα.

Είναι δυο-τρία ακόμα πράγματα τα οποία θα ήθελα να προσθέσω σε αυτό που έγραψα τότε.

Πιθανότατα μέσα σε λίγα χρόνια το Halloween να γιορτάζεται σε όλον τον κόσμο, όπως τα Χριστούγεννα. Θα έχει ακολούθησει μια διαδικασία μίμησης η οποία έχει ως βάση της όχι τους ανθρώπους, αλλά τον κόσμο του φανταστικού και τα νέα μέσα. Δεν γνωρίζω ποια διαδικασία ακολουθούσε ιστορικά ένα έθιμο ώστε να περάσει από μια κουλτούρα στην άλλη (θα είχε πολύ ενδιαφέρον να το μελετήσουμε στα Βαλκάνια αυτό, όπου έχουμε πολλά κοινά έθιμα και παραδόσεις). Δεν γνωρίζω π.χ. ποια ήταν η αφετηρία της λατρείας των ηλιοστασίων και πώς μετακύλησαν από την βαθιά προϊστορία στις σύγχρονες μέρες στη μορφή των Χριστουγέννων ή του Jani (Αϊ Γιαννη), το οποιο γιορτάζεται παραδοσιακά με τη μια ή την άλλη μορφή σε όλη την Ευρώπη—για άλλους μη-Ευρωπαϊκούς πολιτισμούς δεν γνωρίζω.

Είμαι σίγουρος ότι μέσω της μίμησης, τότε όπως και τώρα, τέτοιες γιορτές μεταδίδονταν από μια κυρίαρχη κουλτούρα σε άλλες. Για πρώτη φορά όμως αυτή η κυρίαρχη κουλτούρα έχει δυνητικά τη δύναμη να αγγίξει ολόκληρη την ανθρωπότητα. Εντάξει, δεν περιμένω Κινέζους, Ρώσους, Σαουδάραβες, Ινδούς, Σύρους, Νιγηριανούς, Σουδανούς, Μαροκινούς ή Τζαμαϊκανούς να ασπαστούν με την ίδια ευκολία το Halloween όπως πολιτισμοί όπως ο δικός μας, αλλά ίσως από αυτό φαίνεται πιο ξεκάθαρα πόσο επιρρεπείς είμαστε σαν ελληνική κοινωνία στην κυρίαρχη ιδεολογία και κουλτούρα, αφού δεν έχουμε κάτι να αντιπαραβάλουμε ως ζωντανό έθιμο το οποίο οι νέοι θα θέλουν συνειδητά να ακολουθούν.

Δεν το θέτω σαν πρόβλημα, το θέτω σαν παρατήρηση.

Το Día de los Muertos τείνει να γίνει Halloween για τους ψαγμένους που λένε ότι δεν τους αρέσει το Halloween—λέω εγώ, έχοντας επίγνωση ότι πριν 2 χρόνια έγραψα ότι μου αρέσει αυτή η γιορτή. Συνεχίζω να το προτιμώ απ’ το Halloween, αλλά όσο το έθιμο διαδίδεται χωρίς να μεταδίδεται η ουσία του, για μένα χάνεται. Γίνεται απλά Απόκριες το φθινόπωρο.

Είναι ενδιαφέρον πως, ταυτόχρονα με τον τρόπο που γιορτάζεται το Halloween σε όλο τον κόσμο, ακόμα κι εκεί όπου αποτελεί πραγματικό έθιμο, χάνεται όλο και περισσότερο η πραγματική σχέση των ανθρώπων με τον θάνατο, τους νεκρούς, την ασθένεια και το μακάβριο—και όχι, η θέαση ταινιών τρόμου δεν μετράει. Μόλις πρόσφατα (στην Ουρουγουάη) είδα για πρώτη φορά ανθρώπινο πτώμα. Ήταν ένας κύριος γύρω στα 60 που φαινόταν να είχε πνιγεί στο Río de la Plata. Δεν μπορούσα να σταματήσω να κοιτάζω.

Έχω δει πολλά ψεύτικα πτώματα σε πάρα πολλές οθόνες τα οποία είχαν ως στόχο να αγγίξουν αυτή την ευαίσθητη χορδή. Αγγίχτηκε τόσο πολύ που έχασα την ευαισθήσια μου, ή τίποτα δεν μπορεί να εξομοιώσει αυτή την επαφή με τον πραγματικό θάνατο;

Δεν αποκλείω ότι για αυτόν τον λόγο, λόγω της απώθησης και αποσύνδεσης απ’ τα πιο υπερβατικά, βρίσκουμε πιο ελκυστική αυτή τη θεματολογία, αλλά και ταυτόχρονα κρατάμε τις αποστάσεις μας: ώστε να μην χρειαστεί στ’ αλήθεια να θυμηθούμε τον θάνατο και την παροδικότητα της δικής μας ζωής όσο κι αυτών που αγαπάμε. Γιατί είναι γεγονός ότι ζούμε τελείως θανατοφοβικά. Παριστάνουμε και ζούμε λες και ήμασταν αθάνατοι. Για την ακρίβεια, ο θάνατος έχει φτάσει κι έχει ξεπεράσει τα όρια του ταμπού για το είδος μας, το οποίο παινεύεται ότι αξίζει να κερδίσει τον θάνατο—επί των πτωμάτων όλων των υπολοίπων, φυσικά.

Όπως έχω γράψει κι άλλες φορές, όχι, δεν είμαστε ο καρκίνος της Γης, γιατί η Γη δεν θα πεθάνει από εμάς (τουλάχιστον αυτό θέλω να ελπίζω, δεν έχω τις γνώσεις να το πω με σιγουριά, αν μπορούμε να υποκριθούμε ότι κάποιος με γνώσεις θα μπορούσε να μας απαντήσει με σιγουριά). Αλλά κάλλιστα θα μπορούσαμε να διακριθούμε ως ένας γαμημένος ιός. Έρπης, γιατί όχι. Δύσκολο να πεις από πού μας κόλλησε η Γη και ποια καυτή νύχτα απ’ ολες δεν έλαβε προφύλαξη.

Τελικά, στο κάτω-κάτω της γραφής, να σας πω κάτι, εντάξει. Φτάνει. Ο καθένας μπορεί να κάνει ό,τι γουστάρει και ό,τι τον ή την γεμίζει. Δεν θα πω τι είναι καλό και κακό, ούτε θα υποκριθώ ότι καταλαβαίνω πώς λειτουργούνε οι άνθρωποι, ή πώς και γιατί μιμούμαστε, ή ότι αυτό που γίνεται με το Halloween είναι λάθος, ή ότι δεν θα έπρεπε να υπάρχει. Υπάρχει. Και μόνο για χαβαλέ να βγαίνει η άλλη, ντυμένη σέξι τέρας του Φρανκενστάιν, χωρίς ούτε καν να σκέφτετα να τιμήσει τους νεκρούς προγόνους της, αυτό είναι απολύτως σεβαστό, και μακάρι να περάσει πολύ καλά.

Τι, θα της την πω που εκμεταλλεύεται αυτή την περίσταση να χαρεί τη ζωή, τη δικιά της ζωή, έτσι όπως τέλος πάντων αυτή θέλει να την χαρει;Τα πράγματα κυλάνει, η στορία συνεχίζεται, σήμερα είμαστε αύριο δεν είμαστε, οι κουλτούρες μας αλλάζουν κάθε μέρα, μόνο για να ξαναλλάξουν την μεθεπόμενη κ.ο.κ. Και τα βρωμερότερα σκατά κάνουν εξαιρετικό λίπασμα, και στα σκατά φυτρώνουν και μαγικά μανιτάρια. Οπότε;

EDIT: Κάτι που διάβασα απ’ τον Ran και με ενέπνευσε (28/10/2015):

October 28. Continuing on Monday’s subject, Anne points out that there non-authoritarian uniforms: “What about hockey, or punk kids, or clowns?” Also we’re coming up on a holiday where people wear costumes. I’ve always liked the occult aspect of Halloween and not the costume aspect. When I think about it, this is because the occult is about transforming physical reality, while costumes are about transforming social reality. To me, physical reality is boring and needs shaking up, while social reality is already too challenging without getting even more shifty.

Χάλογουιν

Δεν είναι ότι το μισώ. Έχει την πλάκα του. Γίνονται πάρτι, οι άνθρωποι ντύνονται και κάνουν πάρτι (όσο περισσότερα, τόσο το καλύτερο!) και είναι μια ευκαιρία να κάνεις μαραθωνίους με τρομακτικές ταινίες που δεν θα έβλεπες καμιά άλλη μέρα του χρόνο, όπως τον επικό μαραθώνιο στο campus στο Aarhus που είχε Dawn of the Dead (το παλιό, το αστείο!), το Ôdishon και άλλα που δεν θυμάμαι. Πριν τρία χρόνια είχα περάσει καταπληκτικά με τη Shae και τη Whitney και με τους αυτοσχεδιασμούς μας.

Χρόνο με τον χρόνο όμως το βρίσκω όλο και πιο δύσκολο να καταλάβω τι ακριβώς γιορτάζουμε με το Halloween. Έστω να δεχτώ ότι δεν είναι απλά μια αμερικανιά και ότι πλέον έχεις το δικαίωμα να γιορτάζεις ό,τι γουστάρεις από το μεταμοντέρνο ρεπερτόριο της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς θρησκευτικών γιορτών. Έστω επίσης να δεχτώ ότι όσο ισχύει αυτό το μεταμοντέρνο pick ‘n’ mix κουλτούρας (το οποίο ο Idea Channel είπε, και σωστά, ότι είναι η πεμπτουσία του hipsterισμού), δεν έχει σημασία αν ακολουθείς την παράδοση ή δημιουργείς την δική σου ερμηνεία της παράδοσης και άρα όσο μπορείς να γιορτάζεις τα Χριστούγεννα χωρίς να είσαι χριστιανός, μπορείς να ντύνεσαι και το Halloween χωρίς να σε νοιάζουν οι νεκροί ή το πραγματικά μυστικιστικό και μεταφυσικό.

Όμως όλες αυτές οι γιορτές μέσα από αυτή τη διασικασία εκφυλίζονται. Ειδικά το Halloween, και ειδικά όπως το βιώνω εγώ, δεν έχει καμία σχέση με το τι υποτίθεται πως συμβολίζει. Είναι η μέρα στην οποία το κενό μεταξύ του κόσμου των ζωντανών και των νεκρών είναι στο ετήσιο ναδίρ του, η μέρα που τα φαντάσματα βγαίνουν παγανιά και η μέρα που οι ζωντανοί τιμούν τον άλλο κόσμο. Εγώ όμως δεν βλέπω τίποτα από αυτά. Βλέπω κολοκύθες, πλαστικούς σκελετούς, προσφορές σε παιχνίδια τρόμου στο Steam, αφιερώματα σε θρίλερ (όπως προανέφερα) και ταινίες φρίκης, halloween parties που είναι σαν δεύτερες Απόκριες που οι άντρες ντύνονται ζόμπια και οι γυναίκες σέξι βρικολακίνες (ακριβώς σαν τις Απόκριες δηλαδή)… Υπάρχει γενικά μια έμφαση στο πώς θα φανούμε/ντυθούμε, στην εικόνα, στην αισθητική, αλλά δεν υπάρχει καμιά πνευματική υπόσταση πλέον σε αυτή τη γιορτή. Είναι ένα κενό καταναλωτικό κουφάρι, ακριβώς όπως τα Χριστούγεννα. Υπάρχει το σύμβολο, αλλά το σύμβολο δεν συμβολίζει τίποτα, υπάρχει μόνο ως εικόνα. To Halloween είναι, όπως θα έλεγε και ο Baudrillard, ένα simulacrum.

Όταν το Halloween καθιερώθηκε, οι άνθρωποι όντως πίστευαν σε φαντάσματα, πνεύματα και μάγισσες. Υπήρχε μια ουσία στο να γιορτάζεις κάτι στο οποίο πιστεύεις. Τώρα γιορτάζουμε το scary-cool, τις έξυπνες στολές, το σύμπαν του Nightmare Before Christmas και τις ψαγμένες ταινίες. Είναι μια πλούσια γαρνιτούρα χωρίς ουσία. Λίγο σαν τα Κάλαντα, όμως και σε αυτή την περίπτωση, η τοπική παράδοση χάνεται και κυριαρχεί αυτό που αναγνωρίζεται ως Χριστουγεννιάτικο σχεδόν σε κάθε χώρα του κόσμου.

Αντίθετα, μια καλή περίπτωση γιορτής των νεκρών που για μένα έχει κάποιο νόημα είναι το Día de los Muertos. Εκτός απ’το ότι μου αρέσει η αισθητική του, νιώθω ότι οι Μεξικάνοι όντως εκφράζουν κάτι πνευματικό μέσα από τις γιορτές τους, όντως θυμούνται πως οι νεκροί είναι μάλλον χαρούμενοι και γιορτάζουν στο όνομα τους αναλόγως. Δεν είμαι σε θέση να ξέρω τι πανικός γίνεται στο Μεξικό τις ίδιες αυτές μέρες και αν θα είχα την ίδια εντύπωση ότι όλο αυτό δεν έχει ουσία, πάντως από εδώ που βρίσκομαι, στην Ελλάδα με παραδόσεις που πεθαίνουν, σαν γιορτή μου φαίνεται πως έχει περισσότερο νόημα μέσα της, ακόμα κι αν στο βάθος της ουσίας, το Halloween και το Día de los Muertos γιορτάζουν το ίδιο πράγμα.

Αυτό που θέλω να πω είναι πως οι γιορτές μας έχουν καταστραφεί, γιατί πλέον δεν έχουμε λόγο να γιορτάζουμε. Σαν να ήταν όλοι οι άνθρωποι αθάνατοι και να συνέχιζαν να γιορτάζουν τα γενέθλια τους, σαν να ήταν όλοι ευνούχοι και στείρες και πάλι να είχαν γιορτές γονιμότητας. Στηρίζω νέες γιορτές με νέους συμβολισμούς που θα μπορούσαν να αναδείξουν νέες παραδόσεις, προς το παρόν όμως δεν βλέπω αυτόν τον παγκόσμιο πολιτισμό να έχει όρεξη να παράξει κάτι νέο, παρα μόνο να λιμαίνεται, να ξαναζεσταίνει και να διαστρευλώνει το παλιό και να το παρουσιάζει ρεμιξαρισμένο. Δεν έχω κάτι με όλη αυτή τη διαδικασία, απλά αν θέλουμε ο πολιτισμός μας να έχει κάποια ουσία, θα πρέπει να τη δημιουργήσουμε, και όχι να τη βρούμε ψάχνοντας προς τα πίσω.

Μερικές ιδέες για νέες γιορτές:

Εορτασμοί των ηλιοστασίων (ήδη γίνεται απλά το έχουμε ψιλοξεχάσει ή το χειμερινό ηλιοστάσιο μεταμορφωθήκε στα Χριστούγεννα και η μπάλα χάθηκε). Καλοκαίρι στους λόφους (Midsummer) και χειμώνα ωραία στη ζεστασιά του σπιτιού (η γιορτή που ούτως ή άλλως αντικαταστάθηκε από τα Χριστούγεννα).

Οι πανσέληνοι είναι αργίες.

Μέρες των νεκρών με πραγματικές τιμές στους νεκρούς, χωρίς να λείπουν και τα αντίστοιχα πάρτι· λίγο όπως στο Μεξικό, όχι απλά να ντύνεσαι ζόμπι επειδή όλη η βιομηχανία του Hollywood σε έχει κάνει να σου αρέσουν τα ζόμπι.

Εβδομάδα χωρίς internet! Η εβδομάδα της Επιστροφής – λίγο σαν τα Χριστούγεννα, οι οικογένεις και φίλοι βρίσκονται μαζί χωρίς κινητά και χωρίς facebook. Για τους πιο φανατικούς θα υπάρχει και η Σαρακοστή χωρίς ρεύμα.

Τριήμερο gaming – κάτι σαν το Wintereenmas.

Γενέθλια σε κύκλους των 1000 ημερών – θα γράψω κάτι γι’αυτό σύντομα!

What’s This? Περίεργες Γραμμές Στο Νερό

Σήμερα καθόμουν στην Πλατεία Νέας Σμύρνης, δίπλα στην τελευταία “πισίνα” (αλήθεια πώς αλλιώς θα μπορούσες να πεις αυτό το σύμπλεγμα διακοσμητικού τρεχούμενου νερού — όταν τέλος πάντων είναι όντως τρεχούμενο;) Ο καιρός κρύος, τα βραδινά χιόνια είχαν όλα λιώσει. Περίμενα τηλεφώνημα από τον Mordread για να δω τι θα γίνει με την εξουσιοδότηση και την εγγραφή μου. Χάζευα αμέριμνος, όταν ξαφνικά άρχισα να παρατηρώ περίεργα σχέδια στην επιφάνεια του νερού.

Ο ήλιος έλαμπε δυνατά, και το νερό ήταν ρηχό, οπότε η σκιά των σχεδίων αποτυπωνόταν ξεκάθαρα στον πάτο της πισίνας. Τα σχέδια διαγράφονταν λες και ένα αόρατο κλαδί ή ένα δάχτυλο μόλις που ακούμπαγε την επιφάνεια του νερού. Ξεκίναγαν και σταμάταγαν το ίδιο ξαφνικά. Αλλά δεν ήταν μόνο ευθύες αυτές οι γραμμές, τα υδάτινα αγγίγματα έκαναν και καμπύλες αλλά και σπιράλ. Μερικές φορές κατέληγαν να είναι σωστά whirlpools (πώς λέγονται αυτά στα ελληνικά εκτός από το κάπως άκομψο «ρουφήχτρες»; :P) Έβλεπα πολλές τέτοιες μαζί ταυτόχρονα. Σκέφτηκα ότι θα μπορούσαν να είναι έντομα. Όπως αυτά:

Όμως δεν υπήρχαν έντομα. Το φως ήταν άπλετο, θα φαίνονταν. Για την ακρίβεια, δεν υπήρχε τίποτα στην επιφάνεια του νερού που να μπορούσε να δημιουργήσει αυτές τις γραμμές και αυτά τα κύματα. Ήταν σαν κάτι το αόρατο αλλά με φυσική υπόσταση να τα δημιουργούσε.

Τα σχέδια αυτά ήταν πραγματικά όμορφα, και ένιωθα μεγάλη ηρεμία απλά παρατηρώντας τα. Όμως, τι μπορεί να ήταν; Ξέρω ότι δεν ήταν άνεμος. Σε κάποιες φάσεις όντως φύσαγε και έβλεπα να δημιουργούνται ομοιόμορφα κυματάκια σε ολόκληρη την επιφάνεια του νερού, όπως έμαθα να τα αναγνωρίζω και στην θάλασσα στην ιστιοπλοΐα. Δεν ξέρω αν ήταν ρεύματα από το νερό που ερχόταν από τις άλλες πισίνες. Αλλά και πάλι, πώς δημιουργείται ένα ορατό ρεύμα ξαφνικά, κομπλέ με κύματα και γραμμές, και άλλο τόσο ξαφνικά εξαφανίζεται; O_Ω My mind cannot comprehend it… Θα είναι για πάντα ένα όμορφο μυστήριο…

…

Halloween Fun with Shae & Whitney

CouchSurfing is great. Halloween can be fun. Shae & Whitney are a couple (my first one!) from the US I had the good luck to host for 3 nights. They left on Sunday — Halloween — when we did a really memorable thing right outside my place. I’ll let Shae do the talking, since she does it so much better than me. It has to do with scary vegetables though, just so you know! And here’s the reference I left them, just as a testament to the real wonder that is CS:

I hosted Shae and Whitney for 4 days. When I met them, I immediately felt like I could trust them completely. They were the first couple I hosted, so I felt the karmic need to return all the great hospitality I had received when travelling together with a loved one. That came out naturally very quickly. Shae and Whitney were excellent, considerate, interesting and interested travellers, passive (in the good sense), open to different suggestions and very relaxed, ready to get to know and take part in Mytilinian student every-day life. I’m pleased that they had a genuinely good time staying with me in this corner of the world! Most of all, I feel this was a more meaningful encounter and that we’ll keep in touch!

Shae’s Blog