GAME 2.0 REVIEW — CIVILIZATION 6

Ιδού.

Αν και συνεχίζει να μου αρέσει πάρα πολύ το Sogno di Volare του Christopher Tin – Tο Όνειρο της Πτήσης, ιταλιστί – υπάρχει ένα μεγάλο παράπονο μου, μια ανησυχία για τη σειρά που δεν έγραψα στο review γιατί δεν νομίζω πως ταιριάζει στο target group του Game 2.0 μάλλον δεν θα την καταλάβαινε ο μέσος παίκτης παιχνιδιών στρατηγικής – πως ακόμα και τώρα, 20 χρόνια μετά το Civilization II που το δοκίμασε με το mechanic της παγκόσμιας υπερθέρμανσης, η σειρά έχει εγκαταλείψει κάθε οικολογική ευαισθησία και τιμωρίες για την αχαλίνωτη ανάπτυξη. Ο πλανήτης είναι το απέραντο ορυχείο, εργοτάξιο, σκουπιδοτενεκές και βόθρος της ανθρωπότητας.

Πρόσφατα άκουσα το In Other Worlds της Margaret Atwood, και είχε το εξής πολύ ωραίο διήγημα: Time Capsule Found on a Dead Planet.

Ως αντιπαραβολή στο Sogno di Volare, βάζω τις δυό τελευταίες φράσεις, αν και θα πρότεινα να το διαβάσετε όλο. Θα σας πάρει 5 λεπτά. Κάντε το στο όνομα της ικανότητας συγκέντρωσης σας.

5. You who have come here from some distant world, to this dry lakeshore and this cairn, and to this cylinder of brass, in which on the last day of all our recorded days I place our final words:

Pray for us, who once, too, thought we could fly.

 

 

 

01/11/’16 — ΠΟΔΗΛΑΤΟΔΡΟΜΟΣ

1 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
ΚΑΙΡΟΣ ΗΛΙΟΛΟΥΣΤΟΣ
ΠΑΙΖΕΙ: MOBY & THE VOID PACIFIC CHOIR – THESE SYSTEMS ARE FAILING

kifisia-map1a

Καλό μήνα. Το ξέρατε ότι υπάρχει ποδηλατόδρομος που συνδέει το Φάληρο με το Γκάζι; Ξεκινάει από εκεί που στρίβει στην Λεωφ. Ποσειδώνος το 218 περίπου, περνάει δίπλα από τον Ιλισσό μέσα από το Μοσχάτο και την Καλλιθέα (και συνεχίζει από το σημείο που ο Ιλισσός είναι καλυμένος και «εξωραϊσμένος») και από τον Ταύρο μέσα από τα Πετράλωνα και μέχρι την Τεχνόπολη είναι δίπλα στον Ηλεκτρικό.

Χτες έκανα την απόσταση Ψυρρή – Καλλιθέα (στη Δοϊράνης, δίπλα στη Νέα Σμύρνη) σε 15 λεπτά. No tickets, twice the speed, thrice the exercise!

Θέλουν να κάνουν και προέκταση του ποδηλατόδρομου από το Γκάζι μέχρι την Κηφισιά, πάνω-κάτω σαν έναν αντικατοπτρισμό της υπάρχουσας διαδρομής του ηλεκτρικού. Περιμένουμε!

31/10/’16 – OOC ΦΟΥΧΑΤΑ

31 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ
ΚΑΙΡΟΣ ΣΥΝΝΕΦΙΑΣΜΕΝΟΣ
ΠΑΙΖΕΙ: VITALIC – OK COWBOY (πορωτική ηλεκτρονική μουσική για μεγάλα ηχεία – και να ήθελα, δεν θα μπορούσα να σας πω περισσότερα για το είδος ακριβώς γιατί είμαι χαζούλης στη μουσική ταξονομία)

ingridients-foyxata

Καλημέρα.

Γράφω στο κρεβάτι μου. Πήρα το λάπτοπ από το σαλόνι το οποίο το έχω κάνει αρκετά ακατάστατο ώστε να το νιώθω άνετα ως χώρο εργασίας και το μετέφερα κάπου που ταιριάζει καλύτερα: in my actually lap. Το πάπλωμα του κρεβατιού το χωρίζει από το στρώμα των ποδιών μου – γούνας, λίπους και μυών, σε μια αναλογία που μπορεί να αλλάξει μελλοντικά, αν συνεχίσω να κάνω ποδήλατο όσο κάνω τις τελευταίες μέρες.

Λένε ότι είναι κακό να έχεις το λάπτοπ να κάθεται πάνω σε πράγματα όπως κουβέρτες και στρώματα. Αυτή τη στιγμή το δικό μου τρέχει σε battery saving mode και δεν βγάζει σχεδόν τίποτα από τα ανεμιστηράκια, και το γεγονός αυτό με κάνει να νομίζω ότι δεν υπάρχει πρόβλημα. Το αναφέρω σε περίπτωση που ανησυχείτε για την υγεία του.

Ξεκίνησα να γράφω σήμερα χωρίς κάτι ιδιαίτερο στο μυαλό μου. Απλά συνεχώς λέω στον εαυτό μου ότι θέλω να γράφω περισσότερο, αλλά διαρκώς τελευταία στιγμή με απορροφάνε άλλα πράγματα, συνήθως λιγότερο δημιουργικά. Σήμερα με το που ξύπνησα είχα όρεξη, και δεν την άφησα να πάει χαμένη. Γράφοντας έρχεται και περισσότερη όρεξη, άλλωστε. Η ιδέα είναι να ξεκινήσω να γράφω κάτι κάθε πρωί. Κάτι σαν morning pages αλλά κατάλληλα για εδώ.

Αυτή τη στιγμή πίνω καφέ φίλτρου με αραιό γάλα βρώμης. Το γάλα βρώμης το έφτιαξα με ολόκληρη βρώμη που αγόρασα (μοιάζει κάτι μεταξύ ρυζιού και σιταριού), αλλά δεν έχω blender που να κάνει καλή δουλειά κι έτσι προσπάθησα να το κάνω με αυτό το πράγμα που χτυπάς τον πουρέ και κάνεις τις σούπες βελουτέ (δεν πέτυχε). Τη στέρεα βρώμη που έμεινε την τρώω για πρωινό. Εδώ και καμιά βδομάδα που γύρισα από το τετραήμερο σεμινάριο που πήγα στο Free and Real στην Εύβοια για οικολογική δόμηση, στο οποίο κάθε μέρα φτιάχναμε και απλώναμε cob και ασβεστώναμε, με ενέπνευσε η δική τους φάση εκεί και θέλω να αφαιρέσω όσο γίνεται τα γαλακτομικά από τη διατροφή και να δω τι θα συμβεί.

Στο Free and Real τρώγαμε μαρμελάδες δικές τους με ψωμί (π.χ. μαρμελάδα βανίλια – το φρούτο), όπως και φουχάτα, μια δική τους συνταγή για ψωμοαλοιφή που έχει με φουντούκι, χαρούπι, ταχίνι και σιρόπι αγάβης που κατα εκείνους «έχει νικήσει την σοκολάτα» και πρέπει να ομολογήσω ότι για vegan Merenda κάνει εξαιρετική δουλειά. Επίσης τρώγαμε φρούτα, τομάτες και αγγούρια, το ίδιο και για το μεσημεριανό, και μόνο το βράδυ τρώγαμε μαγειρεμένο vegan φαγητό, το οποίο παρεπιμπτόντως ήταν εξαιρετικό: ο τύπος που είχαν εκεί να μαγειρεύει, ένας Αντρέας ο οποίος μένει στο Free and Real ήδη κάποιους μήνες, κάτι έκανε και όλα του τα φαγητά ήταν καταπληκτικά, με πολλά όσπρια, αρκετά μπαχαρικά και λίγες κλανιές – μια διόλου ευκαταφρόνητη ισορροπία που απαιτεί δεξιότητα.

Η διατροφή λοιπόν σε εκείνη την ομοφαγική/vegan κοινότητα με ενέπνευσε να δω τι μπορώ να κάνω κι εγώ. Προς το παρόν η αλήθεια είναι ότι έχω φάει και τυριά, και τζατζίκια, και γλυκά με γάλα και αυγά στα διάφορα τραπέζια που έχω πάει αυτές τις γιορτινές μέρες (στη γιορτή μου και την 28η), για να μην μιλήσω για το πάρτι του Καταζά και τι πίτσες τσάκισα εκεί, ή χτες που ήμουν καλεσμένος σε ένο δείπνο στην Αίγινα όπου έφαγα και σουτζουκάκια.

Για κάποιο λόγο δεν με πτοούν αυτές οι φαινομενικές αποτυχίες. Γενικά, αυτές τις μέρες μπορώ να πω ότι παίζω με το out of character (OOC) και out of the comfort zone και με τις χαζές ενοχές που προκύπτουν από το να κάνω τα πράγματα που είχα ίσως υποσχεθεί στον εαυτό μου κάποτε είτε ότι θα τους αντισταθώ ή ότι δεν θα κάνω ποτέ. Η ικανοποίηση της παραβίασης του comfort zone είναι μεγαλύτερη από τις τύψεις της παραβίασης του εσωτερικού κανονισμού συμπεριφοράς. Ή μήπως ο εσωτερικός κανονισμός συμπεριφοράς μου έχει κάποια κρυφή παράγραφο, κάποια σχετικά πρόσφατη αναθεώρηση, που επιτρέπει ή/και προτρέπει την εκτός χαρακτήρα και φούσκας συμπεριφορά; Θα κλείσω με ερώτηση όπως κάνω πολύ συχνά;

EARWORM GARDEN // MOBY & THE VOID PACIFIC CHOIR

Today’s earworms come complete with feel-good feel-bad social awareness messages.

Watch the following if you concede to mass torture of feeling, perhaps sentient, creatures for your palatal pleasure. Yes, Moby’s promoting veganism, and I couldn’t be more grateful.

Watch the following if you – wait, what I was going to write was that you should watch it if you use the Internet or own a smartphone, but if you’re here reading this, yeah, that includes you any way you cut it. It’s you, it’s me, it’s our lives now, and it’s gonna get worse before it gets better.

REVIEW: BONES AND MURDER

Bones & MurderBones & Murder by Margaret Atwood
My rating: 3 of 5 stars

Found this book used for 10lv at Elephant bookstore in Sofia. This was my first real exposure to fiction by Margaret Atwood, and it was enough to make me think that reading longer works from her will be something I’m going to enjoy deeply.

While looking for the real title of the book on Google, I stumbled upon this review which just so happens to portray my feelings for it pretty much exactly. Allow me then to do the unthinkable and use that review’s words instead of mine. Thank you Kelly EasyVegan.

“The stories cover a little bit of everything: fantasy, mystery, science fiction, speculative fiction, feminism, rape culture, gender wars, dating, death – you name it.

Many of the pieces are hit and miss; my favorites are the scifi stories that hinge on an environmental or animal-friendly theme:

– “Cold-Blooded” – An alien race of matriarchal moth people visit planet earth – or as they call it, “The Planet of the Moths,” a nickname owing to the fact that their moth cousins outnumber us by billions – and find humans sorely lacking in both culture and intelligence;

– “My Life As a Bat” – A series of reflections on the narrator’s past life as a bat, including a disturbing (and, as it just so happens, true) anecdote about WWII-era experiments in which bats were made into unwitting suicide bombers;

– “Hardball” – A piece of dystopian speculative fiction in which humans, having decimated their environment, have retreated to live under a giant dome. Since space is limited, the population must be kept in check: for every birth, one person is chosen to die via a lottery. Care to guess what becomes of the remains?

Also enjoyable are those stories which reimagine classic literature: “Gertrude Talks Back” gives voice to Hamlet’s long-suffering mother, and “Unpopular Gals” and “Let Us Now Praise Stupid Women” celebrates those villains and “airheads” without which fairy tales would not exist.

While at times difficult to read, “Liking Men” is another standout; this is the piece that deals with sexual assault, vis à vis a woman’s journey back to coping with – and even loving – men (or rather, one man in particular) again after her rape.

A must for fans of Margaret Atwood!”

But seriously, those eyes on the cover…

View all my reviews

REVIEW: ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΗ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ

Λαογραφική ΟικολογίαΛαογραφική Οικολογία by Νίκος Σ. Μάργαρης
My rating: 4 of 5 stars

Ο Μάργαρης ήταν ο εμπνευστής και ιδρυτής του τμήματος Περιβάλλοντος στη Μυτιλήνη, αν αυτό σας λέει κάτι. Το βιβλίο του αυτό γράφτηκε περίπου τη περίοδο που πρωτοαντιγραφόταν το DNA μου, και όταν είπα στη μάνα μου ότι το δανείστηκα από τη βιβλιοθήκη ενός στεκιού στα Εξάρχεια, εκείνη μου είπε ότι το είχε ήδη και ότι τον διάβαζε πολύ κάποτε! Γεμάτο με σοφία για το πώς η οικολογία μπορεί να είναι πραγματικά μέρος της καθημερινότητας και όχι μια ψεύτικη σημαία. Το παράδειγμα που μου έρχεται περισσότερο στο μυαλό τώρα που γράφω αυτή την μικρή κριτική είναι σχετικά με τα χριστουγεννιάτικα έλατα. Θυμάμαι από μικρός να λένε οι οικολόγοι ότι δεν είναι σωστό να αγοράζοιυμε έλατα γιατί καταστρέφονται τα ελατοδάση. Σύμφωνα όμως με τον Μάργαρη, αγοράζοντας ένα χριστουγεννιάτικο έλατο στηρίζουμε την βιώσιμη καλλιέργεια ελάτων για αυτόν τον σκοπό, όχι την καταστροφή δασών, και ότι ο στολισμός των ελάτων είναι έθιμο το οποίο κάποτε απαντόταν και στην Ελλάδα, πριν τα καραβάκια απ’ ό,τι φαίνεται. Ποιος το ‘ξερε; Το ίδιο με την κοπή δέντρων για καυσόξυλα καθαρίζονται τα δάση, τα οποία χωρίς αυτόν τον καθαρισμό καίγονται ευκολότερα και μαζικότερα.

Σε παρόμοιο κλίμα, δεν είχα ιδέα για τιη σύνδεση της απώλειας των βελανιδιών στη Μυτιλήνη με την τεχνολογική πρόοδο στη χημική επεξεργασία στα βυρσοδεψία και την υπερβόσκηση και την ασθένεια που σκότωσε μεγάλο ποσοστό των κυπαρισσιών στην Ελλάδα. Άραγε υπάρχει ακόμα; Και όταν ο κύριος Μάργαρης έγραφε ότι τα μισά καρπούζια τη δεκαετία του ’50 ήταν πολύ απλά άνοστα και ότι τα σημερινά υβρίδια ή ξέρω ‘γω τι είναι πολύ ανώτερα, δεν μπορούσα να συγκρατήσω ένα χαμογελάκι. Τι θα λέγανε οι σημερινοί οικολόγοι, όπως και σίγουρα αυτοί πριν 30 χρόνια, για μια τέτοια ύβρη; Αυτό κι αν σημαίνει σκέψη που δεν μπαίνει σε καλούπια!

Όλο το βιβλίο είναι γεμάτη τρυφερότητα και κοφτερή γραφή που ξεπερνάει τα όρια της οικολογίας που γνωρίζουμε ακόμα και σήμερα. Πόσο λίγο έχουν προχωρήσει τα πράγματα σε αυτό το διάστημα όταν χρειάστηκε να κάνουμε τα μεγαλύτερα βήματα. Ο μόνος λόγος που δεν δίνω στο βιβλίο 5 αστεράκια είναι γιατί θα ήθελα να υπάρχει σε νεότερη έκδοση καλύτερα επιμελημένο: το μισό είχε απίστευτα ορθογραφικά, προτάσεις ολόκληρες που επαναλαμβάνονταν και τέτοιες παραβλέψεις που έκαναν τον κο. Μάργαρη να φαίνεται λιγότερο έξυπνος απ’ ό, τι είμαι σίγουρος ότι ήταν.

View all my reviews

REVIEW: SAPIENS: A BRIEF HISTORY OF HUMANKIND

Sapiens: A Brief History of HumankindSapiens: A Brief History of Humankind by Yuval Noah Harari
My rating: 4 of 5 stars

Another good read I went through in audiobook format. The nature of the book made me feel as if was actually following a series of superb university lectures on our species as a whole instead of reading a book on the topic, which, incidentally and as the title states, is precisely the ambitiously broad, sweeping topic of Sapiens.

Mr. Harari’s choronicle of humanity is marked by the pivotal moments in human history, what we understand today to be its big turning points: the cognitive revolution, when our ancestors seemingly started to communicate about ideas and common myths and create art; the agricultural revolution, which brought private property in the picture, kickstarted civilization (life in the city) and effectively”caged in” our forefathers (more on that later on); the scientific revolution, which shifted our belief system to the result-oriented materialism of the scientific method, and the industrial revolution which has recently resulted in the fundamental shifts we are going through right now, the kind of changes that have made it possible for me to write this review and you to read it.

Fairly standard issue up to this point, right? What you’ll really find in Sapiens, though, is no ordinary retelling of our myths of history; the fact that one of the book’s central themes is that the agricultural revolution was actually “history’s biggest fraud” should give you an idea of what we’re dealing with here.

I’ll shamelessly quote The Guardian’s review of the book — where, by the way, I first found out about Sapiens through Mr. Harari’s article/promo for this book –also tellingly– titled Industrial farming is one of the worst crimes in history” (isn’t it?)

It’s a neat thought that “we did not domesticate wheat. It domesticated us.” There was, Harari says, “a Faustian bargain between humans and grains” in which our species “cast off its intimate symbiosis with nature and sprinted towards greed and alienation”. It was a bad bargain: “the agricultural revolution was history’s biggest fraud”. More often than not it brought a worse diet, longer hours of work, greater risk of starvation, crowded living conditions, greatly increased susceptibility to disease, new forms of insecurity and uglier forms of hierarchy. Harari thinks we may have been better off in the stone age, and he has powerful things to say about the wickedness of factory farming, concluding with one of his many superlatives: “modern industrial agriculture might well be the greatest crime in history”.

There are plenty of interesting ideas to write about off of Sapiens. You may read the rest of The Guardian’s review for the gist, because I feel there’s just too many of them to mention here. But there are three in particular that I found exceptionally intriguing:

1) What seemingly sets humans apart from our faunal brethren and sistren is our ability to create fictions and myths–anything from religion to ideology to stories–and group around them, team up around them, live for them, die for them.

2) Imperialism is a nasty word with virtually zero positive connotations today. However, If you look at human culture around the world, from language to cooking to music to politics to art, empires and imperial activity have been responsible for most of what we recognize as the common and not so common heritage we treasure so. How come I’m writing in English right now and you get to understand my thoughts expressed on this screen? Alexander the Great spread what’s deemed today as enlightened Greek culture in what was then the known barbarian world–by conquering, butchering and intermingling loads of different peoples, of course. Same for the Romans, British etc.

3) It follows from the above that if there is a single one-way trend in human history is that we’re moving one step at a time from separate communities to larger, more complex organisations to a single, planetary consciousness, and it’s not just the invention of global telecommunications that’s led us here.

Consider, for example, as Mr. Harari invites us to, that in most cases what we recognise as individual, uniquely national dishes and cuisines is what’s left of global empires of the past: Italy had no tomatoes, no pomodori, before the 16th century; chili isn’t at all native to India, and so on.

Sapiens is full of such insights that in my opinion more than deliver what is promised on the cover: a brief history of humankind. I can safely put it next to Christopher Lloyd’s What On Earth Happened or Bill Bryson’s  A Short History of Nearly Everything and add it to my core list of mind-expanding, impossibly broad works of non-fiction, and I wish I could mention everything I agree on with Mr. Harari in this review and his input I think is very significant.

The reason I’m giving Sapiens just four stars is that I find the book did not place too much emphasis on the way humanity is being detrimental to the health of its environment and planetary ecological balance (ancient sapiens killing off megafauna everywhere on the world nonwithstanding) and how this fact can and will mess everything up for us. Harari seems to envision as rather more possible a future where people as a species will become obsolete by emerging artificial intelligence or enhanced homo sapiens 2.0 godlike biotech creations that would be even more alien and incomprehensible to us than what we, the sapiens of today, would look like to people of the ancient world.

If any of this comes to pass, the greatest revolution yet is still ahead of us. But honestly, what’s most probably heading our way is somewhere between the technological dysutopia (no sp) imagined by the author and the ecocidal nightmare we’ve been moving into for a while. What’s interesting is that we’re going into this with an unprecedented feeling of unity: a global consciousness, as can be shown by the mere existence of Sapiens as a book, is reaching species. rather than national, racial or whatever, levels. Provided we stay alive for the show, it will all be incredibly exciting, not just impossibly depressing.

Wait a second: we’re already living it, aren’t we?

View all my reviews

REVIEW: FAST FOOD NATION: ΦΑΚΕΛΟΣ: ΤΙ ΤΡΩΜΕ

Fast Food Nation: Φάκελος: Τι ΤρώμεFast Food Nation: Φάκελος: Τι Τρώμε by Eric Schlosser
My rating: 3 of 5 stars

Η ιστορια του εικοστού αιώνα χαρακτηρίζεται από την πάλη ενάντια σε απολυταρχικά συστήματα κρατικής δύναμης. Δίχως άλλο, ο εικοστός πρώτος αιώνας θα χαρακτηριστεί από την πάλη για τον περιορισμό της υπερβολικής δυναμης των εταιρειών. Σημερα, η μεγαλη πρόκληση στις χώρες όλου του κόσμου είναι να βρουν την ισορροπία ανάμεσα στην αποτελεσματικοτητα και τον αμοραλισμο της αγοράς. Τα τελευταία είκοσι χρόνια οι Ηνωμενες Πολιτειες κινήθηκαν μονόπλευρα, αποδυναμωνοντας τους κανονισμους που προστατευουν τους εργαζόμενους, τους καταναλωτές και το περιβάλλον. Οικονομικα συστήματα που υπόσχονται ελευθερία, οδηγησαν τελικά στη στέρηση της, καθώς οι στενές επιταγές της αγοράς παίρνουν προτεραιότητα έναντι πιο σημαντικών δημοκρατικών αξιών.

Η σημερινή βιομηχανία φαστ φουντ αποτελεί την κορωνίδα αυτών των ευρύτερων κοινωνικών και οικονομικών τάσεων. Η χαμηλή τιμή ενός χάμπουργκερ σε φαστ φουντ, δεν αντικατοπτριζει -όπως θα έπρεπε- το πραγματικό του κόστος. Για να αποκομίσουν τα τεραστια κέρδη τους οι αλυσίδες φαστ φουντ, υπέστη απώλειες -και όχι βέβαια εθελοντικά- η υπόλοιπη κοινωνία. Το ετήσιο κόστος της παχυσαρκιας και μόνο, ειναι σημερα διπλάσιο απο τα συνολικά έσοδα του συνόλου της βιομηχανίας φαστ φουντ. Το περιβαλλοντικο κίνημα υποχρέωσε εταιρείες να περιορίσουν τη ρύπανση που προκαλούν, και μια παρόμοια εκστρατεία πρέπει να αναγκάσει τις αλυσίδες φαστ φουντ να αναλαβουν τις ευθύνες για τις επιχειρηματικες πρακτικές τους και να ελαχιστοποιησουν τις επιβλαβείς επιδράσεις τους.

Ταδε γράφτηκαν το 2001, 15 χρόνια πριν, στον επιλογο του Fast Food Nation, ενα βιβλίο-προπομπο για το κάθε μέρα μεγαλύτερο κίνημα κατά των McDonald’s και με λιγα λογια ο,τι αυτα πρεσβεύουν.

Πράγματι, το βιβλιο τελικα δεν ειναι μονο μια τεκμηριωμένη έρευνα σχετικά με το τι περιέχει το φαγητό των Μακντοναλντς, αλλα και για ολα τα άπλυτα της βιομηχανία του fast food: τις διεφθαρμενες σχέσεις με τα κράτη· τις φριχτες, αλλα σε απόλυτη αρμονία με το κλίμα της εποχης, εργασιακές σχέσεις· την πληρη έλλειψη σεβασμού σε τοπικές κοινότητες, οικονομίες και κουλτούρες· τις τεχνικές που χρησιμοποιεί και εχει χρησιμοποιησει για να κατακτήσει τις καρδιές δισεκατομμυριων ανθρώπων, δινοντας έμφαση στα παιδια -οπως διολου τυχαία, οπως δειχνει το βιβλιο, και η Disney- με προϊόντα που πολυ απλά αφαιρούν απο την ποιοτητα ζωής τους· την περιφρόνηση νομων και κανονισμων που υπάρχουν για να προστατεύουν την ευημερία των ασθενέστερων — και μιας και μιλάμε για ασθενεστερους, την συστηματική, εγκληματική εκμεταλλευση ζωής, ζώων και γης.

Πολύ απλά, τα McDonald’s είναι το τέλειο παράδειγμα της πολυεθνικής που κυριολεκτικά πατάει επι πτωματων και εκμεταλλευεται τον κοσμο για να κάνει αυτο που βασικα φτιάχτηκε να κανει, δηλαδη να παράγει οσο το δυνατον περισσοτερο κέρδος χωρις κανεναν οργανικο, νομικο ή ηθικό περιορισμο· το άκρον αωτον της «ελεύθερης αγοράς», η επιτομή του αρρωστημενου καπιταλισμού που ψυχρά καταναλώνει τα πάντα για να κανει τους πάντες καταναλωτές, υπέρτατος εκφραστής ενός οικοδομηματος που η ιδια του η πολιτισμικη επιρροη, η αναγνωρισιμοτητα του, του επιτρεπει να μην τηρει ουτε τα οποια προσχηματα. Να ειναι -επιτρεπω στον εαυτο μου την εκφραση- αντιθετο απο οτιδήποτε ειναι καλο στον ανθρωπινο και μη κοσμο.

Λοιπόν, το βιβλίο δεν ειναι απλα για τη διατροφή. Και ο λογος που του βάζω 3 αστεράκια ειναι γιατι διάβασα την ελληνική έκδοση, που έχει υπότιτλο «φακελος: διατροφή», και η Διοπτρα οταν το εξέδωσε το κατετασσε στα βιβλία διατροφής και υγείας.

Ναι μεν εχει κεφάλαια σχετικα με την προελευση του κρέατος, την απιστευτα φρικτή ύπαρξη ζώων και ανθρώπων στα σφαγεία, την ιστορια της τηγανητης πατάτας, το πώς πίσω απο καθε γεύση στην βιομηχανία τροφίμων και κατω απο την μυτη μας κρύβεται η βιομηχανία αρωματικών υλών γεματη με χημικους ιδιους Γκρενουιγ απο Το Άρωμα -πολύ ενδιαφερον κεφάλαιο σχετικα με το τι αποτελεί «φυσικό άρωμα» και οχι μόνο… Ομως βασικα με αυτο το πλασαρισμα στο κοινο που ειναι πολυ συνειδητοποιημενο για θεματα υγειας πιστευω στοχευθηκαν οι λαθος αναγνωστες.

Επισης, η μεταφραση στα ελληνικα ηταν μετρια στην καλύτερη. Τρανταχτο παραδειγμα: σιχαθηκα να βλεπω το McDonald’s γραμμένο «Μακντοναλντ’ς». Μα να πεις οτι αναφεροταν στο βιβλιο μονο μια φορα…! Τετοιες συχνες αγαρμπιες σε αποδοση, εκφραση και συντακτικο μου εβδαζαν λιγο το ματι. Τουλαχιστον το διασκεδαζω να βρισκω τετοια λαθη και να τα περιεργαζομαι στο μυαλο μου, οπως και το να βρισκω μεταφρασεις πραγματικα διαμαντια. Να τα λεμε αυτα, γιατι καθε αλλο παρα αυτονοητα ειναι.

Αυτο το αρθρο ειναι του Schlosser γραμμενο 10 χρονια μετα την εκδοση του βιβλιου που τον εκανε διασημο και σε νεες εκδοσεις του βιβλιου στα αγγλικα ειναι ο επιλογος. Τα πραγματα αλλαζουν ωρε κοσμε. Το οτι εσεις που διαβαζετε αυτες τις αραδες τωρα κατα πασα πιθανοτητα δεν πολυπατε τα Μακ και δεν τα θεωρειτε αυτοματα προοδο και ευημερια οπως γινοταν πριν 20 χρονια, ειναι ενα πολυ σημαντικο σημαδι.

Ο αυτοκρατορας ειναι γυμνος, ο Σιντιους ρομπα ξεκουμπωτη. Δεν χρειαζεται να επαναστατησουμε: ο αυτοκρατορας μπορει να συνεχισει να απολαμβανει τα δικα του αορατα ρουχα παρεα με αυτους που γουσταρουν αυτοκρατοριες. Εμεις οι υπολοιποι απλα μπορουμε να παμε σπιτια μας και να φτιαξουμε ενα φαΐ της προκοπης και ο,τι περισσεψει να κανουμε ενα τεραστιο πικνικ/auberge español/potluck. Πώς λεγεται αυτο στα ελληνικα;;

Αυτο το κειμενακι το εγραψα στην οθονη αφης του κινητου μου, εξου και τα οποια λαθη, τυπογραφικα ή ελλειψεις τονων κτλ. Το παλευα μια βδομαδα ηδη, φτανει!

View all my reviews

JUST A COUPLE MORE THINGS ABOUT CHRISTMAS

I wrote “Is it really Christmas?” more than 6 years ago.

fuck christmas

That post sums up my negative feelings about the holiday period well, so read up if you’re itching for some Xmas-bashing clichés. But it doesn’t correctly represent the way I feel about it now, or maybe ever. It’s bad, sure, but there’s some good left in it. Christmas is Darth Vader.

JOAop

This time of years is a great opportunity to make and bake stuff. This time around I thought I should try making melomakarona for the first time. I followed a vegan recipe that substitutes honey with grape syrup plus another batch without syrup. I must say the results were quite satisfactory.

vegan_melomakarona_2

vegan_melomakarona_1

Then of course you have Christmas or solstice parties and family gatherings. It can get annoying explaining for a millionth time to extended family your plans, or worse, the lack thereof, but hey, free food, good food, praise for my melomakarona.

Food as gifts is a great idea actually. It doesn’t have to be expensive, you can take the time to personalize it, prepare an experience as well as a real physical thing, and it can work for both people that like having stuff around as well as not.

I just realised that I have hardly received any presents this year. I was thinking that I truly, really wouldn’t mind if I received nothing at all. Less of said stuff to worry about.

No, I’m not being honest here: If I had to say, I’d like it if somebody got me a new jacket or some smaller jeans, or a shiny new, yet unassuming, journal/notebook/sketchbook to take with me to the army as a tool for rerouting my vital energy. They say that serving in the Greek army can get very boring, but I say “how can anything get boring, when you have something to write or draw on at hand?” In fact, I expect the lack of distractions and the army environment to give me some interesting ideas and the time to carry them through.

I was also thinking of getting myself a new (used) large sensor compact digital camera, as I’ve finally missed taking pictures. But then I figured that spending so much on something which I wouldn’t get to enjoy almost at all because I’ll be in the army, is indulging on some fetish compulsive spending for no good reason, which ironically is the very definition of the festive spirit… Instead, I got a couple of rolls of colour film for my OM2n and got ready for action. Results soon to come.

A couple of final notes about Christmas:

A lot of people are noticing that the weather is acting freaky, with temperatures much closer to those we’d have at Easter rather than Christmas, and perfect sunny days to boot (and it’s not just in Europe). All this plastic snowy decorations and allusions to the cold north, home to Santa Claus, which just isn’t so cold any more, make Christmas feel even more like a simulacrum: a veneer of stuff, rituals and cultural behaviours over something that has been so far-removed from the physical world it has ended up symbolising nothing at all apart from its own mere existence. Just like Halloween.

And, talking about Christmas decorations:

Santa’s Real Workshop: The Town in China That Makes the World’s Christmas Decorations

Santa’s workshop … 19-year-old Wei works in a factory in Yiwu, China, coating polystyrene snowflakes with red powder. Inside the ‘Christmas village’ of Yiwu, there’s no snow and no elves, just 600 factories that produce 60% of all the decorations in the world. Photograph: Imaginechina/Rex
Santa’s workshop … 19-year-old Wei works in a factory in Yiwu, China, coating polystyrene snowflakes with red powder. Inside the ‘Christmas village’ of Yiwu, there’s no snow and no elves, just 600 factories that produce 60% of all the decorations in the world. Photograph: Imaginechina/Rex

REVIEW: ΠΕΝΤΕ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΩΝ ΖΩΩΝ

Πέντε πολιτικά κείμενα πάνω στο ζήτημα των ζώωνΠέντε πολιτικά κείμενα πάνω στο ζήτημα των ζώων by Collective Work
My rating: 2 of 5 stars

Μετάφραση του άρθρου Beasts of Burden, μιας απάντησης, της απάντησης στην απάντηση, μιας δεύτερης απάντησης και μιας δεύτερης απάντησης στην απάντηση.

Βασικά, λένε ότι τα ζώα καταπιέζονται από τον καπιταλισμό όπως ακριβώς και οι άνθρωποι καταπιέζονται από τον καπιταλισμό. Οι μεν λένε ότι το ένα ήρθε πρώτο και έφερε το άλλο, οι δε το ανάποδο, κι έκει έγκειται μεγάλο μέρος της διαφωνίας και των ερωταπαντήσεων. Απο ‘κεί και πέρα, το πράγμα δεν μπορούσα να το παρακολουθήσω με ενδιαφέρον. Δεν είναι ότι διαφωνώ με το γεγονός ότι η επιλογή μιας χορτοφαγικής διατροφής είναι κι αυτή μια συστημική πράξη, αλλά η εναλλακτική που παρουσιαζόταν φαινόταν να είναι μόνο μία: η επανάσταση! Διαβάζοντας αυτό το βιβλιαράκι ήταν σαν να άκουω αναρχικούς να διαφωνούν μεταξύ τους ενώ συμφωνούν και ξέρουν ότι συμφωνούν απλώς είχαν όρεξη να μοστράρουν τους πνευματικούς τους μύες. Η φίλη μου η Άννα η ισπανίδα με έλεγε mental masturbator όταν το έκανα αυτό.

Εν πάσει περιπτώσει, γράφτηκαν όλα αυτά σε μια άλλη εποχή, όπου το αναρχοαυτόνομο κίνημα σνόμπαρε σε μεγάλο βαθμό το υπέρ της απελευθέρωσης των ζώων επειδή το δεύτερο δεν είχε απαραίτητα αναρχοαυτόνομες ή ανοιχτά επαναστατικές τάσεις. Το χάσμα συνεχίζει να υπάρχει, όπως έχω διαπιστώσει από πρώτο χέρι ως κάτι-σαν-χορτοφάγος/κάτι-σαν-επίδοξος-vegan, όμως σήμερα υπάρχει και μεγάλο κίνημα το οποίο έχει ξεφυτρώσει ακριβώς πάνω στο χάσμα, προσπαθώντας να γεφυρώσει τις διαφορές και να δημιουργήσει κάτι νέο.

Αυτό το κίνημα εγώ θα το αναγνώριζα ως το κίνημα υπέρ της τροφικής και ενεργειακής αυτονομίας, το οποίο δεν κοιτάζει βέβαια το θέμα της απελευθέρωσης των ζώων από την βεγκανική ηθική πλευρά του, παρα το βλέπει πιο πρακτικά. Είναι μια προσέγγιση με την οποία πάνω-κάτω συμφωνώ: σφάξε το ζώο αν θέλεις, φά’ το, άρμεξε το, βάλ’ το να σου κάνει τις δουλειές, αρκεί να μπορείς να το κάνεις εσύ για τον εαυτό σου, όχι να το αναθέτεις σε κάποια τρίτη πολυεθνική να το κάνει για σένα. Βάψε τα δικά σου χέρια με αίμα αν είσαι μάγκας, κι αν είσαι μάγκας, απόλαυσε την λεία σου και κανένα πρόβλημα. Ακολουθώντας την αρχή του «φάε κρέας το οποίο θα μπορούσες να σκοτώνεις με τα ίδια σου τα χέρια ή ήδη σκοτώνεις με τα ίδια σου τα χέρια» νομίζω θα κάναμε το πρώτο βήμα στο να επαναθεωρήσουμε τη σχέση μας με τους πλανητικούς συγκατοίκους μας.

View all my reviews