goodreads – Cubilone's Dimension

REVIEW: ΜΠΟΥΚΟΥ

Μπούκου by Φαίη Κοκκινοπούλου
My rating: 5 of 5 stars

Διαβάζοντας το Μπούκου της Φαίης Κοκκινοπούλου, θυμήθηκα κάτι που είχε πει ένας κόουτς σε ένα σεμινάριο αυτογνωσίας κάποτε (ο Γιασάρ):

«Όταν οι άνθρωποι κλαίνε, τους αφήνω να κλάψουν. Δεν παρεμβαίνω, όπως δεν παρεμβαίνω όταν γελάνε. Για μένα το κλάμα και το γέλιο είναι το ίδιο: αγνές εκφράσεις συναισθήματος. Χρειάζονται και είναι απαραίτητα και τα δύο»

Δεν είναι τυχαίο ότι μερικές φορές όταν κάποιος κλαίει δεν είναι προφανές αν είναι από χαρά ή από λύπη. Θαρρώ πως αρκετοί άνθρωποι οι οποίοι γελάνε ασυνήθιστα πολύ αυτό που θα ήθελαν στ’ αλήθεια να κάνουν θα ήταν να κλάψουν.

Το Μπούκου θα μπορούσε κάλλιστα να χρησιμοποιηθεί στα σεμινάρια του Γιασάρ: τη μια διαβάζεις και γελάς κάτω από τα μουστάκια σου, την άλλη γυρίζεις σελίδα και ξαφνικά βρίσκεσαι να επαναλαμβάνεις τις ίδιες 3-4 σειρές για να βεβαιωθείς ότι αυτό που μόλις επεξεργάστηκες στο κεφάλι σου είναι στ’ αλήθεια αυτό που νομίζεις. Όντως, το Μπούκου αγγίζει το ένα τραγικό θέμα μετά το άλλο με την ίδια ελαφρότητα που πετάει τις εμπνευσμένες και αστείες παρομοιώσεις ή τις κωμικές περιγραφές και καταστάσεις της ιστορίας. Αυτή η αποδοχή καλών και κακών μαντάτων και συμβάντων στη ζωή των πρωταγωνιστών με την ίδια στωική, σχεδόν βουδιστική ηρεμία, η οποία όμως ποτέ δεν ξεπερνάει τα όρια της απάθειας, δίνει μια αίσθηση ωριμότητας και ισορροπίας στη γραφή και στα λεγάμενα. Ταυτόχρονα, και με την παρουσία της ίδιας δεκτικότητας στη ροή των πραγμάτων, μερικά σημεία είναι τόσο ειλικρινή και γεμάτα ατόφιο συναίσθημα και αίσθηση δικαίωσης, που μια ή και δύο αναγνώσεις δεν φτάνουν.

Η πλοκή ακολουθεί τη ζωή της ομώνυμης οικογένειας που ζει σε ένα χωριό κάπου στην Ελλάδα το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα. Αποτελείται από τον κλασικού ελληνάρα πατέρα που μια ζωή θέλει «παιδιά» (αγόρια), τη γυναίκα του που συνεχώς απογοητεύει τον άντρα της διαρκώς αποτυγχάνοντας να εκπληρώσει τον διακαή πόθο του, και τα επτά κορίτσια τους που το σοβαρότερο παράπτωμα της ζωής τους είναι που δεν γεννήθηκαν αρσενικά. Μετά από μια έξαρση ενδοοικογενειακής βίας, οι δρόμοι τους τους φέρνουν στην Αθήνα. Από εκεί βλέπουμε τα πράγματα από την οπτική γωνία 4 διαφορετικών μελών της οικογένειας (;) και την μεταμόρφωση τους.

Διαβάζοντας το βιβλίο διέκρινα δύο ξεχωριστά αλλά συναφή αφηγηματικά ρεύματα: τον μαγικό ρεαλισμό του Gabriel Garcia Marquez στο Εκατό Χρόνια Μοναξιά, και τον χιουμοριστικό, συμβολικό σουρεαλισμό που απαντάται σε ταινίες όπως το Underground του Emir Kusturica ή το Amelie (και άλλες ταινίες) του Jean-Pierre Jeunet. Οι χαρακτήρες του Μπούκου είναι όχι μόνο ολοζώντανες καρικατούρες (με την καλή έννοια) των οποίων η αλληλεπίδραση δίνει μια ιστορία που φαντάζει τόσο αληθοφανής όσο και εξωπραγματική, είναι αρχέτυπα που συναντώνται (και) στην σύγχρονη νεοελληνική κοινωνία, ή τουλάχιστον στο πρόσφατο παρελθόν της.

Θα μπορούσα άνετα να φανταστώ το βιβλίο να γίνεται σενάριο για ταινία στα πρότυπα των προαναφερθέντων η οποία θα ξενέρωνε τους σοβαροφανείς, θα σόκαρε τους ευερέθιστους και θα προκαλούσε πολύ κλάμα και γέλιο μπουρδουκλωμένα αλλά και πολλές συζητήσεις. Θα ήταν «ψαγμενιά» η οποία όμως θα μπορούσε να μιλήσει με την ειλικρίνεια της σε ευρύ κοινό και θα το άφηνε να σκεφτεί τι είναι ο άνθρωπος και η διαφορετικόττηα, τι είναι η οικογένεια και πόσο ρόλο παίζει άθελα μας στον προσδιορισμό της διαφορετικότητας του καθενός μας. Αλλά και πως

«η ζωή είναι μικρή, ρεεεε. Συνέλθετε. Στην τελική, τα ίδια σκουλήκια θα μας φάνε. Μικρά, άσπρα και πεινασμένα, θα τσιμπολογούν από πτώμα σε πτώμα και θα ρεύονται φλέβες και σαπισμένο κρέας».

Ευχαριστώ τις εκδόσεις Mamaya: χωρίς την ευγενική τους χορηγία του βιβλίου, η παραπάνω ειλικρινής κριτική μάλλον δεν θα υπήρχε αυτή τη στιγμή.

View all my reviews

REVIEW: IN OTHER WORDS: SF AND THE HUMAN IMAGINATION

In Other Worlds: SF and the Human Imagination by Margaret Atwood
My rating: 4 of 5 stars

This is a neat little collection of Margaret Atwood’s history in the field of science fiction. It’s split into three parts:

1) Her thoughts on science (speculative?) fiction and the persistent problem of defining the genre; thoughts on how science fiction is a continuation of much older, mythological sorts of fiction; commentaries on her early life in rural Canada, what made her move into the field and inspired her to write the novels that marked her career.

2) Reviews, articles and talks she’s written and given over the years on seminal works and writers such as The Island of Dr Moreau and H. G. Wells, Nineteen Eighty-four, Animal Farm and George Orwell, Brave New World and Aldous Huxley, She and H. Rider Haggard, The Birthday of the World and Ursula K. Le Guin (her name is seriously pronounced “gwin”?) and others.

3) A selection of her own short stories, some of which I remembered from reading Bones and Murder some weeks ago.

Listening to this wise old lady speak of her long life and pose difficult questions about SF in general was very pleasing for the mind. I also found it quite revealing, and I’m hardly versed in her work. If you are more familiar with it than I, you know what to do.

View all my reviews

REVIEW: ΤΙ ΘΑ ΣΥΝΕΒΑΙΝΕ ΑΝ…

Τι θα συνέβαινε αν… : Επιστημονικές απαντήσεις σε εξωφρενικές ερωτήσεις by Randall Munroe
My rating: 5 of 5 stars

Αν είστε έστω και λίγο σαν εμένα, πιστεύω όλο και κάποια στιγμή θα έχετε αναρωτηθεί για πράγματα όπως τι θα συνέβαινε αν ξαφνικά η Γη σταμάταγε να γυρίζει, πώς θα ήταν η πτήση με αεροπλάνο πάνω από άλλα ουράνια σώματα του ηλιακού μας συστήματος, τι επίπτωση θα είχε η αφαίρεση του DNA απ’ όλα τα κύτταρα ενός ανθρωπίνου σώματος, ή πώς θα ήταν να έχουμε μικρές ποσότητες από κάθε στοιχείο στον περιοδικό πίνακα στοιβαγμένες σε σειρά.

Αυτό που δεν είχα αναρωτηθεί, ομολογώ, είναι μεταξύ άλλων τι ισχύ θα μπορούσε να παράξει ο Γιόντα χρησιμοποιόντας τη Δύναμη. Η απάντηση του Randall Munroe, αγνοόντας -«φυσικά!»- τα prequel και με βάση το ρυθμό ανύψωσης του X-Wing στην ατμόσφαιρα του Dagobah: 19,2 kW περίπου,

«ωστόσο, με την παγκόσμια κατανάλωση ηλεκτρικού ρεύματος να πλησιάζει τα 2 terrawatt, θα χρειαζόμασταν εκατό εκατόμμυρια κλώνους του Γιόντα για να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες μας. Λαμβάνοντας υπόψη όλες τις παραμέτρους, η μετάβαση σε ένα σύστημα παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας τύπου Γιόντα δεν αξίζει τον κόπο – αν και σίγουρα θα μπορούσε να προωθηθεί ως «πράσινη ενέργεια».

Αν αυτή η απάντηση πατάει όλα τα σωστά κουμπιά για εσάς, έχετε μπόλικο πράμα να απολαύσετε στο Τι Θα Συνέβαινε Αν. Δεν ξέρω τι γίνεται το xkcd -έχω καιρό να το διαβάσω- αλλά σίγουρα με αυτή τη δεύτερη διαδικτυακή σειρά του που καταλήγει στα βιβλιοπωλεία, o Rundall Munroe συνεχίζει να δίνει ρεσιτάλ εκλαΐκευσης της επιστήμης με τον καλύτερο τρόπο που μπορώ να φανταστώ: το χιούμορ.

Τα εύσημα μου στον μεταφραστή Γιώργο Στάμου για την έκδοση στα ελληνικά: κράτησε μια απολαυστική ισορροπία μεταξύ ενός ορθού επιστημονικού λόγου με σωστή ορολογία και πολλές επεξηγηματικές υποσημειώσεις, αλλά και της κατάλληλης καφρίλας. Πρέπει να ήταν μια δύσκολη αλλά πολύ ικανοποιητική δουλειά.
View all my reviews

REVIEW: BONES AND MURDER

Bones & Murder by Margaret Atwood
My rating: 3 of 5 stars

Found this book used for 10lv at Elephant bookstore in Sofia. This was my first real exposure to fiction by Margaret Atwood, and it was enough to make me think that reading longer works from her will be something I’m going to enjoy deeply.

While looking for the real title of the book on Google, I stumbled upon this review which just so happens to portray my feelings for it pretty much exactly. Allow me then to do the unthinkable and use that review’s words instead of mine. Thank you Kelly EasyVegan.

“The stories cover a little bit of everything: fantasy, mystery, science fiction, speculative fiction, feminism, rape culture, gender wars, dating, death – you name it.

Many of the pieces are hit and miss; my favorites are the scifi stories that hinge on an environmental or animal-friendly theme:

– “Cold-Blooded” – An alien race of matriarchal moth people visit planet earth – or as they call it, “The Planet of the Moths,” a nickname owing to the fact that their moth cousins outnumber us by billions – and find humans sorely lacking in both culture and intelligence;

– “My Life As a Bat” – A series of reflections on the narrator’s past life as a bat, including a disturbing (and, as it just so happens, true) anecdote about WWII-era experiments in which bats were made into unwitting suicide bombers;

– “Hardball” – A piece of dystopian speculative fiction in which humans, having decimated their environment, have retreated to live under a giant dome. Since space is limited, the population must be kept in check: for every birth, one person is chosen to die via a lottery. Care to guess what becomes of the remains?

Also enjoyable are those stories which reimagine classic literature: “Gertrude Talks Back” gives voice to Hamlet’s long-suffering mother, and “Unpopular Gals” and “Let Us Now Praise Stupid Women” celebrates those villains and “airheads” without which fairy tales would not exist.

While at times difficult to read, “Liking Men” is another standout; this is the piece that deals with sexual assault, vis à vis a woman’s journey back to coping with – and even loving – men (or rather, one man in particular) again after her rape.

A must for fans of Margaret Atwood!”

But seriously, those eyes on the cover…

View all my reviews

REVIEW: ΤΟ ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ

Το εγχειρίδιο του πολεμιστή του φωτός by Paulo Coelho
My rating: 2 of 5 stars

Δανεισμένο απ’ τη Νένη.

Απ’ τα βιβλία που όσο το διάβαζα με έβρισκα να συμφωνώ και να γνέφω καταφατικά με ό,τι πέρναγε απ’ το βλέμμα μου, κι εγώ επίδοξος «πολεμιστής τους φωτός» με διάθεση να διαβώ το καλό το μονοπάτι ως άλλο παλικάρι. Τώρα όμως δυσκολεύομαι να θυμηθώ οτιδήποτε και αν διάβασα. Kι ακόμα δυσκολεύομαι να αποφασίσω αν τελικά ο πολεμιστής του φωτός είναι πολεμιστής μεταφορικά ή πραγματικά, γιατί πολλές από τις μονοσέλιδες παραβολές του βιβλίου αναφέρονται σε πραγματικές μάχες και ιστορίες από τον πόλεμο. Εκτός κι αν το κ. Κοέλ(ι)ο αναφερόταν στον πόλεμο μεταφορικά, στην μεγάλη μάχη της ζωής. Ξέρω ‘γω πια;

View all my reviews

REVIEW: BRAVE NEW WORLD REVISITED

Brave New World Revisited by Aldous Huxley
My rating: 4 of 5 stars

You can read the book for free on Huxley.net but I recommend you read it either off-screen or not on a web page.

It’s been demonstrated time and time again that people who can come up with incredible, fictional worlds that have something tangible to say about our own, have the ability to do so exactly because they understand this Earth and universe so well. Huxley was no exception, and his addendum to Brave New World is a beautifully lucid account of where his original work, written 25 years previously, had failed to anticipate the great emerging forces that were threatening freedom as Huxley perceived them at the time. This list of the book’s chapters might give you some idea of what those threats were:

I Over-Population
II Quantity, Quality, Morality
III Over-Organization
IV Propaganda in a Democratic Society
V Propaganda Under a Dictatorship
VI The Arts of Selling
VII Brainwashing
VIII Chemical Persuasion
IX Subconscious Persuasion
X Hypnopaedia
XI Education for Freedom
XII What Can Be Done?

I’m incredibly curious what Huxley would have to say about our 21st century society and where his hopes would lie today – whether he’d still think that

“meanwhile there is still some freedom left in the world. Many young people, it is true, do not seem to value freedom. But some of us still believe that, without freedom, human beings cannot become fully human and that freedom is therefore supremely valuable. Perhaps the forces that now menace freedom are too strong to be resisted for very long. It is still our duty to do whatever we can to resist them. “

View all my reviews

REVIEW: NEVER LET ME GO

Never Let Me Go by Kazuo Ishiguro
My rating: 4 of 5 stars

Read this on my phone.

This book is quite remarkable. For more than half of it it gives off very few clues on what it’s all about, what these weird kids were doing cordoned off in a special school somewhere in a remote corner of an apparently alt-universe England. You go through their lives through Kathy’s -the protagonist’s- memories, which are incomplete, the possibility always hanging that her memory’s playing tricks on her. She says so herself. And if we don’t grow fond of the characters per se, it’s because there’s something terrible about them being left unsaid, politely ignored. It is something that makes people surrounding them, their “guardians” in that odd sub-space Hogwarts, cry when these children inadvertently show emotion and, say, sing and dance to Judy Bridgewater’s Never Let Me Go I’ve added above – a song that doesn’t strictly exist in our timeline, mind you. I’ll let you unfurl its story on your own.

The whole style of the book was reminiscent of Murakami. Is it a Japanese thing or is my mind playing tricks on me pigeonholing Ishiguro precisely on the basis that both authors are Japanese? But wait a second: more-or-less short and simple sentences, matter-of-fact, every-day situations, relationship- and memory-focused narrative… maybe it’s not just me.

Anyway. Once the secret of the book is revealed, just as matter-of-factly as anything else the characters might be talking about, the genius of Never Let Me Go is truly made clear; I can’t recall ever reading a story with less hand-holding on its central premise, such slow exposition and thus such complete suspension of disbelief. So I’m left here thinking that Its story is precisely what would happen if what’s true in the book was true in real life. And as a wanna-be writer of a similar kind of fiction, I can think of no praise more sincere.

View all my reviews

REVIEW: ΜΙΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΣΤΟ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ

Μία εβδομάδα στο αεροδρόμιο by Alain de Botton
My rating: 4 of 5 stars

Το Heathrow είπε στον Αλαίν ντε Μποτόν να μείνει μια βδομάδα στο ανακαινισμένο και ανανεωμένο αεροδρόμιο (ή μήπως ήταν καμιά καινούργια πτέρυγα; Βαριέμαι να τσεκάρω) και να γράψει, όπως είναι της μόδας να λένε πλέον και στο Amazon, «μια ειλικρινή κριτική» (“an honest review”). Ο τύπος, όπως συνήθως, όπως έχει κάνει στην Τέχνη του Ταξιδιού και στο Consolations of Philosophy (αυτά του κυρίου έχω διαβάσει) παίρνει πράγματα πεζά και τα αναπτύσσει μέχρι εκεί που δεν πάει, φτάνει στην καρδιά του θέματος. Σε μια απολαυστική πλατωνική στροφή, σαν να αγγίζει τον Κόσμο των Ιδεών έχοντας μόνο στη διάθεση του την Σκιά στον τοίχο της της Σπηλιάς. Πολύ λίγοι άνθρωποι έχουν αυτή την ικανότητα να φτάνουν στο γενικό από το ειδικό τόσο δεξιοτεχνικά χωρίς να αφήνουν από τα μάτια τους τις λεπτομέρειες του συμβάντος ή του θέματος στο οποίο έχουν εστιαστεί.

Δεν συμπαθώ πια τα αεροδρόμια όπως όταν ήμουν μικρός που όνειρο μου ήταν να μένω σε ένα, ακριβώς όπως το Χήθροου πλήρωσε τον κο Ντε Μποτόν να κάνει, όμως ο τελευταίος με τη γραφή του και με τις όμορφες φωτογραφίες του συνεργάτη του που συνοδεύουν το κείμενο με έκανε να σκεφτώ πως όσο ακόμα και το πιο τυπικά άψυχο μέρος όσο ένα αεροδρόμιο χρησιμοποιείται από ανθρώπους, τόσο οι ιστορίες τους, ο πόνος και η χαρά τους θα βρίσκει άλλο ένα κανάλι για να εκφραστεί και το άψυχο θα παραδοθεί στη ζωή. Αναγκαστικά. Και αυτό είναι κάτι το πολύ αισιόδοξο όσο ο κόσμος κάθε μέρα γίνεται όλο και πιο άψυχος, γιατί πολύ απλά το άψυχο με το χρόνο θα σπάσει, σαν το μπετόν μέσα από το οποίο απλά φυτρώνει γρασίδι και φυτά και η ζωή επανέρχεται.

View all my reviews

REVIEW: ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΗ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ

Λαογραφική Οικολογία by Νίκος Σ. Μάργαρης
My rating: 4 of 5 stars

Ο Μάργαρης ήταν ο εμπνευστής και ιδρυτής του τμήματος Περιβάλλοντος στη Μυτιλήνη, αν αυτό σας λέει κάτι. Το βιβλίο του αυτό γράφτηκε περίπου τη περίοδο που πρωτοαντιγραφόταν το DNA μου, και όταν είπα στη μάνα μου ότι το δανείστηκα από τη βιβλιοθήκη ενός στεκιού στα Εξάρχεια, εκείνη μου είπε ότι το είχε ήδη και ότι τον διάβαζε πολύ κάποτε! Γεμάτο με σοφία για το πώς η οικολογία μπορεί να είναι πραγματικά μέρος της καθημερινότητας και όχι μια ψεύτικη σημαία. Το παράδειγμα που μου έρχεται περισσότερο στο μυαλό τώρα που γράφω αυτή την μικρή κριτική είναι σχετικά με τα χριστουγεννιάτικα έλατα. Θυμάμαι από μικρός να λένε οι οικολόγοι ότι δεν είναι σωστό να αγοράζοιυμε έλατα γιατί καταστρέφονται τα ελατοδάση. Σύμφωνα όμως με τον Μάργαρη, αγοράζοντας ένα χριστουγεννιάτικο έλατο στηρίζουμε την βιώσιμη καλλιέργεια ελάτων για αυτόν τον σκοπό, όχι την καταστροφή δασών, και ότι ο στολισμός των ελάτων είναι έθιμο το οποίο κάποτε απαντόταν και στην Ελλάδα, πριν τα καραβάκια απ’ ό,τι φαίνεται. Ποιος το ‘ξερε; Το ίδιο με την κοπή δέντρων για καυσόξυλα καθαρίζονται τα δάση, τα οποία χωρίς αυτόν τον καθαρισμό καίγονται ευκολότερα και μαζικότερα.

Σε παρόμοιο κλίμα, δεν είχα ιδέα για τιη σύνδεση της απώλειας των βελανιδιών στη Μυτιλήνη με την τεχνολογική πρόοδο στη χημική επεξεργασία στα βυρσοδεψία και την υπερβόσκηση και την ασθένεια που σκότωσε μεγάλο ποσοστό των κυπαρισσιών στην Ελλάδα. Άραγε υπάρχει ακόμα; Και όταν ο κύριος Μάργαρης έγραφε ότι τα μισά καρπούζια τη δεκαετία του ’50 ήταν πολύ απλά άνοστα και ότι τα σημερινά υβρίδια ή ξέρω ‘γω τι είναι πολύ ανώτερα, δεν μπορούσα να συγκρατήσω ένα χαμογελάκι. Τι θα λέγανε οι σημερινοί οικολόγοι, όπως και σίγουρα αυτοί πριν 30 χρόνια, για μια τέτοια ύβρη; Αυτό κι αν σημαίνει σκέψη που δεν μπαίνει σε καλούπια!

Όλο το βιβλίο είναι γεμάτη τρυφερότητα και κοφτερή γραφή που ξεπερνάει τα όρια της οικολογίας που γνωρίζουμε ακόμα και σήμερα. Πόσο λίγο έχουν προχωρήσει τα πράγματα σε αυτό το διάστημα όταν χρειάστηκε να κάνουμε τα μεγαλύτερα βήματα. Ο μόνος λόγος που δεν δίνω στο βιβλίο 5 αστεράκια είναι γιατί θα ήθελα να υπάρχει σε νεότερη έκδοση καλύτερα επιμελημένο: το μισό είχε απίστευτα ορθογραφικά, προτάσεις ολόκληρες που επαναλαμβάνονταν και τέτοιες παραβλέψεις που έκαναν τον κο. Μάργαρη να φαίνεται λιγότερο έξυπνος απ’ ό, τι είμαι σίγουρος ότι ήταν.

View all my reviews

REVIEW: ON HAPPINESS

Mark Manson on Happiness by Mark Manson
My rating: 5 of 5 stars

Get it here. If you don’t want to give out your e-mail address, wearing a peg leg, an eye patch and dying of vitamin C deficiency might work for you.

We’re very, very bad at judging what makes us happy.
No matter what happens, everything’s going to be okay.
Be creative. Be grateful.

Sounds clichay, but it’s advice I’d love to be able to keep in mind always. and to his credit, Mark Manson made it sound profound. It is, actually, and it takes skill to turn a well-meaning but worn saying into something usable. The guy writes well and he seems to have a knack for the self-development genre, as his best articles comfortably show.

How long was that little .pdf pf the book? 30 pages? Something like that. Read it. I hope it’s as good for you as it was for me. Even half that would be great. Won’t take you more than an hour.

View all my reviews