Tag: turkey
99 Things I HATE! ~ Part 2
Part 1
21. I drink beverages too fast.
I sit for a coffee with friends. Sluuuurp! Up the straw it goes before anyone has even touched their own beverage of choice. It’s worse with alcoholic drinks… I don’t ever seem to realise that when it’s over, it’s over! And I just sip, sip sip the night away. I also eat and smoke faster than most people when in the company of others. It’s only then that comparison with others’ still full plates/glasses is possible and my worried, thoughtful scratching of beard is only natural. My solution? I just steal from the others’ food and drink.
22. I don’t know anything about Greek Music.
It has happened too many times to count: I’m with a big company at some taverna or place that is suitable for accommodating a number of people in the double digits. Everyone’s having fun, talking vividly and eating more vividly. Then, when everyone’s feeling cheerful, someone, somewhere, utters the words to the first song. And everyone catches on; and everyone sings along; and turn-in-turn everyone butts in with their own favourite Greek words and everyone else follows suit. It’s like that when there’s a live program as well. Guy playing the guitar, singing his songs that everyone knows. It doesn’t take much to take it out of you if you’ve drunk sufficient quantities of alcohol. “All together now!” And we all sing together.
Except me.
These songs… How should I put it. Yes. I might have heard them, I might even remember one or two lyrics just from sheer repetition (this kind of thing happens to me quite often), I usually remember the melody but I can never join the fun. Friends or acquaintances might know every single song by heart but I’m just left there to look around silently trying my best to have a good time but failing miserably, always thinking “wow. This feels so awkward. It sucks.”
Alas, such behaviours never go unnoticed. When everyone’s singing and they catch wind that I am not, they try to encourage me to join them. In the wake of their inevitable failure they look so disappointed in me, so… how should I say. There’s a certain Greek word that roughly translates into “party-pooper” and “killjoy” but lacks any of the playfulness of those two words. It’s kind of a brutal word, now that I think of it. It’s ξενέρωτος. Oh I’ve got that a lot throughout the years. I also get “you don’t know these songs?? You’re not really Greek”. I’ll let the look on my own face by this point to your imagination.
It feels as if knowing about Greek music is such a big part of our culture here that you can’t help not stick out like an alpine fox in the mud if you’ve kept well away from anything that has to do with the domestic musical product for pretty much your entire life. It’s not that I hate Greek music. I want to come to terms with it, explore and discover artists I’m bound to like or already know I like but haven’t bothered looking into more (Pavlos Sidiropoulos, Thanassis Papakonstantinou, Alkinoos Ioannidis, Lavrentis Maheritsas, works by Kavadias turned into songs). Some people in my life have helped me somewhat with discovering and getting to know some Greek music but never decisively and never beyond the realms of satisfying some of my polite curiosity. It’s that it’s polite curiosity at best.
What can I say? Maybe I’m not really Greek after all if I can’t, for the life of me, get into it all. Which is a perfect intro for my next hatred entry:
23. Nationalism.
Some Greeks call me Australian. Some (most?) Australians would call me Greek if I returned to OzzyLand. I’m really both and neither. My national identities sort of negate eachother but at the same time create a completely new existence, like a Yin and a Yang that alone are whole but together are whole-er. This may be the reason I could never exactly or comfortably identify with national ideas except for when I was only little (funny how “nationalist” children can be, or we’ve all been as children).
This open-mindedness by default comes with a cost, however. A multicultural background always helps you break through the wall of deceit but at the same time alienates you from any and all cultures you might have some heritage from including the one you were born in. You start to inhabit your own space in the cultural web, at first as little more than a means to survive but eventually enjoying this uniqueness of yours, weaving your own new threads and connections, keeping the best from both worlds and inevitably creating a new one while you’re at it.
It’s all very nice and postmodern of course but other people look at you suspiciously. You’re one of them but not exactly. Everyone must belong, granted, but you can’t seem to decide whether you belong somewhere or nowhere. An ultimate decision is unlikely. And then there comes a day when you, tired of all this vagueness, ask yourself: why must nationality form the end-all be-all criteria of “belonging” in the first place? Aren’t there more important aspects to a person?
Nationalism might be one of the things I hate the most. I’ve come to hate it so much, so deeply, I find it hard to express myself, to find words that might accurately portray how deep this hatred goes. I’ll try.
To me, nationalism is a bit like football teams (another of the 99 things, can’t be a coincidence). You support an idea or a group of people just because you belong to it. Also called ethnocentricism for us social scientists. ~^, Having a concrete sense of national identity isn’t a bad thing on its own but most usually, just like with football teams and religion for that matter, it comes with denying everyone else’s right to do exactly what you’re doing: love their country above all else. Of course, again just like football teams and religions, nations are so self-centered they believe they are the only ones in the right, that there’s only enough room for none other than themselves at the top. Nations see everyone else as threats, as others, and that alone creates a self-fulfilling prophecy; when everyone sees everyone else as a threat some kind of threat is indeed created out of thin air. Just like when two people want to trust each other but because they’re afraid that the other will not want to comply, they keep to themselves, wholly generating their own image of untrustworthiness. It’s an endless loop.
Most nations have been founded on lies we now take for granted, unshakable truths, but this isn’t the time for me to go into detail on that. I hope you can understand what I mean. Nations have only served to distill fear, isolationism and hatred into people’s hearts. As a concept they encourage people to look for differences among themselves, not similarities, at least as far as inter-national relations are concerned. The similarities that can be found in the people within the borders of the nation-state are imaginary, arbitrary and never well-defined. Naturally, universal truths like love, friendship, global or special (species-al) co-operation are the first to die for the sake of national integrity and identity. It’s not much different than the ridiculous idea of loving your video game console so much you automatically hate, out of fear perhaps, anyone who might love another console. With the difference that people have died, killed others and created complex and perfectly valid — in social terms — historical narratives to support this madness in theory as well as in practice.
It’s everywhere, from the Olympic Games and Eurovision *spit* to wars of the past and lingering ideologies. In the name of your country you might be made to feel like it’s your duty to protect it against aliens and immigrants, secure your cultural traditions and history including religion and language, avoiding to look out to the world, because you were never taught that such a thing might not be such a bad idea after all. It might be dangerous. People out there are bad, they wish nothing more than the downfall of you and your country.
I’ve seen too many people get obsessed with lies about “racial” traits (I’m tired of listening to Greeks think they’re Ancient Greeks or their descendants… SO tired…), looking back and jerking themselves off with their nonsensical grand histories so that they can avoid looking at the awful present and the grim future while still feeling as if they’re something important or special. It enables people to feel good about themselves when they’ve been good for nothing. How can ANYBODY feel special about something they never earned or fought for themselves? I suppose unhappy times call for such sad measures.
If world borders, nation-states’ cornerstones, were torn down tomorrow, it’s probable that great wars would erupt, everyone still with their mind on national interests battling it out for a better place under the sun. A world without borders would require a world without ownership, another can of worms altogether. But in a world with no nations people might eventually discover the beauty of not having to fit in, of not being caged by your parents or what part of the earth you were born in but by what your actions are.
I wish people could feel the airy and open-mind they could have instead of the musty, dark closed-mind they’ve had since forever and take sick pride in.
24. Getting distracted for hours on the net doing nothing I set out to do.
“I’m going to log-in. I’m going to check my e-mail, see Kalionatis’s site, download the notes, after that I’m going to see Tsekouras’s site and download his notes. Then I’ll do a little bit of Delphi, after that I’ll send some e-mails to my beloved friends and check out Helix’s workcamps; I really want to take part in some of those programs!”…
*Escapist* *Hotmail* *MSN* *Matador* *Cubimension, writing* *Hotmail* *Game 2.0* *XKCD* *Cubimension, reading* *MSN* *Facebook stalking — I KNOW I DON’T HAVE A FACEBOOK!* *Goodreads* *tvtropes* *Wikipedia hopping* *Random site about some random new interest of mine* *Steam offers* *IMDB* *Flickr* *Some porn site* *MSN* *Couchsurfing* *Various interesting blogs* *Youtube* *Looking into all about that new interest of mine* *Grooveshark, discovering new bands I found out about on progarchives.com and allmusic.com* *MSN* *
Dayum… what’s left to re-check and re-re-check?*
What was it that I wanted to do again?
25. Loose handshakes.
“Oh hi… I’m *insert name here*, pleased to meet you”.
Oh, how many times have people made a bad impression on me just because that first greeting was accompanied by a loose handshake and a fleeting glance? Seriously people. Look at others in the eye when you meet them. Squeeze their palm like you mean it, NOT as if you couldn’t care less. Which is probably true anyway.
26. Moving deadlines.
“OK I’ll have it ready by then”. But “then” never comes. Being a person of the absolutely utter last minute, that means that I can never get anything done, doesn’t it?
27. Delays on booting.
Black screen. Reboot. Black screen. Reboot. BIOS startup holds up at memory testing. CTRL+ALT+DEL, nothing happens. Hard reset. BIOS completes startup, then computer freezes when loading Windows. Hard reset. BIOS startup insists there’s no more than a single core in my dual-core CPU and thus refuses to continue (out of spite?). Hard reset. At last, at some point, Cuberick decides to open his eyes, sweep off his waking grogginess and serve me, more a result of luck than anything.
The funny thing is that when it’s up and running there’s no problem whatsoever. Heh. Maybe it’s like how it’s with cars where you’ve got to get the engine all warmed-up first or something. Hermes knows how on Earth I’ve resisted beating Cuberick to a pulp time after time. Not that it matters. He’s already managed to beat himself to a pulp with no further assistance needed from me.
28. Facts caught up from Wikipedia.
-“Did you know that blah-blah?”
*where blah-blah, insert your favourite fact you yourself have already read on Wikipedia but know plenty of stuff about it from non-Wiki sources*
-“Yes I did, but it sure doesn’t sound like anything you spent too much time looking into. What you did is you just presumed you’re the more informed of the two of us just because you’ve happened to have read the Wiki page. So, you see, Mr/Ms. Smartass, I’m afraid you’re not the only one around here reading and skimming pages on that site more than necessary”.
Asking further questions usually results in disappointment and less-than-accurate answers. And when it doesn’t, it feels so sterile I can almost smell the Dettol in the air.
29. It’s raining and my clothes won’t dry indoors!
I guess it happens everywhere. But my experience from Lesvos has taught me that, if it starts raining, oh, you can be certain that it won’t stop for at least the next few days. If my clothes are caught hanging to dry on their line outside during this humid time, you can foresee the rest. But if I leave them to dry inside, they may well take even longer to reach their rightful place inside by drawer! I recently wanted to wear one of my favourite sweaters. It had been hanging there to dry for at least a week on a drying rack Garret has lent me months now– I doubt he wants it back. I grabbed it, only to find that its hood was still moist! I threw it back to its place in disgust and hatred. Go to hell, humidity.
30. Losing progress in games.
Power cuts. Ancient game design. Human mistakes. “Retry” instead of “Save”. Forgetting that “this game doesn’t have autosave”. A patch destroying the previous versions savegames. Glitches and Blue Screens Of Death. Blue Screens of Death. Screens of Death.
Death.
Loss of progress in games, you’ve sent many good hours of life’s charms to gaming purgatory, to the nether-realm of human entertainment. You’ve made many a player blind with rage, unable to accept that their efforts and pain have only resulted in a mockingly not-up-to-date version of their save files. You’ve destroyed vast amounts of perfectly good faith in an equally good game, sent it down the drain, never to return, never allowing the player to give the perfectly good game another chance due to pure frustration. It’s the synonym of amnesia for gamers, the very meaning of oblivion.
If I could, loss of progress in games, I would slap you till your cheeks were raw and your voice not fit to cry for help.
…to be continued…
http://hallografik.ws/archive/?p=1275
Έχετε αναρωτηθεί ποτέ πώς φτιάχτηκε η Τουρκική σημαία;
http://politikiprotasi.blogspot.com/2009/12/blog-post_5400.html
Δεν ξέρω αν πρέπει να γελάσω ή να κλάψω με τα παρακάτω…
Από http://media-gate.blogspot.com
Αν ξέραμε την ιστορία μας, τουλάχιστον δεν θα ανεχόμασταν τα σημερινά ξεφτιλίκια…
Αν δεν ξέρετε, ορίστε η απάντηση:
Η Τούρκικη σημαία, και το αντίστοιχο “εθνικό σύμβολο” των Τούρκων, προέρχεται από ένα σύμβολο του Βυζαντίου, αλλά της αρχαιοελληνικής πόλης Βυζάντιον, που υπήρχε στην θέση της Κωνσταντινούπολης….
Αυτό το σήμα, που είναι πανάρχαιο και απαντάται ως λατρευτικό σύμβολο της θεάς Εκάβης, έγινε σύμβολο της πόλης του Βυζαντίου όταν ο Φίλιππος, πατέρας του Μεγαλέξανδρου, προσπάθησε να καταλάβει αυτή την πόλη, και μια νύχτα με συννεφιά, έστειλε πολεμιστές (σαν καταδρομική επιχείρηση) να περάσουν τα τείχη, για να αλώσουν την πόλη.
Ξαφνικά, εμφανίστηκε το φεγγάρι, οι εισβολείς έγιναν αντιληπτοί, και αποκρούστηκε η επίθεση…. Από τότε, και επειδή θεωρήθηκε ως θεϊκή βοήθεια προς την πόλη, έγινε σύμβολο της πόλης του Βυζαντίου.
Από εκεί έμεινε ως σύμβολο παραδοσιακά και στην Κωνσταντινούπολη, το βρήκε και ο Μωχάμεντ ο πορθητής (και οι επόμενοί του), και όπως χρησιμοποίησε τα πάντα που βρήκε από τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, για να δώσει αυτοκρατορική χροιά στην πλιατσικολογική Οθωμανική κατάκτηση, το έκανε ένα σύμβολο της Οθωμανικής κυριαρχίας, και έτσι έμεινε ως μουσουλμανικό σύμβολο….
Διαβάστε περισσότερα: http://politikiprotasi.blogspot.com/2009/12/blog-post_5400.html#ixzz0bUjUAgys
Για αποφυγή παρεξηγήσεων, για αυτούς που ενδέχεται να νομίζουν ότι με το να παραθέτω τα απο πάνω συμφωνώ μαζί τους ή κατα κάποιο τρόπο τα επικροτώ:
Ο συγγραφέας του απο πάνω, αν δεν έχει βγάλει αυτή την ιστορία κατευθείαν απο τα έγκατα της κοιλιάς του, το οποίο βρίσκω πολύ πιθανό απο μόνο του, καλά θα κάνει να βγει απο το εθνικοαυνανιστικό μικρόκοσμο του και να αναρωτηθεί ο ίδιος πώς ακριβώς φτιάχτηκε η ελληνική σημαία και τι συμβολίζει.
Ίσως εκπλαγεί, αν και πολύ αμφιβάλλω ότι θα επιτρέψει στον εαυτό του τέτοια διαφώτιση. Το σίγουρο είναι ότι το θέμα δεν είναι όσο ξεκάθαρο όσο το παρουσιάζει.
Μερικά links για προσωπική έρευνα και συμπεράσματα:
Blue Moon
Last December had two full moons. Popularly, a second full moon in a single month is called a blue moon, even if that is not the correct definition (check here for more details). This moon rose on December 31st and set on January 1st. It was a full moon that connected two years. Or should I say, it connected two decades? I find it strangely symbolic that the last day of the year and decade just happened to be a full moon day… It was surreal going out to see the fireworks and having the huge light in the sky illuminating everything.
I will not treat the turn of the decade as time to contemplate change, look back or act as if starting today the world’s going to be different in some sort of way. It is still too early for us to even be able to say what the decade we just left behind us will be remembered for, let alone compare it with the fresh new one that’s just a signle day old. I will thus spare with the retrospective craze about how the past decade changed our lives. All I have to say on that is that every change made during this decade was sort of transitional… We ain’t seen nothing yet (sic).
My refusal to look back in sets of tens does not mean that I do not want to see what last year brought, however. It was certainly a full and interesting year for me. I’d like to take you to a sort of new year’s resolution I wrote last year, “More and Less of 2009”. This year’s “More and Less” will consist of all that I did not manage to do during 2009. I’ll give it a go:
More movies, more games, more languages, more activities, more biking, more photography, more people, more travelling, more new experiences, more love, more animals, more beauty, more cooking, more reading, more knowledge, more stars, more planets, more cleaning, more housekeeping, more real working, more specialisation, more subtitles, more cubimension, more music, more peace, more awareness, more spirituality, more science, more history, more dreams, more thoughts, more tea, more vegetables, more cake, more e-mails, more writing, more art, more friendliness, more phone calls, more letters, more enjoying the moment in the right way.
Less procrastinating, less shyness, less lazyness, less internet idleness, less msn, less stupid spending, less sleeping till the afternoon, less caffeine, less absent-mindedness.
These are my personal wishes for 2009.
Alex: You forgot more sex. And more anime. You forgot less facebook too. Less flies too! Yiek!Enloying the moment in a right way eh?..Dunno if you wishing this to yourself ooor you’re trying to tell me something…
More movies: I guess this is kind of a pass. I’m doing the whole kinimatografiki thing together with Garret, I’ve watched my fair share of movies in the past year… There’s definitely a lot more in my”want to see” list on Flixster, but is there anything out there really for which this can’t be said? I mean… not on my “want to see” list on Flixster, generally speaking…
Honourable mentions: Kubrick Month, District 9, Dogtooth, Some Like It Hot, The Shawshank Redemption, Inglourious Basterds
More games: Hmmm… my overall “games played” meter in 2009 is fairly similar to, if not lower than 2008’s. I did sign up for Game 2.0, which is good, but I feel that I haven’t played enough games that I’ve been aching to play. I’m up to the neck in music games, if that’s any development. I even got more of an acquired taste in strategies!
Honourable mentions: Banjo-Kazooie: Nuts&Bolts, Victoria, The Longest Journey, Modern Warfare 2, Peggle Nights, Luxor, StarCraft
More languages: My go at learning Japanese crashed and burned and I’ve made little progress with German…next question!! :/
More activities: That’s a check in many different ways.Theatriki, Kinimatografiki, Fotografiki, being out a lot, I have the distinct impression I’ve been pretty active, thank you!
More biking: um… R.I.P.
More photography: That’s a check as well! Just have a look at my Flickr for the results! :}
More people: Yes, met many new people this year but got to know few. This one’s up in the air as is always has and always will be I guess.
More travelling: Turkey, Peloponnese, Kerkyra, Rodos… Good, but I don’t think it can compare to 2008 in any way, many plans died out or haven’t been realised yet. But there’s much hope for 2010, I’ll tell you that.
More new experiences: Always on the lookout! Many experiences I shall cherish forever.
More love: That’s a tough one. I’ll say check, even though I’m not sure if everything I have in mind is aspects of love or something else entirely.
More animals: Does the army of cats on the watch outside my apartment count? 😛
More beauty: Just like new experiences, always looking for more!
More cooking: FAIL UNLIMITED! 🙁
More reading: Hmmm… I give this one a hearty check. In the past 12 months I read many books that I’ll remember for years to come. Coming in contact with Saramago, Gaarder and Mazower are no small matters.
More knowledge: Yes! I I owe this largely to Despina Catapoti for being the best prof ever and leading me to planes of gnosis I always wanted to visit but I wasn’t aware of. Cultural studies, postmodernism, philosophy were all redefined in my head. I feel like my mind has opened even more.
More stars: I don’t have a telescope… yet… but it’s been a fine astronomical year with many a starry sky and gazing alone or in good company.
More planets: If this is astrology (I don’t remember), I’m now feeling a bit mixed on the issue.
More cleaning/housekeeping: This has reached an all time low… For shame.
More real working: I made my first real money in 2009, which is great. Game 2.0 or my EAA Museum and other uni projects also count and I stand proud!
More specialisation: …hm… nah.
More subtitles: Yes indeed, I did some and I was paid for it. Moar plz.
More cubimension: Another healthy check and it’s getting better!
More music: Not many new bands came into my attention this year, but I’ve been listening to music, yay! 😛 Buying The Incident in Special Edition is something I’m not sure I regret yet.
More peace: No, I wasn’t in peace for much of last year. Good or bad? I cannot tell.
More awareness: Not very successsful, many a time did I let my wandering thoughts cloud my perception of the present. Not a good thing.
More spirituality: I’ve been trying to delve into the secrets of eastern philosophy… Tao and Physics is an excellent book on the subject, but Tao is so deep and mistifying I’m confused and left in awe at the same time. Somewhat healthy.
More science: Web Science Conference?! Hehe, well I’ve been reading some pop science books, if that counts…
More history: Yes yes! Playing Victoria, reading Mazower and looking into alternate histories, listening to Despina talk…
More dreams: After “Counting Sheep”, my take on sleep was briefly something completely different and new. Now I’ve somewhat subconsciously returned to my bad old take of “sleep cuts away from your waking time”… I must make it a point to follow some online lucid dreaming classes.
More thoughts: I’ve been thinking…
More tea: I got this huge bag of tea from Ayvalik (which cops mistook for half a kilo of weed…) and I still haven’t made any of it. Maybe I’m still recovering from the tea overload in Turkey. Or maybe my boiler is kaput. No wait, it is.
More vegetables: uh, I don’t think I’ve been eating any more or any less… I shoud make a habit of making salads a la mama though, they’re downright awesome.
More cake: fail. Or is it?
More e-mails: And all to the same handful of special someones as last year. Pah, no good. 😛
More writing: Judging from my surge of cubimension interest, that’s a positive.
More art: I’ve done my part. That collage for Alex and a lot of digital art tidbits… I know I can do better though.
More friendliness: I think I might be going well with this. Might.
More phone calls: and to whom, I wonder… But you know that I dislike phones!
More letters: I don’t think I wrote a signle one.
More enjoying the moment in the right way: I… think I got that one. Or maybe not. Or maybe both. Or maybe it’s too hard to tell as a rule. Or maybe I’m still trying to do it.
Less procrastinating: No one ever entirely gets away from this one… But it is the goal.
Less shyness: I’ve seen myself be very shy and very not shy. Soooo…
Less lazyness: I think I’m less lazy than usual. Yes.
Less internet idleness: Working on that one but I think I’ve made some progress.
Less MSN: Considerably.
Less stupid spending: …yes, but I still turn out with less money than I calculated. Maybe the definition of stupid has simply jumped around.
Less sleeping till the afternoon: …to which I’ll add: less going to sleep after dawn!
Less caffeine: HAH! Good one!
Less absent-mindedness: Hmmm. Yes.
More sex: Quantity-wise or quality-wise? It makes all the difference in the world.
Less Facebook: I managed to deactivate it. TOTAL SUCCESS!
More anime: Yeah, I’ve seen a lot of One Piece. But where’s my Cowboy Bebop?
Less flies: Less flies, I agree. And less cockroaches please!
~~
Πολιτισμική σχέση Ελλάδας και Τουρκίας — Ιστορικό υπόβαθρο
Αυτό το κείμενο αρχικά ήταν μέρος του ανερχόμενου “Πέντε νύχτες στο Ίστανμπουλ (και μία στο Αϊβαλί)” αλλά άρχισα να γράφω, να γράφω, να γράφω… Τελικά αποφάσισα ότι θα ήταν καλύτερο σαν ξεχωριστό post.
Στην Κωνσταντινούπολη και στην Τουρκία γενικότερα, ένοιωσα κάτι αρκετά παράξενο. Ένοιωσα λες και όλα ήταν οικεία… αλλά ταυτόχρονα ξένα. Η συμπεριφορά των ανθρώπων και πράγματα τα οποία δεν θα περίμενες να βρεις εκτός Ελλάδας έκαναν την εμφάνιση τους παντου. Περίπτερα δίπλα σε τζαμιά με πανύψηλους μιναρέδες, τούρκοι που έπιναν τσαί αντί για φραπεδούμπα (nescafe: το μόνο αγαθό πιο ακριβό στην Τουρκία παρα στην Ελλάδα) παίζοντας tavla (τάβλι). Ήταν σαν μία Ελλάδα η οποία θα είχε επηρεαστεί για αιώνες απο την κουλτούρα του ισλαμικού κόσμου…
Οι Έλληνες έχουμε μια παράξενη ιδέα για τον εαυτό μας. Νομίζουμε πως απο την αρχή του χρόνου έχουμε υπάρξει ως μία ενιαία φυλή-κράτος-έθνος-θρησκεία-πολιτιστική οντότητα. Απο την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, οι έλληνες έτρωγαν σουβλάκι, έπιναν ούζο, χόρευαν συρτάκι, παίζαν μια αρχαία παραλλαγή του μπουζουκιού σε σχήμα λύρας και φυσικά λάτρευαν τον Χριστό με την μορφή του αγνώστου θεού. Αν πάρουμε ως δεδομένη την ιστορία που διδασκόμαστε και πιάσουμε τα υπονοούμενα, οι κάτοικοι της Ελλάδας εδώ και 3500 χρόνια περίπου δεν έχουν αλλάξει σχεδόν καθόλου σε εθνολογική και φυλετική σύσταση.
Το ότι η Ελλάδα δεν υπήρξε ως “Ελλάδα” μέχρι το 1828 δεν φαίνεται φυσικά να πτοεί κανέναν. Το ότι Ρωμαίοι, Ανατολικοί Ρωμαίοι (Βυζάντιο), Σλάβοι, Ενετοί, Φράγκοι, Λατίνοι διαφόρων είδών, Εβραίοι και Οθωμανοί έχουν ζήσει και συμβιώσει με χριστιανούς και άλλους ελληνόφωνους απο την περίοδο της αρχαιότητας μέχρι και σήμερα στον Ελλαδικό Χώρο φαίνεται μια ασήμαντη υποσημείωση. Κι όμως. Αν σκεφτούμε ότι τα απο πάνω δεν είναι έθνη αλλά αυτοκρατορίες και ομάδες ανθρώπων οι οποίες ομαδοποιούνται σύμφωνα με πολιτισμικά και όχι φυλετικά στοιχεία, καταλαβαίνουμε τι παρτούζα τυριών, κοινώς fondue, αποτελεί την φυλετική καθαρότητα της σύγχρονης Ελλάδας.
Δεν μπορώ να πω πολλά για το πόσο οι κάτοικοι του Βυζαντίου αυτοπροσδιορίζονταν ως Έλληνες, γιατί δεν ξέρω πολλά για αυτό. Ξέρω όμως πώς για πάνω απο 1000 χρόνια δεν υπήρχε Ελλάδα, παρα μόνο Ρώμιοσύνη. Μάλιστα, η Ελλάδα σαν έννοια ήταν ταυτισμένη με τον ειδωλολατρισμό, την αρχαία φιλοσοφία, την δημοκρατία και όλα αυτά τα αρχαιοελληνικά, τα οποία δεν είχαν θέση σε μια χριστιανική αυτοκρατορία. Οι κάτοικοι, λοιπόν, δεν αυτοπροσδιορίζονταν ως Έλληνες αλλά ως Ρωμαίοι ή Ρωμιοί. Αξίζει να αναφέρω ότι ο όρος “Βυζάντιο” πρωτοχρησιμοποιήθηκε τον 16ο αιώνα για ιστορικούς σκοπούς (ευχαριστώ τον Άρη που μου πρωτομίλησε για αυτό).
Αυτοκράτωρ Πιστός Βασιλεύς Ρωμαίων… Αγιά Σοφιά
Όταν οι Οθωμανοί κατέκτησαν το Βυζάντιο τον 14ο και 15ο αιώνα, κατέκτησαν τα εδάφη αυτού που σήμερα ονομάζουμε Ελλάδα μαζί με τους χριστιανούς κατοίκους της. Πόσο διαφορετικό όμως είναι αυτό απο την κατοχή του χώρου απο μια Ρωμαίκη ηγεσία; Για σκεφτείτε. Η Ελλάδα σαν Ελλάδα υπήρξε θεωρητικά ελεύθερη μόνο κατα την αρχαιότητα. Απο τότε μέχρι το 1828 υπήρξε κατακτημένη απο αυτοκρατορίες μη “ελληνικές”. Η Ρωμαική και μετέπειτα “Βυζαντινή” Αυτοκρατορία κυριάρχησε στην Ελλάδα για σχεδόν μιάμισι χιλιετία. Τόσο πολύ κράτησε αυτή η κυριαρχία που διαμόρφωσε ριζικά τον πολιτισμό των κατοίκων των εδαφών της. Το ότι επελέγη η ελληνική γλώσσα σαν επίσημη στην αυτοκρατορία παίζει πολύ μεγάλο ρόλο σε αυτό, αφού επιλέχθηκε με βάση την διάδοση της στον λαό, εις βάρος φυσικά των ιερών λατινικών. Αυτό το βήμα ήρθε σχεδόν μία χιλιετία νωρίτερα απο το υπόλοιπο της Ευρώπης.
Με την επιλογή των ελληνικών ως γλώσσα, το Βυζάντιο έγινε μια για πάντα “δικό μας”. Εντυπώθηκε ανεξίτηλα σε όλες τις συλλογικές πολιτισμικές μνήμες του ελλαδικού χώρου. Αν δεν είχε γίνει αυτή η επιλογή, η αλλαγή της γλώσσας, δεν θα ήταν δικό μας. Και φυσικά ότι είναι δικό μας, είναι ολοκληρωτικά δικό μας. Δικός μας είναι ο χριστιανισμός, δικιά μας είναι η Κωνσταντινούπολη, δικιά μας ολόκληρη η Ανατολία!
Οι Οθωμανοί ήρθαν και το πήραν αυτό το δικό μας, και κυρίευσαν στον πρώην ρωμαικό χώρο για περίπου 400 χρόνια. Όμως, σε πλήρη αντίθεση με την καθοριστική 1500ετή κυριαρχία των ρωμαίων, σύμφωνα με την επικρατούσα αντίληψη αυτά τα 400 χρόνια ήμασταν σκλάβοι. Δεν υπήρξε καμία πολιτισμική ζύμωση απο τους Τούρκους προς τα εμάς. “Χάσαμε 400 χρόνια”, λένε πολλοί για την κατάσταση της Ελλάδας μετα-οθωμανικά. Αναρωτιέμαι εδώ: αν η τουρκοκρατία είχε διαρκέσει και αυτή 1500 χρόνια, θα είχε καταφέρει να καθορίσει πιο ολοκληρωτικά την ελληνική συνείδηση και εν τέλει να την διαμορφώσει σαν πλαστελίνη, όπως έγινε με το Βυζάντιο;
Έχουμε ελάχιστα αρχαιοελληνικά στοιχεία στην σύγχρονη κουλτούρα μας, και όσα έχουμε είναι αντιδάνεια. Οι Βυζαντινοί και οι χριστιανοί στην τουρκοκρατία δεν ενδιαφέρονταν για την Αρχαία Ελλάδα και τα ιδανικά της: οι μεν έκλεισαν την Ακαδημία, κατέστρεψαν την αρχαία πολιτιστική κληρονομιά ενώ οι δε ξεπούλαγαν ό,τι είχε απομείνει για πενταροδεκάρες στους ευρωπαίους. Η επιστροφή στις ρίζες ήρθε στο προσκήνιο μόνο μετά τον Διαφωτισμό και ήταν επακόλουθο (με την γέννηση του ρομαντικού εθνικισμού) να εξαπλωθεί και στην τότε υπόδουλη χώρα και να ανάψει τα αίματα. Ούτε πολλά στοιχεία του Βυζαντίου έχουμε κρατήσει, αν εξαιρέσει φυσικά κανείς τον χριστιανισμό και την πλειάδα ηθών και εθίμων τα οποία δεν χάθηκαν και έφτασαν στα χέρια μας αρκετά αναλοίωτα απο τότε.
Και επιτέλους, μετά απο αυτό τον αρκετά μακρύ πρόλογο, έρχομαι στο θέμα μου. Η “τουρκοκρατία” διαμόρφωσε την σύγχρονη ελληνικη ταυτότητα πολύ περισσότερο απ’όσο θέλουμε να πιστέψουμε. Το υποψιαζόμουν και πριν το ταξίδι μας αυτό, αλλά ζώντας την Κωνσταντινούπολη απο κοντά δεν έχω πλέον αμφιβολία. Οι μικρές πτυχές της καθημερινότητας στην Τουρκία μαρτυρούν περίτρανα το προφανές: περίπτερα, κράχτες παντού (στην Ελλάδα έχουμε εξευρωπαϊστεί πια και το έχουμε ξεπεράσει κάπως αυτό), κλαρίνα και αραβικοί ρυθμοί στην ποπ μουσική, κωμική ανυπακοή σε πρακτικούς νόμους (βλέπε απαγόρευση καπνίσματος… ας πούμε), μεγάλες οικογένειες με αλληλουποστηριζόμενα μέλη (“θα σε πάω στου μπαντζανάκη μου, έχει μια καταπληκτική ταβέρνα…”) και… μεγαλύτερες οικογένεις: διαφθορά, πελατειακές σχέσεις, ρουσφέτια. Αν πιάσω τις κουζίνες; Μπακλαβάς, τζατζίκι, μουσακάς, γύρος, ντολμαδάκια… Μπορώ να αναφέρω τουρκο-ελληνικές λιχουδιές μέχρι αύριο! Αν υπάρχει ένα στοιχείο όμως το οποίο να αποδεικνύει ακράδαντα την πολιτισμική μας συγγένεια πρώτου βαθμού με την Τουρκία είναι η γλώσσα.
Lukumια…
Είναι αυτό που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση. Έβλεπα τόσες άσχετες λεξούλες τις οποίες μπορούσα να καταλάβω που αποφάσισα (μετά την δεύτερη μέρα) να τις σημειώνω. Θα τις αναγράφω όπως τις έβλεπα και με την ελληνική προφορά σε παρένθεση. Τα συμπεράσματα δικά σας…
huzur (χουζούρ)
tavan (ταβάν)
baklava (μπακλαβά)
boya (μπογιά)
gişe (γκισέ)
markuç (μαρκούτς)
nargile (νάργκιλε)
portokal (πορτοκάλ)
fistık (φιστίκ)
peşkeş (πεσκές)
ispanak (ισπανάκ)
havuzu (χαβούζου)
kuru (κουρού… αυτό νομίζω ότι σημαίνει καυτερό)
yuvarlak (γιουβαρλάκ)
bürek (μπουρέκ)
buyum (μπουγιούμ = μεγάλο. Παραπέμπω στην λέξη “μπούγιο”)
küçük (κουτσούκ = μικρό. Παραπέμπω στην λέξη “κούτσικο”)
peçet (πετσέτ)
kese (κεσέ)
sakula (σακούλα)
çay (τσάι)
kurasan (κουρασάν, χωρίς πλάκα, έτσι το λένε)
mantar (μαντάρ = μανιτάρι)
karida (καρίδα = γαρίδα)
pancar (παντζάρ)
marul (μαρούλ)
çipura (τσιπούρα)
bayrak (μπαϋράκ)
çoban (τσομπάν)
bodrum (μποντρούμ)
dolma (ντολμά)
fidan (φιντάν)
barut (μπαρούτ)
tufek (τουφέκ)
pilaf (πιλάφ)
cacik (τζαντζίκ)
musaka (μουσακά)
meze (μεζέ)
rakı (ρακί)
lukum (λουκούμι)
kahve (καχουέ)
Σχετικά με τον καφέ, θα ήθελα να αναφέρω ότι διαδώθηκε στην Δυτική Ευρώπη απο την Οθωμανική Αυτοκρατορία, και απο αυτή την λέξη υπάρχουν όλα τα ευρωπαικά παράγωγα… Ο ελληνικός καφές λεγόταν τούρκικος μέχρι το 1974, μέχρι που έγινε η εισβολή στην Κύπρο και στην Ελλάδα άλλαξαν το όνομα για λόγους μαρκετινγκ και απο τότε έμεινε… Αυτό σύμφωνα με την Wikipedia.
Εκεί που θέλω να καταλήξω: υπάρχουν πάρα πολλές αναφορές σε σχέση με την Αρχαία Ελλάδα προ Χριστού. Όμως, το τι πραγματικά έγινε στoν πολιτισμό στον οποίο οφείλεται, υποτίθεται, η Αναγέννηση και ο Διαφωτισμός, κατα την διάρκεια αυτών, δεν αναφέρεται στα βιβλία ιστορίας και δεν συναντάται επισήμως στην ελληνική ταυτότητα, παρα μόνο (λίγο πλέον) στην λαική παράδοση. Είναι τόσο μεγάλο μέρος του ποιοί είμαστε στ’αλήθεια. Όμως όχι μόνο το αγνοούμε, το απαρνιόμαστε. Αντι αυτού, προτιμάμε φυσικά την εξέχουσα παγκόσμια θέση που μας προσφέρει ο τίτλος της “πατρίδας του πολιτισμού”. Επιμένουμε να βλέπουμε σκιές του παρελθόντος για να νοιώθουμε λίγο καλύτερα με το αστείο το οποίο σήμερα λέγεται Ελλάδα. Πού είναι ο σημερινός πολιτισμός; Πού είναι η σημερινή Ελλάδα που όλοι καμαρώνουν ότι είναι η γεννέτειρα του; Όλοι ξέρουμε (ή τουλάχιστον λέμε πως ξέρουμε με αστειάκια του στυλ “Μεγάλοι Έλληνες”, λες και η πλειοψηφία των ελλήνων ξέρει τι έλεγε ο Αριστοτέλης ή ο Πλάτωνας…) για τον Leonidas, την Ακρόπολη και τους Ολυμπιακούς Αγώνες, θέματα ελάχιστης σημασίας για τον σύγχρονο έλληνα αν το καλοσκεφτούμε, ενώ κανείς δεν ξέρει πώς ακριβώς αρχίσαμε να λέμε “ντουγρού” και γιατί ο πρώην πρωθυπουργός μας λεγόταν Καραμανλής.
Αυτή η υποκρισία είναι κάτι το οποίο κατακρίνω και θα κατακρίνω. Όπως λέει και η Αλεξάνδρα “είναι σαν να είσαι εσύ κακάσχημος και να περηφανεύεσαι που ο παππούς σου ήταν πανέμορφος”. Το μόνο που κάνεις είναι να θαυμάζεις τον παππού σου, να ξεχνάς τους γονείς σου, και να μην κάνεις τίποτα για να γίνεις εσύ ο ίδιος καλύτερος… Το μόνο που καταφέρνουμε είναι να διαιωνίζουμε ένα κατασκευασμένο μίσος και πεισματικά να κοιτάζουμε τις διαφορές μας, αγνοώντας πλήρως τις σημαντικές και αξιοσημείωτες ομοιότητες ή και επιρροές οι οποίες διαφαίνονται μετά απο 400 χρόνια συμβίωσης.
Ένα ενδιαφέρον link, το οποίο αν και δεν συμβαδίζει πλήρως με τις ιστορικές απόψεις τις οποίες εκφράζω, έχει αξία στο πώς προβάλει την ποικιλότητα των φυλών που απάρτιζαν την Ρωμιοσύνη και την περιπλοκότητα του θέματος. Για πολύ λίγους, και κατα πάσα πιθανότητα ούτε καν εμένα. http://drgvichia.blogspot.com/