Είδα αυτό το άρθρο και αντιπροσώπευε τόσο εύγλωττα και απλά τις δικές μου σκέψεις που αποφάσισα να το μεταφράσω.
Με αρχή την επίθεση στο Παρίσι την περασμένη Παρασκευή, το Facebook προώθησε ένα προαιρετικό φίλτρο σε όλους τους χρήστες του δικτύου. Το φίλτρο προορίζεται ως ένδειξη αλληλεγγύης με τα θύματα της επίθεσης, αλλάζοντας τη φωτογραφία προφίλ με μία η οποία βάζει ως φόντο στην πρωτότυπη φωτογραφία τα χρώματα της γαλλικής σημαίας. Φυσικά οι χρήστες άρχισαν αμέσως να χρησιμοποιούν το εργαλείο αυτό, επηρεασμένοι από το συναισθηματικό σοκ που τους προκάλεσαν οι επιθέσεις στην γαλλική πρωτεύουσα. Είναι προφανές (αν και δεν νομίζω ότι είναι επιθυμητό) ότι στον κόσμο υπάρχουν νεκροί Α’ κατηγορίας και νεκροί Β’ κατηγορίας, ακόμα και Γ’ ή Δ’ κατηγορίας. Είναι μέχρι ένα σημείο ευνόητο ότι έναν Ευρωπαίο πολίτη τον αγγίζει περισσότερο μια επίθεση στο Παρίσι παρά μια στην Βυρητό. Για την ακρίβεια, αν λάβουμε υπ’ όψη μας την κάλυψη των ΜΜΕ που έλαβαν η μία και η άλλη, θα ήταν περίεργο αν έναν πολίτη του Ισπανικού κράτους, για παράδειγμα, τον επηρεάζε περισσότερο μια επίθεση στον Λίβανο απ’ ότι μία στη Γαλλία.
Η συλλογική χειραγώγηση απ’ τα μεγάλα μέσα επικοινωνίας είναι προφανής. Η σιωπή που κυριαρχεί ή η ψυχρότητα κατα την προβολή του αριθμού των νεκρών όταν πρόκειται για μια επίθεση η οποία έχει λάβει μέρος στον γνωστό ως Αραβικό Κόσμο, έρχεται σε αντίθεση με την δραματική παρουσίαση όταν πρόκειται για μια επίθεση σε ευρωπαϊκό ή βορειοαμερικανικό έδαφος. Και αν και αυτή η επικοινωνιακή στρατηγική είναι ένα πετυχημένο μοντέλο δημιουργίας πολιτών Α’ και Β’ κατηγορίας, συνεχώς αυξάνονται οι Ευρωπαίοι που αντιλαμβάνονται ότι είναι θύματα χειραγώγησης και προσπαθούν να ξεφύγουν από την επιρροή των μεγάλων ΜΜΕ, τα οποία με τις πράξεις ή την απραξία τους χτίζουν τείχη μεταξύ κοινωνίων τα οποία μοιάζουν απροσπέλαστα. Ωστόσο, με την καινοτομία του, το φίλτρο στο Facebook συνεπάγεται έναν κίνδυνο που πιάνει την πλειοψηφία των κυβερνοναυτών με τις άμυνες τους ιδιαίτερα χαμηλές.
Η χρήση του φίλτρου του Facebook ως ένδειξη αλληλεγγύης με τα θύματα της επίθεσης στο Παρίσι είναι η στήριξη ενός οράματος του κόσμου στον οποίο μόνο οι θάνατοι των πολιτών απ’τη Δύση έχουν σημασία. Μέσω αυτής της μικρής κίνησης χτίζεται άλλο ένα τείχος σ’ αυτο το φρούριο του 21ου αιώνα που είναι η Ευρώπη, γεμάτη υπηκόους που πεθαίνουν απ’ το φόβο και χαρίζουν την κριτική τους ικανότητα σε εταιρίες και δημόσια σώματα ως αντάλλαγμα για μια μικρή αίσθηση ασφάλειας. Στον Λίβανο και στο Ιράκ, στο Ιράν και σε οποιοδήποτε άλλο μέρος του κόσμου, όταν σκάει μια βόμβα ή πέφτει ένας πύραυλος, υπάρχουν αδέρφια που υποφέρουν, πατεράδες και μανάδες που λιποθυμούν σαν μαθαίνουν τα νέα, φίλοι που ψάχνουν απεγνωσμένα τα ίχνη των συναδέρφων τους απ’ το πανεπιστήμιο ή απ’ τη δουλειά. Είναι ευνόητο (αν και δεν νομίζω ότι είναι επιθυμητό) ότι έναν Ευρωπαίο πολίτη τον πονάει περισσότερο μια επίθεση στο Παρίσι απ’ ότι στην Βηρυτό. Πολλοί από εμάς έχουμε φίλους στο Παρίσι ή το έχουμε επισκεφθεί μία ή περισσότερες φορές. Το Facebook όμως είναι μια παγκόσμια εταιρία και με τέτοιες κινήσεις το μόνο που κάνει είναι να εγκαθιστά μια ηγεμονική δομή προτεραιοτήτων σύμφωνα με την οποία οι νεκροί Δυτικοί δημιουργούν ανησυχία και κινητοποίηση και τα θύματα, για παράδειγμα, της επίθεσης στην Βηρυτό πριν από δυο μέρες, πολύ απλά δεν μετράνε. Ή μήπως μας δώσανε την επιλογή φίλτρου με τη σημαία του Λιβάνου; Η επικύρωση αυτού του οραμάτος του κόσμου μου φαίνεται εξαιρετικά επικίνδυνη. Περισσότερο όταν το κάνουμε χωρίς ούτε καν να το καταλαβαίνουμε.
Èric Lluent, δημοσιογράφος (Βαρκελώνη, 1986)
