Απο το άρθρο του Luben.tv Πολύνεκρη βομβιστική επίθεση και στη Βηρυτό του Λιβάνου με ευθύνη του Ισλαμικού Κράτους (ΡΗΟΤΟ)
«Παρότι η φρικαλέα τετραπλή επίθεση που ανέλαβε το Ισλαμικό Κράτος στο Παρίσι τράβηξε τα φώτα της δημοσιότητας στην Ευρώπη, το ΙΚ ανέλαβε και την ευθύνη για την εξαιρετικά αιματηρή διπλή βομβιστική επίθεση στη Βηρυτό την Πέμπτη 12 Νοεμβρίου που μας πέρασε.
Το χειρότερο κομμάτι της επίθεσης ήταν στο σιιτικό προάστιο Burj el-Barajneh που βρίσκεται στα νότια της πρωτεύουσας που χτυπήθηκε από δύο βομβιστές αυτοκτονίας πάνω σε μηχανάκια, που ανατινάχτηκαν μέσα σε πλήθος κόσμου.
Ο φόρος αίματος ήταν εξαιρετικά βαρύς καθώς η επίθεση έγινε σε ώρα υψηλής κυκλοφορίας δίπλα σε μια αγορά γεμάτη κόσμο. Η μία βόμβα μάλιστα πυροδοτήθηκε δίπλα σε σχολείο. Ο αριθμός των θυμάτων μέχρι στιγμής ανέρχεται σε 44 νεκρούς και 200 τραυματίες.
Στη χώρα κηρύχθηκε πένθος και ο πρωθυπουργός του Λιβάνου συγκάλεσε εσπευσμένα έκτακτο κυβερνητικό συμβούλιο.»
Και μετά σκάει τοπ σχόλιο:
Ισχύει και για μένα και για τους περισσότερους.
Sad and very true for me as well. Νιώθω και εγώ αυτό το “μόνο όταν είναι στο Παρίσι μας νοιάζει” αλλά αν δεν ήταν το Παρίσι δε θα είχα ακούσει κάν για τη Βυρητό. Δεν ξέρω καν αν έχει κάποιο νόημα ή όλη συζήτηση μιας και μας βλέπω όλους να τρέχουμε προς πολύ σκοτεινές εποχές.
Συμφωνώ, τρέχουμε όμως προς πολύ σκοτεινές εποχές με διάφορους τρόπους εδώ και πολύ καιρό, τώρα απλά γίνεται πιο οφθαλμοφανές.
Αυτό που έχει ενδιαφέρον να παρακολουθήσεις είναι πώς υπάρχει μια αόρατη ή και όχι τόσο αόρατη κόντρα στα social media σχετικά με το ποιος θα δείξει την περισσότερη ευαισθησία, το οποίο όμως σαν drive βγάζει πράγματα για το πώς λειτουργούμε σ’ αυτά τα δίκτυα και το πώς αντιδρούμε ως ατομικότητες απέναντι σε τέτοια γεγονότα που έχουν και μια 9/11-y αίσθηση του “things will never be the same again.”