Η ψευδαίσθηση του χρόνου στον κόσμο των ονείρων

Πολλά μπορούν να επηρεάσουν την αντίληψη του χρόνου μας. Μια αρρώστια, μια αλλαγή στην ομοιόσταση μας (αν κρυώνουμε, ζεσταινόμαστε, πεινάμε, κτλ), ουσίες οι οποίες μπορεί να κυλάνε στο αίμα μας μπορούν να μας κάνουν να νιώθουμε ότι ο χρόνος παρατείνεται ή συμπιέζεται. Και φυσικά οι άνθρωποι, έχοντας ένα θεματάκι με τον χρόνο γενικότερα, πειραματιζόμαστε αναλόγως.

Ο ύπνος, η ύπαρξη του και οι επιπτώσεις που έχει στην «πραγματική» ζωή, πάντως, είναι το πιο γερό χαστούκι σε όσους ισχυρίζονται ότι υπάρχει ένας μόνο παγκόσμιος χρόνος ο οποίος δεν κάνει τίποτα άλλο από το να κυλά μπροστά. Σχετικά με την φύση της ύπαρξης του ίδιου του χρόνου –ή για την φύση της ψευδαίσθησης της ύπαρξης του– θα μπορούσα να γράψω δεκάδες ποστ αφού το θέμα με ενδιαφέρει πάρα πολύ, όμως για τώρα δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο εκτός από το ότι είναι απόλυτα σχετικός, ότι δεν μπορούμε να μιλάμε για παγκόσμιο χρόνο, και ότι δεν θα μπορούσα να τα πω καλύτερα απ’όσο τα λέει ο Doctor εδώ:

Γιατί ο ύπνος; Πρώτα πρώτα, η έλλειψη ύπνου είναι κι αυτή μια διαταραχή στην ομοιόσταση που κάνει τον χρόνο να κυλά διαφορετικά για μας: απλά σκεφτείτε πώς νιώθατε την τελευταία φορά που ήσασταν ξύπνιοι/ες, ας πούμε, 36 ώρες. Αυτές τις ώρες τις νιώθατε όντως τόσο πολλές; Σας φαινόταν ότι είχε προλάβει να κάνει μιάμισι φορά την περιστροφή της η Γη, ή ότι ουσιαστικά είχατε βγει από το κρεβάτι χτες και όχι σήμερα; Δεν μπορούμε να το εκφράσουμε ξεκάθαρα με λέξεις.

Κυρίοτερο όμως σχετικά με την σχέση χρόνου και ύπνου είναι το τι συμβαίνει κατα την διάρκεια του τελευταίου.

Από χτες είμαι άρρωστος, οπότε ο πονοκέφαλος σε συνδυασμό με τις μυξούλες, τον βύχα και τα περίεργο μου ούτως ή άλλως πρόγραμμα ύπνου έχουν συνθέσει ένα εκρηκτικό μείγμα. Έπεσα για ύπνο γύρω στη μία. Μετά από ένα τεράστιο όνειρο, το οποίο ένιωθα πως είχε κρατήσει μέρες, ξυπνάω. Είναι ακόμα σκοτεινά έξω. Προσπαθώ να ξανακοιμηθώ ενώ υποσυνείδητες σκέψεις περνάνε από το μυαλό μου, από αυτές που είναι περίεργες και δεν τις θυμάσαι συνήθως, όμως μια συγκεκριμένη σκέψη έμεινε μαζί μου, ίσως επειδή με ψιλοφόβισε. Σκεφτόμουν στον μισοΰπνο μου ότι πρέπει να ήταν το επόμενο βράδυ εφ όσον ήταν ακόμα σκοτεινά έξω και ότι πρέπει να είχα κοιμηθεί τουλάχιστον 24 ώρες. Μετά από λίγα λεπτά (φαντάζομαι, γιατί μου φάνηκαν ώρες) και αφού η συνειδητή μου σκέψη κέρδισε το πάνω χέρι, επιτάσοντας ότι, ΟΚ, λίγο απίθανο ήταν να είχα κοιμηθεί 24 ώρες, αποφασίζω να ξυπνήσω και να κοιτάξω τι ώρα ήταν, σχεδόν σίγουρος ότι σε λίγο θα ξημέρωνε.

Ήταν 2:45, μόνο μιάμισι ώρα από την στιγμή που είχα πέσει για ύπνο.

Και όχι μόνο αυτό, δεν μπορούσα να ξανακοιμηθώ: το ίδιο είδος υποσυνείδητου ειρμού σκέψεων στις οποίες αφηνόμαστε πριν πέσουμε για ύπνο ξαναχτύπησε, μόνο που αυτή τη φορά η σκέψη μου τριβέλιζε γύρω από ανεκπλήρωτες ερωτικές φαντασιώσεις, ιδέες για ασπρόμαυρες γυμνές φωτογραφίσεις και τρόπους να πειραματιστώ με μαγιονέζα — μαγειρικά, τι σκεφτήκατε; ^^P Για τουλάχιστον 40 λεπτά ο οιρμός αυτός δεν άφηνε την συνειδητή μου σκέψη να αφεθεί στην θάλασσα του ασυνείδητου που μας κατακλύει και τελικά μας οδηγέί στο όνειρο. Δεν ξέρω πώς λειτουργεί όλο αυτό, οσο συναρπαστικό κι αν είναι (κυριολεκτικά — μας συνεπαίρνει…) Το μόνο σίγουρο είναι ότι είχα αϋπνίες. Οπότε αποφάσισα να σηκωθώ και να γράψω για την εμπειρία μου…

H Ψευδαίσθηση του Χρόνου

Αν η ηλικία του Σύμπαντος είναι δυο κύκλοι του ωροδείκτη, η ανθρώπινη ιστορία είναι ΕΝΑ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΟ.

Αν ζήσετε μια γεμάτη ζωή και αυτή η ζωή είναι ένας κύκλος του ωροδείκτη, κάθε δευτερόλεπτο είναι δώδεκα ώρες της ζωής σας.

Λίγο ή πολύ;
Είναι στον λεπτοδείκτη σας να το αποφασίσετε.

Και μετά σου έρχεται ο ύπνος, τα όνειρα και οι όλες οι πραγματικότητες που μας προσφέρουν που δεν εκμεταλλευόμαστε, μακριά από τον χρόνο, μακρία από οτιδήποτε μας είναι γνωστό, και πετάνε όλες αυτές τις γραμμικές, μετρήσιμες, εξυπνακίστικες συγκρίσεις από το παράθυρο…

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *