Ο ήχος της μπόρας…
Αυτό με ξύπνησε σήμερα. Η πρώτη μου σκέψη: τι ταιριαστό την 1η Σεπτεμβρίου να βρέχει καταρρακτωδώς…
Ανοίγω τεμπέλικα τα μάτια. Κοιτάζω το κινητό: 07:49. “Νωρίς!”, σκέφτομαι. Και όντως, έχει σπάσει τον τελευταίο καιρό το πρόγραμμα ύπνου που ξεκίναγε μετά τις έξι και έφτανε αργά το μεσημέρι… Ήταν η πρώτη μέρα στο καινούργιο μου σπίτι που ήταν πρωί και ο ήλιος δεν έλαμπε μέσα από τα παραθυρόφυλλα. Το κρεβάτι άδειο, αν εξαιρέσεις την αφεντιά μου, θα έπρεπε να το έχω συνηθίσει μέχρι τώρα, όμως συνεχίζει να είναι δύσκολο… I’ll try to forget you, And I know that I will, In a thousand years, Or maybe a week…Α ρε Wilson, δεν ήταν της μοίρας να σε ακούσουμε μαζί. Όμως…
“Άδειο…; Πού είναι η Γιούκινα; Η Γιούκινα είναι έξω και θα βρέχεται!” Αμέσως ανοίγω την πόρτα πιο κοντά μου και την καλώ μέσα στην νεροποντή… Αρρώστησε που αρρώστησε σοβαρά και έγινε καλά (τουλάχιστον τρώει και βγαίνει έξω και θέλει χάδια!), μην μας πουντιάσει τώρα στην “φθινοπωρινή” μπόρα! Μετά από μερικές φωνές στις οποίες ούτε ένα μικρό, τόσο δα νιαούρισμα δεν ήρθε σαν απάντηση, τι στο καλό, όλη τη νύχτα έξω ήταν και γούσταρε, γύρισα στο κρεβάτι μου και κοιμήθηκα με τον ήχο της βροχής να με τραβάει στα πιο ζωντανά μου όνειρα.
Οι τελευταίες δυο εβδομάδες ήταν σίγουρα πολύ έντονες, σημαντικές… Η νέα μου διεύθυνση: Λαβυρίνθου 1! Ακούγεται σπουδαίο, μυστικιστικό… κάπως αστείο. Το καινούργιο μου σπίτι έχει έντονη προσωπικότητα, παρά την ηλικία του που μια ψευτοανακαίνιση προσπάθησε να κρύψει. Αν ήταν άνθρωπος, πιστεύω θα μου έμοιαζε: Διόροφο, στενό, στραβοχημένο, πότε κλείνουν-πότε δεν κλείνουν τα ντουλάπια, όλα θεοβρώμικα, φρεσκοβαμένο αλλά αυτή η βαρετή μπογιά κάλυπτει τρελλά βαμμένους τοίχους σε περίεργα χρώματα, άλλωστε μόλις έφυγε η κοπέλα που έμενε μέσα καιρό… Αν δεν είχε γίνει πάντως και αυτή η ανακαίνιση, το σπίτι θα παρέμενε κλειστό, ακατοίκητο και εγκαταλελειμμένο, δεν θα είχα πάει να ρωτήσω να τους μάστορες αν και πότε θα νοικιαστεί, θα είχα συνεχίσει να ψάχνω άδικα για σπίτια που δεν μου άρεσαν (εδώ να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ για τον Φάνη που με βοήθησε με την περισυλλογή των κουτών, ακόμη και αν τελικά δεν μου χρειάστηκαν… Ήσουν εκεί όταν είχα πραγματικά ανάγκη έναν φίλο, και δεν μιλάω μόνο για την βοήθεια… Thanks bro…) και τελικά δεν θα είχα έρθει σε επικοινωνία με τους σπιτονοικοκυραίους και δεν θα είχα αρχίσει τον αγώνα να τους πείσω για το ότι θα το φροντίζω, θα το κρατήσω καθαρό και ότι δεν πειράζει που θα μείνω μόνο έναν χρόνο (άσχετο που έκλεισα συμβόλαιο για δύο, με την δυνατότητα να φύγω όποτε θέλω μετά τον πρώτο… Περίεργοι όροι!) Έτσι ήρθαν τα πράγματα λοιπόν! Αυτό το σπίτι με εμπνέει, με κάνει να θέλω να ζήσω διαφορετικά… τι κι αν είναι βρώμικο και στενό; Τι κι αν όποτε πάω τουαλέτα γεμίζω μια λεκάνη νερό και η πίσω πόρτα που βγαίνει έξω δεν κλείνει; Όλα φτιάχνονται με λίγη θέληση και ένα wettex. Είναι ό,τι πρέπει για αυτές τις μέρες των αλλαγών. Πόσος καιρός μου έμεινε σε αυτό το νησί, άλλωστε; Παρεούλα με τις κατσαρίδες και τις μύγες και τα σκατά της οδού Λαβυρίνθου; Για να μην αναφέρω την Γκρίζα και το Γατί νο2, αυτές πάνε ασυζητητί. Μόνο με… μπάνια καταλαβαίνουν πια.
Και το σπίτι που άφησα πίσω… Δεν βρήκα τελικά κάποιον ο οποίος θα έμενε για να κρατήσει τους χρωματιστούς τοίχους (I’m looking at YOU, Garret & Elena!) και έτσι το βάψαμε απ’άκρη σ’άκρη αυτό το άρρωστο λευκό (I’m looking at you Despina! OK I’m looking at Mordread a little bit too). Ήταν σκληρό, όμως, πόση σκληρότητα δεν έχω φτάσει να κοιτάζω κατάματα αυτόν τον καιρό; Όταν πήγα πριν καμια βδομάδα όλα μου τα πράγματα στο σπίτι απέναντι (ναι, ακριβώς απέναντι μετακόμισα! Η φτηνότερη μεταφορά ever!) για να αρχίσω το μπογιάτισμα. Όλα γύρισαν πίσω. Πώς ξεκίνησε η ζωή αυτού του σπιτιού με το βάψιμο στα περίεργα χρώματα, και πώς τώρα κλείνει το κεφάλαιο αυτού του σπιτιού με το σβήσιμο των χρωμάτων. Έκλαψα πολύ εκείνη την μέρα και δεν ήξερα γιατί… Μάλλον ήταν ο θρήνος για όσα αφήνω πίσω… Για όσα έπρεπε να αφήσω πίσω μαζί με το σπίτι, αλλά και για όσα έμειναν πίσω είτε το ήθελα είτε όχι. Πόσο επίκαιρη παίζει να ήταν αυτή η μετακόμιση;
Όπως η βροχή καθαρίσε τον σκονισμένο δρόμο της οδού Λαβυρίνθου, έτσι κι εγώ καθάρισα τον Αύγουστο από οτιδήποτε με κράταγε πίσω, κυρίως από την ίδια μου την σκόνη… Ο ήλιος άνθισε, μια νέα ζωή βρίσκεται μπροστά μου. Ένας χρόνος γεμάτος ευκαιρίες, αλήθεια, χαρά, απογοητεύσεις, μάχες, νίκες, ήττες, προσπάθειες, νέες συνειδητοποιήσεις, συντροφικότητα, τέχνη, μυστήριο, θαυμασμό, απόλαυση, όνειρα… Θέλω να πιάσω τον χρόνο που έρχεται από τα αρχίδια. Και είμαι έτοιμος να απλώσω το χέρι.
