Για όσον καιρό με ξέρουν οι φίλοι μου εδώ στην Μυτιλήνη, με δουλεύουν για την απροσεξία μου και την επίρρεπεια μου σε ατυχήματα. Είναι συχνό φαινόμενο να σκουντάω αντικείμενα, να χύνω υγρά, γενικά να σκορπάω την καταστροφή στον διάβα μου. Το «ρε Hall!», αν και χιλιοπαιγμένο, δεν είναι αβάσιμο. Garret & Mordread είναι σίγουροι ότι θα πάω από κάποιο ατύχημα και μάλιστα στοιχημάτιζαν για το τι θα σπάσω πρώτο, τώρα που έχω και «ρόδες»! Εγώ τους δούλευα με την σειρά μου, λέγοντας τους ότι το Clumsiness Aura δεν επηρεάζει τον προβολέα, ότι ποτέ δεν είχα πάθει τίποτα, ότι μέχρι τώρα οι ζημιές γίνονταν γύρω μου αλλά εγώ παρέμενα άθικτος.
Μέχρι τώρα…
13 Οκτωβρίου
Συννεφιά. Κάνω ποδήλατο με προορισμό τον λόφο. Στην τσάντα μου περασμένο ένα παλιό, δανεισμένο, ατσάλινο τρίποδο και στο χέρι μου μια πάνινη τσάντα με ρούχα (κυρίως βρακιά και κάλτσες — καθαρά ντε!) με άμεσο μέλλον τους να καταλήξουν στον κάδο του Ερυθρού Σταυρού στο κτίριο της διοίκησης. Always in motion is the future, όμως, που λέει και ο Yoda. Η πάνινη τσάντα μπλέκεται στην μπροστά ρόδα και το ποδήλατο σταματάει ακαριαία. Όμως φυσικά η πίσω ρόδα συνέχιζε να γυρνάει: βρίσκομαι σε ανάποδη σούζα, κοιτάζοντας την άσφαλτο με ένα βλέμμα γεμάτο τρόμο. Το ποδήλατο φτάνει στο ζενίθ του τόξου και αρχίζουμε να πέφτουμε μαζί πλάγια. Προσγειώνομαι με τα πλευρά. Κείτομαι για λίγο εκεί βογκώντας και χωρίς να μπορώ να πάρω καλή ανάσα, και μια και δυο συνεχίζω… Από εκείνη την μέρα και μετά, μέχρι και σήμερα, με πονάει ένα δεξί πλευρό, ιδιαίτερα όταν αναπνέω βαθιά και ξαπλώνω μπρούμυτα, και έχει μια περίεργη γωνία. Όμως δεν πήγα να το κοιτάξουν κι έτσι φαίνεται θα μείνω με την απορία!
25 Οκτωβρίου
Είχα περάσει από το σπίτι για να πάρω το αδιάβροχο, ήδη ο δρόμος ήταν βρεγμένος και δεν ήθελα να με βρει (πάλι) στον δρόμο για τον Λόφο μια ξεγυρισμένη μπόρα, ειδικά όταν θα παρουσίαζα στο μάθημα της Καταπότη την δουλειά που είχα κάνει για τα Χαϊκού. Κατεβαίνω αντικανονικά την Ζωοδόχου Πηγής, στρίβω στον Πλάτανο, παίρνω την κατηφόρα και είναι μπροστά μου ένα μηχανάκι που μόλις ξεκίναγε. Φρενάρω για να το αποφύγω, όμως συμβαίνει το αναπόφευκτο. Τα λάστιχα του ποδηλάτου μου γλιστράνε στο πλάι και εγώ μαζί με το ποδήλατο δεν μπορώ πλέον να φέρω αντίσταση στην Παγκόσμια Έλξη. Η άσφαλτος, έτσι όπως είναι υγρή κιόλας, γίνεται ακαταμάχητη… Πέφτω με τον αγκώνα, ή μπορεί και να έπεσα με την παλάμη και τον αγκώνα και φτάνω μπροστά στο μηχανάκι. Ο μυτιληνιός οδηγός σαστισμένος, δεν θα ‘ταν 17 χρονών: «Είσαι καλά, θες να σε πάω στο νοσοκομείο;» Κι εγώ: «Όχι ντάξει, δεν έχω σπάσει και τίποτα!!», δοκιμάζοντας τις αρθρώσεις, παρά τα βογκητά και τα σκαλώματα που κράταγαν μερικές δεκάδες δευτερόλεπτα πάνω από το ποδήλατο, τα οποία ο πόνος σίγουρα έκανε να περνάνε πολλές φορές γρηγορότερα! Νιώθω τον αγκώνα μου και την παλάμη μου καυτή, και χωρίς πολλά-πολλά και προσπαθώντας να αποφύγω την σκέψη ότι πάλι έπεσα, καβαλάω ξανά το ποδήλατο μου προς Λόφο. Μόλις έφτασα και κατέβηκα, συνειδητοποίησα ότι το να κλειδώσω το ποδήλατο ήταν αφύσικα οδηνυρό, ακόμα και μετά από το ατύχημα μου. Και όταν έφτασα και στο μάθημα, συνειδητοποίησα πώς μπορούσα να ανοιγοκλείσω το χέρι μου μόνο περίπου 20° χωρίς ο πόνος να γίνεται αβάσταχτος. «Το ξέρεις ότι το ‘χεις σπάσει, έτσι;», μου είπε ο Μητσάκος μισο-αστεία μισο-σοβαρά όπως κάνει συνήθως. Και είχε μισο-δίκιο, αν και ακόμα δεν ήθελα παρά να το μισο-σκεφτώ.
Στον γυρισμό βρήκα τον HM, στον οποίο είπα τι είχε συμβεί και αμέσως ήθελε να με πάει στο Βοστάνειο, το νοσοκομείο της Μυτιλήνης. Τελικά με έπεισε και ξεκινήσαμε με τα πόδια από τον Λόφο μέχρι το Βοστάνειο και με το ποδήλατο παρέα. Μια διάγνωση και μια ακτινογραφία αργότερα (και μερικές υπαρξιακές διαπιστώσεις του στιλ: «Ουάου είναι η πρώτη φορά που έρχομαι σε νοσοκομείο μόνος μου! Και πόσα χρόνια έχουν περάσει από την τελευταία φορά που χρειάστηκε να κάνω ακτινογραφία;;») ανακαλύπτω πως ο αγκώνας μου ράγισε. Με στέλνουν στο χειρουργείο (για λίγο ήμουν {8ε ) για να μου βάλουν γύψο, ή τέλος πάντων έναν γύψινο νάρθικα. Ο γύψος μύριζε σαν γλυκό από κακό ζαχαροπλαστείο. «Έλα την άλλη Τετάρτη για να δούμε αν θα πρέπει να κρατήσεις τον γύψο περισσότερο.» ΟΚ, 9 μέρες ουσιαστικά χωρίς δεξί χέρι, τέλεια! Θα μπορούσε όντως να είναι και χειρότερα, πολύ χειρότερα. Δεν υπάρχει καμμία λέξη η οποία να συνδυάζει την γκαντεμιά με την τύχη, όπως η χαρμολύπη συνδυάζει την χαρά και την λύπη; Τυχερατυχία; Ευγκαντεμιά; Naaah… Στην κύπρια νοσοκόμα πάντως δεν άρεσε το ψαροκόκκαλο που είχα κρεμασμένο στον λαιμό, «βάλε κανέναν σταυρό να σε φυλάει ο Θεός…» Thank you HM for your help. 🙂
27 Οκτωβρίου
Μια μέρα μετά την γιορτή μου, δύο μετά την Πτώση… Ανήμερα του Αγίου Δημητρίου του Μυρωδάτου, περνώντας την μέρα μου στόν Λόφο, είδα δυο συμπληρωματικές προσεγγύσεις. Η μία ήταν το «Χρόνια πολλά!!» και η δεύτερη ακολουθούσε αμέσως, με ένα βλέμα στο κρεμασμένο χέρι, το χαμόγελο μετατρεπόταν σε μάσκα τρόμου, η ευθυμία σε λύπηση, η καλοπροαίρετη ευχή σε έκδηλη ανησυχία: «Τι έπαθε το χέρι σου;!;!» Κι εγώ με αξιοζήλευτη ηρεμία, αφηγούμουν την παραπάνω ιστορία… Που να ‘ξερα όμως ότι το τέλος δεν είχε έρθει!
Το πρωί της 27ης ήμουν με την Μαρία την Κιθαρίστα και κάποιες φίλες της στην πλ. Σαπφούς. Περιμέναμε το λεωφορείο για να πάμε Λόφο, τι άλλο; Όλα ήταν ήρεμα, ή τουλάχιστον έτσι φαίνονταν… Τελείως ξαφνικά, νιώθω έναν πόνο, μια πίεση στην μέση να με σπρώχνει μπροστά. Παραπατάω και γονατίζω, με τον πόνο και την έκπληξη να παίζουν bras de fer με έπαθλο την έκφραση μου. Τελικά επικράτησε ένα τρίτο συναίσθημα καθώς στεκόμουν στα πόδια μου, η ενόχληση. Αυτό που είχε συμβεί ήταν πως η πόρτα του κουβουκλίου του εκδοτηρίου των εισητηρίων των λεωφορείων στην πλ. Σαπφούς είχε ξεκολλήσει και στον δρόμο της προς την φυσική ροή της ελεύθερης πτώσης υπήρξα εγώ εμπόδιο. Εμπόδιο, βέβαια, το οποίο γρήγορα ξεπεράστηκε καθώς έφυγα μπροστά. Ο τύπος που ήταν μέσα στο κουβούκλιο έδειξε αρχικά δείγματα ανησυχίας, έστω ενοχής για ό,τι είχε συμβεί, όμως δεν άργησε να ορίσει το κέντρο της ευθύνης κάπου μακριά, πολύ μακριά απο εκείνον: «Η φιλενάδα σου φταίει. Αυτές φταίνε πάντα για όλα!», στο οποίο βιάστηκε να συμπληρώσει: «Να νιώθεις τυχερός που δεν σου έπεσε στο κεφάλι! Πήγαινε άναψε κανένα κερί!» Πώς το είπαμε αυτό το είδος Θείας παρέμβασης, τυχερατυχία;
Δεν πέρασαν 20 λεπτά και άρχισα να δυσκολεύομαι στο περπάτημα. Μέσα σε 3 ώρες το να περπατάω χωρίς να κουτσαίνω ήταν σχεδόν αδύνατο. Με πόναγε το αριστερό μεγάλο δάχτυλο του ποδιού και δεν ήξερα τι έφταιγε. Να έφταιγε το χτύπημα στην μέση; Στραμπούληξα κάτι χωρίς να το καταλάβω; Ήμουν σπίτι και με έπιασε απελπισία. Πάλι νοσοκομείο; Και το κυριότερο: πώς θα πάω κουτσός και μες την βροχή; Έβαλα να δω το Coffee & Cigarettes, αφού το είχα χάσει όταν το παίξαμε με την Συμμορία, θέλοντας να ζω σε έναν κόσμο όπου όταν ξεχνάς έναν πόνο επειδή στρέφεις την προσοχή σου αλλού, ο πόνος δεν επιστρέφει ποτέ…
Όμως σύντομα έζησα άλλη μια στιγμή ευγκαντεμιάς. Ο Garret με πήρε τηλέφωνο για να μου πει να πάμε στα Καραφάκια με τους γονείς του που μόλις είχαν φτάσει στο νησί. Του είπα το πρόβλημα μου και ναι! Οι γονείς του Garret είχαν νοικιάσει αυτοκίνητο και τελικά όχι μόνο προσφέρθηκαν να με πάνε στο νοσοκομείο, με βοήθησαν την στιγμή που δεν είχα λεφτά μαζί μου για να πληρώσω την ακτινογραφία (στο αριστερό πόδι αυτή τη φορά) και μετά όντως φάγαμε όλοι μαζί στα Καραφάκια. Ευχαριστώ Γκάρετ, Νίκο και Άννα!
Η ακτινογραφία έδειξε ένα «καταγματάκι» αρκετά πιο πάνω από εκεί που πόναγα, αλλά φαντάστηκα ότι αφού υπήρχε μια κάποια ομοφωνία μεταξύ των σχολιαστών της, μπορούσα να νιώθω ασφαλής. Με έδεσε με νάρθικα ένας κύριος που δεν καταλάβαινα ούτε τα μισά απ’όσα μου έλεγε και βγήκα από το νοσοκομείο σαν καινούργιος, αν εξαιρέσετε ότι ήμουν κατα κύριο λόγο κουλός και κουτσός.
Το ενδιαφέρον ήταν πως με κάθε νέο χτύπημα το προηγούμενο σταμάτησε να με ενοχλεί! Αν και οι περιορισμοί σις κινήσεις υφίστανται ακόμα και τώρα…
Τώρα οι φίλοι μου λένε πως είμαι elemental cubi, δεν τους φαίνεται καθόλου περίεργο που έιμαι προσωρινά σακάτης… Όσο για μένα, αν και είναι ενοχλητικό, όπως συνήθως βλέπω τα πράγματα αισιόδοξα: τουλάχιστον εξασκώ το δεξί μου ημισφαίριο, ειδικά με το βούρτσισμα των δοντιών!
Από την γιορτή μου, σπίτι του Mordread με κράσι, ζιβανία, αραβικό ρύζι των 4,5 yummers του Γιώργη, κι εμένα στην πιο αγνή μου μορφή:
Τα παραπάνω γράφτηκαν αποκλειστικά με την χρήση του αριστερού χεριού.
Η γραφή διήρκησε τρεις μέρες.
