Σας συμβαίνει ποτέ τελείως τυχαία να γνωρίζετε κάτι από κάποιον ή κάποια που ελάχιστα γνωρίζετε, και αυτό το κάτι μετά να γίνεται κομμάτι του εαυτού σας; Να σας αρέσει τόσο που να ξεφεύγει από τα όρια της οποιαδήποτε σχέσης είχατε με το συγκεκριμένο άτομο;
Χρόνια πριν, γνώρισα την Νικέλα μέσω της επίσκεψης του MyAegean στην Μυτιλήνη. Δεν την ήξέρα, ούτε ποτέ την γνώρισα ποτέ περισσότερο από τα τυπικά. Όμως στο MySpace της (Myspace, Myaegean, My blast from 2008, WOOSH!) είχε αυτό το κομμάτι, το Arrumação. Και μου άρεσε πολύ, πάρα πολύ! Και από τότε άρχισα να ψάχνω αυτούς τους Uakti…
Για τους ιθαγενείς του Αμαζονιού Tucano, ο Uakti ήταν ένα μυθολογικό πλάσμα που ζούσε στις όχθες του Ρίο Νέγκρο του οποίο το σώμα ήταν γεμάτο τρύπες. Σύμφωνα με τον θρύλο, όταν ο αέρας πέρναγε μέσα από τις τρύπες του σώματος του Uakti, έβγαζε έναν μαγευτικό ήχο που σαγήνευε τις γυναίκες της φυλής. Γι’αυτό και οι άντρες της φύλης, τι έκαναν; Ελάτε τώρα, μαντέψτε! Ναι, πήγαν και σκότωσαν τον Uakti. Κι εκεί που τον έθαψαν φύτρωσαν φοινικιές, των οποίων έκτοτε οι Tucano χρησιμοποιούν για να φτιάχνουν τις φλογέρες τους, οι οποίες, όπως λέγεται, βγάζουν ακριβώς τον ίδιο ήχο που έβγαζε και ο Uakti. Δεν ξέρω αν οι φλογέρες κατέληξαν να είναι απαραίτητο αξεσουάρ για τα προκαταρκτικά των Τucano, αλλά μπορούμε να αφήσουμε την φαντασία μας να οργιασεί καλύτερα από οποιαδήποτε περιγραφή.
Όπως λοιπόν και ο ομώνυμος θρύλος, οι βραζιλιάνοι Uakti βγάζουν μαγευτικούς ήχους από όργανα τα οποία φτιάχνουν μόνοι τους στο εργαστήριο τους, κυριώς κρουστά και πνευστά. Έχουν βγάλει πολλά album με περισσότερα απο 20 χρόνια παρουσίας, αλλά τα καλύτερα τους πιστεύω είναι τα Trilobyte, I Ching και η συνεργασία που έκαναν το 1999 με τον Philip Glass (και συχνά δεν αναφέρονται καν οι Uakti για την συμβολή τους σε αυτόν τον δίσκο), το Aguas da Amazonia. Στο Grooveshark τa έχει όλα! Μάλλον το έχω ξαναπεί, αλλά δεν μπορώ να το τονίσω αρκετά — Ι love that site!
Οι εμπνεύσεις τους είναι πολλές και εξαιρετικά ενδιαφέρουσες. Για παράδειγμα, στο I Ching, έχουν ένα κομμάτι για κάθενα από τα 8 gua. Το κάθε gua είναι ουσιαστικά τρεις γραμμές, όπου η κάθε μια μπορεί να είναι είτε ολόκληρη (———), είτε χωρισμένη στα δύο (— —). Το μεν συμβολίζει το γιανγκ, την «αρσενική» ενέργεια, και το δε το γιν, την «θηλυκή». Κάθενας από του 2³ συνδυασμούς που προκύπτουν συμβολίζει και ένα από τα 8 βασικά ενεργειακά «στοιχεία» στον Ταοισμό, με τα τρία γιάνγκ (———) να συμβολίζουν την απόλυτη γιανγκ ενέργεια, τον ουρανό, τον «παράδεισο», το θείο, το απόκοσμο, ενώ τα τρία (— —) να συμβολίζουν το γήινο, το υλικό. Πίσω στους Uakti: στο Ι Ching πήραν κάθε gua και το μετέτρεψαν σε ρυθμό: Όπου έχει γιανγκ παίζουν ένα τέταρτο, και όπου έχει γιν παίζουν δύο όγδοα. Υποκλίνομαι. Υποκλίνομαι!!
Η γη, όπως φαίνεται και παρακάτω, είναι τρία γιν, οπότε είναι τα τα τα τα τα τα (αντί για τααα τααα τααα που είναι το Heaven. Κάποιος/α μουσικός να έρθει γρήγορα να με καταγγείλει για βιασμό των ρυθμών και της μουσικής θεωρίας! Ευχαριστώ! 😀 Α και να με συμπληρώσει πώς θα μπορούσε να περιγραφεί μουσικά ένα τα-τα τααα τααα, —το ποτάμι, στην προκειμένη περίπτωση — αφού και πάλι είναι 6/8 ουσιαστικά).
O Ταοϊσμός και το I Ching είναι πολύ συναρπαστικές και ενδιαφέρουσες φιλοσοφίες στις οποίες αναφερόμαστε γενικά ως «ανατολικές φιλοσοφίες», ρίχνοντας μέσα και τον βουδισμό, τον ινδουισμό, το ζεν… Δεν ξέρουμε τι μας γίνεται, δεν ξέρουμε τι λέει το ένα και τι λέει το άλλο, αλλά μας αρέσει να το παίζουμε έτσι λίγο ψαγμένοι. 😛
Θέλω να ερευνήσω βαθιά και ουσιαστικά τον Ταοϊσμό. Κρύβει τεράστια σοφία μέσα του αυτή η κοσμοαντίληψη… Αλλά αυτά είναι για άλλη φορά! Uakti για τώρα! ^^d
Φανταστική μουσική!! Απ’ ότι είδα, οι Uakti έχουν συνεισφέρει στο soundtrack της (εξαιρετικής για μένα) ταινίας Blindness. Είναι λίγο κρίμα, γιατί οι σκηνές της ταινίας που σε συγκλονίζουν περισσότερο είναι αυτές που δεν έχουν καθόλου μουσική… ναι, χαραμίστηκαν λιγάκι οι Uakti. Δε θυμάμαι ούτε νότα από το soundtrack της ταινίας (αν και σχεδόν κάθε σκηνή της μου έχει μείνει στο μυαλό).
Αν σε ενδιαφέρει η μινιμαλιστική μουσική, προτείνω ν’ ακούσεις Steve Reich. Το έργο του “Music for 18 Musicians” (που είναι όνομα και πράγμα) είναι υπέροχο. Πάρε μια γεύση από το τμήμα “Pulses” του έργου, σε ζωντανή εκτέλεση στο Τόκυο το 2008: https://www.youtube.com/watch?v=jiV9f1_PFHE Η ποιότητα εικόνας και ήχου στο βίντεο είναι πολύ καλή, και η εκτέλεση είναι ΟΛΟΪΔΙΑ με το άλμπουμ! Όσο σκέφτομαι τι ζόρια τραβάνε οι ερμηνευτές κλασικής μουσικής (“να μη σου ξεφύγει ούτε νότα, και μην τυχόν και αυτοσχεδιάσεις, γιατί θα τρίζουν τα κόκκαλα του Χ συνθέτη!”)…
Την είδα πρόσφατα την ταινία, και απογοητεύτηκα. Περίμενα, ως φαν των Ουάκτι αλλά και του Σαραμάγκου, του συγγραφέα του βιβλίου Περι Τυφλότητας στο οποίο βασίζεται η ταινία, το οποίο (ωωω τι κλισέ) είναι πολύ καλύτερο από την ταινία, να ενθουσιαστώ εις διπλούν όμως ίσως τελικά δυο πράγματα που σου αρέσουν μαζί να μην κολλάνε απαραίτητα και ταυτόχρονα, όπως το να παίζεις video games και να τρως σουβλάκι (λαδωμένα χειριστήρια — ΙΟΥ! θα μπει στα 99 things I hate –), ή να τραγουδάς brutal φωνητικά και να κάνεις ορειβασία. Ναι, ο Σαραμάγκου έχει το δικό του, ανεπανάληπτο στιλ. Παίζει με την γλώσσα τόσο απολαυστικά, με τρόπο που καμιά ταινία δεν μπορεί να αναπαράγει και ούτε ποτέ θα μπορέσει, λόγω περιορισμών τπυ μέσου. Can’t win ’em all. Η λογοτεχνία έχει τα δυνατά της σημεία. Heavily, hardcore-ly recommended ο πορτογάλος. Που λες, Σαραμάγκου και Ουάκτι μαζί μου τα χάλασαν. Η μουσική δεν ταίριαζε καθόλου στην ατμόσφαιρα, βρήκα. Εκτός από το The Hexagrams που έπαιζε όταν έβρεχε κοντά στο τέλος, αλλά αυτό είναι από το I Ching, ούτως ή άλλως… Κρίμα. Όχι πως είχα τις απίστευτες προσδοκίες. And I still love Saramago and Uakti. So. 🙂
Τώρα ακούω το κομμάτι… είναι αρκετά διαφορετικό το στιλ θα έλεγα με αυτό που περίμενα, αλλά… still good. Ίσως τονίζει λίγο πολύ το minimal στο minimalistic. Και πάνω από το μισό είναι χειροκροτήματα. Α λα John Cage! ^^P Όσο για τους κλασικούς, τα έχω ζήσει από δεύτερο χέρι. Ω ναι. Ρίξε μια ματιά εδώ και θα καταλάβεις… 😛 http://pixieweexie.wordpress.com/ Θα απολαύσεις.