Uakti

Σας συμβαίνει ποτέ τελείως τυχαία να γνωρίζετε κάτι από κάποιον ή κάποια που ελάχιστα γνωρίζετε, και αυτό το κάτι μετά να γίνεται κομμάτι του εαυτού σας; Να σας αρέσει τόσο που να ξεφεύγει από τα όρια της οποιαδήποτε σχέσης είχατε με το συγκεκριμένο άτομο;

Χρόνια πριν, γνώρισα την Νικέλα μέσω της επίσκεψης του MyAegean στην Μυτιλήνη. Δεν την ήξέρα, ούτε ποτέ την γνώρισα ποτέ περισσότερο από τα τυπικά. Όμως στο MySpace της (Myspace, Myaegean, My blast from 2008, WOOSH!) είχε αυτό το κομμάτι, το Arrumação. Και μου άρεσε πολύ, πάρα πολύ! Και από τότε άρχισα να ψάχνω αυτούς τους Uakti…

Για τους ιθαγενείς του Αμαζονιού Tucano, ο Uakti ήταν ένα μυθολογικό πλάσμα που ζούσε στις όχθες του Ρίο Νέγκρο του οποίο το σώμα ήταν γεμάτο τρύπες. Σύμφωνα με τον θρύλο, όταν ο αέρας πέρναγε μέσα από τις τρύπες του σώματος του Uakti, έβγαζε έναν μαγευτικό ήχο που σαγήνευε τις γυναίκες της φυλής. Γι’αυτό και οι άντρες της φύλης, τι έκαναν; Ελάτε τώρα, μαντέψτε! Ναι, πήγαν και σκότωσαν τον Uakti. Κι εκεί που τον έθαψαν φύτρωσαν φοινικιές, των οποίων έκτοτε οι Tucano χρησιμοποιούν για να φτιάχνουν τις φλογέρες τους, οι οποίες, όπως λέγεται, βγάζουν ακριβώς τον ίδιο ήχο που έβγαζε και ο Uakti. Δεν ξέρω αν οι φλογέρες κατέληξαν να είναι απαραίτητο αξεσουάρ για τα προκαταρκτικά των Τucano, αλλά μπορούμε να αφήσουμε την φαντασία μας να οργιασεί καλύτερα από οποιαδήποτε περιγραφή.

Όπως λοιπόν και ο ομώνυμος θρύλος, οι βραζιλιάνοι Uakti βγάζουν μαγευτικούς ήχους από όργανα τα οποία φτιάχνουν μόνοι τους στο εργαστήριο τους, κυριώς κρουστά και πνευστά. Έχουν βγάλει πολλά album με περισσότερα απο 20 χρόνια παρουσίας, αλλά τα καλύτερα τους πιστεύω είναι τα Trilobyte, I Ching και η συνεργασία που έκαναν το 1999 με τον Philip Glass (και συχνά δεν αναφέρονται καν οι Uakti για την συμβολή τους σε αυτόν τον δίσκο), το Aguas da Amazonia. Στο Grooveshark τa έχει όλα! Μάλλον το έχω ξαναπεί, αλλά δεν μπορώ να το τονίσω αρκετά — Ι love that site!

Οι εμπνεύσεις  τους είναι πολλές και εξαιρετικά ενδιαφέρουσες. Για παράδειγμα, στο I Ching, έχουν ένα κομμάτι για κάθενα από τα 8 gua. Το κάθε gua είναι ουσιαστικά τρεις γραμμές, όπου η κάθε μια μπορεί να είναι είτε ολόκληρη (———), είτε χωρισμένη στα δύο (— —). Το μεν συμβολίζει το γιανγκ, την «αρσενική» ενέργεια, και το δε το γιν, την «θηλυκή». Κάθενας από του 2³ συνδυασμούς που προκύπτουν συμβολίζει και ένα από τα 8 βασικά ενεργειακά «στοιχεία» στον Ταοισμό, με τα τρία γιάνγκ (———) να συμβολίζουν την απόλυτη γιανγκ ενέργεια, τον ουρανό, τον «παράδεισο», το θείο, το απόκοσμο, ενώ τα τρία (— —) να συμβολίζουν το γήινο, το υλικό. Πίσω στους Uakti: στο Ι Ching πήραν κάθε gua και το μετέτρεψαν σε ρυθμό: Όπου έχει γιανγκ παίζουν ένα τέταρτο, και όπου έχει γιν παίζουν δύο όγδοα. Υποκλίνομαι. Υποκλίνομαι!!

Η γη, όπως φαίνεται και παρακάτω, είναι τρία γιν, οπότε είναι τα τα τα τα τα τα (αντί για τααα τααα τααα που είναι το Heaven. Κάποιος/α μουσικός να έρθει γρήγορα να με καταγγείλει για βιασμό των ρυθμών και της μουσικής θεωρίας! Ευχαριστώ! 😀 Α και να με συμπληρώσει πώς θα μπορούσε να περιγραφεί μουσικά ένα τα-τα τααα τααα, —το ποτάμι, στην προκειμένη περίπτωση — αφού και πάλι είναι 6/8 ουσιαστικά).

O Ταοϊσμός και το I Ching είναι πολύ συναρπαστικές και ενδιαφέρουσες φιλοσοφίες στις οποίες αναφερόμαστε γενικά ως «ανατολικές φιλοσοφίες», ρίχνοντας μέσα και τον βουδισμό, τον ινδουισμό, το ζεν… Δεν ξέρουμε τι μας γίνεται, δεν ξέρουμε τι λέει το ένα και τι λέει το άλλο, αλλά μας αρέσει να το παίζουμε έτσι λίγο ψαγμένοι. 😛

Θέλω να ερευνήσω βαθιά και ουσιαστικά τον Ταοϊσμό. Κρύβει τεράστια σοφία μέσα του αυτή η κοσμοαντίληψη… Αλλά αυτά είναι για άλλη φορά! Uakti για τώρα! ^^d

Koyaanisqatsi

I watched this movie today. For most of it I was at the stage in which you are before the brink of tears, feeling the goosebumps all over.

Koyaanisqatsi is Hopi for: 1. crazy life. 2. life in turmoil. 3. life disintegrating. 4. life out of balance. 5. a state of life that calls for another way of living. Indeed: it is a story about the imbalance of humankind’s relationship with nature, told with no words whatsoever, just by use of images and music… It’s awe-inspiring, deep, poetic (I’ll have to see it a few more times to catch all the hidden metaphors) and breath-taking to watch using mostly slow-motion and time-lapse techniques. The only way you’d be able to tell it was filmed back in 1982 would be the old cars, fashion, electronics etc. But one of the most important mood-setters is the soundtrack, which was composed by Philip Glass.

Together with the music, these first few minutes make the film look very promising indeed… You might watch it all if you like (recommended), but you might just as well watch till about 3:50 of the following to catch the spirit — realising what it is you’re witnessing is half the beauty.