Koholint Island, Σαμοθράκη: δύο νησιά που πλέουν εντός κι εκτός πραγματικότητας…
Zeruda no Densetsu Yume o Miru Shima, 1993
Τώρα στον στρατό κατέβασα απ’το Virtual Console στο 3DS το Link’s Awakening, το πρώτο 2D Zelda που έπαιξα και από αυτά που δεν είχα τερματίσει ποτέ.
Όταν πρωτοείχα έρθει σε επαφή μαζί του ήταν στο παλιό μου Game Boy, δεν θυμάμαι αν ήταν στο κίτρινο το τούβλο ή το πράσινο το τουβλάκι. Μου το είχε δανείσει μια συμμαθήτρια στο δημοτικό… ή μήπως ήταν ο Μανώλης; Χμ… Η πρώτη και μόνη μου επαφή με Zelda τότε ήταν ο μικρός βωμός που είχα στήσει στο δωμάτιο μου για το Ocarina of Time. Ήμουν γύρω στα 10.
Δεν θα έλεγα ότι μου είχε κάνει κλικ. Το αντίθετο. Πέθαινα πολύ, δεν το καταλάβαινα, βαριόμουν που έπρεπε να μαζεύω ρούπιες για να αγοράζω αντικείμενα…
…έπρεπε να περάσω αυτό το ηλίθιο ραψψόον 20 λεπτά μετά την αρχή:
Ε, σύντομα άρχισα να παίζω Survival Kids και Pokemon Blue… και το άφησα.
Το ξανάγγιξα στα 22 σε έναν emulator στο laptop μου στη Δανία, ορμώμενος από φίλους που γνώρισα στο μεταξύ που το έβαζαν πολύ κοντά στην κορυφή της λίστας με τα αγαπημένα τους games ever, δει Zelda. Έφτασα μέχρι το τρίτο dungeon πριν να βραχεί και αχρηστευτεί ο υπολογιστής μου, μαζί με τον σκληρό όπου κατοικούσε το αρχείο μου, από μια μυστηριώδη και πολύ μικρής έκτασης πλημμύρα.
Το κατέβασα ξανά ένα βράδυ στον θάλαμο στην Σαμοθράκη δια της νομίμου οδού αυτή τη φορά, απ’ τα 6€ που είχαν μείνει στον λογαριασμό του eShop μου. Χρησιμοποίησα το κινητό μου ως WiFi πομποδέκτη και με τα τσάμπα gigabyte με τα οποία η Vodafone με σαγήνεψε ώστε να γίνω πελάτης της, πέρασα την πύλη στην πλούσια παιχνιδοθήκη του ηλεκτρονικού καταστήματος της Nintendo, και η περιπέτεια ξανάρχισε.
20τόσες απολαυστικές ώρες μετά, μπορώ να πω ότι κι εγώ ενώνω πλέον τη φωνή μου με όσους λένε ότι το Link’s Awakening είναι το καλύτερο 2D Zelda στην ιστορία της σειράς και σίγουρα μεταξύ των αρτιότερων παιχνιδιών που έχουν δει τα μάτια του κόσμου γενικότερα.
Το πόσο αντιδιαμετρικά άλλαξε η άποψη μου για το παιχνίδι μέσα σε αυτό το διάστημα είναι κάτι που μου κίνησε την περιέργεια, αν και δεν θα έπρεπε: γιατί, μήπως μου άρεσε να τσιλιμπουρδίζω με φανταστικά κράτη και να αμπελοφιλοσοφώ όταν ήμουν μικρός; Τέλος πάντων: τι είναι αυτό που είδα στα 27 μου που δεν μπορούσε να δει το 10χρονο που ήμουν τότε, αν ήμουν εγώ αυτός· αν αυτός ήμουν εγώ; Γιατί απόλαυσα το Link’s Awakening περισσότερα απ’ όλα τα Zelda που έπαιξα τα τελευταία χρόνια;
Η αλήθεια είναι ότι πιτσιρικάς ήμουν όπως ανέφερα επηρεασμένος από το έπος και τη φαντασμαγορία του Ocarina of Time, το πρώτο μου Zelda, που όλοι λένε ότι είναι σαν το πρώτο φίλι: κανένα δεν μπορεί να συγκριθεί με το πρώτο… Βασικά όχι, τελείως λάθος παρομοίωση, τι γράφω! Το πρώτο μου φιλί το θυμάμαι αλλά μόνο για το πόσο άβολη ήταν η προεργασία και πόσο χάλια ήταν το ίδιο! Ας πούμε ότι ήταν σαν την πρώτη φορά που… σκατά, τι παιδική ηλικία είχα… την πρώτη φορά που έπαιξα Mario 64?
Όχι, δεν ήμουν απλά επηρεασμένος από το Ocarina: μιλάμε για σαγήνη. Μπροστά σε εκείνη την εμπειρία, το LA μου φαινόταν ξεπερασμένο, σαφώς φτωχό από γραφικά, παρουσίαση και ιστορία. Η μετάβαση από τα ρεαλιστικά 64-bitα (και καλά) γραφικά του N64 στο ασπρόμαυρο, σκοτεινό, θολό Game Boy μάλλον εξαρχής δεν είχε τις καλύτερες ελπίδες, και αναρωτιέμαι ένα 10χρονο σήμερα αν θα είχε την υπομονή να δοκιμάσει παιχνίδια που στο μυαλό του είναι ξεπερασμένα, όπως το Ocarina of Time καλή ώρα, του ’98, όχι το remake στο 3DS, να τρέχει σε έναν αναλογικό καθοδικό σωλήνα. Παιδιά γεννημένα το ’06 δεν θα εντυπωσιάζονταν, λέω εγώ.
ΓΡΑΦΙΚΑΡΕΣ!!!
Το ίδιο το LA δεν ήταν αρκετά επικό, αυτό που θα αφήσει ένα 10χρονο αγοράκι να μείνει κάγκελο. Και όπως και να το κάνουμε, σαν παιχνίδι είναι δυσκολότερο από το OoT, και εγώ, χωρίς τόσο καλή γνώση αγγλικών τότε για να πιάνω τις μερικές φορές νεφελώδεις βοήθειες και κολλώντας συνεχώς, έχανα το κίνητρο μου.
Μπορεί αυτή βέβαια να είναι η γνωστή κατάρα των δανεισμένων games που όλο και κάποια παγκόσμια αλήθεια θα αγγίζει: ότι παρατάμε πολύ πιο εύκολα παιχνίδια που δεν είναι δικά μας. Στην περίπτωση που τα επιστρέφουμε, δηλαδή.
Πάντως, δεν θα κρύψω ότι ακόμα και με τα χρόνια εμπειρίας μου πάνω από οθόνες και χειριστήρια, αν το LA τώρα δεν είχε από μόνο του την λειτουργία Restore Point, παρμένη αυτούσια από τα κιτάπια οποιουδήποτε emulator, ακόμα θα έφτυνα αίμα σε μερικούς (μια χούφτα ντε!) αρχηγούς και γρίφους.
Σαν φαινόμενο πάντως, η ενσωμάτωση τέτοιων μορφών εξοικονόμησης χρόνου από τις ίδιες τις εκδότριες εταιρείες που επανακυκλοφορούν παλιά παιχνίδια τους είναι κάτι που αξίζει μια πιο διεξοδική ανάλυση—βλέπετε επίσης τα “game boosters”, λέγε με cheats, στις πρόσφατες μεταφορές των FF IX και X στο Steam. Εγώ πάντως είμαι υπέρ τέτοιων μικρών παρεμβάσεων, για καθαρά πρακτικούς λόγους.
Πριν πείτε κάτι του στυλ ότι χαλάει την αυθεντικότητα του τίτλου μια τέτοια κίνηση, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι ποτέ δεν μπορούμε να βιώσουμε το «αυθεντικό»: οποιοδήποτε πολιτισμικό προϊον και να πάρουμε αποκτά νέα ζωή όταν κάποιος το πιάνει σε μια εποχή διαφορετική από αυτήν όπου δημιουργήθηκε (λες και όσοι το παίζουν την ίδια χρονική περίοδο αποκομίζουν τα ίδια…) γιατί είναι αδύνατο να εξομοιώσουμε τις «αυθεντικές συνθήκες εμπειρίας» του. Όποιες κι αν είναι αυτές. Όση πολλή ή λίγη σχέση έχουν με αυτό που φαντάστηκαν οι δημιουργοί.
Άλλο να παίζεις το Link’s Awakening σαν παιδί πριν το φροντιστήριο όταν δεν υπήρχε Ocarina of Time και για να παίξεις Game Boy έπρεπε να αλλάζεις 4 μπαταρίες ΑΑ κάθε 3 ώρες, κι άλλο στην deluxe έγχρωμη έκδοση του με δυνατότητα επαναφοράς σε μια φωτιζόμενη οθόνη. Για να το πάω αλλού: άλλο να διαβάζεις το 1984 ενώ ο απολυταρχισμός ήταν συνώνυμος του κομμουνισμού, άλλο σήμερα που η Alphabet/Google και η κοινωνία της καταγραφής προσωποποιεί, ή καλύτερα αποπροσωποποιεί, τον ίδιο τον Μεγάλο Αδερφό. Άλλο το βινύλιο σαν status symbol μουσικού γούστου, κι άλλο ως ένα κοινότοπο μέσο αναπαραγωγής μουσικής. Θα είχε φανταστεί ο Fritz Lang ότι δεκαετίες μετά το magnum opus του, το Metropolis του 1927, θα υπήρχαν συζητήσεις για το ποια συνοδευτική ενορχήστρωση για τη βωβή ταινία του θα ήταν ανώτερη μεταξύ ειδών μουσικής που κατα τη διάρκεια της ζωής του παρέμεναν στο αχανές μέλλον; Όσοι είδαν το Häxan χωρίς No Clear Mind, θα είχαν κάποια συναισθηματική αντίδραση παρόμοια με τη δική μου; Νομίζω καταλαβαίνετε τι εννοώ.
Για να τρέξει το 3DS σε αυτή την λειτουργία, κρατήστε πατημένο L + Select όταν ανοίγετε το παιχνίδι από το Home Menu. Η default μορφή απεικόνισης είναι stretching στην ανάλυση του 3DS.
Με δεδομένο ότι η πραγματική εξομοίωση είναι εκ των πραγμάτων αδύνατη, αφού πέρα από τον τεχνικό τομέα παίζει μεγάλο ρόλο τελικά και το ευρύτερο πλαίσιο και περιβάλλον για τη βίωση ενός πολιτισμικού προϊοντος, είναι ευχάριστο το ότι δίνεται μεγάλη δημιουργική ελευθερία στους developers να παίξουν με το τι θέλουν να κρατήσουν «αυθεντικό» και τι όχι. Οι καλύτεροι εκμεταλλεύονται τις δυνατότητες αυτές με πολύ ενδιαφέροντες τρόπους.
Στην παραπάνω φωτογραφία βλέπουμε το 3DS μου να τρέχει το Link’s Awakening σε native resolution με ένα GBC visor που υποστηρίζει 3D απεικόνιση. Προσοχή: ο εξομοιωτής, όχι το παιχνίδι, είναι αυτός που παίζει στις τρεις διαστάσεις. Μάλιστα. Είναι κάτι το διακριτικό αλλά πολύ όμορφο και αφάνταστα ικανοποιητικό: αν το 3D είναι ενεργοποιημένο η οθόνη του Game Boy φαίνεται λίγο πιο πίσω, λίγο πιο μέσα από την υπόλοιπη οθόνη, όπως στα παλιά GB το πλέγμα σημείων (dot matrix) ήταν πίσω από αυτό το τζαμάκι που γρατζουνιόταν, ράγιζε και ξεκολλούσε, την εποχή που οι οθόνες των φορητών ήταν ετερόφωτες, σαν μοναχικοί αστεροειδείς στο κρύο διάστημα.
Λέγεται μάλιστα ότι αν τελειώνει η μπαταρία του 3DS, πέφτει και σε φωτεινότητα το κόκκινο ledάκι του power, αλλά αυτό δεν το έχω δει με τα μάτια μου.
Δεν είναι δικό μου, καλώς-κακώς.
Βασικά, καλή όλη αυτή στροφή στο θεωρητικό και αφαιρετικό που μου βγήκε αβίαστα ως συνήθως, αλλά ας επιστρέψω στο παιχνίδι.
Στο Link’s Awakening λάτρεψα το πόσο ελαφρά τη καρδία παίρνει το ότι είναι Zelda.
Μεγαλώνοντας ανακαλύπτω ότι η επικούρα με κουράζει: το D&D το βαριέμαι πολύ πιο γρήγορα απ’ ότι θα ήθελα· ο μόνος λόγος που τα Lord of the Rings δεν μου φαίνονται κάθε φορά πιο τετριμμένα είναι επειδή απλά τα σπάνε στην εκτέλεση, και κάθε ταινία η οποία καταλήγει να είναι για το σώσιμο του κόσμου από την καταστροφή—θανάσιμο αμάρτημα σχεδόν κάθε άνιμε!—με κάνει να σταυρώνω τα χέρια μου και να κοιτάζω τα φρύδια μου.
Με τον ίδιο τρόπο, παρ’όλο που το Ocarina of Time, η επιτομή του Zelda Epic, είναι χαραγμένο στον συναισθηματικό μου πυρήνα, η ιστορία του μου φαίνεται πλέον παιδική, απλοϊκή. Ίσως επειδή πολύ απλά είναι ένα παιχνίδι για παιδιά; Ίσως γιατί κι εγώ το έπαιξα στην ώριμη ηλικία των 10; Ίσως; Βλασφημία!
Αντιθέτως, το Majora’s Mask, ενώ όταν το πρωτοέπαιξα δεν με είχε κερδίσει τόσο πολύ, τώρα πλέον το βάζω στην κορυφή των Zelda γιατί ιντριγκάρει τον ενήλικο Hall: σπάει τα καλούπια της σειράς, ξεφεύγει από τις νόρμες, προκαλεί τον παίχτη, είναι πιο προσωπικό, εστιασμένο στους χαρακτήρες και τις ιστορίες τους, και το σώσιμο του κόσμου απ’το καταραμένο φεγγάρι σημαίνει το σώσιμο των προσωπών που γνώρισε. Η Termina είναι οι Terminans. Γενικά δημιουργεί μια αύρα μυστηρίου γύρω απ’ τον εαυτό του. Kαι φυσικά είναι ακαταμάχητα cool.
Το Link’s Awakening σαν τίτλος θαρρώ πως είχε έναν αντίκτυπο πάνω μου παρόμοιο με αυτόν του Majora’s Mask, αν και διαφορετικό. Το παιχνίδι δεν έχει Ganon (σχεδόν), δεν έχει Triforce, δεν έχει Hyrule, δεν έχει Zelda! Οι μισοί εχθροί είναι παρμένοι από παιχνίδια Mario. Τα 8 αντικείμενα που πρέπει να μαζευτούν είναι μουσικά όργανα, όχι κρύσταλοι, πολύτιμες πέτρες ή εμβλήματα. Η ιστορία πάλι έχει να κάνει με το σώσιμο του κόσμου… ή τουλάχιστον ενός κόσμου, ο οποίος, όπως και στο Majora’s Mask, αφήνεται να εννοηθεί στο τέλος πως είναι καταδικασμένος, είτε σωθεί είτε όχι. Γιατί, αλληγορικά μιλώντας ή και οχι, η περιπλάνηση είναι εσωτερική, και κάθε ένας από εμάς είναι ένας κόσμος (και ο Λινκ είναι ένας από εμάς!)
Το βρίσκω για κάποιο λόγο πολύ αστείο που τα screenshots του LA στο ίντερνετ είναι στα 160*144 pixels του Game Boy κι αν έχεις ΗD οθόνη δεν βλέπεις την τύφλα σου! Για στάσου, αυτός είναι ο Wart απ’ το Super Mario Bros 2, αλλιώς Doki Doki Panic?!
Μόνο και μόνο από αυτά για ορεκτικό φαίνονται ξεκάθαρα τα φόντα της εικονοκλασίας του Zelda IV, η οποία βέβαια μόνο σε μας 23 χρόνια μετά κάνει αίσθηση, γιατί τότε, το 1993 όταν πρωτοβγήκε ασπρόμαυρο, οι μονόχρωμες εικόνες τις οποίες σήμερα φαίνεται να σπάει δεν ήταν ακόμα τόσο συμπαγείς· ήταν τάσεις, όχι χαρακτηριστικά μιας σειράς. Όπως προανέφερα, η Nintendo δεν ήξερε ότι το Link’s Awakening θα ήταν αντισυμβατικό Zelda, γιατί ακόμα δεν υπήρχε η σύμβαση να το περιορίσει.
Μετά το Ocarina, από μόνο του ένα remake του Link to the Past, ό,τι έμελλε να παγιωθεί, παγιώθηκε. Το Zelda ταυτίστηκε με τη φόρμουλα της πλοκής χωρισμένης στη μέση όταν ο Λινκ πατάει το πάδι του στον παράλληλου κόσμο του τίτλου, μοτίβο το οποίο για πρώτη φορά εισήχθησε στο LttP: εκεί ήταν το Dark World, στο Ocarina ήταν τα 7 χρόνια στο μέλλον, στο Twilight Princess ήταν το Twilight Realm, στο Skyward Sword ήταν ο κόσμος πάνω από τα σύννεφα κι αυτός κάτω από αυτα, κοκ. Στο πρώτο Zelda, αντιθέτως, η εξερεύνηση ήταν πολύ πιο ελεύθερη, και τα 8 μπουντρούμια μπορούσαν να εξερευνηθούν και να κατακτηθούν σχεδόν με οποιαδήποτε σειρά. Το Link’s Awakening απ’την άλλη νομίζω βρίσκει τη χρυσή τομή μεταξύ της ελεύθερης εξερεύνησης στο πρωτότυπου και της πιο δομημένης στους επόμενους τίτλους.
Κάπου είχα διαβάσει (το βρήκα) το εξής έξυπνο: αν ζήταγαν σήμερα από κάποιον να φτιάξει έναν πνευματικό διάδοχο του πρώτου Zelda, σίγουρα δεν θα έφτιαχνε κάτι παρόμοιο με το Link to the Past αλλά κάτι εφάμιλλο του Dark Souls. Εγώ λέω ότι θα ήταν κάτι μεταξύ του Dark Souls και του Link’s Awakening.
…τι; Δεν μπορούμε να ονειρευόμαστε εμείς;!
Τέλος πάντων, γιατί πάλι μακρηγορώ. Δυο-τρία πράγματα ήθελα να γράψω και κοίτα τι έγινε.
Σπάνια γελάω με παιχνίδι έτσι, πόσο μάλλον με Zelda… Η αγγλική μετάφραση ήταν διαμάντι και ταίριαζε πολύ στο ύφος του «δεν με παίρνω υπερβολικά στα σοβαρά» που το διακατέχει. Έψαξα πολύ να βρω screenshots από τις στιγμές που μου φάνηκαν πιο ξεκαρδιστικές (σοβαρά γέλαγα δυνατά) αλλά δεν βρήκα κάτι αντιπροσωπευτικό. Μάλλον γιατί είναι διάσπαρτες παντού! Αντ’ αυτού, μάλλον καλύτερα, ορίστε μερικά δείγματα απ’ το σενάριο (script):
* - Christine is a goat.
Christine : You don't know the proper etiquette when dealing with a lady, do you? You should have brought flowers or something, then I might be inclined to talk with you...Oh yes, in my case, hibiscus are best...
* - With the item available:
Christine : Oh, you brought me a hibiscus! How sweet! Well, since you are such a gentleman I have a request to make of you. Will you listen?
-----------------------------------------------------------
-(Yes)
Christine : I would like you to take this letter to a Mr. Write who lives on the border of the Mysterious Forest, please!
<game> : You traded <Hibiscus> for a goat's letter <Letter>! ...Great!?
* - Subsequently:
Christine : You know, sometimes I can't help eating a delicious piece of paper, even if it's a letter to my darling Mr. Write... How embarrassing!
Κλαίω!
#$#$#$#$#$#$#$#$#$#$#$#$#
$# Mysterious Forest #$
#$#$#$#$#$#$#$#$#$#$#$#$#
Signpost : Mysterious Forest
(It's a little bit mysterious)
Απλά φανταστείτε κάτι τέτοιο στην πινακίδα στο Kokiri Forest έξω απ’ τα Lost Woods. Αδύνατο, έτσι; Αυτό ακριβώς είναι που λέω.
Boy 3: Hey, dude! What do you think of Marin? Uhh... I don't know, I'm just a kid!
Boy 4: Dude! You're asking me when we started to live on this island? What do you mean by 'when?' Whoa! The concept just makes my head hurt!
Those boys are on some magic powder alright… Μόνο και μόνο που λένε τον Link dude είναι αρκετό. Jeff Bridges as The Link. Το έχετε αν προσπαθήσετε.
[ Magic Rod ]
You've got the Magic Rod! Now you can burn things! Burn it! Burn, baby burn!
ό_Ό
[ Drawer ]
Link checked the chest. Wow! This is a nice chest!
Τ_Τ
Και μετά απ’ όλα αυτά, σου πετάει τη μαγεία από εκεί που δεν το περιμένεις:
(προσοχή, αλήθινα spoilers, αλλά πανέμορφα spoilers—γράφω για το τέλος)
Μπορεί με τη μαγεία και τα χαχανητά να μου πέταγε επαναλαμβανόμενα εκνευριστικά μηνύματα κάθε λίγο και λιγάκι για power-ups και για το ότι και καλά δεν μπορούσα να σηκώσω πέτρες , μπορεί να χανόμουν διαρκώς στο Overworld, μπορεί να έπρεπε να αλλάζω συνέχεια τα αντικείμενα στο Α και Β… εκεί τελειώνουν τα «μπορεί». Το παιχνίδι πολύ απλά…
Ρε Χωλλ! Πριν κάποιες εβδομάδες έχασα (πάλι) το MP3 player μου — ή μάλλον μου το κλέψανε, δεν θα μάθω ποτέ. Ήταν στα Γιάννενα, στο Game Core, το ίντερνετ καφέ όπου ξεκίνησα να γράφω αυτό το ποστίο, και ήταν το μπλε Sansa Clip Zip μου που πολύ το αγαπούσα και με είχε συντροφέψει σε πολλές διαδρομές, τρεχάλες και όμορφες στιγμές. Είχα μέσα φορτωμένο Beirut, Sigur Ros, Steven Wilson, Tim Minchin, King Crimson, Θανάση, Gramatik, Conversations with God, το Sapiens, πολλά επεισόδια Mysterious Universe, και μια ηχογράφηση από έναν κύριο στην Κερκίνη ο οποίος μας είχε παίξει έναν αργό ρυθμό στο τυμπανό του και έλεγε ότι αν το παίζαμε αυτό κάθε μέρα (ή μήπως ήταν κάθε βδομάδα;) για 10 λεπτά η ζωή μας θα γινόταν καλύτερη. Ότι θα μπαίναμε σε έναν ρυθμό. Δεν θυμάμαι ακριβώς τι είχε πει, αλλα μου φαινόταν τότε πολύ βαθύ και καλή συμβουλή. Δεν το ξανάκουσα ποτέ, παρόλο που το είχα ηχογραφήσει τότε με το Sansa. Ίσως επειδή το είχα ηχογραφήσει με το Sansa.
Συνειδητοποίησα κάποια πράγματα αγοράζοντας από τα Public Αλεξανδρούπολης (μακάρι να υπήρχε η ποικιλία για να τον αγοράσω από αλλού) τον αντικαστάτη του παλιού μου Sansa: ότι όσον αφορά τα consumer electronics, (πώς τα λένε αυτά στα ελληνικά;) μετά από τον αριθμό κινητών που έχω αλλάξει, ο οποίος ούτως ή άλλως είναι ανησυχητικά τεράστιος και είμαι μόνο ένας άνθρωπος σε έναν ωκεανό ανθρώπων– αμέσως μετά έρχονται τα MP3 players.
Όσα πέρασαν ποτέ από τα χέρια μου ήρθαν κι έφυγαν, χωρίς να αφήσουν πίσω τους τίποτα. Αυτά τα γκατζετάκια που πριν τα αποκτήσω και πριν τα αγοράσω (ή μου τα αγοράσουν) ερευνούσα τόσο πολύ, κάθε παράμετρο, δέκα χρόνια μετά ή λιγότερα δεν μπορώ να θυμηθώ σχεδόν αν ποτέ μου ανήκαν ή όχι. Λίγες και αποσπασματικές αναμνήσεις έχω μαζί τους, και συνήθως πρέπει συνειδητά να τα προσθέσω σε ένα νοητικό κάδρο που είναι συνταγή για πλαστές αναμνήσεις, παρά ανήκουν οργανικά εκεί στην ανάμνηση. Μάλλον με τα περισσότερα πράγματα γίνεται αυτό, η νοητική προσθήκη εννοώ, αλλά τέλος πάντων.
Όντας πλέον μιας κάποιας ηλικίας ώστε να έχει νόημα μια τέτοια μικρή αναπώληση, ας πάω πίσω σε όλα τα players που είχα κάποτε που μπορώ να θυμηθώ, γιατί είμαι σίγουρος ότι κάποια δεν θα τα θυμάμαι, ξεκινώντας από την εποχή που άρχισα να έχω κάποιο δικό μου γούστο στη μουσική πέρα των game themes. Πείτε γύρω στα 14.
Ένα MP3 CD player φορητό
Το πρώτο μου MP3 player έπαιζε MP3 CD. Δεν ήταν Philips, δεν θυμάμαι καν βασικά τι μάρκα ήταν, ήταν δώρο Χριστουγέννων του 2003 και μου έσπασε τα νεύρα πολύ γρήγορα. Δεν θυμάμαι τον λόγο. Δεν έπαιζε καλά τα CD? Δεν άνοιγε; Δεν φόρτιζε; Η μπαταρία κράταγε λίγο; Κόλλαγε; Κάτι τέτοιο. Η μουσική που άκουγα τότε έχει σχεδόν μηδενική υπερκάλυψη με αυτή που ακούω σήμερα, συμπεριλαμβανομένων των game themes, και με το ζόρι είχα αρχίσει να ακούω Pink Floyd. Φανταστείτε… Κατέληξε στον τότε κολλητό μου Άλντο, όπως και πολλά άλλα από τα ηλεκτρονικά μου που δεν ήθελα πια μικρός.
To Ρόμπα το είχα εκεί, το 2004, γύρω στα 15 ήμουν. 256MB! Χωρίς δίσκους ή CD! ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ! Ήταν το πρώτο μου MP3 player όπως θα τα αναγνωρίζαμε σήμερα. Δεν θυμάμαι πόσο το είχα και τι απέγινε, θυμάμαι όμως ότι είχε ένα παρόμοιο ο Φάνης. Έκανε μεταξύ 150 και 200€.
Το πολυαγαπημένο μου «ποταμάκι». Δώρο γενεθλίων το 2005, με λεφτά τσονταρισμένα και από τους δύο μου γονείς και από τους συζύγους τους τότε. Έκανε γύρω στα 350€ αν θυμάμαι καλά, το είχα μέχρι το 2008. Μου το κλέψανε στη Ρώμη όταν είχαμε ταξιδέψει στην Ευρώπη με την Αλεξ. Κοιμόμασταν με βάρδιες στον κεντρικό σταθμό περιμένοντας να ξημερώσει για να πάρουμε το τραίνο για Ανκόνα, η emobagα μου ήταν ανοιχτή, και ένας δαιμόνιος Ιταλός ελαφροχέρης το πήρε. Θα είδε την δερμάτινη θήκη και θα γλυκάθηκε. Τον είδα με την άκρη του ματιού μου, αλλά όταν κατάλαβα τι είχε γίνει ήταν αργά. Θα μπορούσε να είχε κλέψει το πορτοφόλι μου ή το DS Lite μου, το οποίο εντάξει, το έχασα και χωρίς βοήθεια τελικά μερικούς μήνες αργότερα.
Το iRiver μου άρεσε πολύ. 20GB (είχε σκληρό δίσκο, όπως τα φρέσκα iPod που μόλις ξεκίναγαν να γίνονται μόδα παγκοσμίως), πολλή μπαταρία, εντυπωσιακή οθόνη για την εποχή—μπορούσε να παίξει μέχρι και βίντεο αν το έφτιαχνες σωστά και έκανες την κατάλληλη μετατροπή. Είχα πειραματιστεί με το να βλέπω άνιμε σε αυτό το μηχανηματάκι αλλά μετά ήταν μεγάλη μανούρα να μετατρέπεις κάθε βίντεο ξεχωριστά και είχαν πολύ μικρό framerate. Σε κάποια φάση του είχα αλλάξει και το firmware και είχα βάλει Rockbox αλλά το βαρέθηκα γρήγορα.
Αν το είχα ακόμα, με μια αλλαγή μπαταρίας θα δούλευε άψογα είμαι σίγουρος. Σκυλί. Πόσο να κάνει να αγοράσεις ένα τέτοιο μεταχειρισμένο;
Ή μήπως ήταν 4GB; Πότε το πήρα; Δεν θυμάμαι… και δεν θυμάμαι καν πόσο το είχα. Ξέρω μόνο ότι έκανε γύρω στα 80€ και το έχασα στη Δανία. Μου το κλέψανε σε ένα μαγαζί με second-hand ρούχα.
EDIT: Θυμήθηκα από άκυρη φάση ότι έχω φωτογραφίες με το Mozaic και άθλια ακουστικά που είχα τότε (περισσότερα σχετικά με τα ακουστικά μετά). Έβγαζα σελφιζ με τρίποδο, την e-510 και τηλεκοντρόλ, του οποίου το υπέρηθρο φωτάκι σκέφτηκα ότι θα έβγαινε στις φωτό, και είχα δίκιο.
Έκφραση που είχα όταν πήδηξα και τραβήχτηκε το καλώδιο των ακουστικών γιατί τέντωσα το χέρι μου.
5. Μια μαλακία MP3 no-name αντιγραφή του iPod nano που την πήρα στη Δανία γιατί δεν είχα λεφτά να πάρω κάτι καλύτερο.
Δεν θυμάμαι καν αν χάλασε ότι το πέταξα στη Βαλτική απ’ τα νεύρα μου.
6. Νόκια που δεν θυμάμαι το όνομα του αλλά είχα ξεφτιλίσει
Kitsune (αλεπού) & Donkey Kong. Τους βλέπετε;Το αρχιπέλαγο της φθαρμένης οθόνης και το κάλυμα που κρατιέται στη θέση του μόνο από σελοτεϊπ
Το «πόσο σκληρός είστε;» κινητό του Garret που με ενέπνευσε να αγοράσω αδιάβροχο κινητό. Εδώ βυθισμένο σε νερό ενώ το δικό μου κινητό το καλεί. Όταν επιχείρησα να επαληθεύσω το πείραμα/επίδειξη, τα πράγματα δεν πήγαν ακριβώς όπως ήθελα…
Ένα μικρό απόσπασμα σχετικά με την πρώτη φορά που παρα λίγο να πνιγεί το κινητό αυτό. Παρμένο από ένα forum που είχα γράψει τότε όταν είχα νιώσει πολύ σκατά για αυτό και η εμπειρία είχε τα χνώτα της ζεστά στον σβέρκο μου:
Σε αυτό το κινητάκι άρχισα να ακούσω audiobooks και podcasts—Dan Carlin, The Higherside Chats, Eckhart Tolle, την ραδιοφωνική εκπομπή του Hitchhiker’s Guide to the Galaxy… Τότε είχα λιώσει το Collecting Space και το The 78 του Στιβάκου, τους Amplifier και τον Devin Townsend. Από τα αγαπημένα μου χαρακτηριστικά ήταν που είχε πεδόμετρο, και άρχισα να περπατάω περισσότερο για να βγαίνει πενταψήφια μέτρηση όσο το δυνατόν πιο συχνά. Με είχε βολέψει, αλλά ναι, βρήκε τον υγρό του τάφο έναν χρόνο μετά, παρ’ότι είχε επιζήσει από το πρώτο waterboarding. Το είχα βάλει στη θάλασσα βράδυ με τον φακό αναμένο. Βλέπαμε με τη Δάφνη αχινούς να περπατάνε, όπως περιγράφω στο πρώτο λινκ. Και ο φακός έσβησε και δεν ξανάναψε ποτέ.
Το να πεθάνει το αδιάβροχο κινητό από δυο εμβαπτίσεις το βρίσκω πάντως πολύ ποιητικό. Έζησε Μάρτιο του ’12 με Ιούνιο του ’13.
8. Άλλο Νόκια που δεν θυμάμαι το όνομα του δανεισμένο απ’ τη Δάφνη με QWERTY (ψάχνοντας στο νετ ανακάλυψα ότι είναι το C3)
Όχι το δικό μου χέρι btw
Όταν το παραπάνω Samsung πνίγηκε, η Δάφνη μου δάνεισε ένα δικό της που είχε πριν πάρει smartphone, κι ήταν και για μένα το κινητό που είχα μέχρι να πάρω το πρώτο μου smartphone. Με το κινητό αυτό ξεκίνησα το C25K, να τρέχω δηλαδή. Βόλεψε γιατί είχε χρονόμετρο, γύρους κτλ, αλλά με το Podrunner δεν χρειαζόταν—έβαζα το αρχείο, έπαιζε, κι εκείνο με ειδοποιούσε για το πότε να σταματήσω, πότε να ελαττώσω ταχύτητα κτλ.
Είναι ίσως η μόνη συσκευή από όλες αυτές που ακόμα ζει ή δεν χάθηκε.
Ήμουν έτοιμος να βάλω εδώ μια εικόνα της Σάνσα από το Game of Thrones αλλά κρατήθηκα.
Sansa Clip Zip με αϋδιοβιβλία
Tο αγόρασα τον Αύγουστο του 2014 όταν αποφάσισα ότι δεν ήθελα πια να παίρνω όλο το κινητό μαζί μου για τρέξιμο και προτιμούσα κάτι πιο φορητό που να έχει και clip. Με μέγεθος σπιρτόκουτου, εσωτερική μνήμη 4GB, ενισχυτή, υποδοχή microSD, υποστήριξη FLAC και πολλών άλλων φορμά, καλές κριτικές και με τιμή μόλις 35€, δεν μου έκανε εντύπωση που πολλοί κάτοχοι του μικρού αυτού Sansa έγραφαν ότι είχαν αγοράσει 3+ συσκευές για να έχουν στοκ. Τόσο καλό εργαλειάκι ήταν.
Κι εκείνου του έβαλα δοκιμαστικά Rockbox όπως είχα κάνει στο iRiver, γιατί εντάξει, είχε κάποια προβληματάκια με το interface, κυρίως με την εύρεση των αρχείων γιατί δεν είχε folder view, αλλά κι εκείνο δεν με τρέλανε και το έβγαλα σύντομα.
Τον περισσότερο χρόνο στο Σάνσα μου σίγουρα τον έφαγα ακούγοντας Mysterious Universe (ακόμα δεν έχω γράψει τίποτα γι’ αυτό το αγαπημένο podcast, ε;) αλλά και διάφορα βιβλία, στο τρέξιμο και στα όργανα του άλσους Νέας Σμύρνης. Περισσότερο audiobook player ήταν παρά μουσικής, από την αρχή μέχρι το τέλος. Μέχρι την μοιραία νύχτα στο Game Core…
Όταν έχασα το Σάνσα μου, στενοχωρήθηκα κυρίως γιατί δεν θα μπορούσα να βρω ένα ίδιο, ιδιαίτερα στην Αλεξανδρούπολη και στη Σαμοθράκη όπου είχα μόλις φτάσει. Εδώ και χρόνια έχουν αποσυρθεί και αντικατασταθεί από μοντέλα με περίπου ίδιο λογισμικό, διπλάσια μπαταρία (μέχρι 25 ώρες!!), πιο αδύναμο επεξεργαστή (που δεν τρέχει Rockbox), firmware που έχει επιτέλους folder view αλλά με πολύ αργό rewind στα αρχεία μεγάλου μήκους τύπου audiobook για παράδειγμα, μεγαλύτερο μέγεθος και χειρότερη οθόνη. Και τιμή λιανικής 50€ αντί για 35€.
Μολαταύτα, η διπλάσια μπαταρία είναι σημαντικό πλεονέκτημα, και μάλλον υπερτερεί των άλλων πισωγυρισμάτων. Και πρέπει να πω πως βάζοντας του μια 16άρα microSD, έφτασε και ξεπέρασε την χωρητικότητα που κάποτε είχε το ποταμάκι, το iRiver, το πρώτο μου player.
Ελπίζω να μην το χάσω και αυτό και να μου κρατήσει για κάποια χρόνια. Όχι όχι, δεν υπάρχει «ελπίζω», υπάρχει «πιστεύω».
Μόλις συνειδητοποίησα ότι γράφοντας για τα players, πρέπει να γράψω κάτιτις για τα ακουστικά που έχω χάσει. Αυτά που έχασα με το Clip Zip, κάτι Sennheiser CX200 νομίζω, πρέπει να ήταν τα 5632α που χάνω. Τα τελευταία χρόνια τα χρήματα που έχω ρίξει σε ακουστικά που πλέον δεν έχω στην κατοχή μου πρέπει να είναι ξεπερνάνε την τιμή ενός… χμ… βάλτε κάτι ακριβό, αλλά όχι πολύ ακριβό. Πείτε ένα 3DS. Μεταχειρισμένο. Δεν πειράζει, για βιλία και podcast καλά είναι και τα ακουστικά αυτά που σου δίνουν δώρο…
Ξέρετε τι θα ήθελα μόνο; Υποστήριξη για Audioscrobbler και πεδομέτρηση, για να μην χρειάζεται να κουβαλάω το 3DS παντού ψυχαναγκαστικά και να βάζω στο κινητό apps που το κρατάνε ξύπνιο ή δεν λειτουργούν καθόλου—looking at you, Runtastic. Το scrobbler θα ήταν ενδιαφέρον, αν και, τελικά, λίγο μάταιο. Το last.fm μου δεν ανταποκρίνεται καθόλου στην πραγματικότητα πια. Αφού το ξεκίνησα όταν ακόμα είχα το ποταμάκι, που και για αυτό, τότε, έψαχνα τρόπο να συνδέσω με το last.fm μου. Και όπως μου αρέσει να κάνω, ας αναρωτηθώ πια είναι η χρησιμότητα, τελικά, του να έχεις last.fm. Εκτός από το να βρίσκεις τα κομμάτια που είχες στο Grooveshark αλλά επειδή διαγράφηκε το Grooveshark έχασες, όμως στο last.fm έχουν σωθεί. Μάλλον: τι είναι αυτό που με κάνει να θέλω στο πίσω μέρος του μυαλού μου κάτι να καταγράφει τι ακούω; Εμένα και άλλους πολλούς; Είναι ότι φοβόμαστε τον θάνατο και τη λήθη πιο πολύ από οποιαδήποτε άλλη εποχή τελικά, μήπως;
Γιατί όταν μιλάω για μένα συχνά χρησιμοποιώ πρώτο πληθυντικό αντί για πρώτο ενικό; Είναι για να νιώθω λιγότερο άσχημα για πράγματα που με κάνουν και νιώθω άβολα, κάνοντας προβολή την αμηχανία μου στον ευρύτερο κόσμο; Γιατί κάνω τόσες ερωτήσεις που δεν έχω καν πρόθεση να απαντήσω ποτέ;
Αν υπήρχε κάποιο πόιντ σε αυτό το ποστ, δεν ξέρω ποιο έιναι πια. Ίσως ότι τα MP3 Players έχουν ζωή, παρά την υπέρτατη κυριαρχία των κινητών. Άλλο πράγματα τα κουμπάκια αντί για οθόνη αφής, κι άλλο πράγμα το σπιρτόκουτο σε σύγκριση με την γκουμούτσα. Τι να κάνουμε.
Και κάτι ακόμα: από ένα σημείο και μετά έγινε πολύ λιγότερο φετιχιστικό το όλο θέμα με τα ηλεκτρονικά για μένα, αφού δεν θυμάμαι τόσο καθαρά της λεπτομέρειες σχετικά με τις συσκευές που είχα πιο πρόσφατα, όσο για αυτές που είχα 10 χρόνια πριν. Κατάλαβα ότι είναι συσκευές και χάνονται, ή πεθαίνουν, ίσως—τα παντα ρει, ουδέν μένει;
Yes, Shovel Knight is every single bit as good as it’s said to be—all eight of them. The little detail that makes me feel all cozy and warm inside? You can change the language in-game.
Ήθελα να ξεκινήσω να γράφω αυτό το ποστίο στα αγγλικά. Συνήθως αποφασίζω να γράψω στα αγγλικά γιατί έτσι δεν αποκλείω κανέναν που να μπορεί τουλάχιστον να διαβάσει στην τρέχουσα παγκόσμια γλώσσα, και γενικά μου αρέσει, αν και έχω παρατηρήσει ότι γράφω αρκετά διαφορετικά σε ύφος και τόνο όταν δεν γράφω στα αγγλικά. Τέλος πάντων, αποφάσισα σήμερα να γράψω στα ελληνικά γιατί μερικές φορές καταφέρνω να γράψω λίγο πιο συναισθηματικά έτσι και το σημερινό ποστίο έχει να κάνει με τα πάντα εκτός απ’τη λογική.
Soundtrack:
Μουσική από ένα παιχνίδι το οποίο με έκανε να αισθανθώ μοναξιά, μελαγχολία, μαγεία και ομορφιά – όχι νοσταλγία- ως ενήλικος qb. Το βάζω εδώ γιατί ήταν πολύ έντονο το συναίσθημα όταν το άκουσα τελευταία φορά με τη Δάφνη πριν 2 μέρες. Άκουγα την μουσική προσεκτικά – δεν ήταν απλά video game music που μου αρέσει σήμερα επειδή μου άρεσε πριν 10 ή15 χρόνια. Tο ότι με έκανε να θέλω να χρησιμοποιήσω ενεργά την ακοή μου για να το απολαύσω ήταν μια αποκάλυψη. Το παραθέτω εδώ ως soundtrack για το post και ένα μικρό φόρο τιμής για ένα παιχνίδι για το οποίο πολύ λίγα έχω γράψει (αν και κάποια έχω πει) σε σχέση με το πόσα νιώθω για αυτό, κι ας το έχω παίξει σχετικά λίγο. Για αυτό, για την ιστορία της δημιουργίας του, για τον περίφημο δημιουργό του και τα μεθεόρτια… Μπρρρ. Ανατριχιάζω μόνο που το σκέφτομαι.
Πριν λίγο γύρισα από περίπου 20 λεπτά περπάτημα. Βγήκα να περπατήσω γύρω στις 23:30 για να προλάβω την αλλαγή της ημέρας. Δεν ήθελα ιδιαίτερα να περπατήσω αλλά κάτι με παρακίνησε…
Σήμερα λοιπόν κλείνω 2 βδομάδες με το καινούργιο μου 3DS. Κάτι με έπιασε μετά την επιστροφή απ’την Βουλγαρία και ήθελα να παίξω καινούργια Nintendo games. Συνειδητοποίησα ότι δεν είχα παίξει πραγματικά φορητό της Nintendo από τότε που έχασα το DS Lite μαζί με όλα μου τα παιχνίδια πριν περίπου 6 χρόνια, όταν το παράτησα μέσα σε μια πορτοκαλί τσάντα ένα ωραίο πρωί στη μέση του λιμανιού της Μυτιλήνης μαζί με ένα αντίτυπο του Περί Θανάτου και ξαφνιάστηκα όταν 10 λεπτά αργότερα είχε κάνει φτερά. Από τότε περίπου, και με εξαίρεση το Skyward Sword, σταμάτησα να ακολουθώ την Nintendo και τις νέες τις δημιουργίες, και αρκετές φορές έχω πει ότι δεν νιώθω πια πως φτιάχνει παιχνίδια που απευθύνονται σε μένα. Eίχα την αίσθηση πως ξεπέρασα την Nintendo όπως μια μέρα ξεπερνάς τον παιδικό σου έρωτα που ήσασταν μαζί από το δημοτικό μέχρι το τρίτο έτος αλλά μια μέρα, ε, απλά ήθελες να δοκιμάσεις κάτι καινούργιο, και μετά δεν υπήρχε επιστροφή.
Έχοντας ακόμα αρκετά χρήματα από το πακετάκι που καθιστά δυνατό το να ζω άνεργος και με ελάχιστο εισόδημα εδώ και περίπου 2 μήνες, αποφάσισα πως θα ήταν επίσης ωραία ιδέα να αγοράσω ένα 3DS για τη Δάφνη, για να παίζουμε Pokémon μαζί, για να παίξει επιτέλους το Ocarina of Time και άλλα που ήθελε να δοκιμάσει. Ήταν ένα μικρό δώρο για την επέτειο της γνωριμίας μας (“you had sex before you kissed?”). Μπορεί η ίδια να μας πει αν το διασκεδάζει, αν και μάλλον ναι, κρίνοντας απ’τις δεκάδες ώρες που έχει ήδη ρίξει στο Pokémon X.
Αγόρασα το 3DS της Δάφνης 150€ μαζί με θήκη, το Street Fighter 4, το Pilotwings Resort και το Ocarina of Time (και το PES ’11, *μπαρφ*) από έναν πιτσιρικά 15 χρονών ο οποίος το πούλαγε γιατί ήθελε να μαζέψει λεφτά για PS4 και το Destiny. Όταν βρήκα την αγγελία απ’το Aggeliopolis και τον πήρα τηλέφωνο για να κανονίσουμε την συναλλαγή, τελικά συνεννοήθηκα με τον πατέρα του, ο οποίος α) με ρώτησε αν ήθελα την κονσόλα για το δικό μου παιδί, και β) με ρώταγε ξανά και ξανά αν θα την αγοράσω, λες και ήταν κάτι το απίστευο που ένας 25άρης μουσάτος τύπος θα ήθελε να αγοράσει ένα αντικείμενο διόλου ευκαταφρόνητης αξίας απ’τον 15χρονο γιο του. Πριν φύγω ρώτησα τον γιο αν είχε απολαύσει το OoT, και του είπα ότι μικρός ήταν απ’τα αγαπημένα μου παιχνίδια (γι’αυτό θέλω και να το παίξει η Δάφνη). Μου απάντησε ναι. Όταν άνοιξα το 3DS και το Activity Log, είδα πως είχε ρίξει λιγότερο από 10 ώρες στο OoT και πολύ περισσότερες στο Μeet the Robinsons.
Εκείνη την μέρα ήταν επίσης και το πρωτάθλημα Super Smash Bros for 3DS στο (gulp) The Mall. Πήγα με τη Δάφνη και τον Kira, ο οποίος έφερε τον Commander SP και άλλους σκληροπυρηνικούς νιντεντάκηδεςπου με κάνουν να μοιάζω με casual τελευταίας διαλογής. Όλοι συλλέκτες, βέβαια… Αναρωτιέμαι πώς και τόσοι hardcore gamers είναι και συλλέκτες; What is it about hoarding? Τελος πάντων, στο τουρνουά έφτασα στον προημιτελικό, με τον Yoshi κλασικά, not bad για κάποιον που πρώτη φορά έπιανε το παιχνίδι… Την επόμενη μέρα, βρήκα αγγελία για ένα Limited Edition 3DS XL με το ίδιο game το οποίο ξεροστάλιαζα. 180€ αντί για 240€ που έκανε κανονικά, σχεδόν καινούργιο. Όπως έμαθα, ήταν δώρο. Δεν ξέρω γιατί έφυγε από τα χέρια του αρχικού δέκτη και έφτασε στις αγγελίες του insomnia.gr, ομως είμαι σίγουρος ότι είναι μια δακρύβρεχτη ιστορία.
Πολλές ανούσιες λεπτομέρειες για κάτι που δεν έχει καμία σημασία; Κρατηθείτε: την ίδια μέρα, αγόρασα από άλλον πωλητή άλλο ένα 3DS XLγιατί το έδινε 140€ (θα ήταν 120 χωρίς τα παιχνίδια) μαζί με Animal Crossing και Pokémon X , το οποίο έδωσα στη Δάφνη. 20€ για το Pokémon και το Animal Crossing. Not bad. Τσίμπησα από κάπου αλλού (ναι, πάλι μεταχειρισμένο) το Pokémon Υ που παίζω εγώ, και μου ξέμεινε η κονσόλα η οποία χαράζει τώρα τη δική της ιστορία… Ίσως ο Skallamann, το όνομα του Mii που κάνει τις βρωμοδουλειές στο δικό μου στο Puzzle Swap και στο Quest, καταλήξει στα χέρια του Kira. Γιατί όχι;
Τέλος, αγόρασα επίσης το Kingdom Hearts Dream Drop Distance για 10€ για τη Δάφνη, και με άλλα 10€ το Fire Emblem Awakening το οποίο κράτησα εγώ. Με το Winter Promotion 2014 της Νintendo κατάφερα επίσης να κατεβάσω δωρεάν το Zelda: Link Between Worlds, το οποίο με έχει ενθουσιάσει — θυμόμουν όταν είχα δει τα πρώτα βίντεο που είχαν κυκλοφορήσει ότι σκεφτόμουν πως θα είναι βλακεία. So glad I’ve been proven wrong. Man, that’s a lot of games, isn’t it?!
Η Δάφνη μισεί αυτή τη φωτογραφία αλλά εγώ νομίζω ότι είναι απλά τραγικά ηλίθια (in a good way!) Τραβηγμένη και μονταρισμένη αυτόματα απ’το 3DS μουStickers, stickers everywhere!
Καλά όλα αυτά. Αλλά όπως προανέφερα, βγήκα και περπάτησα χωρίς να το πολυθέλω για να μαζέψω play coins, ένα εικονικό συνάλλαγμα που κερδίζεται περπατώντας, για την ακρίβεια 100 βήματα για κάθε νόμισμα με μάξιμουμ τα 10 ανα ήμερα, και μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να αγοράσεις βασικά βλακείες: άχρηστα παζλ και καπέλα για τα Mii, και κάποια items ή hints σε μερικά παιχνίδια. Το θέμα είναι ότι με το Street Pass και το τρίτο 3DS, το οποίο υποτίθεται πως θέλω να πουλήσω, έχω εθιστεί στο να χρησιμοποιώ αυτά τα νομίσματα και να ανταλλάζω κομμάτια παζλ και να χρησιμοποιώ τα δικά μου Miis μεταξύ τους για να προχωράω στο quest, κάτι το οποίο πραγματικά δεν έχει νόημα, εκτός απ’το ότι είναι σούούούπερ εθιστικό και σε κάνει να θέλεις να ανοίγεις το 3DS συνέχεια! Έξυπνες κινήσεις Nintendo… Πώς αλλιώς θα έκανες τον κόσμο να θέλει να έχει, για οποιονδήποτε λόγο, περισσότερα από ένα 3DS;
Διαπιστώνω στον εαυτό μου ότι είμαι πολύ επιρρεπής σε πράγματα όπως το StreetPass που έχουν σταδιακή πρόοδο και κατα κάποιον τρόπο παίρνουν τη ζωή και το τι κάνεις σε meta επίπεδο και την κάνουν game — ο Μάριο έκανε μια παρόμοια παρατήρηση για μένα. Απ’τα achievements μέχρι το Μеmrise κι απ’το last.fm μέχρι αυτή τη κολλητική χαζομαρούλα με τα StreetPass και τα play coins: streaks, ημερομηνίες, δεδομένα, αυτό το πολύ περίεργο και πρωταρχικό συναίσθημα του να ολοκληρώνεις κάτι στο οποίο πατάει και το 7×7 challenge, π.χ. Γι’αυτό το HabitRPG μου άρεσε τόσο, αν και το σταμάτησα γιατί πολύ συχνά έχανα μέρες, όχι επειδή δεν είχα κάνει τα daily quests μου αλλά επειδή έμενα έξω και μακριά από τερματικό ικανοποίησης συνηθειών i.e. τον υπολογιστή μου ή κάποιο smartphone και έτσι πέθανα χωρίς λόγο ουκ ολίγες φορές. Γενικά, I don’t get it and it’s scary.
Μπαίνοντας σε αυτό τον κόσμο μετά από χρόνια, του «αγοράζω ένα κομμάτι hardware για να παίζω games», ξαναβλέπω–όχι πως το είχα ξεχάσει–πως οι gamers είμαστε ουσιαστικά και πολύ βασικά απλά καταναλωτές, και μάλιστα από τους πιο αφωσιομένους, ξεδιάντροπους καταναλωτές που υπάρχουν. Όσο πιο μεγάλος καταναλωτής, τόσο πιο gamer. Νέες πανάκριβες κυκλοφορίες, κονσόλες, προσφορές, συνεχώς το κυνήγι του καινούργιου, μια έλλειψη ικανοποίησης που πλανάται στον αέρα… Πόσοι gamers δεν είμαστε ανισόρροποι και, όπως δείχνω σε αυτό το post, ψάχνουμε στα παιχνίδια μια γλύκα για να πνίξουμε την έλλειψη κατεύθυνσης μας; Τι θα μας σώσει;
Νιώθω πολύ άδειος δημιουργικά αυτόν τον καιρό μετά την Βουλγαρία (και όσο ήμουν στην Βουλγαρία…) γι’αυτό και νομίζω ότι έχω στραφεί στο gaming περισσότερο απ’ότι συνηθίζω πια. Επιπλέον, πιστεύω ότι υπάρχει άμεση σύνδεσημεταξύ της έλλειψη έμπνευσης μου και την ξαφνική μου πόρωση με το να ψάχνω προσφορές για μεταχειρισμένα games παντού, ταυτόχρονα μην παίζοντας τα πρόσφατα αγορασμένα μου παιχνίδια στο Steam αλλά και σπρώχνοντας μακριά τον σωρό από άλλα πράγματα, δημιουργικά και μη, τα οποία θα μπορούσα να κάνω στον ελεύθερο μου χρόνο.
Ρωτώντας τον εαυτό μου τι θα ήθελα περισσότερο, ένα Wii U ή ένα ποδήλατο, η λογική μου απάντηση είναι ξεκάθαρα ποδήλατο: θέλω ένα μέσο μεταφοράς το οποίο θα με γυμνάσει, ειδικά τώρα που το τρέξιμο έχει φουντάρει, θα μου επιτρέψει τα κάνω τα μεγάλα ταξίδια με το ποδήλατο που πάντα ονειρευόμουν και θα με φέρει πιο κοντά σε αυτόν τον κόσμο ο οποίος με συναρπάζει και έχω απομακρυνθεί από τότε που άφησα την Μυτιλήνη. Η συναισθηματική μου επιλογή όμως με έχει κάνει να κοιτάζω αγγελίες για Wii Uκαι καμία για ποδήλατο, ενώ ούτε καν έχω προλάβει να παίξω τα μισά απ’τα ακριβά παιχνίδια που μόλις αγόρασα. Αυτό δηλώνει ένα πράγμα: ότι τα games είναι η εύκολη επιλογή, το χρυσωμένο χάπι που με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο με κρατάει ακριβώς στο σημείο που βρίσκομαι. Το Wii U θα με κρατήσει σπίτι, το ποδήλατο θα με αφήσει να φτάσω μακριά με τη δύναμη των ποδιών μου. Και οι δύο επιλογές είναι καταναλωτικές, αλλά μόνο η μία είναι συμβόλαιο και υπόσχεση κατανάλωσης και στο μέλλον.
Ένα άλλο παράδειγμα: ήδη κάπως έχω πειστεί ότι πρέπει να αγοράσω το παραπάνω όταν βγει. Λες και δεν υπάρχουν πολύ καλύτεροι τρόποι να χρησιμοποιήσω τα χρήματα μου, ή λες και το ωραίο 3DS που έχω μόνο 2 βδομάδες πρέπει να αντικατασταθεί το συντομότερο. Έχουμε τρελαθεί… Σε παρακαλώ qb του μέλλοντος, μην ενδώσεις!
Don’t get me wrong–of course I love games: playing them, reading about them, writing about them. Αυτό όμως που συμβαίνει εδώ, κυρίως με το Steam και με τις πρόσφατες αγορές μου, είναι ότι η αγορά νέων (και μεταχειρισμένων, το ίδιο είναι για μένα) παιχνιδιών ικανοποιεί μια περίεργη, διεστραμένη ανάγκη η οποία με βαραίνει–πολύ διαφορετική απ’το ίδιο το παίξιμο. Συχνά άλλωστε λέμε με την Δάφνη, και όλοι οι παίκτες το ξέρουν αυτό, πως είναι ώρα να σταματήσουμε να αγοράζουμε παιχνίδια και να αρχίσουμε να τα παίζουμε! Έχουμε συζητήσει να κάνουμε μια συμφωνία να μην αγοράσουμε νέα παιχνίδια πριν παίξουμε τουλάχιστον κάποια απ’όσα έχουμε, αλλά είναι τόσο φοβιστική αυτή η δέσμευση που την αποφεύγουμε.
Εγώ μπορώ να κάνω την αρχή, λέγοντας πως δεσμεύομαι, εδώ και τώρα, να μην αγοράσω νέο παιχνίδι, και να μην κατεβάσω νέο game για το Wii, και να παίξω μόνο αυτά που έχω τώρα στη διάθεση μου, μέχρι το τέλος του χρόνου, και με δυνατότητα επέκτασης. Περίπου για τον ίδιο λόγο αποφάσισα να μην πάρω τη δουλειά σύνταξης για το GameWorld.gr, εκτός απ’το ότι ο ιδιοκτήτης έχει πολύ άσχημη φήμη στην πιάτσα–μα να κακοπληρώνεσαι και να μην έχεις χρόνο να παίξεις αυτά που θέλεις; Για να δούμε τι θα γίνει από αυτό. Ό,τι θέλω να παίξω στο μεταξύ θα το γράψω σε μια λίστα για αγορά στο μέλλον. Και για αυτήν την προσφορά του Wii U με το Smash το οποίο θα είναι στα 240€ για τα Χριστούγεννα για την οποία έχω ακούσει και την λιγουρεύομαι… Ε, καλύτερα να πάρω ποδήλατο αν είναι να πάρω κάτι, έτσι δεν είναι;
Christine : You don't know the proper etiquette when dealing with a lady, do you? You should have brought flowers or something, then I might be inclined to talk with you...Oh yes, in my case, hibiscus are best...
* - With the item available:
Christine : Oh, you brought me a hibiscus! How sweet! Well, since you are such a gentleman I have a request to make of you. Will you listen?
-----------------------------------------------------------
-(Yes)
Christine : I would like you to take this letter to a Mr. Write who lives on the border of the Mysterious Forest, please!
<game> : You traded <Hibiscus> for a goat's letter <Letter>! ...Great!?
* - Subsequently:
Christine : You know, sometimes I can't help eating a delicious piece of paper, even if it's a letter to my darling Mr. Write... How embarrassing!
