What would a holy book—a supposed hotline with God—read like if it was written today? Would it be enough to jump-start new religions the way the Bible or the Quran did in their time?
What would God have to say about marriage? Child rearing? Aliens? The nature of the individual soul and how each one is an instance of God, of creativity, of consciousness discovering itself and who it wants to be? How about sacrilege? Sin? Free Will? Life after death? Can God be insulted? What is the divine dichotomy (I love this concept)?
Instead of the typical, monotheistic concept God we’re used to who is worshiped as if He/She/It was a vengeful, entitled asshole, God here appears as the real deal, the creator full of compassion and love the Big Guy from the Bible is supposed to be, and it’s incredibly refreshing. Next to this Creator, I can’t believe what all kinds of mass religion crap is passed off as ultimate truth. There’s just no comparison. It’s staring at the sun on the one hand—impossible without looking away lest you go blind—and having one of the warm light LED lamps on the other.
In fact, I can easily see pieces of Conversations with God be used 200 years from now in the same way the Bible is quoted today, with the difference that the former draws from profound sources and delivers meaning and advice that can be useful to people living in the 21st century instead of the trite, hollow, more traditionalist than insightful Old Testament passages that so often make their appearances in American media and try to pass themselves off as spiritual—and which frankly annoy me to no end.
To drive the point home, even though I did thoroughly enjoy CwG#3 in audiobook format unlike the first two which I read on my Kindle, I must say I would recommend reading the books instead of listening to them. If audiobooks are your thing then the audio is also great, especially the fact that God was voiced by a woman as well as a man taking turns in the conversations. Τhe actors were excellent to boot—I imagined the male God as a cross between Morgan Freeman (damn movies!), Dumbledore and an aged Eddard Stark (what a sense of imagination! /s) and the female one as President Roslin from Battlestar Galactica. However, not being able to highlight incredible insights that appeared every other “page”, it seemed, was a problem, and that alone would count as reason enough for me to actually get all three books in paperback—just to underline the hell out of them! Literally? Heheh.
Deciding whether to give this four stars, as I did for #2, or five, as I did for #1, took me all of about 80 seconds. “Feck it”, I decided. I’ve recommended this book already to pretty much everyone I’ve talked to about books with whom I share even a remote interest in spirituality or anything transcendental. At this point, that it’s just more of the same, which was my main issue with #2, isn’t a problem. While there’s little really new “content” here, only reiterations of the same basic teachings, don’t they say that repetition is the mother of knowledge?
In case this review didn’t manage to convey my enthusiasm and my belief that this book can only enrich your life in some way and that anyway you should definitely read Conversations with God, here are my respective ones for #1 and #2.
Ρε Χωλλ! Πριν κάποιες εβδομάδες έχασα (πάλι) το MP3 player μου — ή μάλλον μου το κλέψανε, δεν θα μάθω ποτέ. Ήταν στα Γιάννενα, στο Game Core, το ίντερνετ καφέ όπου ξεκίνησα να γράφω αυτό το ποστίο, και ήταν το μπλε Sansa Clip Zip μου που πολύ το αγαπούσα και με είχε συντροφέψει σε πολλές διαδρομές, τρεχάλες και όμορφες στιγμές. Είχα μέσα φορτωμένο Beirut, Sigur Ros, Steven Wilson, Tim Minchin, King Crimson, Θανάση, Gramatik, Conversations with God, το Sapiens, πολλά επεισόδια Mysterious Universe, και μια ηχογράφηση από έναν κύριο στην Κερκίνη ο οποίος μας είχε παίξει έναν αργό ρυθμό στο τυμπανό του και έλεγε ότι αν το παίζαμε αυτό κάθε μέρα (ή μήπως ήταν κάθε βδομάδα;) για 10 λεπτά η ζωή μας θα γινόταν καλύτερη. Ότι θα μπαίναμε σε έναν ρυθμό. Δεν θυμάμαι ακριβώς τι είχε πει, αλλα μου φαινόταν τότε πολύ βαθύ και καλή συμβουλή. Δεν το ξανάκουσα ποτέ, παρόλο που το είχα ηχογραφήσει τότε με το Sansa. Ίσως επειδή το είχα ηχογραφήσει με το Sansa.
Συνειδητοποίησα κάποια πράγματα αγοράζοντας από τα Public Αλεξανδρούπολης (μακάρι να υπήρχε η ποικιλία για να τον αγοράσω από αλλού) τον αντικαστάτη του παλιού μου Sansa: ότι όσον αφορά τα consumer electronics, (πώς τα λένε αυτά στα ελληνικά;) μετά από τον αριθμό κινητών που έχω αλλάξει, ο οποίος ούτως ή άλλως είναι ανησυχητικά τεράστιος και είμαι μόνο ένας άνθρωπος σε έναν ωκεανό ανθρώπων– αμέσως μετά έρχονται τα MP3 players.
Όσα πέρασαν ποτέ από τα χέρια μου ήρθαν κι έφυγαν, χωρίς να αφήσουν πίσω τους τίποτα. Αυτά τα γκατζετάκια που πριν τα αποκτήσω και πριν τα αγοράσω (ή μου τα αγοράσουν) ερευνούσα τόσο πολύ, κάθε παράμετρο, δέκα χρόνια μετά ή λιγότερα δεν μπορώ να θυμηθώ σχεδόν αν ποτέ μου ανήκαν ή όχι. Λίγες και αποσπασματικές αναμνήσεις έχω μαζί τους, και συνήθως πρέπει συνειδητά να τα προσθέσω σε ένα νοητικό κάδρο που είναι συνταγή για πλαστές αναμνήσεις, παρά ανήκουν οργανικά εκεί στην ανάμνηση. Μάλλον με τα περισσότερα πράγματα γίνεται αυτό, η νοητική προσθήκη εννοώ, αλλά τέλος πάντων.
Όντας πλέον μιας κάποιας ηλικίας ώστε να έχει νόημα μια τέτοια μικρή αναπώληση, ας πάω πίσω σε όλα τα players που είχα κάποτε που μπορώ να θυμηθώ, γιατί είμαι σίγουρος ότι κάποια δεν θα τα θυμάμαι, ξεκινώντας από την εποχή που άρχισα να έχω κάποιο δικό μου γούστο στη μουσική πέρα των game themes. Πείτε γύρω στα 14.
Ένα MP3 CD player φορητό
Το πρώτο μου MP3 player έπαιζε MP3 CD. Δεν ήταν Philips, δεν θυμάμαι καν βασικά τι μάρκα ήταν, ήταν δώρο Χριστουγέννων του 2003 και μου έσπασε τα νεύρα πολύ γρήγορα. Δεν θυμάμαι τον λόγο. Δεν έπαιζε καλά τα CD? Δεν άνοιγε; Δεν φόρτιζε; Η μπαταρία κράταγε λίγο; Κόλλαγε; Κάτι τέτοιο. Η μουσική που άκουγα τότε έχει σχεδόν μηδενική υπερκάλυψη με αυτή που ακούω σήμερα, συμπεριλαμβανομένων των game themes, και με το ζόρι είχα αρχίσει να ακούω Pink Floyd. Φανταστείτε… Κατέληξε στον τότε κολλητό μου Άλντο, όπως και πολλά άλλα από τα ηλεκτρονικά μου που δεν ήθελα πια μικρός.
To Ρόμπα το είχα εκεί, το 2004, γύρω στα 15 ήμουν. 256MB! Χωρίς δίσκους ή CD! ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ! Ήταν το πρώτο μου MP3 player όπως θα τα αναγνωρίζαμε σήμερα. Δεν θυμάμαι πόσο το είχα και τι απέγινε, θυμάμαι όμως ότι είχε ένα παρόμοιο ο Φάνης. Έκανε μεταξύ 150 και 200€.
Το πολυαγαπημένο μου «ποταμάκι». Δώρο γενεθλίων το 2005, με λεφτά τσονταρισμένα και από τους δύο μου γονείς και από τους συζύγους τους τότε. Έκανε γύρω στα 350€ αν θυμάμαι καλά, το είχα μέχρι το 2008. Μου το κλέψανε στη Ρώμη όταν είχαμε ταξιδέψει στην Ευρώπη με την Αλεξ. Κοιμόμασταν με βάρδιες στον κεντρικό σταθμό περιμένοντας να ξημερώσει για να πάρουμε το τραίνο για Ανκόνα, η emobagα μου ήταν ανοιχτή, και ένας δαιμόνιος Ιταλός ελαφροχέρης το πήρε. Θα είδε την δερμάτινη θήκη και θα γλυκάθηκε. Τον είδα με την άκρη του ματιού μου, αλλά όταν κατάλαβα τι είχε γίνει ήταν αργά. Θα μπορούσε να είχε κλέψει το πορτοφόλι μου ή το DS Lite μου, το οποίο εντάξει, το έχασα και χωρίς βοήθεια τελικά μερικούς μήνες αργότερα.
Το iRiver μου άρεσε πολύ. 20GB (είχε σκληρό δίσκο, όπως τα φρέσκα iPod που μόλις ξεκίναγαν να γίνονται μόδα παγκοσμίως), πολλή μπαταρία, εντυπωσιακή οθόνη για την εποχή—μπορούσε να παίξει μέχρι και βίντεο αν το έφτιαχνες σωστά και έκανες την κατάλληλη μετατροπή. Είχα πειραματιστεί με το να βλέπω άνιμε σε αυτό το μηχανηματάκι αλλά μετά ήταν μεγάλη μανούρα να μετατρέπεις κάθε βίντεο ξεχωριστά και είχαν πολύ μικρό framerate. Σε κάποια φάση του είχα αλλάξει και το firmware και είχα βάλει Rockbox αλλά το βαρέθηκα γρήγορα.
Αν το είχα ακόμα, με μια αλλαγή μπαταρίας θα δούλευε άψογα είμαι σίγουρος. Σκυλί. Πόσο να κάνει να αγοράσεις ένα τέτοιο μεταχειρισμένο;
Ή μήπως ήταν 4GB; Πότε το πήρα; Δεν θυμάμαι… και δεν θυμάμαι καν πόσο το είχα. Ξέρω μόνο ότι έκανε γύρω στα 80€ και το έχασα στη Δανία. Μου το κλέψανε σε ένα μαγαζί με second-hand ρούχα.
EDIT: Θυμήθηκα από άκυρη φάση ότι έχω φωτογραφίες με το Mozaic και άθλια ακουστικά που είχα τότε (περισσότερα σχετικά με τα ακουστικά μετά). Έβγαζα σελφιζ με τρίποδο, την e-510 και τηλεκοντρόλ, του οποίου το υπέρηθρο φωτάκι σκέφτηκα ότι θα έβγαινε στις φωτό, και είχα δίκιο.
Έκφραση που είχα όταν πήδηξα και τραβήχτηκε το καλώδιο των ακουστικών γιατί τέντωσα το χέρι μου.
5. Μια μαλακία MP3 no-name αντιγραφή του iPod nano που την πήρα στη Δανία γιατί δεν είχα λεφτά να πάρω κάτι καλύτερο.
Δεν θυμάμαι καν αν χάλασε ότι το πέταξα στη Βαλτική απ’ τα νεύρα μου.
6. Νόκια που δεν θυμάμαι το όνομα του αλλά είχα ξεφτιλίσει
Kitsune (αλεπού) & Donkey Kong. Τους βλέπετε;Το αρχιπέλαγο της φθαρμένης οθόνης και το κάλυμα που κρατιέται στη θέση του μόνο από σελοτεϊπ
Το «πόσο σκληρός είστε;» κινητό του Garret που με ενέπνευσε να αγοράσω αδιάβροχο κινητό. Εδώ βυθισμένο σε νερό ενώ το δικό μου κινητό το καλεί. Όταν επιχείρησα να επαληθεύσω το πείραμα/επίδειξη, τα πράγματα δεν πήγαν ακριβώς όπως ήθελα…
Ένα μικρό απόσπασμα σχετικά με την πρώτη φορά που παρα λίγο να πνιγεί το κινητό αυτό. Παρμένο από ένα forum που είχα γράψει τότε όταν είχα νιώσει πολύ σκατά για αυτό και η εμπειρία είχε τα χνώτα της ζεστά στον σβέρκο μου:
Σε αυτό το κινητάκι άρχισα να ακούσω audiobooks και podcasts—Dan Carlin, The Higherside Chats, Eckhart Tolle, την ραδιοφωνική εκπομπή του Hitchhiker’s Guide to the Galaxy… Τότε είχα λιώσει το Collecting Space και το The 78 του Στιβάκου, τους Amplifier και τον Devin Townsend. Από τα αγαπημένα μου χαρακτηριστικά ήταν που είχε πεδόμετρο, και άρχισα να περπατάω περισσότερο για να βγαίνει πενταψήφια μέτρηση όσο το δυνατόν πιο συχνά. Με είχε βολέψει, αλλά ναι, βρήκε τον υγρό του τάφο έναν χρόνο μετά, παρ’ότι είχε επιζήσει από το πρώτο waterboarding. Το είχα βάλει στη θάλασσα βράδυ με τον φακό αναμένο. Βλέπαμε με τη Δάφνη αχινούς να περπατάνε, όπως περιγράφω στο πρώτο λινκ. Και ο φακός έσβησε και δεν ξανάναψε ποτέ.
Το να πεθάνει το αδιάβροχο κινητό από δυο εμβαπτίσεις το βρίσκω πάντως πολύ ποιητικό. Έζησε Μάρτιο του ’12 με Ιούνιο του ’13.
8. Άλλο Νόκια που δεν θυμάμαι το όνομα του δανεισμένο απ’ τη Δάφνη με QWERTY (ψάχνοντας στο νετ ανακάλυψα ότι είναι το C3)
Όχι το δικό μου χέρι btw
Όταν το παραπάνω Samsung πνίγηκε, η Δάφνη μου δάνεισε ένα δικό της που είχε πριν πάρει smartphone, κι ήταν και για μένα το κινητό που είχα μέχρι να πάρω το πρώτο μου smartphone. Με το κινητό αυτό ξεκίνησα το C25K, να τρέχω δηλαδή. Βόλεψε γιατί είχε χρονόμετρο, γύρους κτλ, αλλά με το Podrunner δεν χρειαζόταν—έβαζα το αρχείο, έπαιζε, κι εκείνο με ειδοποιούσε για το πότε να σταματήσω, πότε να ελαττώσω ταχύτητα κτλ.
Είναι ίσως η μόνη συσκευή από όλες αυτές που ακόμα ζει ή δεν χάθηκε.
Ήμουν έτοιμος να βάλω εδώ μια εικόνα της Σάνσα από το Game of Thrones αλλά κρατήθηκα.
Sansa Clip Zip με αϋδιοβιβλία
Tο αγόρασα τον Αύγουστο του 2014 όταν αποφάσισα ότι δεν ήθελα πια να παίρνω όλο το κινητό μαζί μου για τρέξιμο και προτιμούσα κάτι πιο φορητό που να έχει και clip. Με μέγεθος σπιρτόκουτου, εσωτερική μνήμη 4GB, ενισχυτή, υποδοχή microSD, υποστήριξη FLAC και πολλών άλλων φορμά, καλές κριτικές και με τιμή μόλις 35€, δεν μου έκανε εντύπωση που πολλοί κάτοχοι του μικρού αυτού Sansa έγραφαν ότι είχαν αγοράσει 3+ συσκευές για να έχουν στοκ. Τόσο καλό εργαλειάκι ήταν.
Κι εκείνου του έβαλα δοκιμαστικά Rockbox όπως είχα κάνει στο iRiver, γιατί εντάξει, είχε κάποια προβληματάκια με το interface, κυρίως με την εύρεση των αρχείων γιατί δεν είχε folder view, αλλά κι εκείνο δεν με τρέλανε και το έβγαλα σύντομα.
Τον περισσότερο χρόνο στο Σάνσα μου σίγουρα τον έφαγα ακούγοντας Mysterious Universe (ακόμα δεν έχω γράψει τίποτα γι’ αυτό το αγαπημένο podcast, ε;) αλλά και διάφορα βιβλία, στο τρέξιμο και στα όργανα του άλσους Νέας Σμύρνης. Περισσότερο audiobook player ήταν παρά μουσικής, από την αρχή μέχρι το τέλος. Μέχρι την μοιραία νύχτα στο Game Core…
Όταν έχασα το Σάνσα μου, στενοχωρήθηκα κυρίως γιατί δεν θα μπορούσα να βρω ένα ίδιο, ιδιαίτερα στην Αλεξανδρούπολη και στη Σαμοθράκη όπου είχα μόλις φτάσει. Εδώ και χρόνια έχουν αποσυρθεί και αντικατασταθεί από μοντέλα με περίπου ίδιο λογισμικό, διπλάσια μπαταρία (μέχρι 25 ώρες!!), πιο αδύναμο επεξεργαστή (που δεν τρέχει Rockbox), firmware που έχει επιτέλους folder view αλλά με πολύ αργό rewind στα αρχεία μεγάλου μήκους τύπου audiobook για παράδειγμα, μεγαλύτερο μέγεθος και χειρότερη οθόνη. Και τιμή λιανικής 50€ αντί για 35€.
Μολαταύτα, η διπλάσια μπαταρία είναι σημαντικό πλεονέκτημα, και μάλλον υπερτερεί των άλλων πισωγυρισμάτων. Και πρέπει να πω πως βάζοντας του μια 16άρα microSD, έφτασε και ξεπέρασε την χωρητικότητα που κάποτε είχε το ποταμάκι, το iRiver, το πρώτο μου player.
Ελπίζω να μην το χάσω και αυτό και να μου κρατήσει για κάποια χρόνια. Όχι όχι, δεν υπάρχει «ελπίζω», υπάρχει «πιστεύω».
Μόλις συνειδητοποίησα ότι γράφοντας για τα players, πρέπει να γράψω κάτιτις για τα ακουστικά που έχω χάσει. Αυτά που έχασα με το Clip Zip, κάτι Sennheiser CX200 νομίζω, πρέπει να ήταν τα 5632α που χάνω. Τα τελευταία χρόνια τα χρήματα που έχω ρίξει σε ακουστικά που πλέον δεν έχω στην κατοχή μου πρέπει να είναι ξεπερνάνε την τιμή ενός… χμ… βάλτε κάτι ακριβό, αλλά όχι πολύ ακριβό. Πείτε ένα 3DS. Μεταχειρισμένο. Δεν πειράζει, για βιλία και podcast καλά είναι και τα ακουστικά αυτά που σου δίνουν δώρο…
Ξέρετε τι θα ήθελα μόνο; Υποστήριξη για Audioscrobbler και πεδομέτρηση, για να μην χρειάζεται να κουβαλάω το 3DS παντού ψυχαναγκαστικά και να βάζω στο κινητό apps που το κρατάνε ξύπνιο ή δεν λειτουργούν καθόλου—looking at you, Runtastic. Το scrobbler θα ήταν ενδιαφέρον, αν και, τελικά, λίγο μάταιο. Το last.fm μου δεν ανταποκρίνεται καθόλου στην πραγματικότητα πια. Αφού το ξεκίνησα όταν ακόμα είχα το ποταμάκι, που και για αυτό, τότε, έψαχνα τρόπο να συνδέσω με το last.fm μου. Και όπως μου αρέσει να κάνω, ας αναρωτηθώ πια είναι η χρησιμότητα, τελικά, του να έχεις last.fm. Εκτός από το να βρίσκεις τα κομμάτια που είχες στο Grooveshark αλλά επειδή διαγράφηκε το Grooveshark έχασες, όμως στο last.fm έχουν σωθεί. Μάλλον: τι είναι αυτό που με κάνει να θέλω στο πίσω μέρος του μυαλού μου κάτι να καταγράφει τι ακούω; Εμένα και άλλους πολλούς; Είναι ότι φοβόμαστε τον θάνατο και τη λήθη πιο πολύ από οποιαδήποτε άλλη εποχή τελικά, μήπως;
Γιατί όταν μιλάω για μένα συχνά χρησιμοποιώ πρώτο πληθυντικό αντί για πρώτο ενικό; Είναι για να νιώθω λιγότερο άσχημα για πράγματα που με κάνουν και νιώθω άβολα, κάνοντας προβολή την αμηχανία μου στον ευρύτερο κόσμο; Γιατί κάνω τόσες ερωτήσεις που δεν έχω καν πρόθεση να απαντήσω ποτέ;
Αν υπήρχε κάποιο πόιντ σε αυτό το ποστ, δεν ξέρω ποιο έιναι πια. Ίσως ότι τα MP3 Players έχουν ζωή, παρά την υπέρτατη κυριαρχία των κινητών. Άλλο πράγματα τα κουμπάκια αντί για οθόνη αφής, κι άλλο πράγμα το σπιρτόκουτο σε σύγκριση με την γκουμούτσα. Τι να κάνουμε.
Και κάτι ακόμα: από ένα σημείο και μετά έγινε πολύ λιγότερο φετιχιστικό το όλο θέμα με τα ηλεκτρονικά για μένα, αφού δεν θυμάμαι τόσο καθαρά της λεπτομέρειες σχετικά με τις συσκευές που είχα πιο πρόσφατα, όσο για αυτές που είχα 10 χρόνια πριν. Κατάλαβα ότι είναι συσκευές και χάνονται, ή πεθαίνουν, ίσως—τα παντα ρει, ουδέν μένει;
Video is from another significant Google victory against a puro earlier this year. When AI can defeat the best humans at the game “given to us by the Gods”, there are only few more steps to be taken before the AI becomes God itself.
Hey, I made an allusion to The Last Question without intending to from the start. Yay for me!
Biased as I am from reading Conversations with God Book 3 and incapable to, or perhaps unwilling, to understand God in any other way apart from as it was described by the books’ author Neale Donald Walsh, I’ll go down saying that the introduction of a godlike AI doesn’t necessarily mean that said AI would be fearsome and/or awe-inspiring: a godlike AI could reflect God in the same way people are gods, that is by being creators, especially of their own life and experience. AI could “just” become another life form trying to figure itself out and its place and purpose in the universe. The world would move on.
I don’t have much more to say about the 2nd book of Conversations with God than what I did in my review of the 1st one, at least not as far as the whole concept goes. It was on the same wavelength as the first one, with an emphasis on world politics, social topics and economics, suggesting for example that a good way to end income inequality would be to have all money-related data public and visible—“nothing breeds fairness faster than visibility”.
An analysis I particularly enjoyed was on the subject of education and how it should teach children how to think, not “memorise” facts (right now I’m reading another book, which is on memory, and that one says that it’s not even proper memorising we’re doing at school, which makes what most children and youngsters do there even more useless. But I digress).
On the other hand, I was rather surprised to read that God thinks we should have a world government as a solution for stopping wars and competition for resources. The idea was that once upon a time, the precursors of the United States, before they were unified that is, were competing between themselves and could not co-operate, however, their unification proved that it was possible to have a working federation which would go beyond nationalism, which is really tribalism on a larger scale. Hey, it was a matter of fact of the mid-’90s zeigeist that the US had to lead the march of progress of the civilised world, no doubt about it. God was speaking through the writer, with all cultural filters in place, don’t forget that.
I do wonder what God would have to tell Neale Donald Walsch about the current European crisis and how much of a success the EU has or hasn’t been. In a way, it’s been more successful than the US, since it’s covered a lot of ground towards federatio in a short period of time, considering it had both world wars fought on its soil. Today, no matter the shape of current events, it still is possible to envision a world where the benefits of having a completely united Europe would outweigh the downsides. I should know: the EU has granted me with thousands of euros on its intention to make me feel stronger about my European identity than my national one(s), and while it hasn’t completely succeeded, I must admit I can see where they’re coming from.
As it is now, however, twenty years after this book was written, a world government, or a more integrated European Union, would not be a good idea. I said before that I wondered what God’s comment would be. Allow me to rephrase: having read the book, I can easily imagine what God would have to say about all this, as well as about our freedom of actions and that we have everything we need on this planet to make it work, we’re just choosing not to. Huh, maybe I should go write my own version of this book. No; God would say I’m already doing so! I’m exiting this loop before it’s too late.
Here are some indicative quotes I’m copying from my Kindle’s clippings file, something I kind of regret I didn’t do for my review of the first book. These quotes will end up being quite a bit lengthier than the review itself, but I’d like to share them with you anyway.
“…It may be normal, but it is not natural. “Normal” means something usually done. “Natural” is how you are when you’re not trying to be “normal”! Natural and normal are not the same thing. In any given moment you can do what you normally do, or you can do what comes naturally. I tell you this: Nothing is more natural than love. If you act lovingly, you will be acting naturally. If you react fearfully, resentfully, angrily, you may be acting normally, but you will never be acting naturally.”
“Practice saying this ten times each day: I LOVE SEX Practice saying this ten times: I LOVE MONEY Now, you want a really tough one? Try saying this ten times: I LOVE ME! Here are some other things you are not supposed to love. Practice loving them: POWER GLORY FAME SUCCESS WINNING Want some more? Try these. You should really feel guilty if you love these: THE ADULATION OF OTHERS BEING BETTER HAVING MORE KNOWING HOW KNOWING WHY.”
“As Americans saw how good it was possible to have it, they sought to have it even better. Yet there was only one way to have more and more and more. Someone else had to have less and less and less.”
“Not just in matters of sexuality, but in all of life, never, ever, ever, fail to do something simply because it might violate someone else’s standards of propriety. If I had one bumper sticker on my car, it would read: VIOLATE PROPRIETY I would certainly put such a sign in every bedroom.”
“Appropriate” behavior is not always the behavior that’s in what you call your “best interests.” It is rarely the behavior that brings you the most joy.”
“Betrayal of yourself in order not to betray another is Betrayal nonetheless. It is the Highest Betrayal.”
“It is only through the exercise of the greatest freedom that the greatest growth is achieved— or even possible. If all you are doing is following someone else’s rules, then you have not grown, you have obeyed. Contrary to your constructions, obedience is not what I want from you. Obedience is not growth, and growth is what I desire.”
“It’s time to make friends with your mind again. Be a companion to it—it’s felt so alone. Be a nourisher of it—it’s been so starved.”
“Programs calling for children to develop abilities and skills rather than memories are soundly ridiculed by those who imagine that they know what a child needs to learn. Yet what you have been teaching your children has led your world toward ignorance, not away from it.”
“- As I keep saying repeatedly here, taken a look at the world lately? – You keep bringing us back to that. You keep making us look at that. But all that isn’t our fault. We can’t be blamed for the way the rest of the world is. – It is not a question of blame, it is a question of choice. And if you are not responsible for the choices humankind has been making, and keeps making, who is? – Well, we can’t make ourselves responsible for all of it! – I tell you this: Until you are willing to take responsibility for all of it, you cannot change any of it.”
“On your planet you have created a society in which little Johnnie has learned how to read before getting out of pre-school, but still hasn’t learned how to stop biting his brother. And Susie has perfected her multiplication tables, using flash cards and rote memory, in ever earlier and earlier grades, but has not learned that there is nothing shameful or embarrassing about her body.”
“Your first question, always, must be: What do I want here?—not: What does the other person want here?”
“Be a living, breathing example of the Highest Truth that resides within you. Speak humbly of yourself, lest someone mistake your Highest Truth for a boast. Speak softly, lest someone think you are merely calling for attention. Speak gently, that all might know of Love. Speak openly, lest anyone think you have something to hide. Speak candidly, so you cannot be mistaken. Speak often, so that your word may truly go forth. Speak respectfully, that no one be dishonored. Speak lovingly, that every syllable may heal. Speak of Me with every utterance. Make of your life a gift. Remember always, you are the gift! Be a gift to everyone who enters your life, and to everyone whose life you enter. Be careful not to enter another’s life if you cannot be a gift.”
“(You can always be a gift, because you always are the gift —yet sometimes you don’t let yourself know that.) When someone enters your life unexpectedly, look for the gift that person has come to receive from you.”
“Know that every thought I am sending you, you are receiving through the filter of your own experience of your own truth, of your own understandings, and of your own decisions, choices, and declarations about Who You Are and Who You Choose to Be. There’s no other way you can receive it. There’s no other way you should.”
I don’t remember where I first heard about this book. I think it was High Existence and one of their many articles/lists on the books that will “violently shift your perspective” or some such. What sealed it for me was when I listened to a podcast (Positive Head Episode #12) where the site’s founder, Jordan Lejuwaan, was invited. When he was asked to name a book he’d take with him on a deserted island, he replied with little hesitation: “Conversations with God.” The best part? The host agreed with him!
Now, these are people who are very much against religion as we understand it and the way we talk about it in public discourse. When I first heard of this book, I recall that I, too, was very skeptical, just judging by the title: “who is this guy with this frankly messianic, banal idea of speaking to God and transcribing the conversation?” It seemed silly, like something belonging to the Middle Ages, certainly not our supposedly progressive-thinking world. Mind you, I’m trying to offer you what had been my automatic thoughts, which I might not actually agree with on a more conscious, rational level.
Having read a badly converted .mobi version of the .pdf I managed to find online on my Kindle—just another hi-tech mode of delivery—, I can now confidently say the following:
If somebody told me: “man, this book contains the words of God”, if I could somehow be certain that they were speaking the truth, and if I did put my prejudices aside, my prejudices that come from growing up in a society built on soul-crushing organised religions that are deadly serious and strict about what God is supposed to be, the contents of this book are close to what I would ideally expect to find. In that way it leaves nothing to be desired. It has a certain something that truly feels divine, superhuman, an oriental or pagan worldview that does not deny people (of all sexes!) our body and all the fun things we can do with it. Here we have God joking around, pronouncing hedonism and all kinds of sex as holy, right next to unconditional love and our calling to be Who We Really Are, which as I understand it means that we become God by creating with our lives the best, most fulfilling, creative and loving version of ourselves.
This book wasn’t pretentious, nor dogmatic, nor close-minded. It was nothing of what you’d come to expect from what we call religion. It does have a lot of common points with Jesus Christ’s teachings as they have reached us today (which are pretty much the same across the board and across historical and famous spiritual teachers), but the book is certainly not Christian, which is a good part of the reason why you needn’t look farther than other reviews of this book on Goodreads to see Christian followers denouncing the book left and right, flat-out refusing to read it because it will supposedly challenge their faith. People, if you want to be devout and pious, at least try to do it right.
I don’t know who or what it was who spoke to Mr. Walsch. I have no idea if it was God, whatever God is or might be. It could be the writer just talking to himself, but why would that make it impossible it to have been God speaking through him? It all depends on how we define God. I’m a realisation of God writing this review right now, you are a realisation of God by reading it, and you are a realisation of God no matter what your response to it is.
I’ve recommended this book to many people already, and I recommend it to you too. It really doesn’t matter what your creed is or what you might be proud of calling a lack of one; contrary to my strong thoughts on what ancient organised religions believe we should be doing with our lives, I cannot see a reason why following this book’s advice would make your life anything but better. Even if you’re an atheist who believes in scientism, I do think that reading this book would do you good. In fact, I’d say that rejecting it without thought would just prove a certain amount of closed-mindedness in you and make you dangerously similar to those aforementioned hardcore “Christians” who feel proud of themselves for refusing to read a book. Doesn’t that make you uncomfortable?
While we’re at it, let me share with you a closing thought that came to me yesterday. We accept that organised religion is a powerful entity—much less so now than in the past, but let’s say that they still have no problem of capturing the imagination of billions. Now, organised science, what we’d call the mainstream scientific dogma—just follow the money—they have power not only over the minds of billions, but also actual power, mainly expressed through the activities of huge techno-corporations that have been setting the rules and the paradigm. Both organised religion and organised science are supposed to be superhuman, and therefore have a duty to be neutral and above the petty realm of “human weakness”.
We know that organised religion is full of scumbag priests and other subcategories of clergy. So what is it exactly that protects organised science from similar “infiltration”? Both fields promise mountains of money and prestige. How can one safely rest his or her faith with one over the other as the ultimate representative of an accurate and objective world theory? It seems to me that what it takes to be religous is faith and an ability to reject the proof that lies in the material world, it takes an equal but opposite(?) amount of faith and ability to reject the proof that lies in the material world to be an atheist.
Heh, look at me, never missing a chance to attack scientism!
I’ll say it again: if reading, enjoying and feeling inclined to follow or at least consider the life advice contained within Conversation with God makes me “religious”, there, done: I’m religious. If you are unable to tell the difference between the frankly liberating information contained in this book and what has passed off as religion for far too long in the world at large, then that is something you’ll have to sort out by yourself, I’m afraid.
Conversations with God: An Uncommon Dialogue by Neale Donald Walsch
