Koholint Island, Σαμοθράκη: δύο νησιά που πλέουν εντός κι εκτός πραγματικότητας…
Zeruda no Densetsu Yume o Miru Shima, 1993
Τώρα στον στρατό κατέβασα απ’το Virtual Console στο 3DS το Link’s Awakening, το πρώτο 2D Zelda που έπαιξα και από αυτά που δεν είχα τερματίσει ποτέ.
Όταν πρωτοείχα έρθει σε επαφή μαζί του ήταν στο παλιό μου Game Boy, δεν θυμάμαι αν ήταν στο κίτρινο το τούβλο ή το πράσινο το τουβλάκι. Μου το είχε δανείσει μια συμμαθήτρια στο δημοτικό… ή μήπως ήταν ο Μανώλης; Χμ… Η πρώτη και μόνη μου επαφή με Zelda τότε ήταν ο μικρός βωμός που είχα στήσει στο δωμάτιο μου για το Ocarina of Time. Ήμουν γύρω στα 10.
Δεν θα έλεγα ότι μου είχε κάνει κλικ. Το αντίθετο. Πέθαινα πολύ, δεν το καταλάβαινα, βαριόμουν που έπρεπε να μαζεύω ρούπιες για να αγοράζω αντικείμενα…
…έπρεπε να περάσω αυτό το ηλίθιο ραψψόον 20 λεπτά μετά την αρχή:
Ε, σύντομα άρχισα να παίζω Survival Kids και Pokemon Blue… και το άφησα.
Το ξανάγγιξα στα 22 σε έναν emulator στο laptop μου στη Δανία, ορμώμενος από φίλους που γνώρισα στο μεταξύ που το έβαζαν πολύ κοντά στην κορυφή της λίστας με τα αγαπημένα τους games ever, δει Zelda. Έφτασα μέχρι το τρίτο dungeon πριν να βραχεί και αχρηστευτεί ο υπολογιστής μου, μαζί με τον σκληρό όπου κατοικούσε το αρχείο μου, από μια μυστηριώδη και πολύ μικρής έκτασης πλημμύρα.
Το κατέβασα ξανά ένα βράδυ στον θάλαμο στην Σαμοθράκη δια της νομίμου οδού αυτή τη φορά, απ’ τα 6€ που είχαν μείνει στον λογαριασμό του eShop μου. Χρησιμοποίησα το κινητό μου ως WiFi πομποδέκτη και με τα τσάμπα gigabyte με τα οποία η Vodafone με σαγήνεψε ώστε να γίνω πελάτης της, πέρασα την πύλη στην πλούσια παιχνιδοθήκη του ηλεκτρονικού καταστήματος της Nintendo, και η περιπέτεια ξανάρχισε.
20τόσες απολαυστικές ώρες μετά, μπορώ να πω ότι κι εγώ ενώνω πλέον τη φωνή μου με όσους λένε ότι το Link’s Awakening είναι το καλύτερο 2D Zelda στην ιστορία της σειράς και σίγουρα μεταξύ των αρτιότερων παιχνιδιών που έχουν δει τα μάτια του κόσμου γενικότερα.
Το πόσο αντιδιαμετρικά άλλαξε η άποψη μου για το παιχνίδι μέσα σε αυτό το διάστημα είναι κάτι που μου κίνησε την περιέργεια, αν και δεν θα έπρεπε: γιατί, μήπως μου άρεσε να τσιλιμπουρδίζω με φανταστικά κράτη και να αμπελοφιλοσοφώ όταν ήμουν μικρός; Τέλος πάντων: τι είναι αυτό που είδα στα 27 μου που δεν μπορούσε να δει το 10χρονο που ήμουν τότε, αν ήμουν εγώ αυτός· αν αυτός ήμουν εγώ; Γιατί απόλαυσα το Link’s Awakening περισσότερα απ’ όλα τα Zelda που έπαιξα τα τελευταία χρόνια;
Η αλήθεια είναι ότι πιτσιρικάς ήμουν όπως ανέφερα επηρεασμένος από το έπος και τη φαντασμαγορία του Ocarina of Time, το πρώτο μου Zelda, που όλοι λένε ότι είναι σαν το πρώτο φίλι: κανένα δεν μπορεί να συγκριθεί με το πρώτο… Βασικά όχι, τελείως λάθος παρομοίωση, τι γράφω! Το πρώτο μου φιλί το θυμάμαι αλλά μόνο για το πόσο άβολη ήταν η προεργασία και πόσο χάλια ήταν το ίδιο! Ας πούμε ότι ήταν σαν την πρώτη φορά που… σκατά, τι παιδική ηλικία είχα… την πρώτη φορά που έπαιξα Mario 64?
Όχι, δεν ήμουν απλά επηρεασμένος από το Ocarina: μιλάμε για σαγήνη. Μπροστά σε εκείνη την εμπειρία, το LA μου φαινόταν ξεπερασμένο, σαφώς φτωχό από γραφικά, παρουσίαση και ιστορία. Η μετάβαση από τα ρεαλιστικά 64-bitα (και καλά) γραφικά του N64 στο ασπρόμαυρο, σκοτεινό, θολό Game Boy μάλλον εξαρχής δεν είχε τις καλύτερες ελπίδες, και αναρωτιέμαι ένα 10χρονο σήμερα αν θα είχε την υπομονή να δοκιμάσει παιχνίδια που στο μυαλό του είναι ξεπερασμένα, όπως το Ocarina of Time καλή ώρα, του ’98, όχι το remake στο 3DS, να τρέχει σε έναν αναλογικό καθοδικό σωλήνα. Παιδιά γεννημένα το ’06 δεν θα εντυπωσιάζονταν, λέω εγώ.
ΓΡΑΦΙΚΑΡΕΣ!!!
Το ίδιο το LA δεν ήταν αρκετά επικό, αυτό που θα αφήσει ένα 10χρονο αγοράκι να μείνει κάγκελο. Και όπως και να το κάνουμε, σαν παιχνίδι είναι δυσκολότερο από το OoT, και εγώ, χωρίς τόσο καλή γνώση αγγλικών τότε για να πιάνω τις μερικές φορές νεφελώδεις βοήθειες και κολλώντας συνεχώς, έχανα το κίνητρο μου.
Μπορεί αυτή βέβαια να είναι η γνωστή κατάρα των δανεισμένων games που όλο και κάποια παγκόσμια αλήθεια θα αγγίζει: ότι παρατάμε πολύ πιο εύκολα παιχνίδια που δεν είναι δικά μας. Στην περίπτωση που τα επιστρέφουμε, δηλαδή.
Πάντως, δεν θα κρύψω ότι ακόμα και με τα χρόνια εμπειρίας μου πάνω από οθόνες και χειριστήρια, αν το LA τώρα δεν είχε από μόνο του την λειτουργία Restore Point, παρμένη αυτούσια από τα κιτάπια οποιουδήποτε emulator, ακόμα θα έφτυνα αίμα σε μερικούς (μια χούφτα ντε!) αρχηγούς και γρίφους.
Σαν φαινόμενο πάντως, η ενσωμάτωση τέτοιων μορφών εξοικονόμησης χρόνου από τις ίδιες τις εκδότριες εταιρείες που επανακυκλοφορούν παλιά παιχνίδια τους είναι κάτι που αξίζει μια πιο διεξοδική ανάλυση—βλέπετε επίσης τα “game boosters”, λέγε με cheats, στις πρόσφατες μεταφορές των FF IX και X στο Steam. Εγώ πάντως είμαι υπέρ τέτοιων μικρών παρεμβάσεων, για καθαρά πρακτικούς λόγους.
Πριν πείτε κάτι του στυλ ότι χαλάει την αυθεντικότητα του τίτλου μια τέτοια κίνηση, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι ποτέ δεν μπορούμε να βιώσουμε το «αυθεντικό»: οποιοδήποτε πολιτισμικό προϊον και να πάρουμε αποκτά νέα ζωή όταν κάποιος το πιάνει σε μια εποχή διαφορετική από αυτήν όπου δημιουργήθηκε (λες και όσοι το παίζουν την ίδια χρονική περίοδο αποκομίζουν τα ίδια…) γιατί είναι αδύνατο να εξομοιώσουμε τις «αυθεντικές συνθήκες εμπειρίας» του. Όποιες κι αν είναι αυτές. Όση πολλή ή λίγη σχέση έχουν με αυτό που φαντάστηκαν οι δημιουργοί.
Άλλο να παίζεις το Link’s Awakening σαν παιδί πριν το φροντιστήριο όταν δεν υπήρχε Ocarina of Time και για να παίξεις Game Boy έπρεπε να αλλάζεις 4 μπαταρίες ΑΑ κάθε 3 ώρες, κι άλλο στην deluxe έγχρωμη έκδοση του με δυνατότητα επαναφοράς σε μια φωτιζόμενη οθόνη. Για να το πάω αλλού: άλλο να διαβάζεις το 1984 ενώ ο απολυταρχισμός ήταν συνώνυμος του κομμουνισμού, άλλο σήμερα που η Alphabet/Google και η κοινωνία της καταγραφής προσωποποιεί, ή καλύτερα αποπροσωποποιεί, τον ίδιο τον Μεγάλο Αδερφό. Άλλο το βινύλιο σαν status symbol μουσικού γούστου, κι άλλο ως ένα κοινότοπο μέσο αναπαραγωγής μουσικής. Θα είχε φανταστεί ο Fritz Lang ότι δεκαετίες μετά το magnum opus του, το Metropolis του 1927, θα υπήρχαν συζητήσεις για το ποια συνοδευτική ενορχήστρωση για τη βωβή ταινία του θα ήταν ανώτερη μεταξύ ειδών μουσικής που κατα τη διάρκεια της ζωής του παρέμεναν στο αχανές μέλλον; Όσοι είδαν το Häxan χωρίς No Clear Mind, θα είχαν κάποια συναισθηματική αντίδραση παρόμοια με τη δική μου; Νομίζω καταλαβαίνετε τι εννοώ.
Για να τρέξει το 3DS σε αυτή την λειτουργία, κρατήστε πατημένο L + Select όταν ανοίγετε το παιχνίδι από το Home Menu. Η default μορφή απεικόνισης είναι stretching στην ανάλυση του 3DS.
Με δεδομένο ότι η πραγματική εξομοίωση είναι εκ των πραγμάτων αδύνατη, αφού πέρα από τον τεχνικό τομέα παίζει μεγάλο ρόλο τελικά και το ευρύτερο πλαίσιο και περιβάλλον για τη βίωση ενός πολιτισμικού προϊοντος, είναι ευχάριστο το ότι δίνεται μεγάλη δημιουργική ελευθερία στους developers να παίξουν με το τι θέλουν να κρατήσουν «αυθεντικό» και τι όχι. Οι καλύτεροι εκμεταλλεύονται τις δυνατότητες αυτές με πολύ ενδιαφέροντες τρόπους.
Στην παραπάνω φωτογραφία βλέπουμε το 3DS μου να τρέχει το Link’s Awakening σε native resolution με ένα GBC visor που υποστηρίζει 3D απεικόνιση. Προσοχή: ο εξομοιωτής, όχι το παιχνίδι, είναι αυτός που παίζει στις τρεις διαστάσεις. Μάλιστα. Είναι κάτι το διακριτικό αλλά πολύ όμορφο και αφάνταστα ικανοποιητικό: αν το 3D είναι ενεργοποιημένο η οθόνη του Game Boy φαίνεται λίγο πιο πίσω, λίγο πιο μέσα από την υπόλοιπη οθόνη, όπως στα παλιά GB το πλέγμα σημείων (dot matrix) ήταν πίσω από αυτό το τζαμάκι που γρατζουνιόταν, ράγιζε και ξεκολλούσε, την εποχή που οι οθόνες των φορητών ήταν ετερόφωτες, σαν μοναχικοί αστεροειδείς στο κρύο διάστημα.
Λέγεται μάλιστα ότι αν τελειώνει η μπαταρία του 3DS, πέφτει και σε φωτεινότητα το κόκκινο ledάκι του power, αλλά αυτό δεν το έχω δει με τα μάτια μου.
Δεν είναι δικό μου, καλώς-κακώς.
Βασικά, καλή όλη αυτή στροφή στο θεωρητικό και αφαιρετικό που μου βγήκε αβίαστα ως συνήθως, αλλά ας επιστρέψω στο παιχνίδι.
Στο Link’s Awakening λάτρεψα το πόσο ελαφρά τη καρδία παίρνει το ότι είναι Zelda.
Μεγαλώνοντας ανακαλύπτω ότι η επικούρα με κουράζει: το D&D το βαριέμαι πολύ πιο γρήγορα απ’ ότι θα ήθελα· ο μόνος λόγος που τα Lord of the Rings δεν μου φαίνονται κάθε φορά πιο τετριμμένα είναι επειδή απλά τα σπάνε στην εκτέλεση, και κάθε ταινία η οποία καταλήγει να είναι για το σώσιμο του κόσμου από την καταστροφή—θανάσιμο αμάρτημα σχεδόν κάθε άνιμε!—με κάνει να σταυρώνω τα χέρια μου και να κοιτάζω τα φρύδια μου.
Με τον ίδιο τρόπο, παρ’όλο που το Ocarina of Time, η επιτομή του Zelda Epic, είναι χαραγμένο στον συναισθηματικό μου πυρήνα, η ιστορία του μου φαίνεται πλέον παιδική, απλοϊκή. Ίσως επειδή πολύ απλά είναι ένα παιχνίδι για παιδιά; Ίσως γιατί κι εγώ το έπαιξα στην ώριμη ηλικία των 10; Ίσως; Βλασφημία!
Αντιθέτως, το Majora’s Mask, ενώ όταν το πρωτοέπαιξα δεν με είχε κερδίσει τόσο πολύ, τώρα πλέον το βάζω στην κορυφή των Zelda γιατί ιντριγκάρει τον ενήλικο Hall: σπάει τα καλούπια της σειράς, ξεφεύγει από τις νόρμες, προκαλεί τον παίχτη, είναι πιο προσωπικό, εστιασμένο στους χαρακτήρες και τις ιστορίες τους, και το σώσιμο του κόσμου απ’το καταραμένο φεγγάρι σημαίνει το σώσιμο των προσωπών που γνώρισε. Η Termina είναι οι Terminans. Γενικά δημιουργεί μια αύρα μυστηρίου γύρω απ’ τον εαυτό του. Kαι φυσικά είναι ακαταμάχητα cool.
Το Link’s Awakening σαν τίτλος θαρρώ πως είχε έναν αντίκτυπο πάνω μου παρόμοιο με αυτόν του Majora’s Mask, αν και διαφορετικό. Το παιχνίδι δεν έχει Ganon (σχεδόν), δεν έχει Triforce, δεν έχει Hyrule, δεν έχει Zelda! Οι μισοί εχθροί είναι παρμένοι από παιχνίδια Mario. Τα 8 αντικείμενα που πρέπει να μαζευτούν είναι μουσικά όργανα, όχι κρύσταλοι, πολύτιμες πέτρες ή εμβλήματα. Η ιστορία πάλι έχει να κάνει με το σώσιμο του κόσμου… ή τουλάχιστον ενός κόσμου, ο οποίος, όπως και στο Majora’s Mask, αφήνεται να εννοηθεί στο τέλος πως είναι καταδικασμένος, είτε σωθεί είτε όχι. Γιατί, αλληγορικά μιλώντας ή και οχι, η περιπλάνηση είναι εσωτερική, και κάθε ένας από εμάς είναι ένας κόσμος (και ο Λινκ είναι ένας από εμάς!)
Το βρίσκω για κάποιο λόγο πολύ αστείο που τα screenshots του LA στο ίντερνετ είναι στα 160*144 pixels του Game Boy κι αν έχεις ΗD οθόνη δεν βλέπεις την τύφλα σου! Για στάσου, αυτός είναι ο Wart απ’ το Super Mario Bros 2, αλλιώς Doki Doki Panic?!
Μόνο και μόνο από αυτά για ορεκτικό φαίνονται ξεκάθαρα τα φόντα της εικονοκλασίας του Zelda IV, η οποία βέβαια μόνο σε μας 23 χρόνια μετά κάνει αίσθηση, γιατί τότε, το 1993 όταν πρωτοβγήκε ασπρόμαυρο, οι μονόχρωμες εικόνες τις οποίες σήμερα φαίνεται να σπάει δεν ήταν ακόμα τόσο συμπαγείς· ήταν τάσεις, όχι χαρακτηριστικά μιας σειράς. Όπως προανέφερα, η Nintendo δεν ήξερε ότι το Link’s Awakening θα ήταν αντισυμβατικό Zelda, γιατί ακόμα δεν υπήρχε η σύμβαση να το περιορίσει.
Μετά το Ocarina, από μόνο του ένα remake του Link to the Past, ό,τι έμελλε να παγιωθεί, παγιώθηκε. Το Zelda ταυτίστηκε με τη φόρμουλα της πλοκής χωρισμένης στη μέση όταν ο Λινκ πατάει το πάδι του στον παράλληλου κόσμο του τίτλου, μοτίβο το οποίο για πρώτη φορά εισήχθησε στο LttP: εκεί ήταν το Dark World, στο Ocarina ήταν τα 7 χρόνια στο μέλλον, στο Twilight Princess ήταν το Twilight Realm, στο Skyward Sword ήταν ο κόσμος πάνω από τα σύννεφα κι αυτός κάτω από αυτα, κοκ. Στο πρώτο Zelda, αντιθέτως, η εξερεύνηση ήταν πολύ πιο ελεύθερη, και τα 8 μπουντρούμια μπορούσαν να εξερευνηθούν και να κατακτηθούν σχεδόν με οποιαδήποτε σειρά. Το Link’s Awakening απ’την άλλη νομίζω βρίσκει τη χρυσή τομή μεταξύ της ελεύθερης εξερεύνησης στο πρωτότυπου και της πιο δομημένης στους επόμενους τίτλους.
Κάπου είχα διαβάσει (το βρήκα) το εξής έξυπνο: αν ζήταγαν σήμερα από κάποιον να φτιάξει έναν πνευματικό διάδοχο του πρώτου Zelda, σίγουρα δεν θα έφτιαχνε κάτι παρόμοιο με το Link to the Past αλλά κάτι εφάμιλλο του Dark Souls. Εγώ λέω ότι θα ήταν κάτι μεταξύ του Dark Souls και του Link’s Awakening.
…τι; Δεν μπορούμε να ονειρευόμαστε εμείς;!
Τέλος πάντων, γιατί πάλι μακρηγορώ. Δυο-τρία πράγματα ήθελα να γράψω και κοίτα τι έγινε.
Σπάνια γελάω με παιχνίδι έτσι, πόσο μάλλον με Zelda… Η αγγλική μετάφραση ήταν διαμάντι και ταίριαζε πολύ στο ύφος του «δεν με παίρνω υπερβολικά στα σοβαρά» που το διακατέχει. Έψαξα πολύ να βρω screenshots από τις στιγμές που μου φάνηκαν πιο ξεκαρδιστικές (σοβαρά γέλαγα δυνατά) αλλά δεν βρήκα κάτι αντιπροσωπευτικό. Μάλλον γιατί είναι διάσπαρτες παντού! Αντ’ αυτού, μάλλον καλύτερα, ορίστε μερικά δείγματα απ’ το σενάριο (script):
* - Christine is a goat.
Christine : You don't know the proper etiquette when dealing with a lady, do you? You should have brought flowers or something, then I might be inclined to talk with you...Oh yes, in my case, hibiscus are best...
* - With the item available:
Christine : Oh, you brought me a hibiscus! How sweet! Well, since you are such a gentleman I have a request to make of you. Will you listen?
-----------------------------------------------------------
-(Yes)
Christine : I would like you to take this letter to a Mr. Write who lives on the border of the Mysterious Forest, please!
<game> : You traded <Hibiscus> for a goat's letter <Letter>! ...Great!?
* - Subsequently:
Christine : You know, sometimes I can't help eating a delicious piece of paper, even if it's a letter to my darling Mr. Write... How embarrassing!
Κλαίω!
#$#$#$#$#$#$#$#$#$#$#$#$#
$# Mysterious Forest #$
#$#$#$#$#$#$#$#$#$#$#$#$#
Signpost : Mysterious Forest
(It's a little bit mysterious)
Απλά φανταστείτε κάτι τέτοιο στην πινακίδα στο Kokiri Forest έξω απ’ τα Lost Woods. Αδύνατο, έτσι; Αυτό ακριβώς είναι που λέω.
Boy 3: Hey, dude! What do you think of Marin? Uhh... I don't know, I'm just a kid!
Boy 4: Dude! You're asking me when we started to live on this island? What do you mean by 'when?' Whoa! The concept just makes my head hurt!
Those boys are on some magic powder alright… Μόνο και μόνο που λένε τον Link dude είναι αρκετό. Jeff Bridges as The Link. Το έχετε αν προσπαθήσετε.
[ Magic Rod ]
You've got the Magic Rod! Now you can burn things! Burn it! Burn, baby burn!
ό_Ό
[ Drawer ]
Link checked the chest. Wow! This is a nice chest!
Τ_Τ
Και μετά απ’ όλα αυτά, σου πετάει τη μαγεία από εκεί που δεν το περιμένεις:
(προσοχή, αλήθινα spoilers, αλλά πανέμορφα spoilers—γράφω για το τέλος)
Μπορεί με τη μαγεία και τα χαχανητά να μου πέταγε επαναλαμβανόμενα εκνευριστικά μηνύματα κάθε λίγο και λιγάκι για power-ups και για το ότι και καλά δεν μπορούσα να σηκώσω πέτρες , μπορεί να χανόμουν διαρκώς στο Overworld, μπορεί να έπρεπε να αλλάζω συνέχεια τα αντικείμενα στο Α και Β… εκεί τελειώνουν τα «μπορεί». Το παιχνίδι πολύ απλά…
When I first heard of the existence of Hyrule Historia and its inevitable translation and release in Western markets I was as ecstatic as any fan could be. To give you an idea, scanlations from the original Japanese edition were unleashed to the thirsty hordes of Zelda enthusiasts within a matter of hours after release in Nipponia. Finally! A Zelda tribute to end Zelda tributes; a book strictly for the fans; an official behind-the-scenes, anthology, retrospective, together with the manga prelude to Skyward Sword, all presented with high quality illustrations, colour and printing and, perhaps most importantly, THE TIMELINE!
Now that eyebrows have had the time to be lowered and discussion on the three timeline theory, which like it or not is now obviously canon, has subsided, it’s time for the admission part: the part where I look into the cold, hard facts of being a maturing Zelda fan. I hope you’re ready.
In the last pages of the book there’s a Thank You note from Eiji Aonuma, director and designer of many of the most recent additions to the series and to many the visionary and overseer of the Zelda franchise as a whole ever since Majora’s Mask was released. This is part of what he had to say:
“The History of Hyrule” allows players to determine where each Zelda game is positioned in the chronology of the series. One thing to bear in mind, however, is that the question the developers of the Legend of Zelda series asked themselves before starting on a game was, “What kind of game play should we focus on?” rather than “What kind of story should we write?” For example, the theme of Ocarina of Time , the first Zelda game I was involved with, was, “What kind of responsive game play will we be able to create in a 3-D environment? […]
“Because the games were developed in such a manner, it could be said that Zelda‘s story lines were afterthoughts. As a result, I feel that even the story of “The Legend Begins” in Skyward Sword was something that simply came about by chance.
“Flipping through the pages of “The History of Hyrule“, you may even find a few inconsistencies. However, peoples such as the Mogma tribe and items such as the Beetle that appear in Skyward Sword may show up again in other eras. Thus, it is my hope that the fans will be broad minded enough to take into consideration that this is simply how Zelda is made.”
I remember reading years ago that the official timeline of the series was a confidential document kept deep inside the Nintendo headquarters in Kyoto… As the years passed and new titles that made little sense when put in the big picture were added to the chronology, such as Twilight Princess, the connecting story started looking like either a lie too disappointing to reveal, or if it really was there, just a little bit too simplistic, i.e. is the great overarching story of the Legend of Zelda just a tale of many Links, many Zeldas, many Ganons and a terribly uninteresting tale of a prophecy never fulfilled? I slowly joined the disappointed doubters, those that questioned the relevancy of the timeline or even the very existence of it.
This confirmation by Aonuma sealed the deal: it was Nintendo’s way of saying “you wanted it so badly, so here it is, but you’re looking too much into it; go out more would you, you buncha nerds!” and I think it would indeed be sound advice for people still arguing on forums whether the official timeline is in fact real or not, suggesting that their own version of the timeline makes a lot more sense! The denial there is in the world…
I must admit that expecting a big closure from Skyward Sword, the “aha!” moment that would put every little piece of the puzzle in its place and it never really coming but instead getting the much-advertised prelude to Ocarina of Time with more unresolved new directions, brand new deities (as if there weren’t enough already), characters and hint-dropping, left me with a sour taste in my mouth. It is obvious that if you really want to enjoy Zelda and avoid such disappointments it would be a good idea to be “broad-minded enough” as Aonuma-san suggested, to turn your thinking brain off and take it as Nintendo delivers it. Willing as I am, I just can’t do that. I can’t create connection between the stories when the connective links (get it?) are so vague, each time raise more questions than they answer–for sequels’ sake– and often feel as arbitrary as Star Wars Episode III.
As Zelda games are changing to cater for new audience and are at least trying to get with the times, I feel more and more that they’re just not for me, that Nintendo has long stopped trying to cater for my ilk and that in reality they can’t even do it anymore. I can already see with my mind’s eye Nintendo fanboys who never broke away listing the “hardcore” games Nintendo has released in recent years that would supposedly dispute my argument. What they don’t realise themselves is that Nintendo of old, the Nintendo that dominated my childhood, was revolutionary, it wasn’t just the franchises and the games. It was innovative, it created demand, it didn’t just respond to fans. Now it’s like Fidel Castro or Chavez – only the blind and misled still see revolution where there’s nothing left but allusion to and revering of the good ole days.
Maybe it’s the gaming culture I’ve grown out of, or even a gaming culture I can’t grow into anymore. Maybe it’s just the simple fact that people change, or, as I’ve observed time and time again, that people heavily tend to single out the Zelda title they first played as the pinnacle of the series that can never be bested, and what of course follows is unrealistic expectations of newer games that they will finally be the ones that emulate the feelings they had when they played their first Zelda when they were 9. Is it possible that when a game becomes an enduring legend, the greatest enemy it has to face is its own legacy? Newer players seem to love games such as Spirit Tracks or the new Link Between Worlds, games I really can’t see myself getting into for the simple reason that I just grew up differently. It’s a pity, but so is the nature of the world: as series reach their maturity and endure for more than 25 years in a field which is barely older than that itself, so do players. Funny how people don’t have similar expectations from other media, such as fairytales or children’s animation movies.
Nevertheless, Hyrule Historia is safe from all the above because it’s made for my own personal nostalgia, it only exists in the past. It’s like a photo album with pictures from your childhood: it remains valuable no matter what. Apart from the older ones like me, I can also see the young ones taking an interest in it, those who love Spirit Tracks and Wind Waker HD and who never had the chance to grow up with the older games (same with me and the original NES Zelda) but are still interested in the series as a whole and think I’m a snob hipster 20-something gamer elitist, the very same feelings I had for those who thought Ocarina of Time was crap because according to them Link to the Past was the best. Don’t worry kids, you’re up next.
Anodyne’s script ain’t no “It’s dangerous to go alone! Take this!”
Take Link To The Past, a David Lynch film (or any other work based on a stream-of-consciousness or dreamscape narrative) and some Nietzsche. Put them in a blender. Blend. Serve with Indie™ sprinkles. You’ve got Anodyne.
What I enjoyed:
• compact dungeons; • card collectables; • funny; • well-written; • creative use of the graphical limitations.
What I didn’t enjoy:
• the map was more Zelda ’86 and less Link to the Past; • floaty controls (don’t use analogue sticks, trust me); • difficult in an awkward way, ie I was falling too much into pits and not being killed by enemies enough – also had to do with the very short invincibility window after being hit.
What I will remember:
• the ultimate broom which could be used as a weapon as well as a means to push dust on water to create a raft with; • the Master Sword Get! moment after completing the first three dungeons (it has to do with a wind power generator); • the philosopher bosses who always had something deep to say before and after the battle; • the ending (which I had to fight for twice because I comically drowned after defeating the final boss the first time around); • the humour – something we don’t see in games that often unfortunately.
fluffy.
I would recommend it to everyone who:
• likes Zelda, especially the 2D ones; •enjoys short games (it won’t take you more than 5 hours); • is bored of dry dialogue (no text is wasted in Anodyne, there are no “Isn’t it a beautiful day?” or “This is the way to the lake!” moments); • feels comfortable with philosophy and/or poetry – the game makes little sense in terms of what we’d normally expect from the genre; it takes a mind that can grasp abstract ideas to follow what might be happening or derive enjoyment from the calm realisation that maybe what is happening doesn’t matter as much as how it’s happening; • likes it indie(just two people worked for this. I hope, if you’re that dedicated of an indie person, that you’ll overlook the fact that the game’s main outlet has been Steam. I personally got it from some Humble Bundle and would happily share a DRM-free .exe with you if you’d like me to, but I’m sure you’d rather have the achievements, wouldn’t you?)
I might just love Skyward Sword because it’s the first Zelda with a fully orchestrated OST! The main theme is already etched in my head (maybe because it’s Zelda’s Lullaby in reverse? That alone brings me goose-bumps!)
I don’t mind though because I have eyes firmly set on this.
I will only get to play it a whole month after it comes out. Maybe for the better: I wouldn’t want to spend my last month in Denmark playing Zelda… would I? If I don’t, I’m going to spend all Christmas avoiding friends that persistently will want to see me after 5 months.
Maybe, in the Information & Media Studies library, where they said they’d put some consoles for people to… do research… maybe there I can…*barely audible, almost insane laughter*
But no, no, I must not make these thoughts now, I have to finish A Link to the Past on ZSNES. I must be a good Zelda fan. Yes, that’s what I’m going to do.
Until November 18th, feast your eyes on this:
September’s GamesMaster had a 1,5m poster of this as a freebie. Did I buy the issue just for the poster when I found it in a Presbyrån in Stockholm? Did I? *another very scary bout of silent laughter*
Christine : You don't know the proper etiquette when dealing with a lady, do you? You should have brought flowers or something, then I might be inclined to talk with you...Oh yes, in my case, hibiscus are best...
* - With the item available:
Christine : Oh, you brought me a hibiscus! How sweet! Well, since you are such a gentleman I have a request to make of you. Will you listen?
-----------------------------------------------------------
-(Yes)
Christine : I would like you to take this letter to a Mr. Write who lives on the border of the Mysterious Forest, please!
<game> : You traded <Hibiscus> for a goat's letter <Letter>! ...Great!?
* - Subsequently:
Christine : You know, sometimes I can't help eating a delicious piece of paper, even if it's a letter to my darling Mr. Write... How embarrassing!
