How’s this for change? Sitting for tens of hours at the computer working on the FINAL STRETCH in the middle of August is certainly beneficial to my musical escapades! Back to work…
Tag: cultural technology
Virtual Piano Java applet
ABOVE: Link to working applet on blank html page somewhere in the guts of the cubimension server. Click the image.
BELOW: Embedded link to the very same applet that refuses to reference the sound files. I’m posting here for reference purposes in hoping I might at some point figure out why it’s not working as it is now.
My project for Object-oriented Programming II for university (Java), one of my four remaining subjects to FINALLY get my degree in cultural technology and communication.
This may take some time to load. Looks at some of my other stuff on other tabs perhaps and come back!
Βάσανα Εξεταστικής
ΟΚ. Χρωστάω 14 μαθήματα για να πάρω το πολυπόθητο πτυχίο Πολισμικής Τεχνολογίας. 2 από αυτά τα μαθήματα δίνω την Δευτέρα. Το ένα είναι Βάσεις Δεδομένων, και το άλλο Πληροφοριακά Συστήματα (και ένα τρίτο, Τεχνολογίες Λογισμικού, μόνο που δεν το έχω δηλώσει για την σκούπα. Και οι τρεις εξετάσεις είναι την ίδια ώρα την Δευτέρα, 18:00-21:00. Ουδέν σχόλιον. Τέλος πάντων).
Προσπαθώ να συγκεντρωθώ, προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτά που διαβάζω. ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ! Διαβάζω φράσεις οι οποίες απλά δεν βγάζουν νόημα, κι αν βγάζουν, μου φαίνεται απλά άχρηστο, ανούσιο. Αυτά τα τελείως οργανωμένα σχεδιάκια και η απόλυτη δομημένη θεωρία η οποία διαρκώς μιλάει για επιχειρήσεις, απλά μου φαίνεται άφταστη. Ναι, η Καταπότη έχει συμβάλλει στην «καταστοφή», όμως ποτέ δεν το είχα ιδιαίτερα με αυτά τα μαθήματα, το ΑΟΔΕ στην Τρίτη Λυκείου είχα φτύσει αίμα για να το μάθω, όσο μπόρεσα, παπαγαλία. Έχω όντως φτάσει στο σημείο τα βιβλία που μου δίνει η Καταπότη για τον Heidegger, για μεταμοντέρνες θεωρίες της αρχαιολογίας, για το temporality of landscapes, να την καταλαβαίνω πολύ καλύτερα από αυτά τα (ας πούμε) πεζά μαθήματα. Ίσως γιατί απλά βρίσκω εκείνα τα θέματα ακαταμάχητα συναρπαστικά. Χουμ.
Δεν με πιστεύετε; Ρίχτε μια ματιά στις σημειώσεις και πείτε μου πόσα μπορείτε να συγκρατήσετε από αυτά… {{:ε
ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΣΔΒΔ – ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΟΣ
ΕΠΑΥΞΗΜΕΝΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΟΝΤΟΤΗΤΩΝ -ΣΥΣΧΕΤΙΣΕΩΝ
Αλήθεια, έχω όλη την καλή διάθεση να τα καταλάβω και να τα μάθω. Οι Βάσεις Δεδομένων δεν είναι τόσο ακατανόητες, έχουν και μια ωραία πρακτική πλευρά, η SQL έχει την πλάκα της. Αλλά τα Πληροφοριακά Συστήματα; *γκλουπ*
99 Things I HATE! ~ Part 1
So usually, we people don’t talk about the things we hate. It’s all about the things we like. Laughing, smiling… positive feelings. It’s as being angry or hating something is inherently wrong and should be avoided in proper social conduct at all costs. What’s ironic is that, in a way, anger is one of the strongest forms of commitment to something; if it’s enough to make us angry at all (and consequently hate it), then it must mean something to us, maybe even moreso than the things we like.
However, as much as we want to turn our heads to the fact that hate is wrong, impure and other things, there’s a lot of it around. I suppose one would be better off without hate in their life, that is if they manage to unroot it, which is much, much harder than what we’ve been conditioned to think. But that is rare in our culture; hate is usually buried under those smiles, those good manners. Our society is one that nurtures hate and anger, and it’s been made antisocial venting it, so we’re left with a problem.
I used to think that I was unable to hate anyone and anything. I thought that it was good of me to be like that. I even shared this apparent trait of mine with others: “I just can’t hate on anybody, I can’t get angry!” Years of experience have now shown me that not only can I get very angry, like any “normal” person should be able to, there are also some things that I hate. And I hate them with a passion. Such is my passion that I decided, after years of looking the other way, pretending and liking to think I had a kind, pure and non-hating nature to the point of stupidity, to proudly share them with you.
Why 99? 100 and 101 seem kind of arbitrary and too standard for my ever-deviating liking. You’ve got to admit it has a certain ring to it, ninety-nine. It subtracts, rather than adds. Less is more, and even less is even more, right? 😛 I also like nines. There!
This has been an unpredictably lengthy project. I’ve been jotting down things I hate as they’ve been coming to me since October. By the time of writing I’ve only reached #57 and all the obvious ones, for example cockroaches, are out. Things are getting rough. But you know what? The small, hidden ones are the most delicious, personal ones, the little things that make me hate the world’s guts for 15 minutes or so and then I forget all about. That’s where all the meaning is lying bare, waiting to be discovered by myself catching myself unprepared.
1. Solar glare.
When everything’s so bright but in a sick way, especially summer noons. It ruins my mood almost every time. It combines awfully well with the next one up:
2. Fumes.
I hate fumes. I hate these products of combustion, whether they come from cars, planes, trains, motorbikes, power generators, factories, ships… It doesn’t matter! They’re dirty, they’re quick to give you a headache, they smell bad, they can make even a beautiful place like Mytilini thick with smog. Disrespectful humans! I can’t believe we’re so primitive as to still, use oil so extensively…
3. Motorbikes making noise.
“So what I was meaning to tell you was VROOOOOOOOOO I can’t hear you! OOOOOOOOOOOOOOOOOOOMMM… *after 5 second pause* OK, where were we?” It makes it far worse when the riders have this smug expression on their faces, as if there’s some kind of hidden algorithm connecting the dB count of the noise they produce to the length of their penis. Yes there is such an algorithm, fellow bikers of the world. THE MORE NOISE YOU MAKE, THE SMALLER MR. DICKINSON IS. GET IT?
4. Cockroaches
Cockies (not the adorable cockatoo). Roaches. These horrible little creepy-crawlies that have made the lives of many a human miserable… What is it in these little buggers that gets to us so much? Is it their unnatural speed? Their apparent foresight by which they can predict any and all human attempts to kill them? Their dirty habits? Their evolutionary talent tree which has put maximum emphasis on survival and reproduction? That some of them have wings? That they can swim? That one means legion? That their legs have special sensors to detect movements of air and react without any input needed from the roach’s nervous system? That they can feed on anything, including glue and detergent? That they can survive without a head and ultimately die of starvation? That they call the sewers their home? That if they’re carrying eggs when they die they just launch them away from their body? Cockroaches are the ultimate answer to Yoda’s question…
Judge me by my size, do you?
5. Passive smoking.
You’ve all experienced it. Going into a taverna, bar or café and finding yourself in the elemental plane of fog. It makes you stink, it makes you dizzy, it’s almost as bad for you as smoking proper. So why is it so hard for people to accept that at some point things in Greece have to move on and that it would be the best for all of us if smoking was forbidden in closed spaces? I’m not talking about a general prohibition, just closed spaces guys. You can still go out to smoke! You and another 70% of the late-night bar-goers, so you can even socialise outside! Win-win, non?
6. It burns when I pee!
Sometimes, not very often thankfully, I go to the bathroom and the horrible happens… For a little while the sensation lingers, and there’s nothing I can do about it. It’s not that I have any sort of problem. It just appears and disappears at random, and has done so for years. It is very, very annoying.
7. Foam cups.
You order a scalding coffee from the uni cafeteria and they give it to you in this nasty foam cup. There’s bound to be something wrong with having hot liquids in plastic containers… They’re 100% environmentally unfriendly, too.
8. Toilets with holes too narrow.
Alternatively, toilets with flushes too weak. I’ll leave this to your exquisite imagination.
9. Sleeping in — waking up hours after the time I’ve set my alarm clock to ring.
Now, there’s something quite strange about my relationship with sleep. It’s a 1v1v1: trying to sleep early, trying to wake up early and trying to get as much sleep as possible are battling it out every single day. The victor more often than not, almost every time to be exact, being “trying to get as much sleep as possible”. Sometimes, just sometimes, as much as I love sleep, I’d rather sleep less and wake up early so as to start re-adjusting my bio clock. BUT NOOO! My brain think it’s a good idea to wake up at 12:30pm, every single day, no matter whether I’ve slept 6 hours or 10. The alarm clock most probably never gets heard at all. At best, it enters my mid-morning dreams as some kind of ominous speaker blast.
10. The sound of Spanish.
I strongly dislike this language for reasons unknown to me. However, I’d like to learn the language just as an attempt to shake off this prejudice of mysterious origin and also as a tool to travel through America, Pole to Pole, one of my ambitious travel plans…
11. Foam cups — inside bras.
If I find something particularly feminine, it is a hearty bosom. A foam cup filled bra gives false promises, it is hypocritic. It might make a woman’s figure look impressive at first, but when it gets down to it, it’s a flashy gift wrap with no gift! I should make myself clear though: I have no problem with gifts that have flashy giftwraps! TωΤ
Ladies, feel confident for what you are, your body is you, but it is also not you — you can only choose what you’re going to look like up to a certain extent. You have nothing to be ashamed of. If you’ve got large breasts, be proud of them. If you’ve got small breasts, be proud of them. Each case comes with its own pluses and minuses. Trying to be something you’re not is disappointing and not sexy. And this applies to everything conceivable. “Be yourself” might be one of the most cliché phrases this side of “never say never again”, but I find it applies here.
12. Dirty lettuce.
This goes particularly for all the student restaurants that are pretending they’re providing us with healthy food, as long as they’re giving us salad (but it is applicable to every bad restaurant out there). When it’s not cabbage — which has little nutritional value and makes you fart a lot — it’s this lettuce that looks as if it’s been taken from the field and thrown into the plate, no questions asked , including all the pesticides, herbicides, -icides, bugs (mutated to survive the -icides), dirt, you name it. No wonder it tastes bitter…
Long story short: You’re getting paid to cater to us. That includes keeping us healthy. Don’t make ridiculous excuses of yourselves in this way. At least wash the lettuce, for fuck’s sake! Please.
13. Bureaucracy.
Now there, that’s something we can all agree upon. Who doesn’t hate bureaucracy? No, my hatred is so intense it makes your average bureaucracy hating look like child’s play next to the fecking crusades. It might be because I admittedly have a sort of fear of bureaucracy. To be honest, I can’t tell which came first, the fear or the hate? That might be because I’m naturally repulsed by anything counter-intuitive. I have the distinct impression that the term “counter-intuitive” was coined to describe bureaucracy.
Anything that might make me have to go through bureaucracy gets the same treatment, unfortunately. This includes Greek and international volunteer programs, Erasmus, insurance, grants, even working for payment when it demands some sort of paperwork. All of this makes me nervous, as if by my showing up, the state and/or the EU will suddenly realise I’ve been a mistake all along and commence my extermination procedure. Even though I’m sure I’ll never get past my hatred for bureaucracy, if I want to do anything of value I have to at least conquer my fear of it.
14. Face piercings, especially when done in attempts to fit in and totally don’t suit one’s face.
I’ve been seeing lots of nose and lower lip rings lately. Piercings that look like moles, across the eyebrows, or even in the middle of the cheek! I just cannot comprehend it. Girls and boys alike wear them as if they were trophies. In most cases they detract from the beauty of a face, which leads me to only one conclusion: that they’re done because it is cool to do so, not because they’re particularly pretty. A piercing anywhere but on the easrs is something that immediately separates one from the sheeple and provides admission to the Hip People With No Moral Restraints Club, 2 in the price of 1 with the Social Rejects Club, free sex for the first 25 in line, hurry! Ugh. No thanks. If it’s done properly it can be pretty, which is of course an empty phrase. It’s akin to stating “religion is a good idea, if only people really followed their beliefs!” Again, no.
15. Can’t you see I want to be alone?
Sometimes I try to find a little cozy spot somewhere at Uni Hill or perhaps at a café somewhere in town to read, write, or otherwise do my thing. Nuh-uh! Not if people feeling particularly chatty have a say in it! Color me anti-social. Maybe I am. Maybe I want to be social when I’m feeling like it. Go on then! Seclude me from society. Maybe then we can throw a party at the Social Rejects Club together with all the pierced people.
And it’s not like I look as if I have a big green sign over my head flashing “Online/Available” for all to see. Usually, (note)books or laptops in your immediate vicinity might signify that they are there for a reason, they could work as the equivalents of a “Busy” sign. Tough luck with that.
There’s no “Appear Offline” to get away from people who just can’t take a hint or are feeling particularly itchy to share with the world (case in point: me) that they had tea instead of coffee this morning, or that they watched a documentary on Ancient Egyptian religion (which might have been interesting if they tried to remember, or were able to reproduce half of it, and not say: “I think it said… hmm… nah I’m not sure” after the first question) or that they downloaded a huge torrent of hentai last night. It’s as if what’s deemed important to share with others over the internet has spread to real life! Blame Facebook. That’s what I do and it makes me happy. Maybe I should be more… expressive of this hatred of mine? Should I draw the line when necessary? Should I stop worrying about other people’s feelings so much? Do I honestly expect too much of people even with this simple little thing? Bah humbug!
16. Why won’t it just focus?
DSLRs, and most notably my own Olympus E-510, which I love and hate dearly at the same time, really hate focusing. They do. They have tiny viewfinders, stupid digital MF rings, their AF is sluggish and annoying. Low-light conditions are the worst, of course. Taking photos suddenly becomes unbearably unwieldy, especially if you have live subjects that — just — won’t — FOCUS!
17. –“Are you on MSN?” – “Yes”.
– “…”
18. Dark for dark’s sake.
A lot of people, friends including, seem to be very much attracted to “dark” stuff. Vampires, blood, death, paranoia, horror, pessimism, doom & gloom ltd, goths, spikes, guns, guts, disease, (post-)apocalypse, BLACK BLACK BLACK, oh-my-life’s-story-so-dark-and-melancholy-I-can’t-share-it-with-you-at-will-sorry-’bout-that, emotions = compulsive depressive. It’s so fake, yet so… cool. Yep, scratch that off the hate list. Not to mention the real horrors of life are carefully veiled, tucked away and far from sight. But most people who are dark and all won’t dare look that way, of course.
19. Cell phone service messages.
“Έχετε τέσσερα λεπτά και 58 δευτερόλεπτα διαθέσιμα γι’αυτή την κλήση”. You have 4 minutes and 58 seconds available for this call. Every time I call Cosmote to find out my remaining credits they force a needless advertisement down my auditory canal. Cheap, guys. Very cheap. Or when suddenly your remaining credits get to minus due to excessive texting combined with the service unresponsive credit reduction, forbidding you to even perform an αναπάντητη. Customer service and satisfaction is a non-entity in Greece.
20. “Cultural Technology? What’s that?“
Of course! I get it. All. The time. From taxi drivers, to distant relatives, to dates, to long lost acquaintances, to random encounters at parties, everyone feels the need to inquire on what it is exactly I’m doing at Mytilini. Which is normal I suppose. Yes, it is normal, and a sign of polite curiosity. I don’t like going into depth on what I do,though, because more often than not, people aren’t that interested. Then, I figure, why spend the energy telling the truth about my “primary” occupation if it’s not to be appreciated? It’s a hard task. Since the dept does not really know what it’s about itself, it’s a different story I have to invent on the fly every time. There’s no “official”, easy answer. If I spot that the person with which I am holding palaver is genuinely interested, I’ll describe what I’m doing over here in Mytilini gladly. But I must admit I’ve done my fair share of over-simplification or flat-out lying about my field of studies…
to be continued…
Πάσχα στην Αίγινα και άλλες ιστορίες
Είμαι στο καράβι της επιστροφής απο την Αίγινα. Χρόνια είχα να περάσω Πάσχα με τον Dad και την Βάσω στην Αίγινα. Είχα ξεχάσει πόσο μεγάλο χάπενινγκ μπορεί να είναι. Όλοι οι γνωστοί και γείτονες να φέρνουν τα δικά τους φαγητά και τα δικά τους ταψιά, όλοι να τρώνε στην αυλή. Μου άρεσε, αν εξαιρέσεις ότι όλη χτεσινή μέρα, δηλαδή την Κυριακή του Πάσχα, την ξόδεψα να εξηγώ σε ανθρώπους το τι σημαίνει «Πολιτισμική Τεχνολογία και Επικοινωνία», αν έχει λεφτά στο μέλλον, πόσο ωραία είναι η Μυτιλήνη κτλ.
Αλήθεια, όταν οι άνθρωποι σε ρωτάνε τι σπουδάζεις, το κάνουν επειδή νομίζουν ότι δεν υπάρχει τίποτα σπουδαιότερο να σε ρωτήσουν ή επειδή πολύ απλά δεν έχουν τίποτα καλύτερο να πουν; Στις στιγμές αμηχανίας, όταν δύο άνθρωποι δεν γνωρίζονται, είναι κοινό να χρησιμοποιούνται οι «γνωστές», πεπατημένες τακτικές γνωριμίας. “What do you do for a living?”, «Τι σπουδάζεις;», «Από πού είσαι;»… Αξίζει να αναρωτηθούμε πώς ακριβώς έγιναν αποδεκτές αυτού του είδους οι κοινοτυπίες όταν γνωρίζεις κάποιον, και όχι μόνο αυτό, πώς έχουμε αποδεχτεί όλοι ότι όταν γνωρίζεις κάποιον είναι το πιο ενδιαφέρον να μάθεις την ακαδημαϊκή/επαγγελματική καριέρα. Δεν θα ήταν πολύ ομορφότερο αν ήμασταν λίγο πιο δημιουργικοί στις εισαγωγικές μας συζητήσεις; «Τι σας αρέσει να κάνετε στον ελεύθερο σας χρόνο;», «Σας αρέσει η ζωή σας, αν όχι, γιατί;», «Αντιμετωπίζετε κάποιο πρόβλημα τελευταία;» Ειδικά τα δύο τελευταία θα ήταν μάλλον πολύ δύσκολο να χρησιμοποιηθούν σε κοινωνίες όπου στην ερώτηση «τι κάνεις;» η αυτόματη, συχνά ασυνείδητη απάντηση είναι «καλά»… Ο φόβος της παραδοχής της αδυναμίας σε αγνώστους, ή μήπως ένδειξη πως δεν έχουμε μάθει να νοιαζόμαστε για τους άλλους παρα μόνο για την εικόνα μας προς τους άλλους;
Ευτυχώς, η χτεσινή ημέρα δεν περιειχέ μόνο σχεδόν ανούσιους διαλόγους με άτομα τα οποία μετα βίας γνωρίζω. Πήγαμε με τους μοναδικούς άλλους νέους της παρέας στο ΕΚΠΑΖ, δηλαδή του Ελληνικού Κέντρου Περίθαλψης Άγριων Ζώων και Πουλιών (το τελευταίο Π φαντάζομαι παραλείπεται για λόγους ευηχείας). Ακόμα και αν παλιότερα είχαμε αρκετές σχέσεις με τους ανθρώπους που το διαχειρίζονταν – συγκεκριμένα με τον Φίλιππο Δραγούμη και την Μαρία Γανωτή, τους οποίους γνώριζα μέσω της Βάσως – και θυμάμαι ακόμα και το πρώτο κέντρο που είχαν σε ένα σπίτι έξω απο την Αίγινα και αργότερα στις Φυλακές (ήμουν-δεν ήμουν τότε 5 χρονών), η χτεσινή εμπειρία ήταν συγκλονιστική. Υπήρξαμε μάρτυρες του απαγορευμένο έρωτα μεταξύ του Οβελίξ και του Κεφάλα — ενός αγριογούρουνου και ενός πόνι, και τα δύο αρσενικά – Τα δύο ζώα φιλιόντουσαν μέσα απο τα κάγκελα. Το πόνι φαινόταν πολύ… ενθουσιασμένο με την κατάσταση! 😉 Αργότερα, είδαμε έναν αετό ο οποίος ήταν με το κέντρο ήδη σχεδόν 25 χρόνια… Ο αετός αυτός ήταν τυφλός από το ένα μάτι και έτσι ποτέ δεν θα μπορούσε να απελευθερωθεί. Ήταν γεράκος, είχαν αρχίσει να του βγαίνουν λευκά φτερά στην ράχη. Όταν ο υπεύθυνος (γαμάτος τύπος btw, τον θυμάμαι από παλιά με ένα cockatoo στον ώμο) μπήκε μέσα στον χώρο του για να του δώσει έναν μεζέ, ο αετός έκανε φωνούλες σαν κοτοπουλάκι. Τόσο χαρούμενος ήταν που είχε επιστρέψει ο άφτερος γίγαντας παλιόφιλός του… Στην λίμνη με τους πελεκάνους, αυτός που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση ήταν ένας ο οποίος δεν θα ξαναστόλιζε ποτέ τους υγρότοπους με το μεγαλόπρεπο πέταγμα του, γιατί πολύ απλά του είχαν ακρωτηριάσει το αριστερό φτερό. Είχε πυροβοληθεί, και το φτερό του είχε αρχίσει να σαπίζει, δεν υπήρχε σωτηρία… Ο πελεκάνος αυτός, παρά την αναπηρία, ήταν ο αρχηγός στην λίμνη. Τσαμπουκάς με τα όλα του! Φαινόταν ότι δεν τον πείραζε η αναπηρία του πια. Ή τουλάχιστον, είχε μάθει να ζει και με αυτή.
Γενικά, η δουλειά των ανθρώπων του ΕΚΠΑΖ είναι συγκλονιστική. Χωρίς ουσιαστικούς πόρους, βασιζόμενοι στην εθελοντική εργασία, κάνουν κάτι τόσο σπουδαίο. Για όλα, λένε, φταίει το λαθραίο κυνήγι. Χωρίς αυτό θα είχαν μέχρι και 70% λιγότερα περιστατικά. Τι μπορείς να πεις για μερικούς ανθρώπους που χρησιμοποιούν την καραμπίνα τους σαν προέκταση της «κυριαρχίας τους πάνω στην φύση», του «ανδρισμού» τους…
Επίσης αυτές τις μέρες μου στην Αίγινα ασχολήθηκα και με αυτά τα νέα ιντερνετικά:
Η αγάπη μου για τα παιχνίδια στρατηγικής γνωστή… Αυτό είναι ένα web-based RTS το οποίο διαδραματίζεται στο διάστημα. Σκοπός είναι η κατάκτηση των μισών τουλάχιστον πλανητικών συστημάτων του χάρτη. Εφόσον το παιχνίδι δεν το παίζω μόνος αλλά online, η διπλωματία, οι συμμαχίες και οι πόλεμοι παίζουν πολύ. Γενικά, είναι πολύ απλό παιχνίδι με εύκολα κατανοητούς κανονές και θα έλεγα πως μοιάζει με ένα μίγμα του Risk, του Diplomacy (του οποίου επίσης βρήκα ένα web-based site για να παίξω και περιμένω να βρω χρόνο για την πρώτη μου παρτίδα) και φυσικά του Galactic Civilizations. Το ιδιαίτερο είναι πως κάθε κίνηση παίρνει πολλές ώρες για να πραγματοποιηθεί, εξομοιώνοντας εν μέρει την μακροσκοπικότητα του όλου εγχειρήματος. Η κίνηση ενός αστροστόλου από το ένα σύστημα στο άλλο, π.χ, μετριέται με δεκάδες ώρες, και το revenue της παραγωγής από κάθε αστέρι έρχεται κάθε 24 ώρες. Το προτείνω ανεπιφύλακτα, μόνο και μόνο για την εμπειρία!
Σας αρέσουν τα βιβλία; Κι εμένα! Θεωρείτε πως δεν χρειάζεται να σας ανήκει ένα βιβλίο για να το ευχαριστηθείτε; Κι εγώ! Θέλετε να μοιράζεστε τα βιβλία σας και να παρακαλουθείτε το πού φτάνουν τελικά; …
ΟΚ, ούτε εγώ ήμουν σίγουρος για την ιδέα, όσο ενδιαφέρουσα και στο παγκόσμιο πνεύμα του web που γουστάρω και αν ακούγεται, για τον απλούστατο λόγο του ότι εμείς οι έλληνες γενικότερα δεν κινούμαστε και τόσο πολύ μακριά από την πεπατημένη. Παρ’όλα αυτά, ανακάλυψα πως το Book Crossing έχει δυνατή παρουσία στην Ελλάδα, μάλιστα προετοιμάζεται και το 5ο Συνέδριο Βοοκ Crossing στην Θεσσαλονίκη. Η Νέα Σμύρνη είναι το πιο δυνατό κέντρο Book Crossing στην Αθήνα και το Ethnique ένα από τα Official Crossing Zones! Πού να το φανταζόμουν… Βλέπω πως στην Μυτιλήνη δεν υπάρχει κίνηση ή Crossing Zones, οπότε καλώ όποιον θέλει να φτιάξουμε ένα Crossing Zone και να απελευθερώσουμε την ιδέα και στην Μυτιλήνη. Σίγουρα θα βρούμε υποστηρικτές. Ήδη ο Mordread και η Νένη ψήνονται! ^^D
My shelf: http://www.bookcrossing.com/mybookshelf/Cubilone
Στο πνεύμα του Book Crossing, υπάρχει και το Post Crossing! Φτιάχνεις ένα προφίλ, δίνεις την διεύθυνση σου, και ζητάς να σου δωθεί μια τυχαία διεύθυνση από την βάση δεδομένων του site. Σε αυτή την διεύθυνση καλείσαι να στείλεις μια carte postale! Και όσες carte-postale στείλεις, τόσες φορές θα εμφανιστεί η δική σου διεύθυνση στην τυχαία αναζήτηση κάποιου άλλου… Ήδη περιμένω να στείλω δύο κάρτες που αγόρασα από το ΕΚΠΑΖ σε έναν 54-χρονο Φινλανδό και σε έναν Κινέζο αγνώστου ταυτότητας… Η ιδέα μου αρέσει πάρα πολύ!
—
Σχετικά με το ΕΚΠΑΖ, ρίξτε και μια ματιά στο http://pcsi.tripod.com/roz Είναι το πρώτο site που έφτιαξα, σχεδόν 8 χρόνια πριν. Είναι η αγγλική μετάφραση του «Ροζ ο Πελεκάνος και άλλες ιστορίες» του Φίλιππου Δραγούμη με ιστορίες από το ΕΚΠΑΖ. Μερικές, όπως η ιστορία του ίδιου του Ροζ, καταπληκτικές. Δείτε το!
Cubilone’s Dimension 3.0 — The Corkboard
Ένα απο τα μυστικά (ή και… όχι τόσο μυστικά τελικά!) projects στα οποία δούλευα ήταν η ανακατασκευή του κεντρικού site. Απο τότε που το είχα κάνει ως εργασία στο μάθημα του CSS κάποια στιγμή πέρσι, δεν είχε αλλάξει καθόλου, και γενικότερα δεν ήμουν ικανοποιημένος με το αποτέλεσμα. Με την αφορμή του μαθήματος “Πολυμέσα και Πολιτιστική Παραγωγή” της κ. Μυριβήλη και την απαλλακτική εργασία στην μορφή ενός fun και πρωτότυπου portfolio site, άδραξα την ευκαιρία για να φτιάξω ένα πιο… φλασάτο κεντρικό site! Νομίζω πλέον πως τα πηγαίνω σχετικά καλά με το flash, και αν σε κάποια θέματα με δυσκόλεψε αρκετά η παραγωγή του συγκεκριμένου, τελικά πιστεύω πως βγήκε πολύ ωραίο. Ιδιαίτερα το soundscape μου με χαλαρώνει κάθε φορά που το ακούω, μερικές φορές αφήνω τον browser ανοιχτό μόνο για να το ακούω…
Φυσικά και θα το ανανεώνω συχνά, και ήδη έχω δρομολογήσει μερικές αλλαγές οι οποίες πρέπει να γίνουν σύντομα:
-Επιλογή/απενεργοποίηση ήχου
-Επιλογή για αγγλικά κείμενα
-Χάρτης και version info
Περιμένω σχόλια για το τι σας αρέσει, τι δεν σας αρέσει για το ψηφιακό μου πίνακα!
Cubimension 3.0 is here! 😀
http://www.cubimension.net
Αναμνήσεις απο ταξίδια σε πέντε αγαπημένες πόλεις
Μέσα στο κλίμα της εξεταστικής περιόδου κι εγώ, με ευχάριστο διάβασμα και ακόμα πιο ευχάριστη δουλεία σε γενικότερα ευχάριστες εργασίες, έφτασε η μέρα που όλοι περιμέναμε! Θυμάστε όταν μίλαγα για 4 εργασίες που είχα να κάνω, η δύο απο αυτές μυστικές; Ε και να μην τις θυμάστε δεν πειράζει… Η μία απο τις δύο φανερές είναι έτοιμη, και μιλάω για την εργασία στην Πολιτιστική Αναπαράσταση Ι, Cultural Representation για το ευρύ κοινό. Την παρουσίασα σε συμφοιτητές και καθηγητές χτες, και τώρα είναι online για την δική σας ευχαρίστηση. Το θέμα της εργασίας ήταν ο σχεδιασμός (και, όπως τελικά αποδείχθηκε, η υλοποίηση) μίας εφαρμογής η οποία θα παρουσίαζει το Τοπ 5 ενός θέματος απο μία αρκετά μεγάλη λίστα απο την οποία μπορούσαμε να διαλέξουμε. Εγώ προφανώς διάλεξα τα ταξίδια.
Τα υπόλοιπα εδώ ^^D:
www.hallografik.ws/oldstuff/flash/anamniseis.html
Ευχαριστώ τους καθηγητές μου, Νίκο Μπουμπάρη και Δημήτρη Παπαγεωργίου, που με βοήθησαν σε όλα το εξάμηνο και στο μάθημα.
I would also like to thank Dad for scanning and sending me the Sydney pics, I couldn’t have done it without him!
Is it really Christmas?
So here I am, sitting in my room at my place in Nea Smyrni, stealing someone’s WiFi (together with 6 other people… Logging in to routers with default WEP settings and changing the keys is soo tempting… but I am not that evil), blogging when I should be working on my projects. I’ve been here for a few days already and I’m not feeling like it is Christmas at all. I look at all the constructed, fake festivities around me and I am feeling nothing but disgust for this joke of a festival centered around “love”. Just sneaking a peak at all the advertisements targeted at children, the true targets of this consumeristic parody, is borderline depressing. It’s no wonder we all have a sort of nostalgic aftertaste of Christmas which really stems from our childhood, when it all seemed so magical, so true, so happy… Is it the presents, the holidays, the sweets, the music? Maybe it is the sheer fakeness of it all, the same thing that draws children to Disneyland, that manages to enchant them so. What can indeed be said about the “holiday season”, a cultural curiosity which is one of the best examples of globalization today? I feel that if I let myself loose I’m going to fill pages upon pages of ranting about something that everybody knows is true yet decides to turn a blind eye to, preferring to drown their sorrows in ethical and guiltless super-consuming.
The fact, then, that I’m not feeling as if it’s Christmas is probably a good sign.
Maybe it is because so much has happened in my life in so little time. Maybe it’s because I have been consciously looking away from the very strong build-up that typically leads to an all-encompassing “Christmas spirit”. Maybe it is because I’ve grown mature enough to be able to appreciate being close to my loved ones and having some free time without associating the holidays with consumption, fake feelings of love for the world and this hideous “spirit”. It may be all, it may be none, it may be just one of these things, but whatever the reason, I am happy that I can see past the worryingly ultra-happy social appearances…
OK, Christmas flaming over. :] I started writing this post wanting to share what I’ve been doing the past few days and how I’m going to spend my holidays. Interesting much? It’s the fatal compulsion of blogging…
University Projects
One of the slighter reasons I’m not feeling too Christmas-y and/or relaxed is that I have a serious amount of work to get done for university. Four projects. It was going to be five originally but I decided to drop the project for Virtual Worlds and Digital Animation — my well of inspiration was looking a bit too dry for me to realise my relatively ambitious plans.
1. PHP. My project for WWW Technologies is to build a complete computer hardware online shop. That is much harder to do than it sounds, at least for someone who has little to no knowledge of dynamic website developing. This project is supposedly for two people but Garret doesn’t look like he might be a lot of help; he still needs to get his HTML sorted out. Anyway, it’s online tutorial and lab note time!
2. Cultural Representation. I chose to represent my top 5 favourite cities in the world for this one. I will have to make the workflow chart for an interactive application. I won’t fully develop it, but just designing a workable and attractive User Interface, as well as making it have the distinct Cubi style will take some full hours.
3 & 4. These are secret projects… ^^D
I promise impressive things… It’s not that I’m too bored to write about them or anything like that, no! It’s because I want to surprise everyone!
Flickr, Facebook and Online Identities
It’s been a a few weeks now that I deactivated my Facebook account. After a point, it felt downright hypocritic posting bad stuff about it but having a perfectly healthy account. Nevermind the less than impressive number of pictures I had on it.
Tell you what, I haven’t missed it a bit. A lot of people seem to find it strange that I’ve done so and have tried to persuade me to re-activate it. They say: “We miss you!”, just like Facebook said they would (and I thought it was being ridiculous…) To them, all I have to say is this. Sorry, but I will indulge in pathetic spying and “maintaining expired relationships” no longer!
Some other people, mostly from the Theatre and Photography groups, have told me that I should re-activate my FB so that I can upload photographs for all to see. I have a different reply for them: Flickr! Maybe you’ve noticed, maybe you haven’t, but I’m uploading more and more of my photographs there. It’s a very good image site, well-made, professional, respectful to the applying web laws as far as content protection goes. That is where you can head for my full lowdown of pictures! Look at that: it’s even got integrated support for WordPress (the sidebar pics are from my Flickr photostream, also have a look at my previous post). What else can one possibly ask for?!
To sum up:
Facebook sucks,
Flickr rules,
if you want to see my pics,
you surely oughta choose!
Windows 7 for free! Legally! How?
Casually browsing the web, a few days ago I stumbled upon MSDN Academic Alliance through my.aegean. What’s this, you say? It is a Microsoft service that allows students to download some of their software for free, all in the name of academia. Amazing eh? I was excited to discover that the University of the Aegean is eligible for this service. Why hasn’t anybody, ever, told us anything about it?
I really did download Windows 7 Professional, as well as a valid license key, for free, just by putting in my CT user name and pass. I burnt it on a DVD and now it’s waiting for me to tidy up my laptop HDDs before I format. This might take a while actually… heh.
Three Sequels and a Classic.
My gaming activity in the past few weeks has centered around four games: Modern Warfare 2, Banjo-Tooie, Half-Life 2 and StarCraft. Let me tell you a few things about these games.
Modern Warfare 2 is a great game in multiplayer, haven’t touched SP yet, as “controversial” as it may be. Enough said, I believe.
Banjo-Tooie. Oh, Banjo-Tooie. I am very aware that about 2 years ago I placed it #20 in my 20 Favourite N64 games. I did not remember it very well back then, having only played it once before, when I was only 11. Not long ago I downloaded it from XBLA and decided to give it another spin, especially when I had so much fun downloading, replaying and 100%ing Banjo-Kazooie this time last year from the same service.
Tooie must be one of the deepest, most innovative platformers in the history of the genre, not to mention one of the most expanding sequels ever. The level architecture is brilliant, how each world connects with a few others is something that hasn’t been used in other games since, even though it was such a good idea. The game is truly massive — getting 100% might take me 20+ hours when Banjo-Kazooie took me around 6. It’s definitely because I remember Kazooie almost perfectly even from my early years while now with Tooie it’s like playing it for the first time… Yes, the game is massive. TOO massive and time-consuming at times, when the original was a lot tighter and pure. I just have to comment on some of the humour displayed in Tooie; there are a lot more sexual references than in the original, and that can only be a good thing.
It doesn’t feel like I’m replaying it so it all feels fresh. If remade it could easily stand next to contemporary platformers and surpass them in many ways. Still, even if I have redeemed it a bit, the original still stands proud of its proximity to platforming perfection even when it obviously offers less, is shorter, much easier and has a fraction of the content of its sequel. I guess that is what separates a very good game from a classic. And talking about classics…
StarCraft. Yes, Blizzard’s other franchise that is about to see its full revival in a few months (and then we’re going to talk about sequels, period. Any new IPs please? :P) Even though I’m a strategy game fan, I’ve never shown great interest for Blizzard games. I’ve tried to like the WarCraft universe but I find it bores me. I still cannot exactly say why I like StarCraft and even worse, explain the on-and-off relationship I’ve had with it for years. Now, this Christmas, I’ve decided to follow its story and see why it’s a game celebrated like few. So far I’m loving it! Haven’t had this much fun with a Single Player RTS campaign in years.
Want another game I’ve had an on-and-off relationship with for even longer? That’s none other than Half-Life 2 for you. I downloaded and tried it when it was released more than 5 years ago and was blown away by its atmosphere. For some weird reason I lost interest somewhere along the way. I tried to pick it up three times since, once after I bought the Orange Box, another time sometime last Autumn and another shortly thereafter… again and again, I kept losing interest a bit further along the road. My last save was two hours or so before the end of the game, in the City 17 streetfights. I had reached this point last time I’d felt like playing, that is last February. The morning before I left Mytilini and after a good dose of caffeine, I finally took the bold step, closing a 5-year circle: I finished Half-Life 2.
I had been thinking that the game would have a tedious ending. How wrong I was. Getting rid of the Striders, climbing up the Citadel and then… *spoilers* was just so EPIC! Not only wasn’t it tedious, it was awe-inspiring. The rest of the game was like this, what in the name of Valve made me think the end would disappoint? Silly Cubi… Now, if only I could get Episode I to run on this laptop. Oh, don’t we wish…
That’s it for now! I have more things to share but they’re still being digested. Hey, there’s still lots of happenings left for the rest of the holidays anyway, they’ve only just begun! Soon it’s going to be the turn of the decade as well. Now that’s going to be awesome…
Random music for a random application for a random project.
Sunday, stress, having to work for so many projects yet lazying around for hours… I was looking for an application today that can be used to create drawings out of text. I have a project I will not divulge full details on here — yet — in which I have to do just that. One way to go about doing it is manually, which will probably also produce the best result, even though I’m not very good at drawing at all…
Anyway, looking around for this kind of application, I came across this site.
http://www.artext.co.uk/downloads/text%20draw.html
What beautiful music, what great flash art, great typography, everything! I’ve been listening to this track for hours but I have no idea what it is and where I can find more of it.
This is just some random music for a random application for a random project.
And I love it.
Μουσικά μπουντρούμια
Αν διαβάσετε το τελευταίο post της Άλεξ θα δείτε ότι το έγραφε απο το εργαστήριο υπολογιστών του ΤΜΣ. Αυτές τις γραμμές τις γράφω αυτή την στιγμή υπο τις ίδιες ακριβώς συνθήκες, μπορεί ίσως και απο τον ίδιο υπολογιστή! Είμαι βλέπετε και εγώ τώρα στα έγκατα του κόσμου της μουσικής… Και αυτη την στιγμή ακούω ντουέτο ντραμς και γυναικείο τραγούδι (σαν… σοπράνο είναι;) και επίσης ένα φλάουτο! Τώρα δεν ξέρω αν είναι το ίδιο φλάουτο που εκνέυριζε την Άλεξ πριν έναν περίπου μήνα…
Είμαι εδώ ψάχνοντας για υλικό για τις ΠΑΡΑ πολλές εργασίες μου για την σχολή: διαγράμματα ροής για πολιτιστική αναπαράσταση, οδηγίες για draggable backgrounds στο flash, ιδέες για animation… Τα πράγματα έχουν σφίξει και δεν χαλαρώνουν ακόμα και όταν έρχομαι επιτέλους στην Κέρκυρα! Τέταρτο έτος όμως είναι αυτό πλέον… Academia, όχι αστεία.
Και με αυτά τα λόγια, συνεχίζω, όσο προλαβαίνω με το λιγοστό ίντερνετ που έχω στην διάθεση μου απο αυτές τις ωραίες μέρες που είμαι εδώ, την αναζήτηση προς την γνώση.
Η σκέψη ότι ψάχνω, εδώ, σε ένα κτίριο του Ιονίου Πανεπιστημίου, υλικό για εργασίες που έχω απο το Πανεπιστήμιο Αιγαίου, στην άλλη άκρη της Ελλάδας, ενώ γύρω μου σε διάφορες αίθουσες μουσικοί κάνουν ακριβώς το ίδιο πράγμα αλλά με άλλο αντικείμενο, με γεμίζει με μια παράξενη αίσθηση… ολότητας.
Ποιός να μου το έλεγε πριν τρία χρόνια ότι εδώ θα ξαναεπέστρεφα…
BTW και κλείνω: Η ΛΕΣΧΗ ΤΗΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΤΑΤΗ και είναι πολλά επίπεδα πάνω απο τα χάλια της Μυτιλήνης. Εδώ σαν εξω-πανεπιστημιακός δίνω 1,20 ευρώ για κάθε γεύμα όμως τουλάχιστον το ευχαριστιέμαι! Δεν θα είχα κανένα απολύτως πρόβλημα να δίνω αυτά τα χρήματα και στην Μυτιλήνη για την ίδια γεύση, ποιότητα, ποικιλία, ευκολία και ΣΑΛΑΤΕΣ!