Chocolate Bunny from Lernert & Sander on Vimeo.
Daphne thought it was sad. I think it’s cool. Santa Claus, you’re up next.
Tag: easter
Πάσχα στην Αίγινα και άλλες ιστορίες
Είμαι στο καράβι της επιστροφής απο την Αίγινα. Χρόνια είχα να περάσω Πάσχα με τον Dad και την Βάσω στην Αίγινα. Είχα ξεχάσει πόσο μεγάλο χάπενινγκ μπορεί να είναι. Όλοι οι γνωστοί και γείτονες να φέρνουν τα δικά τους φαγητά και τα δικά τους ταψιά, όλοι να τρώνε στην αυλή. Μου άρεσε, αν εξαιρέσεις ότι όλη χτεσινή μέρα, δηλαδή την Κυριακή του Πάσχα, την ξόδεψα να εξηγώ σε ανθρώπους το τι σημαίνει «Πολιτισμική Τεχνολογία και Επικοινωνία», αν έχει λεφτά στο μέλλον, πόσο ωραία είναι η Μυτιλήνη κτλ.
Αλήθεια, όταν οι άνθρωποι σε ρωτάνε τι σπουδάζεις, το κάνουν επειδή νομίζουν ότι δεν υπάρχει τίποτα σπουδαιότερο να σε ρωτήσουν ή επειδή πολύ απλά δεν έχουν τίποτα καλύτερο να πουν; Στις στιγμές αμηχανίας, όταν δύο άνθρωποι δεν γνωρίζονται, είναι κοινό να χρησιμοποιούνται οι «γνωστές», πεπατημένες τακτικές γνωριμίας. “What do you do for a living?”, «Τι σπουδάζεις;», «Από πού είσαι;»… Αξίζει να αναρωτηθούμε πώς ακριβώς έγιναν αποδεκτές αυτού του είδους οι κοινοτυπίες όταν γνωρίζεις κάποιον, και όχι μόνο αυτό, πώς έχουμε αποδεχτεί όλοι ότι όταν γνωρίζεις κάποιον είναι το πιο ενδιαφέρον να μάθεις την ακαδημαϊκή/επαγγελματική καριέρα. Δεν θα ήταν πολύ ομορφότερο αν ήμασταν λίγο πιο δημιουργικοί στις εισαγωγικές μας συζητήσεις; «Τι σας αρέσει να κάνετε στον ελεύθερο σας χρόνο;», «Σας αρέσει η ζωή σας, αν όχι, γιατί;», «Αντιμετωπίζετε κάποιο πρόβλημα τελευταία;» Ειδικά τα δύο τελευταία θα ήταν μάλλον πολύ δύσκολο να χρησιμοποιηθούν σε κοινωνίες όπου στην ερώτηση «τι κάνεις;» η αυτόματη, συχνά ασυνείδητη απάντηση είναι «καλά»… Ο φόβος της παραδοχής της αδυναμίας σε αγνώστους, ή μήπως ένδειξη πως δεν έχουμε μάθει να νοιαζόμαστε για τους άλλους παρα μόνο για την εικόνα μας προς τους άλλους;
Ευτυχώς, η χτεσινή ημέρα δεν περιειχέ μόνο σχεδόν ανούσιους διαλόγους με άτομα τα οποία μετα βίας γνωρίζω. Πήγαμε με τους μοναδικούς άλλους νέους της παρέας στο ΕΚΠΑΖ, δηλαδή του Ελληνικού Κέντρου Περίθαλψης Άγριων Ζώων και Πουλιών (το τελευταίο Π φαντάζομαι παραλείπεται για λόγους ευηχείας). Ακόμα και αν παλιότερα είχαμε αρκετές σχέσεις με τους ανθρώπους που το διαχειρίζονταν – συγκεκριμένα με τον Φίλιππο Δραγούμη και την Μαρία Γανωτή, τους οποίους γνώριζα μέσω της Βάσως – και θυμάμαι ακόμα και το πρώτο κέντρο που είχαν σε ένα σπίτι έξω απο την Αίγινα και αργότερα στις Φυλακές (ήμουν-δεν ήμουν τότε 5 χρονών), η χτεσινή εμπειρία ήταν συγκλονιστική. Υπήρξαμε μάρτυρες του απαγορευμένο έρωτα μεταξύ του Οβελίξ και του Κεφάλα — ενός αγριογούρουνου και ενός πόνι, και τα δύο αρσενικά – Τα δύο ζώα φιλιόντουσαν μέσα απο τα κάγκελα. Το πόνι φαινόταν πολύ… ενθουσιασμένο με την κατάσταση! 😉 Αργότερα, είδαμε έναν αετό ο οποίος ήταν με το κέντρο ήδη σχεδόν 25 χρόνια… Ο αετός αυτός ήταν τυφλός από το ένα μάτι και έτσι ποτέ δεν θα μπορούσε να απελευθερωθεί. Ήταν γεράκος, είχαν αρχίσει να του βγαίνουν λευκά φτερά στην ράχη. Όταν ο υπεύθυνος (γαμάτος τύπος btw, τον θυμάμαι από παλιά με ένα cockatoo στον ώμο) μπήκε μέσα στον χώρο του για να του δώσει έναν μεζέ, ο αετός έκανε φωνούλες σαν κοτοπουλάκι. Τόσο χαρούμενος ήταν που είχε επιστρέψει ο άφτερος γίγαντας παλιόφιλός του… Στην λίμνη με τους πελεκάνους, αυτός που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση ήταν ένας ο οποίος δεν θα ξαναστόλιζε ποτέ τους υγρότοπους με το μεγαλόπρεπο πέταγμα του, γιατί πολύ απλά του είχαν ακρωτηριάσει το αριστερό φτερό. Είχε πυροβοληθεί, και το φτερό του είχε αρχίσει να σαπίζει, δεν υπήρχε σωτηρία… Ο πελεκάνος αυτός, παρά την αναπηρία, ήταν ο αρχηγός στην λίμνη. Τσαμπουκάς με τα όλα του! Φαινόταν ότι δεν τον πείραζε η αναπηρία του πια. Ή τουλάχιστον, είχε μάθει να ζει και με αυτή.
Γενικά, η δουλειά των ανθρώπων του ΕΚΠΑΖ είναι συγκλονιστική. Χωρίς ουσιαστικούς πόρους, βασιζόμενοι στην εθελοντική εργασία, κάνουν κάτι τόσο σπουδαίο. Για όλα, λένε, φταίει το λαθραίο κυνήγι. Χωρίς αυτό θα είχαν μέχρι και 70% λιγότερα περιστατικά. Τι μπορείς να πεις για μερικούς ανθρώπους που χρησιμοποιούν την καραμπίνα τους σαν προέκταση της «κυριαρχίας τους πάνω στην φύση», του «ανδρισμού» τους…
Επίσης αυτές τις μέρες μου στην Αίγινα ασχολήθηκα και με αυτά τα νέα ιντερνετικά:
Η αγάπη μου για τα παιχνίδια στρατηγικής γνωστή… Αυτό είναι ένα web-based RTS το οποίο διαδραματίζεται στο διάστημα. Σκοπός είναι η κατάκτηση των μισών τουλάχιστον πλανητικών συστημάτων του χάρτη. Εφόσον το παιχνίδι δεν το παίζω μόνος αλλά online, η διπλωματία, οι συμμαχίες και οι πόλεμοι παίζουν πολύ. Γενικά, είναι πολύ απλό παιχνίδι με εύκολα κατανοητούς κανονές και θα έλεγα πως μοιάζει με ένα μίγμα του Risk, του Diplomacy (του οποίου επίσης βρήκα ένα web-based site για να παίξω και περιμένω να βρω χρόνο για την πρώτη μου παρτίδα) και φυσικά του Galactic Civilizations. Το ιδιαίτερο είναι πως κάθε κίνηση παίρνει πολλές ώρες για να πραγματοποιηθεί, εξομοιώνοντας εν μέρει την μακροσκοπικότητα του όλου εγχειρήματος. Η κίνηση ενός αστροστόλου από το ένα σύστημα στο άλλο, π.χ, μετριέται με δεκάδες ώρες, και το revenue της παραγωγής από κάθε αστέρι έρχεται κάθε 24 ώρες. Το προτείνω ανεπιφύλακτα, μόνο και μόνο για την εμπειρία!
Σας αρέσουν τα βιβλία; Κι εμένα! Θεωρείτε πως δεν χρειάζεται να σας ανήκει ένα βιβλίο για να το ευχαριστηθείτε; Κι εγώ! Θέλετε να μοιράζεστε τα βιβλία σας και να παρακαλουθείτε το πού φτάνουν τελικά; …
ΟΚ, ούτε εγώ ήμουν σίγουρος για την ιδέα, όσο ενδιαφέρουσα και στο παγκόσμιο πνεύμα του web που γουστάρω και αν ακούγεται, για τον απλούστατο λόγο του ότι εμείς οι έλληνες γενικότερα δεν κινούμαστε και τόσο πολύ μακριά από την πεπατημένη. Παρ’όλα αυτά, ανακάλυψα πως το Book Crossing έχει δυνατή παρουσία στην Ελλάδα, μάλιστα προετοιμάζεται και το 5ο Συνέδριο Βοοκ Crossing στην Θεσσαλονίκη. Η Νέα Σμύρνη είναι το πιο δυνατό κέντρο Book Crossing στην Αθήνα και το Ethnique ένα από τα Official Crossing Zones! Πού να το φανταζόμουν… Βλέπω πως στην Μυτιλήνη δεν υπάρχει κίνηση ή Crossing Zones, οπότε καλώ όποιον θέλει να φτιάξουμε ένα Crossing Zone και να απελευθερώσουμε την ιδέα και στην Μυτιλήνη. Σίγουρα θα βρούμε υποστηρικτές. Ήδη ο Mordread και η Νένη ψήνονται! ^^D
My shelf: http://www.bookcrossing.com/mybookshelf/Cubilone
Στο πνεύμα του Book Crossing, υπάρχει και το Post Crossing! Φτιάχνεις ένα προφίλ, δίνεις την διεύθυνση σου, και ζητάς να σου δωθεί μια τυχαία διεύθυνση από την βάση δεδομένων του site. Σε αυτή την διεύθυνση καλείσαι να στείλεις μια carte postale! Και όσες carte-postale στείλεις, τόσες φορές θα εμφανιστεί η δική σου διεύθυνση στην τυχαία αναζήτηση κάποιου άλλου… Ήδη περιμένω να στείλω δύο κάρτες που αγόρασα από το ΕΚΠΑΖ σε έναν 54-χρονο Φινλανδό και σε έναν Κινέζο αγνώστου ταυτότητας… Η ιδέα μου αρέσει πάρα πολύ!
—
Σχετικά με το ΕΚΠΑΖ, ρίξτε και μια ματιά στο http://pcsi.tripod.com/roz Είναι το πρώτο site που έφτιαξα, σχεδόν 8 χρόνια πριν. Είναι η αγγλική μετάφραση του «Ροζ ο Πελεκάνος και άλλες ιστορίες» του Φίλιππου Δραγούμη με ιστορίες από το ΕΚΠΑΖ. Μερικές, όπως η ιστορία του ίδιου του Ροζ, καταπληκτικές. Δείτε το!
Update if you May!
My last post was pretty sad and uncertain. Almost a whole month later, a lot of things have happened. First of all, Easter holidays have come and gone. 15 days that felt like 5. Seriously, time went by so fast. Back in January, the Christmas holidays, really did feel like 23 days. Now… I barely had any time at all to do anything, or so I felt. Alex, close friends and meetings (lots and lots of those two categories), a bit of Aegina and a bit of rural Larissa for the otherwise festive days… It was definitely the most unorthodox (pun intended) Easter I’ve had. I think it’s because I spent the really FESTIVE YEAH WE’RE GONNA EAT TILL WE GO NUCLEAR days away from my parents and close to my love.
Highlights of stuff in no particular order:
1. Improbable, by Adam Fawer. A mystery novel/action thriller/scientific manifesto/philosophical exploration that tells the tale of David Caine, an epileptic gambler that becomes Laplace’s Demon. It goes through various theories about probability, determinism, the idea of multiple dimensions (my favourite!) and the like, all the while maintaining a very tight plot and working on very interesting, distinct and memorable characters. Its scientific insight on mostly philosophical matters is great food for thought… A well-written but surprisingly unknown book, I recommend it to anyone who likes their science as well as their nail-biting suspense in one tight package.
2. Catan. My interest in unusual but exciting board-games sparked just a few months ago. The Settlers of Catan is a perfect example of the kind of board games I want to try and enjoy. I downloaded a demo of the Xbox Live Arcade version and liked it, so I looked out for it and spotted the greek version of Catan in Public (Athens). I think the 35 euros I gave for it were justified thus far, but my hopes of friends suddenly becoming just as excited as I am for board games are quickly being pissed on. I’ve only had one session of Catan since I bought it, and we didn’t finish it either. 🙁
3. Cats. During the Easter holidays I came across many a kitten. I even witnessed the birth of a kitten at Alex’s cousin’s house in the countryside. It was a beautiful moment, and I knew that since then, I’d never look at cats the same way. It wasn’t long before the first opportunity since then appeared; Oliva, everybody’s favourite Italian artistic spirit, whom I met at the street first day I was in Mytilini after Easter, was holding a beautiful kitten. Long story short, I’m now a proud parent of a little kitten. Her name is Yuki, and she’s snow white! I love her and I’m sure that my cat love is only just surfacing — I know we’re going to spend many happy times together… UNLESS SHE CONTINUES PESTERING ME WHEN I’M TRYING TO GO TO SLEEP AND HAVING DIARROEA ANYWHERE BUT IN HER SANDBOX!
Use new tabs to view enlarged images.
And here’s a pic from my secret Nazionalist Kätzchen Trainingsprogramm. Oops shouldn’t have shown that!
4. Life of Pi, by Yann Martel. I read more than 3/4 of this book on my way back to Mytilini (the same trip I finished Improbable. I feel like a bookworm now! ^^). I couldn’t put it down. Simple as that. It certainly struck a chord with my animal lover part. “This story will make you believe in God” is a phrase often repeated within it and I heartily agree. Tender, brutal, religious and exotic at the same time, I can’t decide which shock was greater: the on that derived from my initial impression that the book was retelling a true story or my subsequent realisation that in fact it didn’t. Amelie director Jean-Pierre Jeunet was chosen for the creation of the silver screen rendition and he eagerly accepted. That alone speaks wonders. Read Life of Pi.
5. Projects. Yes my University projects are going very well. Kthxbi.
6. Planning Eurotrip. So this is the plan: Me and Alex are leaving on July 9th to go to Finland, where we’ll work at Koli National Park, shepherding sheep and preserving the habitat. We’re volunteering to enjoy Finland’s natural beauty and relax. After that, though (somewhere around July 20th-25th) our as-of-yet unbought InterRail ticket will be valid. And then, our month-long train journey will commence! We’ll take the train from Finland back to Greece, going from Helsinki to Copenhagen, traversing Scandinavia and from there just about anywhere in Central Europe. We’ll be going to Holland, Belgium, Germany, Czech, Austria, Switzerland, Italy, Slovenia… But out schedule is wide-open and changes can of course be made. I want to stress this part: we DON’T plan on doing this just the two of us. Any participation from anyone that wants to travel with us is ENCOURAGED. We WANT company, we WANT to share the experience. Anyone that would like to join us can meet us anywhere along our trip. We’ve been stressing this for a few months now but nobody has been eager enough so now might be a bit too late. It won’t be a cheap ride, but we’re planning on making it cheaper by CouchSurfing and minimizing costs. If you are interested at all, please tell me and start making money. It’ll be either the two of us or >=4 of us, for obvious reasons. Anyway. WHILE THERE’S STILL TIME! HURRY! IT’S A UNIQUE OPPORTUNITY!
7. GTA IV. It’s been a long time since ANY game received this much praise. Mordread and George bought it and I had the chance to play it and watch it — it’s one of the few games that’s actually fun to watch — at the former’s place several times. Well… It’s a great game, no doubt. The part of it that deserves 10/10 is not the actual gameplay though. The sandbox, go around shooting everyone, stealing cars, having fun with stupid (on purpose?) AI and laughing out loud many many times is notably better than GTA III & Co. but still not perfect. It’s more of the setting, story and atmosphere that are much more elaborate than previous renditions of the game. Since I’ve only played but a small part of the story, I can’t comment on how it unfolds. I can definitely say thought that if I had the €70 required to get my dirty hands on it, I’d gladly pay.
