I finally did another B&W film some days ago; it had been sitting in my fridge looking at me for far too long. I hadn’t touched my vat, chemicals and spools in almost three years, either, film and developer sitting there with an expiration date years before even then.
Who says great photographs can’t come from “expired” consumables?
It was after the Spotters Weekend was over, which is where I had spent the majority of the roll. I had just a couple left to round off the complete thirty-six plus the one or two extras at the end and couldn’t think of what to shoot last to get done with it. I took a couple of selfies and prepared my developing gear.
I was sitting there in my bathroom, all sources of light blocked, tools “arranged” in front of me – or, if you prefer honest descriptions, lying around in a way I had to feel around for them every time I needed to switch one. I started by trying to, as you would, unwind the film onto the spool which would be used as its case to neatly bathe it into the developer, but I just couldn’t get the roll to fit in right. Something jammed, the film wouldn’t be picked up by the lever and it wouldn’t unwind. I must have been struggling there blind for what must have been more than 45 minutes for something that in the hands of someone who “knows what they’re doing” wouldn’t take more than 5 at most.
By that time, I could feel that I had almost ruined the edge of the film and the last pictures of the roll by all the bending and creasing I had submitted it to. I knew that force wouldn’t cut it (I could fit some pun here if I tried hard enough), but I was getting a tiny bit desperate.
I considered bailing: turning on the bathroom light and instantly burning the pictures white with light forever. At least that way I would escape that limbo between art and frustration, sitting there in the darkness getting nowhere.
If you’re waiting for some dramatic turn of events, there wasn’t one, but indeed it was a turn that saved me. I just tried twisting half the spool while holding it vertically instead of horizontally, and that somehow did the trick. Relieved, I winded the film into the spool, placed it into the tank, turned on the lights and proceeded with development.
A few hours later, this turned out to be the last shot of the roll.
I’ll admit I’m quite happy with how I look in this picture, but what I love are the chaotic, random little blemishes that pepper it from my mishandling it. Together they make for quite a unique selfie, and a selfie it is alright, clumsy self-inflicted marks and all. It just wouldn’t be the same if it had come out “perfect”. In fact, the way it’s come out (just look at the right of my head, the contour of the… what is that anyway?) I think it is superior* in every way apart from visual fidelity I suppose.
At the very least it’s a happy accident. In chaos we trust – which is just The Flow dressed up in its cool black suede suit.
Some more highlights from that roll, in case you’re interested.
Philippos, our trusty barman during the Spotters Weekend.
The Zeos boxes really had ARGOS inside them. Even better.
Neni and her oracle pendulum
Hi-yo Silver, away!
Fanie, all-around artist
Sanne and Bart. They virtually ARE Spotted by Locals.
Mum and her partner Theodosis. Loving this one.
Katerina, our actress and hostess extraordinaire
*Film photography is, in my mind at least, being slowly relegated to what painting and drawing turned into after film photography itself was invented: an art form formerly used for picture perfection now rendered obsolete by some newer technology – in this case digital photography. You could say that painting was liberated and all kinds of artistic breakthroughs were had only after photography was invented and artists didn’t have to portray their subjects in any kind of technically immaculate way anymore – that would be the photographer’s job from then on. Similarly, free from the requirement that it should mainly display things “the way they really are” – we have phones and mirrorless cameras now for that – film photography can now be safely re-examined as a separate medium with its own specific physical limitations and artistic advantages. Like painting.
A month and a half or so ago I bought two T-Max 400 black & white photography films, one for myself and one for Daphne. The idea was to use them together and develop them together as well. We did exactly that three days before I left for Sofia. I had the dumb idea to use the ergaleiaki to record the process in the darkness of my bathroom in Nea Smyrni, which ended up very very very dimly illuminating the whole affair with its red little recording confirmation LED. We knew we had made a mistake but we didn’t turn back. Thankfully it didn’t ruin the rolls.
We used T-Max developer which had expired a year or so before. Tip: don’t trust expiration dates – neither for developer nor for food. Use common sense.
All in all I’m very satisfied with this roll and so decided to upload pretty much all of it. Enjoy. Thanks go to my trusty OM2-n (40 years and still going – can you say that about your DSLR?), my scanner and of course Rapsooneli.
Αυτή είναι η πρώτη ψηφιακή φωτογραφία που τράβηξα ποτέ, τον Οκτώβριο του 2003 (επίσης, είναι ο πατέρας μου μια φωτογραφία του πατέρα μου).
Για την ακρίβεια, όχι: είναι η παλιότερη φωτογραφία μου που σώζεται. Το όνομα της είναι 100_0009.JPG, το οποίο σημαίνει ότι υπήρξαν άλλες 8 πριν από αυτήν τις οποίες για κάποιο λόγο τότε έσβησα. Αν εξαιρέσω τα χιτάκια του γυμνασίου που κατέβαζα με τη 64k ISDN με το KaZaA και για κάποιο λόγο ακόμα δεν έχω σβήσει (περισσότερο βαρεμάρα παρα νοσταλγία), είναι από τα παλιότερα αρχεία που μετά από πολλαπλά φορμάτ, αλλαγές και θανάτους σκληρών δίσκων, ακόμα κάπως υφίστανται, δεν έχουν χαθεί για πάντα όπως πολλές συνομιλίες του MSN, savegames ή sessions του Firefox που άφησαν αυτόν τον κόσμο έπειτα από μια ανωμαλία στην ψηφιακή κανονικότητα. Ήταν με μια Canon PowerShot A60 των 2 ολόκληρων megapixel την οποία είχα αγοράσει από το Ebay, από κάποιο μαγαζί του Καναδά. Σήμερα, με τα ίδια λεφτά που κόστισε στους γονείς μου (δεν θυμάμαι σε ποιους ακριβώς) αυτή η μηχανούλα, θα μπορούσα να αγοράσω μια αρκετά καλή DSLR.
19/10/2003, 3 μέρες αφού η Α60 κάμερα έπεσε στα χέρια μου. Φωτό από την Ινές (υποθέτω)
Εκείνη την περίοδο, όσο πήγαινα ακόμα σχολείο, τραβούσα συνέχεια φωτογραφίες. Απλά συνέχεια. «ΦΩΤΟ, ΦΩΤΟ!» φώναζα κάθε τρεις και λίγο, και φίλοι και γνωστοί με κορόιδευαν τρυφερά. Για όλο το Λύκειο ήμουν ο νούμερο ένα καταγραφέας των γεγονότων της ζωής του σχολείου αλλά και της δικής μου ύπαρξης εκτός αυτού. Για μία περίοδο η οποία σημαίνει πια για μένα, αν εξαιρέσεις τους φίλους μου, τόσο λίγα, αυτές οι χιλιάδες φωτογραφίες παραμένουν κειμήλια μιας άλλης πραγματικότητας, ενός άλλου εαυτού. «Ποιος τράβηξε αυτές τις φωτογραφίες;» αναρωτιέμαι όποτε τολμάω να γυρίσω και να κοιτάξω πίσω στις οροσειρές του χρόνου που έχω ήδη διαβεί και φαίνονται στον ορίζοντα. Το καλό είναι πως κάθε φορά που επιστρέφω μου φαίνεται ευκολότερο απ’ότι περίμενα: έχω καταφέρει επιτέλους να αγαπήσω το ποιος είμαι και, το σημαντικότερο, ποιος ήμουν.
Όσο ήμουν στο σχολείο άλλαξα 3 συνολικά μηχανές: απ’ότι φαίνεται δεν ήταν για να κρατάνε αυτές οι Canon. Ίσως φταίει και ότι σε 3 χρόνια τράβηξα ούτε λίγο ούτε πολύ 20.000+ φωτογραφίες και βίντεο. Ο Τσίρκας, τότε, είχε προφητεύσει ότι δεν θα κράταγε τόσο πολύ αυτή η μανία μου. Τότε ήλπίζα να του δείξω πως είχε άδικο. Τώρα χαίρομαι που, τελικά, είχε δίκιο.
Από τη φωτογραφική του Φάνη. Φεβρουάριος 2004
Μία από τις πιο σοκαριστικές συνειδητοποιήσεις -σχετική με τον χρόνο- ήταν πριν λίγους μήνες, όταν κατάλαβα ότι το χρονικό διάστημα μεταξύ του σήμερα και της στιγμής που απόκτησα την πρώτη μου DSLR (δώρο γενεθλίων για όταν έγινα 19 το 2008) ήταν ίδιο με το διάστημα μεταξύ εκείνης ακριβώς της στιγμής και της πρώτης φωτογραφίας που βλέπετε πιο πάνω. Αν η φωτογραφική μου ιστορία ήταν μια γραμμή, εκείνη η μέρα που έπεσε στα χέρια μου το κιτ της e-510 με τους δυο φακούς θα την χώριζε σε δυο ίσου μήκους τμήματα. Πέντε χρόνια κι άλλα πέντε.
Τι είναι όμως πέντε χρόνια; Τι είναι δέκα χρόνια; Αν και τα πρώτα πέντε μου έχουν αφήσει πολύ λιγότερες αναμνήσεις απ’ότι τα επόμενα πέντε (αν εξαιρέσεις τον έναν χρόνο και κάτι στην Μυτιλήνη), στο μυαλό μου ο χρόνος κύλησε πολύ πιο αργά στα πρώτα. Είναι σαν ένα ολόκληρο κομμάτι μου να έχει εξανεμιστεί πλέον, και το μόνο που να απομένει σήμερα να είναι οι φωτογραφίες. Χωρίς τις φωτογραφίες, δεν θα θυμόμουν και πολλά. Όταν βλέπω τις φωτογραφίες του τότε, στιγμές από διαγωνίσματα, ζωή στην τάξη, παλιούς συμμαθητές, το δωμάτιο μου στο σπίτι μας στην Αρτάκης, την παλιοπαρέα και τις μαλακίες που κάναμε (πολλές από τις οποίες κατέγραφα ευλαβικά σε 320×240@15fps video και που τελικά έκοψα και έραψα για να φτιάξω το μεγαλοπρεπές βιντεο-λεύκωμα του Κράματος), γενικότερα τη ζωή στα 15 και στα 16 μου, μπορώ να μπω ξανά – για λίγο – στο πετσί του έφηβου cubi. Ό,τι όμως ξέφυγε από τον φακό των Canon μου έχει σβηστεί.
Όσο μεγάλωνα και «ωρίμαζα» (πιο πολύ με την έννοια του άνθους στο δέντρο που μεταμορφώνεται σιγά-σιγά σε φρούτο, παρα με αυτή του φρούτου που ετοιμάζεται να πέσει απ’το δέντρο) τόσο πιο πολύ έβλεπα την φωτογραφία καλλιτεχνικά. Όλες οι μικρές Canon μου είχαν χειροκίνητες ρυθμίσεις κι έτσι είχα μάθει λίγο πολύ τι σημαίνει κλείστρο, ταχύτητα, διάφραγμα, ISO κτλ, έστω εμπειρικά (που ίσως είναι ο καλύτερος, αν όχι ο μόνος σωστός, τρόπος να τα μάθεις). Από εκεί που η φωτογραφική μου μηχανή ήταν αποκλειστικά καταγραφέας της ζωής μου, μετατράπηκε σε μηχανή πειραματισμού.«Τι θα γίνει αν το πάρω αυτό με χαμηλότερη ταχύτητα; Αν βάλω φλας εδώ; Ας το δοκιμάσω αυτό στο PhotoShop;» Αυτή η αλλαγή με ακολούθησε και στο πανεπιστήμιο. Βλέποντας λοιπόν μια μέρα την μεγάλη Nikon της Καρίνας με τον αποσπώμενο 18-108 φακό («μου προσφέρει ευελιξία!») και το τί μπορούσε να κάνει με αυτή, ζήλεψα. Ήθελα κι εγώ μια τέτοια «σοβαρή» μηχανή. Λίγους μήνες μετά την απόκτησα από κάποιον που την πούλαγε σχεδόν καινούργια στο dpgr.gr. Μπορούσα πλέον να πειραματιστώ όσο ήθελα – και να καταγράψω πιο καλλιτεχνικά και ξεχωριστά από ποτέ!
Καθεδρικός Aachen, 2008. Αμφίεση e-510+emo-μπαγκα. Δεν είμαι για μπουνιές εδώ; Την αλήθεια! Thanks Alex for the pic (and the trip! ^^)
Από τότε μέχρι σήμερα πέρασα πολλές φάσεις. Έφτιαξα flickr, αγόρασα φακούς, μπήκα στη φωτογραφική ομάδα του πανεπιστημίου, γνώρισα άλλους και άλλες φωτογράφους (σε μια φάση, πάνω από τους μισούς του κοντινού μου κύκλου και της παρέας μου είχαν DSLR, και, ας μη ξεχνάμε, στη Φωτογραφική, αλλιώς και ΦΟΠΑΜ, γνώρισα τη Νένη), έκανα εξορμήσεις, έγινα ψιλο-διάσημος, συμμετείχα σε διαγωνισμούς, αγόρασα τη φιλμάτη μου OM2n, τράβηξα με φιλμ, αγόρασα εξοπλισμό εμφάνισης, εμφάνισα ασπρόμαυρα φιλμ, τα σκάναρα, πήγα σε σχετικό exchange στη Φινλανδία. Αλλαξα στιλ και προτιμήσεις. Πέρασα από τη φάση που μου άρεσαν οι φλου φωτογραφίες. Την ξεπέρασα. Ξαναγύρισα. Οι φωτογραφίες μου τράβηξαν τη δική τους πορεία – αντίστοιχη με την πορεία που τράβηξα κι εγώ: απρόβλεπτη, σποραδική, περίεργη και παιχνιδιάρικη.
Παρ’ όλα αυτά τα κύματα, υπήρχε κάτι που ποτέ δεν μου κάθισε καλά. Όσο περισσότερο μάθαινα τους κανόνες, τόσο περισσότερο ένιωθα ότι έχανα αυτό που έκανε για μένα τη φωτογραφία διασκεδαστική και ταυτόχρονα ένιωθα ότι τράβαγα χειρότερες φωτογραφίες. Αντιμέτωπος με την ασύγκριτη τεχνική άλλων δημιουργών και τις ιδέες τους, συνέχεια ένιωθα (και συνεχίζω να νιώθω) πως τα κάδρα μου ήταν στραβά, η έκθεση λάθος, ότι δεν υπήρχε σημείο ενδιαφέροντος, ότι οι ρυθμίσεις μου για τα χρώματα ήταν κακές, ότι το white balance ήταν άρρωστο, και πολλά πολλά άλλα. Από τη στιγμή που άρχισα να προσπαθώ να τραβάω καλλιτεχνικές φωτογραφίες, άρχισα να πιστεύω λίγο-λίγο ότι πολύ απλά δεν το είχα με τη φωτογραφία.
Παρεπιμπτόντως, ήταν περίπου την ίδια στιγμή που άρχισα να ποστάρω τις φωτογραφίες μου στο deviantArt, στο MySpace και στο Flickr.
Καθώς μεγάλωνα εγώ, ταυτόχρονα ωρίμαζε και το ίντερνετ και συγκεκριμένα ο παγκόσμιος ιστός (μην ξεχνάτε, δεν είναι το ίδιο!) Άρχισα να μοιράζομαι τις φωτογραφίες μου γεμάτος καμάρι (τηρουμένων των μετριοπαθών αναλογιών) τη στιγμή που το Web 2.0 είχε δώσει τη σκηνή και τον προβολέα σε μένα – ή τουλάχιστον έτσι με είχε κάνει να πιστεύω. Ξανά και ξανά βρήκα τον εαυτό μου να ανεβάζει φωτογραφίες που πίστευα ότι ήταν αποστάγματα της καθαρής δημιουργικότητας μου και να απολαμβάνω την παγερή αδιαφορία του Τυχαίου Επισκέπτη. Με λίγα λόγια: οι φωτογραφίες μου που νόμιζα ότι ήταν οι καλύτερες, οι αγαπημένες μου, ποτέ δεν τράβηξαν τα βλέματα, ούτε γνωστών ούτε αγνώστων. Οι στιγμές που είχα αποτυπώσει που έκαναν το είναι μου να αγαλιάζει δεν συγκίνησαν κανέναν – παρα μόνο αυτούς που με ήξεραν προσωπικά και μπορούσαν να καταλάβουν, κι αυτό είναι το κλείδι (αν και όχι αυτό που πραγματικά επιθυμείς όταν ανεβάζεις τις φωτογραφίες δημοσίως).
Αργότερα κατάλαβα ότι οι φωτογραφίες μου, σαν προσωπικό στιλ και μέσο έκφρασης, θέλω τελικά να αγγίζουν το εγκεφαλικό, όχι το καθαρά αισθητικό, να είναι η αφετηρία ενός πολυμεσικού και πνευματικού παιχνιδιού το οποίο θα ερέθιζει τη γλώσσα και τη φαντασία, όχι μόνο τα μάτια. Πήρε καιρό μέχρι να φτάσω σε αυτό το συμπέρασμα και να αποδεχτώ ότι αυτό είναι που μου αρέσει, και για πολύ καιρό δεν μπορούσα να καταλάβω ότι ο τρόπος μου δεν ήταν ο ευκολότερος για κάποιον ο οποίος δεν θα με ήξερε ή θα έβλεπε τη φωτογραφία γι’αυτό που φαινόταν. Ο τρόπος μου ήταν διαφορετικός από το κοινό, από το γνωστό, αλλά ήθελα να συναγωνιστώ μαζί του – δεν υπονοώ ότι το εύκολο είναι χειρότερο, απλά απαιτεί ένα διαφορετικό είδος αντίληψης (intuitive vs sensing // αισθητικό vs διαισθητικού).
Στην πορεία, διάφορα σάιτ και πετυχημένα κανάλια ρύθμισαν το ασυνείδητο μου σχετικά με το τι σημαίνει καλή και όμορφη φωτογραφία. Οι βόλτες μου στο flickr και σε άλλα σάιτ φωτογραφίας με έκαναν να νιώσω μικρός. Αρκετές φωτογραφίες μου επιρεάστηκαν -δυστυχώς- από αυτά τα πρότυπα, όμως ποτέ δεν μπόρεσα στ’αλήθεια να τα μιμηθώ, ίσως γιατί δεν τα ένιωθα πραγματικά δικά μου. Παίζει ρόλο φυσικά και το ότι για να γίνεις γνωστός πρέπει να πλασάρεις τις φωτογραφίες ή/και τον εαυτό σου με τον σωστό τρόπο, πρέπει να κάνεις δημόσιες σχέσεις. Κι αυτό είναι απλά κάτι που δεν ήθελα και εξακολουθώ να μη θέλω να κάνω. Αυτό που άργησα να καταλάβω είναι ότι το να είσαι πετυχημένος και διάσημος στο flickr και στο web γενικότερα δεν σημαίνει ότι βγάζεις καλές φωτογραφίες, αλλά ότι βγάζεις δημοφιλείς φωτογραφίες. Και ποιος δεν θέλει να είναι δημοφιλής;
Χάβι, Δαβίδ κι εγώ. Με την ΟΜ2n στον λαιμό. Οι φωτογραφίες εκείνης της νύχτας, από τις τελευταίες του Erasmus, χάθηκαν για πάντα, γιατί το φιλμ ξεκόλλησε απ΄το καρούλι. Pic by Kamila the Polish girl.
Δημοφιλής. Γνωστός. Αποδεκτός. Εκτιμημένος.
Αν σκάψω βαθιά (αλλά όχι και τόσο βαθιά), αυτές τις λέξεις θα βρω σαν απάντηση στο γιατί η φωτογραφία με συνόδεψε αυτά τα χρόνια.
Αρχικά, ήθελα αποδείξεις, εξωτερικεύσεις αυτών που έβλεπα και βίωνα, όπως έλεγε και ο τύπος στο Alice in den Städten που είδαμε με τη Δάφνη χτες. Βασικά δεν είμαι σίγουρος αν αυτό έλεγε αλλά εκείνη τη στιγμή αυτό πήρα οπότε το κρατάω έτσι. Αποδείξεις για αυτά που ζούσα. Αντικειμενικές αποδείξεις που θα μπορούσα να μοιραστώ, να αρχειοθετήσω, να κρατήσω και να εξασφαλίσω την ύπαρξη τους στο μέλλον. Μια ψηφιοποίηση της ζωής μου και των άλλων, όσο πίστευα τότε πως η φωτογραφία πραγματικά απαθανάτιζε (απο + αθανατίζω [<αθάνατος]) τη ζωή. Μόνο έτσι θα μπορούσα να μοιραστώ το ποιος πραγματικά είμαι </drama_queen> και να ανακαλύψουν όλοι οι άλλοι, που δεν με αποδεχόντουσαν, ποιος ήμουν πραγματικά! Έλα όμως που δεν λειτουργεί ακριβώς έτσι… Οι ανάγκες των ανθρώπων παραμένουν, και αυτή η ανάγκη μου για αποδοχή αργότερα μεταμορφώθηκε στην ανάγκη για καλλιτεχνική επιβεβαίωση.
Πόσταροντας φωτογραφίες ονλάιν μπορείς να καταφέρεις τρία πράγματα:1)να δείξεις τί ζωή κάνεις,2)να δείξεις πόσο γαμάτες φωτογραφίες τραβάς αλλά και 3)να δημιουργήσεις μια καλλιτεχνική ιντερνετική περσόνα. Ποτέ δεν έπεσα τελείως θύμα αυτής της ματαιόδοξης παγίδας, αλλά φλέρταρα επικίνδυνα μαζί της αρκετές φορές. Ενδεικτικά, η Δάφνη μου έχει πει ότι είμαι διαφορετικός όπως φαίνομαι στο μπλογκ μου και διαφορετικός στην πραγματικότητα. Αυτό είναι μια επιτυχία ή όχι; Το ψάχνω ακόμα, ποιος είμαι, ποιος θέλω να είμαι, ποιος θέλω να φαίνομαι ότι είμαι, αν έχουν σημασία όλα αυτά τελικά κ.ο.κ. Και το γεγονός ότι μου έχει σφηνώσει στο μυαλό ότι ακόμα και το να επιλέξω να μην δημοσιεύω φωτογραφίες για λόγους γοήτρου, απλότητας ή τρόπου ζωής είναι και αυτό μια κατασκευασμένη ταυτότητα που θα προάγω με συγκεκριμένους τρόπους, δεν βοηθάει τα πράγματα…
Οι φάτσες έχουν καταλήξει να είναι από τα αγαπημένα μου θέματα.
Φέτος λοιπόν έχω βγάλει πολύ λίγες φωτογραφίες, ειδικά αν βάλω κάτω πόσα ταξίδια έχω κάνει. Σίγουρα φταίει ότι τώρα (ξανα)έχω και τη δυνατότητα να τραβήξω και βίντεο (το οποίο δείχνει πως η επιλογή δεν είναι πάντα καλό πράγμα) Συνεχώς διερωτάμαι «γιατί θέλεις να το φωτογραφίσεις αυτό; Τι θέλεις να δείξεις; Ποιον προσπαθείς να εντυπωσιάσεις; Δεν σου φτάνει απλά να το κοιτάζεις, να το απολαμβάνεις;» Είναι μια σκέψη που σίγουρα δεν μοιράζονται πολλοί μαζί μου: συνεχώς βλέπω περισσότερες φωτογραφίες και φωτογράφους (το οποίο αυτόματα ρίχνει κατακόρυφα την αξία της ίδια της φωτογραφίας) και νιώθω όλο και λιγότερη θέληση να μπω σε όλο αυτό, να συνεχίσω να καταγράφω ή να δημιουργώ. Και αν δημιουργώ, μπορεί να μην το ποστάρω για τους ίδιους ακριβώς λόγους. Βρίσκω πως αυτά που μπορώ να πω για τη ζωή μου, για τη ζωή των άλλων και τη ζωή γενικότερα με τη φωτογραφία, δεν συμβαδίζουν με αυτά που είμαι καλύτερος ή πιο ικανός στο να λέω ή με αυτά που θέλω να πω.
Σίγουρα έχει να κάνει και με τον καταιγισμό εικόνας που βλέπω παντού στο web πια, απ’το Tumblr (λινκ για το δικό μου) και τη μια καταπληκτική φωτογραφία μετά την άλλη («τι μπορώ εγώ να συνεισφέρω άραγε σε αυτή την τελειότητα;») μέχρι το facebook και το Instagram, όπου κάθε ασημαντότητα και μικρότητα είναι άλλη μια ευκαιρία για τα προβάλλουμε τον ναρκισισμό μας, το πόσο γαμάτοι είμαστε και το πόσο γαμάτα πράγματα κάνουμε. Θέλω να κάνω γαμάτα πράγματα, αλλά όλο και περισσότερο νιώθω πως δεν είναι ευγενικό, πρέπον ή… πώς να το πω… θα προσπαθήσω να το πως όσο λιγότερο σνομπίστικα μπορώ: πολιτισμένο, να τα εικονοποιώ και να τα κάνω προιόντα, διαφημίσεις για την οντότητα cubilone στον παγκόσμιο δίκτυο τελειότητας, εντυπωσιασμού και καμένης δημιουργικότητας και σύγκρισης στο οποίο μεταλλάσσεται το ψηφιακό περιβάλλον.
Η κίνηση να φωτογραφίζεις και να ποστάρεις τη φάτσα σου είναι στο κέντρο ενός τεράστιου πλέγματος σκέψεων, προσδοκιών και κοινωνικών σχέσεων. Αν το σκεφτείς, είναι… ΠΕΡΙΕΡΓΟ!
Οι ψηφιακές κοινότητες σε κάνουν να θέλεις να ανταγωνιστείς τους άλλους σε δημοτικότητα και να νιώσεις αγαπητός, κι έτσι αγχώνεσαι για τα πόσο likes ή favs θα έχει μια φωτογραφία – παύει να είναι απλά η καλλιτεχνική σου έκφραση. Είναι ειρωνικό πως έχω σπουδάσει πολιτισμική τεχνολογία και επικοινωνία και έχω αυτές τις αιρετικές απόψεις… αλλά έχω ακαδημαϊκοποιηθεί αρκετά ώστε να καταλαβαίνω πως ακόμα και το γεγονός ότι η εικόνα θεοποιείται μέσω των ψηφιακών μέσων και η κριτική σε αυτό το γεγονός είναι και αυτή, αναμφίβολα, μέρος του ψηφιακού πολιτισμού, από μόνο του χαίρει ανάλυσης.
Τι θα γίνει από εδώ και πέρα, δεν το ξέρω. Προφανώς η σχέση μου με τη φωτογραφία είναι πολύπλοκη και δεν μπορώ ούτε και θέλω να την εγκαταλείψω τόσο εύκολα. Πιστεύω όμως όλο και λιγότερο στους φωτογράφους ή στους κανόνες: στο I See Green είδα παιδιά να τραβάνε καταπληκτικές και εμπνευσμένες φωτογραφίες με τα κινητά τους ή με μηχανές που δεν ήξεραν καν πώς λειτουργούσαν, κι εγώ, νιώθοντας την ανάγκη να τραβήξω κάτι ιδιαίτερο ή αξιόλογο (και με τους κανόνες σταθερά στο μυαλό), με τον καλό φακό και την καλή μηχανή δεν είχα τελικά τίποτα να δείξω. Αυτό ήταν τροφή για σκέψη και έμπνευση…
Θέλω να αντισταθώ στην υπέρτατη δύναμη της εικόνας και να μην χάσω όλα όσα μπορείς να χάσεις αν την αφήσεις να διεισδύσει μέσα σου ολοκληρωτικά. Θέλω να ζω στο τώρα, και φωτογραφίζοντας το τώρα, αναγκαστικά ζεις στο πριν, στο χτες, ή ακόμα μεταφέρεις την απόλαυση της στιγμής στο αύριο. Απ’την άλλη, έρχοντας σε επαφή με την μπλοκαρισμένη μου δημιουργικότητα, θέλω να δείξω πράγματα, ομορφιά, να μοιραστώ ακριβώς αυτές τις στιγμές με τον δικό μου καλό τρόπο, και όχι τον δημοφιλή ή τον σωστό τρόπο. Θέλω να (ξανα)γίνω καλλιτέχνης της φωτογραφίας, όχι ένα θύμα της δύναμης της, της ευκολίας. Να εκφραστώ με τη βοήθεια της, όχι να δειχτώ ή να την χρησιμοποιήσω ως προστασία απέναντι στη ροή του χρόνου. Να μην απογοητευτώ από το πόσο δύσκολο μου φαίνεται να ακολουθήσω τους κανόνες, αλλά να τους αφήσω να με οδηγήσουν μακριά τους. Να την αφιερώσω και να την προσφέρω στους άλλους, όχι να σαγηνεύσω τους άλλους με αυτήν.
Σε άλλα 10 χρόνια θα σας πω τα αποτελέσματα αυτής της αναζήτησης – ή θα τα δείτε, αν οι λέξεις μέχρι τότε είναι άχρηστες.
So usually, we people don’t talk about the things we hate. It’s all about the things we like. Laughing, smiling… positive feelings. It’s as being angry or hating something is inherently wrong and should be avoided in proper social conduct at all costs. What’s ironic is that, in a way, anger is one of the strongest forms of commitment to something; if it’s enough to make us angry at all (and consequently hate it), then it must mean something to us, maybe even moreso than the things we like.
However, as much as we want to turn our heads to the fact that hate is wrong, impure and other things, there’s a lot of it around. I suppose one would be better off without hate in their life, that is if they manage to unroot it, which is much, much harder than what we’ve been conditioned to think. But that is rare in our culture; hate is usually buried under those smiles, those good manners. Our society is one that nurtures hate and anger, and it’s been made antisocial venting it, so we’re left with a problem.
I used to think that I was unable to hate anyone and anything. I thought that it was good of me to be like that. I even shared this apparent trait of mine with others: “I just can’t hate on anybody, I can’t get angry!” Years of experience have now shown me that not only can I get very angry, like any “normal” person should be able to, there are also some things that I hate. And I hate them with a passion. Such is my passion that I decided, after years of looking the other way, pretending and liking to think I had a kind, pure and non-hating nature to the point of stupidity, to proudly share them with you.
Why 99? 100 and 101 seem kind of arbitrary and too standard for my ever-deviating liking. You’ve got to admit it has a certain ring to it, ninety-nine. It subtracts, rather than adds. Less is more, and even less is even more, right? 😛 I also like nines. There!
This has been an unpredictably lengthy project. I’ve been jotting down things I hate as they’ve been coming to me since October. By the time of writing I’ve only reached #57 and all the obvious ones, for example cockroaches, are out. Things are getting rough. But you know what? The small, hidden ones are the most delicious, personal ones, the little things that make me hate the world’s guts for 15 minutes or so and then I forget all about. That’s where all the meaning is lying bare, waiting to be discovered by myself catching myself unprepared.
1. Solar glare.
When everything’s so bright but in a sick way, especially summer noons. It ruins my mood almost every time. It combines awfully well with the next one up:
2. Fumes.
I hate fumes. I hate these products of combustion, whether they come from cars, planes, trains, motorbikes, power generators, factories, ships… It doesn’t matter! They’re dirty, they’re quick to give you a headache, they smell bad, they can make even a beautiful place like Mytilini thick with smog. Disrespectful humans! I can’t believe we’re so primitive as to still, use oil so extensively…
3. Motorbikes making noise.
“So what I was meaning to tell you was VROOOOOOOOOO I can’t hear you! OOOOOOOOOOOOOOOOOOOMMM… *after 5 second pause* OK, where were we?” It makes it far worse when the riders have this smug expression on their faces, as if there’s some kind of hidden algorithm connecting the dB count of the noise they produce to the length of their penis. Yes there is such an algorithm, fellow bikers of the world. THE MORE NOISE YOU MAKE, THE SMALLER MR. DICKINSON IS. GET IT?
Cockies (not the adorable cockatoo). Roaches. These horrible little creepy-crawlies that have made the lives of many a human miserable… What is it in these little buggers that gets to us so much? Is it their unnatural speed? Their apparent foresight by which they can predict any and all human attempts to kill them? Their dirty habits? Their evolutionary talent tree which has put maximum emphasis on survival and reproduction? That some of them have wings? That they can swim? That one means legion? That their legs have special sensors to detect movements of air and react without any input needed from the roach’s nervous system? That they can feed on anything, including glue and detergent? That they can survive without a head and ultimately die of starvation? That they call the sewers their home? That if they’re carrying eggs when they die they just launch them away from their body? Cockroaches are the ultimate answer to Yoda’s question…
Judge me by my size, do you?
5. Passive smoking.
You’ve all experienced it. Going into a taverna, bar or café and finding yourself in the elemental plane of fog. It makes you stink, it makes you dizzy, it’s almost as bad for you as smoking proper. So why is it so hard for people to accept that at some point things in Greece have to move on and that it would be the best for all of us if smoking was forbidden in closed spaces? I’m not talking about a general prohibition, just closed spaces guys. You can still go out to smoke! You and another 70% of the late-night bar-goers, so you can even socialise outside! Win-win, non?
6. It burns when I pee!
Sometimes, not very often thankfully, I go to the bathroom and the horrible happens… For a little while the sensation lingers, and there’s nothing I can do about it. It’s not that I have any sort of problem. It just appears and disappears at random, and has done so for years. It is very, very annoying.
7. Foam cups.
You order a scalding coffee from the uni cafeteria and they give it to you in this nasty foam cup. There’s bound to be something wrong with having hot liquids in plastic containers… They’re 100% environmentally unfriendly, too.
8. Toilets with holes too narrow.
Alternatively, toilets with flushes too weak. I’ll leave this to your exquisite imagination.
9. Sleeping in — waking up hours after the time I’ve set my alarm clock to ring.
Now, there’s something quite strange about my relationship with sleep. It’s a 1v1v1: trying to sleep early, trying to wake up early and trying to get as much sleep as possible are battling it out every single day. The victor more often than not, almost every time to be exact, being “trying to get as much sleep as possible”. Sometimes, just sometimes, as much as I love sleep, I’d rather sleep less and wake up early so as to start re-adjusting my bio clock. BUT NOOO! My brain think it’s a good idea to wake up at 12:30pm, every single day, no matter whether I’ve slept 6 hours or 10. The alarm clock most probably never gets heard at all. At best, it enters my mid-morning dreams as some kind of ominous speaker blast.
10. The sound of Spanish.
I strongly dislike this language for reasons unknown to me. However, I’d like to learn the language just as an attempt to shake off this prejudice of mysterious origin and also as a tool to travel through America, Pole to Pole, one of my ambitious travel plans…
11. Foam cups — inside bras.
If I find something particularly feminine, it is a hearty bosom. A foam cup filled bra gives false promises, it is hypocritic. It might make a woman’s figure look impressive at first, but when it gets down to it, it’s a flashy gift wrap with no gift! I should make myself clear though: I have no problem with gifts that have flashy giftwraps! TωΤ
Ladies, feel confident for what you are, your body is you, but it is also not you — you can only choose what you’re going to look like up to a certain extent. You have nothing to be ashamed of. If you’ve got large breasts, be proud of them. If you’ve got small breasts, be proud of them. Each case comes with its own pluses and minuses. Trying to be something you’re not is disappointing and not sexy. And this applies to everything conceivable. “Be yourself” might be one of the most cliché phrases this side of “never say never again”, but I find it applies here.
12. Dirty lettuce.
This goes particularly for all the student restaurants that are pretending they’re providing us with healthy food, as long as they’re giving us salad (but it is applicable to every bad restaurant out there). When it’s not cabbage — which has little nutritional value and makes you fart a lot — it’s this lettuce that looks as if it’s been taken from the field and thrown into the plate, no questions asked , including all the pesticides, herbicides, -icides, bugs (mutated to survive the -icides), dirt, you name it. No wonder it tastes bitter…
Long story short: You’re getting paid to cater to us. That includes keeping us healthy. Don’t make ridiculous excuses of yourselves in this way. At least wash the lettuce, for fuck’s sake! Please.
13. Bureaucracy.
Now there, that’s something we can all agree upon. Who doesn’t hate bureaucracy? No, my hatred is so intense it makes your average bureaucracy hating look like child’s play next to the fecking crusades. It might be because I admittedly have a sort of fear of bureaucracy. To be honest, I can’t tell which came first, the fear or the hate? That might be because I’m naturally repulsed by anything counter-intuitive. I have the distinct impression that the term “counter-intuitive” was coined to describe bureaucracy.
Anything that might make me have to go through bureaucracy gets the same treatment, unfortunately. This includes Greek and international volunteer programs, Erasmus, insurance, grants, even working for payment when it demands some sort of paperwork. All of this makes me nervous, as if by my showing up, the state and/or the EU will suddenly realise I’ve been a mistake all along and commence my extermination procedure. Even though I’m sure I’ll never get past my hatred for bureaucracy, if I want to do anything of value I have to at least conquer my fear of it.
14. Face piercings, especially when done in attempts to fit in and totally don’t suit one’s face.
I’ve been seeing lots of nose and lower lip rings lately. Piercings that look like moles, across the eyebrows, or even in the middle of the cheek! I just cannot comprehend it. Girls and boys alike wear them as if they were trophies. In most cases they detract from the beauty of a face, which leads me to only one conclusion: that they’re done because it is cool to do so, not because they’re particularly pretty. A piercing anywhere but on the easrs is something that immediately separates one from the sheeple and provides admission to the Hip People With No Moral Restraints Club, 2 in the price of 1 with the Social Rejects Club, free sex for the first 25 in line, hurry! Ugh. No thanks. If it’s done properly it can be pretty, which is of course an empty phrase. It’s akin to stating “religion is a good idea, if only people really followed their beliefs!” Again, no.
15. Can’t you see I want to be alone?
Sometimes I try to find a little cozy spot somewhere at Uni Hill or perhaps at a café somewhere in town to read, write, or otherwise do my thing. Nuh-uh! Not if people feeling particularly chatty have a say in it! Color me anti-social. Maybe I am. Maybe I want to be social when I’m feeling like it. Go on then! Seclude me from society. Maybe then we can throw a party at the Social Rejects Club together with all the pierced people.
And it’s not like I look as if I have a big green sign over my head flashing “Online/Available” for all to see. Usually, (note)books or laptops in your immediate vicinity might signify that they are there for a reason, they could work as the equivalents of a “Busy” sign. Tough luck with that.
There’s no “Appear Offline” to get away from people who just can’t take a hint or are feeling particularly itchy to share with the world (case in point: me) that they had tea instead of coffee this morning, or that they watched a documentary on Ancient Egyptian religion (which might have been interesting if they tried to remember, or were able to reproduce half of it, and not say: “I think it said… hmm… nah I’m not sure” after the first question) or that they downloaded a huge torrent of hentai last night. It’s as if what’s deemed important to share with others over the internet has spread to real life! Blame Facebook. That’s what I do and it makes me happy. Maybe I should be more… expressive of this hatred of mine? Should I draw the line when necessary? Should I stop worrying about other people’s feelings so much? Do I honestly expect too much of people even with this simple little thing? Bah humbug!
16. Why won’t it just focus?
DSLRs, and most notably my own Olympus E-510, which I love and hate dearly at the same time, really hate focusing. They do. They have tiny viewfinders, stupid digital MF rings, their AF is sluggish and annoying. Low-light conditions are the worst, of course. Taking photos suddenly becomes unbearably unwieldy, especially if you have live subjects that — just — won’t — FOCUS!
17. –“Are you on MSN?” – “Yes”.
– “…”
18. Dark for dark’s sake.
A lot of people, friends including, seem to be very much attracted to “dark” stuff. Vampires, blood, death, paranoia, horror, pessimism, doom & gloom ltd, goths, spikes, guns, guts, disease, (post-)apocalypse, BLACK BLACK BLACK, oh-my-life’s-story-so-dark-and-melancholy-I-can’t-share-it-with-you-at-will-sorry-’bout-that, emotions = compulsive depressive. It’s so fake, yet so… cool. Yep, scratch that off the hate list. Not to mention the real horrors of life are carefully veiled, tucked away and far from sight. But most people who are dark and all won’t dare look that way, of course.
19. Cell phone service messages.
“Έχετε τέσσερα λεπτά και 58 δευτερόλεπτα διαθέσιμα γι’αυτή την κλήση”. You have 4 minutes and 58 seconds available for this call. Every time I call Cosmote to find out my remaining credits they force a needless advertisement down my auditory canal. Cheap, guys. Very cheap. Or when suddenly your remaining credits get to minus due to excessive texting combined with the service unresponsive credit reduction, forbidding you to even perform an αναπάντητη. Customer service and satisfaction is a non-entity in Greece.
20. “Cultural Technology?What’s that?“
Of course! I get it. All. The time. From taxi drivers, to distant relatives, to dates, to long lost acquaintances, to random encounters at parties, everyone feels the need to inquire on what it is exactly I’m doing at Mytilini. Which is normal I suppose. Yes, it is normal, and a sign of polite curiosity. I don’t like going into depth on what I do,though, because more often than not, people aren’t that interested. Then, I figure, why spend the energy telling the truth about my “primary” occupation if it’s not to be appreciated? It’s a hard task. Since the dept does not really know what it’s about itself, it’s a different story I have to invent on the fly every time. There’s no “official”, easy answer. If I spot that the person with which I am holding palaver is genuinely interested, I’ll describe what I’m doing over here in Mytilini gladly. But I must admit I’ve done my fair share of over-simplification or flat-out lying about my field of studies…
It did not take much at all. My interest in film photography having been kindled since August already, the university photography club and all the cool people I met there only made me more passionate about finding the Olympus film camera I had been looking for. An OM-2n, some say one of the best cameras ever made… I just had to make it my first, and probably last, film camera. Not to mention that, with the proper adapter, I’ll have a perfect new lens for my digital Olympus e-510.
I had been eyeing many different auctions on eBay for days, but today was special. “Dimitris,” I thought, “today you’re winning one of them”. And I did!
Soon, this used but (apparently) well-kept Olympus OM-2n will be reaching my grubby mitts! The point of this post? I just wanted to share the joy of winning this auction with everyone.
I would also like to thank mum who is helping me with this purchase. It is true, yesterday’s incident was not good at all for my financials. But you know how these things go: you get unlucky but at the same time it’s your nameday the next morning. I couldn’t get further from complaining.
