Another Steven Wilson song from Hand. Cannot. Erase. that’s playing in my head. I played this one in my car a few days ago to friendly company and they seemed to agree that it wasn’t the right time to play it and that they “didn’t go crazy for Steven Wilson”. Something twitched inside of me as I blurted back something between “I didn’t expect you to” and “my car, my rules”, which I immediately regretted. It’s okay, though, because playing that song then and there was what made it become my new earworm of the week and what eventually led to this post.
3 years ago was my first day at my first youth exchange, I See Green at Olde Vechte. Sofia gave me a little cupcake with a candle on it after that first lunch in Zeesse. I felt far away from home, celebrating my birthday in the company of strangers, but that gesture warmed my heart.
Today, 3 years older, there’s little hope the strangers in the army camp will become the special people the strangers from that youth exchange in the Netherlands soon became. But the candle from back then is still burning. It’s one of those special trick candles that don’t go out when you blow them.
PS: Wilson’s coming to Athens on May 5th. You can tell I won’t let many things stop me from being there to see him play.
This post is a combination of two fantastic pieces of work: Daphne’s article on Erasmus+ she wrote a few months ago which comprises the bulk of this post, and Giorgi’s collection of Greek organisations that run European Erasmus+ projects that is a bit more comprehensive than the one Daphne put together. You will find that list at the bottom of the article.
It can be a bit difficult to navigate through the vast, decentralised and chaotic field of European Youth Programs. That and the fact that lot of it can sound too good to be true sometimes might discourage potential participants. Stick with it: it is true! The European Union’s allocation of funds might certainly be questionable in some areas (let’s not go there at this time, you know exactly what I’m talking about ), but there’s no doubt they’re investing tons of money in education and the future with Erasmus+.
Not all of it finds its way to the right hands, which could be said about all sort of freebie European Union money that’s come our way. However, you could definitely make the case that the same holds true for money as a concept in more general terms. But I digress—sorry, difficult to resist.
These big investments are part of a bigger picture, a plan so devious, its scope so ambitious, its goal so far-removed, it could only ever have been spawned in a bright, sterile meeting room in Brussels, in the incandescent depths of the HQ of the European Commission itself. Their goal, behind all of these lifelong-learning and informal education bells and whistles, is the creation of nothing less than a common identity among young Europeans, a veritable European identity for the people who will have to deal with this shitstorm of gargantuan proportions heading our way, the true proportions of which we’re just starting to understand. That’s us, by the way.
I can’t tell if it’s working or not yet, or if perhaps creating this identity could be forming a barrier against the millions of non-Europeans that have started once again to enter European societies. But it can work; these programs teach tolerance and coexistence, after all. I do believe identifying as European can also mean accepting as European people who previously were not. It’s not, or at least it shouldn’t be, a limited-membership club. It wasn’t so in the past, and there’s no reason it should be now. That’s not how I look at peoples and nations at least and I’m glad I’m not alone.
Anyway. If we want to pull through this, all of this, as best we can, we need (informally) educated, internationally-oriented, risk-taking, adaptable and sensitive young people with a spirit of co-operation and participation. Erasmus+ programs are incredibly good at inspiring all these qualities in participants, and more.
Ahem. This was supposed to be “just” a guest post. With this introduction of mine I was certainly planning to be shorter, I leave you to them. I hope this information proves useful to you. In fact, it can be quite life-changing, if you want or can allow it to.
Erasmus+ and youth opportunities resources for Greeks and the general public
This post has been long overdue. Since my first youth exchange in June 2013, I’ve talked with an ever-growing amount of people about what I do abroad, how I managed to find these projects, how it’s possible to do so many of them if I’m always broke as fuck and what exactly do I even get from them.
The last conversation I had was with the guys from the coding course I attended this week, and some of them showed great interest in what I had to say, since I already know a lot about these things. I absolutely despise talking, I get nervous and awkward and am unable to explain things properly, so writing is a much better way to get all this information out there.
So finally, here it is. A resource post with all the info and organisations I know about that have to do with youth mobility. Please, feel free to comment under my post if you are part of/know an organisation that you believe should be included in the list! Of course, I recognize that even my knowledge is quite limited compared to people that are actively involved in Erasmus+ as part of an organisation.
First things first: What on earth is Erasmus+? (here is a bit more detailed page)
When people hear the word “Erasmus”, they instantly think that it’s all about the student mobility thing. Well, guess what. In short, Erasmus+ is the EU’s new programme for boosting skills and employability through education, training, youth, and sport. Before that there was Youth in Action.
The funding for the whole project is channeled to each country through the National Agencies. Through their pages you can find projects and information in your own language and contact them for inquiries.
So the lists that follow include NGOs that are either Sending (SO), Hosting (HO) or Coordinating (CO) organisations, or even all of the above! As copy-pasted from the programme guide, these mean:
Applicant organisation from a Programme Country: in charge of applying for the mobility project, signing and managing the grant agreement and reporting. The applicant can be a consortium coordinator: leading a mobility consortium of partner organisations of the same country aimed at organising any type of student and staff mobility.
Sending organisation: in charge of selecting students/staff and sending them abroad. This also includes grant payments (for those in Programme Countries), preparation, monitoring and recognition related to the mobility period.
Receiving (Hosting) organisation: in charge of receiving students/staff from abroad and offering them a study/traineeship programme or a programme of training activities, or benefiting from a teaching activity.
Intermediary (Coordinating) organisation: this is an organisation active in the labour market or in the fields of education, training and youth work in a Programme Country. It may be a partner in a national mobility consortium, but is not a sending organisation. Its role may be to share and facilitate the administrative procedures of the sending higher education institutions and to better match student profiles with the needs of enterprises in case of traineeships and to jointly prepare participants.
These may all sound kind of (or largely) unclear, so what essentially happens is, you find a SO in your country of residence, you apply for one of the projects they are offering (could be an EVS, or a training, or a youth exchange), you get accepted (or not), and you get to go to the country where that project is taking place. You’re hosted there by the HO. How to explain with clear, precise ELI5 wording what the CO part is still a bit unclear for me as well, so I would appreciate corrections and help here.
Personally, the crown and pride and glory of the Erasmus+ programme is European Voluntary Service, or EVS for short. It’s what I’ll be doing in the Netherlands from September 2nd.
Again, in short, if you are between 17 and 30, have spare time from two weeks up to a year in your hands, want to do something creative with your time, have no money to fund your interests, travel, meet other cultures and a horde of other like-minded people, EVS is for you. I strongly recommend it to people who are fresh out of university or school, have been unemployed for some time or just love travelling and experiencing new things. Or all of these! Important:
You will receive free accommodation, food, insurance and pocket money. The only thing you might have to pay is a small part of your travel costs.
Also important, you can only do EVS once in your life. If it’s a short-term project, you may be eligible to apply for a second EVS, but the time you spend abroad must be in total one year. Consider the possibilities carefully, because not everything is rainbows and unicorns. There are terrible projects out there, and people who just want to eat up the funding money. But don’t be discouraged like this – talk with people, do your research, ask me for recommendations and you’ll have the time of your life.
You can find ALL of the EVS projects here. You can search by country/town of preference and type of the project you want. The themes are extremely diverse. For example, I was a mentor of EVS volunteers who worked in TRAG, including therapeutic riding sessions for disabled people and of volunteers who worked in the offices of Greek Forum of Refugees.
In this European Youth page, you can also find other volunteering opportunities here, but I’ve never really participated in something like this so I can’t be of much help. Here you can find their Facebook page. I like organising things in lists, so I have put every page I’ll mention here in special list on Facebook. Good that it’s kinda worth it for something other than hoarding friends and stalking people.
Here we go then. It’s a clear list of NGOs that help you get involved with all the things I mentioned above!
Greek NGOs and other amazing groups of people:
This is not the best time for me to post this, because the Greek Nation Agency’s funding has been indefinitely suspended since April. You can probably discover the reason if you think about the state of the Greek political scene since the beginning of the year. What the suspension means is that there can be no projects implemented in the country whatsoever – no new EVS volunteers, no trainings, no youth exchanges, etc. The problems started way back of course, I remember the NA having financial difficulties for more than a year. BUT, you can still contact these NGOs to projects outside of the country – which I strongly advise you do. Most or all of these post regularly about new opportunites, be it short- or long-term. Keep in mind that even though I’m writing this in English so it can be accessed by everyone, a lot of the NGOs below have projects and information in Greek only.
You can also find some of these in the EVS database I linked above, if you search them by name.
I’ll start with this one as an honour, because I went to my first youth exchange through them. Everyone, meet
Based in Crete. I went through them to Finland, for a youth exchange called Creative Photography in the Finnish Wilderness, along with Garret and Dimitris. Gotta thank him for this whole business, cause he was the first to discover these things and went through Nuestro Mundo to Olde Vechte in Ommen, the Netherlands for a youth exchange in March 2013. That’s incidentally the organisation I’ll be going to for EVS.
Continuing with the organisation I was (am?) an EVS mentor for.
The Greek branch of Service Civil International. They will be my SO for going to EVS in Olde Vechte. They also organise a lot of workcamps which you can find out about in the page I linked here.
I know a couple of the guys involved here personally, and I love them. 😀
(Of course, there’s a lot more, and quite a few that are just Hosting/Receiving NGOs — meaning they can’t send out Greeks but only receive foreigners as EVS volunteers)
Other European organisations:
I will start with my favourite, since I’m going there for EVS in a couple of days. For a whole year! Woo!!
I strongly recommend attending at least one training/project happening in Olde Vechte, because you’ll start seeing your life change before your own eyes. I started with a youth exchange, and the place inspired me so much that I went back for a personal development training. From then on everything fell slowly into place and I decided it would be the best place for me to go to right now. There is an amazing amount of people who are working there, including the EVS volunteers and the trainers that come back several times per year to shake a bunch of young people up with their wise teachings.
OV is part of the Synergy Network, that organises trainings (either open calls or funded by the EU) for personal and professional development.
Right now the Spectrum Synergy project is ongoing.
Continuing in the Synergy business, I’ve also got to know some of the guys involved here. They’re real good! (They also have a wonderful partner page)
Moar Synergy. Their team has some amazing members and I’ve wanted to participate in some action with them for a long time, but I never got the chance. Soon, I hope!
More Balkan stuff, specifically Bulgarian. I went back and forth so many times in 2014 that it will always be in my heart, even though I wasn’t closely involved with any NGO there. Most of the info is in Bulgarian.
Cyprus! I visited (and was hosted at the volunteer’s places) both of them when I was in Nicosia (thanks to Toni :D) and later got to know Iliana from YEU in a training course in Bulgaria. Small world!!
A network of eight Resource Centres working on European priority areas within the youth field. As part of the European Commission’s Training Strategy, SALTO-YOUTH provides non-formal learning resources for youth workers and youth leaders and organises training and contact-making activities to support organisations and National Agencies within the frame of the European Commission’s Erasmus+ :Youth in Action programme and beyond.
The Alliance of European Voluntary Service Organisations is an International Non-Governmental Youth Organisation that represents national organisations which promote intercultural education, understanding and peace through voluntary service.
The European Youth Foundation (EYF) provides assistance and funding for youth activities which promote human rights, democracy, tolerance and solidarity.
Once again, I feel so relieved someone else did the more descriptive, general write-up for me. *dons sunglasses, throws self in hammock set up between chestnut trees*
The youth exchange we were preparing and waiting so much took place in Rijeka on 6-17 October. 30 young curious and talented people from Croatia, Bulgaria, Czech Republic, Greece, and Spain came to learn, act and have fun. And they did it!
The aim of Grow Creative is to empower young people to be successful and creative, to find their dream jobs. The participants went deep inside to discover their inspirations and values, and they flew high to share their dreams and plans for the future. They worked hard morning through evening to enhance their problem-solving and communication skills, and even tried themselves as entrepreneurs.
Many things were happening every day. We learned some NLP and coaching tools, and had many interactive presentations and discussions.We played different roles,and had new exercises and energizers every day.Many activities were created and led by the participants. Thank you for sharing your experiences with us!
We used many different ways of communication, mingling and cooperation. Our mutual understanding and unity reached ones of its highest peaks during the cultural evening. Each country presented the best of its culture: artistic performances, traditional dances, national habits,and delicious cuisine. And we saw creativity boosting! Altogether it made the event so intense, exciting and remarkable.
All these 11 days Dharma Hostel was our home, sweet home. It provided us with beautiful Adriatic Sea view, comfortable rooms, vegetarian food, yoga classes in the morning, and very friendly and hospitable staff.
We also went out to explore Rijeka, and it was a lot of fun with some unexpected discoveries and surprises.
Sometimes the things were not easy, and we needed support of each other. Sometimes we went out of our comfort zones, but always came back to our Cozy Area. And eventually team work proved that everything is possible, we got impressive results and had a great time together!
Thank you to all the participants for making this exchange so special and inspirational. We hope to see you again and wish you beautiful adventures ahead.
And here we go, ready to take off with new projects and ideas!
My remarks:
Everybody set challenges for themselves during the training. Mine was “move and function from love, not fear”, inspired/taken/stolen from the phenomenal book I read a few months ago already, Conversations With God
All in all, I found this exchange very motivating and inspirational. I had the distinct feeling it was just what I needed, the right thing at the right moment together with the right people etc. The Greek team, the Spanish guys, the Czechs, the Croatians and the EVSers working with them, българите…There was a lot of synergy in the group and we bonded faster and stronger than I expected—though this feeling is a typical high you get during youth exchanges and one that unfortunately doesn’t last that long once they’re over. I’m still trying to figure out whether that feeling is artificial compared to “normal” intimacy with people. Maybe it’s just our society and way of life that have taken so much out of plain old human connection.
Anyway, I felt great clarity when I was envisioning my future and describing my present situation, my place in life and where I wanted to be. I felt amazingly relaxed letting out the words but not caring whether they would come to pass, or even if anybody would understand; I realised that whatever happens will be right, if only I focus on what I want my life’s meaning to be, so to myself as to the people I meet on the way. No, scratch that actually. No matter what you do, no matter what happens, everything will be alright. Including, I don’t know, the destruction of the Earth itself.
One such moment of touching core meaning was was when I gave a half-hour workshop on the Enneagramto the group and it went super smoothly. Almost nobody had heard of it before, and it resonated with a greater part of the group than I had expected. It felt right and in fact I received positive reinforcement in everything I attempted to do differently, as related to coaching (a big point of focus of Grow Creative in general) and working with people.
The feedback I get during exchanges is so different from what I’m used to hearing in “everyday life” that I must admit I find it addictive, scary and thought-provoking in equal degrees. Many people in Grow Creative found me and what I had to bring to the team—the Enneagram, the games, my honest sharing, my attempts to be an active listener and competent talker—“inspiring.” I was just making a point to be moving from love, not fear. And it made everything so much easier, so much prettier. Opening up and, as cliché as it sounds, letting go—that is, letting go of who you want others to think you are—felt good in a very pure sense.
That said, I can’t recall the last time anybody in Greece called me inspiring. Apparently, I project quite different personalities to the people I’ve known for a long time, who have certain expectations of me, and to those I’ve just met. Quite contrary to what used to be the case, I’ve become much more eager to meet and get to know new people, and find it increasingly harder keeping up with older friends, acquaintances, relatives… I like to think it’s because of expectations and that it’s impossible to make everyone happy, in other words, “best just to avoid having to deal with expectations entirely”... But could it be another sign of my underlying need for infinite novelty? Well, in Grow Creative, for the first time in a long while, I felt as if I took the first step in getting over that too. But maybe not, either, and it’s not very important, really.
A big thanks to the Life Potential team who scored big with their first exchange.
Made by Agnese with the glasses. We didn’t talk almost at all but this doesn’t change the fact that she made something pretty.
This picture is a little token and memento of what took place in Olde Vechte in The Netherlands the past few weeks. That Olde Vechte. It’s become out of the blue a significant part of my life and if all goes well it’s going to become more important still in the months to come.
I’m posting this here because somehow everything I put on here gets reinforced in my head, it becomes more tangible. It works. Synapses and shit (I haven’t taken advantage of this enough, by the way—never too late to start).
People and how we work are weird… no no no. Sorry. I do this a lot: I talk about the general we when I mean to talk about myself and what I do. Let’s try this again: I’m weird. Remember, gotta accept accountability.
So I’m writing this post purely for my own benefit and not because I think it might be interesting to anybody apart from those with whom I shared the experience—kinda similar to how you post songs on Facebook and the only people who like your post are the people who already know and like the song and very few others actually listen to it, usually people who have a crush on you. That’s how talking and writing about youth exchanges and trainings is, including EVS, including Erasmus, all those sexy international things that have been taking a great deal of my time and energy the past few years. The feelings they have created in me are difficult to convey, offline as well as online, so I’m not going to go into the boring details of a purely experiential thing that’s as useful and interesting to read about as listening to people talk about the dreams they had last night. What I am going to say is do yourself a favour and participate in such programs. If you want to learn how, I can help you and direct you, and, who knows, one day even train you.
Sudden spontaneous insightful realisation time. The above paragraph starts with “So I’m writing this post purely for my own benefit” and ends with me urging you dear reader to give it a shot. What can I say, contradicting myself seems to be my new favourite hobby.
Scratch that, it’s not new at all.
Since I’m writing this, have a look at some of my older, more thorough posts about these experiences. Are you intrigued by what you read? Honest question. I’m really curious, because in real life most people express indifference when I talk about these projects. This might explain why I felt the need to write the way I wrote this post.
Αυτή είναι η πρώτη ψηφιακή φωτογραφία που τράβηξα ποτέ, τον Οκτώβριο του 2003 (επίσης, είναι ο πατέρας μου μια φωτογραφία του πατέρα μου).
Για την ακρίβεια, όχι: είναι η παλιότερη φωτογραφία μου που σώζεται. Το όνομα της είναι 100_0009.JPG, το οποίο σημαίνει ότι υπήρξαν άλλες 8 πριν από αυτήν τις οποίες για κάποιο λόγο τότε έσβησα. Αν εξαιρέσω τα χιτάκια του γυμνασίου που κατέβαζα με τη 64k ISDN με το KaZaA και για κάποιο λόγο ακόμα δεν έχω σβήσει (περισσότερο βαρεμάρα παρα νοσταλγία), είναι από τα παλιότερα αρχεία που μετά από πολλαπλά φορμάτ, αλλαγές και θανάτους σκληρών δίσκων, ακόμα κάπως υφίστανται, δεν έχουν χαθεί για πάντα όπως πολλές συνομιλίες του MSN, savegames ή sessions του Firefox που άφησαν αυτόν τον κόσμο έπειτα από μια ανωμαλία στην ψηφιακή κανονικότητα. Ήταν με μια Canon PowerShot A60 των 2 ολόκληρων megapixel την οποία είχα αγοράσει από το Ebay, από κάποιο μαγαζί του Καναδά. Σήμερα, με τα ίδια λεφτά που κόστισε στους γονείς μου (δεν θυμάμαι σε ποιους ακριβώς) αυτή η μηχανούλα, θα μπορούσα να αγοράσω μια αρκετά καλή DSLR.
19/10/2003, 3 μέρες αφού η Α60 κάμερα έπεσε στα χέρια μου. Φωτό από την Ινές (υποθέτω)
Εκείνη την περίοδο, όσο πήγαινα ακόμα σχολείο, τραβούσα συνέχεια φωτογραφίες. Απλά συνέχεια. «ΦΩΤΟ, ΦΩΤΟ!» φώναζα κάθε τρεις και λίγο, και φίλοι και γνωστοί με κορόιδευαν τρυφερά. Για όλο το Λύκειο ήμουν ο νούμερο ένα καταγραφέας των γεγονότων της ζωής του σχολείου αλλά και της δικής μου ύπαρξης εκτός αυτού. Για μία περίοδο η οποία σημαίνει πια για μένα, αν εξαιρέσεις τους φίλους μου, τόσο λίγα, αυτές οι χιλιάδες φωτογραφίες παραμένουν κειμήλια μιας άλλης πραγματικότητας, ενός άλλου εαυτού. «Ποιος τράβηξε αυτές τις φωτογραφίες;» αναρωτιέμαι όποτε τολμάω να γυρίσω και να κοιτάξω πίσω στις οροσειρές του χρόνου που έχω ήδη διαβεί και φαίνονται στον ορίζοντα. Το καλό είναι πως κάθε φορά που επιστρέφω μου φαίνεται ευκολότερο απ’ότι περίμενα: έχω καταφέρει επιτέλους να αγαπήσω το ποιος είμαι και, το σημαντικότερο, ποιος ήμουν.
Όσο ήμουν στο σχολείο άλλαξα 3 συνολικά μηχανές: απ’ότι φαίνεται δεν ήταν για να κρατάνε αυτές οι Canon. Ίσως φταίει και ότι σε 3 χρόνια τράβηξα ούτε λίγο ούτε πολύ 20.000+ φωτογραφίες και βίντεο. Ο Τσίρκας, τότε, είχε προφητεύσει ότι δεν θα κράταγε τόσο πολύ αυτή η μανία μου. Τότε ήλπίζα να του δείξω πως είχε άδικο. Τώρα χαίρομαι που, τελικά, είχε δίκιο.
Από τη φωτογραφική του Φάνη. Φεβρουάριος 2004
Μία από τις πιο σοκαριστικές συνειδητοποιήσεις -σχετική με τον χρόνο- ήταν πριν λίγους μήνες, όταν κατάλαβα ότι το χρονικό διάστημα μεταξύ του σήμερα και της στιγμής που απόκτησα την πρώτη μου DSLR (δώρο γενεθλίων για όταν έγινα 19 το 2008) ήταν ίδιο με το διάστημα μεταξύ εκείνης ακριβώς της στιγμής και της πρώτης φωτογραφίας που βλέπετε πιο πάνω. Αν η φωτογραφική μου ιστορία ήταν μια γραμμή, εκείνη η μέρα που έπεσε στα χέρια μου το κιτ της e-510 με τους δυο φακούς θα την χώριζε σε δυο ίσου μήκους τμήματα. Πέντε χρόνια κι άλλα πέντε.
Τι είναι όμως πέντε χρόνια; Τι είναι δέκα χρόνια; Αν και τα πρώτα πέντε μου έχουν αφήσει πολύ λιγότερες αναμνήσεις απ’ότι τα επόμενα πέντε (αν εξαιρέσεις τον έναν χρόνο και κάτι στην Μυτιλήνη), στο μυαλό μου ο χρόνος κύλησε πολύ πιο αργά στα πρώτα. Είναι σαν ένα ολόκληρο κομμάτι μου να έχει εξανεμιστεί πλέον, και το μόνο που να απομένει σήμερα να είναι οι φωτογραφίες. Χωρίς τις φωτογραφίες, δεν θα θυμόμουν και πολλά. Όταν βλέπω τις φωτογραφίες του τότε, στιγμές από διαγωνίσματα, ζωή στην τάξη, παλιούς συμμαθητές, το δωμάτιο μου στο σπίτι μας στην Αρτάκης, την παλιοπαρέα και τις μαλακίες που κάναμε (πολλές από τις οποίες κατέγραφα ευλαβικά σε 320×240@15fps video και που τελικά έκοψα και έραψα για να φτιάξω το μεγαλοπρεπές βιντεο-λεύκωμα του Κράματος), γενικότερα τη ζωή στα 15 και στα 16 μου, μπορώ να μπω ξανά – για λίγο – στο πετσί του έφηβου cubi. Ό,τι όμως ξέφυγε από τον φακό των Canon μου έχει σβηστεί.
Όσο μεγάλωνα και «ωρίμαζα» (πιο πολύ με την έννοια του άνθους στο δέντρο που μεταμορφώνεται σιγά-σιγά σε φρούτο, παρα με αυτή του φρούτου που ετοιμάζεται να πέσει απ’το δέντρο) τόσο πιο πολύ έβλεπα την φωτογραφία καλλιτεχνικά. Όλες οι μικρές Canon μου είχαν χειροκίνητες ρυθμίσεις κι έτσι είχα μάθει λίγο πολύ τι σημαίνει κλείστρο, ταχύτητα, διάφραγμα, ISO κτλ, έστω εμπειρικά (που ίσως είναι ο καλύτερος, αν όχι ο μόνος σωστός, τρόπος να τα μάθεις). Από εκεί που η φωτογραφική μου μηχανή ήταν αποκλειστικά καταγραφέας της ζωής μου, μετατράπηκε σε μηχανή πειραματισμού.«Τι θα γίνει αν το πάρω αυτό με χαμηλότερη ταχύτητα; Αν βάλω φλας εδώ; Ας το δοκιμάσω αυτό στο PhotoShop;» Αυτή η αλλαγή με ακολούθησε και στο πανεπιστήμιο. Βλέποντας λοιπόν μια μέρα την μεγάλη Nikon της Καρίνας με τον αποσπώμενο 18-108 φακό («μου προσφέρει ευελιξία!») και το τί μπορούσε να κάνει με αυτή, ζήλεψα. Ήθελα κι εγώ μια τέτοια «σοβαρή» μηχανή. Λίγους μήνες μετά την απόκτησα από κάποιον που την πούλαγε σχεδόν καινούργια στο dpgr.gr. Μπορούσα πλέον να πειραματιστώ όσο ήθελα – και να καταγράψω πιο καλλιτεχνικά και ξεχωριστά από ποτέ!
Καθεδρικός Aachen, 2008. Αμφίεση e-510+emo-μπαγκα. Δεν είμαι για μπουνιές εδώ; Την αλήθεια! Thanks Alex for the pic (and the trip! ^^)
Από τότε μέχρι σήμερα πέρασα πολλές φάσεις. Έφτιαξα flickr, αγόρασα φακούς, μπήκα στη φωτογραφική ομάδα του πανεπιστημίου, γνώρισα άλλους και άλλες φωτογράφους (σε μια φάση, πάνω από τους μισούς του κοντινού μου κύκλου και της παρέας μου είχαν DSLR, και, ας μη ξεχνάμε, στη Φωτογραφική, αλλιώς και ΦΟΠΑΜ, γνώρισα τη Νένη), έκανα εξορμήσεις, έγινα ψιλο-διάσημος, συμμετείχα σε διαγωνισμούς, αγόρασα τη φιλμάτη μου OM2n, τράβηξα με φιλμ, αγόρασα εξοπλισμό εμφάνισης, εμφάνισα ασπρόμαυρα φιλμ, τα σκάναρα, πήγα σε σχετικό exchange στη Φινλανδία. Αλλαξα στιλ και προτιμήσεις. Πέρασα από τη φάση που μου άρεσαν οι φλου φωτογραφίες. Την ξεπέρασα. Ξαναγύρισα. Οι φωτογραφίες μου τράβηξαν τη δική τους πορεία – αντίστοιχη με την πορεία που τράβηξα κι εγώ: απρόβλεπτη, σποραδική, περίεργη και παιχνιδιάρικη.
Παρ’ όλα αυτά τα κύματα, υπήρχε κάτι που ποτέ δεν μου κάθισε καλά. Όσο περισσότερο μάθαινα τους κανόνες, τόσο περισσότερο ένιωθα ότι έχανα αυτό που έκανε για μένα τη φωτογραφία διασκεδαστική και ταυτόχρονα ένιωθα ότι τράβαγα χειρότερες φωτογραφίες. Αντιμέτωπος με την ασύγκριτη τεχνική άλλων δημιουργών και τις ιδέες τους, συνέχεια ένιωθα (και συνεχίζω να νιώθω) πως τα κάδρα μου ήταν στραβά, η έκθεση λάθος, ότι δεν υπήρχε σημείο ενδιαφέροντος, ότι οι ρυθμίσεις μου για τα χρώματα ήταν κακές, ότι το white balance ήταν άρρωστο, και πολλά πολλά άλλα. Από τη στιγμή που άρχισα να προσπαθώ να τραβάω καλλιτεχνικές φωτογραφίες, άρχισα να πιστεύω λίγο-λίγο ότι πολύ απλά δεν το είχα με τη φωτογραφία.
Παρεπιμπτόντως, ήταν περίπου την ίδια στιγμή που άρχισα να ποστάρω τις φωτογραφίες μου στο deviantArt, στο MySpace και στο Flickr.
Καθώς μεγάλωνα εγώ, ταυτόχρονα ωρίμαζε και το ίντερνετ και συγκεκριμένα ο παγκόσμιος ιστός (μην ξεχνάτε, δεν είναι το ίδιο!) Άρχισα να μοιράζομαι τις φωτογραφίες μου γεμάτος καμάρι (τηρουμένων των μετριοπαθών αναλογιών) τη στιγμή που το Web 2.0 είχε δώσει τη σκηνή και τον προβολέα σε μένα – ή τουλάχιστον έτσι με είχε κάνει να πιστεύω. Ξανά και ξανά βρήκα τον εαυτό μου να ανεβάζει φωτογραφίες που πίστευα ότι ήταν αποστάγματα της καθαρής δημιουργικότητας μου και να απολαμβάνω την παγερή αδιαφορία του Τυχαίου Επισκέπτη. Με λίγα λόγια: οι φωτογραφίες μου που νόμιζα ότι ήταν οι καλύτερες, οι αγαπημένες μου, ποτέ δεν τράβηξαν τα βλέματα, ούτε γνωστών ούτε αγνώστων. Οι στιγμές που είχα αποτυπώσει που έκαναν το είναι μου να αγαλιάζει δεν συγκίνησαν κανέναν – παρα μόνο αυτούς που με ήξεραν προσωπικά και μπορούσαν να καταλάβουν, κι αυτό είναι το κλείδι (αν και όχι αυτό που πραγματικά επιθυμείς όταν ανεβάζεις τις φωτογραφίες δημοσίως).
Αργότερα κατάλαβα ότι οι φωτογραφίες μου, σαν προσωπικό στιλ και μέσο έκφρασης, θέλω τελικά να αγγίζουν το εγκεφαλικό, όχι το καθαρά αισθητικό, να είναι η αφετηρία ενός πολυμεσικού και πνευματικού παιχνιδιού το οποίο θα ερέθιζει τη γλώσσα και τη φαντασία, όχι μόνο τα μάτια. Πήρε καιρό μέχρι να φτάσω σε αυτό το συμπέρασμα και να αποδεχτώ ότι αυτό είναι που μου αρέσει, και για πολύ καιρό δεν μπορούσα να καταλάβω ότι ο τρόπος μου δεν ήταν ο ευκολότερος για κάποιον ο οποίος δεν θα με ήξερε ή θα έβλεπε τη φωτογραφία γι’αυτό που φαινόταν. Ο τρόπος μου ήταν διαφορετικός από το κοινό, από το γνωστό, αλλά ήθελα να συναγωνιστώ μαζί του – δεν υπονοώ ότι το εύκολο είναι χειρότερο, απλά απαιτεί ένα διαφορετικό είδος αντίληψης (intuitive vs sensing // αισθητικό vs διαισθητικού).
Στην πορεία, διάφορα σάιτ και πετυχημένα κανάλια ρύθμισαν το ασυνείδητο μου σχετικά με το τι σημαίνει καλή και όμορφη φωτογραφία. Οι βόλτες μου στο flickr και σε άλλα σάιτ φωτογραφίας με έκαναν να νιώσω μικρός. Αρκετές φωτογραφίες μου επιρεάστηκαν -δυστυχώς- από αυτά τα πρότυπα, όμως ποτέ δεν μπόρεσα στ’αλήθεια να τα μιμηθώ, ίσως γιατί δεν τα ένιωθα πραγματικά δικά μου. Παίζει ρόλο φυσικά και το ότι για να γίνεις γνωστός πρέπει να πλασάρεις τις φωτογραφίες ή/και τον εαυτό σου με τον σωστό τρόπο, πρέπει να κάνεις δημόσιες σχέσεις. Κι αυτό είναι απλά κάτι που δεν ήθελα και εξακολουθώ να μη θέλω να κάνω. Αυτό που άργησα να καταλάβω είναι ότι το να είσαι πετυχημένος και διάσημος στο flickr και στο web γενικότερα δεν σημαίνει ότι βγάζεις καλές φωτογραφίες, αλλά ότι βγάζεις δημοφιλείς φωτογραφίες. Και ποιος δεν θέλει να είναι δημοφιλής;
Χάβι, Δαβίδ κι εγώ. Με την ΟΜ2n στον λαιμό. Οι φωτογραφίες εκείνης της νύχτας, από τις τελευταίες του Erasmus, χάθηκαν για πάντα, γιατί το φιλμ ξεκόλλησε απ΄το καρούλι. Pic by Kamila the Polish girl.
Δημοφιλής. Γνωστός. Αποδεκτός. Εκτιμημένος.
Αν σκάψω βαθιά (αλλά όχι και τόσο βαθιά), αυτές τις λέξεις θα βρω σαν απάντηση στο γιατί η φωτογραφία με συνόδεψε αυτά τα χρόνια.
Αρχικά, ήθελα αποδείξεις, εξωτερικεύσεις αυτών που έβλεπα και βίωνα, όπως έλεγε και ο τύπος στο Alice in den Städten που είδαμε με τη Δάφνη χτες. Βασικά δεν είμαι σίγουρος αν αυτό έλεγε αλλά εκείνη τη στιγμή αυτό πήρα οπότε το κρατάω έτσι. Αποδείξεις για αυτά που ζούσα. Αντικειμενικές αποδείξεις που θα μπορούσα να μοιραστώ, να αρχειοθετήσω, να κρατήσω και να εξασφαλίσω την ύπαρξη τους στο μέλλον. Μια ψηφιοποίηση της ζωής μου και των άλλων, όσο πίστευα τότε πως η φωτογραφία πραγματικά απαθανάτιζε (απο + αθανατίζω [<αθάνατος]) τη ζωή. Μόνο έτσι θα μπορούσα να μοιραστώ το ποιος πραγματικά είμαι </drama_queen> και να ανακαλύψουν όλοι οι άλλοι, που δεν με αποδεχόντουσαν, ποιος ήμουν πραγματικά! Έλα όμως που δεν λειτουργεί ακριβώς έτσι… Οι ανάγκες των ανθρώπων παραμένουν, και αυτή η ανάγκη μου για αποδοχή αργότερα μεταμορφώθηκε στην ανάγκη για καλλιτεχνική επιβεβαίωση.
Πόσταροντας φωτογραφίες ονλάιν μπορείς να καταφέρεις τρία πράγματα:1)να δείξεις τί ζωή κάνεις,2)να δείξεις πόσο γαμάτες φωτογραφίες τραβάς αλλά και 3)να δημιουργήσεις μια καλλιτεχνική ιντερνετική περσόνα. Ποτέ δεν έπεσα τελείως θύμα αυτής της ματαιόδοξης παγίδας, αλλά φλέρταρα επικίνδυνα μαζί της αρκετές φορές. Ενδεικτικά, η Δάφνη μου έχει πει ότι είμαι διαφορετικός όπως φαίνομαι στο μπλογκ μου και διαφορετικός στην πραγματικότητα. Αυτό είναι μια επιτυχία ή όχι; Το ψάχνω ακόμα, ποιος είμαι, ποιος θέλω να είμαι, ποιος θέλω να φαίνομαι ότι είμαι, αν έχουν σημασία όλα αυτά τελικά κ.ο.κ. Και το γεγονός ότι μου έχει σφηνώσει στο μυαλό ότι ακόμα και το να επιλέξω να μην δημοσιεύω φωτογραφίες για λόγους γοήτρου, απλότητας ή τρόπου ζωής είναι και αυτό μια κατασκευασμένη ταυτότητα που θα προάγω με συγκεκριμένους τρόπους, δεν βοηθάει τα πράγματα…
Οι φάτσες έχουν καταλήξει να είναι από τα αγαπημένα μου θέματα.
Φέτος λοιπόν έχω βγάλει πολύ λίγες φωτογραφίες, ειδικά αν βάλω κάτω πόσα ταξίδια έχω κάνει. Σίγουρα φταίει ότι τώρα (ξανα)έχω και τη δυνατότητα να τραβήξω και βίντεο (το οποίο δείχνει πως η επιλογή δεν είναι πάντα καλό πράγμα) Συνεχώς διερωτάμαι «γιατί θέλεις να το φωτογραφίσεις αυτό; Τι θέλεις να δείξεις; Ποιον προσπαθείς να εντυπωσιάσεις; Δεν σου φτάνει απλά να το κοιτάζεις, να το απολαμβάνεις;» Είναι μια σκέψη που σίγουρα δεν μοιράζονται πολλοί μαζί μου: συνεχώς βλέπω περισσότερες φωτογραφίες και φωτογράφους (το οποίο αυτόματα ρίχνει κατακόρυφα την αξία της ίδια της φωτογραφίας) και νιώθω όλο και λιγότερη θέληση να μπω σε όλο αυτό, να συνεχίσω να καταγράφω ή να δημιουργώ. Και αν δημιουργώ, μπορεί να μην το ποστάρω για τους ίδιους ακριβώς λόγους. Βρίσκω πως αυτά που μπορώ να πω για τη ζωή μου, για τη ζωή των άλλων και τη ζωή γενικότερα με τη φωτογραφία, δεν συμβαδίζουν με αυτά που είμαι καλύτερος ή πιο ικανός στο να λέω ή με αυτά που θέλω να πω.
Σίγουρα έχει να κάνει και με τον καταιγισμό εικόνας που βλέπω παντού στο web πια, απ’το Tumblr (λινκ για το δικό μου) και τη μια καταπληκτική φωτογραφία μετά την άλλη («τι μπορώ εγώ να συνεισφέρω άραγε σε αυτή την τελειότητα;») μέχρι το facebook και το Instagram, όπου κάθε ασημαντότητα και μικρότητα είναι άλλη μια ευκαιρία για τα προβάλλουμε τον ναρκισισμό μας, το πόσο γαμάτοι είμαστε και το πόσο γαμάτα πράγματα κάνουμε. Θέλω να κάνω γαμάτα πράγματα, αλλά όλο και περισσότερο νιώθω πως δεν είναι ευγενικό, πρέπον ή… πώς να το πω… θα προσπαθήσω να το πως όσο λιγότερο σνομπίστικα μπορώ: πολιτισμένο, να τα εικονοποιώ και να τα κάνω προιόντα, διαφημίσεις για την οντότητα cubilone στον παγκόσμιο δίκτυο τελειότητας, εντυπωσιασμού και καμένης δημιουργικότητας και σύγκρισης στο οποίο μεταλλάσσεται το ψηφιακό περιβάλλον.
Η κίνηση να φωτογραφίζεις και να ποστάρεις τη φάτσα σου είναι στο κέντρο ενός τεράστιου πλέγματος σκέψεων, προσδοκιών και κοινωνικών σχέσεων. Αν το σκεφτείς, είναι… ΠΕΡΙΕΡΓΟ!
Οι ψηφιακές κοινότητες σε κάνουν να θέλεις να ανταγωνιστείς τους άλλους σε δημοτικότητα και να νιώσεις αγαπητός, κι έτσι αγχώνεσαι για τα πόσο likes ή favs θα έχει μια φωτογραφία – παύει να είναι απλά η καλλιτεχνική σου έκφραση. Είναι ειρωνικό πως έχω σπουδάσει πολιτισμική τεχνολογία και επικοινωνία και έχω αυτές τις αιρετικές απόψεις… αλλά έχω ακαδημαϊκοποιηθεί αρκετά ώστε να καταλαβαίνω πως ακόμα και το γεγονός ότι η εικόνα θεοποιείται μέσω των ψηφιακών μέσων και η κριτική σε αυτό το γεγονός είναι και αυτή, αναμφίβολα, μέρος του ψηφιακού πολιτισμού, από μόνο του χαίρει ανάλυσης.
Τι θα γίνει από εδώ και πέρα, δεν το ξέρω. Προφανώς η σχέση μου με τη φωτογραφία είναι πολύπλοκη και δεν μπορώ ούτε και θέλω να την εγκαταλείψω τόσο εύκολα. Πιστεύω όμως όλο και λιγότερο στους φωτογράφους ή στους κανόνες: στο I See Green είδα παιδιά να τραβάνε καταπληκτικές και εμπνευσμένες φωτογραφίες με τα κινητά τους ή με μηχανές που δεν ήξεραν καν πώς λειτουργούσαν, κι εγώ, νιώθοντας την ανάγκη να τραβήξω κάτι ιδιαίτερο ή αξιόλογο (και με τους κανόνες σταθερά στο μυαλό), με τον καλό φακό και την καλή μηχανή δεν είχα τελικά τίποτα να δείξω. Αυτό ήταν τροφή για σκέψη και έμπνευση…
Θέλω να αντισταθώ στην υπέρτατη δύναμη της εικόνας και να μην χάσω όλα όσα μπορείς να χάσεις αν την αφήσεις να διεισδύσει μέσα σου ολοκληρωτικά. Θέλω να ζω στο τώρα, και φωτογραφίζοντας το τώρα, αναγκαστικά ζεις στο πριν, στο χτες, ή ακόμα μεταφέρεις την απόλαυση της στιγμής στο αύριο. Απ’την άλλη, έρχοντας σε επαφή με την μπλοκαρισμένη μου δημιουργικότητα, θέλω να δείξω πράγματα, ομορφιά, να μοιραστώ ακριβώς αυτές τις στιγμές με τον δικό μου καλό τρόπο, και όχι τον δημοφιλή ή τον σωστό τρόπο. Θέλω να (ξανα)γίνω καλλιτέχνης της φωτογραφίας, όχι ένα θύμα της δύναμης της, της ευκολίας. Να εκφραστώ με τη βοήθεια της, όχι να δειχτώ ή να την χρησιμοποιήσω ως προστασία απέναντι στη ροή του χρόνου. Να μην απογοητευτώ από το πόσο δύσκολο μου φαίνεται να ακολουθήσω τους κανόνες, αλλά να τους αφήσω να με οδηγήσουν μακριά τους. Να την αφιερώσω και να την προσφέρω στους άλλους, όχι να σαγηνεύσω τους άλλους με αυτήν.
Σε άλλα 10 χρόνια θα σας πω τα αποτελέσματα αυτής της αναζήτησης – ή θα τα δείτε, αν οι λέξεις μέχρι τότε είναι άχρηστες.
To ξέθαψα από τη βιβλιοθήκη μου. Ούτε που έχω ιδέα πώς έπεσε στα χέρια μου αρχικά. Το όλο εγχείρημα πρόκειται για μια παρουσίαση του πώς λειτουργεί το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και η ΕΕ σε θεσμικό επίπεδο μέ πρωταγωνιστές ευρωβουλευτές, βοηθούς τους, εταιρείες κτλ.
Το σχέδιο δεν είναι άσχημο αλλά η ιστορία (ακόμα κι αν όλο μαζί είναι άντε 32 σελίδες!) είναι τελείως αδιάφορη και δεν εκπληρώνει τον σκοπό της, δηλαδή να κάνει τους ευρωπαϊκούς θεσμούς να φαίνονται λιγότερο ανούσια περίπλοκοι ή τρομερά βαρετοί και γραφειοκρατικοί.
Βρήκα ενδιαφέρον πώς, τόσο το 2003 που εκδόθηκε το Λαβωμένο Νερό όσο και μια δεκαετία μετά, το 2013, η ιδιωτικοποίηση του νερού και η εκμετάλλευση του από διάφορες επιτήδειες εταιρείες παραμένει κεντρικό πολιτικό ζήτημα. Επίσης ενδιαφέρον για μένα προσωπικά η απεικόνιση των διάφορων αιθουσών του κτιρίου του κοινοβουλίου στις Βρυξέλλες (υπάρχει και δεύτερο, στο Στρασβούργο, στο οποίο μεταβαίνουν με έξοδα της ΕΕ όλοι οι ευρωβουλευτές για τις συνεδριάσεις τους τακτικότατα — ουδέν σχόλιον), τις οποίες επισκέφτηκα πρόσφατα και έτσι μπορούσαν να φανταστώ πιο ζωντανά την εξέλιξη της δράσης που διάβαζα.
Ειρωνικό και τραγικό μαζί πόσο έχουν αλλάξει οι φιλοδοξίες και η κατάσταση της Ένωσης 10 χρόνια μετά. Όλα προσχεδιασμένα από μια μεγάλη συνωμοσία; Μια ένωση η οποία ποτέ δεν είχε δημοκρατικές βλέψεις αλλά οι θεσμοί που προέκυψαν ήταν ένα ευτυχές ατύχημα (looking at you, Υοuth In Action, Erasmus κτλ); Μια ελίτ που καπηλέυεται μια «δημοκρατία» που από την υπερβολική της αδράνεια δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να αποτρέψει την πρώτη; Μεγάλες ερωτήσεις για τις οποίες οι απαντήσεις μου είναι απλά ανεπαρκείς.
Today is the first day of advent. In four weeks time it’s Christmas. One week before that, I’ll be setting my foot on Greek soil for the first time after almost five months. Party’s almost over and it really feels like it’s long past its peak. Two years ago I wrote this particular heartfelt piece. Right now, I’m feeling like I can’t wait for Christmas to come and for me to be with my loved ones again. Everything’s looking as if our lives are going to change dramatically in the next few months and in ways we can’t even predict now, much less a year or two ago… so I feel the need to be with my people right now. That will necessarily mean leaving my newly-found loved ones behind over here, but my approach to such inevitable small tragedies of life can be best summarised with a “bring on the pain”. I am confident that things will take their course the only way they can…
Now I will detail such an interesting topic as the weather. The weather’s broken its month-long hiatus of just plain meh of cloudy, rainless days with sheets of rain and wind that’s blowing all of the orange leaves that had gathered in piles everywhere, turning them into forced immigrants riding towards the unknown. It’s been definitely a pretty sight. Very happy that the Danish weather finally decided to prove the wilder side of its infamy. I do not think I will see snow before I leave, though — believe it or not, Danish winters are considered ‘mild’.
Jul is coming and hyggelighed is shooting through the roofs. People getting Christmas sweets, doing their Christmas shopping starting from early November *silent sigh* Then, the quaint little Christmas bazaar in the center of Aarhus is closed by 6pm (and it’s been 2 hours of darkness already), making the Christmas wine very eloquently called Gløgg unavailable to the thirsty crowds. What can I say? This place is boring. The only fun people seem to be having is by mindlessly consuming tons of alcohol to at least make their mind-numbingly boring Fredagsbar entertainment a tiny bit more interesting. Danish people are like a bunch of spoiled children. They’re actually more like a society of sheltered people that avoid to look at the world without some kind of capitalist-socialist rose-tinted glasses (if you’re thinking that it’s a travesty to even think that capitalism and socialism could ever walk hand-in-hand down Utopia Lane, just visit Denmark and all should become crystal clear) Its clockwork social system seems to be breeding generations of people that cannot think for themselves if their life depended on it. Maybe its a common trait between people, that… But definitely, if populations from other corners of the world share this trait with the Danes, at least the Danes are the ones that come off as the ones with the better end of the stick. They are the happiest people in the world after all…
Could Denmark be an example of what would happen to a country and a population if all its problems were magically solved? Would it all come to a grinding halt out of a sheer lack of important stuff to worry about, people being very happy leading perfectly normal, predictable and passionless lives? It does seem to me that one of the common characteristics between people of the ‘First World‘ –pardon my anachronistic geopolitical categorisation, calling rich countries ‘Western’ seems just as uninspiring– is that we all seem to invent our problems, no matter if our existing problems, big or small, are affecting our happiness or not.
That is a confusing thought. I shall leave it aside.
Where was I? Ah, yes. Too afraid of foreigners, too afraid of standing out, they are hiding deep complexes behind their feel-good, relaxed appearances, against even their own larger and frankly much more interesting Nordic relatives.
OK, enough with cultural generalisations. My relativist side is painfully screaming in protest to all the above. I would hate to do what everybody seems to be doing with Greece right now; that is branding millions of people with a single stamp. Oh, oops, hehe.
Maybe I’m just sour cause I have no Danish friends to invite me over for a hyggelig board game evening… :’e
Most of my days consist of learning Spanish, enjoying hygge alone or with my predominantly Spanish-speaking friends in various altered states (yes, natural endorphins and caffeine counts! Does caffeine withdrawal onset also count as an altered state?), obsessing with Skyward Sword like a well-behaved Pavlov’s human (the highly behaviourist principle in work here is: “we want what we can’t have”. Beware of your hardware flaws and you can probably do much better than most of us out there), writing my final assignments for Digital Media Ethics and Great Works of Art or trying to at least find a good subject for both that will balance between “I already know a lot about this, I can write this stuff down!”, “I want to learn something new, research, research!” and “I like this topic enough I will actually choose it over all the other possibilities and give it the honour of being my subject of preference for this course”. I’m listening to Grace For Drowning a lot, watching many good films the past few days and just finished Peep Show. What a great britcom it is!
Yet, I realise that once all here is said and done, I will regret not being able to use my last days here in a more creative or… Danish way. I wish I had ideas, I really do. But the spirit of Denmark has engulfed me entirely. Now excuse me: I must continue procrastinating and not doing my in Skjoldhøj Autumn cleaning, hoping that if Ι pretend it’s not there it will magically go away οr I will vacate the room before needing to do the general cleaning, having the perfect excuse… Urgh…
Yes! My Erasmus is on, I’m writing this using some stolen unlocked invisible waves from a nearby dorm… And I’m sick. My throat is killing me and I must have a fever. Must be from sleeping everywhere I found a suitable surface in Prague airport (where I had an 11-hour stopover) and in a park in Prague itself, so sleep-deprived was I… I don’t know where I caught the bug but right now it’s killing all of my energy and fun. Anyway…
I’m in Denmark two days already. I like it VERY much. The area in which I live is in the middle of nowhere, almost 10km from the centre of Århus, but that means that it’s really quiet with lots of beautiful nature everywhere. It’s also in a side of town which is considered a “ghetto”, and so yesterday when riding home on the bike I rented from Studenterhus Århus I saw lots of Muslim and black immigrants. I also found a few local supermarkets run by immigrants that had all sorts of spices, Turkish products, an aroma from the Middle East and shopped at a couple of them. I can’t shake the feeling that they overcharged me because they realised I was a foreigner but then again that might be my subconscious little anti-multiculturally indoctrinated side speaking. From what I found out by visiting another nearby supermarket today, things are expensive everywhere. Three bell peppers of various colours: 15 kr. A little can of Somersby cider: 20 kr. Pears: 2,95 kr per piece.
By the way, 1€ =~ 7,5 Danish Kroner. Do the math yourself. 😛 Yes, things here ARE expensive.
The University in all of its grand location in the middle of a large park and in the city centre, complete with lakes etc has been a big help already and I can feel that they’re really caring for the exchange students, what with organising the language and culture course that’s taking place in the next few days, ensuring everyone is OK etc. On arriving they gave me a big bag with merchandise, including a raincoat! Even though the weather as long as I’ve been here has been excellent, something tells me I’m gonna need it!
God! I feel terrible. I so want to continue writing, there’s SO much to share already but I’d rather just lie in bed… Some pictures (from my Denmark flickr set):
I’m sitting on the floor aboard European Express, one of the worst ships of the line that connect Athens with Mytilini. Very few seats, the lounge has some weird round tables that are useless and it’s almost entirely made of huge spaces with lights too bright. Never mind. I’m travelling to Mytilini with a mission.
Get the hell out of there as quickly as possible.
The past few months I’ve been preparing, mentally and practically, for the next big thing in my life. That is my Erasmus. I’d been dreaming of doing it for many years now but this year was my last and best chance since I’m also moving out of the place I’ve called home for the past five years.
So I did pursue it. I sent out requests, I got denied, I meddled with bureaucracy and had my share of incredible stories anyone going through this brutal procedure no doubt have as well. My big thanks to the Aegean University International Office who helped a lot along the way while also tolerating my sluggish ways with filling in applications, agreements, doing this sort of paperwork thing.
In just 14 days now, in the early hours of July 26th, I’m flying to Denmark and I’m going to be living there for the next six months. More specifically I’ll be studying at the department of Information and Media Studies in Aarhus, the second largest city in Denmark. The first few weeks of August I’ll be doing a language and culture course and September will see the beginning of my three courses! I’m so very excited about all the things I’m going to experience and learn there, the different cultures I’ll witness and sink my teeth into, the trips I’m going to make, the sights I will behold, the parts of me I will create and explore all at the same time.
But here I sit, comfortably numb from it all. When changes come creeping closer I never find myself ready to deal with them and flow along as I typically do. In fact, the closer they come, the less active I become. I find myself getting lazier and lazier (and I’m not THAT lazy under normal circumstances) instead of taking advantage of my countdown. I hate it when I do that but it’s very strong with me, for some reason. It’s something I’ve come to call προθανάτιος μηδενισμός in Greek, something you’d call pre-mortem nihilism in English if you’d want to sound especially obnoxious (it sounds obnoxious in Greek too but sometimes the minimum common denominator is not fit for the very truest of verbal expressivenesss). There, I did it again.
That is part of the reason I haven’t written anything about all this until now, the reason I’ve been writing less on here in general. Another reason is that I was afraid of writing this in particular because it is, inevitably, a sort of farewell post. If I’m not good –nay, if I get really nervous, anxious about– at something, it is farewells. Is anyone…?
It’s a farewell post to the five years that changed me from deep inside. The place that was chiefly the background for this change and my coming of age. It has been the equivalent of discovering the New World for myselves. It is a chunk of spacetime, the kind that burns itself into our memories really close to our scent centres, wherne I can say I had the most fun and significant experiences till now. Of course, I met lots of good people during this period some of whom became my friends, others something more, yet others something less. With certain people (I wouldn’t be able to point them all out yet) “Mytilini was the first chapter”. For most, as it happens, it’s also going to be the last chapter. I’m not sure how I feel about that — at least for now.
Now my mission, as stated above, is to push on, pack in and move out of Mytilini in the minimum number of days in order to buy some time to see friends, family and everyone that, if I won’t be seeing for over six months, I’ll miss (in case they don’t visit me in Denmark, of course ~^,) Truth is, I’m not really feeling it. Maybe that’s the reason I’m comfortably numb. It’s the difference between having played a new game for ten minutes and having only read the manual: knowing something and knowing about something…
Who knows? Maybe the empty boxes and the sight of things lying around as they do when a change of residence commands it will kick my ass into (emotional) action. It’s just as possible I’ll only realise the gravity of the impending change when I’m already in Athens, Denmark or somewhere else…
Great, obscure Danish ’70s prog. This, along with The Wall and Calling All Dawns, is the soundtrack of my last days here… Thanks Villy for sending me this.
4 days later
After four days of more lazying around and finally “accepting” what lay ahead I did what had to be done. The empty card boxes I gathered from around town I filled with my stuff. Most of it anyway; I’m leaving a lot of things behind, such as cutlery and kitchenware, dead cockroaches and all of my furniture. If I had the time I would have tried to sell it but it seems its destiny is to stay here waiting for the next resident of 1, Lavyrinthou St.
The moving company came this morning and picked everything up to take it to Athens.
After I’m done writing this, I’m packing my remaining stuff, shutting the windows, locking the door and leaving. I never locked the door.
