I first got to know about Clutch fairly recently, and it was through Fanis; about this album, through Aris – Garret’s friend who now lives in Leiden. Good stuff. Thank you.
Tag: fanis
H Φωτογραφία κι εγώ
Αυτή είναι η πρώτη ψηφιακή φωτογραφία που τράβηξα ποτέ, τον Οκτώβριο του 2003 (επίσης, είναι ο πατέρας μου μια φωτογραφία του πατέρα μου).
Για την ακρίβεια, όχι: είναι η παλιότερη φωτογραφία μου που σώζεται. Το όνομα της είναι 100_0009.JPG, το οποίο σημαίνει ότι υπήρξαν άλλες 8 πριν από αυτήν τις οποίες για κάποιο λόγο τότε έσβησα. Αν εξαιρέσω τα χιτάκια του γυμνασίου που κατέβαζα με τη 64k ISDN με το KaZaA και για κάποιο λόγο ακόμα δεν έχω σβήσει (περισσότερο βαρεμάρα παρα νοσταλγία), είναι από τα παλιότερα αρχεία που μετά από πολλαπλά φορμάτ, αλλαγές και θανάτους σκληρών δίσκων, ακόμα κάπως υφίστανται, δεν έχουν χαθεί για πάντα όπως πολλές συνομιλίες του MSN, savegames ή sessions του Firefox που άφησαν αυτόν τον κόσμο έπειτα από μια ανωμαλία στην ψηφιακή κανονικότητα. Ήταν με μια Canon PowerShot A60 των 2 ολόκληρων megapixel την οποία είχα αγοράσει από το Ebay, από κάποιο μαγαζί του Καναδά. Σήμερα, με τα ίδια λεφτά που κόστισε στους γονείς μου (δεν θυμάμαι σε ποιους ακριβώς) αυτή η μηχανούλα, θα μπορούσα να αγοράσω μια αρκετά καλή DSLR.
Εκείνη την περίοδο, όσο πήγαινα ακόμα σχολείο, τραβούσα συνέχεια φωτογραφίες. Απλά συνέχεια. «ΦΩΤΟ, ΦΩΤΟ!» φώναζα κάθε τρεις και λίγο, και φίλοι και γνωστοί με κορόιδευαν τρυφερά. Για όλο το Λύκειο ήμουν ο νούμερο ένα καταγραφέας των γεγονότων της ζωής του σχολείου αλλά και της δικής μου ύπαρξης εκτός αυτού. Για μία περίοδο η οποία σημαίνει πια για μένα, αν εξαιρέσεις τους φίλους μου, τόσο λίγα, αυτές οι χιλιάδες φωτογραφίες παραμένουν κειμήλια μιας άλλης πραγματικότητας, ενός άλλου εαυτού. «Ποιος τράβηξε αυτές τις φωτογραφίες;» αναρωτιέμαι όποτε τολμάω να γυρίσω και να κοιτάξω πίσω στις οροσειρές του χρόνου που έχω ήδη διαβεί και φαίνονται στον ορίζοντα. Το καλό είναι πως κάθε φορά που επιστρέφω μου φαίνεται ευκολότερο απ’ότι περίμενα: έχω καταφέρει επιτέλους να αγαπήσω το ποιος είμαι και, το σημαντικότερο, ποιος ήμουν.
Όσο ήμουν στο σχολείο άλλαξα 3 συνολικά μηχανές: απ’ότι φαίνεται δεν ήταν για να κρατάνε αυτές οι Canon. Ίσως φταίει και ότι σε 3 χρόνια τράβηξα ούτε λίγο ούτε πολύ 20.000+ φωτογραφίες και βίντεο. Ο Τσίρκας, τότε, είχε προφητεύσει ότι δεν θα κράταγε τόσο πολύ αυτή η μανία μου. Τότε ήλπίζα να του δείξω πως είχε άδικο. Τώρα χαίρομαι που, τελικά, είχε δίκιο.
Μία από τις πιο σοκαριστικές συνειδητοποιήσεις -σχετική με τον χρόνο- ήταν πριν λίγους μήνες, όταν κατάλαβα ότι το χρονικό διάστημα μεταξύ του σήμερα και της στιγμής που απόκτησα την πρώτη μου DSLR (δώρο γενεθλίων για όταν έγινα 19 το 2008) ήταν ίδιο με το διάστημα μεταξύ εκείνης ακριβώς της στιγμής και της πρώτης φωτογραφίας που βλέπετε πιο πάνω. Αν η φωτογραφική μου ιστορία ήταν μια γραμμή, εκείνη η μέρα που έπεσε στα χέρια μου το κιτ της e-510 με τους δυο φακούς θα την χώριζε σε δυο ίσου μήκους τμήματα. Πέντε χρόνια κι άλλα πέντε.
Τι είναι όμως πέντε χρόνια; Τι είναι δέκα χρόνια; Αν και τα πρώτα πέντε μου έχουν αφήσει πολύ λιγότερες αναμνήσεις απ’ότι τα επόμενα πέντε (αν εξαιρέσεις τον έναν χρόνο και κάτι στην Μυτιλήνη), στο μυαλό μου ο χρόνος κύλησε πολύ πιο αργά στα πρώτα. Είναι σαν ένα ολόκληρο κομμάτι μου να έχει εξανεμιστεί πλέον, και το μόνο που να απομένει σήμερα να είναι οι φωτογραφίες. Χωρίς τις φωτογραφίες, δεν θα θυμόμουν και πολλά. Όταν βλέπω τις φωτογραφίες του τότε, στιγμές από διαγωνίσματα, ζωή στην τάξη, παλιούς συμμαθητές, το δωμάτιο μου στο σπίτι μας στην Αρτάκης, την παλιοπαρέα και τις μαλακίες που κάναμε (πολλές από τις οποίες κατέγραφα ευλαβικά σε 320×240@15fps video και που τελικά έκοψα και έραψα για να φτιάξω το μεγαλοπρεπές βιντεο-λεύκωμα του Κράματος), γενικότερα τη ζωή στα 15 και στα 16 μου, μπορώ να μπω ξανά – για λίγο – στο πετσί του έφηβου cubi. Ό,τι όμως ξέφυγε από τον φακό των Canon μου έχει σβηστεί.
Όσο μεγάλωνα και «ωρίμαζα» (πιο πολύ με την έννοια του άνθους στο δέντρο που μεταμορφώνεται σιγά-σιγά σε φρούτο, παρα με αυτή του φρούτου που ετοιμάζεται να πέσει απ’το δέντρο) τόσο πιο πολύ έβλεπα την φωτογραφία καλλιτεχνικά. Όλες οι μικρές Canon μου είχαν χειροκίνητες ρυθμίσεις κι έτσι είχα μάθει λίγο πολύ τι σημαίνει κλείστρο, ταχύτητα, διάφραγμα, ISO κτλ, έστω εμπειρικά (που ίσως είναι ο καλύτερος, αν όχι ο μόνος σωστός, τρόπος να τα μάθεις). Από εκεί που η φωτογραφική μου μηχανή ήταν αποκλειστικά καταγραφέας της ζωής μου, μετατράπηκε σε μηχανή πειραματισμού. «Τι θα γίνει αν το πάρω αυτό με χαμηλότερη ταχύτητα; Αν βάλω φλας εδώ; Ας το δοκιμάσω αυτό στο PhotoShop;» Αυτή η αλλαγή με ακολούθησε και στο πανεπιστήμιο. Βλέποντας λοιπόν μια μέρα την μεγάλη Nikon της Καρίνας με τον αποσπώμενο 18-108 φακό («μου προσφέρει ευελιξία!») και το τί μπορούσε να κάνει με αυτή, ζήλεψα. Ήθελα κι εγώ μια τέτοια «σοβαρή» μηχανή. Λίγους μήνες μετά την απόκτησα από κάποιον που την πούλαγε σχεδόν καινούργια στο dpgr.gr. Μπορούσα πλέον να πειραματιστώ όσο ήθελα – και να καταγράψω πιο καλλιτεχνικά και ξεχωριστά από ποτέ!
Από τότε μέχρι σήμερα πέρασα πολλές φάσεις. Έφτιαξα flickr, αγόρασα φακούς, μπήκα στη φωτογραφική ομάδα του πανεπιστημίου, γνώρισα άλλους και άλλες φωτογράφους (σε μια φάση, πάνω από τους μισούς του κοντινού μου κύκλου και της παρέας μου είχαν DSLR, και, ας μη ξεχνάμε, στη Φωτογραφική, αλλιώς και ΦΟΠΑΜ, γνώρισα τη Νένη), έκανα εξορμήσεις, έγινα ψιλο-διάσημος, συμμετείχα σε διαγωνισμούς, αγόρασα τη φιλμάτη μου OM2n, τράβηξα με φιλμ, αγόρασα εξοπλισμό εμφάνισης, εμφάνισα ασπρόμαυρα φιλμ, τα σκάναρα, πήγα σε σχετικό exchange στη Φινλανδία. Αλλαξα στιλ και προτιμήσεις. Πέρασα από τη φάση που μου άρεσαν οι φλου φωτογραφίες. Την ξεπέρασα. Ξαναγύρισα. Οι φωτογραφίες μου τράβηξαν τη δική τους πορεία – αντίστοιχη με την πορεία που τράβηξα κι εγώ: απρόβλεπτη, σποραδική, περίεργη και παιχνιδιάρικη.
Παρ’ όλα αυτά τα κύματα, υπήρχε κάτι που ποτέ δεν μου κάθισε καλά. Όσο περισσότερο μάθαινα τους κανόνες, τόσο περισσότερο ένιωθα ότι έχανα αυτό που έκανε για μένα τη φωτογραφία διασκεδαστική και ταυτόχρονα ένιωθα ότι τράβαγα χειρότερες φωτογραφίες. Αντιμέτωπος με την ασύγκριτη τεχνική άλλων δημιουργών και τις ιδέες τους, συνέχεια ένιωθα (και συνεχίζω να νιώθω) πως τα κάδρα μου ήταν στραβά, η έκθεση λάθος, ότι δεν υπήρχε σημείο ενδιαφέροντος, ότι οι ρυθμίσεις μου για τα χρώματα ήταν κακές, ότι το white balance ήταν άρρωστο, και πολλά πολλά άλλα. Από τη στιγμή που άρχισα να προσπαθώ να τραβάω καλλιτεχνικές φωτογραφίες, άρχισα να πιστεύω λίγο-λίγο ότι πολύ απλά δεν το είχα με τη φωτογραφία.
Παρεπιμπτόντως, ήταν περίπου την ίδια στιγμή που άρχισα να ποστάρω τις φωτογραφίες μου στο deviantArt, στο MySpace και στο Flickr.
Καθώς μεγάλωνα εγώ, ταυτόχρονα ωρίμαζε και το ίντερνετ και συγκεκριμένα ο παγκόσμιος ιστός (μην ξεχνάτε, δεν είναι το ίδιο!) Άρχισα να μοιράζομαι τις φωτογραφίες μου γεμάτος καμάρι (τηρουμένων των μετριοπαθών αναλογιών) τη στιγμή που το Web 2.0 είχε δώσει τη σκηνή και τον προβολέα σε μένα – ή τουλάχιστον έτσι με είχε κάνει να πιστεύω. Ξανά και ξανά βρήκα τον εαυτό μου να ανεβάζει φωτογραφίες που πίστευα ότι ήταν αποστάγματα της καθαρής δημιουργικότητας μου και να απολαμβάνω την παγερή αδιαφορία του Τυχαίου Επισκέπτη. Με λίγα λόγια: οι φωτογραφίες μου που νόμιζα ότι ήταν οι καλύτερες, οι αγαπημένες μου, ποτέ δεν τράβηξαν τα βλέματα, ούτε γνωστών ούτε αγνώστων. Οι στιγμές που είχα αποτυπώσει που έκαναν το είναι μου να αγαλιάζει δεν συγκίνησαν κανέναν – παρα μόνο αυτούς που με ήξεραν προσωπικά και μπορούσαν να καταλάβουν, κι αυτό είναι το κλείδι (αν και όχι αυτό που πραγματικά επιθυμείς όταν ανεβάζεις τις φωτογραφίες δημοσίως).
Αργότερα κατάλαβα ότι οι φωτογραφίες μου, σαν προσωπικό στιλ και μέσο έκφρασης, θέλω τελικά να αγγίζουν το εγκεφαλικό, όχι το καθαρά αισθητικό, να είναι η αφετηρία ενός πολυμεσικού και πνευματικού παιχνιδιού το οποίο θα ερέθιζει τη γλώσσα και τη φαντασία, όχι μόνο τα μάτια. Πήρε καιρό μέχρι να φτάσω σε αυτό το συμπέρασμα και να αποδεχτώ ότι αυτό είναι που μου αρέσει, και για πολύ καιρό δεν μπορούσα να καταλάβω ότι ο τρόπος μου δεν ήταν ο ευκολότερος για κάποιον ο οποίος δεν θα με ήξερε ή θα έβλεπε τη φωτογραφία γι’αυτό που φαινόταν. Ο τρόπος μου ήταν διαφορετικός από το κοινό, από το γνωστό, αλλά ήθελα να συναγωνιστώ μαζί του – δεν υπονοώ ότι το εύκολο είναι χειρότερο, απλά απαιτεί ένα διαφορετικό είδος αντίληψης (intuitive vs sensing // αισθητικό vs διαισθητικού).
Στην πορεία, διάφορα σάιτ και πετυχημένα κανάλια ρύθμισαν το ασυνείδητο μου σχετικά με το τι σημαίνει καλή και όμορφη φωτογραφία. Οι βόλτες μου στο flickr και σε άλλα σάιτ φωτογραφίας με έκαναν να νιώσω μικρός. Αρκετές φωτογραφίες μου επιρεάστηκαν -δυστυχώς- από αυτά τα πρότυπα, όμως ποτέ δεν μπόρεσα στ’αλήθεια να τα μιμηθώ, ίσως γιατί δεν τα ένιωθα πραγματικά δικά μου. Παίζει ρόλο φυσικά και το ότι για να γίνεις γνωστός πρέπει να πλασάρεις τις φωτογραφίες ή/και τον εαυτό σου με τον σωστό τρόπο, πρέπει να κάνεις δημόσιες σχέσεις. Κι αυτό είναι απλά κάτι που δεν ήθελα και εξακολουθώ να μη θέλω να κάνω. Αυτό που άργησα να καταλάβω είναι ότι το να είσαι πετυχημένος και διάσημος στο flickr και στο web γενικότερα δεν σημαίνει ότι βγάζεις καλές φωτογραφίες, αλλά ότι βγάζεις δημοφιλείς φωτογραφίες. Και ποιος δεν θέλει να είναι δημοφιλής;
Δημοφιλής. Γνωστός. Αποδεκτός. Εκτιμημένος.
Αν σκάψω βαθιά (αλλά όχι και τόσο βαθιά), αυτές τις λέξεις θα βρω σαν απάντηση στο γιατί η φωτογραφία με συνόδεψε αυτά τα χρόνια.
Αρχικά, ήθελα αποδείξεις, εξωτερικεύσεις αυτών που έβλεπα και βίωνα, όπως έλεγε και ο τύπος στο Alice in den Städten που είδαμε με τη Δάφνη χτες. Βασικά δεν είμαι σίγουρος αν αυτό έλεγε αλλά εκείνη τη στιγμή αυτό πήρα οπότε το κρατάω έτσι. Αποδείξεις για αυτά που ζούσα. Αντικειμενικές αποδείξεις που θα μπορούσα να μοιραστώ, να αρχειοθετήσω, να κρατήσω και να εξασφαλίσω την ύπαρξη τους στο μέλλον. Μια ψηφιοποίηση της ζωής μου και των άλλων, όσο πίστευα τότε πως η φωτογραφία πραγματικά απαθανάτιζε (απο + αθανατίζω [<αθάνατος]) τη ζωή. Μόνο έτσι θα μπορούσα να μοιραστώ το ποιος πραγματικά είμαι </drama_queen> και να ανακαλύψουν όλοι οι άλλοι, που δεν με αποδεχόντουσαν, ποιος ήμουν πραγματικά! Έλα όμως που δεν λειτουργεί ακριβώς έτσι… Οι ανάγκες των ανθρώπων παραμένουν, και αυτή η ανάγκη μου για αποδοχή αργότερα μεταμορφώθηκε στην ανάγκη για καλλιτεχνική επιβεβαίωση.
Πόσταροντας φωτογραφίες ονλάιν μπορείς να καταφέρεις τρία πράγματα: 1) να δείξεις τί ζωή κάνεις, 2) να δείξεις πόσο γαμάτες φωτογραφίες τραβάς αλλά και 3) να δημιουργήσεις μια καλλιτεχνική ιντερνετική περσόνα. Ποτέ δεν έπεσα τελείως θύμα αυτής της ματαιόδοξης παγίδας, αλλά φλέρταρα επικίνδυνα μαζί της αρκετές φορές. Ενδεικτικά, η Δάφνη μου έχει πει ότι είμαι διαφορετικός όπως φαίνομαι στο μπλογκ μου και διαφορετικός στην πραγματικότητα. Αυτό είναι μια επιτυχία ή όχι; Το ψάχνω ακόμα, ποιος είμαι, ποιος θέλω να είμαι, ποιος θέλω να φαίνομαι ότι είμαι, αν έχουν σημασία όλα αυτά τελικά κ.ο.κ. Και το γεγονός ότι μου έχει σφηνώσει στο μυαλό ότι ακόμα και το να επιλέξω να μην δημοσιεύω φωτογραφίες για λόγους γοήτρου, απλότητας ή τρόπου ζωής είναι και αυτό μια κατασκευασμένη ταυτότητα που θα προάγω με συγκεκριμένους τρόπους, δεν βοηθάει τα πράγματα…
Φέτος λοιπόν έχω βγάλει πολύ λίγες φωτογραφίες, ειδικά αν βάλω κάτω πόσα ταξίδια έχω κάνει. Σίγουρα φταίει ότι τώρα (ξανα)έχω και τη δυνατότητα να τραβήξω και βίντεο (το οποίο δείχνει πως η επιλογή δεν είναι πάντα καλό πράγμα) Συνεχώς διερωτάμαι «γιατί θέλεις να το φωτογραφίσεις αυτό; Τι θέλεις να δείξεις; Ποιον προσπαθείς να εντυπωσιάσεις; Δεν σου φτάνει απλά να το κοιτάζεις, να το απολαμβάνεις;» Είναι μια σκέψη που σίγουρα δεν μοιράζονται πολλοί μαζί μου: συνεχώς βλέπω περισσότερες φωτογραφίες και φωτογράφους (το οποίο αυτόματα ρίχνει κατακόρυφα την αξία της ίδια της φωτογραφίας) και νιώθω όλο και λιγότερη θέληση να μπω σε όλο αυτό, να συνεχίσω να καταγράφω ή να δημιουργώ. Και αν δημιουργώ, μπορεί να μην το ποστάρω για τους ίδιους ακριβώς λόγους. Βρίσκω πως αυτά που μπορώ να πω για τη ζωή μου, για τη ζωή των άλλων και τη ζωή γενικότερα με τη φωτογραφία, δεν συμβαδίζουν με αυτά που είμαι καλύτερος ή πιο ικανός στο να λέω ή με αυτά που θέλω να πω.
Σίγουρα έχει να κάνει και με τον καταιγισμό εικόνας που βλέπω παντού στο web πια, απ’το Tumblr (λινκ για το δικό μου) και τη μια καταπληκτική φωτογραφία μετά την άλλη («τι μπορώ εγώ να συνεισφέρω άραγε σε αυτή την τελειότητα;») μέχρι το facebook και το Instagram, όπου κάθε ασημαντότητα και μικρότητα είναι άλλη μια ευκαιρία για τα προβάλλουμε τον ναρκισισμό μας, το πόσο γαμάτοι είμαστε και το πόσο γαμάτα πράγματα κάνουμε. Θέλω να κάνω γαμάτα πράγματα, αλλά όλο και περισσότερο νιώθω πως δεν είναι ευγενικό, πρέπον ή… πώς να το πω… θα προσπαθήσω να το πως όσο λιγότερο σνομπίστικα μπορώ: πολιτισμένο, να τα εικονοποιώ και να τα κάνω προιόντα, διαφημίσεις για την οντότητα cubilone στον παγκόσμιο δίκτυο τελειότητας, εντυπωσιασμού και καμένης δημιουργικότητας και σύγκρισης στο οποίο μεταλλάσσεται το ψηφιακό περιβάλλον.
Οι ψηφιακές κοινότητες σε κάνουν να θέλεις να ανταγωνιστείς τους άλλους σε δημοτικότητα και να νιώσεις αγαπητός, κι έτσι αγχώνεσαι για τα πόσο likes ή favs θα έχει μια φωτογραφία – παύει να είναι απλά η καλλιτεχνική σου έκφραση. Είναι ειρωνικό πως έχω σπουδάσει πολιτισμική τεχνολογία και επικοινωνία και έχω αυτές τις αιρετικές απόψεις… αλλά έχω ακαδημαϊκοποιηθεί αρκετά ώστε να καταλαβαίνω πως ακόμα και το γεγονός ότι η εικόνα θεοποιείται μέσω των ψηφιακών μέσων και η κριτική σε αυτό το γεγονός είναι και αυτή, αναμφίβολα, μέρος του ψηφιακού πολιτισμού, από μόνο του χαίρει ανάλυσης.
Τι θα γίνει από εδώ και πέρα, δεν το ξέρω. Προφανώς η σχέση μου με τη φωτογραφία είναι πολύπλοκη και δεν μπορώ ούτε και θέλω να την εγκαταλείψω τόσο εύκολα. Πιστεύω όμως όλο και λιγότερο στους φωτογράφους ή στους κανόνες: στο I See Green είδα παιδιά να τραβάνε καταπληκτικές και εμπνευσμένες φωτογραφίες με τα κινητά τους ή με μηχανές που δεν ήξεραν καν πώς λειτουργούσαν, κι εγώ, νιώθοντας την ανάγκη να τραβήξω κάτι ιδιαίτερο ή αξιόλογο (και με τους κανόνες σταθερά στο μυαλό), με τον καλό φακό και την καλή μηχανή δεν είχα τελικά τίποτα να δείξω. Αυτό ήταν τροφή για σκέψη και έμπνευση…
Θέλω να αντισταθώ στην υπέρτατη δύναμη της εικόνας και να μην χάσω όλα όσα μπορείς να χάσεις αν την αφήσεις να διεισδύσει μέσα σου ολοκληρωτικά. Θέλω να ζω στο τώρα, και φωτογραφίζοντας το τώρα, αναγκαστικά ζεις στο πριν, στο χτες, ή ακόμα μεταφέρεις την απόλαυση της στιγμής στο αύριο. Απ’την άλλη, έρχοντας σε επαφή με την μπλοκαρισμένη μου δημιουργικότητα, θέλω να δείξω πράγματα, ομορφιά, να μοιραστώ ακριβώς αυτές τις στιγμές με τον δικό μου καλό τρόπο, και όχι τον δημοφιλή ή τον σωστό τρόπο. Θέλω να (ξανα)γίνω καλλιτέχνης της φωτογραφίας, όχι ένα θύμα της δύναμης της, της ευκολίας. Να εκφραστώ με τη βοήθεια της, όχι να δειχτώ ή να την χρησιμοποιήσω ως προστασία απέναντι στη ροή του χρόνου. Να μην απογοητευτώ από το πόσο δύσκολο μου φαίνεται να ακολουθήσω τους κανόνες, αλλά να τους αφήσω να με οδηγήσουν μακριά τους. Να την αφιερώσω και να την προσφέρω στους άλλους, όχι να σαγηνεύσω τους άλλους με αυτήν.
Σε άλλα 10 χρόνια θα σας πω τα αποτελέσματα αυτής της αναζήτησης – ή θα τα δείτε, αν οι λέξεις μέχρι τότε είναι άχρηστες.
Plus*2/Minus*2 Summer Edition! Part 1
Kalo mina. It is September already, isn’t it. I’ve been writing up the following post for almost a month now. Day by day, hour by hour even, more and more stuff is added to this list. I can’t keep up anymore! Originally this was intended to be a complete ++– of my summer highlights… This is quickly becoming overwhelming, what with the summer not being over yet and bits and pieces of my life constanstly becoming potential highlights. I will post what I’d already written weeks now and see how it goes. Oh and I’ll start with the most recent ++, what took most of my time these days actually.
~
August.The cicadas are chirping, Taurus and Orion have just started to appear a few hours before dawn, summer is depressingly close to its end. Depressingly? This word is up for discussion. Yes, I do agree that summer is almost over and that that is generally considered a bad thing but no bad thing has ever come with no benefit; autumn is right around the corner and along with it comes everything that symbolises our hopes, plans and process of renewal. Everything flows, said Iraklitos (and the Book of Change).
Enough with this little introduction. What I want to share with this post is the good, the bad, the attrocious and the fantastic of this year’s summer, which (for good or bad, you decide in the end!) is over in a few weeks, at least theoretically (cause really, who knows till when the weather’s going to be happy this time around?) In short, I’m giving you another Plus*2/Minus*2. And this one is going to be loooong!
Flash, Grafistiki and September Exams
This year the comeback to Mytilini has come earlier than usual. I had long decided that this time I would stand 100% ready for the upcoming exams. I would study a lot, do all my projects in time etc. August 21st was the day we returned to the island. Happy Rock Band 2, Mordread’s birthday and Alex’s nameday aside, it hasn’t been all that fun for me! First thing I wanted to do was complete my Flash/Grafistiki project. A couple of bucketfuls of tears of *insert feeling here* later (including joy, frustration, achievement and despair) and stinking my chair from sitting in it for tens of hours, I can proudly say that today, just in time too, I presented my work to Myrsini. And it was good! It has got to be one of my most advanced works to date. It being in Flash makes it even more impressive of course. I invite you all to have a look and tell me what you think:
www.hallografik.ws/oldstuff/grafistiki
This, of course, is only a sign of things to come. I can stand proud, can’t I??
Today was special in another way as well. I sat for another two subjects, namely Java and Image Editing. Too much effort put into the Flash Project, of course I didn’t have the time to study them properly. Yet I didn’t do all that badly. I think it’s been a successful day… But I REALLY WANNA PLAY SOME GAMES! I MISS THEM. And even though Alexandra is around and has helped me considerably with housework, cooking, cleaning, relaxing, keeping in touch with the real world etc… I do not think we’re spending our time together as we should be. I mean…
…nah, this is another highlight in its own right.
Salonica: City of Ghosts, by Mark Mazower
I finished reading this book in June. I must have mentioned it before, or maybe it was Mazower’s “The Balkans”, a short introduction to the regional history, especially during Ottoman times. “Salonica” is similar. It takes you from the creation of the city in ancient times to what it is today, focusing on its multicultural identity during Ottoman rule (1430-1912) and until the Second World War and the jewish holocaust which killed a significant part of the population.
Did you know that Thessaloniki was only founded after the death of Alexander the Great? Kassandros, the guy who got in charge of the province of Macedonia after Alexander’s death, named this newly founded town after his wife Thessaloniki, daughter of Philip II and thus Alexander’s sister. So why the statue of Alexander in the centre of the city? Why has the city been so closely connected to Macedonia and indeed Alexander?
Did you know that in the 16th century thousands of sephardites, jews that were pursued out of Spain, emigrated into Salonica? They remained the majority (!) of the city, with muslims coming second and christians (greek and slav speaking) third. These jews really considered Salonica their home, they spoke a strange dialect of spanish changed throughout the years from their contact with turkish and greek. During the Second World War most were killed by Nazi Germany and their plan to eradicate the world’s jews (along with other unwanted elements).
Did you know that Salonica became a greek city in 1912? The greek revolution may have happened in 1821 but before 1912 the modern greek state’s borders had not yet changed into the form we know them today. Salonica, along with most of the Eastern Aegean islands and later Thrace, were conquered in the First and Second Balkan Wars by the Greek Army. Salonica wasn’t a particularly greek city before that. As I said, greeks were the minority. However, within 10 short years and after the Population Exchange that made all the muslims leave the city, Greece used the poor immigrants from Asia Minor, some of which did not even speak greek, to effectively “hellenize” its newly conquered territories with christians. Descendants of Macedonians? I don’t think so.
The rest is, as they say, history. Leaving 400 years of (mostly) peaceful and tolerant coexistance behind, the greeks swiftly destroyed everything that would remind them of “the dark ages”. A lot of the historical city centre was burnt in the Great Fire of 1917, however most buildings that had survived did not make it into contemporary, metropolitan Salonica. The “neogreeks” of course have dug up any roman or byzantine (to be fair, Thessaloniki was an important byzantine town, with Ayios Dimitrios and everything…) building that is possible to find, at the same time trying to hush-hush, forget and destroy history, situations and buildings much more relevant to the Greece of today and not the Greece we would like to once have existed.
“Salonica: City of Ghosts” tells a story you’re not likely to hear. It tells of Salonica’s cosmopolitan days, of when it was a crossroads of cultures. A true multi-culti gem. It was a book that gave me a brand new perspective on matters with superb research and excellent, gripping writing. It made me want to visit Thessaloniki, even if the Thessaloniki it desribes is long part of the past…I recommend it to anyone who might want to study revisionist greek history but also the history of the Balkans or the Ottoman Empire.
Did you know that the White Tower was an Ottoman prison?
June Exams
I can say that I was quite satisfied with my exam results. I did not sit for many subjects. In fact, 2 of them I sacrificed in order to have time to go to Rodos in mid-June. For those I did sit for, however, I could not have gone better! Stefanos and me, together with the –let’s face it– minor contribution of Anna and Vasilis, worked on a Flash application during May and June that represents the various kinds of relationships students have with Ermou St. in Mytilini. This was for Cultural Representation II. It gave us a straight 10, for all its misgivings (I’ll make sure to upload it in the main site as soon as possible!) This project’s design along with some personal graphic designs scored me another 10 in the respective subject.
Last but not least, I got another 10 at perhaps my favourite subject last term: Cutural Industries and Digital Culture. Despina Catapoti was our mentor, a great person and teacher! She turned the subject I failed one year ago into a fresh, postmodern-counterculture-philosophical experience! I got a 10 for my answers to the inspired, open-ended test. But I give her a 10 as well for her very interesting, knowledgeable lectures and her special way with the students. I can only say that I cannot wait to learn beside her once more come Spring.
I got a 2.5 at Montage and that thanks to the… interesting video Garret and me made one day at the lighthouse. 😛 Otherwise I would have got a 0. I’ll be quietly sitting for this one soon.
Counting Sheep, by Paul Martin
Picking up books on random, fascinating subjects as I sometimes do, this summer I got a book on sleep called “Counting Sheep”. Alexandra used to mistakenly call it “Science of Sleep”, like the movie. I thought it was funny mixing the two names up! On a side note, we still haven’t watched “Science of Sleep” in its entirety.
“Counting Sheep” is the ultimate book on this 1/3 of our lives when we “go comatose while hallucinating vividly”. REM sleep, which is the scientific term for dreams, actually occurs for just 25% of sleep in adults. The rest is NREM (non-rapid eye movement) sleep. This is the wiki on NREM, pretty interesting. NREM is vastly different from REM in many aspects, in fact brainwaves during this state are much more characteristic than the respective REM ones (which are, unsurprisingly, similar to our waking state ones). Our sleep can thus be divided into two distinct states which leads to the conclusion that we go through three unique cycles, not just two: waking state, NREM and REM. Each cycle of sleep roughly comprises 90 minutes, going through the 4 stages of NREM sleep and finishing with REM. A typical night’s sleep will consist of 5-6 cycles…
…I can’t stop! Here I am typing scientific stuff about sleep from the top of my head. I could go on. But “Counting Sheep” is not just excellent explaining how sleep works. It goes through all kinds of culture that has been created around sleep, beds, caffeine, dreams, lucidity, sleep disorders, it tells tales of horrible sleep-deprivation and resulting torture, it outlines how sleep works in animals (every single living being, even bacteria, display some kind of low-activity cycle — dolphins sleep one brain hemisphere at a time!) and perhaps most important of all, it definitely proves that sleep is not only important, it is also a luxury and a pleasure unsung for – nevermind the ridiculous numbers of relevant William Shakespeare quotes.
“Counting Sheep” makes you want to rush to your bed, hug your pillow, rub your feet under the quilt, hang a hammock from the trees outside your door or in case you have no trees plant a couple for this very purpose. It makes you cherish your only pure and unfiltered existence and not feel guilty about that couple of extra hours under the blanket. This book proves that the world would be a much, much better place if only politicians, drivers and nuclear reactor operators took their40 winks more seriously. If you, like all too many of us these days, think that sleep is nothing but wasted time, you ought to make yourself a favour and read this!
Gytheio
Urk. Gytheio is supposedly the correct way of writing the greek town name in English. But you pronounce it “Yithio”!
Anyway, I went for 3 days and 2 nights to Gytheio to find Fanis and a couple of his friends who were camping there and stay with them. It was fantastic! I had only ever camped once in my life before (Bouka Beach Club! Savi, Tousis!) and it was great, not to mention 3 years ago. So I had a great, fantastic time camping again.
The beer was cheap, the friends’ friends I met there were pretty interesting and unique people (a 15-year-old bassoon-player rocker anime lover? A 17-year-old who was exactly like Garret in almost every way, except he liked One Piece and played the clarinet and was thus also musically inclined), everyone was relaxed but also cheerful and funny. I was at peace.
On the first night it was full moon. We made a fire on the beach, just like the second night. On the first one though we also went for a swimin the sea right in front of the fire. The moonlight was so bright and the sea so calm I could literally see the sandy bottom. But it wasn’t like looking at it under daylight. It was different, it was magic. I felt the sea different in spacial kind of way, as if I could really feel how deep it was or that I was actually floating in it at that point. It was truly something else.
Alina, another member of our charming little party, showed me her father’s camera. It was a Nikon F301 he’d had for almost 25 years! The sound of the shutter, the complete lack of electronics, the large viewfinder, the sturdy lens… It certainly didn’t take me a lot of messing around with it for me to realise that I NEEDED ONE OF THESE! So, oh what surprise, ever since I got back from Gytheio and that’s 11 days already, I’ve been hunting…
Camping is probably the best type of holiday. Not a care in the world, total relaxation, socialising, enjoying nature. Sleeping in a boiling tent just might be the highlight. I’m already looking forward to doing some more.
Deutsch
Dieser Sommer ich habe gedacht:”Ich hatte genug!” Danach habe ich mehr Deutsch studieren. Ich will das Zertifikat in Januar bekommen. Ehrlich gesagt hoffe ich, dass ich nicht zu faul bin… Mama ist aber eine gute Lehrerin!
KTEL 
Buses have become, or have always been, I’m not really sure, the main means of transportation for those who want to go from one greek city to another. But they are so bad. The stations are dirty, the drivers are rude, the schedule is seriously strange, and the bastards have made it so that you can’t find out when your bus is leaving unless you call a high-cost helpline! They’ve even removed lists and schedules from the internet, at least from what I’ve seen.
Even more worrisome is the fact that there are no plans of expanding the train lines in any part of Greece. Actually, OSE announced during the summer that they are changing their routes so that only connections between the main cities are properly serviced. Where is the environmental planning? Where is ANY kind of planning at all? If you could go anywhere, anywhere at all, just by hopping on a bus, things would be different. If they weren’t so polluting or if the drivers were a bit more considerate about their clients music tastes, things would be different. But they aren’t. And as it is, people like me that object to owning a car have little choice. It’s depressing…
At least the tickets are relatively cheap. For now…
To be continued… with more amazing ‘s and even juicier
Pink Dawn
It’s 7:30AM. Me and Mordread are sitting in my futon couch, going though the last, epic stages of The Force Unleashed, watching the final twists and turns of its plot unfold. Outside it is raining. The gentle sound of the drops hitting the street outside is audible even through the soundproof aluminum windows. It manages to reach our ears, as well as the lightsaber hums, Darth Vader’s iconic scuba breathing and the sound of lightning coming out of Starkiller’s fingertips. The sky is not entirely grey; in fact, its colour would be best described as a kind of dim pink. Soon I would witness what should have been the tie-in between the original and the prequels, the old and the new, the successful and the perhaps disappointing. My drowzy mind, amidst all this, was thinking that the line had been crossed; a new blog entry was finally at hand.
More than 3 hours later, the time is now 11:05. October 3rd, 2008. Rain sporadically cheers my ears but the sun has decided that its no time for playing hide-and-seek. The result is a wonderful colour of the sky. A fantastically unusual bright cloudy grey. Isn’t it strange that I often choose to write when my mind is working in ambiguous ways, powered by the strength of overnight determination but deterred by sleepiness? This fact could mean many things, quite controversial in their own right. Is it because I deem blogging so important a task that only the special moments of sleeplessness can truly get it going? Is it because writing is a time-consuming activity, best left for when my time constraints are only limited by my fatigue? Is it just because I’m bored and feel somehow special that I want to share my thoughts with the world (surrounding me)? I digress…
It’s been almost 3 months since my last blog entry. 3 busy, important, fascinating months. My last entry was written just hours before our journey to Europe had begun. Now, in mere weeks 2 months will have gone by since we returned from our trip. I won’t go into much detail about how it was, what it meant to me/us, if it was interesting or if I have any pictures to share. Answer to last two questions is yes. To the first two it is… well. I just can’t do it now. When I first came back from the trip, I was eager to tell everyone about it! Trying to remember every little detail so that it doesn’t get lost somewhere in the mists of memory lest it isn’t readily available so as to tell anyone who might be interested or write right here in Cubimension. But my enthusiasm was quickly discouraged. Not all that many people, especially friends, were genuinely interested in what I had to tell or show (I might write something else on this subject one day. It’s a deep matter). A lot of them will never read these lines either but the sentiment remains. It does sound too self-important, (as much of this particular entry, forgive me!) but I think it does have some right to be. Anyway, to not sound too melodramatic about something that doesn’t deserve it, if anyone would really like to ask me anything about our experience out there, I’d really gladly discuss anything! YEAH! But as it is now, I just can’t bring myself to summarise 38 days of travel for a questionable audience. Alexandra says that if we write all that happened down (something we did try to do…) we’ll remember it much easier. I kind of agree but writing it down isn’t exactly easy in the first place (hell, visit this topic on MyAegean and maybe you’ll catch some of all the previous feeling: http://my.aegean.gr/web/ftopict-991.html. But when it comes down to it, for whom do I opperate this site anyway, is it just to showcase what I do and am all about or is it too more like a personal dia… ANYWAY! My apologies for this nervous breakdown! 😀
OK after this last bit my post has lost the aethereal tone it had in the beginning. Fudge it, it was taking too long to think of all the difficult words anyway! What else has been going on? Well on August 23rd I first walked through the door of my current home. It was the week I was looking for my new place to stay. I was with Kira/George/Darthy. I’m not sure he had a good time, since I had to wake up early every morning just to take care of all the sudden obligations and do some new-home-hunting. We did have our very fair share of nargile and WoW discussions though (yes I was always the debunker! Sort of…) August 23rd was also Mordread’s 20th b-day. This can’t have been random cause now he’s my new neighbour! Walks in for gaming sessions, brings Pepsi along, takes care of the cat when I’m away — everything a good neighbour should do! Thanks Mordread, you’re a star! 🙂 After another week in Athens, IKEAing, meeting up with long lost friends and celebrating Alexandra’s nameday, it was time for me, her and mum to come back to Mytilini armed and ready! September 3rd-8th was the moving to brand-new home preperations. The two girls helped me a lot and I do so love them for it, even though one of them worked significantly more than the other, oops shouldn’t have let that one slip! 😀 It was a great time us being together, had some talks, some good breakfasts and stuff. And I can’t forget mention: whut!! We played Rock Band all together. Mum played a video game. As we say in greek, many bakeries fell in ruins on that day…
The real fun started when mum left, which was right on the day we moved! For another week, it was just me and Alex taking care of the brand new home. We painted every room in crazy happy colours, pondered on what should go where, watched sick and crazy funny movies, cooked some tasty food (I tell you, squeezing meatballs isn’t nearly as disgusting as it once seemed… nor is chopping turkey), quarreled for a little bit just to break all the happy tension, played lots of Geometry Wars (and Alexandra made a brave new footing into the world of Hexic! A round of applause for our would-be hardcore please), explored the new surrounding area, discovered that afternoons are sexy too (sometimes sexier than evenings), quarreled a bit more to keep things balanced, and had to keep Yuki’s teen sexual heat under contro as well. Shut windows, air-condition. Yeah. This is what brought that happy week to a close. I did something I will never forgive myself for doing which was nevertheless necessary… *read on*
I had to have Yuki neutered. I wasn’t happy that I had to keep windows shut to keep her tomcat-seeking skills at bay and neither was she. But having little Yukinos around wasn’t the problem here. The problem was that there’s the bloody busy road just down the street. One sexy night out for Yuki could be her last, as she made a perfect white contrast against the cold, hard pavement . They’d be one in their lifelessness… Nightmare inducing, I agree wholeheartedly. So for us to be both happy (or for me to be happy and at least hoping she will be happy rid of her sexual distractions or at least indifferent to their absence — pleasure or pain) it was a tough, not to mention costly decision. Seeing her dizzy from the anaesthesia was a cruel pleasure though, have to admit! She also bit her stitches out, had an open wound Mordread thankfully treated while I was away in Chios visiting good old Fanis, ignorant and blissful about Yuki. We had her second stitches removed yesterday. All is well with Yuki now. She’s as playful, active, cuddly, hungry (for “milk” and more serious food) as ever! Minus her uterus.
While Alexandra was here I tried another first. I pursued the foundations of some career as a waiter/barman at none other than Mousiko Kafeneio. Yes, the one and only! It took no less than 2 weeks of me trying to make coffees and other beverages, failing, drinking my concoctions and always looking somehow confused to realise that I was not entirely suitable for the job. Not because I wasn’t any good at all at it but due to new emergency weekend tactics by me and Alexandra that can’t allow any weekend work obligations. No less, of course because of Piscean inherent looking-for-excuses when being in situations I don’t particularly like, behaviour; that woman pulled no punches when it came to rookie training. She demanded I took full care of bar and service within my second week! Negotiating unacceptable. Hey, at least now I have some experience. And hey, I did eat and drink for a few days for free. That’s something! And now I can set out for some less stressful work solution. English teaching here I come (?!).
If we undserstood something together with my little sugary crabby (believe me it sounds better in greek) these weeks, it’s that we cannot manage to be apart for more than a few days. Meaningless misunderstandings through MSN (which is the DEVIL!), general dysphoria and everything just proves that. We couldn’t not meet last weekend (even though there were more fights last week because I didn’t have any money, which by the way made me cook some truly good but thick chickpeas (name sucks in english, revythia all the way) but it was urgent so I could just find some but it doesn’t work that way and and and and it wasn’t hard for things to just settle right. Last weekend in Athens was just made in heaven. Everything was so great! We had such a great time within such few hours. If our emergency weekend plan ends up like this, it’s going to be grand.
Well. It’s 13:05 straight! Hah, I’ve been writing for 2 hours straight. And now again, it’s all stuff that only interests me in the end. Maybe Alex as well. But I feel very satisfied that I finally came down to writing something! If you’ve reached this end, dear reader, we should hang around more!
Next blog may be (but it may also not be) about all the new games, movies, music, books and cool stuff that has come to my attention recently. It’s going to be big! Don’t expect it soon! 😀